Vorig jaar bracht eenmansband Mare Cognitum haar derde langspeler, getiteld “Phobos monolith” uit. Deze was op zijn zachtst gezegd één van de beste atmosferische black metal platen van 2014. Zelden ben ik ook zo onder de indruk geweest van wat één man muzikaal kan verwezenlijken. Vermits het geesteskind van Jake Buczarksi niet zo gekend is in ons Belgenlandje en ook door de grote magazines niet wordt opgepikt, leek het me geen slecht idee om de beste man zijn zegje te laten doen op uw favoriete blog. (JOKKE)
Hey Jake! Hoe is je geesteskind Mare Cognitum ontstaan?
Hey Jokke! Alvast bedankt voor deze kans om geïnterviewd te worden door jou. De aanleiding om Mare Cognitum in het leven te roepen komt eigenlijk voort uit het feit dat ik voorheen ettelijke jaren actief was in allerlei bands uit verscheidene genres, waarvan zo goed als geen enkele een fysieke release of bestaansbewijs heeft nagelaten, doordat we steeds snel uit mekaar vielen omwille van problemen tussen de bandleden of andere complicaties. Desondanks kijk ik met veel plezier op deze periode terug. Ik heb veel geleerd van deze bands, waarbij ik in de meeste gevallen vrij veel taken op mij nam, zoals song writing, opnames en dergelijke. Maar op een bepaal d moment kreeg ik het gevoel dat al mijn werk steeds voor niets was geweest, doordat de bands splitten. In plaats van om de zoveel maanden mijn werk steeds te moeten weggooien, besloot ik om de touwtjes voortaan in eigen handen te nemen, waardoor er niets van mijn creaties verloren gaat en ik de volledige controle over alles heb.
Zijn er bands of artiesten die je bewondert en die een aanleiding waren om muzikant te worden?
Ik ben nu ongeveer negen jaar met muziek maken bezig en mijn muzikale voorkeur zag er destijds iets anders uit. Ik was een tiener die voornamelijk naar death metal luisterde, en keek op naar mannen zoals Chuck Schuldiner, Jeff Hanneman, Karl Sanders of Mohammed Suicmez die dan ook mijn inspiratiebronnen vormden om zelf gitaar te leren spelen. Ik leerde ook de death metal band Bloodsoaked kennen, in feite de eerste eenmansband waarvan ik ooit hoorde en die bewees dat het mogelijk was om alles alleen te doen. Van black metal had ik toen nog niet veel kaas gegeten. Het was pas enkele jaren later dat ik me verdiepte in dit genre en het mijn perceptie van muziek en hoe ik het muziekmanschap benaderde volledig bijstuurde. Ondanks het feit dat ik atmosferische black metal speel, zijn er nog steeds de nodige death metal invloeden terug te horen in mijn muziek.
Zowel de bandnaam, het artwork en enkele van de songtitels verwijzen naar de ruimte en de onontgonnen uithoeken van de kosmos. Waarnaar verwijst de titel van het album juist?
Phobos monolith is een soort van representatie van de ervaringen die ik wou verwezenlijken met het nieuwe album. De eigenlijke phobos monolith is een bestaande massieve rotsformatie, ter grootte van een gebouw, op het oppervlak van Phobos, een maan van de planeet Mars. Toen ik over het object las, begon mijn verbeelding de vrije loop te nemen. Hoewel het op het eerste zicht misschien een natuurlijk en op zich vrij oninteressant object lijkt, stelde ik het mij voor als een mysterieuze ontdekking, waarbij het als het ware is alsof een astronaut tijdens het verkennen van het maanoppervlak plots een alien-achtig en levend ding ontdekte, iets onverklaarbaars dat zowel angst als ontzag bij hem opwekt. De afbeelding van de monoliet op de albumhoes is een passende omschrijving, waarbij geesten van aliens rond de top dwalen, alsof de maan zelf glorieus ontwaakte. Het is een dergelijk gevoel dat ik op de luisteraar wou overbrengen. Ruimer bekeken handelt het album over ideeën van zinloosheid en de angst die gepaard gaat met het nihilistische besef dat het universum geen significante betekenis zou kunnen hebben. Ik heb voor Phobos gekozen omdat zij mythologisch gezien staat voor angst, het gevoel van ontzag dat hoort bij de schoonheid van de observatie, en ook voor de angst die gepaard gaat met de ontmoedigende implicaties.
Waar haal je je inspiratie om muziek te schrijven uit?
