“In den vergetelheid“, Kluddes’s plaat uit 2008, leek een self fulfilling prophecy te zijn want na deze release werd het al snel stil rond de Aalstse muzikale herrieschoppers. Maar kijk, alles komt terug en dus ook Kludde. Na tien jaar verschijnt via Consouling Sounds op 24 mei eindelijk de langverwachte nieuwe plaat getiteld “In de kwelm“. Gesterkt door een nieuwe line-up laat Kludde horen nog heel wat in haar mars te hebben. Er was dus veel voer voor een interessant gesprek met de band. (JOKKE)

Welkom terug heren! Hoe voelt het om na een afwezigheid van een dik decennium terug van jetje te geven met Kludde?
Snoodaert: Een dik decenium afwezigheid is natuurlijk relatief. Voor de buitenwereld is er niet veel gebeurd, binnen de repetitieruimte zijn we ondertussen wel alweer een jaar of vijf actief. Nu hebben we er wel bewust voor gekozen om eerst in alle rust een nieuw album af te werken alvorens terug met de band naar buiten te komen. Dit heeft allemaal net iets langer geduurd dan gepland. Gelukkig zijn we nu eindelijk op het punt gekomen waar Kludde weer uit zijn zompig hol kan kruipen en daar hebben we allemaal enorm veel zin in.

Waarom trokken jullie er een goed jaar na de release van “In den vergetelheid” de stekker uit?
Snoodaert: Het vuur was bij iedereen een beetje uitgedoofd. Dit had vele redenen, er was een soort van black metal moeheid opgetreden in de band. We waren met “In den vergetelheid” al een iets meer experimentele weg ingeslagen, welke perfect werkte, tot op het punt dat je merkt dat niet iedereen nog in dezelfde richting kijkt. Reken daar dan bij dat we in die periode vrij vaak optraden met Kludde en andere bands, waardoor er minder tijd was om aan nieuwe nummers te werken, of vooral, die nieuwe nummers op een manier af te werken zodat dat iedereen er zich in kon vinden. Een andere domper op de feestvreugde was dat ons toenmalig label, Sandstorm, kort na de release van “In den vergetelheid” plots onverwacht ten onder ging. Dat heeft de zaak dus ook niet bepaald vooruit geholpen. Dat album heeft bijgevolg nooit de beloofde promotie en distributie gehad. Uiteindelijk zijn we nog zelf onze cd’s gaan halen bij de drukker en hebben we voor alle kosten zelf kunnen opdraaien. Mr. big boss van Sandstorm, met al zijn mooie praatjes en valse beloftes, was namelijk volledig met de noorderzon verdwenen. Dus ja, op een gegeven moment viel de boel gewoon wat uit elkaar.

Medeoprichter Uglúk is ondertussen niet meer van de partij. Waarom hield hij het voor bekeken?
Snoodaert: Na onze reünie in 2014 bleek al snel dat Uglúk niet meer op dezelfde muzikale golflengte zat met de rest van de band. De nieuwe nummers en ideeën lagen hem niet meer, inspiratie om teksten te schrijven was er ook niet. In de beginperiode van Kludde speelde Uglúk ook gitaar en later bas dus had hij logischerwijs heel wat meer inbreng in het schrijfproces van de nummers. Iets wat al serieus gereduceerd was in de periode van “In den vergetelheid” en met de komst van Basstaerd en Cerulean. Ondertussen leven we ook al enkele jaren een serieus eind van mekaar, wat het aanwezig zijn op repetities of van die creatief wazige jam avondjes, al een heel pak lastiger maakt natuurlijk. Al bij al kan je stellen dat, los van Uglúk’s demotivatie, er wel een heel goeie flow zat in het schrijven van de nieuwe nummers. Er was in vergelijking met het schrijfproces van “In den vergetelheid” niet zo heel veel veranderd. Het leek ons dan ook logisch om gewoon met de band verder te gaan na zijn vertrek.

