Dat deze release niet voor iedereen zal zijn, hoor je reeds in de eerste paar minuten. De eenzame Madrileen NHT is blijkbaar geen onbekende in de lokale scene, maar hier betwijfel ik of veel mensen al van hem hebben gehoord. Misschien komt daar verandering in, want creatief en vakkundig is deze Spanjaard in elk geval. “Flawed synchronization with reality” is het debuut van dit project en valt het best te omschrijven als experimentele black metal geschreven/opgenomen onder invloed van een al dan niet gezonde dosis psychedelica. We krijgen afwijkende en wisselende ritmes, ambient passages, zelfs kleine streepjes drum and bass, lange gesproken stukken en klassieke passages. Dat alles naast een hoop klassieker aandoende leads, sterke clean zang en natuurlijk ook de meer standaard black metal riffs en gekweel. Het spijt me dat ik deze promo zo lang heb laten liggen, want het is zonder twijfel een van de meest interessante platen die ik al in lange tijd heb gehoord. De extreme vocalen storen me soms een beetje, maar verder is het een ijzersterke release waar je in mee kan groeien. Als je tenminste openstaat voor de vele invloeden en niet gewoon 4/4 blastbeats verwacht. Persoonlijk vind ik de eerste track “Birds” de beste. Terwijl ik de akoestische afsluiter/outro “Nobody out there” als enig nummer best had kunnen missen. Misschien is dit wel zo een voorbeeld van muziek voor muzikanten, zoals het geweldige Ebony Lake destijds. Al denk ik dat ook fans van atmosfeer dit nog zullen kunnen pruimen. Eén ding is zeker, voor Deemtee moet je in elk geval de tijd nemen.
Xavier: 85/100
Deemtee – Flawed synchronization with reality (Grimm Distribution 2019) 1. Birds 2. Badtrip culmination 3. Glowing serpents everywhere 4. Multiverse recoil 5. Mirror of confusion 6. Tunnel of melting black stars 7. Nobody out there
Aethyrick’s debuut “Praxis” is hier om één of andere reden aan een kritisch oordeel ontkomen, hoewel de symfonische black metal van het Finse duo absoluut niet verkeerd klonk. We zijn amper ruim een jaar later of de heren Gall en Exile hebben al een opvolger klaar. “Gnosis” heet het beestje en portretteert opnieuw een atmosferisch en symfonisch black metal-geluid dat gestoeld is op een epische second wave-basis. Hondsbrutaal of duivels snel is dit allerminst en Aethyrick’s black blijft vrij toegankelijk. De algemene aanpak is wel iets ruwer dan op de voorganger die tevens een iets warmere sound had, ook al lijkt dat moeilijk te rijmen met een black metal-plaat. Ik bedoel hiermee dat de riffs allerminst snijdend zijn en een comfortabel melodieus geluid produceren waarbij evocatieve keyboards en orgelklanken niet geweerd worden. In de tragere stukken eist de basgitaar bovendien een prominente rol op. In plaats van eenzijdig te rammen ontvouwt er zich een multi-dimensionaal panorama dat glorieuze momenten afwisselt met ruwere passages die echter ten allen tijde goed in het gehoor blijven liggen. En sommige gitaarmelodieën zijn gewoon ook bloedstollend mooi en emotioneel, op het emo post-blackerige af. De thematische focus van Aethyrick is gebaseerd op “sabbatic craft“, een esoterisch systeem dat zwaar leunt op oudere tradities van Europese volksmagie en heksenoverlevering. Ondanks de magische bouwstenen, wordt er geen occult schrijn gebouwd. Aethyrick is voer voor wie in de jaren ’90 is blijven hangen en niet vies is van symfonische en gemakkelijk verteerbare black.
