Naast de ondertussen gevestigde IJslandse waarden als Svartidauði, Misþyrming of Sinmara, spuwden de vulkanen op het tot de verbeelding sprekende eiland de laatste maanden ook enkele nieuwe bands uit. Nexion is één van die nieuwelingen die het in zich heeft om ook internationaal potten te breken. De debuutlangspeler “Seven oracles” kan immers tellen als statement. We hadden een lang en boeiend gesprek met frontman Josh Rood, een naam die niet zo IJslands klinkt, maar daarover lezen jullie hieronder meer. (JOKKE)

An English version of this interview can be found here.

Hi Josh! Allereerst gefeliciteerd met de release van jullie debuut “Seven oracles” dat op 20 juni het levenslicht zag via Avantgarde Records. Door de impact van COVID19 besloten veel bands en labels de release van nieuwe platen uit te stellen. Is dit ook in jullie gedachten opgekomen of was de Zomerzonnewende een belangrijke datum om het album, ondanks de malaise, uit te brengen?
Bedankt! Ja, we speelden een tijd lang met die gedachte. Er was een moment waarop de hele industrie in een chaos terechtkwam waar niemand van ons ervaring mee had. Dus niemand met wie we spraken had een goed idee over wat voor soort koers het beste zou zijn. De meeste bands die hun releases hebben uitgesteld, zijn reeds min of meer gevestigde namen en sterk afhankelijk van tournees die met een albumrelease gepaard gaan. Als nieuwe band bevinden we ons niet in dezelfde positie, dus besloten we het album uit te brengen hopende dat het goed uitpakte. Er zit een vreselijk profetisch kantje aan onze release tijdens een pestzonnewende, maar die releasedatum is toevallig hoe de kosmos het heeft gewild.

Toen ik Nexus’ line-up onder de loep nam, werd meteen duidelijk dat je geen autochtone IJslander bent. In 2013 besloot je om aan de universiteit van IJsland te gaan studeren om een ​​diploma Oud-Noorse religie te behalen. Waarom heb je specifiek voor deze IJslandse universiteit gekozen en wat ga je op een professionele manier doen met je diploma?
Dat heb je goed gezien, haha! Ik koos voor de Universiteit van IJsland omdat ik was toegelaten tot een heel specifiek programma dat zich specialiseerde in de Oudnoorse religie. Het programma staat onder toezicht van Terry Gunnell, een van de grootste onderzoekers in het veld en waar ik enorm naar opkijk. Er worden maar heel weinig mensen daadwerkelijk geaccepteerd in dat programma, het was dus een kans die ik niet kon laten schieten. Wat betreft je vraag wat ik er professioneel mee ga doen: zo denk ik niet. Ik heb mijn opleiding gevolgd als zijnde een cursus van passie en spiritualiteit, om de doden te wekken en hun wijsheid te accepteren. Dit draait rond Odin, en dat is ook wat mij drijft. Opportuniteiten komen er sowieso op mijn pad. Ik werk momenteel als producer van de sprekers voor het metalfestival Midgardsblot en ik netwerk met mensen die betrokken zijn bij cultureel erfgoed. Ik ben erg blij dat ik mijn ‘carrière’ kan beginnen met het beschermen en ontwikkelen van oude heidense locaties.