Gitarist Cerulean neemt voortaan ook de zang voor zijn rekening. Zijn vocalen zijn iets dieper qua toon vergeleken met Uglúk’s screams en duwen Kludde nog meer dan vroeger richting sludge. Toch zien jullie Kludde in de eerste plaats nog als een black metalband. Black metal is ondertussen een heel rekbaar begrip geworden. Qua sound hoor ik nog wel voldoende black metal-passages, maar hoe zit het met jullie gedachtengoed? 
Snoodaert: Wat dat betreft kunnen we wel stellen dat we geen typisch black metal gedachtengoed hebben. Het begon ooit vrij klassiek met corpse paint, kogelbanden en heel wat kepernagels, maar al vrij snel stapten we van dat imago af. Het voelde niet meer juist aan naarmate we evolueerden richting een meer sludgy doom sound op het vorige album. Ook zijn we nooit bezig geweest met occultisme, satanisme of whatever pseudo-intellectueel gedoe. We kunnen ons meer vinden in een old school mentaliteit en aanpak, die denk ik meer aansluit bij een Darkthrone dan bij bv. een Deathspell Omega. Persoonlijk heb ik ongeveer 10 jaar amper black metal beluisterd en is het pas sinds kort dat ik weer nieuwe interessante bands ben beginnen ontdekken. Na zo een tijdje out of the scene merk je pas echt hoeveel het genre en de mentaliteit geëvolueerd en veranderd zijn tegenover vroeger.

De nieuwe line-up bevat een sterke ritmesectie. Waar vonden jullie drummer Vellekläsjer?
Snoodaert: Vellekläsjer is iemand die we eigenlijk al een hele tijd kennen. Ooit was hij drummer in de death metalband Bloodfart. We hebben begin vorig decennium nog enkele keren de lokale podia gedeeld en onveilig gemaakt. Vorig jaar met Aalst Carnaval liepen we elkaar in niet al te koosjere toestand tegen het lijf. Ik vertelde hem over onze drummerfrustraties en stelde hem kort daarna voor om het eens bij ons te komen proberen. Ondanks dat Vellekläsjer op dat moment al enkele jaren muzikaal non-actief was, wist hij ons bij de eerste try-out toch volledig omver te blazen. De klik was wederzijds en ondertussen zijn we alweer meer dan een jaar verder en het blijft in stijgende lijn gaan. We kunnen ondertussen wel met volle zekerheid stellen dat hij de juiste man is voor de band.

Op tekstueel vlak hebben jullie je altijd al laten inspireren op lokale Aalsterse folklore. Ook nu is dat weer het geval. Zo verwijst het nummer “Bloedkoesj” naar een verhaaltje dat verteld werd aan kinderen die niet wouden slapengaan als ik me niet vergis?
Snoodaert: Ouders vertelden dit verhaal vroeger aan hun kinderen om ze op tijd binnen te krijgen voor het donker, en ook om hen bewust te maken niet blootsvoets rond te lopen. Want ’s nachts komt de bloedkoets, rood geschilderd met het bloed van kinderen, sloom en traag vooruit bewegend door de straten van Aalst, rijdt de koets je tenen af en zuigt je bloed op. Het verhaal heeft zijn oorsprong in de tijd van de Franse bezetting. Kinderen werden meegenomen in een koets en weggevoerd naar Frankrijk. Daar werden ze in stukken gehakt, waarna de zieke Franse republikeinen in hun bloed baadden om te helen.

Welk verhaal is er verbonden aan het “Kasteelke van verdoemenis”?
Snoodaert: Over het Kasteelke van Verdoemenis, of Kasteel Terlinden, zoals het eigenlijk heet, zijn veel verhalen te vertellen. De pater Pasquier Quesnel heeft er ooit onderdak gevonden nadat hij ontsnapt was uit de gevangenis van het aartsbisdom Mechelen. Hij werd beschuldigd van ketterij, wat in die tijd als “des duivels” aanzien werd. Vandaar ook de naam “Kasteelke van Verdoemenis”. Het was ook het domein waar vroeger misdadigers aan de galg opgehangen werden. De bende van Jan de Lichte zou daar zelfs ooit eens hun kamp opgeslagen hebben. Het verhaal van dit nummer gaat over één van de eigenaars, die ooit zijn vrouw met een grote kepernagel door het hoofd aan de deur genageld heeft. Na haar enkele jaren begraven te hebben op het domein ontgroef hij haar schedel en gebruikte hij die als kaarsenhouder. De tekst voor dit nummer is een prachtig gedicht dat we mochten gebruiken van de getalenteerde Vlaamse dichter Jan Goffa.