JOKKE: 81/100
Aethyrick – Gnosis (The Sinister Flame 2020) 1. Will embodied 2. Oneiric portals 3. Stellar flesh 4. Your mysteries 5. Blood acre 6. Anointed bones 7. Golden suffering
Mijn kennismaking met Slow (kort voor Silens Lives Out/Over Whirlpool) was in 2017 toen “V – Oceans” uitgebracht werd, en het Belgisch duo wist me toen al een verstikkende trip aan te doen. Na een heropgenomen versie (met bonustrack) van “IV – Mythologiæ” kwam eind vorig jaar dan het tot nu toe laatste stuk in het verhaal, getiteld “VI – Dantalion”, naar de 71e demon in Solomons Lesser Key. Slow speelt funeral doom niet gewoon volgens, maar gaat verder op de regels van de kunst – de bandnaam is geen leugen. Sinds het eerst aangehaalde album nam Lore niet enkel de bas voor zich, maar ontfermt ze zich ook over de lyrics en songwriting in samenspraak met multi-projectionist en -instrumentalist Déhà (Aurora Borealis, Merda Mundi, Yhdarl, Cult of Erinyes, Wolvennest). Het resultaat is een album dat de bandnaam waardig is, en verre van het concept ‘riff’ eert. De klassieke piano die “Descente” inzet is een voorbode van de bijna orchestrale funeral doom die Slow naar ons hoofd gooit, waarbij keyboards en voornamelijk Déhà’s vocalen de sfeer scheppen – in plaats van lyrics te zingen fungeren zijn bombastische, uitgerekte grunts meer als instrument – en de 78 minuten durende speelduur vullen. Blijkbaar hebben we funeral doom nodig om eindelijk weer eens een full length die naam qua lengte waardig te gunnen. Ondanks het consistent trage, hier en daar met midtempo regionen flirtend tempo weet het duo wel voldoende variatie op te bouwen om niet binnen de paar minuten te gaan vervelen maar veeleer een lang uitgerekt klankbord te scheppen waarin je als luisteraar wordt meegezogen. Waar in “Lueur” de afdaling in de hel, die de songtitels omschrijven, nog enige hoop aanwezig lijkt te zijn, lijkt de gestorven ziel zo goed als hopeloos te zijn tegen de tijd dat “Futilité” er dertien minuten lang op inbeukt en waar een keyboardpassage voor een welkom rustpunt zorgt. “Lacune” is aanvankelijk dan weer het meest turbulente nummer en met “Incendiaire” krijgen we het meest gevarieerde en tegelijk opbouwende nummer van het album, waarbij de epiek meteen de hoogte in gestuwd wordt en het slopend trage tempo enkel zwaarder gaat klinken en uitgediept wordt – tot de keys op de voorgrond komen en een ridicuul cathartisch crescendo opbouwen, en meteen dé reden vormen waarom ofwel dit album, ofwel Clouds’ “Dor” op mijn nummer 11 van vorig jaar geëindigd zou zijn. Slow weet het voorgaande uur aan (durf ik het zeggen, gevarieerde) funeral doom op enkele minuten naar een absolute climax te spelen en sluit af met het zestien minuten durende, drum- en distortionloze “Elégie”, waarbij de luisteraar na een uur platstompende, bezwerende funeral doom eindelijk ruimte krijgt om de ingehouden adem uit te blazen. Funeral doom is een genre waarin het moeilijk is iets origineel te doen omwille van de aard van het beestje, maar Slow weet de aandacht vast te houden en een emotionele trip van jewelste neer te poten.
Deze debuut langspeler uit het mooie Wenen is waarschijnlijk aan heel wat mensen voorbij gegaan. Begrijpelijk, want er is over hen of het label niet echt veel te vinden op het wereldwijde web. Het is enkel omdat ik actief op zoek was naar horror metal bands om wat geld aan te hangen, dat deze verrotte verrassing mijn pad heeft gekruist. De cover en de hilarische titel zal misschien bepaalde mensen op het verkeerde been zetten, maar toch krijgt de luisteraar een kwalitatieve plaat vol symfonische/melodische black metal voorgeschoteld. De intro laat meteen al horen dat het hier niet om een paar heren met een Fisher Price gaat, maar dat er werk is gemaakt van arrangementen en productie. Eens het geweld losbarst, is het bovendien duidelijk dat ze de met bloed vermengde mosterd vooral uit de rekken van bands als Cradle of Filth en Carach Angren zijn gaan halen. Toch klinkt het allemaal relatief fris, wat deels te danken is aan de goed verdeelde tempowissels, de sterke melodieën en het al bij al bescheiden aandeel van synths in de mix. “Candelabia” is een erg consistent album met weinig filler, al is de keerzijde daarvan dat er voor mij persoonlijk ook geen nummers uitspringen. Maar dat gebeurt wel vaker in het genre. Ik ben ik elk geval blij dat ik op hun Bandcamp ben geland. Fans van horror metal moeten dit zeker een kans geven.
