duitsland

Friisk – De doden van ’t waterkant

Laat je niet misleiden door de Nederlandstalige titel van Friisk’s eerste EP, want de heimat van deze jonge black metalband ligt in buurland Duitsland, het stadje Leer meer bepaald, dat deel uitmaakt van Oost-Friesland en waar Nederduits, een mengeling van Duits en Nederlands, gesproken wordt. Dat verklaart meteen ook de bandnaam (voorheen was viervijfde van de band actief in Friesenblut, wat ook een verwijzing naar Friesland is). De zeegeluiden uit de intro leggen meteen de link met de titel en stuwen naar de échte opener “Ægir“. Een vloedgolf blijft echter uit want dit nummer start vrij rustig totdat een old school riff rond de tweeminutengrens het boeltje toch nog in de fik steekt. Zanger T kan heel wat aan met zijn stembanden en produceert semi-cleane uithalen, verhalend gefluister, hese meer death metal-achtige vocalen en hoog Drudkhiaans gekrijs. Tussen het tremelogeweld schemeren heidense invloeden en melodieën door, gelukkig zonder dansbare polonaisetoestanden op te wekken. Afsluiter “Kein Heiland” wisselt mooie melodische riffs af met een strijdlustige heroïek. De fellere stukken van het acht minuten durende “Dämmerung” neigen wat naar landgenoten Ultha. Het feit dat diens Andreas Rosczyk de mix en mastering verzorgde, draagt hier misschien ook wel tot toe bij. De basdrum mist echter wat power en klinkt in de rustige passages van dit nummer vrij plat en hol. Voor de rest is dit Deutsche gründlichkeit en dus zeker geen onaangename eerste kennismaking.

JOKKE: 75/100

Friisk – De doden van ’t waterkant (Vendetta Records 2019)
1. Flut
2. Ægir
3. De doden van’t waterkant
4. Dämmerung
5. Kein Heiland

Rraaumm – The eternal dance at the nucleus of time

Rraaumm…vreemde naam voor een band hoor ik u denken…en dat is het ook. De betekenis ervan dien ik jullie echter schuldig te blijven. Achter het cryptische woord gaat een Duitse black metal band schuil en daar stopt de info die ik kan meegeven zowaar al (er wordt wel gefluisterd dat hier iemand van Häxenzijrkell bij betrokken zou zijn). Oh ja, en het artwork werd verzorgd door Karmazid, een ondertussen bekende naam in het designwereldje dankzij ontwerpen voor o.a. LVTHN, Wederganger, Blaze Of Perdition, Gevurah en…Häxenzijrkell. Soit, full focus op de muziek dan maar. “The eternal dance at the nucleus of time” is Rraaumm’s eerste EP waarvan de speelduur van de vier nummers op 38 minuten afklokt (er werd in de vorm van “Out of the aeons” een extraatje toegevoegd ten opzichte van de reeds eerder verschenen cassetteuitgave). De lengte van de songs is een hint naar het black metal-segment dat we te horen krijgen: atmosferische black waarbij de nodige tijd uitgetrokken wordt om een verhaal te vertellen. Om de kippenvelfactor in de twaalf minuten durende opener “To wander beyond lunar seas” de hoogte in te jagen, worden post-rock gitaarlijnen, melodieuze solo’s, spookachtige keyboards, burzumeske repetitiviteit en verwrongen gekwelde screams ingezet. Snelheidsrecords worden er hier niet gebroken, maar dat hoeft allerminst. De mystieke aanvang van een nummer als “Spiral black vortices” doet een herinnering aan oude-Limbonic Art voorbijkomen, maar de typische bombast van deze twee Noren blijft hier achterwege. Hoewel er kosmisch aandoende trips ondernomen worden, doet Rraaumm dit op een organische manier en aan een slepend doomtempo waarin sporadisch een spoken word sample opduikt. Het titelnummer is wat meer uptempo en klinkt vrij braafjes, moesten het niet de zwaar door de mangel gehaalde vocalen zijn die toch nog voor een bibber- en beefeffect zorgen. Me omver blazen doet “The eternal dance at the nucleus of time” niet, daarvoor zijn er te weinig memorabele passages en klinkt het allemaal nog wat te vrijblijvend, maar ik ruik wel potentieel.