“Poesjkapelle” verwijst dan weer naar een gekend Aalst volksfiguur. Vertel!
Snoodaert: De Poesjkapelle en haar beste maat Zwert Lowieken waren enorm beruchte figuren in het Aalsterse. Halfweg vorige eeuw maakten ze menig café en Aalstenaar onveilig. Het waren onverbeterlijke alcoholisten in de ergste graad, ze werden in elk café buiten gezwierd, dan vielen ze mensen lastig op straat. Hygiëne, daar hadden ze ook een broertje aan dood. Zwérte Lowie had de gewoonte, na menig biertjes, zijn rolstoel vol te schijten. Men zei dat je ze van kilometers ver kon rieken. Toen Poesjkapelle ouder werd, liep ze krom van artrose. In plaats van krukken gebruikte ze omgekeerde bezemstelen. Hoe ouder ze werd, hoe krommer ze liep. Ze zaagde dan stukjes van haar bezemstelen. Mijn vader vertelde me ooit een verhaal van toen hij jong was. Hij had net zijn rijbewijs gehaald, en de Poesjkapelle sprong in zijn auto op de achterbank toen hij voor het rood licht stond. Ze eiste dronken en lallend een lift van hem. Toen hij haar uit zijn auto kreeg heeft hij zijn auto laten desinfecteren. De stank was naar het schijnt niet te harden.

Aalst heeft niet altijd een goed imago gehad. Velen linken de stad aan carnaval, alcoholmisbruik, sociale wantoestanden en “De helaasheid der dingen”. Ik heb ook nog nooit een daguitstap naar Aalst gemaakt. Wat kan je er “Vlaanderen vakantieland”-gewijs bezoeken dat de moeite waard is?
Snoodaert: Heel veel is er in Aalst niet te bezichtigen. We hebben wel een gezellige grote markt en een prachtig belfort. Ons belfort is trouwens het oudste belfort van België. Natuurlijk is er wel een ruime waaier aan verschillende bouwstijlen van doorheen de eeuwen heen en is een bezoekje aan de Sint-Martinuskerk ook wel de moeite. Daar kan je trouwens ook een werk van Rubens bewonderen. En natuurlijk niet te vergeten,  het Kasteelke van Verdoemenis, indien je het aandurft hehehe. De laatste jaren hebben ze wel veel veranderd en gemoderniseerd in Aalst, waardoor er wel een heel pak charme en gezelligheid weg is naar mijn mening.

“In de Kwelm” werd onder leiding van Cerulean ingeblikt en ik moet zeggen dat het eindresultaat heel zwaar en moddervet klinkt. Zijn jullie nog steeds tevreden over het eindresultaat of zijn er zaken die je ondertussen zou willen veranderen?
Cerulean: Bedankt voor het compliment. Wat de tevredenheid betreft kan ik enkel voor mezelf spreken. Aangezien ik het opname- en mixwerk voor mijn rekening genomen heb, blijf ik steeds kleine details horen die ik toch graag net iets anders had gewild. Maar ik denk dat dat een gekend fenomeen is onder de doe-het-zelvers in de muziekwereld. Wij zaten met een vrij strakke deadline die we onszelf hebben opgelegd, doordat we een datum hadden afgesproken met Jerboa Mastering. Uiteindelijk werkt dat volgens mij het beste. Ik presteer beter wanneer er tijdsdruk is. Met mijn andere band, Tim’s Favourite, heeft het mixen van onze opnames letterlijk jaren aangesleept, omdat onze frontman (die zich daar over de mix ontfermde) maar bleef sleutelen en uitproberen. De deadline was daar volledig afwezig. Ik vrees dat ikzelf ook niet aan de verleiding zou kunnen weerstaan om bezig te blijven, je denkt toch altijd “dat kan toch iets beter”. Maar of het eindresultaat dan daadwerkelijk beter is…
Wat ik wel een mooie verwezenlijking vind, is dat we onze live-sound eigenlijk goed vertaald hebben naar ons album. Bij “In den vergetelheid” (toen opgenomen en gemixt in de CCR) verschilde de live-sound aanzienlijk van die op het album, en het klonk allemaal wat opgepoetst.
Het is een proces van vallen en opstaan geweest, en ik ben letterlijk tot de laatste minuut nog bezig geweest. Als ik dit album vergelijk met albums die ik in het verleden heb gemixt, mag ik wel trots zijn op de grote vooruitgang die ik heb gemaakt.
Uiteindelijk heb ik al mijn opgedane ervaringen als mixer in dit album tot het uiterste laten renderen. Al bij al denk ik dat we tevreden mogen zijn!

