Altijd fijn als persoonlijke drumheld Michael Rekevics weer eens van zich laat horen. Deze keer doet de Amerikaan het via Ruin Lust – zowat de enige death metal band waarbij hij betrokken is – waarvan na een stilte van zes jaar eindelijk nieuw werk op de mensheid losgelaten wordt. Vermits de opnames reeds uit 2014 stammen, bleek het duidelijk geen sinecure te zijn om “Sacrifice” snel af te werken. Stilgezeten heeft Ruin Lust echter niet want Psychic Violence meldde ons dat er al snel nog een release zal volgen. Nadat de onheilspellende klanken van de instrumentale opener “Summoner” ons in de juiste stemming hebben gebracht, worden we omver geblazen door de dodelijke klanken van het agressieve “Magus” waarin Michael er serieus op los hakt. De vijf andere nummers moeten hier echter niet voor onder doen want dit is een heuse primaire en kwaadaardige pandoering van een klein half uur. Dat betekent niet dat er enkel op hoge snelheid geramd wordt want een iets langer nummer als “Mirrors of broken blood” maakt ook middels mid-tempo gebeuk en slepende leads brokken. De diepe en woeste vocalen van zanger/gitarist J.Wilson en de heavy sloopriffs van S. Bennett situeren zich overduidelijk in primitieve death metal-regionen maar er zit toch ook wel een serieus zwart randje aan het geheel. Check de vlees en huid openscheurende riffs van de titeltrack er maar eens op na. Een fijne brok verdorven energie dit “Sacrifice” die goesting geeft om één of andere politieke muur in een ruïne te verbouwen. Liefhebbers van oude Incantation en consorten kunnen blind toehappen. En nu wachten op de nieuwe Vanum die weldra op onze deurmat gaat vallen.
JOKKE: 80/100
Ruin Lust – Sacrifice (Psychic Violence Records 2019) 1. Summoner 2. Magus 3. Sacrifice 4. Death 5. Seer 6. Mirros of broken blood 7. 言語っていう病気
Het Franse Cénotaphe groeit gestaag door als één van de toekomstige vaandeldragers van de Franse black metal-scene. Het duo Fog (alle instrumenten) en Khaosgott (zang) bezit reeds een heus palmares aan obscure nevenactiviteiten en ex-bands en deelde zo onder andere een gezamenlijk lidmaatschap bij Nécropole. Khaosgott is trouwens ook de zanger van het fijne Frozen Graves, een band die de liefhebbers van Finse black niet onbekend in de oren zou mogen klinken. De inspiratie voor de nieuwe tweede EP “Empyrée” werd gevonden in hun voorliefde voor het werk van tal van negentiende eeuwse Franse literaire en artistieke figuren zoals Aloysius Bertrand, Théophile Gautier, Charles Beaudelaire, de schilder Odilon Redon, maar vooral dichter Stéphane Mallarmé. Het voor black metal-begrippen lichte cover artwork is van de hand van de Poolse symbolisme schilder Jacek Malczewski. De zes nummers vormen een hommage aan de oude black metal-idealen maar bevatten een zekere grandioze ondertoon. Wie dieper in de traditionele songstructuren graaft, zal ook de nodige disharmonieën en atonale tweedracht opmerken. Waar nodig zorgen cleane gezangen, keyboards en andere instrumenten voor een epische toets zonder echter te overdrijven. De in het Frans vertolkte teksten bereiken ons op een doorleefde en emotionele wijze middels de hese screams van Khaosgott terwijl Fog er strak op los musiceert. Extra punten trouwens voor de krachtige klinkende sound. De grootste verrassing krijgen we op het einde te horen middels een uitvoering van “End of the world”, waarvan het origineel van de hand van de jaren ’60 Griekse prog pioniers Aphrodite’s Child is, de eerste band van Vangelis. De song is grotendeels instrumentaal en werkt stelselmatig naar een crescendo toe waarbij pianoklanken en tekstloze gezangen het panoramisch klinkende nummer verder inkleuren. Geslaagde cover op een uitermate geslaagde EP!