Xavier: 86/100
Candles And Wraiths – Candelabia (Eboncrown Records 2019) 1. The coming of Candelabia 2. After midnight 3. Nightmares on forsaken soil 4. Fire amidst the crashing waves 5. All hallows eve 6. Melpomene 7. The stranger 8. Wartorn lovelorn 9. Beneath cathedral walls 10. Ad astra 11. A grate on a grave
Argento Records koos Valentijnsdag uit om “Bedehuis“, de debuutplaat van het Nederlandse Ossaert, op de mensheid los te laten.In afwachting van de releasedatum van dit uitstekend werkje waar we ondertussen helemaal aan verknocht zijn, zochten we bezieler P. op om meer inzichten te krijgen in zijn creatie.(JOKKE)
Weldra zal je debuut “Bedehuis” op de mensheid losgelaten worden. Benieuwd naar hoe de plaat ontvangen zal worden of schrijf je in de eerste plaats muziek voor jezelf en zijn positieve reacties louter mooi meegenomen en laat je je slaap niet wegens eventuele negatieve commentaar? Ik schrijf in de eerste plaats muziek voor mijzelf. Ik hou ontzettend van het schrijfproces en het creëren van nieuwe muziek. Toch ben ik natuurlijk ook wel benieuwd hoe de plaat ontvangen zal worden. Met negatieve commentaar ben ik niet heel erg bezig omdat ik voor mijzelf schrijf. Maar als anderen het leuk vinden is dat mooi meegenomen.
Ossaert, de bandnaam die je voor dit project koos, verwijst naar een spottende watergeest en komt voor in volksverhalen uit de Lage Landen. De ossaert is vooral bekend in Zeeland terwijl jij uit Zwolle afkomstig bent, wat daar toch een heel eind vandaan ligt. Wat trekt je zo aan in deze folkloristische figuur en zijn er in jouw directe leefomgeving ook verhalen die verwijzen naar deze plaaggeest? De Ossaert komt niet alleen voor in volksverhalen in Zeeland, ook op de Veluwe is de Ossaert een bekende in de plaatselijke verhalen. Zo is er het verhaal van de Ossaert in het Uddelermeer die verbannen is door een monnik naar een plek in het bos en daar 99 jaar heeft moeten zitten. Ik ben zelf opgegroeid op de Veluwe en de volksverhalen van met name die streek hebben mij altijd enorm gefascineerd. Vandaar de keuze voor de naam Ossaert.
Mag Ossaert, ondanks dat je voor de drums met producer W. Damiaen samenwerkte, als een one man band beschouwd worden aangezien jij toch alle muziek en teksten schrijft? Ik ben van mening dat de perceptie op éénmansprojecten de laatste jaren positief geëvolueerd is. Hoe zie jij dat? Ja, Ossaert is absoluut een éénmansproject, bewust ook. Ik heb in het verleden in meerdere bands gespeeld en moest daar altijd een compromis sluiten op het gebied van muziek, iets wat ook logisch is wanneer je met z’n allen muziek aan het schrijven bent. Ondanks dat dit altijd best leuk was voelde dit nooit volledig als mijn muziek en kon ik nooit helemaal mijn ei erin kwijt. Vandaar dat ik Ossaert opgezet heb. Ik heb zelf overigens geen idee hoe mensen vroeger naar éénmansprojecten keken, wel ben ik altijd erg geboeid geweest door het feit dat één iemand alles (of bijna alles) zelf schreef en inspeelde.
