duitsland

Dark Fortress – Spectres from the old world

Dark Fortress is een Duitse black metal band die ik al vele jaren volg en die quasi sinds hun oprichting in mijn lange lijst met lievelingsbands prijkt. Het vorig album “Venereal dawn” was sterk, maar kon me in zijn geheel niet altijd overtuigen. De Beierse bonken blijven echter tot de top behoren, al is het maar omdat ze blijven evolueren en dat ook erg goed doen. “Spectres from the Old World” is daar een mooi voorbeeld van. Deze nieuwe release is een godverlaten orgie van gitzwarte riffs en morbide melodieën, die behoorlijk wat afwisseling kent qua standjes. Zo raast meteen na de intro het door de duivel gedrevene “Coalescence” door de speakers om dan gevolgd te worden door het wat tragere “The spider in the web” dat opent met een old school punk black metal riff, dan schakelt naar atmosferische black met synths om dan via een tokkel met solo terug te keren naar het begin. De titeltrack is weer snel stevig en jawel, het volgende nummer “Pali Aike” neemt gas terug in heel sfeervolle stijl om erna weer voluit te gaan in het old school “Pazuzu“. “Isa” is met dik zeven minuten het langste nummer op het album en sleept helaas iets te veel tot in de tweede helft waar een paar sterke solos voorbijkomen. “Pulling at threads” had dan weer wat langer mogen duren. Hier krijgen we voor het eerst de cleane zang duidelijk te horen, wat vanaf dit punt de nummers een hoger Dimmu Borgir – ten Vortex tijde – en Enslaved gehalte geeft. Wat, volgens mij in elk geval, best goed is. Aanvankelijk kwam de manier van nummers schranken wat vreemd over, maar dit is uiteindelijk wel zinvol als je je album niet in twee delen wil splitsen. Hoewel ik het doorgaans meer heb voor platen die een beperkt aantal thema’s ontwikkelen en niet zo in stukken zijn verdeeld, is “Spectres from the old world” een erg fascinerende release die beter wordt hoe meer je er naar luistert. De uitmuntende productie zorgt er trouwens voor dat alles samen blijft kleven. Enkel had ik graag wat meer snelle tracks gehoord, want daar blinkt de band echt in uit en bovendien blijven de tragere nummers heel soms wat steken. Creatief bedacht en professioneel gebracht, is dit echt een aanrader om in deze tijden van thuisblijven te bestuderen.

Xavier: 90/100

Dark Fortress – Spectres from the old world (Century Media 2020)
1. Nascence (intro)
2. Coalescence
3. The spider in the web
4. Spectres from the old world
5. Pali Aike
6. Pazuzu
7. Isa
8. Pulling at threads
9. In deepest time
10. Penrose procession (interlude)
11. Swan song
12. Nox irae

Akatechism/Slidhr – Amongst the lost light of misaligned stars

Het Iers/IJslandse Slidhr keert twee jaar na het verschijnen van diens tweede full length ‘The futile fires of man” terug aan het front middels een 7 inch split die ons tevens doet kennis maken met het Duitse Akatechism. Achter deze band schuilt Shrine Of Insanabilis drummer Serpenth die wordt bijgestaan door zanger/gitarist/Bassist AnV en voor hun eerste teken van leven, de “Dripping flames“-demo, moeten we al naar 2015 terugkeren. In 2016 maakten Slidhr en Shrine Of Insanabilis deel uit van een tour package dat ook nog Acherontas en Sinmara bevatte; het zou me niet verbazen dat het idee voor deze split toen ontstaan is. Akatechism krijgt de eer om het zaakje op gang te trappen en doet dat middels opzwepende zwartmetalen klanken met vocalen die lekker galmen en eerder naar orthodoxe death metal neigen. Het tempo doet meer dan enkel razen en neemt af en toe wat gas terug om zich slepend voort te bewegen. Wanneer de drummer dan toch nog eens volle gas wilt gaan, worden de uitbarstingen vergezeld van heerlijk snijdende tremolo-riffs. Slidhr start nog enigszins ingetogen met eerder doomy black die vergezeld wordt van plechtstatige melodieën en haast engelachtige gezangen. Rond 1:24 wordt er enkele versnellingen hoger geschakeld en worden krachtige zang en een mix van black en atmosferische death metal op ons afgevuurd. Maar ook verderop in deze zes minuten durende compositie wordt nog teruggegrepen naar mid-tempo snelheden en atmosferische randanimatie. Nog even meegeven dat deze split het laatste wapenfeit van bassist Garðar S Jónsson (Almyrkvi en Sinmara) is. Altijd leuk als er bij een split meer gaande is dan het louter samen kletsen van twee bands. Beide nummers zijn niet alleen aan mekaar gewaagd op basis van de geboden kwaliteit maar ook met elkaar verbonden door een cohesie tussen titel, teksten en (verbluffend) artwork. Een 7 inch split die op alle vlakken geslaagd is en een knap staaltje aan samenwerking – mét inachtname van social distancing – laat horen.

