Gorgoroth

Nefastu – Obscura transcendência

Het uit Oporto, Portugal afkomstige Nefastu heeft na haar tweede demo “Versículo II – As profecias do caos” uit 2012 een hele tijd stil gelegen, maar probeert nu waarschijnlijk een graantje mee te pikken van de grote interesse in de scene van haar thuisland. Portugese black is immers – net zoals de zomers daar – extreem hot. De oogst is echter karig want in de vorm van “Obscura transcendência” krijgen we via Purodium slechts een 7 inch EP op ons bord geschoteld. De drie nummers klinken echter overtuigend en laten een old school geluid horen dat teruggrijpt naar de eerste Gorgoroth platen – vooral ook door Hermes’ sappige scream – gemixt met een dosis Finse melodie. Geen complexe toestanden, occulte grootspraak of dissonante wervelwinden maar recht voor de raap black ontdaan van alle franjes zonder als knullig bedroom bandje te klinken.

JOKKE: 75/100

Nefastu – Obscura transcendência (Purodium 2018)
1. Bélica neblina
2. Supremo trono da noite
3. Na imensidão do vazio

378034

Andeis – Servants of the cold night

Over het trio Andeis is niet veel geweten behalve dat de bandnaam en teksten van debuut “Servant of the cold night” in het oud-Gotisch, een uitgestorven Oost-Germaanse taal, geschreven zijn. Dit versterkt dan ook het vermoeden dat we hier met een stel Duitsers te maken hebben. Het materiaal voor deze eerste langspeler werd over een periode van zeventien jaar geschreven door zanger/bassist/keyboardspeler Laignech en drummer Verwoesting. Dat is ook niet verwonderlijk bij het aanhoren van de veelal archaïsche black metal-klanken en aftandse sound die we vijfentwintig minuten lang te verteren krijgen. Om zo lang aan de plaat geschreven te hebben, had ik echter toch wel meer verwacht. De old-school black van “Skalkos blindons nahts” en “Hailag leik” bevindt zich in het oude Gorgoroth en Darkthrone-straatje en laat niets bijzonders horen. Het is pas bij het chaotische en experimentele “Wintrus hailagaizos aggwiþos” dat het trio mijn aandacht weet vast te krijgen door in de anarcha-black allerhande op-de-gemoedsrust-inspelende noise-klanken te verwerken. Drummer Verwoesting heeft hierbij zijn naam niet gestolen want voor precisiedrumwerk of inventieve ritmische accenten zijn we bij hem aan het foute adres. Als een op hol geslagen drilmachine hakt hij immers genadeloos repetitief doorheen de zwarte geluidsbrij. Het contrast met het daaropvolgende, eerder conventionele “Andilausa aƕa azgons” is dan ook groot. “Skauns dauþus” is dan weer een instrumentale keyboard-track zoals we er in ons leven echter al betere gehoord hebben. Hierna volgt met “The black oath” het enige Engelstalige nummer waarvan het me niet zou verbazen dat het een cover is. Ik ben er alleen nog niet uit van welke band dit zou kunnen zijn. “Servants of the cold night” is met haar korte speeltijd en het ontbreken van een eigen identiteit of duidelijk koers maar een mager beestje, zeker na zo’n uitzonderlijk lang creatieproces. Eén van de mindere releases op het nochtans almachtige Fallen Empire Records.

JOKKE: 66/100

Andeis – Servants of the cold night (Fallen Empire Records 2018)
1. Menin daur
2. Skalkos blindons nahts
3. Hailag leik
4. Wintrus hailagaizos aggwiþos
5. Andilausa aƕa azgons
6. Skauns dauþus
7. The black oath

