bathory

Vanum – Ageless fire

We zijn nog aan het bekomen van “Sacrifice“, de nieuwe release van Ruin Lust, of daar is Michael Rekevics al weer. Deze keer laat hij van zich horen in de vorm van Vanum, de band die de drummer (maar zeg gerust ook multi-instrumentalist) in 2014 samen met Kyle Morgan (Ash Borer, Predatory Light, Superstition) oprichtte. We zijn na het sterke debuut “Realm of sacrifice” uit 2015 en de twee jaar geleden verschenen EP “Burning arrow” ondertussen bij de tweede langspeler “Ageless fire” aanbeland waarop het duo naar een kwartet is uitgegroeid doordat de voormalige live-muzikanten E. Priesner en L. Sheppard nu als permanente leden aan boord getrokken zijn. Het debuut liet een sombere insteek horen met een focus op texturen en traag opbouwende dynamiek terwijl op de EP meer invloeden uit de klassieke Helleense scene verkend werden. Platen zoals Rotting Christ’s “Triarchy of the lost lovers” en “Walpurgisnacht” van Varathron vormen nog steeds een inspiratiebron maar ook het majestueuze en triomfantelijke van een Bathory waart doorheen de zes songs. Het album handelt over de brutaliteiten van oorlog voeren maar ook over – hoe raar het soms kan klinken – de schoonheid die erin ontdekt kan worden. De toon wordt gezet middels de instrumentale opener “War” waarin de spanningsboog langzaamaan opgespannen wordt om vervolgens middels “Jaws of rapture” een salvo aan in-vuur-gedrenkte pijlen op de luisteraar af te vuren. De vurige tremolo riffs vallen uit de hemel op je neer en het is wanhopig zoeken naar een veilige plek om aan dit helse bombardement te ontkomen. Naarmate de song vordert vinden we gelukkig een schuilplaats in de meer melodieuze passages waarin keys opdraven die wat ademruimte inbouwen tussen de goed geplaatste gitaarsolo’s. “Eternity” klokt op meer dan tien minuten af en bevat een Agallochiaanse melodieuze lead die dwars doorheen de eerste helft van het nummer klieft totdat ze moederziel alleen overblijft. De spanning wordt opnieuw gestaag opgebouwd waarbij majestueuze black een nieuwe mood switch inluidt. De triomfantelijke door keyboards ondersteunde epiek wordt verder doorgetrokken in “Under the banner of death” totdat na een drietal minuten de vocalen invallen en “Under the banner of death I am alive” scanderen. De blaffende, nogal vlakke zang zal misschien niet iedereen kunnen bekoren en staat bij momenten in schril contrast met het erg melodieuze karakter van de muziek. De emotionele geladenheid is echter torenhoog, iets waar de met veel gevoel uitgevoerde solo’s en minutieuze keyboardpartijen toe bijdragen. Alvorens “Erebus” de plaat op een introspectieve instrumentale wijze een halt toeroept, is er nog de titeltrack die opnieuw uitblinkt in een pakkende mix van adembenemende melodie en razernij waarin de eerder aangehaalde Griekse invloeden duidelijk naar voor komen. Vanum gaat heel wat nieuwe zieltjes veroveren met deze geweldige nieuwe schijf. Een tour met Ultha zou in de maak zijn. Mooi, dan kunnen de Amerikanen hun overrompelende Roadburnset van twee jaar geleden herhalen. Dat belooft!

JOKKE: 90/100

Vanum – Ageless fire (Profound Lore Records 2019)
1. War
2. Jaws of rapture
3. Eternity
4. Under the banner of death
5. Ageless fire
6. Erebus

