Debemur Morti Productions

Blut Aus Nord – Hallucinogen

Een grammatisch incorrecte Duitse bandnaam voor een Franse groep die steeds iets doet wat je niet verwacht… Blut Aus Nord is voor mij al meer dan vijfentwintig jaar één van de meest intrigerende black metal bands. Het debuut “Ultima thulée” en opvolger “Memoria vetusta I: Fathers of the icy age” brachten melodische black met bakken reverb en klonken bijna even sfeervol als een vroege Emperor. Albums drie tot en met zeven borduurden verder op die sfeer, maar dan met meer dissonantie en een progressieve aanpak. Vanaf “777 SECT(S)” ging het dan weer een modernere richting uit en kregen we veel meer kille “industriële” en “post” invloeden. Een trend die behouden bleef tot… wel… nu. Inmiddels zijn we bij full-album 13, “Hallucinogen“, welk ons op eigentijdse wijze terugvoert naar het begin van Blut Aus Nord. “Hallucinogen” is, met andere woorden, een erg sfeervolle plaat. De muziek houdt het evenwicht tussen melodische en post-black metal. Dit album is meer dan de vorige releases echt één geheel en mikt duidelijk op een complete luisterervaring. Dit hoor je meteen al bij opener “Nomos nebuleam“. Veel herhaling, achtergrond keys en koor, maar wel met dat typische gitaargeluid en die reverb heavy productie. Andere nummers zijn gelijkaardig, maar sommige kennen wat meer leads die flirten met dissonantie zoals “Sybelius” en andere kennen meer mid-tempo riffs zoals bijvoorbeeld afsluiter “Cosma procyiris“. Alles blijft echter wel heel erg mooi elkaar opvolgen, zodat je nooit uit de sfeer van het album raakt. In die zin is het dus inderdaad een geestverruimende ervaring, al vind ik het jammer dat het “trippy” aspect – zoals de album titel suggereert – uitblijft. Er zat op dat vlak gewoon meer in om “Hallucinogen” écht uniek te maken. Wat we nu hebben is namelijk een steengoede cd, maar desondanks eentje die nou niet boven, pakweg, een “Spectral voice from newborn star” van The Lost Sun uit kan torenen. De release werd vergezeld van promoteksten die dit alles als een nieuw begin aanduiden, maar ik hoor toch echt wel aansluiting met die eerste releases en daarom is dit voor mij een vrij logisch gevolg. Zeker als je bekijkt hoeveel oudere bands teruggrijpen naar een meer straightforward aanpak na jaren van experimenteren, is dit niet extreem verrassend. Toch moet je echt wel zeggen dat het indrukwekkend is hoe bandleider Vindsval er zo goed in slaagt om, ondanks de wisselende subgenres, Blut Aus Nord steevast te laten klinken als zichzelf. Fans van het eerste uur en fans van moderne, “posty” black kunnen dit echt blindelings aanschaffen. Anderen kunnen best eerst even luisteren.

Xavier: 90/100

Blut Aus Nord – Hallucinogen (Debemur Morti Productions 2019)
1. Nomos nebuleam
2. Nebeleste
3. Sybelius
4. Anthosmos
5. Mahagma
6. Haallucinählia
7. Cosma procyiris

