italië

Funeral Oration – Eliphas love

Fans van Tool hebben maar liefst dertien jaar op een nieuwe plaat moeten wachten. Maar het kan nog erger. Het Italiaanse Funeral Oration bracht in 1996 haar debuut “Sursum luna” uit en liet haar volgelingen ruim drieëntwintig (!!!) jaar op een opvolger wachten. Tijdens de grote periode van inactiviteit verkaste bassist Malfeitor Fabban van het zuidelijke Apulia naar Rome om er ondermeer zijn eigenste Aborym op te richten. Zanger The Old Nick werd leerkracht en bibliofiel en bracht in 2017 ook “Letters from the dead” uit, een verzameling van zijn correspondentie met Mayhem’s Dead alvorens die iets te binnen schoot. Samen met oprichter en songschrijver Luca La Cara trok The Old Nick in 2017 terug de studio in voor wat de opvolger “Eliphas love” zou worden, een plaat opgedragen aan de vaders van de moderne esoterie (A.O. Spare, M. Rollinat, A. Saint-Yves d’Alveydre and S. de Guaita). In tegenstelling tot het debuut waarop de teksten in het Engels en Latijn waren geschreven, werd nu grotendeels voor het Italiaans gekozen. Een exotische keuze, die echter wel past bij het occulte sfeertje dat 36 minuten lang wordt neergezet, niettemin door de vele invloeden van klassieke Italiaanse horrorfilm soundtracks die in Funeral Oration’s black doorsijpelt. Keyboards zijn dan ook prominent aanwezig maar vervallen regelmatig in kermisgeluiden en foute jaren ’90 Last Episode-toestanden. Op de drumkruk vinden we Luca M. terug, maar door de digitale sound klinken ze veel te steriel naar mijn meug. Snelle nummers zoals “Furor eretico” hebben in hun venijnige momenten wel wat weg van het Enthroned rond de milleniumwisseling, maar deze passages zijn schaars. Het is pas wanneer we bij het zesde, meer gitaargedreven, nummer “Tregenda” aanbeland zijn dat er nog eens iets spannend gebeurt. Back in the nineties wist Funeral Oration al geen grote ogen te gooien en dat zal drieëntwintig jaar laten niet veel beter zijn.

JOKKE: 69/100

Funeral Oration – Eliphas love (Avantgarde Music 2019)
1. Intro
2. Furor eretico
3. Anatema di Zos
4. L’abisso
5. Marcia funebre
6. Tregenda
7. Vuoto mistico

Abhor/Abysmal Grief – Legione occulta / Ministerium diaboli

Qua stijl lijkt er op papier geen match te zijn, maar er zijn andere zaken die Abhor en Abysmal Grief verbinden en de samenwerking op deze split rechtvaardigen. Naast het feit dat beide bands zich vrij dicht bij mekaar bevinden indien je je platenkast alfabetisch ordent, zijn beide acts afkomstig uit Italië en draaien ze al een eeuwigheid mee in diens ondergrond. Abhor sinds 1995 om meer precies te zijn en Abysmal Grief werd een jaartje later opgericht. De oeroude black metal-klanken van Abhor openen deze split. Hun laatste langspeler “Occulta religio” uit 2018 ligt nog vers in het geheugen en draait hier nog regelmatig enkele rondjes. De nummers “Legione occulta” en “Possession obsession” liggen volledig in het verlengde van deze plaat. Mid-tempo black opgesmukt met allerhande angstaanjagende samples van exorcismes en natuurlijk is dat mysterieuze orgel ook weer volop van de partij. Daar het tempo zo laag ligt (enkel halfweg “Possession obsession” gaat het er wat sneller aan toe) is er uiteindelijk toch een stilistisch bruggetje te maken met de traditionele doom van Abysmal Grief. “Ministerium diaboli” start ook met mystieke orgelklanken en wordt daarna vergezeld door duistere keyboards, maar alles blijft zo’n dertien minuten lang wat aanmodderen. We krijgen nog wel Latijn-proclamerende vocalen, serene violen en op-de-achtergrond-opborrelende gitaarlijntjes voorgeschoteld, maar dat verandert niets aan het feit dat dit een zaaddodende meug is. Drummer Lord Of Fog mag na een minuut of acht eindelijk meedoen om nog een vijftal minuten een basis drumbeat te spelen waarover de andere bandleden nog wat rotzooien met oersaaie riffs en solo’s en een ver weggemoffelde scream. Ik snap wel welke sfeer Abysmal Grief poogt neer te zetten, maar dit is ronduit slaapverwekkend. Voor Abysmal Griefs’ bijdrage dien je deze split alvast niet aan te schaffen en wat Abhor betreft, kan je beter voor “Occulta religio” gaan. Overbodige release.

