lovecraft

Beltez – A grey chill and a whisper

Een tijdje geleden tikte ik nog “Exiled, punished…rejected” van Beltez op de kop, een koopje bovenop een andere bestelling. Ik herinnerde me dat de derde plaat van de Duitsers degelijk was en kon die voor het klein prijsje niet laten liggen. Goeie beslissing, want mijn interesse werd opnieuw aangewakkerd en ik ving er wind van dat het kwintet aan een nieuw project bezig zou zijn. Dit nieuwtje dat de ronde deed in de wandelgangen bleek te kloppen, maar het zou over ‘een vierde langspeler’ gaan. In zekere zin klopt dat… ware het niet dat Beltez het veel grootser zag dan ‘simpelweg’ een album schrijven en uitbrengen. De Keulenaars hadden een gesamtkunstwerk voor ogen, en naast muziek en bijbehorend artwork werd ook een uitstapje richting de literatuur gedaan. De heren kozen niet gewoon een verhaal om hun muziek op te baseren, maar contacteerden zelf een auteur om een nieuw stukje proza neer te pennen. Zodus boetseerde de eveneens Duitse schrijfster Ulrike Serowy een kortverhaal getiteld “Black banners”, dat op zichzelf al de moeite is om te lezen. Duister, beklijvend en niet subtiel knipogend naar onze goede vriend H.P. Lovecraft, die ergens in het multiversum goedkeurend zit mee te lezen. De aandachtige lezer zal in het kortverhaal ook nog eens een metafoor voor een huidig maatschappelijk fenomeen ontwaren, zoals het goeie horror betaamt. Naast het verhaal en het album (door Benjamin Harff ook van intrigerend artwork voorzien) krijgen we ook nog eens een audioboek voorgeschoteld, ingesproken door Dan Capp van Winterfylleth, en voor de leut wordt er ook nog een akoestische versie van het afsluitend nummer “We remember to remember” toegevoegd. Lang geleden dat ik zo’n uitgekiend concept onder mijn loep kon leggen! Avantgarde Music moet dezelfde mening hebben gehad, want onze oosterburen vonden voor deze uitgave onderdak bij het Italiaanse label. Muzikaal volgen de negen nummers (die op iets meer dan een uur speelduur afklokken) de chronologie van het verhaal waarop ze gebaseerd zijn: van onheilspellend naar bedreigend, naar verdoemd. Hoewel veel bands die Lovecraftiaanse thema’s aanhalen nogal een goede relatie met dissonante tonen lijken te onderhouden, gooit Beltez het over een meer harmonische boeg met langgerekte melodieën (“A taste of utter destruction”) en enkele schaarse gitaarsolo’s zoals de harmonieuze lead die “I may be damned but at least I’ve found you” naar een climax stuwt. De blackmetal ligt vaak wat in het Zweeds-melodieuze hoekje maar verwacht geen zeemzoeterigheid, want Beltez moet het hebben van explosieve uitbarstingen die zich ondersteund door scherpe screams steeds weer opwerpen, na hier eens een rustiger, atmosferisch stuk en daar weer een korte ambient-passage zoals we het ook gewend zijn binnen de hedendaagse USBM. De arrangementen zijn doordacht, want de verhalende en steeds voortstuwende structuur van de nummers volgt het verhaal bijna alinea per alinea: zo begint “The unwedded widow” even terneergeslagen als het personage waarnaar de titel verwijst, en worden we daarna overweldigd door de weemoed en wanhoop van onze protagonist, als reactie op het gedrag van de ongehuwde weduwe. Zonder teveel prijs te willen geven over het verloop van het verhaal valt deze tendens in elk nummer te bespeuren, wat op zich al bewonderenswaardig is want het ganse boeltje blijft, ook muzikaal, heel coherent. Ook goeie punten voor de sound, want de snedige ritmegitaar, beukende drums, warm klinkende leads en dragende bas zorgen voor een niet te stoppen wall of sound, zeker wanneer het tempo onvermijdelijk terug de hoogte in gaat. Waar Beltez voordien okay was, een degelijke middenmootband, doet ze nu een gooi naar de hogere regionen binnen het wereldje met een album dat eigenlijk met moeite nog een album genoemd kan worden, maar eerder een crossover tussen verschillende disciplines in de kunst en verschillende artiesten met een voorliefde voor Lovecraft als gemene deler. “A grey chill and a whisper” is een enorm ambitieus project geworden waarin duidelijk over de plaatsing van elk woord en elke noot is nagedacht, en waarvan de executie ook meer dan bovengemiddeld is. Toen ik hoorde dat de heren met een nieuwe plaat bezig waren had ik zeker kwaliteit verwacht, maar dit Kunstwerk (met hoofdletter K) overklast ruimschoots wat ik in gedachten had en zou zomaar één van dé verrassingen van het jaar kunnen zijn!