Vanwaar je interesse in religies en meer specifiek de oude Noorse varianten zoals Ásatrú? Ben je geïnteresseerd geraakt in deze onderwerpen door te luisteren naar (black) metal, waar deze thema’s vaak worden bezongen?
Ik ben er niet via black metal mee in contact gekomen. En je zal misschien merken dat Nexion niet over de Oudnoorse religie of Ásatrú gaat, maar over de positie van de mensheid in het universum. Ik zou niet zeggen dat ik me aangetrokken voel tot religie, maar reeds op jonge leeftijd besefte ik dat mythes en rituelen een inherent onderdeel van de mensheid vormen. Al vanaf het moment dat de eerste mensen besloten om een ​​familielid te begraven in plaats van ze te laten liggen wegrotten, vanaf het eerste moment keken we naar de sterren en stelden onszelf vragen, vanaf de eerste grotschilderingen. We voeren rituelen uit en we vertellen mythen. We creëren en handhaven verhalen en heilige manieren om naar de wereld rondom ons te kijken en ermee om te gaan, en om naar onszelf te kijken. Het soort mythen en rituelen die we ervaren, weerspiegelt en vormt onze subjectieve realiteit … Waar ik me tot aangetrokken voel, is het feit dat de menselijke ervaring door deze dingen wordt gevormd. En toen ik heel jong was, concludeerde ik dat het christendom een virus is. Het infecteert samenlevingen en repliceert totdat alles in die samenleving christelijk is geworden. Ik wilde me onderdompelen in de culturen die het christendom gedood heeft. Wegens een ​​aantal persoonlijke redenen belandde de Oudnoorse religie uiteindelijk op mijn pad.

Is het louter een diepe interesse in Oudnoorse religies die je hebt of geloof je écht in goden en geesten?
‘Geloof’ is volkomen irrelevant. Als je inheemse religies zou vragen of ze “geloven” in goden en geesten, zou deze vraag hen verwarren. Goden, geesten, duivels, …ze zijn echt, omdat we ze invullen met de kracht om te beïnvloeden. Dus mijn verbinding met goden en geesten is minder een interesse en eerder een erkenning van waar ze voor staan, en een verlangen om die vertegenwoordiging aan te boren.

In de Nordic Mythology Podcast waar je te gast was, zei je dat je nu in Noorwegen woont. Waarom bleef je niet in IJsland wat de bandactiviteiten waarschijnlijk zou vergemakkelijken?
Ik was nooit van plan in IJsland te blijven. Ik vertrok er voor twee jaar naar toe, maar het werden er zeven! Het was gewoon tijd om verder te gaan. Ik heb meer kansen op werk en projecten in Noorwegen dan in IJsland. Vanuit bandperspectief vinden we het niet erg lastig. De kosten voor het verzenden en verplaatsen van apparatuur vanuit IJsland zijn waanzinnig en het is goed om een bandlid op het Europese vasteland te hebben. Een soort thuisbasis, zeg maar. Het is gemakkelijk en goedkoop om van en naar Reykjavík te reizen voor shows en opnames. Het schrijven van nummers kan worden gedaan door bestanden met elkaar te delen en te streamen. Veel IJslandse bands hebben leden die niet in IJsland wonen.

Hoe is het leven in IJsland en Noorwegen vergeleken met je jeugdjaren in New York?
Nou, ik kom niet uit New York City maar woonde in de uitlopers van de Adirondack-wildernis in Upstate New York. Ik kom uit een plaats met eindeloze bossen en bergen. In die zin is het weer, de natuur en het landschap in Noorwegen erg vergelijkbaar met waar ik vandaan kom. Ik woon nu ook in het bos in plaats van in de stad. Dus ik voel me hier heel erg thuis in Noorwegen. IJsland voelde voor mij minder bekend aan. Ik woonde in een stad, er waren geen bossen en het regende de hele tijd. Aan de andere kant passen zowel IJsland als Noorwegen beter bij mij als individu vanwege mijn passies, projecten en algemene visie. Ik ben niet van plan terug te keren naar de Verenigde Staten.