JOKKE: 85/100
Cénotaphe – Empyrée (Nuclear War Now! Productions 2019) 1. Centaures 2. Au sépuclre des astres 3. Face aux feux d’un soleil porphyré 4. Inanité des noirs mensonges 5. Même mort, il brûle 6. End of the world
De Duitser Holger Fuhrmann houdt er speciale hobby’s op na. Dat is mijn veronderstelling althans na een blik te werpen op de namen van enkele bands waar hij zoal deel van uitmaakt: Cum Covered Crack Whore, Cunthunt 777, Dead Baby Incest, HateCult Of The Cunt, … Het genre laat zich al raden en is niet aan mij besteed, mijn puberjaren liggen immers reeds ver achter mij. Holger houdt er echter ook enkele black metal bands op na (Blutwald, Primaire) waarin hij onder het pseudoniem Gestalt actief is. Ysbryd is zijn nieuwste creatie en soloproject waarvan het debuut “Kraft” vorig jaar in eigen beheer werd uitgebracht. Purity Through Fire zag hier wel graten en zorgt nu voor een bredere verspreiding in de underground. Alles aan “Kraft” verraadt de Teutoonse achtergrond van de band: de Germaanse taal waarin de black metal uitgespuwd wordt en de Duitse gründlichkeit qua uitvoering. De negen nummers bevatten naast de nodige agressie ook voldoende tremolo-riffs en melodieuze en melancholische passages waarin de leads in meer epische nummers zoals “Schmach und Schande“, “Die Stunde des Daemons” en “Glans und Gloria” de post-rock richting uitgaan zonder echter de post-black tour op te gaan. Denk hierbij aan een soortgelijke aanpak van landgenoot ColdWorld. In een nummer als “Im Kriege” schemeren dan weer pagan vibes door en in hekkensluiter “Duw” zorgen akoestische gitaren voor een sereen einde van de plaat. Volkomen terecht dat Purity Through Fire hier potentieel in ziet. Het tweede album “Macht” staat reeds in de stijgers. Ysbryd is het zoveelste bewijs dat de tijd waarin éénmansprojecten meestal gelijk stonden aan een shitty of cheap geluid en ondermaatse kwaliteit ver achter ons liggen.
JOKKE: 80/100
Ysbryd – Kraft (Purity Through Fire 2019) 1. Diafol 2. Schmach und Schande 3. Die Stunde des Daemons 4. Im Kriege 5. Geist ueber Fleisch 6. Ritual der Befreiung 7. Die Stunde des Kriegers 8. Glanz und Gloria 9. Duw
Het Duitse Downfall Of Gaia heeft ondertussen meer dan tien jaar op de teller staan. In dit decennium heeft de band het gepresteerd om, naast enkele kleinere releases, reeds vijf langspelers uit te brengen waarvan “Ethic of radical finitude” de allernieuwste is. Het kwartet is één van dé vaandeldragers van het post-black genre waarin bikkelharde zwartmetalen passages het contrast opzoeken met emotioneel gedragen intimiteit en groots klinkende postrock melodieën. Het is een formule die ondertussen door menig band volledig uitgemolken werd en ook Downfall Of Gaia wijkt er geen duimbreed vanaf. Dat maakt dat er op “Ethic of radical finitude” geen échte verrassingen te horen vallen. Desondanks trapt “The grotesque illusion of being” de plaat op een dusdanig beklijvende manier af waarbij de band laat zien een ruwe bolster met blanke pit te zijn. De twee navolgende lange nummers zijn meer episch van opzet zodat Downfall Of Gaia haar kunnen nog beter kan laten zien. In “We pursue the serpent of time” horen we Nikita Kamprad van Der Weg Einer Freiheit op gastzang en wordt de extreme metal aan het einde ingetrokken om plaats te maken voor serene pianoklanken. Het prijsbeest is echter “Guided through a starless night” dat middels cleane gitaarloopjes nog enigszins hoopvol start om nadien een pandoering te geven. De grootse melodieën worden misschien wel wat te lang aangehouden, maar zodra Mers Sumida (drummer Mike Kadnar’s collega van bij Black Table) een gedicht over de dood beging voor te dragen, weet de band écht te raken. Het compactere “As our bones break to the dance” bevat ondanks haar steviger karakter ook een heleboel knappe pakkende melodieën. In het afsluitende “Of withering violet leaves” wordt de post-rock kaart getrokken en horen we diepe heldere mannelijke zang en vrouwelijke spoken word voor afwisseling zorgen met de krijszang. Een minpuntje zijn de hese screams van bassist Anton Lisovoj die me op deze plaat net wat te eentonig klinken, hoewel ze eerder sporadisch ingezet worden want de muziek krijgt voldoende ruimte om zich zangloos te openbaren. Ondanks enkele kritiekpuntjes breidt Downfall Of Gaia haar discografie met “Ethic of radical finitude” op een solide manier uit zonder echter te verrassen. Ik zweer wel nog steeds bij “Suffocating in the swarm of cranes” en “Aeon unveils the throne of decay”.
