Herder

Kludde – In de kwelm

Met nieuw werk van Kludde kent de Belgische black metal-scene haar zoveelste wederopstanding. Een jaar na de release van debuut “In den vergetelheid” werd in 2009 de stekker eruit getrokken totdat het in 2014 terug begon te kriebelen. Stichtend lid en zanger Uglúk hield het in 2015 voor bekeken maar gitarist Snoodaert – die er eveneens van in den beginne bij was – deed stug voort, verzamelde nieuwe bandleden en trok in 2018 de studio in met “In de kwelm” als resultaat. Het wordt bij opener “Schabouwelijke praktijken I: De rabauwen” meteen duidelijk dat de Aalstse band nog nooit zo zwaar geklonken heeft als op dit nieuwe werk. Kludde rockt er meermaals als een soort zwartgeblakerde High On Fire op los met massieve riffs en een beukende ritmesectie. Een recht-voor-de-raap nummer als “Kludde IV” vormt een ware aanslag op de nekspieren en doet wat aan het Nederlandse Herder denken, des te meer daar er ook een melodieuze gitaarsolo passeert. Ook in “Bloedkoesj” gieren en scheuren de gitaren erop los terwijl Cerulean – die de plaat ook opnam – de longen uit zijn lijf brult en we horen de black metal-invloeden uit het verleden lichtjes doorschemeren. In “Schramoeille” wordt het tempo aanvankelijk teruggeschroefd en grossiert het kwartet opnieuw in een aanstekelijke mix van blackened sludge en stoner, maar aan het einde van het nummer laat drummer Vellekläsjer zien ook een blast uit zijn ledematen te kunnen trekken. “Kasteelke van verdoemenis” is melodieuzer van opzet en contrasteert met het heerlijk opzwepende “Poesjkapelle” waarin de zanger opnieuw een gitaarsolo in de strijd gooit. Meer black metal als in het furieuze “Schabouwelijke praktijken II: De commerçant” wordt het op “In de kwelm” niet. Goed om te horen dat Kludde het nog niet verleerd is om ziedende black te spelen! De “Laatste reis” breit een tien minuten durend einde aan de plaat en laat heel wat ruimte waarin gestaag de spanning opgebouwd wordt totdat de black metal-demonen opnieuw losgelaten worden en we een finale pandoering op ons muil krijgen. Kludde levert met “In de kwelm” een plaat af die het oude werk simpelweg verpulvert!

JOKKE: 85/100

Kludde – In de kwelm (Consouling Sounds 2019)
1. Schabouwelijke praktijken I: De rabauwen
2. Kludde IV
3. Bloedkoesj
4. Schramoeille
5. Kasteelke van verdoemenis
6. Poesjkapelle
7. Schabouwelijke praktijken II: De commerçant
8. De laatste reis