Voordat je naar IJsland verhuisde, speelde je in de death metalband Fenrismaw. Was het meteen duidelijk dat je toen je naar IJsland verhuisde ook daar een band wilde beginnen? Was Nexion een band die al bestond en op zoek was naar een zanger of ben jij op zoek gegaan naar muzikanten om de band te vormen?
Ik herinner me zelfs dat ik destijds zei dat ik het volledig gehad had met zingen toen ik New York verliet voor IJsland. Fenrismaw was om verschillende redenen een strijd. Tegen de tijd dat we ons album “Helcult” uitbrachten, waren we uitgeput. We namen het op om een ​​testament te hebben van wat we hadden gedaan, en daarna was het amen en uit. We probeerden geen platencontract of distributiedeal te bemachtigen. We maakten de plaat gewoon af en liepen er nadien van weg, wat jammer is, maar we hadden het gewoon niet meer in ons. Ik was het bandgebeuren beu en vertrok niet naar IJsland met het plan iets met muziek te doen. Maar de volgende twee jaar begon er iets te groeien, een zekere “honger naar” in feite. Ik ben een zanger omdat het een catharsis is. Het proces van fysiek worden en de geest projecteren van de muziek die ik maak, is iets dat ik moet doen. En dus besloot ik nieuwe bandactiviteiten te overwegen als de opportuniteit zich voordeed en het contact met de andere leden goed was. Op een dag kreeg ik een telefoontje van een vriend die me vertelde dat twee van zijn vrienden een nieuwe band aan het oprichten waren en nog een zanger nodig hadden. Ik stemde ermee in om hen te ontmoeten, en dat was het begin van Nexion: Jóhannes, Óskar en ik. We werkten met een paar muzikanten totdat we uiteindelijk de, naar onze mening, perfecte line-up hadden die je op “Seven oracles” aan het werk hoort.

Nexion is, net als de meeste IJslandse black metalbands, gevestigd in de hoofdstad Reykjavik. Hoe is je relatie met de andere bands in de lokale scene en voel je enige vorm van concurrentie?
Ik weet niet echt hoe onze relatie met andere bands is. Ik denk dat we daarvoor te nieuw zijn. Als individuen hebben we overal in de scene vrienden, wat te verwachten is omdat het een kleine wereld is in de Reykjavík metal scene. Maar als band hebben we niet echt een relatie gesmeed. Ik weet niet zeker of we ons ‘competitief’ voelen of iets anders, maar we hebben in elk geval honger en de drive onszelf te vestigen en kansen te creëren om op te treden.

Jullie stijl draait minder rond dissonantie vergeleken met de meeste van jullie landgenoten en richt zich meer op agressie en brutaliteit, maar tegelijkertijd zonder de melodiciteit uit het oog te verliezen. Welke bands beschouw je als invloeden voor de muziek van Nexion?
Weet je, het is interessant om lezen dat recensenten ons proberen te vergelijken met andere bands en onze invloeden raden. Vaak voelt het alsof mensen iets in ons horen omdat er iets is dat ze willen horen, en dat zegt​​meer over waar die persoon naar luistert dan over mijn eigen invloeden. Muziek is zo subjectief. We gingen nooit zitten om te beslissen hoe we wilden klinken. We schreven muziek en lieten die zichzelf vormen. Maar niemand werkt in een vacuüm, dus we worden absoluut beïnvloed door de muzikanten waar we naar luisteren en misschien mee hebben gewerkt. Dat is te verwachten. Maar het is nooit een bewuste zaak geweest. Wat we besloten was dat we muziek van binnenuit, van beneden, en niet van bovenaf gingen schrijven. Ik bedoel daarmee dat we wilden dat onze muziek uit die oorspronkelijke, wilde, ongetemde emotionele en creatieve ruimte omhoog zou komen en niet afkomstig zou zijn van een intellectuele overweging. We hebben dus nooit gezegd “we willen muziek maken die klinkt als X, Y of Z”. En we hebben ook nooit gezegd “we willen iets experimenteels creëren dat niemand eerder heeft gehoord”. Beide invalshoeken zijn intellectueel en belemmeren vanuit ons perspectief creatieve en emotionele expressie. We lieten onze chemie stromen en schreven wat er van die plek kwam. Ik denk dat het resultaat iets is dat waarschijnlijk niet probeert onze persoonlijke en collectieve invloeden te verbergen, maar het is ook een puurdere uitdrukking van onze emotionele en creatieve vormen.