Mijn muziek ontstaat duidelijk uit mijn fascinatie voor de natuur en de kosmos, maar mijn eigen muzikale ontdekkingstocht vormt eigenlijk dé primaire inspiratiebron. Ik bezit de oncontroleerbare drang om muziek te creëren en ik wordt angstig en oncomfortabel van de gedachte dat ik er ooit mee zou moeten stoppen. Het is bijna volledig onwillekeurig. Wanneer ik mezelf onderdompel in het proces van muziek creëren, kan ik echt in een trance geraken en geen besef meer hebben van tijd, waardoor er soms ettelijke uren voorbij zijn gegaan, hoewel het aanvoelt als enkele minuten. Ik beschouw het als een soort van persoonlijke meditatie, waarbij ik gezuiverd wordt van stress. Ik zou niet meer zonder kunnen.
De huidige black metal scene kan je in twee kampen verdelen, die soms lijnrecht tegenover elkaar staan. Aan de ene kant vinden we de (volgens hen) “trve” satanische hordes zoals een Watain of Gorgoroth. Aan de andere kant staan de bands die de grootsheid en mystiek van de natuur en de kosmos bezingen à la Wolves In The Throne Room, Agalloch, Ash Borer, Fen en Mare Cognitum. Wat is jouw mening over het feit dat die eerste menen dat er binnen black metal geen plaats is voor de zogenaamde hipsters die black metal spelen en dat black metal als kunstvorm over niets anders dan duivelsaanbidding zou moeten handelen?
Ik apprecieer de vasthoudendheid van het eerste soort bands, de diehard types die geen compromissen aanvaarden op dit vlak. Ik vind dat zij omwille van hun attitude in staat zijn om een speciaal soort muziek te maken, waartoe anderen niet in staat zijn. Het is deze absoluut extreme ideologie die unieke donkere en extreme muziek voortbrengt. Echter kan ik deze idealen niet op mezelf toepassen omdat ik van mening ben dat er verscheidene topics kunnen aangesneden worden in zowel de traditionele als progressieve black metal stijl, die niets van doen hebben met de duivel of religie tout court. Volgens mij ligt het probleem van deze gedachtegang in het feit dat satanische teksten schrijven in de meeste gevallen niet het eren van satan als letterlijk doel heeft, maar grenzen wil verleggen en het concept van wat gangbaar is binnen muziek wil uitdagen. Omdat deze grens al zo dikwijls verlegd is geweest, begint dit echter aan effect te verliezen. Het is heden ten dage niet langer prikkelbaar om satanische teksten te hebben. Het is eerder een status quo van black metal waaraan zo velen vinden dat ze moeten voldoen om tot de “trve” elite in het genre te kunnen behoren. Hierbij willen ze geen grenzen meer verleggen zoals bands dat twintig jaar geleden deden toen ze hymnen ter meerdere eer en glorie van satan schreven. Ze volgen gewoon regeltjes. Ik wil hier hoegenaamd ook niet beweren dat er geen goede satanische bands zijn, want die zijn er wel degelijk. Wat ik eigenlijk wil zeggen is dat ik vind dat deze puristische manier van denken een conservatieve begrenzing vormt voor dergelijke bands en dat ze veel mogelijkheden aan zich voorbij laten gaan door op deze manier te denken. Interessant om weten is dat ik, toen ik begon met het maken van black metal, ook zelf satanische teksten neerpende, zonder dat ik een connectie voelde met wat ik schreef. Het voelde aan alsof ik dit moest doen omdat het zo hoorde en het had geen persoonlijk effect. Tot ik op een dag zoiets had van, fuck it en begon te schrijven over wat ik zelf wou en onmiddellijk aanvoelde dat me dit beter afging.
Met het hoesontwerp van “Phobos monolith” heb je voor het eerst degelijk artwork, dat de sfeer en teksten van de muziek perfect vertaalt. De kleuren en elementen van de cover doen me denken aan de Noorse band Limbonic Art, waarvan de albums ook handelen over de ruimte, het universum en de psyche van de mens. Toeval of zijn ze een inspiratiebron voor jou?
Ik beschouw het absoluut niet als een belediging om mijn vorige hoesontwerpen als crappy te beschouwen (met uitzondering van de Sol cover!!) daar ik beide voorgaande albumcovers in een paar minuten tijd bricoleerde en ik absoluut geen visueel artiest ben. Luciana Nedelea is echter een fantastische kunstenares en ze vertaalde mijn visie perfect in uitermate geslaagd artwork. Deze vraag over Limbonic Art wordt me regelmatig gesteld en ik krijg dikwijls de verbaasde respons omdat ik nog nooit van deze band had gehoord toen ik Mare Cognitum opstartte. Ik beluisterde hen enkele jaren geleden, toen ik deze vraag voor de eerste keer kreeg, en om eerlijk te zijn deed hun muziek me niet zo veel. Ik haatte het niet, maar ik kan me niet meer herinneren hoe ze juist klonken. Ik ben echter van plan om ze nog eens aan een luisterbeurt te onderwerpen, zodat ik me een betere mening kan vormen, als ik deze vraag nog eens voorgeschoteld krijg.