JOKKE: 65/100 (Abhor: 75/100 – Abysmal Grief: 55/100)

Abhor/Abysmal Grief – Legione occulta / Ministerium diaboli (Iron Bonehead Productions 2019)
1. Abhor – Legione occulta
2. Abhor – Possession obsession
3. Abysmal Grief – Ministerium diaboli

Totalitarian – Bloodlands

De liefhebber van extreme metal weet al lang dat Italië meer te bieden heeft dan liedjes met veel gitaarsweeps en eenhoorns. Romeinse band Totalitarian onderlijnt dit behoorlijk met hun tweede release, de EP “Bloodlands“. Op het eerste gehoor zou je denken dat het gaat om de zoveelste black metal underground revival, maar wie wat meer aandacht besteedt aan de details in de nummers hoort meteen een pak complexer verhaal. Totalitarian raast aan gestaag blastbeat tempo doorheen vijf gitzwarte tracks vol dissonante melodieën en uitgespuugde vocalen en een instrumentale “outro”. De sound is rauwer en scherper dan wat er te horen was op hun debuut “De arte tragoediae divinae” en net als de muziek zelf is deze duidelijk gericht op agressie in plaats van de donkere melancholie typerend voor de voorganger. Het is een release die erg goed werkt als EP, omdat het gebrek aan variatie niet echt de tijd krijgt om te vervelen. Op een volgende, langere release zou ik toch uitkijken naar een meer evenwichtige mix. Het vijfde nummer “Of bullets en gas” heeft een heel sfeervolle partij met clean vocalen die bijvoorbeeld meer zou kunnen uitgediept worden. Fans van rauwe, intense black metal moeten dit zeker en vast eens beluisteren.

Xavier: 82/100

Totalitarian – Bloodlands (Barren Void Records/Lavadome Productions 2019)
1. 1933
2. The wings of the great terror
3. Defeated, destroyed and divided
4. Liberators
5. Of bullets and gas
6. Deathcult eternal

The Rite – The brocken fires

Na een afwezigheid van zeven jaar liet het illustere heerschap Ustumallagam recent weer van zich horen met zijn hoofdband Denial Of God. Sinds 2017 is de Deen echter ook actief bij The Rite, een band die hij samen met A. Th van het Italiaanse Black Oath oprichtte. De eveneens Italiaanse drummer P. Guts vervolledig het plaatje. Dit plaatje is er eentje dat nog met een analoog fototoestel getrokken werd, want de bands die als inspiratie gelden voor The Rite zijn ouwe knakkers zoals Mercyful Fate, Death SS, Celtic Frost, Samael, Ripper en Goatlord. Van die laatste werd “Acid orgy” trouwens door de mangel gehaald. Deze eerste vijfentwintig minuten tellende EP kwam oorspronkelijk via Unholy Domain Records uit, maar Iron Bonehead Productions besloot deze morbide black nu ook op CD te branden en op vinyl te persen. Na het door stormweer en kerkklokken vergezelde inluidende duivelsgebedje, barst “A pact with hell” uit de startblokken. Logge en mid-tempo black zonder al te veel toeters en bellen of wiskundige ritmes, is wat de heren ons voorschotelen. Wanneer A. Th doomy leads uit zijn gitaar tovert, hoor je de invloeden van zijn andere band overduidelijk. Er volgt nog wel een uitbarsting, maar die is eerder van korte duur. Dezelfde formule wordt ook in de twee andere nummers gehanteerd: doomy klanken vormen de basis maar de snellere partijen zouden ook de blekkies onder ons moeten kunnen bekoren. In het titelnummer vormen orgelklanken nog een extra sfeermaker. Daar het allemaal niet zo ingewikkeld klinkt en de nummers eenvoudig in mekaar zitten, heb ik het na een vijftal luisterbeurten wel gehad. Een zeven-minuten-durende song als “Heed the devil’s call” heeft simpelweg veel te weinig om het lijf om zo lang te boeien. Tijdens het afgelopen Metal Magic festival in Denemarken brachten de heren een gelimiteerde twee-songs-tellende-promo-rehearsaltape uit waarop reeds een tipje van de sluier werd opgelicht over wat we kunnen verwachten van het debuut dat voor het najaar gepland staat. Deze EP heeft me echter niet echt klaar kunnen stomen om van die langspeler wakker te liggen.

