dirk serries

Stratosphere – Collaborations I

Voor de tweede keer in de geschiedenis van Addergebroed presenteren we een “re-inter-view”. De eerste maal viel de eer te beurt aan Saille, nu verkiezen we deze mengelvorm van een review en een interview voor de meest recente plaat van Stratosphere. In de reviews van de vorige Stratosphere albums “Rise“ en “Aftermath” werd het woord einzelgänger nog in de mond genomen; voor zijn nieuwe plaat “Collaborations I” deed mastermind Ronald Mariën beroep op bevriende muzikanten uit het drone, ambient en post-rock wereldje. Bij elke song geeft Ronald meer inzicht in de totstandkoming ervan terwijl wij onze gevoelens onder woorden brengen wanneer we ons laten onderdompelen in de verschillende nummers (JOKKE).

Stratosphere Collaborations
(c) Stephan Vercaemer

Breaking down barriers / Revealing the unknown (ft. Ashtoreth)

Ronald: De openingstrack was de eerste improvisatie die Stratosphere aandurfde. Dankzij de steun van Peter Verwimp lukte dit zo goed dat de fundering voor “Collaborations I” gelegd was. Het is een collage van twee improvisatiesessies die leidde tot deze opener.
Addergebroed: Het moet inderdaad gezegd worden dat de sjamanistische ambient- en droneklanken van klankkunstenaar Peter Verwimp (ook actief bij Emptiness) perfect samengaan met wat we van Stratosphere gewend zijn. De duistere klanken ademen een waas van onheilspellend mysterie uit en meermaals lijkt het alsof die gitzwarte walm tot jou spreekt. De toon is gezet voor een aangename luisterervaring die een tijdspanne van één uur overschrijdt.

Within the unintended (ft. Distant Fires Burning)

Ronald: Met minimale elektronische percussie en een gemoduleerde basgitaar legde Gert De Meester de basis voor deze track. Vermits deze al heel sereen was ontstaan, besliste ik deze flow te volgen om zo de meest relaxte track uit “Collaborations I” verder te vervolledigen.
Addergebroed: Distant Fires Burning was mij tot hiertoe onbekend, maar in zijn werk ga ik me zeker verder verdiepen. De subtiel geplaatste basnoten, aanzwellende gitaarlagen en etherische ambient masseren je gehoor en doen je hartslag dalen zodat je dertien minuten lang in een staat van gelukzalige rust terecht komt. Een luistersessie met koptelefoon is tevens aangeraden om de elektronische percussiedetails te ontdekken. Ik ben dan ook helemaal zen na het absorberen van deze relaxerende klanken waarbij mijn gemoedsrust ondertussen in een hangmat heen en weer ligt te wiegen.

Erratic flow (ft. Aidan Baker)

Ronald: Dit nummer bewijst hoe goed een samensmelting van de trage onderliggende flow van Stratosphere en de melodieloze inbreng van Aidan Baker wel kan werken: relaxerend en verontrustend tegelijk, het is mogelijk.
Addergebroed: Ook buiten onze landsgrenzen vond Ronald Mariën gelijkgestemde zielen. Weinigen houden er zo’n naarstig werktempo op na als de Canadees Aidan Baker die al meer dan honderd releases op zijn teller heeft staan en vooral bekend is van Nadja en collaboraties zoals Fear Falls Burning waarin hij samen met Dirk Serries werkte. “Erratic flow” is een song waarin beide heren hun minimalistische aanpak – de ene via gitaar, de andere via ambient – laten samensmelten tot een abstract eindresultaat waarbij een onderhuidse spanning voelbaar is.

La vallée de la Somme (ft. Georgeson)

Ronald: Groot was de verrassing toen Joris De Bolle een pianotrack aanleverde, wat een perfecte opportuniteit bood om de gekende Stratosphere sound te vervolledigen met piano. Misschien het meest toegankelijke nummer op de plaat.
Addergebroed: Het poppy klinkende en op piano uitgevoerde “La vallée de la Somme” is een korter nummer en zou de perfecte soundtrack voor een melancholische film kunnen zijn. Het optimistische karakter van de song laat voor het eerst de nodige hoopvolle klanken horen na een half uur vertoefd te hebben in een lange, serene en meer abstracte duisternis.