JOKKE: 70/100

Rraaumm – The eternal dance at the nucleus of time (Ván Records 2019)
1. To wander beyond lunar seas
2. Spiral black vortices
3. Out of the aeons
3. The eternal dance at the nucleus of time

Impavida – Antipode

Tweede plaat voor het uit Noordrijn-Westfalen afkomstige Impavida, maar we hebben er wel een luttele elf jaar op moeten wachten. Met het debuut “Eerie winds” liet het duo destijds horen te weten hoe een beklijvende depressieve black metal-plaat in mekaar te flansen. Dat kunstje wordt op “Antipode” nog eens losjes overgedaan én op alle vlakken overklast. Multi-instrumentalist en songschrijver Dennis Blomberg aka God Killing Himself (what’s in a name?) zag in tussentijd drummer Herbst de biezen pakken, maar vond in de Amerikaan He, Who Walketh the Void wel een nieuwe frontman; één met een ijzingwekkende scream dan nog wel want wat kan die kerel raspend hoge krijsen uit zijn strot persen zeg. Het lijkt bij momenten wel of er een varken gekeeld wordt. Zoals de titel aangeeft, draait het bij Impavida om tegenstellingen en dat vertaalt zich naar de muziek. We horen een dynamisch spel tussen licht en duisternis, ingetogenheid en extase, reinigende emotie en vervuilende psychose. De twee van-een-lange-titel-voorziene hoofdnummers klokken beide op meer dan een kwartier speeltijd af en bevatten telkens een drie à vier minuten durende appendix, waarvoor een aparte track gecreëerd werd. De start van “Demons’ eerie flutes accompany with the decay of corpses defiled” bevat allerlei vervreemdende en onaardse klanken die langzaam aanzwellen tot een vloedgolf van doorratelende drums en een vortex aan gitaarriffs waar een hypnotiserende melodie doorheen meandert en ijselijke uithalen doorheen klieven. Al deze elementen weerkaatsen voortdurend heen en weer en creëren een onmenselijke, kosmisch aanvoelende sfeer. De wijzigingen in ritme duwen de energie alle kanten van het universum uit en mikken op creatie en vernietiging van het heilige en lichamelijke. Marcherende drumritmes en sireneachtige leads maken van “Corpse devourer” een misselijkmakend aanhangsel voor de allesverpletterende opener. “The first flame initiates the cleansing of putrid terrestrial spirits” wekt middels spookachtige cleane gitaarlijntjes en repetitieve gargantueske zwartgallige onderstromen een totaalgevoel van radeloosheid en eenzaamheid op. Wanneer de energie-explosies plaatsmaken voor dronend doemgedonder, beuken deze kinetische pulsen onophoudelijk op je gemoed in. Eens bij het finale “Towards the pyre” aangekomen, stel je je geestelijke gezondheid volledig in vraag. Voor de volle, massieve sound tekende onze landgenoot Deha op. Naar aanleiding van het verschijnen van “Antipode” zal Ván ook het debuut opnieuw en geremasterd uitbrengen. De liefhebbers van depressieve, maar intense en energieke (hoe contrasterend dat ook mag lijken) en monolithisch klinkende black, weten wat doen.

JOKKE: 82/100

Impavida – Antipode (Ván Records 2019)
1. Demons’ eerie flutes accompany with the decay of corpses defiled
2. Corpse devourer
3. The first flame initiates the cleansing of putrid terrestrial spirits
4. Towards the pyre

Hadopelagyal – XXXVI XXXI N XXV XXVIII O

In de diepste regionen van de oceaan komen er levende wezens voor, ook al is er geen zonlicht en benaderen de temperaturen het vriespunt. Eens we dieper dan 6.000 meter in deze bizarre diepzee onderwereld duiken, komen we terecht in de hadale of hadopelagische zone. De magie van (deze) natuurlijke duisternis is wat de Duitse band Hadopelagyal drijft. In 2018 werd een eerste demo uitgebracht waarvan de titel ietwat vreemd lijkt. Wanneer je de Romeinse cijfers echter omzet naar westerse cijfers, krijg je coördinaten die verwijzen naar de Kolumbo, een onderzeese vulkaan die reeds meer dan 400 jaar inactief is. Ván Records zag het potentieel van de band en brengt de demo nu op sterk gelimiteerd vinyl uit. Mijn naald belandt in de groeven van nummer 201 van de 215. De vijf songs die in de navolgende driekwartier volgen, laten een sound horen die het midden houdt tussen death metal – het soort dat uit de diepste spelonken lijkt op te borrelen – en woeste, bestiale black waarbij gestreefd wordt naar een rustgevende lichtheid te midden van alle chaos die hierbij komt kijken. Momenten van sluimerende doom worden afgewisseld met bulderende erupties gitzwarte magma waarbij flitsende solo’s doorheen de aslucht klieven. Het zeventien minuten durende “Craving in infinite void” speelt meer met repetitiviteit en neigt hierdoor het meest naar black metal. De in reverb doordrenkte sound van deze demo is rauw en ontoegankelijk voor eenieder die net vanachter de hoek in de underground komt piepen. Wie echter patches van Malthusian, Sortilegia, Incantation of Grave Miasma op zijn of haar lederen vest heeft prijken, kan toehappen – waarbij we wel vermelden dat de kwaliteit van geen van deze referentiebands geëvenaard wordt. Maar het betreft natuurlijk ook nog maar een eerste demo.