Crimson moon – Mors vincit omnia

Het verhaal van Crimson Moon begon in 1994 toen multi-instrumentalist Scorpios Androctonus de band in zijn eentje in de US begon. Vier jaar later verkaste de muzikant naar Duitsland van waaruit hij sindsdien in menig band en project actief was. Zo verdeelde hij zijn tijd o.a. over Acherontas, Sabnack, Zemial en Melechesh, om er maar een paar te noemen. Met Crimson Moon is Scorpios – ondanks een inactieve periode tussen 1996 en 2005 – ondertussen aan langspeler nummer vier gearriveerd, met daarnaast nog talrijke demo’s, splits, EP’s en een compilatie. Ik leerde de band kennen via “Oneironaut“, de vorige langspeler die drie jaar geleden op Debemur Morti werd gereleased. Hoewel dat absoluut geen slechte plaat was, klonken de nummers soms als tweederangs Acherontas-songs. Ook op “Mors vincit omnia” (“De Dood overwint alles“) kozen Scorpios en co (gitaristen Agreas en Sabnoc en drummer Blastum) voor een black metal geluid dat barst van de occulte grandeur als ode voor Azrael, de Engel des Doods. De legio koorzangen, orgels, kosmische synthscapes, rituele ornamenten en andere hocus pocus zijn misschien wel iets té prominent aanwezig en leidden alzo de aandacht af van de second wave-riffs die niet altijd even beklijvend zijn. Blastum kennen we van zijn drumwerk voor o.a. Merrimack, Antaeus en Aosoth, maar kiest in de opener voor een nogal houterig hakkend drumpatroon dat me persoonlijk niet goed ligt. In de latere songs vloeit het dynamische drumspel gelukkig meer. In een nummer als “Godspeed, angel of death” pakt de mayonaise wel en ontwaren we de typische strotten van Proscriptor (Absu) en Lord Angelslayer (Archgoat) in de occulte grootspraak. In dit nummer eist de basgitaar tevens een goed hoorbare rol op. De veelvuldige variatie in zang is een welgekomen aanvulling op de vrij droge en monotone screams van Scorpios. In “Upon the pale horse” horen we een vocale gastbijdrage van Demoncy’s Ixithra en blijven we ondanks de veelvuldige zangkoren goed bij de les. Kawir’s Phaesphoros stond in voor de mix en horen we dan weer in de rituele gezangen van “Parcae – Trinity of fates” opduiken. Goede zaak dat we in dit nummer vanaf 3:40 toch ook weer wat venijnige riffs te horen krijgen, want alle ritualistische elementen beginnen op den duur gezapig in plaats van cryptisch te klinken. En wat ik van die panfluit moet denken, weet ik nog altijd niet goed. Brian Artwick, gekend van zijn werk voor o.a. Absu, Nurse en Equimanthorn componeerde het also outro dienende “Tempus fugit” maar heeft niet veel om het lijf. Concluderend is “Mors vincit omnia” voer voor wie zijn of haar black graag met een occulte saus en brandend kaarsvet overgoten ziet, hoewel het bijlange na niet de beste plaat in het genre is. Mij begint de theatrale bombast na vijfenvijftig minuten wel wat tegen te steken en wordt het eenheidsworst doordat zo goed als alle nummers van de nodige tierlantijntjes doordrongen zijn. Er is duidelijk veel werk in deze plaat gekropen, maar geef me nu naderhand maar liever een straightforward black metal-plaatje.

JOKKE: 73/100

Crimson Moon – Mors vincit omnia (Debemur Morti productions 2019)
1. Vanitas
2. Altars of Azrael
3. Godspeed, angel of death
4. Upon the pale horse
5. Parcae – Trinity of fates
6. Mors vincit omnia
7. Funeral begotten
8. Tempus fugit