Departure Chandelier – Antichrist rise to power

Napoleon was niet alleen een bollekesfabrikant maar natuurlijk ook een belangrijk historisch figuur die een enorme impact heeft gehad op Frankrijk qua geopolitieke gevolgen maar ook de “Code Napoléon” beïnvloedt ons leven nog steeds op allerhande vlakken. De notoire ziener Nostradamus bestempelde Napoleon Bonaparte als de eerste van drie antichristen. De tweede was Adolf Hitler en de derde zou rond 2070 een wereldwijde oorlog veroorzaken. U heeft dus nog even tijd om uw tuinhuis te schilderen. De levensloop van de kleine generaal die het van soldaat tot keizer wist te schoppen spreekt nog steeds tot de verbeelding van velen, zo ook voor het Canadese Departure Chandelier. Op de hoes van diens “nieuwe” plaat “Antichrist rise to power” zien we een schilderij waarop Napoleon op zijn sterfbed ligt en wie goed kijkt ziet ook de link naar de bandnaam. De band bestaande uit leden van Akitsa en Ash Pool componeerde zes nummer (plus een intro en outro) ter meerdere eer en glorie van Napoleon en enkele memorabele momenten uit diens leven zoals zijn kroning, ballingschap, zijn veldslagen en overlijden. Écht nieuw is deze plaat echter niet aangezien ze een decennium geleden werd opgenomen, nog voor de eerste demo “The black crest of death, the gold wreath of war” in 2011 via Tour de Garde werd uitgebracht. In 2017 verscheen ook nog een erg fijne split met Blood Tyrant. Ondanks het feit dat de plaat werd opgenomen in een kelder achter het New York City Marble Cemetery (het oudste kerkhof in New York City), is de sound uitstekend, maar het blijft natuurlijk rauwe black. Invloeden werden gehaald uit Bathory, maar ook uit de sound van enkele klassieke bands zoals Osculum Infame, Bekhira, Chemin de Haine, Cantus Bestiae en Machiavel. Er duikt met andere woorden wel al eens een keyboard op links en rechts. Zo wordt de uiterst simpele maar grimmige openingsriff van “Life escaping through the candle’s smoke” al snel vergezeld van een über catchy keyboardriedeltje dat nog uren doorheen menig hoofd zal spoken. De songs zijn rijk aan melodie en ademen zoals in “Forever faithful to the emperor“, dat ook wel wat aan oude Nachtmystium doet denken, een soort van trots en onverzettelijkheid uit. De riffs kunnen in elke song op één hand geteld worden, zoals in “Catacombs beneath the castle of the marquis” waarin alles draait rond die ene lichtelijk verwrongen riff. Deze less is more-aanpak werkt echter wel daar de nummers niet onnodig lang gerekt worden. Enkel het snellere titelnummer met een op-het-randje-van-het-valse-af inleidende riff overschrijdt de zes minuten grens en doet het zonder keyboard-opsmuk. Dat wordt dan weer meer dan goed gemaakt in het triomfantelijk klinkende “A sacrifice to the Corsica Antichrist” en “Re-establish the black rule of France” alvorens de begrafenisklanken van de outro het einde van Napoleon’s leven inluiden. Blij dat deze schijf ons, na een decennium in de koelkast te hebben gestoken, toch nog bereikt.

JOKKE: 82/100

Departure Chandelier – Antichrist rise to power (Nuclear War Now! Productions 2019)
1. Intro (Napoleon’s sword)
2. Life escaping through the candle’s smoke
3. Forever faithful to the emperor
4. Catacombs beneath the castle of the marquis
5. Departure chandelier
6. A sacrifice to the Corsica Antichrist
7. Re-establish the black rule of France
8. Outro (Exile on the jagged cliffs of Saint Helena)

A Thousand Sufferings – Bleakness

We zagen onze landgenoten van A Thousand Sufferings de voorbije jaren op tal van mooie affiches met o.a. Lugubrum, Urfaust, Hades en Primordial prijken. Wat me toen telkens opviel is dat de band, waarin enkele oudgedienden van Verloren en Vex huishouden, niet zo gemakkelijk in een hokje te steken is. Dat is natuurlijk alleen maar positief! Hun label Symbol Of Dominations Productions spreekt van blackened sludge en doom metal. Van die doom is absoluut iets aan, de term “sludge” vind ik misschien wat overdreven. Ik zou eerder van trage slepende black spreken. De heftige riffs in het bijna tien minuten durende “Antagonist” hebben immers een overduidelijke zwarte in plaats van modderige insteek. Zodra de heaviness halverwege echter stilvalt, komen melancholische ingetogen doom en toch ook wel de nodige pakkende post-metal vanachter het hoekje piepen terwijl A Thousand Sufferings naar het einde toe ook meermaals haar tanden ontbloot met venijnige black metal-versnellingen. De échte albumopener – de instrumentale titeltrack fungeert eerder als sfeervolle intro – is bij deze reeds uit mooie contrasten samengesteld en laat verschillende facetten van het bandgeluid horen. “Clouds” is doomy black met knappe gitaarmelodieën waarin zanger/gitarist PJ met zijn pakkende zang tot het uiterste gaat. Qua atmosfeer durf ik gerust Urfaust als referentie bovenhalen zonder muzikaal te kopiëren. “Temple” kennen we reeds van de live-versie op de split met Marche Funèbre en is een steengoed doomnummer met zwartgeblakerde voedingsbodem. “Ghostriders” laat dan weer een meer epische Bathory-insteek horen en blijkt een cover van “Ghost riders in the sky” van de legendarische Johnny Cash te zijn. Awel jongens en meisjes, dit is wat de insteek van een cover zou moeten zijn: een eigen twist geven aan een nummer dat buiten de comfortzone ligt. Fucking vet gedaan! Het negen minuten durende en van een knappe dynamiek maar abrupt einde voorziene “Faces” neigt met haar beukende onderlaag en grootse, slepende leadpartij nog het meest naar sludge/post-metal à la Kodiak. Zanger/gitarist PJ verdient enkele pluimen in zijn gat voor de uitstekende sound die hij in zijn CR Studio heeft gecreëerd evenals voor zijn vrij uniek en best imposant stemgeluid. Enig minpuntje vind ik het kleurrijke, lugubere artwork dat eerder iets voor een death metal-orkestje is en niet zo goed bij de albumtitel past. Maar het is de muziek die uiteindelijk telt en die laat op alle fronten een mooie vooruitgang horen ten opzichte van debuut “Burden” uit 2015. Bovendien heeft A Thousand Sufferings reeds een eigen smoelwerk weten ontwikkelen door haar invloeden subtiel in de muziek te verwerken en een breed pallet aan emoties aan te spreken gaande van kille, troosteloze passages tot ingetogen schoonheid en grootse epiek. Goed bezig!