Wesenwille – I: Wesenwille

Bam, kletsen rond de oren! Wat het Nederlandse Wesenwille op haar eerste langspeler laat horen is potverdikke niet mis! De band bestaat uit het duo  R. Schmidt (zang en gitaar) en D. Schermann (drums) die we ook kennen van o.a. Grafjammer, Verval, en Weltschmerz. Op plaat horen we ook nog bassist M. van der Werff terug, maar die is er ondertussen niet meer bij. Wesenwille speelt moderne black metal (post-black voor wie wil) en bezingt daarbij onderwerpen als industrialisatie, kapitalisme en modernisme. De vijf songs – waarvan er drie boven de negen minuten afklokken – knallen als een tiet dankzij de kraakheldere productie van JB van der Wal (Dool, Verwoed, Herder). Ik zag in reviews al referenties naar Deathspell Omega, Dodecahedron, Svart Crown en Svartidauði voorbijkomen en hoewel ik deze verwijzingen zeker snap, klinkt Wesenwille toch net een tikkeltje minder beklemmend, dissonant en verstikkend dan deze grootheden. In de snelle, meer rechtlijnige stukken hoor ik ook wel wat Wiegedood terug. Na de verschroeiende tempo’s die in opener “The churning masses” op de luisteraar afgevuurd worden, klinkt de ingetogen intro van “Prosopopoeia” poeslief, maar al gauw merken we dat we op het verkeerde been gezet worden want ook in deze song krijgen we weer een fikse pandoering te verwerken, hoewel er soms ook wel wat gas terug wordt genomen. “Golden rays of the sun” is met haar catchy karakter, progressieve opbouw, onmenselijke snelheden die een spanningsveld creëren met de trage riffs en zinderende finale, mijn persoonlijke favoriet. Wat kan die drummer een meer dan aardig potje spelen zeg! En de heer Schmidt krijst het boeltje vakkundig bijeen. In “Rising tides” gaat het er technischer aan toe en wordt met verschillende maatsoorten gespeeld. Wanneer de band voluit voor agressie gaat, neemt die proporties van een apocalyptische verwoesting aan. Wesenwille levert met haar debuut een overrompelende, technische en moderne black metal plaat af. Verrassing van de maand!

JOKKE: 85/100

Wesenwille – I: Wesenwille (Redefining Darkness Records 2018)
1. The churning masses
2. Prosopopoeia
3. Golden rays of the sun
4. Rising tides
5. From one, we are many

Ortega – Sacred states

Jullie denken nu misschien dat ik een verdoken Hollander ben of dat ik steekpenningen van de Nederlandse ambassade ontvang om hun cultuur te promoten daar hier de laatste tijd weer enkele Nederlandse releases de h(em)el ingeprezen werden, maar niets is minder waar. Je kan gewoon niet om het feit heen dat onze noorderburen de laatste maanden weer erg sterk uit de hoek kwamen met al wat (extreme) metal aanbelangt. Verwoed, Herder, Urfaust, Iskandr, …stuk voor stuk releases die ons bij Addergebroed wisten te overtuigen en nu is het de beurt aan Ortega – zeg maar gerust de beste post-metal/doom/sludge band uit de Lage Landen – om zich opnieuw te bewijzen. Ik volg het kwartet uit Groningen reeds sinds debuut “1634” uit 2010 en sindsdien hebben ze me nooit teleurgesteld met hun releases. Wel heeft het enkele jaren geduurd alvorens een volwaardige tweede langspeler boven water kwam – de tussentijd werd opgevuld met enkele EP’s – maar aan dat wachten is met “Sacred states” nu een eind gekomen. Een klein uur lang krijgen we een hybride vorm van post-metal, doom en sludge voorgeschoteld die dankzij de recording skills van JB van der Wal (Herder/Aborted) oorverdovend hard uit onze speakers knalt. Post-metal mag dan wat op zijn retour zijn, toch levert Ortega een plaat af die het genre terug een fikse stamp onder de reet geeft. Nu is de term “post-metal” ook wel wat kort door de bocht want de uit post-rock ontleende grootse melodieën duiken enkel in beperkte mate op in opener “Strong eye“, het reeds eerder verschenen “Crows” en afsluiter “Void“, maar er wordt wel volgens de wetten van het genre gespeeld met het spanningsveld tussen sloophamer beukstukken (“Strong eye” bevat zo’n heerlijk donderende breaks) en ingetogen passages. Kan ook niet anders als je kolossale tracks van tien tot achttien minuten de hele rit boeiend wilt houden. De voorliefde voor bands als Neurosis en Cult Of Luna valt niet te ontkennen en in het iets te langdradige “Maelstrom” passeren enkele Amenra-achtige snijdende riffs, maar geen kat die daar om maalt natuurlijk. Maurice de Jong (Gnaw Their Tongues) voorziet sommige tracks van een subtiele elektronica-laag die een lekkere icing on the sludge cake vormt. In het tamelijk compacte “Descending ladders” geeft Ortega dan weer een meer noise-achtige dreun op je smoelwerk en verzorgt Ethan Lee McCarthy (Primitive Man) de tweede stem met zijn overstuurde vocalen.  Een welgekomen afwisseling want de eerlijkheid gebiedt ons te zeggen dat de droogkorrelige vocalen van frontman Richard soms wat eentonig zijn – een euvel waaraan wel meer post-metal bands lijden (zelfs het geniale Cult Of Luna). In het logge “Void” perst hij echter het uiterste uit zijn stembanden – graag meer van dat! Voor de rest kan ik hier niet veel negatiefs over zeggen of het moet het enigszins genre-vreemde hoesontwerp van de plaat zijn, waarvan ik nog steeds niet goed weet wat ervan te denken. Maar in elk geval beter dan de zoveelste cover met één of ander aan-de-zee-gerelateerd tafereel op, want dat is ondertussen toch wel wat afgezaagd. Neen, met “Sacred states” consolideert Ortega in onze contreien haar stekje aan de top van het genre.