Vergeleken met voorgaande albums is je sound nu warmer en is er meer ruimte voor lange atmosferische passages. Ik hoorde ook enkele post-rock en death metal invloeden opduiken. Was dit een natuurlijke progressie en hoe denk je dat de sound van Mare Cognitum verder zal evolueren?
Zoals eerder aangehaald denk ik dat deze invloeden tot op een bepaalde hoogte steeds aanwezig zijn geweest. Je zal meer dan genoeg post-rock leads en black/death metal riffs terugvinden, zelfs op mijn eerste album. Ze komen nu echter beter door en vormen een beter geheel in de composities vergeleken met hoe ik vroeger tewerk ging. Dit is absoluut een natuurlijke gang van zaken omdat ik probeer te spelen wat ik wil en niet wat mensen verwachten. Een goede filosofie als je vooruitgang wil boeken. Hierdoor ben ik niet zeker hoe Mare Cognitum in de toekomst zal klinken, misschien polka ofzo…het zal in elk geval exact zijn hoe ik het wil. No compromises!
Voor een eenmansband is de instrumentatie erg professioneel uitgevoerd. Zelf drummer zijnde, wou ik weten of de drums al dan niet geprogrammeerd zijn. Indien dit het geval is, moet ik zeggen dat je dit amper kan horen.
De drums zijn inderdaad geprogrammeerd. Ik heb ontzettend veel tijd en energie gestoken in het mixen en tweaken van de drums om ze zo goed als mogelijk te laten klinken, en nog ben ik niet altijd tevreden. Het doet me echter altijd deugd als mensen zeggen dat ze onder de indruk zijn van de drumsound, dus bedankt voor het compliment! Ik ben nog altijd aan het overwegen om gebruik te maken van een sessiedrummer, wat wel eens werkelijkheid zou kunnen worden op het volgende album.
Nooit de idee gehad om een volledige band van Mare Cognitum te maken, zodat je kan optreden of ben je het solo werken nu zo gewoon dat je geen compromissen meer wilt sluiten?
Hier dagdroom ik soms over, maar het lijkt niet uitvoerbaar. Zoals eerder gezegd, was in een band spelen moeilijk en onvruchtbaar voor mij in het verleden. Het zou niet gemakkelijk zijn om getalenteerde muzikanten én tijd te vinden om alles te organiseren, vooral in een gebied waar er zo goed als geen scene is. Daarnaast, is de structuur van de muziek niet de gemakkelijkste om goed neer te zetten in een live setting zonder gebruik te moeten maken van backing tracks omdat er veel , wat ik zelf “adding and subtracting members” noem, gebeurt van song tot song. De ene track vraagt dus meer gitaren dan de andere, of meer synths, etc. waardoor ik op een punt zou komen waarbij sommige elementen zouden missen of gefaked worden in een live setting, wat absoluut niet is wat ik wil doen. Maar het speelt inderdaad toch dikwijls in mijn gedachten.
Zowel het nieuwe album als de split met Spectral Lore werden gereleaset op het Italiaanse label I, Voidhanger Records. Hoe ben je bij hen terecht geraakt? Tevreden over wat ze voor jou doen? Zijn er plannen voor een vinyl release?
De split met Spectral Lore was eigenlijk wat hun aandacht trok. Oorspronkelijk had Spectral Lore me gecontacteerd alvorens het label me kende en onmiddellijk na de release van “Sol”, nam I, Voidhanger contact met mij op, aangezien ze tevreden waren over hoe de split was uitgedraaid en er goede reviews volgden. Ik denk dat ze van mening waren dat Mare Cognitum perfect op hun label zou passen. En ik moet bekennen dat ze inderdaad consistent interessante platen uit verschillende stromingen uitbrengen, telkens gekenmerkt door een zekere mate van experimenteerdrift. Ik ben uitermate tevreden over het werk dat ze verrichten: releases krijgen de nodige ondersteuning en passend artwork, de afwerking is top-notch en er is voldoende distributie. Er komen heruitgaven op CD van zowel “Phobos monolith” als “An extraconscious lucidity”. Voor de vinyluitgave van beide platen ga ik dit jaar een samenwerking aangaan met het Amerikaanse Fallen Empire Records, een ander fantastisch label dat enkel black metal kunst van het hoogste niveau uitbrengt. Ik ben beide labels dus eindeloos dankbaar voor hun steun en toevertrouwen!