Sühnopfer – Hic regnant borbonii manes

Florian Denis aka Ardraos kennen we al een tijdje. De man verwierf vooral faam als (ondertussen ex-) drummer bij Peste Noire op alle releases sinds diens self-titled, en ook op Aorlhacs “L’esprit des vents” hanteerde hij de stokken. Echter heeft dit heerschap ook sinds 2001 een soloproject, waarmee hij recent aan zijn derde langspeler toekwam. Via Debemur Morti Productions verscheen zodus “Hic regnant borbonii manes”, waarop Ardraos bewijst ook een begenadigd gitarist te zijn. Zoals het een nationalist zoals Ardraos zelf betaamt, duikelt het album lyrisch gezien halsoverkop terug de middeleeuwen in, terug naar de tijd toen zijn geboortestreek Auvergne nog Bourbon genoemd werd – vandaar de referentie in de titel die verwijst naar de krochten van de kerkers van de toenmalige adel. Geen nazibedoeningen hier, wel een glorificatie van de tijden van weleer. De melodieuze tremoloriffs volgen elkaar zonder genade op, ondersteund door een belachelijk groot aantal blastbeats. Echter krijgen we hier niet zomaar hersenloos geram want de songs bevatten genoeg variatie en interessante opbouwen om ons een klein uur lang geboeid te houden. Met de intro in de vorm van “Invito funere” worden we ietwat op het verkeerde been gezet: deze bereidt ons absoluut niet voor op het opeenvolgende “Pénitences et sorelages” dat meteen het gaspedaal volop indrukt. Datzelfde gaspedaal wordt doorheen het album met moeite losgelaten, iets wat er normaliter voor zorgt dat mijn interesse na een tijdje nog even onbestaand is als een erectie van Herman Brusselmans. Gelukkig is Ardraos’ gitaarspel gevarieerd en inventief genoeg om mijn koppeke als het ware automatisch doorheen gans het album te doen meeknikken en waarin knipogen naar Sacramentums “Far away from the sun” (een referentie die Ardraos zelf aanhaalt, naast Dissection) en Peste Noires debuut af en toe eens om het hoekje komen piepen. Muzikale duizendpoot die hij is neemt de man ook de zang op zich (anders was het dan ook geen soloproject meer) en deze klinkt scherp, hoog en vooral ziedend. Na voorganger “Offertoire” las ik vaak de kritiek dat mensen de band instrumentaal goed vonden, maar dat de zang hen tegenstond. Op “Hic regnant borbonii manes” wordt het overslaande, ‘scheurende’ stemgeluid achterwege gelaten waardoor de vocalen iets toegankelijker zijn voor de gemiddelde liefhebber van zwart metaal. Hoewel geclaimd wordt dat zijn muziek een medieval kantje zou hebben, hoor ik hier echter bitter weinig van terug of het moeten de akoestische gitaartonen zijn die hier en daar over het album verspreid de kop opsteken. Wat we wel voorgeschoteld krijgen is een uiterst melodieus werk dat fameus blaast ende knalt, en waarvan de productie (die Ardraos ook zelf onder handen nam) absoluut top klinkt. Geen lo-fi toestanden hier, maar een zeer helder gitaartapijt waar de raggende blastbeats en dubbele bassen hun weg doorheen vinden zonder alles te overstemmen. De bas is niet steeds even hoorbaar, maar die volgt dan ook gewoon de drumpatronen en tja, die zijn nu eenmaal belangrijker hier. Iets meer variatie in het tempo had gemogen, maar voor een keer val ik er niet over: Ardraos weet een grimmige, ruwe sfeer neer te poten en doet dit met verve.

CAS: 84/100

Sühnopfer – Hic regnant borbonii manes (Debemur Morti Productions 2019)
1. Invito Funere (Introduction)
2. Pénitences et sorcelages
3. Hic Regnant Borbonii Manes
4. La Chasse Gayère
5. Je vivroie liement
6. Dilaceratio Corporis
7. L’Hoirie de mes ancêstres

Yerûšelem – The sublime

Blut Aus Nord is niet voor één gat te vangen, dat weten we al langer dan vandaag. Wie de discografie van deze Franse band erop naslaat, zal een avontuurlijke evolutie detecteren die startte in de vorm van atmosferische black waarin gaandeweg allerlei elementen uit industrial, avantgarde en ambient slopen. Zo vervulde Blut Aus Nord een experimentele pioniersrol in een destijds vrij conservatief genre. De band werd ondertussen meermaals gekopieerd, maar nooit geëvenaard. In het omvangrijke oeuvre van deze twee avontuurlijke Fransmannen zijn er enkele platen die thematisch en stilistisch met mekaar verbonden zijn. Zo heb je de “Memoria vetusta“-trilogie, de “What once was“-trilogie en de “777“-trilogie. De genieën Vindsval en W.D. Feld wilden het sonisch pallet van “777 – Cosmosophy“, het sluitstuk van die laatst vernoemde trilogie, verder exploreren en doen dat gek genoeg niet onder de noemer Blut Aus Nord. Voor deze zijstap werd Yerûšelem in het leven geroepen en de plaat kreeg de titel “The sublime” mee. Een woord dat tevens van toepassing is op het intrigerende artwork van Dehn Sora. Het duo liet zich inspireren door Godflesh, Ministry, Pitchshifter en Skin Chamber maar ook door electronica, post-punk, new wave en dub. Ik las ergens een recensie waarin de reviewer de vergelijking maakte met Godflesh en Jesu, een goede analyse want zo verhouden Blut Aus Nord en Yerûšelem zich inderdaad ook ten opzichte van elkaar. “The sublime” laat immers een toegankelijker en bijwijlen dromerig geluid horen daar waar de hoofdband toch wel een pak dissonanter, duisterder en ontoegankelijker klinkt. In de negen nummers die “The sublime” telt, gooit Vindsval enkel zijn heldere zang in de strijd waarbij de vocalen meestal als extra laag in de muziek gemixt zijn, hoewel ze in “Reverso” ook iets meer op de voorgrond treden. Verder horen we ook beduidend minder distorted gitaren en de geprogrammeerde drums zijn bij wijlen dansbaar. De ruggegraat van de songs wordt in de meer heavy nummers zoals “Autoimmunity” en het mechanische “Joyless” door beats en loops of in “Triiiunity” en “Babel” door groovy baslijnen gevormd in plaats van door riffs. En in de titeltrack of het kippenvelopwekkende “Eternal” lagen meeslepende, repetitieve en hypnotiserende melodieën duidelijk aan de basis. Het korte “Sound over matter” en het afsluitende “Textures of silence” zijn dan weer rustgevende ambient-soundscapes waarvan de titels alleszeggend zijn. We hoorden in de wandelgangen dat de heren na het volgende Blut Aus Nord album, dat voor september gepland staat, aan de opvolger van “The sublime” zullen beginnen. Twee maal een goednieuwsshow dus!

