katharsis

Umbra Conscientia – Yellowing of the lunar consciousness

Meestal zoekt Terratur Possession CEO Ole nieuw talent in de omgeving van de Nidaros kathedraal in Trondheim, maar voor de release van het debuut van Umbra Conscientia zoch hij exotischere oorden op. Umbra Conscientia wordt immers vorm gegeven door een duo met roots in Costa Rica en Duitsland. Umbra Conscientia speelt black metal of wat had u gedacht? En dit doet het duo naar diens grote voorbeelden Katharsis en Funeral Mist, twee bands waarvoor je ons steeds mag wekken uit onze dagelijkse middagdutjes. We snappen deze referenties wel want de black metal-klanken die het duo produceert, klinken gehaast, onruststokend, snedig en vernietigend als een tyfoon. De drummer raast als een bezetene, de riffs denderen aan een rotvaart voorbij en de zanger produceert keelklanken die wisselen tussen helse krijsen en diepe growls alsof Emperor Magus Caligula (ex-Dark Funeral) in nummers als “Umbra conscientia” en “Lord of phosphorus” aan het woord is. “Romance of contradictions” heeft haar naam niet gestolen want dit nummer zoekt het spanningsveld op tussen dissonante mid-tempo en zwaar chaotisch hakwerk. De militante drumsalvo’s die “Citrinitas” voortstuwen en diens bezeten riffwerk vragen heel wat van de luisteraar, maar dat overdonderen is natuurlijk opgezet spel. Het is pas bij de negen minuten durende titeltrack – die helemaal achteraan bengelt – dat de twee muzikanten het vlammen en razen écht beu lijken te zijn en bewijzen ook geslaagde mid-tempo nummers te kunnen componeren waarbij de zang nóg meer ruimte krijgt om getormenteerd uit de hoek te komen. Maar niets is wat het lijkt want na een tweetal minuten schiet Umbra Conscientia opnieuw bliksemsnel uit de startblokken. Het is echter geen lijnrechte spurt richting finish want regelmatig wordt er gas terug genomen of weer een tandje bijgestoken. Prima debuut van deze nieuwkomer!

JOKKE: 82/100

Umbra Conscientia – Yellowing of the lunar consciousness (Terratur Possessions 2019)
1. El caos que precede a la creación (Intro)
2. Maze of exile
3. Romance of contradictions
4. Citrinitas
5. Umbra conscientia
6. Lord of phosphorus
7. Yellowing of the Lunar Consciousness

Valaraukar – Demonian abyssal visions

In Valaraukaur bundelen zanger/gitarist Vagath en drummer Sovereign hun krachten om een heerlijk potje old-school black metal te spelen zonder te hard op een retro-vibe te focussen. Beide heren hebben een gemeenschappelijk verleden in de black/thrash metalband Nolti Nan Gana Nan Nolta (NNGNN) maar met Valaraukar – vernoemd naar de balrog’s uit de verhalen van J.R.R. Tolkien – spitsen ze zich toch meer op pure black toe. Ondanks de spirituele parameters die het duo beoogt, resulteert dit op hun volwaardige debuut “Demonian abyssal visions” – vorig jaar verscheen reeds de twee-songs-tellende EP “Harnessing of hostile forces” – meermaals in een lekker potje ouderwets headbangen waarbij het energieke en krachtige drumspel de nummers vooruit stuwt. “Red eyes behold the heart of ruin” en het afsluitende “Conquering the void” zijn hier de mooiste voorbeelden van. De heerlijk rauwe productie – waarbij Vagath voor het zingen overduidelijk in de kelder van de Sonorous en Resonance Sound Studio’s stond – vertoont parallellen met de sound van een Katharsis of Negative Plane, zonder echter diens specifieke stijl te kopiëren. De vocalen worden op een proclamerende manier gebracht waarbij de plaatsing van de woorden doet uitschijnen dat de zanger een ritueel uitoefent en alzo de luisteraar meer betrokken maakt. Eerste en tweede golf black metal worden afgewisseld en het uitmuntende teamwork tussen het geselen van snaren en drumvellen resulteert in vloeiende overgangen, dynamiek en interessante songstructuren. Hier gaat mijn bloed sneller van stromen.