Lesum (ft. N63)

Ronald: Dit nummer is een opname van een “one take” live-improvisatie samen met N. Dit is een primeur want nooit eerder durfde ik deze manier van werken aan.
Addergebroed: “La vallée de la Somme” kan eigenlijk als een perfect bruggetje beschouwd worden naar het twaalf minuten innemende “Lesum” waarbij de initiële positieve vibe steeds meer en meer uitmondt in een maalstroom aan donkere klanken die zich een weg baant doorheen een repetitief gitaarpatroon en dronende geluidsgolven. Een geslaagde live-improvisatie!

Thrive (ft. Misantronics)

Ronald: Dat Serge Timmers met woorden kan toveren was al bekend, maar dat hij dit ook met klanken kan, bewijst “Thrive”, waarin synths en elektronische drums een uitdaging vormden, die graag aanvaard werd.
Addergebroed: Middels “Thrive” neemt de plaat opnieuw een wending, zij het deze keer richting elektronische muziek, hoewel nog steeds vrij abstract van aard waardoor dit nummer niet uit de toon valt en volledig in de meanderende flow past. Een interessante kruisbestuiving.

Core (ft. Dirk Serries)

Ronald: Ik was enorm geëerd om wederom een samenwerking te mogen aangaan met Dirk Serries. Ik legde deze keer de basis neer en enkel Dirk Serries kon deze stevige track zo meesterlijk tot “Core” dopen.
Addergebroed: Ronald en Dirk hebben een lange geschiedenis samen waarbij de eerste o.a. geluidsman van dienst is wanneer Dirk het podium opkruipt met één van zijn vele projecten. Het moge duidelijk zijn dat beide heren elkaar goed aanvoelen want we krijgen een beklijvende symbiose aan dronende en transformerende geluidsmassa’s te verwerken die zich ontplooit tot een zinderende apotheose hoewel sonische erupties uitblijven. Samen met de openingstrack – en ontegensprekelijk de twee meest duistere nummers van het geheel – mijn favoriet van de plaat.

Desolation (tour & drums) ft. Karen Willems

Ronald: “Desolation” verscheen op Stratosphere’s vorig album “Rise”. Dit nummer is één van de favoriete live nummers die al geruime tijd op de setlist staat. Ondertussen kreeg de song door deze live ervaring een nieuwe compositie die aangevuld werd door een live drumloop. Niemand minder dan Karen Willems kon deze loop door live drums en haar eigen stijl opwaarderen.
Addergebroed: De eigenzinnige speelstijl van Karen Willems geeft extra cachet en een tribaal karakter aan deze hypnotiserende Stratosphere track. Een absolute meerwaarde!

Until we meet again ft. Jesse Massant

Ronald: Het genie van Black Narcissus contacteerde Stratosphere al een tijdje geleden, en het was zeer snel duidelijk dat beiden op de golflengte zaten. Zijn basistrack was kort maar zo geniaal dat ik er enkel maar mijn gekende sound als ondersteuning moest bijvoegen.
Addergebroed: Op het debuut “Beyond the whispers of common men” van Black Narcissus werd reeds een samenwerking tussen jong en oud aangegaan met een gelijknamige track. De plaat eindigt hoopvol en in de laatste minuten ervan horen we toch nog verrassend een verhalende stem waardoor “Collaborations I” “slechts” voor 99,99% instrumentaal blijkt te zijn.

Kortom, een erg fijne luisterplaat om bij weg te dromen na een hectische werkdag en tevens perfect instapwerk voor de ambient/drone-leek die keer op keer geslaagde collaboraties kan ontdekken tussen gelijkgestemde zielen. Laat deel II maar komen!

Jokke: 85/100

Stratosphere – Collaborations I (Industry 8 2018)
1. Breaking the barriers / Revealing the unknown (ft. Ashtoreth)
2. Within the unintended ft. (Distant Fires Burning)
3. Erratic flow (ft. Aidan Baker)
4. La vallee de la Somme (ft. Georgeson)
5. Thrive (ft. Misantronics)
6. Lesum (ft. N63)
7. Core (ft. Dirk Serries)
8. Desolation (tour&drums) (ft. Karen Willems)
9. Until we meet again (ft. Jesse Massant (Black Narcissus))