JOKKE: 85/100

Yerûšelem – The sublime (Debemur Morti Productions 2019)
1. The sublime
2. Autoimmunity
3. Eternal
4. Sound over matter
5. Joyless
6. Triiiunity
7. Babel
8. Reverso
9. Textures of silence

Hegemone – We disappear

Onbekend is zeker niet onbemind, is al jaren het motto bij Addergebroed. Met de regelmaat van de klok worden ook wij nog eens stevig verrast door een onverwachtse release, alhoewel onverwachts in dit geval misschien met een korrel zout genomen mag worden. Al enige tijd raadde een kennis van me het nieuwe album “We disappear” van Hegemone aan, echter nu pas vond ik de tijd het album eens degelijk onder de loep te nemen. Het Poolse kwartet heeft blijkbaar al een uit 2014 daterend debuutalbum en een daaropvolgende split met het mij eveneens vrij onbekende, Wit-Russische Challenger Deep op haar naam staan en voegt anno 2018 nog een langspeler aan de discografie toe. Hoe een album dat al enige tijd uit is, nota bene via Debemur Morti Productions, zo lang onder mijn radar bleef zal voor eeuwig een raadsel blijven, maar vanaf heden volg ik elke stap die de band zet op de voet. “We disappear” is namelijk een parel van een album geworden waarop enkele invloeden van Amenra overgoten worden met een fikse vleug post-black metal, waarbij het riffwerk bijwijlen aan het vroegere werk van Fluisteraars doet denken. Het samenspel tussen bezwerende post-black gitaarspel, zelfs doorspekt met enkele zuivere post-rock riffs, de aanwezige rustpunten doorheen de plaat en de ijzingwekkende, getergde screams van zanger en bassist Jakub Witkowski vormt een coherent geheel waarbij elke song moeiteloos overvloeit in de volgende. Zoals het een Debemur Morti release betaamt zit alles productiegewijs ook weer snor, waarbij vooral de volle, krachtige bassound positief opvalt. Met een speelduur van meer dan 50 minuten doet Hegemone niet mee aan de nieuwe trend waarbij 30 minuten blijkbaar al voor een full length moet doorgaan (gesnopen, Marduk?), maar maakt de groep ruimte voor gelaagde spanningsbogen die nu eens in loodzware sludge (“Raising barrows”), dan weer in ijselijke black metal (“Тәңірi”) ontaarden. Doorheen “Π” ontwaren we ook de geest van het terziele gegane Amesoeurs. Zodoende lijkt het album wel een trip waaruit niet te ontsnappen valt, eens de play knop wordt ingeduwd vergeet je al snel dat er ook zoiets als pause of zelfs stop bestaat – tot plots die akelige stilte je verweesd achterlaat. Het was lang geleden dat een nieuwe band mij uit mijn goed vastgeknoopte combats blies, maar voor Hegemone bleek het een koud kunstje.