JOKKE: 80/100
Downfall Of Gaia – Ethic of radical finitude (Metal Blade Records 2019) 1. Seduced by… 2. The grotesque illusion of being 3. We pursue the serpent of time 4. Guided through a starless night 5. As our bones break to the dance 6. Of withering violet leaves
In oktober 2017 schreven we zeer lovende woorden over de eerste demo van het Zweedse Malakhim. De EP die in die recensie aangekondigd werd is ondertussen en feit. Deze keer krijgen we één song meer voorgeschoteld dan op de demo en het geluid ligt natuurlijk in het verlengde ervan, namelijk Zweedse black met occulte invalshoek en een doodsmetalen randje. De no bullshit-attitude en spirituele rebellie komen gemeend over en de professionele uitvoering verraadt dat de bandleden al heel wat jaren op de teller hebben staan. Aan namedropping willen de band en het label niet te veel doen, zodat Malakhim zo veel mogelijk op zichzelf kan staan. Maar noteer toch maar even dat Naglfar’s Andreas Nilsson één van de twee snarenplukkers van dienst is. In de sound van de vier nummers horen we invloeden van zowel oude als moderne acts uit het genre doorsijpelen, zonder dat er één specifieke band kan aangewezen worden. Opener “In the rays of the new sun” heeft een majestueus randje terwijl er in “Triumphant spears” sneller van leer getrokken wordt. “He who devours” moet het hebben van de spanningsopbouw in de mid-tempo start van het nummer die de luisteraar geleidelijk aan op het puntje van zijn stoel doet zitten totdat de hel uiteindelijk losbarst. “Sworn to Satan’s fire” is de meest chaotische track van het viertal met in your face drumpartijen en snelle en intense, maar ook melodieuze riffs. Puntje van kritiek is dat zanger E zijn erg bevlogen semi-cleane uithalen, vergeleken met de demo, nu een pak minder in de strijd gooit. Maar zijn krijsende strot schuurt ook legger weg hoor, daar niet van. Malakhim levert opnieuw een erg gesmaakte EP af die door Karmazid van passend artwork voorzien werd maar toch de duimen moet leggen ten opzichte van de demo. En nu op naar die langspeler!
