ancient records

Digerdöden – Genom dödens svarta törst

Bij het dubbelchecken van mijn eindejaarslijstje voor 2020, bleek dat ik me vergist had over Greve. Diens fantastische debuut “Nordarikets strid” werd begin januari gereviewed, maar de plaat bleek wel degelijk in 2019 wereldkundig gemaakt te zijn. Wacht! Een eindejaarslijst zonder dat er één van de elvendertig bands van de heer Swartadauþuz in prijkt? You must be kidding! En dan kwam daar enkele dagen later plots een herkansing want Digerdöden liet onaangekondigd van zich horen in de vorm van een derde langspeler die de titel “Genom dödens svarta törst” (“Door de zwarte dorst van de dood“) mee kreeg. In een jaar dat geteisterd werd door een wereldwijde pandemie mag natuurlijk geen release ontbreken van een band wiens naam Zweeds is voor de “zwarte dood”. Reeds vanaf de openingstonen van “Med eder ruttande lekamen, göd min aldrig sinande hunger” hoor je die signature snerpende en ijskoude gitaarsound van onze Zweedse held, maar zijn misantropische blackmetalgeluiden maken ook geregeld plaats voor meer ingetogen, extreem melancholisch klinkende passages en clean gitaargetokkel waarover een doomy DSBM-sausje uitgegoten is. In “Undergångstonernas kotpelare evigt klinga” nemen ze zelfs bijna zes minuten lang de overhand. Dit nummer straalt halfweg de plaat een über depressief aura uit en refereert een beetje aan de landgenoten van Shining, maar kan niet de ganse rit overtuigen. In “Skymf af lifvets bägare… Under gravlyktans dödssken” hoor ik in de doomy stukken knipogen naar de “comeback” plaat van Armagedda, maar je zou natuurlijk ook kunnen zeggen dat zij degene zijn die zich door het enigmatische Ancient Records universum hebben laten beïnvloeden. De epische blackmetalriffs van dit meer dan tien minuten durende epos ademen dan weer “In the nightside eclipse” nostalgie uit, maar keyboards komen er bij Digerdöden niet aan te pas. De basgitaar is echter wel zeer aanwezig en verschaft extra diepte aan de mystiek en authentiek klinkende gitaarriffs. En de getergde vocalen klinken natuurlijk weer op en top schurend en krijsend maar de Zweed schakelt ook regelmatig over op meer verhalende cleane vocalen. Het is niet de eerste keer dat Swartadauþuz zich voor het vellenmeppen door een huurkracht laat instaan en deze keer gaat de eer naar de nobele onbekende Laszlo Juhos die meer in de deathmetal- en metalcorescene actief lijkt te zijn (geweest), maar de taak goed volbrengt. “Genom dödens svarta törst” is niet de beste plaat die Swartadauþuz al uit zijn koker schudde en moet de duimen leggen tegenover het debuut van Greve, waarop een meer majestueus keyboardgedreven blackmetalgeluid te horen was. Ook Digerdöden’s eerste langspeler “Majestätens dunkla håg, i dödens profana ståt” gaat me iets beter af omwille van de snijdende en striemende black die hier nog de overhand had (het tweede ietwat mysterieuze album “Gestalt af smädelsens dolda hord” ken ik niet). Nu klinkt een mindere Swartadauþuz plaat wel nog steeds beter dan een goed album van menig andere band en opener “Med eder ruttande lekamen, göd min aldrig sinande hunger” of het wat meer traditioneel klinkende “Lifvets förkastade likstank, efvigt följa I lönndom” doen ons zwartgeblakerde hart zeer zeker sneller slaan, maar gaandeweg de rit duiken er naar mijn meug wat te veel suïcidale en depressieve stijlementen op. Dit onderscheidt Digerdöden stilistisch gezien natuurlijk van het gros van de andere Ancient Records bands. Concluderend kan het niet altijd feest en in de eindejaarslijst belanden zijn wat trouwens geen schande is als je al meer dan 60 releases met een vijfentwintigtal bands (en waarschijnlijk nog enkele stuks van geheime projecten) op je muzikale palmares hebt prijken.