Spectral Wound – Infernal decadence

De mysterieuze hoes van Spectral Wound’s tweede plaat “Infernal decadence” wekte meteen mijn interesse. Achter de anonieme figuren, blijken Canadezen schuil te gaan die ook in tal van andere bands actief zijn waarvan er echter geen één bij ondergetekende een belletje doet rinkelen. Om de stijl van Spectral Wound’s black metal te omschrijven zijn geen adjectieven nodig als “post-“, “orthodox“, “occult“, “cascadian“, “avantgarde“, “depressive” en ga zo maar door. Wat deze heren laten horen is een pure distillatie van het genre. Niets nieuws onder de zon, maar dat is ook absoluut niet de bedoeling. Voorzien van een lekker organische sound (merci James Plotkin) knallen de zes songs, waarin de riffs centraal staan, een dik half uur lang uit de speakers. Bangen maar! Of het nu op snel beukwerk (“Slaughter of the medusa“, “La nuit froide de l’oubli” of de geweldige binnenkomer “Woods from which the spirits once so loudly howled“) of tragere nummers (“Imperial thanatosis“) is. Het furieuze, traditionele geluid bevat een aan de Finse scene ontleend gevoel voor melodie, maar leunt ook aan bij andere acts uit de Les Fleurs du Mal-stal. De sappige screams van de energieke frontman Jonah doen bovendien regelmatig aan Pest (ex-Gorgoroth) denken. Spectral Wound draait om zelfontkenning en existentiële angst en is een erkenning en viering van de chaotische, gedegenereerde en ingewikkelde materie van ons ellendige bestaan. “No essence, no transcendence, no Satan or chaos dragon or nature or nation will save you. Deal with it.”

JOKKE: 84/100

Spectral Wound – Infernal decadence (Vendetta Records/Les Fleurs du Mal Productions 2018)
1.Woods from which the spirits once so loudly howled
2. Black satanic glamour
3. Slaughter of the medusa
4. Feral gates of flesh
5. La nuit froide de l’oubli
6. Imperial thanatosis

Ováte – Ováte

Het is nog even wachten tot het najaar vooraleer Taake samen met Bölzer en One tail One Head onze contreien aandoet in het teken van haar laatste plaat “Kong vinter“. In afwachting van de doortocht van deze interessante package presenteren Aindiachaí en Brodd, respectievelijk live-gitarist en live-drummer van Taake, ons hun eerste werk van hun nieuwe band Ováte waarmee ze een pagan black metal route bewandelen, zij het explosief, rockend en opzwepend; bijvoorbeeld zoals we het subgenre kennen van een Kampfar. Op vocaal gebied konden beide heren rekenen op de hulp van heel wat bevriende zangers. Zo leende V’Gandr (Helheim, Taake) zijn stembanden uit op “Morgenstjerne” waarbij hij screams afwisselt met sporadische cleane samenzang. Deze openingstrack bevat veel mooie, krachtige melodieën met een pakkend onderhuids heidens gevoel en is het meest epische nummer dat op de plaat te vinden is. “Song til ein orm” rockt dat het een lieve lust is en als mijn oorschelpen me niet bedriegen maakt de Taake frontman hier het mooie weer wat betreft vocalen. Opnieuw zit de pagan-inslag intrinsiek in de gitaarriffs vervat en worden we nog op een melodieuze solo getrakteerd. Andere hulplijnen die ingeschakeld werden zijn Eld (Krakow, Aeturnus, Gravdal), Ese (Slegest) en Ødemark (The 3rd Attempt) waarbij kan vermeld worden dat het afwisselen van zanger heel goed werkt op deze plaat, hoewel het verschil in raspende keelklanken nu ook niet wereldschokkend groot is. “Illhug” start aanvankelijk met de nodige blasts, maar schakelt al snel over naar een rockende modus inclusief spetterend gitaar- en soleerwerk en houdt het hoge niveau de volle acht minuten vol. Enkel “The horned forest king” wordt in het Engels uitgevoerd en de aandachtige luisteraar zal hier stoere, maar subtiele samenzang opmerken; het zit ‘em dikwijls in de details op deze plaat. In de negen minuten durende afsluiter zijn dat samples van barre natuurelementen zoals regen, donderslagen en huilende wind die doorheen de riffs gevlochten zijn. De krachtige, maar niet té gelikte productie zorgt er bovendien voor dat dit zwartmetaal als vuurwerk uit de boxen knalt. Met Deathcult’s “Cult of the goat” leverde Soulseller Records reeds een geweldige plaat af en met Ováte krijgen we zelfs nog een overtreffende trap aangeboden.