JOKKE: 84/100

A Thousand Sufferings – Bleakness (Symbol Of Dominations Productions 2018)
1. Bleak
2. Antagonist
3. Clouds
4. Temple
5. Ghostriders
6. Faces

ATS

Disciples Of The Void – Disciples of the void

We blijven nog even in de Finse flow hangen waar we momenteel inzitten. Disciples Of The Void is een nieuwe band uit het land van de duizend meren en verkiest anoniem (what’s new?) te blijven door zich onder zwarte hoodies te verbergen. Het enige gezicht dat we herkennen is het liefelijke snoetje van drumster Trish Kolsvart (Urarv, Elände en ex-live lid van ondermeer Isvind en Craft). Zo onorigineel de presentatie van de band is, zo onorigineel is ook de gebrachte muziek. De leden ontdekten het black metal-genre midden jaren negentig – toen het volgens hen op haar hoogtepunt was – en willen dat eren. Op zich grappig dat er zo veel nieuwe bands rondlopen die teruggrijpen naar de oude dagen en daar precies qua ontwikkeling zijn blijven hangen. Wie luistert er dan eigenlijk naar de hele mikmak aan nieuwe spelers als vroeger toch alles beter was? Soit, de retro-sound van de Finnen is opgesmukt met de nodige symfonische elementen zonder al té overdadig te zijn. De moderne productie mist echter wat levendigheid waardoor de band nogal generisch klinkt en een eigen karakter ver zoek is. Ook al wil je het warm water niet heruitvinden, een eigen sound blijft toch belangrijk want in een shuffle playlist zou ik de band er met haar dertien-in-een-dozijn-geluid nooit uithalen. Qua uitvoering zit alles wel snor want er wordt strak gemusiceerd en we kunnen de band niet op foutjes betrappen. De riffs duiken slechts af en toe onder het vriespunt (“The apocalypse reign“), en klinken een pak Noorser dan Fins (“Per aspera ad noctum“) met op tijd en stond een black ’n roll-infusie (“Dominion“, “The harvest” en “Choronzon“). In het begin van deze laatste track ontwikkelen de heren en dame plots een andere sound door qua vocale aanpak richting Dimmu’s Shagrath te gaan. Het nummer wordt verder ook met cleane epische gezangen opgesmukt en vormt alzo het perfecte bruggetje naar “Home of the once brave“, een minder voor de hand liggende Bathory-cover met het – al dan niet bewust door Quorthon gepikte – einde van de Metallica-klassieker “For whom the bell tolls“. Wie smult van bands als Obtained Enslavement, Troll, oude Covenant of Darkwoods My Betrothed zal hier wel zijn of haar gading in vinden. Voor mij mist het debuut van Disciples Of The Void wat karakter en is het iets te steriel qua sound.