JOKKE: 66/100

The Rite – The brocken fires (Iron Bonehead productions 2019)
1. Prayer to Satan (Intro)
2. A pact with hell
3. The brocken fires
4. Heed the devil’s call
5. Acid orgy (Goatlord cover)

Darvaza – Darkness in turmoil

Het Italiaans/Noorse Darvaza breidt met het nagelnieuwe “Darkness in turmoil” een einde aan de EP-trilogie die het eerder met “The downward descent” en “The silver chalice” erg sterk was begonnen. Dat Omega aka Gionata Potenti een drummer van formaat is, bewees de kleine Italiaan al meermaals in o.a. Blut Aus Nord, Chaos Invocation en Glorior Belli (to name but a few) maar in Darvaza laat hij horen ook geweldige songs te kunnen schrijven. En als je dat talent bezit, heb je natuurlijk ook een fantastische frontman nodig die Omega vond in de Noor Wraath (o.a. One Tail One Head, Behexen, Ritual Death). Op muzikaal vlak liggen de drie nieuwe nummers in het verlengde van de twee voorgaande EP’s, waarbij “Towards the darkest mystery” misschien net iets meer old school vibes uitstraalt. “A new sun” is de snelste track van de EP maar vind ik vrij middelmatig voor hun doen. Gelukkig zijn er nog de gevarieerde vocalen die Wraath uit zijn strot kan toveren en die nog veel goed maken. In het catchy Lucifer-aanroepende refrein van “Towards the darkest mystery” laat de Noor zich écht gaan. “Fearless unfeard he slept” is tenslotte mid-tempo van opzet en opnieuw experimenteert de frontman lekker met zijn stembanden. Het nummer kent een plechtstatig einde waarbij de basgitaar lekker door de repetitieve gitaarriffs heen ronkt. Gionata’s gitaarspel is ondertussen best herkenbaar, dus daar verdient onze multi-instrumentalist alvast een dikke pluim voor. En met “Towards the darkest mystery” bevat ook deze EP een échte klepper zoals “The barren earth” vanop het eerste deel of de titelsong van de tweede EP. “Darkness in turmoil” is echter niet het overweldigende sluitstuk dat ik had verwacht, maar desondanks is Darvaza nog steeds een band die ik erg kan appreciëren – en dat heeft niets te maken met de slang in het logo – en die hopelijk nog tot grootse dingen in staat is.

JOKKE: 83/100

Darvaza – Darkness in turmoil (Terratur Possessions 2018)
1. A new sun
2. Towards the darkest mystery
3. Fearless unfeard he slept