Ben je van plan om Ossaert naar het podium te nemen als er zich mooie aanbiedingen voordoen of beschouw je dit louter als een studioproject? Voor nu beschouw ik Ossaert alleen als een studioproject. Ik zeg niet dat ik er nooit het podium mee op zal gaan maar in de nabije toekomst staat dit niet op de planning, ongeacht eventuele mooie aanbiedingen.
De titel van je debuut is “Bedehuis” en op de cover prijkt een soort van middeleeuwse litho-afdruk van een vervallen kerktoren. Zit er een specifieke historische link in het artwork verscholen? Nee, er zit geen historische link in het artwork verscholen. Het is overigens een enigszins geabstraheerde preekstoel. Wel zit er een gedachte achter: het album gaat tekstueel grotendeels over zingeving, of het gebrek daaraan. De kapotte preekstoel dient als symbool hiervoor.
De vier nummers zijn titelloos en over teksten beschik ik niet, maar de labelpromo vermeldde dat de plaat gedreven is door je afkeer tegen al wat heilig is. Nu is dat verre van een origineel thema binnen het black metal-gebeuren natuurlijk. Ik vroeg me af of je zelf in je nog jonge leven dan zo hard met religie bent geconfronteerd dat je afkeer ervan zo groot is? Zijn er ondertussen geen ergere zaken om je druk in te maken of tegen te verzetten dan religie wat in onze contreien toch niet zo heel veel meer voorstelt? De kerken lopen als het ware vanzelf leeg. Heiligheid is iets wat je veel breder kan zien dan alleen iets religieus. Heiligheid is alles wat de mensheid op een voetstuk geplaatst heeft en als absolute waarheid claimt. De mens acht zichzelf vaak intelligenter of beter dan andere diersoorten op deze aardbol en in zekere zin verklaart de mensheid zichzelf hierdoor heilig. Ik verzet mij niet per se tegen een religie of tegen de kerk maar ik vind de kerken en het christendom wel een van de betere voorbeelden waar je kan zien hoe mensen zichzelf beter achten dan zij in werkelijkheid zijn. In mijn opvoeding waren de kerk en het geloof erg belangrijk dus de christelijke symbolieken en thematieken zijn mij absoluut niet vreemd.
Op je promofoto zien we je gekleed in een monnikspij en met een masker van een zwijn op in een bos poseren. Beschouw je alle priesters en consorten varkens of zit er meer achter deze visuele presentatie? Nee, ik beschouw niet alle geestelijken als varkens. Met deze visuele presentatie wil ik een tegenstelling laten zien: vroomheid aan de buitenkant, maar vanbinnen zijn wij allemaal beesten, voortgedreven door dierlijk instinct.
Je wisselt haatvol black metal-gekrijs af met heel wat heldere zangpartijen. Heb je ooit zangles gekregen want je stem klinkt behoorlijk! Welke zangers beschouw je als inspiratiebron? Dankjewel! Ik heb nooit zangles gehad. Als 13 jarig jochie wilde ik graag ‘schreeuwen’ in een metalband. Youtube had op dat moment twee of drie screaming tutorials, maar na meerdere malen mijn stem kwijtgeraakt te zijn en tot bloedens toe mijn keel kapot geschreeuwd te hebben, besloot ik dat ik het beter op eigen houtje kon uitzoeken. De zangers die ik als inspiratiebron beschouw zijn Travis Ryan, Bruce Dickinson, Jari Mäenpää en Ihsahn.