JOKKE: 82/100 (Akatechism: 82/100 – Slidhr: 82/100)

Akatechism/Slidr – Amongst the lost light of misaligned stars (Ván Records 2020)
1. Akatechism – Amongst the lost light
2. Slidhr – Of misaligned stars

Membaris – Misanthrosophie

Het Duitse Membaris heeft al heel wat jaren op de teller staan en was vooral sinds diens oprichting in 1999 tot aan 2014 productief wat resulteerde in vier langspelers, een demo en twee splits. Ik had nog nooit van de band gehoord wat te wijten kan zijn aan het feit dat ik de black metal-scene van onze oosterburen begin jaren 2000 niet altijd op de voet volgde doordat middelmatigheid vaak troef was. Nu W.T.C. zijn schouders onder de band zet, kwam Membaris op mijn radar terecht. Het artwork van Karmazid dat op “Misanthrosophie“, langspeler nummer vijf, prijkt, mag dan wel een futuristische/moderne insteek hebben, de zwartmetalen klanken van Membaris staan met beide voeten diep in second wave black geworteld. Aan een intro doen de heren Obscurus (drums, gitaren, zang) en Kraal (gitaren, bas, zang) in elk geval niet mee want “Architektur fern Struktur” voelt meteen als een vuist in een overvolle maag aan. De drums ratelen als een bezetene en er gaat geen enkele snare-aanslag onhoorbaar aan ons voorbij dankzij een krachtige en transparante mix en mastering van Abigor’s TT. Even vreesde ik 54 minuten durende voortrazende eenheidsworst voorgeschoteld te hebben gekregen, maar die angst was ongegrond want vanaf de opener wordt duidelijk gemaakt dat het duo heel wat tijd en energie heeft gestoken in het uittekenen van dynamische structuren en contouren. Ook in het vocaal departement is het afwisseling troef waarbij de semi-cleane semi-raspende zang een heuse portie Kampfar in de strijd gooit. “Nebel Haras” wordt gekenmerkt door majestueuze melodieën die zich, ondersteund door intense drumsnelheden, ontplooien en uitmonden in een adembenemende solo waarvoor een zekere Stefan Hofmann optekende. “My path of stars” wordt door een vocaal krijsexperimentje voorafgegaan en bevat een spannende wisselwerking tussen agressie en melodie, duivels gekrijs en pompeuze heldere zang. Het negen minuten durende “Constant companion” wordt opnieuw middels een flitsende solo in gang getrapt en de vocalen doen in dit nummer meer dan eens aan Ihsahn denken wanneer ze voor een hesere insteek gaan. Een meeslepende melodieuze solo brengt ons in vervoering en neemt ons mee op sleeptouw gedurende de resterende vijf minuten van dit pakkende epos. Halfweg “Misanthrosophie” lassen Obscurus en Kraal met “The only reason to stay” een akoestisch intermezzo ondersteund door heldere klaagzang in. “Imaginations through the horn-crowned skull” heeft een minuutje nodig om zich tot een Zweeds aandoende rampestamper te ontpoppen waarbij diepere vocalen ook wat death metal aan het klankpallet toevoegen. Het intense meer compacte “Pulsar” zet de meer rechttoe rechtaan aanpak van het voorgaande nummer verder, alvast wat het hondsdolle drumptempo en de bijtende riffs betreft, want op vocaal vlak valt weer heel wat te beleven waarbij beide zangers laten horen wat ze in hun mars hebben. Net wanneer je denkt het wel even allemaal gehoord te hebben omdat de titeltrack ook weer recht voor de raap blijkt te zijn, zakt het tempo hoewel Obscurus het gaspedaal nadien toch weer snel weet terug te vinden. Het Duits geblaf klinkt agressief, maar ondanks het feit dat dit nummer tot titeltrack gebombardeerd werd, vind ik het misschien wel het minste van de plaat. Gelukkige herpakken de heren zich met de lange afsluiter “Aus Tiefen empor…” waarin het op en top genieten is van de blastsalvo’s, vurige riffs, bijtende Duitstalige screams en pakkende melodieën inclusief ferme leads. Obscurus hield zich voorafgaand aan deze “wederopstanding” bezig met o.a. Porta Nigra en Chaos Invocation, maar ik ben maar wat blij dat hij Membaris van onder de mottenballen heeft gehaald om deze kraker op ons los te laten. “Misanthrosophie” is een dynamisch luisterspel dat heel wat voor de luisteraar in petto heeft, maar nergens verliezen deze twee veteranen de controle. De touwtjes worden immers strak in handen gehouden en op geen enkel departement vliegt Membaris uit de bocht. Misschien toch maar eens in het verleden van de band duiken.