JOKKE: 70/100

Disciples Of The Void – Disciples of the void (Primitive Reaction 2018)
1. Ad gloriam invictus satana
2. Dominion
3. The apocalypse reign
4. Enter the void
5. Per aspera ad noctum
6. The harvest
7. The heirs of wormwood
8. Choronzon
9. Home of the once brave (Bathory cover)

 

 

Immortal – Northern chaos gods

De afgelopen week zorgde de langverwachte nieuwe langspeler van het Noorse Immortal voor welgekomen verkoeling tijdens de tropische temperaturen die we dagelijks op ons dak kregen. Het was ondertussen weeral negen jaar geleden dat we nog eens nieuw materiaal te horen kregen van deze sons of northern darkness. Zes jaar na het verschijnen van het weinig spectaculaire “All shall fall” kwam het nieuws van het vertrek van Abbath als een donderslag bij heldere hemel. De frontman met iconisch gepainte tronie verzamelde nieuwe muzikanten rond zich en bracht twee jaar geleden onder eigen naam een eerste worp uit. Naar aanleiding daarvan lazen we in de pers dat Demonaz beweerde dat die plaat eigenlijk de nieuwe Immortal-nummers bevatte en Abbath daarmee aan de haal was gegaan. Hierdoor werd ons geduld nog twee jaar langer op de proef gesteld, maar nu is “Northern chaos gods” er eindelijk. Immortal anno 2018 bestaat uit zanger/gitarist Demonaz en diens trouwe drumbeest Horgh die op deze plaat bijgestaan werden door Peter Tägtgren die de basgitaren geselde en de plaat tevens opnam in zijn befaamde Abyss Studio. De titeltrack werd als eerste nummer vrijgegeven en verraste vriend en vijand met haar frostbitten karakter en de ijzige snelheden die de band liet horen. Met het vertrek van Abbath leek het clowneske plaats te hebben gemaakt voor een herwonnen grote portie grimmigheid. Daarna kregen we “Mighty ravendark” (de laatste track op de plaat) als teaser te horen en die liet een compleet ander gezicht van de band zien want daar waar “Northern chaos gods” teruggreep naar het “Battles in the north” en “Blizzard beasts” tijdperk zou deze negen minuten durende mid-tempo track vol Bathory-epiek en ijzige cleane gitaarstukken zo op “At the heart of winter” kunnen staan. Wel moet hierbij vermeld worden dat het nummer reeds vanaf de eerste luisterbeurt heel vertrouwd aanvoelde en er dus wel voor een stuk op veilig werd gespeeld door het herrezen Immortal. De zes andere songs liggen in het verlengde van “Damned in black“, mijn favoriete plaat uit het tijdperk met Horgh op drums, en laten met andere woorden een krachtige en agressieve insteek horen. Het gaspedaal wordt in het openingsnummer, “Into battle ride“, “Grim and dark” en “Blacker of worlds” diep ingedrukt zodat we kunnen genieten van het strakke drumspel van Horgh en de venijnige riffs van Demonaz. “Gates to blashyrkh“, “Called to ice” en “Where mountains rise” zijn beukende songs zonder blasts maar mét krachtige riffs én meebrulrefreinen om je vuisten bij in de lucht te steken. Hoewel Demonaz zijn stemgeluid iets heser en minder scherp klinkt als dat van Abbath, kwijt de Noor zich heel goed van zijn taak. Qua lyrics daarentegen moet hij toch dringend eens een nieuw woordenboek aanschaffen want wat we hier (in nog steeds half zijn gat Engels) te lezen krijgen is bijna klakkeloze recyclage van de vorige platen. Deze kritiek ten zijde lijkt Immortal toch een stukje onsterfelijk te zijn want het vertrek van Abbath blijkt geen doodsteek te zijn. Ondanks het feit dat de songs voorspelbaar zijn en meteen heel vertrouwd klinken, laten ze wel een mooie dwarsdoorsnede van de op-en-top signature Immortal-sound horen en overtreffen ze wat mij betreft zelfs het Abbath-debuut. ’t Is alleen te hopen dat de plaat ook spannend genoeg is om binnen enkele maanden nog op te leggen. De hamvraag die nu rest is of Immortal ook terug live gaat spelen en of Demonaz al dan niet de gitaar ter hand zal nemen wegens zijn tendinitis. A voir.

