And now for something completely different! lijkt Terratur Possessions labelbaas Ole wel gedacht te hebben toen hij het idee aanvatte om het materiaal van Issolei uit te brengen. Hoewel deze band afkomstig is uit het Noorse Trondheim, de bakermat van het label en veel van de bands op diens rooster, laat het mysterieuze gezelschap toch wel een heel ander geluid horen dan wat we normaal gewend zijn van “Nidrosian black metal” te verwachten. Het gaat er hier immers heel wat technischer aan toe, hoewel de basis onomstreden black metal blijft.

In 2014 nam Issolei haar debuut “Devouring current” op, maar daar deze op een speelduur van meer dan een uur uitdraaide, werd besloten het geheel in de vorm van 2 EP’s uit te brengen. Om één of andere reden, zagen die toen echter niet het daglicht. In 2017 werd dan het échte debuut “Cilicium” ingeblikt. Deze opnames bleven eveneens nog enkele jaren op de plank liggen, maar anno 2021 werd het hoogtijd om deze drie releases op de mensheid los te laten.

We overlopen ze chronologisch en starten bij “Devouring current pt. 1: Crystaline fractures“. Vanaf de openingstonen van “The edifice undone” blijkt overduidelijk waar de mosterd voor de proefdruk van de band gehaald werd. Niet in Dijon, maar we blijven desalniettemin in Frankrijk want de dissonante capriolen in combinatie met occult aanvoelende atmosferen ademen één en al Deathspell Omega uit en dan vooral het geluid van diens “Kénôse” EP uit 2005. Er wordt intens, vakkundig en meticuleus gemusiceerd waarbij disharmonieën niet geweerd geworden. De geremasterde sound doet het bij momenten overdonderende hoorspel allesbehalve in een geluidsbrij verzanden, want deze EP klinkt kraakhelder. Issolei wilt niet heel de tijd imponeren met vingervlug gitaar- en drumspel, maar laat in het grootste deel van het meer dan tien minuten durende “Artisan of embers” atmosfeer (met oriëntaalse inslag) prevaleren over technische hoogstandjes, hoewel de band aan het einde toch nog een fikse pandoering in petto heeft.

Het zal je niet verbazen dat het muzikale gebodene op “Devouring current pt. 2: Treacherous ascent” in het verlengde ligt van deel 1, daar deze drie nummers zoals gezegd oorspronkelijk voor dezelfde plaat bestemd waren. Nog steeds krijgen we een hele hoop techniek over ons uitgestort, verpakt in composities die al eens tegen de tienminutengrens durven aan schuren of er los overgaan. Issolei zet ons regelmatig op het verkeerde been of pakt onverwachts uit met een twist wanneer de band in een oriëntaals aandoend rustpunt beland was. “Evocation of the chosen one” baadt grotendeels in Midden-Oosterse atmosferen, een gevoel dat versterkt wordt door de heldere en glinsterende akoestische snaarklanken. Ik raad een luisterbeurt met koptelefoon zeker aan om alle details in dit muzikale universum ten volle te absorberen. Zo is er in “Tenebrous portent“, dat op heel dissonante wijze afklokt, ook ruimte voor subtiele orchestratie. Er is trouwens maar één gitaar track te horen, hoewel dat absoluut zo niet lijkt. Vergeleken met part 1, vraagt dit tweede deel nog nét dat tikkeltje meer van de luisteraar om volledig te kunnen behappen. Enig puntje van kritiek is dat de Deathspell Omega invloeden (en in mindere mate een band als Abigor en diens “Fractal possession“) er echt wel vingerdik op liggen, maar beter goed gekopieerd dan…

Toen “Cilicium” drie jaar later werd ingeblikt, had Issolei blijkbaar reeds door dat er iets aan de overduidelijke parallellen met de Franse meesters der disharmonie moest gedaan worden. In plaats van nog verder richting progressieve oorden te evolueren, is er eerder sprake van een soort regressie in zowel arrangementen als sound, want “Cilicium” klinkt ruwer, meer duister en minder helder. En het stemtimbre van de zanger is een heel stuk richting dat van Dimmu’s Shagrath opgeschoven, wat een apocalyptische toets meegeeft. Op “Destroyers” noteren we nu heel wat psychedelische elementen die me gekoppeld aan een repetitieve neerslachtige atmosfeer, soms wel eens aan stadsgenoten Manes/Manii doen denken. Verder wordt er in een nummer als “The awakening” minder grillig en meer rechtlijnig gemusiceerd en merken we zelfs een punky insteek in de gitaarriffs en drumpatronen op. “Ascension” is dan weer heel slepend van aard en ondanks het trage tempo heeft DsO hier nog subtiele echo’s nagelaten, die in “Delutional thoughts” en het woeste “King Apophis” dan weer feller doorschemeren. Het negen minuten durende “Convergence” is dan weer, net als de opener, veeleer op repetitiviteit gestoeld en doet mijn zwartgeblakerde hart sneller slaan. Wat een afsluiter!

Na 15 jaar werd het hoogtijd dat we van deze zwarte pareltjes mochten genieten. In 2020 vervoegde een nieuwe zanger zich bij de band en het label geeft aan dat er in de toekomst nog veel meer staat te gebeuren in het Issolei-kamp. Van mijn part mogen ze verder in de richting van een nummer als “Destroyers” uitgaan en de psychedelische elementen verder uitdiepen. Maar tot het zo ver is, heb je aan deze drie releases een hele lekkere en vette kluif. Op maximaal volume te beluisteren!

Issolei – Devouring current pt​.​1: Crystalline fractures (Terratur Possessions 2021)
1. The edifice undone
2. Shifting strands
3. Artisan of embers

JOKKE: 83/100

Issolei – Devouring current pt​.​2: Treacherous ascent (Terratur Possessions 2021)
1. Tenebrous portent
2. Evocation of the chosen one
3. The mantle of incumbency

JOKKE: 80/100

Issolei – Cilicium (Terratur Possessions 2021)
1. Destroyers
2. The awakening
3. Ascension
4. Delutional thoughts
5. King Apophis
6. Convergence

JOKKE: 85/100