JOKKE: 81/100

Digerdöden – Genom dödens svarta törst (New Era Productions 2020)
1. Med eder ruttande lekamen, göd min aldrig sinande hunger
2. Besvärtad af hin-håles smutsvånda
3. Lifvets förkastade likstank, efvigt följa I lönndom
4. Undergångstonernas kotpelare evigt klinga
5. Skymf af lifvets bägare… Under gravlyktans dödssken
6. Bort in I sorgaflödets urådra… Evighetens vilja

Häxanu – Snare of all salvation

Naast stoere trve kvlt promofoto’s heeft Alex Poole nog iets anders geleerd uit zijn samenwerking met Swartadauþuz bij Gardsghastr, namelijk het idee om voor elk album dat je schrijft een nieuw project te beginnen. Zodus begint Poole ondertussen een even brede discografie op te bouwen met projecten als het hiervoor vernoemde Gardsghastr, Ringarë, Chaos Moon, Entheogen, Skáphe, Guðveiki, Krieg, Martröð en dan nu het nagelnieuwe Häxanu dat aan de reeds indrukwekkende lijst wordt toegevoegd (en die van Poole één van de meest veelzijdige muzikanten in het huidige landschap maakt). Met “Snare of all salvation” behoudt hij de welgekende formule die hij al enkele jaren aanhoudt: snijdende riffs die je terugkatapulteren naar de jaren negentig met een subtiele laag aan keyboards, rauwe maar heldere en haast verstaanbare vocalen en een fantastische productie. Amor Fati Productions staat in voor de release, en zij weten ons te vertellen dat “Snare of all salvation” gaat over de studie van alchemie (vandaar ook alle symboliek op de albumhoes) en de poging de Toren van Babel de beklimmen vanuit een esoterisch, neoplatonisch standpunt. Voor lyrische en esoterische overpeinzingen verwijs ik jullie door naar de booklet van de fraai uitziende vinyl-uitgave. Häxanu ligt qua stijl wat in de lijn van Ringarë en Gardsghastr maar legt minder nadruk op keyboards. Het gevarieerde drumwerk heeft Poole deze keer zelf op zich genomen in plaats van hier de getalenteerde Jack Blackburn (Entheogen, Chaos Moon) voor in te schakelen, en dat gaat hem bijzonder goed af. Na een korte intro trapt “Materia prima” de drie kwartier ingenieuze black metal in gang met melodieuze maar ijskoude riffs en een spervuur aan blast beatsalvo’s. Ondanks de thematiek horen we hier geen occulte hocus-pocus frasen of clean gezongen incantaties, maar houdt de Amerikaan het op rechttoe rechtaan black metal. Cátchy black metal zelfs, want sommige riffs blijven dagenlang terug in je hoofd opduiken, zoals het begin van “Sulfur, salt, mercury”. Dit pallet wordt gecomplementeerd door de vocalen van de mij onbekende zanger L.C., die naast vrij felle screams regelmatig eens een keelgeluid voortbrengt dat meer op roepende grunts dan screams lijkt, een dynamiek die het rijke klankenpallet enkel meer in de verf zet. “Smaragdina” heeft dan wat meer weg van later werk van Chaos Moon, maar het volledige album bouwt een half uur lang op naar de mastodont die na het melodieuze “Anima mundi” komt: de zeventien minuten durende afsluiter en tevens titelnummer dat “Snare of all salvation” is. Dit nummer alleen al toont hoe meesterlijk Poole is als componist: van een rollende, zich herhalende riff wordt gas teruggenomen om het meest atmosferische deel van het album (denk aan het afsluitend titelnummer van Chaos Moons “Eschaton Mémoire”) in te leiden, dat rustig opbouwt naar een furieuze ontknoping rond de zevende minuut. Rond de tien minuten komen wat semi-akoestische tokkels (nog zo’n knipoog naar zijn samenwerking met Swartadauþuz) alvorens het album richting het einde te laten kabbelen. Variatie troef op “Snare of all salvation” dus, en dankzij het hoge gehalte aan catchiness is het een album dat na meerdere luisterbeurten zeker niet gaat vervelen. Net zoals zijn kompaan van de Ancient Records stal heeft Alex Poole precies een onvermogen om slechte muziek te schrijven, en dat juichen we hier van harte toe. We zijn nog maar april, maar Häxanu komt zonder enige twijfel in de jaarlijst terecht.

CAS: 92/100

Häxanu – Snare of all salvation (Amor Fati Productions 2020)
1. The pale
2. Materia prima
3. Sulfur, salt, mercury
4. Smaragdina
5. Anima mundi
6. Snare of all salvation