Op basis van foto’s op social media zag ik dat je een verleden hebt in het hardcore-wereldje. Was dat een tienerfase die je ondertussen ontgroeid bent en sluit black metal nu beter bij je leefwereld aan? Of vind je nog steeds je gading in hardcore? Waarom maken velen op een bepaald moment de switch van hardcore naar black metal denk je? Ik heb inderdaad in het verleden in hardcore bandjes gespeeld. Ik ben hierin gerold omdat ik in mijn tienerjaren graag in een band wilde spelen en de enige band in mijn omgeving die een vocalist zocht speelde metalcore. Ondanks dat het ook wel zijn charmes heeft, moet ik wel zeggen dat metalcore en hardcore nooit helemaal mijn muziekgenres zijn geweest. Mijn hart lag altijd in de black- en de death metal. De laatste keer dat ik een hardcore plaat geluisterd heb kan ik mij eigenlijk niet meer herinneren. Waarom veel mensen de switch van hardcore naar black metal maken weet ik niet, maar ik merk wel dat de grenzen tussen metalgenres de laatste jaren meer en meer aan het vervagen zijn.
Zelf ben ik nooit thuis geweest in de hardcore en metalcore scene. Voor mij persoonlijk lijken diens ideologische waarden, thematiek en visuele presentatie mijlenver uiteen te liggen met black metal. Jij kan beter vergelijken dus vroeg ik me af of je ook veel paralellen tussen beide genres kunt trekken? Hardcore en black metal liggen inderdaad redelijk ver uit elkaar. Maar op sommige punten ook weer redelijk dichtbij elkaar. ‘Echtheid’ qua muziek is zowel in black als in hardcore belangrijk. De muziek is rauw en gedreven door emotie. Black metal en hardcore zijn overigens wel behoorlijke paraplu-termen. Beide genres hebben ontzettend veel subgenres waarvan sommige dichter bij elkaar liggen dan andere. Er zijn genoeg black metal-bands die elementen van hardcore in hun muziek verwerken. Denk maar aan Oathbreaker of Ancst.
Welke metal-bands of platen hebben je ontmaagd op vlak van black metal en zijn dat ook de artiesten die Ossaert muzikaal gesproken beïnvloeden? “Ad majorem sathanas gloriam” van Gorgoroth was mijn eerste echte kennismaking met black metal ergens eind 2006 of begin 2007. Nog steeds is dit één van de platen die ik geregeld op zet. Burzum volgde vrij vlot na mijn ‘black metal ontmaagding’. Welke artiesten mij muzikaal gesproken beïnvloeden vind ik een lastige vraag maar ik denk dat Burzum, Trelldom, Taake, Mgła, Laster, Fluisteraars, Turia, Verwoed en Iskandr wel bands zijn die mij behoorlijk beïnvloeden wanneer ik muziek schrijf. Ik draai veel muziek van deze bands.
Argento Records zag wel graten in Ossaert en zal je debuut op 14 februari uitbrengen. Waarom denk je dat dit label het beste is om Ossaert in een overgesatureerde markt aan de man te brengen en positief te doen opvallen? Het was in eerste instantie helemaal niet mijn doel om Ossaert écht op de markt te brengen. Ik wilde het in eigen beheer uitbrengen in een kleine oplage, voor wat vrienden e.d. Toen W. Damiaen de drums had ingespeeld en het album geproduceerd had vroeg hij mij wat ik ermee wilde doen en gaf mij vervolgens wat tips qua labels die eventueel wel geïnteresseerd konden zijn, mocht ik het tóch op die manier willen uitbrengen. Argento sprak mij aan omdat zij meerdere artiesten huisvesten die binnen mijn muzikale interessegebied vallen. Na wat gesprekjes bleek dat wij ook behoorlijk op één lijn zitten wat betreft visie.
Dikwijls schrijven one man bands muziek aan de lopende meter. Is dat bij jou ook het geval en zou dit dan inhouden dat we snel nog meer werk van jouw hand mogen verwachten? Ja. Het tweede Ossaert album is al zo goed als klaar en ook voor mijn andere black metal project (Shagor) heb ik veel geschreven. Hier staat overigens nog niets van online.