JOKKE: 84/100

Ortega – Sacred states (Consouling Sounds/Tartarus Records/Narshardaa Records 2016)
1. Strong eye
2. Maelstrom
3. Descending ladders
4. Crows
5. Void

Herder – Fergean

Herder! Harder! Feller! Zwaarder! Grofgebekt met een arrogante knipoog. I love it. “Fergean” is het derde full album van dit zooitje ongeregeld, genoemd naar een zakmes. Volgens Google is fergean oud Fries voor vergaan, wegteren en omkomen. De plaat zelf zal niet gauw in vergetelheid verdwijnen, daar Herder een erg stevige indruk nalaat. Onmiddellijk als “Evasion of truth” inzet, valt op hoe hard de band lijkt op het Antwerpse Your Highness – of omgekeerd. Maar waar onze hoogheiden hun swingende rock ’n roll tunes afwisselen met een bluesachtige ondertoon, wisselt Herder ze in voor meer sludge en metal. Zo bevat “Radiating silence” melodieuze riedels die ontleed zijn aan Iron Maiden. In “Everlasting pace” komt wat meer stoner bovendrijven en klinkt de band als een minder rommelige versie van Electric Wizard. Het zal Herder geen ruk uitmaken of ze al dan wel of niet origineel uit de hoek komen. Ze mixen een hele hoop stijlen door elkaar en stompen knalhard in je maag. Een snuif hardcore mag zeker niet ontbreken en daarvoor zorgt zanger Ché Snelting, die met zijn fenomenale strot tot een van de betere in het genre is. Het is erg lang geleden dat een zanger zo overtuigend was. Wereldklasse! De heren van Herder lopen hoog op met hun vintage versterkers en oud gitaarmateriaal. Daarom vond ik het verrassend dat “Fergean” erg fris en modern klinkt, wat geen kritiek is. De productie is zuiver, vol en hakt erop los. Zelf was ik maar matig bekend met voorgangers “Herder” (2011) en “Gods” (2014). Voor mij is “Fergean” een van de revelaties van het jaar. Kort. Maar intens. Binnenkort op tour met Black Tusk; ga dat zien! Flp: 85/100.

Herder – Fergean (Reflections Records 2016)
1. Forgone conclusions
2. Evasion of truth
3. Radiating silence
4. Grand precipitation
5. Everlasting pace
6. All is lost
7. No one is spared in the end

