exmortem

Horned Almighty – To fathom the master's grand design

We hebber er even op moeten wachten maar met “To fathom the master”s grand design” laat de Deense gehoornde almachtige nog eens van zich horen. We moeten al zes jaar terug de tijd induiken voor het vorige teken van leven. Op het toenmalige “World of tombs” werd het gekende black ’n roll concept van Horned Almighty in enkele nummers al van een gezonde dosis punky thrash voorzien en op deze zesde langspeler is die balans nog net iets verder naar die kant doorgeslagen. Smerte’s vocalen voegen zoals steeds een doodsmetalen randje toe wat niet verwonderlijk is met een tienjarig verleden bij Exmortem. Tegelijkertijd klonken de Denen nog nooit zo gevarieerd want deze nieuwe plaat bevat zo wat hun snelste maar tegelijk ook hun traagste materiaal ooit. Zo beukt het van death metal doordrongen “Violent cosmology” de plaat energiek in gang, maar maakt “Antagonism eternal” ook ruimte voor meer atmosfeer – zij het een apocalyptische – middels het aanwenden van spoken word-passages. “Devouring armageddon” verkent dan weer doomy regionen waarbij een piano en semi-cleane gitaren niet geweerd worden. Een nummer als “Swallowed by the earth” is met zes minuten speeltijd zowat de langste compositie ooit voor Horned Almighty. Het is tevens een, voor hun begrippen, vrij experimenteel nummer dat heel wat variatie in tempo’s kent en aaneenhangt van de spanningsbogen maar ook niet vergeet te knallen middels vurige energetische riffs. Het laat zien dat Horned Almighty ondanks hun fel gesmaakt handelsmerk van opzwepende black ’n roll veel meer is dan een one trick pony. De ronkende bas is altijd al een belangrijke factor geweest in de totaalsound en ook nu weer stuwt Haxen de muziek vooruit met zijn viersnarig instrument, zij het met een iets minder crunchy-geluid, wat de invloed van punk en crust nu wel iets minder frappant maakt. Horned Almighty kan nog steeds aangeraden worden aan liefhebbers van Celtic Frost, Motörhead, Darkthrone en Autopsy en is terug met zijn beste album tot op heden! Bam!

JOKKE: 85/100

Horned Almighty – To fathom the master’s grand design (Scarlet Records 2020)
1. Violent cosmology
2. Apocalyptic wrath
3. Antagonism eternal
4. Devouring armageddon
5. Swallowed by the earth
6. The great death
7. Punishment divine
8. Witchcraft demonology

Gorgoroth – Instinctus bestialis

Er waren eens een Noor, een Zweed, een Amerikaan en een Serviër en ze speelden een potje True Norwegian black metal. Voeg daar in een live bezetting nog een Braziliaan en/of een Italiaan aan toe en Gorgoroth anno 2015 lijkt wel een grap, hoewel stichter en enig origineel (en Noors) bandlid Infernus de bloedserieusheid zelve is. Om heel eerlijk te zijn heb ik Gorgoroth altijd al een ietwat overschatte band gevonden. Oké, ze waren erbij toen enkele black metal snotneuzen vurekestook begonnen spelen en bepaalde notoire figuren maakten deel uit van de band, maar échte black metal meesterwerken heeft de band mijns inziens nooit afgeleverd. En neen, ook niet in het Gaahl tijdperk. Debuut “Pentagram” uit 1994 komt dan misschien nog het meest in de buurt. De laatste jaren is Gorgoroth om heel andere zaken berucht geworden dan het afleveren van goede platen. Soit, zes jaar nadat er schoon schip werd gehouden in de line-up en Infernus al het materiaal diende te schrijven voor voorganger “Quantos possunt ad satanitatem trahunt” is er nu “Instinctus bestialis”. In tussentijd verscheen wel nog de totaal overbodige remake van “Under the sign of hell”. Ten opzichte van de voorganger is enkel de positie van strot gewijzigd, wat wil zeggen dat Pest niet meer van de partij is en er nu een zekere Atterigner van het Servische Triumfall werd ingeschakeld om zijn keel open te smijten op de black metal van Gorgoroth. Hoewel de man wel weet hoe hij een scream uit zijn strot moet persen, zijn de smakelijke rochelscreams van Pest wel een gemis en doet Atterigner het een beetje dieper. Op productioneel gebied zat drummer Tomas Asklund (ex-Dark Funeral, ex-Dissection) opnieuw achter de knoppen en, hoewel de sounds van de drums terug iets minder digitaal klinkt dan op “Quantos…”, is het totaalgeluid te clean, maar ook te zwaar waardoor Gorgoroth nu met momenten meer als een death metal band klinkt (zou dit de invloed van Bøddel, aka Frank Watkins (ex-Obituary) zijn?). Ik zeg niet dat de kelderproductie van het originele “Under the sign of hell” beter is, maar hier wordt het allemaal iets te proper en modern. Naar goede gewoonte maakt Gorgoroth zich er met een klein half uurtje ook weer vanaf en is het onbegonnen werk om het aantal “satans” dat in de teksten voorkomt te tellen. Beetje infantiel de dag van vandaag. Ondanks deze kritiek is “Instinctus bestialis” wel het beste Gorgoroth album sinds jaren geworden. Opener “Radix malorum” zet meteen de beuk erin (en klinkt door de dubbele basdrum als een death metal band genre Exmortem). “Dionysian rite” bezit dan weer een heuse Godseed vibe (Infernus zal het graag horen hehe). Het eerste vrijgegeven nummer “Ad omnipotens aeterne diabolus” behoort tot de hoogtepunten en klinkt het meest black metal mede door het “Hail Satan” gebral. Nieuwe elementen zijn gitaarsolo’s (o.a. in “Burn in his light”, “Rage” ) en melodieuzere gitaarpartijen. Infernus lijkt wel een teek, want het venijnig ettertje is onuitroeibaar en heeft alle bandperikelen weten te overleven, wat op zich al een prestatie is. Alleen mis ik een beetje de black metal feel op “Instinctus bestialis” en zal het album opnieuw de black metal annalen niet ingaan als een need to have, maar eerder als een nice to have.