The Secret – Lux tenebris

Na een dag waarop alles tegensteekt en de negatieve energie lichaam en geest dient te verlaten, grijp ik soms terug naar “Solve et coagula” en “Agnus dei“, twee hondsbrutale platen van The Secret die de perfecte soundtrack vormen om bovenstaand doel te vergemakkelijken. Ik dacht dat de Italianen de pijp ondertussen aan Maarten hadden gegeven, maar plotsklaps liet het kwartet na een afwezigheid van zes jaar en enkele jaren radiostilte tussen de bandleden een teken van leven zien middels enkele live shows en een nieuwe drie songs tellende EP getiteld “Lux tenebris” die een ode vormt aan de eeuwigdurende nacht die ons na het leven en de dood te wachten staat. The Secret kennende zou dat kleinood er met slechts drie songs op een tiental minuten wel opzitten dacht ik, maar ik kom toch bedrogen uit want de nieuwe nummers tikken allemaal boven de vijfenhalve minuut af. De primordiale destructieve agressie waarvoor de band gekend stond, is nog wel aanwezig maar de minimalistische aanpak van de hierboven vermelde platen heeft ruimte gemaakt voor meer gelaagd gitaarwerk waarin verschillende texturen hoorbaar zijn. Gitarist Michael Bertoldini (tevens labeleigenaar van Argento Records en live-gitarist van Verwoed) hanteerde ook synthesizers om de sound aan te dikken hoewel dat erg subtiel gebeurde in o.a. “Cupio dissolvi“. Het instrumentale “Vertigo” bijt de spits af en is een traag beukende sloophamer die bij elke mokerslag een stukje absolute duisternis in je kop ramt. Niet alleen de riffs maar ook de zwaar ronkende lage tonen van Lorenzo Gulminelli (ook actief in Hierophant) doen de prut uit de oren spatten. In “The sorrowful void” mag schreeuwlelijk Marco Coslovich voor het eerst voluit gaan en slaat de band alles een bezetene om zich heen. We horen de gekende explosieve mix van black metal en grindcore hoewel de song nadien ook weer wat gas terug neemt maar nog steeds even vernietigend klinkt. Aan het einde van het nummer stijgt een apocalyptisch klinkende melodie uit boven de Zweedse kettingzaagsound die dikke boomstammen in flinterdunne plankjes zaagt. In “Cupio dissolvi” mag drummer Tommaso Corte laten zien welke verpulverende snelheden hij uit zijn armen en benen kan persen maar opnieuw duiken de heren even later terug naar lager gelegen doomregionen waarbij een repetitieve black metalgetinte gitaarriff de toon zet. Die dynamische aanpak loont en doet de snelle partijen nog meer overrompelend klinken. De alles vermorzelende sound werd vastgelegd door Steve Scanu en gemastered door Boatright in de Audiosiege Studio waar wel meer Southern Lord bands passeren. Deze EP maakt deel uit van een achtdelige vinylserie die naar aanleiding van het twintigjarige bestaan van het label uitgebracht zal worden. De andere bands zijn The Want, Toadliquor, Thorr’s Hammer, Sunn O))), Rein Sanction en nog twee nader te bepalen acts. Interessant voor de liefhebbers en verzamelaars. De donkerste en meest destructieve band van Italië is in elk geval terug en hoe! Nu snel een langspeler per favore!

JOKKE: 85/100

The Secret – Lux tenebris (Southern Lord 2018)
1. Vertigo
2. The sorrowful void
3. Cupio dissolvi

Abhor – Occulta religio

De Italianen van Abhor timmeren al heel wat jaren aan de weg, maar ondanks het feit dat ze al 23 jaar op de teller hebben staan, is “Occulta religio” mijn eerste kennismaking met de band rond zanger Ulfhedhnir en snarenplukker Domine Saevum Graven die er beiden reeds vanaf het begin bij waren. Gitarist Kvasir en organist Leonardo Lonnerbach vervoegden de band respectievelijk in 2004 en 2014, die laatste om de overleden Errans Inferorum te vervangen. De invloed van Lonnerbach is niet gering in de esoterische horror black metal die ze zelf menen te spelen. En die omschrijving gaat best op. Het algemeen etiket dat op deze zevende langspeler kan gekleefd worden, is er één waarop in grote letters “vintage” geschreven staat. De sound van Abhor is noch regressief, noch progressief en combineert veelal mid-tempo black metal met een sinistere doomy atmosfeer en teksten die handelen over satanisme, occultisme, alchemie, hekserij, esoterie en donkere folklore. Doorheen de black metal-riffs schemeren echter ook wel de nodige rock-invloeden door. “Engraved formulas” is hier een mooi voorbeeld van en bevat hypnotiserende gitaarmelodieën. In het trage “Demons forged from the smoke” (mijn favoriet!) valt duidelijk te horen dat Black Sabbath een oude liefde van de bandleden is en in plaats van de drijvende kracht te zijn, wordt het orgel hier eerder ingezet om een bepaalde riff te ondersteunen. Frontman Ulfhedhnir bewijst hier tevens heel wat gevarieerde klanken, gaande van diepe gutturale borrels tot smerige en sappige screams, uit zijn stembanden te kunnen persen. Een song als “Exemplum satanicus” moet het dan weer hebben van haar headbangpartijen en simpele maar effectieve (doom)-riffs waarover de zanger als een satanische priester klinkt. Ondanks de grote invloed van het orgel in bijvoorbeeld “Black bat recalls” of de titeltrack waarin het instrument bijna als een lokkende sirene klinkt, valt de muziek van Abhor echter niet écht onder symfonische of theatrale metal te categoriseren. Fans van de oude Griekse en Italiaanse scene of oude Samael zullen dit misschien wel kunnen smaken.

JOKKE: 79/100

Abhor – Occulta religio (Iron Bonehead Productions 2018)
1. Elemental conjuring
2. Fons malorum
3. Engraved formulas
4. Demons forged from the smoke
5. Exemplum satanicus
6. Black bat recalls
7. Occulta religio