JOKKE: 77/100

Hadopelagyal – XXXVI XXXI N XXV XXVIII O (Ván Records 2019)
1. Raise and hail the dead in mortal utter madness
2. As omniferous domination ruled with zero clemency
3. Down in the valley of Eden’s horizon
4. Depravity shall triumph
5. Craving in infinite void

NRVK – THGHTLSS LGHT

“Ik ga een klinker kopen Walter!” Alvorens ze besloten dat klinkers overtollige ballast zijn, ging het Duitse NRVK als Narvik door het leven. De bandnaam verwijst naar het gelijknamige Noorse stadje waar Robert Burås (gitarist en songwriter in de Noorse alternatieve rockband Madrugada) leefde. De man was een grote inspiratie voor enkele van de bandleden en toen die op 12 juli 2007 door een vriend dood werd aangetroffen in zijn appartement met zijn gitaar in zijn hand, besloten deze Duitse rakkers hun oorspronkelijke naam Asgard als eerbetoon te wijzigen naar Narvik. Een niet voor de hand liggende verklaring van de bandnaam en de link tussen Madrugada en NRVK is me muzikaal gezien ook compleet onduidelijk. NRVK was me niet bekend maar blijkt reeds twee langspelers en twee EP’s op haar palmares te hebben staan. Nu het gerenommeerde Ván Records haar schouders onder de band zet, zal diens populariteit waarschijnlijk wel gaan toenemen. “THGHTLSS LGHT” vormt het eerste teken van leven op het nieuwe label. “Shattering the vessels” start als een soundtrack voor één of andere duistere en mysterieuze film en barst geleidelijk aan als een etterende puist open tot een beklemmende stroom aan rituele black waarin sappige screams en hallucinogene leads de mystieke toon zetten. De drie nummers op deze EP klokken elk op acht à negen minuten af waarbij ruim de tijd voor spanningsopbouwen genomen wordt. Zanger Redeemer zorgt met zijn breed scala aan misselijkmakende vocalen voor heel wat afwisseling maar mist soms wat power vergeleken met de concurrentie. De leads en dissonante riffs weten ons bij momenten te vervoeren en in de juiste sferen te brengen, maar de nogal dunne productie doet soms afbreuk aan de sfeer. “Into the patterns Of Ajna” bevat naar post-rock neigende gitaarclimaxen en laat enkele goede ideeën horen. Het dichtbevolkte rituele deel van de black metal-scene struikelt heden ten dage echter bijna over elkaars kandelaars, bloedkelken en wierookstokjes en NRVK zal toch nog iets straffer uit de hoek moeten komen om ons volledig over de streep te trekken. Maar het potentieel is er.

JOKKE: 75/100

NRVK – THGHTLSS LGHT (Ván Records 2019)
1. Shattering the vessels
2. Womb Of Lilith
3. Into the patterns Of Ajna