JOKKE: 81/100

Valaraukar – Demonian abyssal visions (Iron Bonehead Productions 2019)
1. Harnessing of hostile forces
2. The unassailable throne
3. Red eyes behold the heart of ruin
4. Visions of truth amidst black fum
5. Servants of the nameless
6. Conquering the void

Devastators Of The Sun – A tribute to Katharsis

Mayhem, Darkthrone, Emperor, Burzum, Enslaved, Bathory, Satyricon, Immortal, … zowat alle grote jongens uit de black metal-scene werden reeds geëerd met een tribute. Nu is het de beurt aan het Duitse Katharsis, een minder bekende band voor het grote publiek maar wel één die met haar primitieve, morbide en chaotische old school black een onuitwisbare nadruk heeft nagelaten op tal van bands die dieper in de underground resideren. Het Spaanse Bile Noire en het Duitse No Return namen het initiatief en brengen de compilatie geheel volgens de old school tradities op tape uit. Katharsis werd in 1994 opgericht en vijftien jaar later verscheen met “Fourth reich” diens laatste wapenfeit. De meeste bands die aan het eerbetoon meewerkten plukten songs van de drie langspelers. “666” uit 2000 is vertegenwoordigd met vier songs, “Kruzifixxion” uit 2003 met twee stuks en het (voor velen) magnus opus “VVorldVVithoutEnd” uit 2006 met twee nummers. The Order of Appollyon en Balmog kozen voor nummers van de “Fourth reich” EP (mijn persoonlijke favoriete Katharsis-release) en Délirant en The Reptillian Session gingen voor meer obscuur werk in de vorm van respectievelijk “Shine beyonde” van de split met Black Witchery en “A.R.I.I.O.T.H.“, een uitstekend nummer dat verscheen op Blut & Eisen’s “Tormenting legends II” sampler en mij voorheen onbekend was. Meer dan een uur lang worden de Duitse helden door bekende en minder bekende acts geprezen waarbij geen enkele échte uitschuiver te bespeuren valt. Enkel Balmog’s sound is wat iel en dunnetjes en Nexul neigt voor mij persoonlijk wat te veel richting war metal. De hoogtepunten worden aangebracht door onze landgenoten LVTHN (die eerder ook al “666” coverden) en een solide versie van het sublieme “VVytchdance” neerzetten waarbij de zanger een sterke beurt maakt en het voor mij onbekende Velo Misere dat “Thy horror” uitvoert en hierbij vrij dicht bij het origineel blijft. Hetzelfde geldt voor Black Fucking Cancer en hun bevlogen aanpak van “Shine beyonde”, wat natuurlijk ook gewoon een retevet nummer is. Ook Shrine Of Insanabilis weet de unieke Katharsis-atmosfeer perfect te capteren in haar uitvoering van “Painlike paradise” en The Order of Apollyon voegt een death metal-randje toe aan “Eucharistick funereall“, nog zo’n Katharsis klassieker. Alleen spijtig dat niemand voor “So nail the hearts” koos. Prima compilatie die Katharsis alle eer aandoet!

JOKKE: 82/100

Devastators Of The Sun – A tribute to Katharsis (Bile Noire/No Return 2019)
1. Acedia Mundi – 666 (Hohelied Der Wiedererweckung)
2. Veter Daemonaz – Lunar castles (Harvest)
3. Velo Misere – Thy horror
4. Délirant – Shine beyonde
5. Black Fucking Cancer – Kross fyre
6. The Order of Apollyon – Eucharistick funereall
7. Nexul – Raped by demons / Luziferion
8. The Reptilian Session – A.R.I.I.O.T.H.
9. Shrine of Insanabilis – Painlike paradise
10. LVTHN – VVytchdance
11. Balmog – The ris(inn)ing koronation