CAS: 88/100

Hegemone – We disappear (Debemur Morti Productions 2018)
1. Mara
2. Fracture
3. Raising Barrows
4. Π
5. ХанТәңірі
6. Тәңірi

Blut Aus Nord – Memoria vetusta III: Saturnian poetry

Het Franse Blut Aus Nord is voor ondergetekende één van de meest tot de verbeelding sprekende black metal bands. Telkens de band rond Vindsval met nieuw plaatwerk komt, is het afwachten welke richting ze zullen uitgaan. Doorheen hun uitgebreide discografie tref je naast enkele op zichzelf staande platen ook werk aan dat deel uitmaakt van een groter geheel. Zo heb je de “777”-trilogie die in 2011 en 2012 op korte tijd verscheen met daartussen ook de drie “What once was…Liber” EP’s. Nu is het derde deel van de “Memoria vetusta” reeks uit, waarvan de aanzet werd gegeven in 1996 met “Fathers of the icy age”. Het tweede deel “Dialogue with the stars” werd pas dertien jaar later wereldkundig gemaakt. Of het verhaal met het derde luik “Saturnian poetry” volledig verteld is, is voorlopig nog een raadsel.  De “Memoria vetusta” platen bevatten de voor Blut Aus Nord normen  meest gangbare vorm van traditionele black metal. Op andere releases wordt hun black metal doorspekt met allerhande trance opwekkende noise, militante industrial, psychedelica en dissonante gitaren. Blut Aus Nord vervulde een soort van pioniersrol waarbij de grenzen werden afgetast van wat als conventioneel beschouwd werd binnen de black metal scene. Op deze plaat, getooid met een prachtige cover van de hand van Necrolord (die o.a. de hoezen schilderde voor meesterwerken zoals “In the nightside eclipse” van Emperor of “Storm of the light’s bane” van Dissection) keren ze zoals eerder vermeld terug naar de sound uit hun begindagen, die dicht aanleunde bij de Scandinavische (en meer bepaald Noorse) sound. Opzwepende, striemende gitaarpartijen (die me in de meest intense stukken wat doen denken aan het Amerikaanse Krallice), helse screams en snel drumwerk vormen de basis voor het klankenpallet dat we te horen krijgen. De songs worden echter op smaak gebracht met epische keyboard- en gitaarmelodieën en cleane zangpartijen (check “Tellus mater”) evenals een sporadische psychedelische noot, zoals in het fenomenale openingsnummer “Paien”. De bezwerende gitaarsound van de eindpartij in deze song, is een stijlelement dat op de “777”-trilogie verder uitgediept wordt. “Forhist” zou met zijn filmisch karakter perfect als soundtrack kunnen dienen voor een historisch epos. Eender welke plaat non-conformist Vinsdval uit zijn hoed tovert, telkens weer slaagt hij er met zijn kompanen in om een kwaliteitsvol eindproduct neer te zetten.

JOKKE: 83/100

Blut Aus Nord – Memoria vetusta III: Saturnian poetry (Debemur Morti Productions 2014)
1. Prelude
2. Paien
3. Tellus mater
4. Forhist
5. Henosis
6. Metaphor of the moon
7. Clarissima mundi lumina

https://soundcloud.com/debemurmorti/blut-aus-nord-paien

Dirge – Evolueren en tegelijkertijd hetzelfde blijven is een delicate evenwichtsoefening

 

Recent leverde het Parijse Dirge met “Hyperion” opnieuw een dijk van een plaat af die liefhebbers van post-metal, doom, ambient en sludge zou moeten doen watertanden. Desondanks het hoge niveau van hun platen, is de band nog steeds relatief onbekend in de metalen ondergrond. Met de ruggensteun van een nieuw label en een op til staande Europese tournee met Obscure Sphinx zou het hen moeten lukken om vele nieuwe zieltjes te veroveren. Over dit en nog veel meer had ik een gesprek met  Marc T. (guitars, vocals, programmatie) en Stéphane L. (guitars, vocals, programmatie). (Jokke)

Jullie zijn bijna 20 jaar actief met Dirge en hebben reeds 6 full albums op jullie palmares staan. Desondanks zijn jullie nog relatief onbekend in de metal-scene (tenzij ik dit volledig verkeerd zie). Wat is volgens jullie de reden hiervoor?
Marc: We hebben steeds onze eigen muziekstijl gehad met elementen uit verschillende genres zoals industrial, dark ambient, doom enz., waardoor het nooit gemakkelijk is geweest om ons in een hokje te plaatsen. En gezien we geen metalband pur sang zijn, is het ook niet altijd eenvoudig geweest om correct begrepen te worden door de metal-scene.

Stéphane: Een andere logische verklaring kan gezocht worden in het feit dat we nooit uitgebreid getourd hebben in het verleden. Misschien dat we “bekender” zouden zijn als we meer optredens buiten Frankrijk hadden gedaan. We houden er echter van om op de planken te staan, maar het is steeds moeilijk geweest voor ons om aan deftige gigs te geraken, zelfs vandaag nog.