JOKKE: 83/100
Malakhim – II (Iron Bonehead Productions 2019) 1. In the rays of a new sun 2. Triumphant spears 3. He who devours 4. Sworn to Satan’s fire
Blut Aus Nord is niet voor één gat te vangen, dat weten we al langer dan vandaag. Wie de discografie van deze Franse band erop naslaat, zal een avontuurlijke evolutie detecteren die startte in de vorm van atmosferische black waarin gaandeweg allerlei elementen uit industrial, avantgarde en ambient slopen. Zo vervulde Blut Aus Nord een experimentele pioniersrol in een destijds vrij conservatief genre. De band werd ondertussen meermaals gekopieerd, maar nooit geëvenaard. In het omvangrijke oeuvre van deze twee avontuurlijke Fransmannen zijn er enkele platen die thematisch en stilistisch met mekaar verbonden zijn. Zo heb je de “Memoria vetusta“-trilogie, de “What once was“-trilogie en de “777“-trilogie. De genieën Vindsval en W.D. Feld wilden het sonisch pallet van “777 – Cosmosophy“, het sluitstuk van die laatst vernoemde trilogie, verder exploreren en doen dat gek genoeg niet onder de noemer Blut Aus Nord. Voor deze zijstap werd Yerûšelem in het leven geroepen en de plaat kreeg de titel “The sublime” mee. Een woord dat tevens van toepassing is op het intrigerende artwork van Dehn Sora. Het duo liet zich inspireren door Godflesh, Ministry, Pitchshifter en Skin Chamber maar ook door electronica, post-punk, new wave en dub. Ik las ergens een recensie waarin de reviewer de vergelijking maakte met Godflesh en Jesu, een goede analyse want zo verhouden Blut Aus Nord en Yerûšelem zich inderdaad ook ten opzichte van elkaar. “The sublime” laat immers een toegankelijker en bijwijlen dromerig geluid horen daar waar de hoofdband toch wel een pak dissonanter, duisterder en ontoegankelijker klinkt. In de negen nummers die “The sublime” telt, gooit Vindsval enkel zijn heldere zang in de strijd waarbij de vocalen meestal als extra laag in de muziek gemixt zijn, hoewel ze in “Reverso” ook iets meer op de voorgrond treden. Verder horen we ook beduidend minder distorted gitaren en de geprogrammeerde drums zijn bij wijlen dansbaar. De ruggegraat van de songs wordt in de meer heavy nummers zoals “Autoimmunity” en het mechanische “Joyless” door beats en loops of in “Triiiunity” en “Babel” door groovy baslijnen gevormd in plaats van door riffs. En in de titeltrack of het kippenvelopwekkende “Eternal” lagen meeslepende, repetitieve en hypnotiserende melodieën duidelijk aan de basis. Het korte “Sound over matter” en het afsluitende “Textures of silence” zijn dan weer rustgevende ambient-soundscapes waarvan de titels alleszeggend zijn. We hoorden in de wandelgangen dat de heren na het volgende Blut Aus Nord album, dat voor september gepland staat, aan de opvolger van “The sublime” zullen beginnen. Twee maal een goednieuwsshow dus!
JOKKE: 85/100
Yerûšelem – The sublime (Debemur Morti Productions 2019) 1. The sublime 2. Autoimmunity 3. Eternal 4. Sound over matter 5. Joyless 6. Triiiunity 7. Babel 8. Reverso 9. Textures of silence
Het uit Bergen afkomstige Blodhemn groeit album na album in haar rol als leverancier van oerdegelijke melodieuze Noorse black met thrashy insteek met het recent verschenen “Mot ein evig ruin” als voorlopig hoogtepunt. De band is het geesteskind van Invisus die verder ook in zijn eentje het reilen en zeilen van Blodhemn op zijn schouders neemt. Ik trok de Noor aan zijn mouw voor een korte babbel. (JOKKE)
Ik vroeg me af of de bandnaam geïnspireerd is op Enslaved’s “Blodhemn“-plaat uit 1998? Je bent niet de eerste die die foute assumptie maakt. Door mijn interesse in de Vikingen stuitte ik op het Noorse woord dat “bloedwraak” betekent. Ik vond de term perfect passen bij de agressieve en haatvolle band die ik wou oprichten.
Er ligt een gapend gat van vijf jaar tussen “Mot ein evig ruin” en voorganger “H7”. Was de nieuwe plaat moeilijker te schrijven dan de oude platen? Dat zou ik nu niet meteen zeggen, het creatieproces verliep min of meer hetzelfde als in het verleden. Het opnameproces duurde vooral langer met als voornaamste oorzaak dat ik het grootste deel van de opnames in mijn eigen home studio deed. Ik spendeerde heel wat tijd aan het experimenteren met het vinden van de juiste sound. De tijd die ik hierin stak zou me een fortuin gekost hebben in een andere studio!