LVTHN/Häxenzijrkell – Split

De nacht van 30 april op 1 mei wordt ook wel Walpurgisnacht genoemd. Het is een van oorsprong Europees voorchristelijk feest dat gericht is op vruchtbaarheid en op de dunne scheidingslijn tussen leven en dood. Vooral heidenen en wicca’s hechten veel betekenis aan Walpurgisnacht en het Duitse volksgeloof wilde dat in deze nacht de boze geesten vrij spel hadden en er een heksenbal plaatsvond. Walpurgisnacht werd vooral door Goethes “Faust II” (1832) sterk gemythologiseerd. Vanwaar deze Wikipediaanse uiteenzetting hoor ik u denken? Walpurgisnacht laatstleden was immers ook de releasedatum van een split tussen onze landgenoten LVTHN en hun Duitse labelcollega’s Häxenzijrkell. De samenwerking tussen beide black metal-bands werd middels een 10 inch met exclusief materiaal voor het nageslacht vastgelegd. Onze klinkerloze beeldenstormers brachten twee nummers aan waarvan één coversong, namelijk Mayhem’s “Pure fucking armageddon“. Aangezien ze in het verleden ook al hun versie brachten van Katharsis’ “666” had ik eigenlijk een meer obscure keuze verwacht dan dit vrij voor de hand liggende nummer waarvan de uitvoering niets speciaals is. Het zal wel voor de jol geweest zijn. “The spirit of the flesh in the flesh of the spirit” is een nummer dat eveneens stamt uit de opnamesessies van de “Eradication of nescience” plaat en de “The spider goddess” EP. De vrij monotone en repetitieve riffs liggen in het verlengde van deze laatste release en samen met de gortdroge screams van zanger ZD hoor je meteen dat LVTHN hier aan het werk is. Het nummer wisselt snelle passages af met eerder black ’n roll gestuurd gitaargeweld wat dan weer goed aansluit bij de coversong. Gitarist DS poogt steeds een gevoel van onbehagen in zijn riffs te leggen en slaagt daar ook nu weer in. Het Duitse duo Häxenzijrkell komt middels deze split voor de eerste keer aan bod op Addergebroed hoewel de eerdere EP’s en demo in mijn collectie gehuisvest zijn. Bij onze oosterburen ligt de nadruk vooral op atmosfeer. Vocalen worden schaars ingezet tijdens het acht minuten durende “Blutsabbat” maar dat wordt naar goede gewoonte opgevangen door het veelvuldig gebruik van samples, deze keer uit “Cry of the Banshee” een uit 1970 stammende horrorfilm van Gordon Hessler rond een heksenjager. Vandaar waarschijnlijk ook de specifiek gekozen releasedatum. Ondanks de archaïsch klinkende, monotone en minimalistische riffs en de dunnere sound vergeleken met LVTHN’s bijdrage, ademt het nummer een vervreemdend en mysterieus sfeertje uit. Vette band toch!

JOKKE: 82/100 (LVTHN: 80/100 – Häxenzijrkell: 84/100)

LVTHN/Häxenzijrkell – Split (Amor Fati Productions 2019)
1. LVTHN – The spirit of the flesh in the flesh of the spirit
2. LVTHN – Pure fucking armageddon (Mayhem cover)
3. Häxenzijrkell – Blutsabbat

Drastus – La croix de sang

Wanneer Norma Evangelium Diaboli iets nieuws uitbrengt, ben ik er altijd als de kippen bij want met bands als o.a. Deathspell Omega, Katharsis, Funeral Mist, Antaeus, Teitanblood en Sorhin hebben ze de crème de la crème van de black metal-scene in hun rangen. Deze keer heeft het label haar schouders gezet onder het tweede album van Drastus, een veredeld éénmansproject waarbij aldoener Drastus zich enkel voor het inmeppen van de drums liet bijstaan door Sad die reeds de vellen geselde bij o.a. Cantus Bestiae, S.V.E.S.T. en Chemin de Haine. De bandnaam deed niet meteen een belletje rinkelen en bij nader onderzoek leek Drastus de voorbije jaren ook niet zo actief te zijn geweest. Op twee EP’s na (“Serpent’s chalice – Materia prima” uit 2009 en “Taphos” uit 2006) moeten we al veertien jaar terug de tijd induiken voor debuut “Roars from the old serpent’s paradise“. Op “La croix de sang” presenteert Drastus ons een geluid dat duidelijk geënt is op haar vaderlandse black metal-scene want invloeden van Antaeus en Aosoth zijn overduidelijk hoorbaar: een radicale en gewelddadige vorm van black metal dus waarbij het spervuur aan vlammende riffs door de ene na de andere blastpartij voortgestuwd wordt. Er zit bij momenten een machinaal en militaristisch kantje aan de muziek zodat de latere Mayhem ook als referentie kan aangehaald worden. De grommende hese screams klinken overtuigend maar laten aanvankelijk weinig afwisseling horen. De muziek op het eerste gehoor ook niet, maar gelukkig wordt er toch de nodige aandacht aan dynamiek geschonken want het bijna negen minuten durende “Crawling fire” verkent tussen de blastsalvo’s ook mysterieuze atmosferische oorden waarbij cleane gezangen een sacrale sfeer creëren. De heldere zang eist in het mid-tempo “The crown of death” een nog grotere rol op en brengt meer variatie in het vocaal klankenpallet. Naar het einde van de plaat toe, komt de nadruk opnieuw meer op agressie te liggen maar de Attila-achtige vocalen in “Occisor” doen het nummer ook in een occulte sfeer baden. “La croix de sang” is een beestige plaat voor liefhebbers van de reeds aangehaalde bands. De invloeden vallen niet te ontkennen, maar Drastus heeft met de gekende ingrediënten toch een erg onderhoudende plaat weten schrijven die het spannendst klinkt wanneer mysterieuze paden bewandeld worden.