Aan de andere kant zijn jullie één van de weinige bands die reeds gedurende 13 jaar een consistente line-up hebben, wat het bewijs kan zijn dat jullie jullie hart en ziel in de band steken ongeacht de succesfactor.
Stéphane: Dat klopt niet helemaal want onze bassist werd vervangen in 2012 en onze sampler/keyboardspeler verliet de band vorig jaar, maar dat doet geen afbreuk aan het feit dat Dirge nog steeds hard aan de weg timmert ongeacht de obstakels die er zich onderweg voordoen. En dit ongeacht het succes dat er al dan niet is.

Marc: We maken inderdaad geen muziek met het oog op succes. We doen dit voor ons eigen plezier en spelen de muziek waar we thuis ook graag naar zouden luisteren. Het is niet altijd even gemakkelijk, maar passie voor muziek is wel een drijvende kracht binnen Dirge.

Proficiat met jullie nieuwe album “Hyperion”, dat zelfs de al niet bepaald misselijke voorganger “Elysian magnetic fields” nog ruimschoots overtreft. Hoe zijn de reacties tot dusver?
Marc: Degene die ik heb gelezen waren vrij goed, maar om eerlijk te zijn, besteed ik niet al te veel aandacht aan reviews.

Stéphane: Ik ben vrij tevreden over de recaties tot dusver, vooral omdat de meningen sterk uiteenlopen: sommigen vinden “Hyperion” grimmig, donker en depressief klinken terwijl anderen eerder lichte en atmosferische kleuren aan het album toedichten. Ik kan me in al deze meningen vinden en vind het interessant om te horen wat onze muziek met mensen doet. Het doet ons deugd om positieve feedback te krijgen omdat we zelf ook zeer tevreden zijn met het album.

Dirge2

Wat is de betekenis van de albumtitel?
Stéphane: “Hyperion” is  de zevende satelliet van saturnus. Deze maan heeft een erg chaotische rotatie door haar onregelmatige vorm (vrij eivormig) en door de dichte aanwezigheid van het massieve Titan. Tot de dag van vandaag is dat een vrij uniek geval in de wereld van de grote hemellichamen. Maar het album handelt niet over deze maan of astronomie in het algemeen. Ik vond het chaotisch karakter van deze satelliet echter enorm interessant vanuit symbolisch standpunt.

Jullie sound bevat elementen uit post-metal, doom, sludge, drone en ambient. Wie waren jullie belangrijkste invloeden en waar halen jullie inspiratie uit wanneer jullie muziek schrijven?
Marc: Weet je, elke muzikant binnen Dirge heeft zijn eigen muzikale voorkeur. Voor mij draait het voornamelijk rond doom, drone, sludge en ambient.

Stéphane: Ik denk niet dat er één bepaalde band of muzikaal genre is dat ons de dag van vandaag beïnvloedt. Zoals Marc reeds zei  hebben we allen een verschillende muzikale smaak en muzikale/culturele achtergrond. Eens we starten met het creëren van nieuwe muziek proberen we ons zo weinig mogelijk te laten beïnvloeden van buitenaf. Dit laat ons toe volledig vrij te zijn van beïnvloeding, vrij om te doen wat we willen, zij het componeren, opnemen, experimenteren, teksten schrijven of mixen. We moeten enkel waken over de sonische en spirituele identiteit van Dirge zonder ons te herhalen. Evolueren en tegelijkertijd hetzelfde blijven is een delicate evenwichtsoefening.

Vergeleken met “Elysian magnetic fields” bevat het nieuwe album meer melodie, cleane zang en industriële elementen (afsluitende track “Remanentie” doet me zelfs een beetje aan Blut Aus Nord denken). Was dit van meet af aan de bedoeling of is dit gaandeweg zo uitgedraaid tijdens het schrijven van het nieuwe materiaal?
Marc: We proberen op elk nieuw album een nieuwe richting uit te gaan, we proberen nieuwe sounds uit en nieuwe atmosferische elementen. De speelduur van de songs verandert, zowel als het tempo of de opnameaanpak. Zoals Stéphane reeds zei willen we niet keer op keer hetzelfde album maken. Op deze manier behouden we een eigen artistieke visie op ons eigen werk. Je kan zo veel verscheidene dingen uitproberen om een goede song te schrijven. Ik versta mensen niet die heel hun leven lang songs schrijven van 3 à 4 minuten.