Een ‘nexion’ is een soort occulte poort of portaal. De term wordt bijvoorbeeld gebruikt door de satanische en Left Hand Path occulte groepering The Order of Nine Angles om zijn verschillende groepen of cellen te beschrijven. Wat was de belangrijkste reden om voor deze naam te kiezen?
We kozen voor de naam ‘Nexion’ omdat we vonden dat die symbool staat voor ons verlangen naar onze muziek die, terwijl die uit een luidspreker knalt of uit onze lichamen stroomt wanneer we op een podium staan, in staat is om de kettingen te doorbreken die onszelf en onze luisteraars vasthouden volgens de manier van zijn die de samenleving in stand houdt. Laten we deuren openen naar hogere of lagere staten van bestaan. Emotioneler en meer “oer”. Meer extatisch… laat vreselijke krachten door ons heen kijken, of in lijn met Nietzsche: laten we door die portalen en over de rand van de afgrond kijken. Dat is waar Nexion voor staat. Het woord ‘nexion’ betekent zoals je zei gewoon “poort” of “portaal naar ergens anders”. The Order of Nine Angels heeft inderdaad werken gepubliceerd waarin hun gebruik van het woord wordt uitgelegd, maar daar hebben we niets mee te maken.

Het nummer “Revelation of unbeing” bevat enkele citaten uit het boek Openbaring. Welke betekenis heeft de Bijbel voor jou, wetende dat je bent opgegroeid in een zeer evangelisch nest?
“Revelation of unbeing” gaat over het idee van een almachtige, alles regerende christelijke God en spuugt erop. De christelijke Bijbel is een product van de mens, waarin de mens zijn eigen, onnadenkende tiran heeft uitgehouwen en dat “unbeing” op een troon boven de mensheid heeft geplaatst. En zie hoe hele samenlevingen, naties en rijken zichzelf hebben gevormd voor die godheid en alles wat die vertegenwoordigt. En kijk hoe de mens heeft geleden en lijden heeft gecreëerd voor die godheid. De Bijbel is een bewijs van zelf toegebrachte slavernij … “Revelation of unbeing” is een dialoog waarbij, als het enigszins mogelijk was, die godheid zijn eigen openbaring heeft.

“Seven oracles” werd, net als veel andere IJslandse black metalplaten, opgenomen in Studio Emissary. Ik ben soms bang dat dit een generieke stapel eenheidsworst aan identiek klinkende bands zou kunnen creëren, zoals het geval is met de Zweedse Abyss en Necromorbus Studio’s. Stephen Lockhart lijkt echter de eigen identiteit van elke band te kunnen behouden. Hadden jullie voorafgaand aan de opnames een eigen idee over hoe jullie de plaat wilden laten klinken?
Natuurlijk! We wisten hoe we wilden dat “Seven oracles” zou klinken en Stephen werkte heel nauw met ons samen om ervoor te zorgen dat we dat beoogde geluid ook zouden realiseren. Ik ben geen producer, maar ik geloof dat de reden waarom studio’s de neiging hebben veel identiek klinkende, generieke bands te produceren niet zo zeer vanwege de studio is maar eerder omdat een studio, eens ze de reputatie heeft een bepaalde sound te hebben of bepaalde soorten bands te produceren, talloze zwermen navolgers aantrekt die exact willen klinken als bands die reeds door die deuren passeerden. Stephen is erg gretig om met verschillende soorten bands met een breed scala qua sound te werken, dus we maakten ons geen zorgen.