Geistaz’ika – Trolddomssejd i skovens dybe kedel

Een goeie week terug werd ik er attent op gemaakt dat het Deense label Afgrundsvisioner nog steeds alive and kicking is. Niet alleen werd vorig jaar nog de demo “Kolbítr” van het fantastische Múspellzheimr uitgebracht, het label – immer garant voor kwalitatieve rauwe black metal op Zweedse leest geschoeid – bezorgde ons ook “Trolddomssejd i skovens dybe kedel” van de groep met een al even onuitspreekbare bandnaam: Geistaz’ika. Volgens Google Translate heeft die term in het Japans iets met inktvis te maken, al vermoed ik niet dat dit het uitgangspunt van de band is. Van de groep zijn geen leden bekend, al leidt enig associatief denkwerk me ertoe te vermoeden dat Nohr, die ook de zang opneemt in Grav – daar zijn we weer met Ancient Records – iets met de band of het label te maken heeft. Neem daar nog bij dat Afgrundsvisioner de laatste releases van Sir N.’s projecten Draug en Grav heeft uitgebracht en mijn aanname neigt naar zekerheid. Ah, de mystiek van black metal! In elk geval opent “O nat du skumle Hex” het album met een akoestische intro waar bezwerend gezang de boventoon voert en dat langzaam een sfeer van bedreiging begint uit teademen, ter voorbereiding op de rauwe en opzwepende black metal die in “Når solen bløder rød” losbarst. Bij het horen van de schelle, doch vrij helder klinkende vocalen begint het licht der herkenning te knipperen, want hier horen we wel degelijk Nohr aan het werk. Niet verrassend klinkt het gitaarspel vrij Zweeds (al krijgen we halfweg ook een klassieke heavy metalriff te horen), waarbij agressie en melodie een wispelturige dans ten tonele brengen. Wat de Ancient Records liefhebber ook zal herkennen is het gebruik van cleane gitaarlijnen die door de distorted riffs geweven worden – al komt het volledig akoestische middenstuk in het nummer als een verrassing. Hierbij is ook een referentie naar Armagedda’s meesterwerk “Ond spiritism: djæfvvlens skalder anno serpenti MMIV” niet veraf. Naast Nohrs kenmerkende scherpe uithalen keert doorheen het album ook regelmatig de bezwerende zang uit de intro terug. Helaas zit ze ver weggestopt in de mix waardoor ze niet steeds volledig tot haar recht komt. In het meer dan acht minuten durende (en daarmee het kortste nummer van het album) “I den spejlvendte verden” vindt ook een sfeervol pianolijntje zijn weg naar de oppervlakte, alvorens er middels een slepende riff en opnieuw bijbehorende bezwerende zang richting een climax wordt gewerkt. Afsluiters “Dødens Horeunge” en “Tågedans”, samen goed voor meer dan twintig minuten begeesterende black metal, voegen weinig meer toe aan dit palet maar zijn beide verdomd solide tracks die qua intensiteit niet inboeten tegenover de eerste helft van het album. Hoewel “Trolddomssejd i skovens dybe kedel” pas een eerste teken van leven van Geistaz’ika is, en de versie die op moment van schrijven online staat nog niet eens de finale masterversie is, is het een verdraaid sterk album geworden dat de fans van rauwe, schelle maar melodieuze Zweedse black metal zeker zal kunnen bekoren. Straf spul!

CAS: 84/100

Geistaz’ika – Trolddomssejd i skovens dybe kedel (Afgrundsvisioner 2018)
1. O Nat du skumle Hex
2. Når solen bløder rød
3. I den spejlvendte verden
4. Dødens horeunge
5. Tågedans

Azelisassath – Past times of eternal downfall

Eeuwige dank aan collega Cas om mij eerder dit jaar in de mysterieuze wereld van Ancient Records en Mysticism Productions in te wijden. Sinds deze kennismaking ben ik volledig verslingerd aan zowat alle bands die aan deze labels verbonden zijn en waarbij het genie Swartadauþuz in veel gevallen heel wat in de pap te brokken heeft. Drie jaar na de vorige langspeler “Total desecration of existence” keert Azelisassath terug aan het front met de EP “Past times of eternal downfall” waarop twee songs prijken die we in twee verschillende versies te horen krijgen: de officiële uitvoering en de promoversie die in kant B gegraveerd staat. Op deze EP liet Swartadauþuz zich bijstaan door gastzanger Likpredikaren (Demonomantic, Ringar, Summum, Ars Hmu) en de Franse trommelaar Kévin Paradis (o.a. Benighted en ex-Svart Crown). En het moet gezegd worden dat de drie heren tot de kern van het black metal-genre weten door te dringen. Swartadauþuz tovert de ene na de andere beklijvende, ijzige riff uit zijn gitaar, Likpredikaren heeft een bijtende scream die verschillende helse regionen aandoet en Kévin drijft de muziek aan met zijn stuwend en vinnig drumspel met oog voor details. De sound is bovendien top notch zonder té afgelikt te klinken waarbij het geluid van de promoversies van “Upon the vortex of downfall” en “Of eternal ancient blood” iets scherper klinkt. Wie anno 2018 een eerste kennismaking met het black metal-genre dient te krijgen, zou ik gerust deze EP aanraden. Dit is immers hoe het ooit allemaal bedoeld was.