JOKKE: 87/100

Membaris – Misanthrosopie (World Terror Committee 2020)
1. Architektur fern Struktur
2. Nebel Haras
3. My path of stars
4. Constant companion
5. The only reason to stay
6. Imaginations through the horn-crowned skull
7. Pulsar
8. Misanthrosophie
9. Aus Tiefen empor…

Nawaharjan – Lokabrenna

Het Duitse Nawaharjan is zo’n band die duidelijk niet over koetjes en kalfjes zingt, maar wilt dat diens muziek stevig verankerd is met een overkoepelend thema. In het geval van “Lokabrenna“, het volwaardige debuut dat negen jaar na de EP “Into the void” verschijnt, betreft het een conceptueel werkstuk gebaseerd op het uit de Germaanse mythologie stammende “Thursian Brandawegiz”-systeem, een soort mix van heidendom en satanisme waarbij destructieve/negatieve krachten (‘Thursar’) worden vereerd in plaats van goden (‘Æsir – Ásatrú’). Elk van de negen nummers is een hymne die opgedragen wordt aan Loki en de albumtitel die vertaald kan worden als “Loki brandt” is de Scandinavische naam voor de ster Sirius die volgens de Brandawegiz-traditie wordt geassocieerd met de bevrijdende krachten van Loki en de vernietiging van de kosmos tijdens Ragnarök. Wie meer over dit onderwerp wilt weten, kan enkele boeken van de Zweed Johan S. Lahger, beter bekend als Shamaatae van Arckanum, opsnorren. Niet toevallig is deze Zweedse pioniersband de eerste referentie, zowel qua muziek als zang, die in mijn gedachten opkomt wanneer het korte “Warassuz” meteen met volle kracht uit de boxen knalt. Naarmate de plaat vordert hoor ik ook steeds meer en meer invloeden van een Misþyrming doorschemeren, vooral door de opzwepende zang en tempo’s. Met nummers van gemiddeld zo’n 6 à 7 minuten speelduur verwachte ik de nodige dynamiek, maar op dat vlak kom ik bedrogen uit want Nawaharjan laat hier bijna één uur lang hetzelfde kunstje horen waardoor de verveling al gauw toeslaat. Zo heb ik bv. enkel door de seconde stilte tussen “Thwerhanassuz” en “Umbibrautiniz” door dat er een ander nummer ingezet werd. De drummer kiest in de snelle passages bijna steevast voor een up-tempo single kick drumbeat die we na een nummer of drie wel gehoord hebben. Het militaristisch klinkende snaredrumpatroon dat in “Thwerhanassuz” opduikt, klinkt hierdoor als een verademing. Naar adem happen is iets waar de vier gesluierde muzikanten weinig oog voor hebben, want zowel de vocalen als de gitaren en drum vechten voortdurend voor een plaats vooraan in de mix waardoor finesse en details verloren gaan. En ondanks het soms epische karakter van de lange nummers is er zoals gezegd heel weinig dynamiek. Af en toe schakelt het viertal wel eens een versnelling lager, maar aan het einde van de rit blijft daar niet veel van hangen want ik heb het gevoel naar een constant voortrazende plaat geluisterd te hebben. Slecht is het allemaal niet en er passeren naast de best ferme hekkensluiter “Hradjungo” wel enkele knappe Zweeds aandoende riffs, maar zelfs na meerdere luisterbeurten wil de mayonaise bij mij niet echt pakken.