Verwoed – Bodemloos

Verwoed is de creatie van de Nederlander Erik B en was tot voor kort gekend onder de monniker Woudloper. Om de één of andere reden werd echter een naamsverandering doorgevoerd en ik vermoed dan ook dat de subtiele koerswijziging die heeft plaats gevonden in ’s mans black metal hier debet aan is. De eerder atmosferische en traditionele black die hij met Woudloper bracht, heeft plaats geruimd voor zwartmetaal met een fikse dosis eigenzinnige psychedelica. De openingsriff van “Bodemloos” snijdt meteen recht door mijn ziel en voelt enigszins orthodox aan waarbij de naam Ascension op mijn lippen verschijnt. Naarmate de song vordert, duikt het tempo de dieperik in en doet subtiele psychedelica zijn intrede waardoor de sfeerzetting nihilistischer wordt en de woestenij soms wel wat naar Svartidauði neigt (zowel qua sound als qua sfeer als qua vocalen). In “Een leven aan de oppervlakte” worden de psychedelische en hallucinogene kosmische structuren verder ontbonden om een onbehagelijk gevoel op te wekken zoals ook Deathspell Omega en zijn landgenoten Nihill dat kunnen. Deze song werkt zo verslavend dat ik de naald steeds opnieuw de begingroef doe opzoeken. “Leegte” tenslotte slaat de nagel op de kop want deze negen minuten durende track bevat naargeestige, zinderende en dramatisch trage ambient passages die naar soundscapes uit de hel ruiken. “Als het duister tussen de sterren. Ik ben de zon die niet meer schijnen zal. Mijn ziel vraagt, vurig, uit te mogen rusten, al dromend van de Dood. In zwak vaal licht wringt zich nog redeloos het leven. Schril, terwijl de eindeloze nacht nadert. Giet je venijn in me, dat het me balsem biedt. Het onbekende in; het deert me niet.‘ Als de laatste noot wegebt, blijf je dan ook compleet leeg maar voldaan achter. Nog even meegeven dat het vuurrode artwork van de hand van Joost Vervoort (Terzij de Horde) is en perfect de sfeer van het album weet te vatten. Op productioneel vlak zit het eveneens snor daar JB Van Der Wal (Aborted, Herder) tekende voor de mix en mastering. Blijkbaar heeft Erik in tussentijd de nodige gelijkgestemde zielen kunnen ronselen daar Verwoed in september het podium gaat opkruipen om de EP live voor te stellen. Ik probeer er alvast bij te zijn en kijk reikhalzend uit naar meer werk van dit veelbelovende Verwoed.

JOKKE: 87/100

Verwoed – Bodemloos (Argento records 2016)
1. Bodemloos
2. Een leven aan de oppervlakte
3. Leegte

Lothorian – Beyond the astral mind

Het heeft heel wat voeten in de aarde gehad alvorens het debuut “Beyond the astral mind” van het Limburgse Lothorian op de mensheid kon losgelaten worden. Hun tweede EP “Welldweller” werd enkele jaren geleden goed ontvangen in de underground en werd uiteindelijk door Acid Cosmonaut Records op CD geperst. Er volgden talrijke optredens in binnen- en buitenland en vervolgens trok de van-een-kwartet-naar-een-trio-gereduceerde band naar Italië voor de opnames van het debuut. En dan begon de miserie (voor de details verwijs ik jullie door naar het weldra te verschijnen interview) waardoor na een lang(e) proces(sie van Echternach) het debuut uiteindelijk in eigen beheer wordt uitgebracht. En daar zijn we blij voor want het zou zonde zijn als deze brok muziek enkel op één of andere harde schijf zou zijn blijven staan. De zompige maar kolkende cocktail van stoner, doom en sludge van “Witchcunt” klinkt meteen vertrouwd in de oren, maar ook een beetje op veilig gespeeld, waardoor ik dit niet de ideale opener vind. “Blackhand” klinkt met zijn Your Highness-achtige schwung meteen een pak swingender en drummer Jurgen voorziet deze song tevens van vocalen. De Limburgers springen overigens spaarzaam om met zang en weten op de juiste moment hun keel open te trekken. Het is immers niet veel bands gegeven om een volledige plaat lang instrumentaal te blijven boeien. Het dreigende en cool bekkende “As the void absorbs all light” combineert donderende drums met dreunende riffs en trekt naar het einde toe een black metal spurtje. Misschien dat het daardoor mijn favoriet van de plaat is? Het vuile “Eternal smoke cloaks the night” is een ander hoogtepunt en zou niet misstaan op de laatste Tombs-plaat. Wat weet gitarist Thomas toch bere-riffs uit zijn gitaar te toveren om nekspiergymnastiek op te doen. “March of time” weet daarna te verrassen met zijn bezwerend psychedelisch gitaarriedeltje en ingetogen sjamanistische percussie. Tijdens “Forbanned” denk ik even naar Amenra’s nieuwste “Mass”-telg te zitten luisteren, maar al gauw maakt het trio het spannender dan wat voornoemde op hun laatste album liet horen. “Solitude” weet niet over de hele lijn te overtuigen waardoor de aandacht verslapt maar naar het einde toe roept de versnelling ons terug bij de les. Wanneer de melodische leadsolo in “Soothsayer” opduikt, moet ik aan het Nederlandse Herder denken, opnieuw een mooi compliment. Lothorian heeft met “Beyond the astral mind” een debuut uitgebracht om trots op te zijn. Het lijkt echter alsof de toekomst van de band aan een zijden draadje hangt… “Fingers crossed” dat ze doozetten.