Vellekläsjer: Je moet inderdaad op een bepaald moment afstand nemen en zeggen “het is klaar nu”, voordat je op een punt komt dat het alleen maar naar beneden kan gaan. Op dat vlak is dat prima gelukt, het resultaat mag er zijn. Props voor Cerulean, die enige tijd als kluizenaar een hypotheek heeft gelegd op zijn sociaal leven en zijn slaap. Toen we de mix binnen brachten bij Jerboa Mastering – en dat is toch geen kleine naam in de business met masterings voor vele grote namen zoals Triggerfinger, Eels, Netsky, Hooverphonic, enz. – was die meteen ook bijzonder enthousiast, en werden er vele kushandjes gegooid richting de mix. Die mastering heeft bovendien nog voor veel extra pit en een goeie flow in de cd gezorgd. Het is alsof je de kettingzaag aantrekt en die maar blijft razen tot na 40 minuten alles in je omgeving in de vernieling ligt.

Hebben jullie lang over het schrijf- en opnameproces gedaan?
Snoodaert: Het was best wel een lange procedure. Het schrijven van de nummers op zich viel wel goed mee. De basis van onze nummers wordt meestal thuis geschreven, en op de repetities worden die dan ingeoefend en afgewerkt. Waar we enorm veel tijd mee verloren hebben, was in het opleiden en inwerken van nieuwe bandleden, zo hebben we sinds onze reünie in 2014 een viertal drummers gehad en zelfs een paar maand met een zanger samengewerkt alvorens Cerulean die taak op zich nam. Tegen dat de nummers er goed en wel inzaten, liep er wel altijd iets mis waardoor we weer opnieuw konden beginnen.
Cerulean: Inderdaad. De laatste vijf jaar hebben meermaals aangevoeld als een processie van Echternach, maar misschien was dat wel een necessary evil om tot ons uiteindelijke resultaat te komen. De line-up die we nu hebben is perfect.
De opnames op zich verliepen vlot. De gitaaropnames waren bijvoorbeeld op enkele dagen ingeblikt. De meeste tijd ging naar het mixen zelf. Opnames zijn soms nog een soort van experimentele fase waarin nieuwe dingen uitgeprobeerd worden, maar omdat wij deze nummers nu al jaren speelden, zat alles al in zijn vaste vorm. We hebben dan ook bewust gewacht met opnames tot we het gevoel hadden dat we er 100% klaar voor waren.

Vellekläsjer: Het lange schrijfproces heeft er voor gezorgd dat het acht individueel zeer sterke en goed uitgewerkte nummers geworden zijn, en niet twee goeie nummers en wat opvullertjes zoals al eens durft te gebeuren bij groepen die rap rap een cd moeten uitbrengen van het label. Van gebrek aan inspiratie is er overigens nog lang geen sprake, we hebben alle luxe en vrijheid om het op onze eigen manier te doen en de nieuwe zaken die op tafel liggen klinken ook al verdomd goed.