Eén van de beste bands die de rock ’n roll-attitude van een Motörhead combineert met een black metal-fundering is wat mij betreft het Deense Horned Almighty. Na het prima “World of tombs” werd het echter wat langer stil dan wat we van dit zootje ongeregeld gewend waren. Tot dat daar plots “To fathom the master’s grand design” op onze deurmat viel en ons meteen van onze sokken blies. Brulbloei S. en gitarist Hellpig werden gecontacteerd voor tekst en uitleg. (JOKKE)
The English version of this interview can be found here.
(c) Bransholmphoto
Het doet goed om eindelijk nog eens van jullie te horen want het was ondertussen toch al weer zes jaar geleden dat “World of tombs” uitkwam. Wat hebben jullie in tussentijd zoal uitgespookt Hellpig: Oh, time flies when you’re having fun. Het leven gaat zijn gang ondertussen hé, we worden stilaan een dagje ouder en hebben ook andere verantwoordelijkheden. Maar het vuur om helse en vervaarlijke metal te creëren brandt altijd, ook al hebben we soms weinig tijd. We spendeerden best veel tijd aan het schrijfproces van de nieuwe plaat en speelden tussendoor ook enkele shows. We zijn dus nooit met de band gestopt, het verliep gewoon allemaal wat trager dan anders.
De eerste vier platen werden inderdaad om de twee jaar uitgebracht. Tussen “Necro spirituals” en “World of tombs” lag een stilte van vier jaar en nu vroeg het dus zes jaar om “To fathom the master’s grand design” uit te brengen. Wordt het steeds moeilijker om songs te schrijven en inspiratie te vinden? Hellpig: Al vrij vroeg in onze carrière plaatsten we onszelf in een hokje met de stijl waarmee we ons comfortabel voelden. Na drie à vier platen in dezelfde strekking qua speelstijl, werd het steeds moeilijker om met frisse ideeën op de proppen te komen. Dat is trouwens één van de redenen waarom we onze sound scape verruimden. Een proces dat reeds startte op “Necro spirituals“, verder doorgetrokken werd op “World of tombs” en nu volop tot uiting komt op de nieuwe plaat, zij het nog steeds binnen de grenzen van onze sound. ’t Is nu niet dat we plots als Rush klinken of de psychedelische tour opgaan, maar zowel qua riffs als arrangementen hebben we deze keer zaken gedaan die we nooit eerder deden.
Die evolutie is inderdaad goed hoorbaar. I identificeerde Horned ALmighty steeds als een erg energieke black ’n roll band. Op “World of tombs” werden meer thrash- en punkinvloeden geïnjecteerd en op “TFTMGD” hoor ik ook veel death en doom metal terug. Hellpig: Wat mij betreft zijn die thrash- en punkelementen al vanaf het begin in onze sound aanwezig. We hebben alle vier een muzikale achtergrond die diep geworteld is in de death en thrash metal van de late jaren ’80/vroege jaren ’90: Deicide, Bolt Thrower, Dark Angel, Massacre, Malevolent Creation, …In het begin gingen we strikt om met onze muzikale invloeden: fucking Darkthrone en Motörhead…niets meer. Maar om de zaken fris te houden, vooral voor onszelf, verruimden we onze sound, zij het op een heel extreem conservatieve manier.