JOKKE: 90/100

Immortal – Northern chaos gods (Nuclear Blast 2018)
1. Northern chaos gods
2. Into battle ride
3. Gates to blashyrkh
4. Grim and dark
5. Called to ice
6. Where mountains rise
7. Blacker of worlds
8. Mighty ravendark

Cryptic Fog – Staring through the veil

Na de demo “Path of the withering moon” uit 2009 werd het muisstil rond Cryptic Fog, een Amerikaanse death metal band die draait rond het songwriters duo Dave Bennett (gitaar en bas) en Dan Klein (drum en zang). Na een lange afwezigheid laten ze met debuutlangspeler “Staring through the veil” echter opnieuw van zich horen. Met vijf songs die samen op driekwartier muziek afklokken, mag de term “episch” gerust van stal gehaald worden als adjectief voor de hybride vorm aan death en black metal die we door onze speakers horen knallen. Wat het doodsmetalen element betreft horen we invloeden terug uit zowel de Tampa (de meer technische en progressieve riffs) als Stockholm death metal school (de hakkende ritmes) en dit alles wordt overgoten met een zwart sausje. De lange songs bevatten heel wat twists en hooks, maar ook voldoende terugkerende motieven, zodat je niet verdwaalt in de cryptische mist. Doorheen het extreme en rauwe karakter van een song als “Cast into the ghastly pits of execration” hoor ik wat Angelcorpse-invloeden doorschemeren evenals in het gejaagde en van apocalyptische solo’s voorziene “Cursed oil upon the abhorrent idols of man“. “Eternal internment of the prolific paradigm; Staring through the veil of aberration” is een hele mond vol als songtitel en is ook de meest technische song van de vijf waarin melodische gitaarlijnen en modern klinkende chugga-chugga-riffs elkaar afwisselen. De surprise zit hem echter op het einde van het twaalf minuten durende “Cleansed by the black flame of absolution” want na een hondsdolle rit maakt de agressie plaats voor een episch einde waarin subtiele rituele achtergrondzang plots overgaat in een Bathory-eske cleane zanguithaal. Op “Staring through the veil” is Cryptic Fog erin geslaagd om old-school invloeden te mengen met modernere elementen en er een spannend geheel van te maken. Fijne ontdekking!

JOKKE: 82/100

Cryptic Fog – Staring through the veil (Blood Harvest 2017)
1. The grand berator walks among the hall of misery
2. Cast into the ghastly pits of execration
3. Cursed oil upon the abhorrent idols of man
4. Eternal internment of the prolific paradigm; Staring through the veil of aberration
5. Cleansed by the black flame of absolution

Beastcraft – The infernal gospel of primitive devil worship

Het duivelsgebroed Beastcraft doet nog twee laatste stuiptrekkingen alvorens te vergaan in het hellevuur. Na het overlijden van Trondr Nefas in 2012 houdt achterblijver Sorath Northgrove het voor bekeken. Via Pulverized Records verschijnt nog de “Nocturnal reverence” EP – met naast één eigen compositie in oude Bathory-stijl, een Darkthrone en Von cover (wie zit daar nu nog op te wachten eigenlijk?) – en een derde en laatste full length met de welluidende titel “The infernal gospel of primitive devil worship“, die enkele van de laatste muzikale composities van de hand van de overleden Urgehal-frontman bevat die ook een groot aandeel had in de Beastcraft-sound. Het woord “primitief” uit de albumtitel en de bands waarvan Beastcraft het nodig vindt om de zoveelste saaie cover te brengen, verraden wat je muzikaal voorgeschoteld krijgt: old school no-nonsense black die alle clichés op een hoopje gooit inclusief een groezelige en grimmige productie. Dertien-in-een-dozijn riffs die nergens opmerkelijk klinken en vijfentwintig jaar geleden waarschijnlijk nog wel in staat waren een kapel in lichterlaaie te zetten, maar nu amper nog de fik in een kerststal vol droog hooi krijgen. U raadt het al: ik word hier niet heel warm van, hoewel de ballade “Deathcraft and necromancy” eruit springt en ideaal is om uw lief eens tegen uwen gilet – of de door je moeder met opgenaaide patchkes bezoedelde leren jekker – te trekken. Dan klonk “Baptised in blood and goatsemen” uit 2007 een pak pittiger en venijniger en kwam Trondr in Urgehal en Endezzma toch straffer uit de hoek. Beastcraft is dood en begraven. Zand erover!

JOKKE: 66/100

Beastcraft – The infernal gospel of primitive devil worship (Pulverized Records 2017)
1. Aapenbaring
2. Demonic perversion
3. Deathcraft and necromancy
4. The fall of the impotent god
5. Her highness of hell
6. Reborn beyond the grave
7. Waging war on the heavens
8. The devil’s triumph
9. The beast descends