JOKKE: 73/100

Nawaharjan – Lokabrenna (Amor Fati Productions 2020)
1. Warassuz (Awareness)
2. Maino (Intention)
3. Skuwwe (Reflection)
4. Ūtfurskō Exploration)
5. Sunjo (Realization)
6. Thwerhanassuz (Opposition)
7. Umbibrautiniz (Transformation)
8. Thrawo (Suffering)
9. Hradjungo (Liberation)

Reign in Blood – Missa pro defunctis

Reign in Blood is een Duitse band die blijkbaar al vijftien jaar actief is. Hun eerste langspeler werd reeds uitgebracht in 2009, maar het duurde een heel decennium om een opvolger de ether in te sturen. Best een lange tijd en ergens wel jammer, want ik heb erg goed gelachen met dit “Missa pro defunctis“… al zal dat wel niet de bedoeling zijn. De vocalen zijn namelijk soms, naar mijn mening, ronduit hilarisch. Ze doen me op nogal wat momenten denken aan het gekweld gekweel van het dodelijk geconstipeerde nageslacht van John Tardy (Obituary, …) en Aldrahn (Ex-Dødheimsgard, …) die verwikkeld is in een pathos kamp met Varg Vikernes (Burzum, …). Helaas maakt bier dat door mijn neus spuit van het gieren, het wat moeilijk om me te concentreren op de review, maar de muziek is zeker goed genoeg om een dappere poging te wagen. De niet bijster origineel genaamde band brengt een mengelmoes van old school stijlen, met het meeste aandacht voor thrash en black metal, maar waarin ook doom en heavy metal aan bod komen. Het resulteert in een goed gespeelde catchy plaat met prima verdeelde tempowissels, leuke leads/solos en een sfeervolle productie die tegelijk retro en modern klinkt. De nummers zijn mooi opgebouwd en liggen degelijk verspreid over het album. De eerste track, na de intro, “Dawn of a dying soul” springt er voor mij uit. Geweldige gitaren sterke opbouw en stevig drumwerk. Het tragere “Anima” verdient ook een eervolle vermelding, maar elk nummer is eigenlijk een schoolvoorbeeld van hoe je heavy/thrash hooks kan combineren met een wat donkerdere klank. Denk aan een ontmoeting van Pentagram, Mayhem, Candlemass en een erg dronken heerschap dat in de vroege uurtjes luidkeels ruzie maakt met zijn ingebeelde vriendin. Gewoon echt jammer van die stem dus, waar ik met de beste wil van de wereld niet aan kan wennen. Zeker omdat die op de eerste releases best wel meeviel. Nu goed, liefhebbers van dit soort muziek die geen issue hebben met vals, huilerig geschreeuw en geneuzel, zullen het niet erg vinden. Er zullen zelfs een hoop luisteraars zijn die dit een hoogtepunt vinden, al ben ik daar niet bij. In elk geval kan ik aanraden om deze release te checken en een eigen mening te vormen. Per slot van rekening is het instrumentale deel sowieso echt wel de moeite.

Xavier: 70/100

Reign In Blood – Missa pro defunctis (Iron Boneheead Productions 2019)
1. Invoke the shapeless ones
2. Dawn of a dying soul
3. Black hole
4. Metamorphose with the universe
5. Missa pro defunctis
6. Domus mortuorum
7. Anima
8. Wolfhour
9. Into nothingness