Stratosphere – Rise

Dirk Serries (Microphonics, Yodok III, Vidna Obmana, Fear Falls Burning) is de naam die op ieders lippen opduikt wanneer er een antwoord gevraagd wordt op de vraag welke Belg op internationaal vlak hoge toppen scoort in het ambient/drone-wereldje. Laat ons echter niet vergeten dat zijn vaste geluidsman Ronald Mariën middels Stratosphere ook al behoorlijk wat jaartjes aan de weg richting stardom timmert. Met deze term doel ik hier natuurlijk niet op de sterrenstatus waar deze artiest naar streeft; zie het eerder als een avontuurlijke reis richting het sterrenstelsel, want al het werk van Stratosphere is op de één of andere manier gelinkt aan de stratosfeer en het universum. Aan het einde van de vorige plaat “Aftermath” – die de soundtrack vormde voor een moeilijke periode uit het leven van Mariën – bleef de luisteraar met een positieve noot richting toekomst achter. Dat is meteen ook het grote verschil met de voorganger: “Rise” klinkt over de gehele lijn lichter, optimistischer, harmonischer en geruststellender – een teken dat er een nieuw hoopvol hoofdstuk in zijn leven is aangebroken. Eén elektrische gitaar, een basgitaar en een shitload aan pedalen vormen het instrumentarium waarmee karaktervolle lagen geboetseerd worden waaruit de één uur durende trifle genaamd “Rise” is opgebouwd. Hoewel er zeven titels op de achterkant van het hoesje prijken, is spreken in termen van “songs” niet zo vanzelfsprekend bij deze mix van ambient soundscapes, pulserende drones en dromerige post-rocktapijten. Het resultaat is immers vrij abstract en vloeit zo danig in elkaar over dat je deze plaat als een totaalervaring dient te ondergaan. Ideale plaat om je hoofd vrij te maken na een drukke dag of wanneer je toe bent aan een moment van bezinning.

JOKKE: 80/100

Stratosphere – Rise (Projekt 2016)
1. Melancholy
2. Dream
3. Hypnotic
4. Enmity
5. Desolation
6. Duality
7. Explore

Stratosphere – Aftermath

Dat het goed gaat met onze vaderlandse muziekscene getuigt het grote aantal homegrown releases dat de laatste tijd aan het alziend kritische oog van collega Flp en mezelve passeerde. Ik spreek dan niet alleen in termen qua kwantiteit, maar zeker ook qua kwaliteit. Hoewel wij ons vooral op het hardere werk concentreren, wordt er ook in de ambient/drone-stroming naarstig gecomponeerd en mooie platen afgeleverd. Het aantal Einzelgängers dat in deze kringen actief is, is haast niet meer op één hand te tellen. Denken we maar aan Ashtoreth, Syndrome, Dirk Serries (die instond voor de mastering van deze plaat), Monnik, Innerwoud, … Aan dit lijstje mag gerust ook Stratosphere toegevoegd worden. De hemelse openingsklanken (weliswaar met donkere ondertoon) van “Accepting the aftermath” grijpen je als luisteraar meteen bij de keel en doen de haartjes op je lichaam oprijzen. Het op post-rock en drone/ambient geïnspireerde werk van Ronald Mariën, de man achter Stratosphere, vormt een introspectieve therapie en reflecteert de gevolgen van een donkere periode uit ’s mans leven. De zes soundsculpturen die samen op een klein uurtje afklokken, zijn opgebouwd uit glimmende gitaarlagen en bas gegenereerde tonen en drones. Het ene moment straalt de muziek een warme, geruststellende gloed uit om via een meanderende dynamiek tot emotionele crescendo’s te komen. Het is heerlijk wegdromen bij deze sonische sequenties, waarbij enkel het abrupte einde van “Search for normality” voor lichte irritatie zorgt omdat je op die manier even uit je dromerige trip terug richting alledaagse werkelijkheid gekatapulteerd wordt. Als de tonen van afsluiter “When you think everything is alright…” langzaam weg deinen overvalt je een positief gevoel met oog op een betere toekomst waarin uiteindelijk alles toch nog goed zal komen. Nog even vermelden dat deze resonerende straalstroom aan emotionele muziekfrequenties en soundscapes op passende wijze vorm gegeven werd middels fotografie van Benjamin van der Zalm, die in het verleden ook al voor o.a. Grown Below en Lighthousing ontwerpen afleverde. Open sollicitatie voor de volgende editie van Dunk!

JOKKE: 81/100

Stratosphere – Aftermath (Projekt 2015)
1. Accepting the aftermath
2. Search for normality
3. Search for normality (reprise)
4. Endless despair
5. Confusion
6. When you think everything is alright…