Hebben jullie plannen om het nieuwe album live te promoten? In welke landen krijgen jullie de beste reacties en support? Enkele jaren geleden speelden jullie samen met mijn band Grown Below in de Frontline in Gent. Ondanks het feit dat er amper 10 man kwam opdagen speelden jullie een indrukwekkende show. Ik heb jullie ook reeds in Magasin 4 in Brussel aan het werk gezien voor meer volk. Bereiken jullie meer mensen in het Franstalige landsgedeelte dan in Vlaanderen?
Stéphane: Ja, ik herinner me dit concert nog. De zaal was een beetje…koud haha. Spijtig genoeg spelen we te weinig shows in België om goed op je vraag te kunnen antwoorden. Op gebied van publiek maken we geen onderscheid tussen mensen van Vlaanderen of Wallonië, net zoals we ook geen onderscheid maken tussen Duitsers of Engelsen. Voor het nieuwe album staan er optredens gepland in Polen, Duitsland, Tsjechië, Frankrijk en België (1 show in Luik op zondag 18 mei). Misschien kan ik na dit optreden beter op je vraag antwoorden haha.

Hoe kwam de deal met Debemur Morti  Productions tot stand? Jullie zullen wel tevreden zijn om deel te kunnen uitmaken van dit kwaliteitslabel waar o.a. ook Year Of No Light, Rosetta, Blut Aus Nord en vele andere gave bands onderdak vonden.
Stéphane: Eigenlijk waren wij de eerste band in het post-genre of whatever om bij Debemur Morti te tekenen. Year Of No Light en Rosetta volgden enkele maanden later. Toen DMP ons eerst contacteerde, was ik niet helemaal zeker of wel zouden passen tussen alle black metal bands die ze in hun rooster hadden. Natuurlijk hebben ze ook een band zoals Blut Aus Nord in hun rangen die met hun laatste albums verder weggaan van de pure black metal muziek. Maar uiteindelijk zijn we overtuigd van de serieusheid van het label op gebied van imago en promotioneel werk. En ik hou van hun avantgarde benadering van muziek.

Marc: Ik heb me laten vertellen dat ze reeds lange tijd fan waren van ons werk, maar toen zaten we nog vast aan andere labels. Voor “Hyperion”waren we vrij dus stond niets ons nog in de weg om een deal met hen te sluiten. Wat betreft YONL, we hebben reeds enkele keren met hen samen gespeeld en ik ben grote fan van hun werk.

Dirge3

Wat is jullie mening over de huidige post-metal, doom en sludge-scene? De grote bands zoals Isis en Cult Of Luna zijn gestopt en vele anderen slagen er niet in om met hun laatste platen vorige releases te overtreffen. Wat is jullie mening hierover?
Marc: Dat is waar, maar we geven niet om de trend in dit muziekgenre. We proberen zo goed mogelijk ons eigen ding te doen. We zijn reeds 20 jaar actief met Dirge en zijn van plan om daar nog minstens 20 jaar bij te doen haha.

Stéphane: We volgen deze post-metal, atmospherische sludge-scene eigenlijk niet op de voet. Ik stopte met Isis te volgen na “Panopticon”, hetzelfde met Cult of Luna na  “Somewhere along the highway”. Ik weet niets over bands zoals Minks of A Storm Of Light en bands zoals Pelican of Red Sparowes vervelen me. Om eerlijk te zijn heb ik helemaal geen mening over al deze bands die ik eigenlijk enkel bij naam ken. Er zijn zoveel bands actief binnen dit genre met dezelfde muziek, hetzelfde artwork, of gelijkaardige bandnaam zelfs dat ik geen onderscheid meer kan maken. Persoonlijk luister ik thuis liever naar oude Siouxsie, Killing Joke of Cocteau Twins dan naar de duizendste postcore band.

Wat was het hoogtepunt uit jullie twintigjarige carrière en welke doelen willen jullie nog bereiken met Dirge?
Stéphane: We hebben vele leuke momenten en belevenissen gehad de afgelopen jaren, maar hetgeen met het meeste waard is, is dat we band de hele tijd levend gehouden hebben, want dit is de sleutel tot alles. Maar ik hoop altijd dat het beste nog moet komen.

Marc: Just stay alive. And we will see.