(c) Bransholmphoto
Op basis van enkele songtitels lijkt het me duidelijk dat de ondergang van de mensheid het achterliggend concept is op “TFTMGD“. Met alle natuurrampen zoals de bosbranden die momenteel Australië in lichterlaaie zetten en al het poltieke drama zoals de nucleaire dreiging van Iran, vraag ik me soms af of er nog wel een toekomst is weggelegd voor onze kinderen, zeker aangezien ik weldra zelf vader wordt). Welke gebeurtenissen gaven aanleiding tot de thematiek van de nieuwe plaat en denk je dat het proces van onze zelfvernietiging nog omkeerbaar is? S: De plaat is een voorstelling van wreedheden en onze ondergang vanuit een historisch perspectief en biedt inzichten in verscheidene fenomenen en historische gebeurtenissen die om verschillende redenen de dood van duizenden mensen tot gevolg hadden. Uit sommige zaken konden we lessen trekken, maar andere zijn nog steeds onvermijdelijk. De mensheid zelf is de grootste bedreiging voor onze planeet. We will eventually all be a part of the grand design… De gewelddadige natuur van de mens werd doorheen de geschiedenis getemd door Verlichting en evolutie. Met een bevolking van ruim 8 miljard mensen, is het eigenlijk best verwonderlijk dat er toch zo veel mensen vreedzaam met mekaar omgaan. Maar de basis is fragiel en er is dikwijls niet veel nodig om geweld uit te lokken. Oppressie, superioriteit, dogma’s, rassen en ook nog steeds religie vormen de grootste aanleidingen voor antagonisme en vijandigheid tussen mensen. Hoewel deels getemd, ligt het onvermijdelijk in de natuur van de mens: het zit in onze natuur om onszelf naar de kloten te helpen! Eén van de gebeurtenissen die ons hiertoe inspireerden was de uitbarsting van de Tambora vulkaan op het Indonesische eiland Soembawa in 1815, die een hele reeks wereldwijde gebeurtenissen in gang zette zoals hongersnood, overstromingen en droogte, met de dood van miljoenen tot gevolg. Ik verdiepte me verder in deze materie en uiteindelijk vormde dit de aanleiding voor de tekstuele achtergrond voor het nummer “Apocalyptic wrath”. Geïnspireerd door de massieve schaal van deze natuurramp, bestudeerde ik andere historische gebeurtenissen met catastrofale gevolgen voor de mens en kwam zo tot de theorie dat er een sterkere kracht is die de vernietiging van de mensheid nastreeft, zij het via natuurrampen of door de gewelddadige natuur van de mens zelf…
Het cover artwork wordt nu meteen duidelijk… S: Inderdaad, het artwork laat een combinatie zien van de verschillende thema’s van de plaat: de uitbarsting van de Tambora, aardbevingen, tsunami’s, plagen, oorlog, enz. Ik maakte een schets van hoe ik het artwork voor ogen had en de erg getalenteerde artiest Ahot schilderde dit nadien.
Voor de tweede keer op rij gingen jullie in zee met het Italiaanse Scarlet Records, een label dat vooral gespecialiseerd is in (Italiaanse) power, symfonische of progressieve metal. Horned Almighty is zonder twijfel de meest extreme band op het label. Voelt het beter om de vreemde eend in de bijt te zijn dan met vele gelijkaardige bands op een label te zitten? S: Ja en nee, hier zijn vanzelfsprekend voor- en nadelen aan verbonden. We zijn inderdaad hun meest extreme act en springen er daardoor wat tussenuit, maar tenslotte is Scarlet Records gespecialiseerd in de andere genres en weten ze hoe ze promotie moeten voeren. Scarlet bood de beste deal aan voor de nieuwe plaat en we waren tevreden over het werk dat ze verrichtten voor “World of tombs“, dat was de voornaamste reden. In een markt die overstelpt wordt door releases, zijn er verschillende manieren om te kiezen hoe je muziek uitbrengt. Wij zijn echter old school en verkiezen een fysisch label dat haar zaakjes op orde heeft.
Voor de vinylrelease werken jullie samen met het Deense label Strange Aeon Records. Bood Scarlet geen vinyldeal aan? Hellpig: Toch wel, maar een vinylrelease maakte geen deel uit van onze deal. Idem voor de vorige plaat. Dit wil ook niet zeggen dat we niet tevreden zijn over Scarlet hoor. Labels, en dan vooral de kleinere, staan de dag van vandaag voor dezelfde uitdaging als kleinere bands: opvallen in de stortvloed aan shit muziek en andere noise…Eén van de twee individuen achter Strange Aeon is onze voormalige gitarist Quentin die trouwens ook de plaat opnam, mixte en masterde. Ik vermoed dat hij de plaat goed vond aangezien hij ze tijdens de mix waarschijnlijk een miljoen keer heeft gehoord.