JOKKE: 89/100

Ovate – Ovate (Soulseller Records 2018)
1. Morgenstjerne
2. Song til ein orm
3. Illhug
4. The horned forest king
5. Inst i tanken

Myrkraverk – Nær døden

Op papier zou ik instant verk(n)ocht moeten zijn aan Myrkaverk, het geesteskind van Infamroth, beter bekend van onder andere Throne Of Katarsis en Skuggeheim. Dat de man een voorliefde heeft voor klassieke black metal zoals die tot 1996 uit zijn thuisland verscheen is dan ook geen staatsgeheim. Hij benoemt het beestje zelf als “Nasjonalnekromantisk svart metall” en wist grootheden als Nocturno Culto (Darkthrone), Grutle Kjellson (Enslaved) en Hoest (Taake, Gorgoroth) te strikken om enkele gastvocalen vast te leggen voor zijn debuut “Nær døden” dat elf jaar na de oprichting verschijnt (eerder bracht Myrkraverk wel al twee EP’s uit). In welke songs deze legendarische zangers opduiken, mogen jullie zelf uitvissen. Tot hiertoe lijkt er nog steeds geen vuiltje aan de lucht te zijn, au contraire! Na de obligatoire intro klinken de conservatieve klanken van “Heidinn rites blot” en “Ritual” best aangenaam in de oorgang. Samen met drummer Blot destilleert Infamroth de meest ijskoude ingrediënten uit pure en authentieke Noorse black. Deze nummers hadden zo van de eerste paar Gorgoroth platen kunnen komen. Daarna verliest het duo echter alle focus en wordt een blik experimenten opengetrokken waarvan de inhoud alle kanten uitspat, soms in de vorm van nummers en soms eerder als intermezzo. Zo horen we rituele drums (met blikken koekendoos sound) en een saaie gitaarriff (“Astral“), wat getokkel op een Spaanse gitaar (“NatasataN” en “Rekviem“), eentonige black metal met hypnotiserende noise-vocalen (“Blåkvit“) en een valse gitaarsolo in een voor de rest OK song (“Instinkt“). Verder merken we nog oude heidense gezangen op die doen denken aan “Loreia” van Siebenbürgen (“Sensdlava“) evenals een hoop angstwekkende klanken in de titeltrack. Tussendoor passeren gelukkig ook nog het slepende “Hyllest! Reia!“, het kort maar krachtige (“Dimensjon dødsspiral“) en het zeven minuten durende, goed in het gehoor liggende “Nordvegen II“. Op een paar overtuigende nummers na mist “Nær døden” samenhang en structuur. Volgende keer graag sterkere songs uit de goede ideeën laten knallen in plaats van wat in het rond te schieten en elke losse flodder op plaat te gooien.

JOKKE: 66/100

Myrkraverk – Nær døden (Blut & Eisen Productions 2018)
1. Inngang
2. Heidinn rites blot
3. Ritual
4. Astral
5. Nær døden
6. NatasataN
7. Blåkvit
8. Sensdlava
9. Instinkt
10. Hyllest! Reia!
11. Rekviem
12. Dimensjon dødsspiral
13. Nordvegen II
14. Utgang