Blodhemn is je soloproject waarbij je in een studio-omgeving alle instrumenten en zang voor je rekening neemt. Wat was het eerste instrument dat je leerde bespelen? Zie je jezelf eerder als een drummer, gitarist of bassist? Ik startte mijn muzikale carrière begin de jaren 2000 als drummer. Ik beschouw mezelf ook in de eerste plaats als een slagwerker en ik haal ook het meeste plezier uit drummen.
Tijdens live optredens neem je echter de microfoon in de hand terwijl je je door sessiemuzikanten laat bijstaan. Was het van meet af aan duidelijk dat je in een live situatie de rol van zanger op jou zou nemen? Is het voor jou belangrijker de tekstuele boodschap te verkondigen in plaats van de muziek die je schreef? Aangezien Blodhemn een one man band is, voelde het natuurlijk aan om als frontman op te treden. Ik heb ook een heel persoonlijke band met de teksten waardoor het vreemd zou aanvoelen om die door iemand anders te laten vertolken.
Doordat je het enige bandlid bent, heb je heel veel vrijheid en moet je geen compromissen sluiten. Het nadeel lijkt me wel dat er geen extern klankbord is om een tweede opinie te geven wat kan leiden tot verbeteringen van bijvoorbeeld de songstructuur. Of zie je dat eerder als de rol van de producer? Je hebt volkomen gelijk in je analyse. Het zou soms praktischer zijn creatieve inbreng te krijgen van andere bandleden, maar uiteindelijk slaag ik er op mijn eentje ook goed in om interessante en goede nummers te schrijven. Ik heb nog nooit met een producer samengewerkt en verzorgde de productie steeds zelf waarbij ik soms wel beroep deed op recording engineers die me vooral bijstonden in de technische aspecten van het opnemen van een plaat.
(c) V. Meidell
Wat is de betekenis van de albumtitel? Loopt er een thematische rode draad doorheen de plaat? Je lijkt me niet voor de satanische, theologische of filosofische benadering van het genre te gaan, hoewel er twee omgekeerde kruisen in het bandlogo verweven zijn? De titel kan vertaald worden als “naar de eeuwige ruïnes“. Er zit niet echt een diepere betekenis achter, behalve dan dat ik mezelf steeds verder push in het schrijven van destructieve muziek. Er is geen overkoepelend thema dat doorheen de teksten loopt, hoewel sommige nummers wel verder borduren op songs van de oudere platen. Ik hou ervan om referenties naar ouder materiaal in de nieuwe nummers te steken. Dat creëert meer diepte en draagt bij aan de conceptuele waarde van de muziek. Naarmate ik ouder word, wil ik meer en meer weggaan van standaardthema’s zoals satanisme en wil ik me focussen op datgene waarover ik wel wil schrijven. Ik wil Blodhemn niet verder ontwikkelen als “just another black metal band“.
Waarom verruilde je Indie Recordings voor Soulseller Records? Ik was nooit echt tevreden over Indie Recordings waarmee ik een deal had voor twee platen. Na afloop van de overeenkomst ging ik dus op zoek naar een nieuw label.
In 2014 tourde je samen met het legendarische Mayhem. Hoe verliep die tour? Ik kan me inbeelden dat het een droom was die uitkwam aangezien Mayhem een levende legende is met een grote rol in de ontwikkeling van Noorse black metal? Die tour was een groot succes waar ik fantastische herinneringen aan over hou. We deden heel veel ervaring op en het was de ideale manier om onze toenmalige plaat “H7 te promoten en ons als band aan het publiek te presenteren. Het was tevens cool om Mayhem elke avond live aan het werk te zien en de mannen te leren kennen aangezien de band met het verstrijken van de jaren nóg legendarischer zal worden.
Zullen we Blodhemn in de Benelux te zien krijgen ter promotie van “Mot ein evig ruin”? We hebben momenteel geen concrete plannen in die richting maar zullen we proberen een tour of twee op te zetten om de nieuwe plaat te ondersteunen.