Mavorim – Axis mundi

Bij de eerste blik op de vrij lange tracklist van “Axis mundi“, de tweede volwaardige plaat van het Duitse Mavorim viel me meteen het laatste nummer “Kaiserjägerlied” op. Dit nummer zat immers nog vrij vers in het geheugen want het prijkt op “Alpenpässe“, de alom bejubelde meest recente worp van Minenwerfer. Vrij uniek dat een band een nummer covert dat eigenlijk nog maar net uit is. Het blijkt dan ook niet voor de volle honderd procent een cover te zijn maar een versie die door de twee oorlogsfreaks achter deze Amerikaanse band ingespeeld werd maar waarbij Baptist, de eenzaat achter Mavorim, de vocalen voor zijn rekening neemt. En dat levert dankzij zijn geweldige heldere tenor zangstem een nóg betere versie van het nummer op. Als we deze negen minuten durende afsluiter van “Axis mundi” in mindering brengen van de totale speelduur blijft er nog ruim één uur aan eigen werk over en dat klinkt, op de overbodige ambient intro, intermezzo en outro na, lang niet verkeerd. De nieuwe nummers bevatten heel wat catchy melodieën, epische grandeur, heidense koorzangen en dynamiek. Zo laat een compositie als “Der Himmel bricht entzwei” horen dat het spelen met contrasten en verschillende gemoedsinstellingen een interessant resultaat kan opleveren: de zwartmetalen agressie valt bij momenten volledig stil om plaats te ruimen voor rustgevende keyboardriedeltjes en haatvol gekrijs wordt afgewisseld met heldere triomfantelijke zang. Mavorim’s black metal is Teutonisch tot op het bot, zowel qua stijl als de degelijke uitvoering ervan, wat natuurlijk nog versterkt wordt door dat blaffende Duitse taaltje, vooral in meer venijnige nummers als “Die letzte Festung” en het met verschillende gitaarsolo’s opgeleukte “Verbannt in Dunkelheit“. “Wie ein Sturm” vinden we tweemaal op de tracklist terug. Op de tweede versie wordt Baptist op krijsvocalen bijgestaan door Sarkrista’s Revenant, net als Minenwerfer een labelgenoot. Ook het artwork werd verzorgd door iemand uit de Purity Through Fire stal, namelijk K.F.R.’s Maxim Taccardi. “Axis mundi” is Mavorim’s beste werk tot op heden, alleen vind ik ze productioneel gezien iets te helder en glad klinken. Een wat ruwere en ongeslepen sound had geen kwaad gekund. Voor de liefhebbers van bands als Helrunar en Minenwerfer, want de ‘cover’ zou perfect een eigen compositie kunnen geweest zijn.

JOKKE: 81/100

Mavorim – Axis mundi (Purity Through Fire 2020)
1. Weltenberg
2. Aus Asche auferstanden
3. Wo kriegergleiche Kräfte walten
4. Wie ein Sturm
5. Die letzte Festung
6. Die Ufer von Thule
7. Der Himmel bricht entzwei
8. Verbannt in Dunkelheit
9. Königsjäger
10. Axis Mundi
11. Hyperborea
12. Wie ein Sturm
12. Kaiserjägerlied

Zalmoxis – A nocturnal emanation

Zalmoxis. Een Duitse one man black metal band met een compleet onleesbaar logo die in 2010 werd opgericht en waarbij ik het in Keulen hoor donderen. Voor de naam werd inspiratie gevonden bij de Griekse geschiedschrijver Herodotus die Zalmoxis in zijn historische boeken vermeldt. Hij was een god die door de Getae en de Daciërs nabij de Hellespont werd vereerd en mystieke kennis over de onsterfelijkheid van de ziel zou hebben meegebracht uit het Oude Egypte. Achter Zalmoxis schuilt de illustere figuur Entheogen die tevens actief is bij A Binding Spirit, Ås en Fortress of the Olden Days, drie andere soloprojecten van het heerschap die me ook niet meteen iets zeggen. Het was echter het mysterieus ogende en verbluffende artwork van Nether Temple Design dat me over de streep trok om deze EP een kans te geven. “A nocturnal emanation” telt slechts één track maar dat is er dan wel één die op net geen vijfentwintig minuten speeltijd afklokt. Deze compositie kan haast als één langgerekte occulte toverspreuk beschouwd worden. Langzaam zwellen de ritualistische klanken en helder gezongen mantra’s aan, gevoed door repetitief drumwerk en dissonante gitaren. Het geheel badend in een dikke ondoordringbare en magisch aanvoelende laag waarin je je best volledig kan laten onderdompelen om de beleving compleet te maken. Een hallucinogene gitaarriff beukt minutenlang eenzaam op je geestestoestand in waarna subtiele postrock gitaarlijntjes zich bij de basisriff voegen om te exploderen in een zwartmetalen (o)orgasme vol huiveringwekkend gekrijs en uptempo drumspel. Songstructuren en harmonieuze conventies legt Entheogen moedwillig naast zich neer. De Duitser uit zijn primaire gevoelens en diepste zielenroerselen via epische cleane vocalen en getormenteerde screams, het ene moment introspectief, even later ontaardend in zelfontbranding. “A nocturnal emanation” is een EP die heel wat van de luisteraar vraagt, maar eens je je weg door de op het eerste gehoor ondoordringbare structuren gevonden hebt, openbaart er zich een verslavend mystiek hoorspel. Aanrader voor wie bands als Óreiða, toevallig nog een band uit de Signal Rex-stal, of het dissonant spul waarvoor Fallen Empire Records berucht was, wel kan smaken.     

JOKKE: 84/100

Zalmoxis – A nocturnal emanation (Signal Rex/Triumphant Cadaver 2020)
1. A nocturnal emanation