De kans is groot dat de award voor meest indrukwekkende artwork dit jaar naar Mariusz Lewandowski gaat. De Pool leverde eerder dit jaar al een machtige hoes af voor False en nu overtreft hij die simpelweg nog met zijn covertartwork voor het nieuwe Mizmor-album. De bandnaam is Hebreeuws voor ‘psalm’ en ten tijde van het gelijknamige debuut uit 2012 beschouwde A.L.N. (de man achter Mizmor) zich nog een Christen. Langzaamaan verloor hij echter zijn geloof en werd zijn muziek een uitlaatklep voor zijn existentiële zoektocht en zijn persoonlijk lijden veroorzaakt door religie, natuur en het leven op zich. Deze derde langspeler draait voornamelijk om de absurditeit van het leven waarvoor inspiratie werd gevonden in het werk van Albert Camus. Tot zo ver de achtergrondschets van Mizmor. Op muzikaal vlak kunnen we verschillende tags bovenhalen: doom, black en drone die samensmelten in vier kolossale nummers die op een gezamenlijke rit van één uur afklokken. Gemeenschappelijke delers voor black en doom zijn hun minimalistische aanpak qua compositie, het creëren van pikdonkere, melancholische atmosfeer en de bijwijlen tekstuele focus op thema’s zoals isolatie en zelfreflectie. De grootste stijlverschillen tussen beide genres spelen zich af op gebied van tempo en sound (lofi versus diepte) en liggen doorgaans mijlenver uit mekaar. Mizmor slaagt er echter in om snelle, haatvolle passages af te wisselen met dronende mokerslagen en lang uitgesponnen gitaaraanslagen. A.L.N. waagt zich een uur lang aan een evenwichtsoefening tussen twee contrasten waarbij zwartgeblakerde intensiteit in balans valt met treurige funeral doom, hoewel de doom-passages me gevoelsmatig meer weten te raken, dit is tenslotte ook waar de roots van Mizmor liggen. Er is ook plaats voor meer softe akoestische momenten van zelfreflectie die de black metal-uithalen afzwakken of ons bevrijden van de langzame, treurige ondergang die de hoofdbrok van het album vormt. Mizmor’s muziek mondt een paar keer in volledige drone uit, wat resulteert in een volledig verlies qua vorm op weg naar een abstract landschap waar enkel feedback en intense energie de soundscapes construeren. Dat de creatie van “Cairn” een emotionele rollercoaster voor de componist was, staat buiten kijf. Luister maar hoe A.L.N.’s getergde vocalen door merg en been gaan. De muzikant weet echter ook meermaals de juiste snaar bij ondergetekende te raken hoewel ook hier niet elke minuut van dergelijke monumentale nummers even boeiend is. Met “Cairn” is Mizmor er wederom in geslaagd een intense trip neer te zetten waarbij gereisd wordt vanuit minimalistische droneriffs naar melodieuze doom leads die uitmonden in black metal-catharsis.

JOKKE: 82/100

מזמור (Mizmor) – Cairn (Gilead Media 2019)
1. Desert of absurdity
2. Cairn to God
3. Cairn to suicide
4. The narrowing way