De nieuwe plaat klinkt wat meer rechttoe-rechtaan vergeleken met “In den vergetelheid” waar ook wat met post-metal geflirt werd. Was het een bewuste keuze om terug harder van leer te trekken?
Snoodaert: Dat klopt, toen we “In den vergetelheid” schreven midden jaren 2000, was post-black metal nog vrij vernieuwend, die sfeervolle passages en doomstukken gaven toen echt een originele meerwaarde aan onze muziek. Maar zoals eerder vermeld, op een gegeven moment begonnen we wat teveel af te dwalen van het zwarte pad en de ideeën begonnen wat te ver uit elkaar te lopen. Bij onze reünie hebben we het daarover gehad, welke richting we nu juist uit wilden met de band. We waren het er vrij snel over eens dat Kludde terug een pak ruiger en vuiler mocht klinken dan op ons vorige album. Een soort back to the basics aanpak. Dit wil niet zeggen dat we de experimentele stukken volledig uitsluiten. De kans is vrij reëel dat we op een dag weer aan een meer doomgericht album beginnen werken. Maar in de eerste plaats blijven we vooral een black metal band en van die basis wijken we niet af.

Onder de schuilnaam Kwelm werd een try-out gegeven in de Antwerpse Music City. Ik moest ter elfder ure verstek laten gaan. Hoe verliep deze try-out?
Snoodaert: We hebben toen vooral nieuwe nummers van “In de kwelm” gespeeld en dit verliep allemaal vrij goed. Het ontbreken van een PA maakte het voor ons niet bepaald gemakkelijk, maar er waren geen major fuck-ups. Dat bewijst wel dat we momenteel goed ingespeeld zijn op elkaar. De reacties van het publiek waren alvast zeer positief. Dat wakkert de zin om terug live te spelen alleen maar meer aan.

Jullie vonden onderdak bij Consouling Sounds. Was het moeilijk om een partner te vinden om “In de kwelm” uit te brengen?
Cerulean: Dat is best wel meegevallen. Het zijn moeilijke tijden voor de muziekindustrie in dit digitale tijdperk, maar gelukkig maken wij nu eenmaal muziek in een genre waar nog zeer fanatieke verzamelaars vertoeven. In het totaalplaatje van de muziekindustrie stelt dat misschien weinig voor, maar het betekent wel dat er zeer toegewijde en gerespecteerde labels opereren, met een hart voor dit soort muziek. Ik denk dat dat bij weinig andere genres het geval is, vooral als geld de hoofdfocus is. Consouling Sounds is in dat opzicht dan ook een schot in de roos in onze zoektocht naar een label. Ze hebben een oog voor talent, en er zijn genoeg bands die onder hen volledig konden openbloeien.
We hebben ons album aan een aantal labels bezorgd, eigenlijk niet eens zoveel, en hadden uiteindelijk de luxe om het label van onze voorkeur te kunnen uitkiezen, want meerdere labels hebben positief gereageerd.

Vellekläsjer: Mike van Consouling was meteen laaiend enthousiast. Om het in zijn woorden te zeggen: “We waren hier allemaal een beetje van onze sokken geblazen”. Dat kan tellen als bevestiging. Er waren meerdere mooie aanbiedingen, maar uiteindelijk had Consouling de voor ons meest interessante deal in huis. Consouling is een heel erg actueel en actief label, met vele goeie bands, en die ook knappe dingen organiseert. We waren vanzelfsprekend enorm blij en vereerd met hun interesse.

Jullie zijn ook al aan een nieuw album aan het werken. Wat kan je daar al over kwijt?
Snoodaert: Dat wordt een concept album waarover we nog niet teveel gaan verklappen. We kunnen wel al kwijt dat de nummers voor dat album een pak langer duren en terug wat experimenteler zijn. Het schrijfproces zit in een vergevorderd stadium en het is de bedoeling dat we nog dit jaar aan de opnames beginnen.

Wat hopen jullie met de nieuwe plaat te bereiken?
Geen speciale verwachtingen of ambities, gewoon terug op de planken staan en hopelijk wat plaatjes verpatsen zodat we snel ons volgende album kunnen gaan opnemen!