JOKKE: 82/100

Lothorian – Beyond the astral mind (Eigen beheer 2016)
1. Witchcunt
2. Blackhand
3. As the void absorbs all light
4. Eternal smoke cloaks the night
5. March of time
6. Forbanned
7. Solitude
8. Soothsayer
9. Dance of death

Herder – Gods

Album nummer twee voor onze Noorderburen van Herder, die door het leven gaan onder het motto “Herder is harder”. Ik was zeer te spreken over hun eerste wapenfeit ‘”Herder” uit 2011, maar heb spijtig genoeg de 2 EP’s die in tussentijd uitgebracht werden, gemist. Bassist Blitzer en zanger Nico hebben plaats geruimd voor vers bloed (Jeroen Vrielink op gitaar en Ché Snelting, die we nog kennen van zijn verleden bij Born From Pain, op zang). Muzikaal gezien is het nog steeds een enorm swingende mix van stoner, doom en sludge die we in onze maag gespietst krijgen en die je wat kan vergelijken met het bij ons enorm populaire Antwerpse Your Higness. De vocalen van Ché zorgen echter voor een lichte hardcore toets. De catchy en pakkende melodieuze leadpartijen van gitaargod JB van der Wal (die ook bijklust bij ons eigenste Aborted), die regelmatig opborrelen uit de stonergrooves en sludgepoel, zijn zoals steeds om duimen en vingers bij af te likken. Deze man stond tevens in voor de productie van het album, een taak die hij met verve volbracht heeft, want wat klinkt de plaat lekker heavy en donker (en harder!). Het gebruik van samples in enkele songs (“Genesis 329”, “Asylums”) zorgt voor een duistere toets evenals het sinistere artwork dat de cover siert en van de hand is van Mattias Frisk, die reeds werk aanleverde voor Ghost en Entrapment. Slepende midtempo songs (“Soul harvester“, “Pythia“) gaan hand in hand met “in your face” beukers  (“Betrayer, deceiver“, “FOADII” of titelsong “Gods“) en zorgen ervoor dat je je geen minuut verveelt. Ik kan mij voorstellen dat deze bende live ook brokken maakt als ze in een klein zweterig zaaltje geprogrammeerd staan. Ik heb zo’n donkerbruin vermoeden dat dit plaatje bij ondergetekende grijsgedraaid gaat worden.

JOKKE: 85/100

Herder – Gods (Reflections Records 2014)

1. Genesis 329
2. Betrayer, deceiver
3. Gods
4. Pythia
5. Stab
6. Asylums of the forgotten
7. Maelstrom
8. FOAD II
9. Blood from life
10. Soul harvester