LVTHN/Häxenzijrkell – Split

De nacht van 30 april op 1 mei wordt ook wel Walpurgisnacht genoemd. Het is een van oorsprong Europees voorchristelijk feest dat gericht is op vruchtbaarheid en op de dunne scheidingslijn tussen leven en dood. Vooral heidenen en wicca’s hechten veel betekenis aan Walpurgisnacht en het Duitse volksgeloof wilde dat in deze nacht de boze geesten vrij spel hadden en er een heksenbal plaatsvond. Walpurgisnacht werd vooral door Goethes “Faust II” (1832) sterk gemythologiseerd. Vanwaar deze Wikipediaanse uiteenzetting hoor ik u denken? Walpurgisnacht laatstleden was immers ook de releasedatum van een split tussen onze landgenoten LVTHN en hun Duitse labelcollega’s Häxenzijrkell. De samenwerking tussen beide black metal-bands werd middels een 10 inch met exclusief materiaal voor het nageslacht vastgelegd. Onze klinkerloze beeldenstormers brachten twee nummers aan waarvan één coversong, namelijk Mayhem’s “Pure fucking armageddon“. Aangezien ze in het verleden ook al hun versie brachten van Katharsis’ “666” had ik eigenlijk een meer obscure keuze verwacht dan dit vrij voor de hand liggende nummer waarvan de uitvoering niets speciaals is. Het zal wel voor de jol geweest zijn. “The spirit of the flesh in the flesh of the spirit” is een nummer dat eveneens stamt uit de opnamesessies van de “Eradication of nescience” plaat en de “The spider goddess” EP. De vrij monotone en repetitieve riffs liggen in het verlengde van deze laatste release en samen met de gortdroge screams van zanger ZD hoor je meteen dat LVTHN hier aan het werk is. Het nummer wisselt snelle passages af met eerder black ’n roll gestuurd gitaargeweld wat dan weer goed aansluit bij de coversong. Gitarist DS poogt steeds een gevoel van onbehagen in zijn riffs te leggen en slaagt daar ook nu weer in. Het Duitse duo Häxenzijrkell komt middels deze split voor de eerste keer aan bod op Addergebroed hoewel de eerdere EP’s en demo in mijn collectie gehuisvest zijn. Bij onze oosterburen ligt de nadruk vooral op atmosfeer. Vocalen worden schaars ingezet tijdens het acht minuten durende “Blutsabbat” maar dat wordt naar goede gewoonte opgevangen door het veelvuldig gebruik van samples, deze keer uit “Cry of the Banshee” een uit 1970 stammende horrorfilm van Gordon Hessler rond een heksenjager. Vandaar waarschijnlijk ook de specifiek gekozen releasedatum. Ondanks de archaïsch klinkende, monotone en minimalistische riffs en de dunnere sound vergeleken met LVTHN’s bijdrage, ademt het nummer een vervreemdend en mysterieus sfeertje uit. Vette band toch!

JOKKE: 82/100 (LVTHN: 80/100 – Häxenzijrkell: 84/100)

LVTHN/Häxenzijrkell – Split (Amor Fati Productions 2019)
1. LVTHN – The spirit of the flesh in the flesh of the spirit
2. LVTHN – Pure fucking armageddon (Mayhem cover)
3. Häxenzijrkell – Blutsabbat

Stellar Master Elite – Hologram temple

Stellar Master Elite – de aandachtigen onder ons weten dat de mosterd voor de bandnaam bij Thorns werd gehaald – is met het kakelverse “Hologram temple” reeds bij langspeler nummer vier aanbeland. De nieuwe plaat behandelt onderwerpen zoals androids, artificial intelligence, de technologische evolutie om de dood te overwinnen en de mening van schrijver Philip K Dick dat we in een hologram leven – vandaar de titel. De loodzware mix aan death, black en doom die het uit Trier afkomstige kwartet produceert, klinkt als het muzikaal equivalent van een atoombom. Knap als je weet dat de band de plaat in haar eigen studio opnam hoewel de drumopnames, mix en mastering in handen waren van Markus Stock en zijn Klangschmiede Studio E. De laaggestemde fuzzy gitaren en bulderende drumaanslagen wekken een energetisch spanningsveld op waarin analoge synthesizers extra vonken geven en dat maar liefst een uur lang waarbij de van dronende noise doorspekte afsluiter “Tetragon” een kwart van de totale speelduur opeist. Het vinnige zwartgeblakerde “The secret of neverending chaos” doet wat aan ons eigenste Gorath denken en in de trage doomy partijen popt een band als Hemelbestormer soms op, maar voor de rest is name dropping in het geval van Stellar Master Elite niet zo voor de hand liggend. Drummer M.S. mept het stof met mokerslagen van zijn vellen en cymbalen maar schuwt sporadische snelheidsuitbarstingen (“Black hole dementia“) niet en gitarist D.F. weet niet alleen verpulverende maar bij wijlen ook emotioneel pakkende riffs uit zijn gitaar te toveren. Voeg daarbij nog de pompende bastonen van T.N. en de diepe bulderende zang van E.K. die nummers als “Null” en “The beast we have created” een death metal-feel geven en je hebt alle ingrediënten voor een apocalyptische brok modern klinkende extreme metal.

JOKKE: 80/100

Stellar Master Elite – Hologram Temple (Unholy Conspiracy Deathwork 2019)
1. Null
2. Freewheel decrypted
3. Apocalypsis
4. Ad infinitum
5. The beast we have created
6. Agitation – Consent – War
7. Black hole dementia
8. The secret of neverending chaos
9. Tetragon