JOKKE: 80/100

Drastus – La croix de sang (Norma Evangelium Diaboli 2019)
1. Nihil sine polum
2. Ashura
3. Crawling fire
4. The crown of death
5. Hermetic silence
6. Occisor
7. Constrictor Torrents

Nornahetta – Synesthetic pareidolia

Voor de meest obscure bands die er in de IJslandse scene ronddolen (Endalok, Óreiða), moet je bij het Portugese Signal Rex label zijn. Zij brengen de nieuwe (ondertussen reeds vijfde) EP uit van het anonieme duo Nornahetta. “Synesthetic pareidolia” is het kleinood getiteld en bevat één song die wel zestien minuten in beslag neemt. Bij Nornahetta staat “improvisatie” centraal en het statement “No rehearsal / No writing / Only death” maakt duidelijk wat we kunnen verwachten: rauwe, lelijke underground black metal die piept en kraakt en de geest van het genre perfect weet te capteren. Ten opzichte van het ouder werk ligt het tempo wat lager en het psychedelisch bezwerend karakter wat hoger. Het is dan ook de eerste keer dat Nornahetta ons zo’n lange “song” voorschotelt. We zijn net niet halfweg als het plots opduikende enerverende gitaarwerk ons aan het Duitse Katharsis doet denken. Na een kwartier herrie mondt “Synesthetic pareidolia” uiteindelijk uit in donkere noise. Wie dit wel kan smaken en de oude EP’s in één keer aan zijn of haar collectie wil toevoegen, kan het best op zoek gaan naar “The psilocybin tapes“-verzamelaar die alle vijftien songs bevat. Enkel voor de liefhebbers van écht underground spul.

JOKKE: 75/100

Nornahetta – Synesthetic pareidolia (Signal Rex 2017)
1. Synesthetic pareidolia

Teitanblood – Accursed skin

Hoewel de meeste mensen aan het uitbollen zijn, bestoken sommige labels ons vlak voor de jaarwende nog met uitstekende releases. Zo bereikt ons via het toonaangevende en gerenommeerde Norma Evangelium Diaboli label plots nieuw werk van het Spaanse Teitanblood. Hoewel “nieuw” niet helemaal de correcte verwoording is. Deze “Accursed skin” EP bevat met het titelnummer immers wel nagelnieuw werk, terwijl “Sanctified dysecdysis” reeds eerder op de “Woven black arteries” EP uit 2012 te bewonderen viel. En hoewel er dus enkele jaren tussen beide songs liggen, vond de band beide nummers op conceptueel gebied uitermate bij mekaar passen. Wie zich ooit al eens aan Teitanblood gewaagd heeft, zal schoorvoetend toegeven dat dit chaotische black/death-metal monster geen spek voor ieders extreme metal-bek is, zelfs als je best al wel wat gewend bent. Voor Teitanblood begrippen start “Accursed skin” nog vrij toegankelijk want het eerste deel van deze song – die overigens een kwartier van je leven in beslag neemt – begeeft zich in doomy regionen en laat zich van een meer atmosferische kant zien dan het dichtbemiste vervaarlijke en chaotische smoelwerk dat dit beest normaal vertoont (trouwens perfect weergegeven in het sinistere cover artwork). Verderop in de song ontspoort de band – zoals ze op haar best is – in een nietsontziende maalstroom aan inktzwarte krankzinnigheid met explosieve gitaarleads. Voor de ene je reinste teringherrie, voor de ander een climax op gebied van extreme zwartgalligheid. “Sanctified dysecdysis” is op alle vlakken de overtreffende trap van de psychotische elementen van de eerste track en vormt een terroristische aanslag op je gemoedstoestand. Ideaal muziekje om de zeemzoete kerstsfeer op je aanstaande familiefeestjes om zeep te helpen. Maak er meteen een playlist van met gelijkgestemde zielen als Irkallian Oracle, Katharsis, Vassafor of Grave Miasma.

JOKKE: 85/100

Teitanblood – Accursed skin (Norma Evangelium Diaboli 2016)
1. Accursed skin
2. Sanctified dysecdysis