JOKKE: 87/100

Azelisassath – Past times of eternal downfall (Ancient Records/Purity Through Fire 2018)
1. Upon the vortex of downfall
2. Of eternal ancient blood
3. Upon the vortex of downfall
4. Of eternal ancient blood

Chaos Moon – Eschaton mémoire

De laatste weken bevatten enkele momenten van contemplatie: twee webzines, meerdere organisaties waarvoor ik bookings help regelen en daarnaast nog twee jeugdhuiswerkingen kunnen op lange termijn overrompelen. Iets met bomen en het bos. De vraag die ik mezelf stelde was deze: waarom review ik albums? Verdergaand: waarom zet ik ze publiek online? Reviews zijn in se futiel: ieder vormt zijn eigen mening over het materiaal dat hem of haar wordt voorgeschoteld. Het antwoord op mijn  waarom-vraag was op het eind van de rit vrij simpel: ik hou ‘the scene’ vrij nauwlettend in het oog (met dank aan iedereen die mij attent maakt op nieuwe releases) en schrijf iets over albums die in mijn ogen de moeite waard zijn en waarvan ik denk dat liefhebbers ze ook zullen appreciëren. Dit is zeker weten het geval bij Chaos Moon. Zij die Addergebroed volgen hebben misschien gelezen dat “Eschaton mémoire” mijn nummer één van 2017 heeft weten te veroveren. Alex Poole, die deze keer het ganse album schreef (in tegenstelling tot enkel de vocale verdiensten bij Entheogen), blijft niet bij de pakken neerzitten. Verre van zelfs. Na het meer atmosferisch (en volgens mijn huisgenoot zelfs als DSBM gelabeld) aandoend “Resurrection extract” uit 2014 smijt de beste man een nieuwe full length naar onze kop: eentje die we niet snel zullen vergeten. “Eschaton mémoire” bezit alles wat ik van een hedendaags black metalalbum verwacht: Emperor-aandoende synths die mij geen moment voor het hoofd stoten (wat een groot compliment uit mijn mond is) in combinatie met een sublieme balans tussen agressie en voortslepende, atmosferische passages. Het artwork dat precies een combinatie is tussen Salvador Dali en het horroruniversum van H.P. Lovecraft gunt ons een blik in wat de muziek zelf te bieden heeft. Jeff Whitehead aka Wrest, die we kennen van Leviathan en Lurker of Chalice, heeft zich dus thematisch gezien perfect van zijn taak gekweten. “Eschaton mémoire” bevat knipogen naar Emperor, Mare Cognitum, Leviathan en nog een resem acts – you get the point. Of het album drie dan wel vijf nummers kent is voor discussie vatbaar, gezien zowel “The pillar, the fall, and the key” alsook “Eschaton mémoire” uit twee tracks opgebouwd zijn – het nut ervan ontgaat mij, gezien de tracks perfect in elkaar overlopen. Naast furieuze passages, ondersteund door het strakke drumspel van Jack Blackburn zoals op “Of wrath and forbidden wisdom” is er ook ruimte voor introspectie, iets wat ten volle hoorbaar is op beide “Eschaton mémoire” tracks. Niet-zo-subtiele synths vormen een toch subtiele sfeer die je bij de keel grijpt en je aandacht veertig minuten lang in de greep houdt. Eric Baker bezit hiernaast de gepaste strot voor dit soort meeslepende black metal: meeslepend, getergd, maar toch niet over the top. Vooral “Eschaton mémoire II” weet keer op keer te overtuigen: een nummer schrijven van om en bij de veertien minuten dat geen enkel moment verzwakt lijkt me een puike prestatie. Wat de productie betreft werd dit album me in de schoot geworpen: deze vierde langspeler werd gemixt en gemastered door niemand minder dan Swartadauþuz, die een gezonde dosis Ancient Records-mystiek aan het album toevoegt. Ondanks het feit dat mijn persoonlijke collectie vrij beperkt is – ik ben ook maar student – kon ik een blik werpen op de vinyluitgave: Wormlust-genie H.V. Lyngdal werkte in perfecte symbiose met Wrest om deze uitgave lay-outgewijs de moeite waard te maken. Chaos Moon zet zichzelf met behulp van het eclectische Blood Music definitief op de kaart. Enfin, een album waaraan zoveel getalenteerde zielen hebben meegewerkt kon toch niets anders dan een gesamtkunstwerk worden, niet?

CAS: 95/100

Chaos Moon – Eschaton mémoire (Blood Music 2017)
1. The pillar, the fall, and the key I
2. The pillar, the fall, and the key II
3. Of wrath and forbidden wisdom
4. Eschaton mémoire I
5. Eschaton mémoire II