Eén blik op het verbluffende artwork van José Gabriel Alegría Sabogal maakt meteen duidelijk dat er meer achter “Seven oracles” schuil gaat dan louter een verzameling van zeven nummers. Kun je dieper ingaan op het concept van het album?
Hiervoor verwijs ik graag naar wat we er op de Avantgarde Music Bandcamp-pagina over vertellen. Ik wil onze muziek en teksten niet te veel aan een klinische analyse onderwerpen. Het album heeft een eigen stem waarvan we hopen dat ze voor zichzelf spreekt. Maar ik kan je wel meegeven dat we onze werken als voortzettingen van mekaar beschouwen, zoals hoofdstukken of boeken die tot dezelfde teksten behoren. De EP, het openingsstuk, legt het begin, het einde en de eschatologie (“de leer van de laatste dingen”) vast en is een weerspiegeling van de cycli van leven, tijd en mythe. De zeven orakels volgen die cycli en houden zich bezig met existentiële kennis.

Het tekstboekje bevat een citaat van de Duitse dichter en filosoof Philipp Mainländer dat zegt dat “de wetenschap dat het leven waardeloos is, de bloem van menselijke wijsheid is“. De aard van het bestaan, de menselijke waarden en de zin van het leven lijken centrale thema’s in jullie werk te zijn. Op welke leeftijd raakte je geïnteresseerd in deze thema’s en was er een specifieke gelegenheid die deze interesse opwekte?
Voor mij is het al sinds jonge leeftijd een thema in mijn leven. Er was nooit een moment waarop ik vragen begon te stellen en de existentiële structuren die onze samenlevingen, religies en filosofieën hebben opgezet, begon te deconstrueren. Zo ben ik altijd geweest. Wat is veranderd, is mijn toegang tot kennis. Hoe meer je leest, hoe meer je onderzoekt en hoe meer je denkt, hoe meer je jezelf ontwikkelt.

Het laatste nummer op de plaat, “The last Messiah”, is vernoemd naar de Noorse filosoof Peter Wessel Zappfe die bekend staat om zijn filosofisch pessimistische en fatalistische kijk op het menselijk bestaan. De titel van het nummer verwijst naar een van zijn essays waarin hij zijn gedachten over de tekortkomingen van het menselijk leven beschrijft. Zapffe’s visie is dat mensen worden geboren met een overontwikkelde vaardigheid (begrip, zelfkennis) die niet past in het ontwerp van de natuur. Het verlangen van de mens naar rechtvaardiging over zaken als leven en dood kan niet worden bevredigd, daarom heeft de mensheid een behoefte die de natuur niet kan bevredigen. De tragedie volgens deze theorie is dat mensen al hun tijd besteden aan het proberen om niet menselijk te zijn. De mens is daarom een paradox. Door de vier principes van ‘isolatie’, ‘verankering’, ‘afleiding’ en ‘sublimatie’ te gebruiken, probeert de mensheid deze paradox te vermijden. Deel je zijn nihilistische opvattingen en beoefen je zijn vier principes?
Nou, zijn principes waren niet bedoeld als iets dat je ‘beoefent’. Het zijn gewoon de vier categorieën die hij gebruikte om te beschrijven hoe mensen proberen de paradox te vermijden die je zojuist hebt beschreven, een doel nodig hebben en antwoorden nodig hebben. Mensen vallen tussen deze categorieën en gebruiken ze allemaal in verschillende mate. ‘Isolatie’ negeert en weigert in wezen na te denken over dergelijke dingen. ‘Afleiding’ is je energie in iets anders storten, zoals videogames, boeken of muziek. ‘Verankering’ is een poging om jezelf een code te geven, of een overtuiging of een doel om je voor de waarheid te verbergen. Religie, of ideologieën en ‘oorzaken’ dienen deze rol. ‘Sublimatie’ is wanneer je het onder ogen ziet. Wanneer je in de afgrond tuurt en het je laat vormen. Onze muziek is sublimatie. Ik ben het niet eens met alle argumenten van Zapffe, maar zijn algehele perspectief is iets waarmee ik het heel erg eens ben, en ik denk dat zijn vier principes een zeer nuttige illustratie zijn van de relatie die alle mensen hebben met existentiële angst.