Op jullie promofoto’s blijft de corpse paint achterwege. Past het niet meer bij Horned Almighty anno 2020? Hellpig: Corpse paint maakt no gsteeds deel uit van ons liveritueel. Het helpt ons om die “andere” persoon in onszelf naar boven te halen die de wereld in vuur en vlam wil zetten en iedereen tegen het hoofd wil stoten. Maar voor promofoto’s zijn we er klaar mee.
(c) Bransholmphoto
Vergeleken met Noorwegen, Zweden en Finland, stond Denemarken steeds minder in de spotlights als het op black metal aankomt. Ik denk dat het voor veel black metal-liefhebbers zelfs niet zo evident is om tien Deense black metal-bands op te sommen. Welke Deense bands beschouwen jullie als de beste of meest belangrijke voor de ontwikkeling van jullie vaderlandse scene? Hellpig: Mercyful Fate, Samhain, Denial of God, Apollyon en Ad Noctum zijn allemaal goede bands. Idem voor de pre-Horned Almighty band Mareridt die midden jaren ’90 actief was. Geen idee wat de huidige scene betreft!
De voorbije jaren lijkt het nochtans alsof de Kopenhaagse Korpsånd Circle nieuw bloed in de Deens black metal-scene aanvoert met wat mij betreft veel goede bands. Voelen jullie je verbonden met deze veelal jongere landgenoten en wat vind je van de groepering? Hellpig: Goh, ik heb hier geen mening over.
Is er een kans dat we Horned Almighty in België of Nederland aan het werk kunnen zien ter promotie van “TFTMGD“? Zou fijn zijn om jullie op Throne Fest te zien spelen! Hellpig: ha, we speelden daar in 2011 tijdens onze Europese tour met Glorior Belli. Zou tof zijn om nog eens terug te komen. Geef de booker een stamp in zijn kloten en zeg hem of haar om ons op de affiche te zetten.
Black metal-bands die het niet al te nauw nemen met het strak keurslijf dat het genre ooit had: altijd fijn. Het Zweedse Jordablod is zo’n band die er niet voor terugdeinst om buiten de lijntjes te kleuren. Dat maakt de tweede langspeler “The cabinet of numinous song” ons duidelijk. Het duivelse trio serveert een aanstekelijk geluid waarvan de hoofdmoot uit hypnotiserende black bestaat met side dishes van post-punk, death metal en pastorale loner-folk, wat een gelijkaardig naargeestig sfeertje oproept zoals een Hagzissa dat bijvoorbeeld ook weet neer te zetten. De mengelmoes aan stijlen en invloeden klinkt nergens geforceerd en zet een intrigerend universum neer dat verder bouwt op het uit 2017 stammende debuut “Upon my cremation pyre“. De ruwe maar organische sound draagt bij aan de flow van de muziek en versterkt het occult karakter. De stuwende basgitaar geeft het geheel extra schwung, vooral in een nummer als “The beauty of every wound” waarin die post-punk invloeden overduidelijk aanwezig zijn. “Blood and rapture” klinkt dankzij diens aanstekelijke riffs dan weer heel catchy, zonder plat of goedkoop te zijn. In de titeltrack kiest het trio dan weer resoluut voor een instrumentale aanpak waarbij het nummer een gestage opbouw kent die vertrekt vanuit een introspectieve rust maar culmineert in een uitbarsting van opzwepende energie. Tijdens de meest woeste momenten zoals bijvoorbeeld de aftrap van het meer dan acht minuten durende “To bleed gold” durf ik er gerust ook een band als Vanum bijhalen, omdat er onder de woestenij ook een onderhuidse melancholie verborgen zit. Jordablod levert met “The cabinet of numinous song” een sterke gevarieerde plaat af voor wie op zoek is naar uitdagende black.
JOKKE: 83/100
Jordablod – The cabinet of numinous song (Iron Bonehead productions 2020) 1. A grand unveiling 2. The two wings of becoming 3. Hin ondes mystär 4. The beauty of every wound 5. Blood and rapture 6. The cabinet of numinous song 7. To bleed gold