JOKKE: 75/100

Gorgoroth – Instinctus bestialis (Soulseller Records 2015)
1. Radix malorum
2. Dionysian rite
3. Ad omnipotens aeterne diabolus
4. Come night
5. Burn in his light
6. Rage
7. Kala brahman
8. Awakening

Horned Almighty – World of tombs

Er zijn niet veel black metal bands die zo hard de ballen uit je broek rocken als Denmark’s finest Horned Almighty. Het vierde album “Necro spirituals” uit 2010 was een kraker van jewelste. Benieuwd of de nieuwe plaat “World of tombs” deze nog kan overklassen. Als de titeltrack uit mijn boxen knalt, is mijn eerste constatering dat het totaalgeluid lichtjes richting death metal (of death ’n roll in dit geval) opgeschoven is, voornamelijk door de eerder grunt achtige vocalen van brulboei Smerte, die we ook nog kennen van het terziele gegane Exmortem. Stilletjes hoop ik dat dit geen trend is die op het hele album doorgetrokken wordt.  Een cover van Autopsy die op de tracklist prijkt (“Twisted mass of burnt decay”) en het ontbreken van corpsepaint op de leden hun smoelwerk, doen dat vermoeden nog meer versterken. Vanaf “Diabolical engines of torment” slaat de vlam echter in de pan en keert de band naar het vertrouwde black ’n roll geluid terug. Het kwartet rockt als een tiet middels opzwepende gitaarwerk, hakkende drums en een hevig ronkende bass, die als de drijvende kracht beschouwd kan worden. In “This unholy dwelling” en “Plague propaganda” gaat het nog meer de thrashy punk richting uit en waart de geest van oude Bathory en Venom rond. Je hoofd stilhouden op deze niet aflatende stroom aan compromisloze vernielende blackened metal is onmogelijk. Soms wordt even wat gas teruggenomen (“In torture we trust pt. II” of het met momenten haast doomy “Blessed by foulness”) om vervolgens weer geen spaander heel te laten in “This unholy dwelling”. Op zich niets nieuws onder de zon op dit vijfde album en “Necro spirituals” wordt niet overklast , maar de black ’n roll klinkt wel verdomd lekker. Liefhebbers van Carpathian Forest, Khold, Impaled Nazarene of de later Darkthrone zullen hier een vette kluif aan hebben. Ik denk dat deze band vooral live ook in staat is een heus feestje te bouwen.

JOKKE: 80/100

Horned Almighty – World of tombs (Scarlet Records 2014)
1. Intro
2. World of tombs
3. Diabolical engines of torment
4. Unpure salvation
5. Plague propaganda
6. …Of flesh and darkness
7. In torture we trust pt. II
8. This unholy dwelling
9. Blessed by foulness
10. Twisted mass of burnt decay