Sommige bands geven de maker van het artwork geen grenzen. Jullie werkten daarentegen heel nauw samen met José Gabriel Alegría Sabogal voor de creatie van het artwork. Waren jullie (of was hij) niet bang dat dit zijn artistieke vrijheid zou beperken?
Ik begrijp niet waarom een ​​muzikant niet zou willen dat het kunstwerk zijn visie belichaamt. José kan vrijwel alles tekenen en zijn werk zou altijd een geweldige hoes opleveren, maar wat wij nodig hadden, was dat het fysieke formaat de muziek en de boodschap zou reflecteren. We hebben een geweldige relatie met José en wat voor mij het belangrijkste is, is de creatieve en persoonlijke chemie tussen ons. Het gaat er niet om dat we hem vertellen iets te tekenen. Hij is erbij betrokken. Hij geeft wijsheid en inzicht. Zijn ideeën hebben onze muziek beïnvloed, net zoals onze muziek zijn beelden heeft beïnvloed. Ik denk dat we een heel goed proces hebben en het voelt niet beperkend. Ik heb hem gevraagd of hij zich beperkt of onderdrukt voelt, maar hij heeft me verzekerd dat hij dat niet is. We waren nogal “hands on” over ideologie en symboliek voor de covers, maar voor het boekje vroegen we hem om de rol van een heilige schrijver op zich te nemen. We bespraken de concepten, gaven hem de songteksten en hij begreep dat ze een soort ongeschreven evangelie zijn dat hij tot leven moest brengen. De resultaten spreken voor zich en hij verzekerde ons dat hij het proces leuk vond, maar je zult hem moeten vragen of hij het meende, haha!

Je hebt ook met hem samengewerkt voor het artwork van de titelloze EP uit 2017. Waarom is hij de perfecte kunstenaar om te visualiseren waar Nexion voor staat? Blijf je met hem samenwerken voor toekomstige releases of sta je open voor samenwerking met andere grafisch ontwerpers?
Ik kom niet vaak mensen tegen met wie ik op zulke productieve en opwindende manieren kan praten, onderzoeken en uitingen van wijsheid kan creëren. Dus alleen al daarvoor is José iemand met wie ik zoveel mogelijk zou willen werken zolang de kansen zich voordoen. Ik geloof ook in continuïteit. Er zijn thematische elementen tussen onze EP en “Seven oracles” die José van nature begreep omdat het zijn eigen werk was. Maar het leven is chaotisch en het is misschien niet mogelijk om altijd samen te werken, of misschien zullen onze creatieve paden ons op een gegeven moment in verschillende richtingen leiden. Laten we zien wat er gebeurt.

Ik veronderstel dat jullie heel graag het podium op willen klimmen om “Seven oracles” te promoten? Natuurlijk creëert COVID19 en de nasleep ervan een zeer onzekere tokeomst voor liveshows en festivals. Denk je dat we ooit terug op dezelfde manier als voorheen zullen kunnen genieten van livemuziek of denkt de nihilist in jou dat live muziek nooit meer hetzelfde zal zijn als voor COVID19?
Ik denk dat het leven zal terugkeren. Dat doet het altijd, op de een of andere manier. Mijn zorg is timing. De meeste festivals zijn voor het volgende jaar geboekt omdat ze vanaf deze zomer ‘vertraagd’ zijn. Dat betekent dat het voor opkomende bands de komende 2 jaar moeilijk wordt om iets te doen, en tegen die tijd zal “Seven oracles” twee jaar oud zijn. We zijn erg hongerig om op het podium te staan en de muziek van “Seven oracles” te verspreiden, en ik denk dat we veel steun en een goede ontvangst hebben gekregen, dus ik denk dat we een manier kunnen vinden om iets op gang te krijgen. Zo niet zal je over een paar jaar een erg sombere en destructieve tweede plaat te horen krijgen.