Deathcult – Cult of the goat

Deathcult, een bijster originele bandnaam is het hoegenaamd niet want volgens de metalen archieven lopen er toch enkele gelijknamige bands rond op onze aardkloot. In het geval van deze review betreft het de Noorse Deathcult waarin we enkele figuren aantreffen die hun sporen al dik verdiend hebben in notoire black metal bands. Het betreft hier immers Hoest van Taake op bas en de gebroeders Thurzur (drums) en Skagg (zang en gitaar) die we kennen van ondermeer Gaahlskagg en de live bezettingen van Taake en Gorgoroth. Tien jaar na het debuut waarbij de cultus van de draak geprezen werd, verschijnt er nu een ode aan de geit. En opnieuw wordt die vorm gegeven mits old school black metal zoals we die begin jaren negentig uit Noorwegen te horen kregen. De snelste, hardste of gevaarlijkste van de klas, wil het trio uit Bergen niet zijn. Hun black ligt immers tamelijk goed in het gehoor en bevat de nodige melodie, wat de lange opener “Climax of the unclean“, waarin ook met de vocalen geëxperimenteerd wordt, meteen duidelijk maakt. En met “Bloodstained ritual” gaan ze qua melodieuze tremolo/black ’n roll riffs nog een stapje verder. Het levert een aanstekelijke song op hoewel de solo aan het einde best achterwege had mogen blijven. Door de sound van de donderende drums aan het begin van “Ascension rite” lijkt het even alsof Gorgoroth’s “Revelation of doom” uit mijn boxen knalt, maar dan beter. Deze song wordt opgefleurd door Attila Csihar die sacraal aandoende vocalen uit zijn opperstrot perst en mee instaat voor de beste song van de plaat die ook enkele knappe cello-partijen bevat. Naast een bijdrage van Mayhem’s opperhoofd stond Dirge Rep (ex-Gehenna, ex-Enslaved) in voor de teksten en mocht ex-Taake lid Lava nog wat riffjes mee inspelen. Het inzetten van cello, maar ook van sitar (“Devilgoat“) en barokke gitaar en het veelvuldig opdraven van samples en naargeestige geluiden geeft de songs net dat tikkeltje meer eigenheid mee ten opzichte van veel gelijkgezinde collega’s. “Man versus beast” en “The oath” zijn meer rechttoe-rechtaan qua opzet waarbij toch opvalt dat de bas een mooi plaatsje tussen de distortion riffs heeft weten opeisen. De legendarische producer Eirik “Pytten” Hundvin (Grieghallen Studio) weet natuurlijk hoe hij aan zijn knoppen moet draaien om een Noorse black metal kraker deftig te laten klinken. “Cult of the goat” is een dikke aanrader voor fans van zowat elke band die in deze review aangehaald werd.

JOKKE: 86/100

Deathcult – Cult of the goat (Soulseller Records 2017)
1. Climax of the unclean
2. Bloodstained ritual
3. Ascension rite
4. Man versus beast
5. The oath
6. Devilgoat
7. Laudate hircum

Barshasketh/Outre – Sein Zeit

Fundamentele vragen in verband met het menselijk bestaan; iedereen stelt ze wel eens of worstelt ermee. Zo ook het uit Nieuw-Zeeland afkomstige, maar in Schotland residerende, Barshasketh en het Poolse Outre die hieromtrent samen een conceptuele split creëerden. Beide bands haalden inspiratie uit het boek “Zijn en tijd” (“Sein und Zeit“), het in 1927 verschenen magnum opus van de Duitse filosoof Martin Heidegger waarin hij de “vraag van het zijn” onderzoekt. In het nummer “Being” gaat Barshasketh op zoek naar een eigen doel en de ware wil van het “zijn” om zo de eigen geest te versterken. Voor de band is het reeds een derde split na eerdere collaboraties met Krawwl en Void Ritual. Op muzikaal gebied eert Barshasketh, net als op het in 2015 verschenen “Ophidian henosis“, de Noorse ijskoude gardes zoals een Gorgoroth: de ijzige en bijtende tremolo picking riffs vliegen dan ook acht minuten lang onomwonden rond de bevroren oren en wekken in elk geval een brandend verlangen naar meer op. Qua sound klinkt dit nummer dankzij de beruchte Necromorbus Studio tevens top-notch. Ook bij Outre gaat het er hevig en stevig aan toe waarbij in de vingervlugge riffs een meer moderne en progressieve post-black inslag waar te nemen valt die door de hypersnelle blasts en gecomprimeerde sound verstikkende werkt, wat positief bedoeld is. “Do I really exist? Or am I only flesh“? Tekstueel gezien handelt “Time” over de tijd, een geconsolideerd raamwerk van afgelopen en toekomstige gebeurtenissen, die ons “zijn” vorm geeft. Nadien smijt het Poolse kwintet er nog hun versie van de Armagedda song “Only true believers” tegenaan. Het origineel is een vette thrashy black metal underground-kraker en ook deze zwaarder klinkende herbewerking mag absoluut gehoord worden. Beide bands klinken absoluut overtuigend op deze existentiële split. Leuk hebbedingetje om aan te schaffen dus.

JOKKE: 82/100 (Barshasketh: 84/100 – Outre: 80/100)

Barshasketh/Outre – Sein Zeit (Blut & Eisen Productions/Third Eye Temple 2017)
1. Barshasketh – Being
2. Outre – Time
3. Outre – Only true believers (Armagedda cover)