CAS: 90/100

Beltez – A grey chill and a whisper (Avantgarde Music 2020)
1. In apathy and in slumber
2. The city lies in utter silence
3. Black banners
4. A taste of utter extinction
5. The unwedded widow
6. From sorrow into darkness
7. A grey chill and a whisper
8. I may be damned but at least I’ve found you
9. We remember to remember

Chaos Moon – Eschaton mémoire

De laatste weken bevatten enkele momenten van contemplatie: twee webzines, meerdere organisaties waarvoor ik bookings help regelen en daarnaast nog twee jeugdhuiswerkingen kunnen op lange termijn overrompelen. Iets met bomen en het bos. De vraag die ik mezelf stelde was deze: waarom review ik albums? Verdergaand: waarom zet ik ze publiek online? Reviews zijn in se futiel: ieder vormt zijn eigen mening over het materiaal dat hem of haar wordt voorgeschoteld. Het antwoord op mijn  waarom-vraag was op het eind van de rit vrij simpel: ik hou ‘the scene’ vrij nauwlettend in het oog (met dank aan iedereen die mij attent maakt op nieuwe releases) en schrijf iets over albums die in mijn ogen de moeite waard zijn en waarvan ik denk dat liefhebbers ze ook zullen appreciëren. Dit is zeker weten het geval bij Chaos Moon. Zij die Addergebroed volgen hebben misschien gelezen dat “Eschaton mémoire” mijn nummer één van 2017 heeft weten te veroveren. Alex Poole, die deze keer het ganse album schreef (in tegenstelling tot enkel de vocale verdiensten bij Entheogen), blijft niet bij de pakken neerzitten. Verre van zelfs. Na het meer atmosferisch (en volgens mijn huisgenoot zelfs als DSBM gelabeld) aandoend “Resurrection extract” uit 2014 smijt de beste man een nieuwe full length naar onze kop: eentje die we niet snel zullen vergeten. “Eschaton mémoire” bezit alles wat ik van een hedendaags black metalalbum verwacht: Emperor-aandoende synths die mij geen moment voor het hoofd stoten (wat een groot compliment uit mijn mond is) in combinatie met een sublieme balans tussen agressie en voortslepende, atmosferische passages. Het artwork dat precies een combinatie is tussen Salvador Dali en het horroruniversum van H.P. Lovecraft gunt ons een blik in wat de muziek zelf te bieden heeft. Jeff Whitehead aka Wrest, die we kennen van Leviathan en Lurker of Chalice, heeft zich dus thematisch gezien perfect van zijn taak gekweten. “Eschaton mémoire” bevat knipogen naar Emperor, Mare Cognitum, Leviathan en nog een resem acts – you get the point. Of het album drie dan wel vijf nummers kent is voor discussie vatbaar, gezien zowel “The pillar, the fall, and the key” alsook “Eschaton mémoire” uit twee tracks opgebouwd zijn – het nut ervan ontgaat mij, gezien de tracks perfect in elkaar overlopen. Naast furieuze passages, ondersteund door het strakke drumspel van Jack Blackburn zoals op “Of wrath and forbidden wisdom” is er ook ruimte voor introspectie, iets wat ten volle hoorbaar is op beide “Eschaton mémoire” tracks. Niet-zo-subtiele synths vormen een toch subtiele sfeer die je bij de keel grijpt en je aandacht veertig minuten lang in de greep houdt. Eric Baker bezit hiernaast de gepaste strot voor dit soort meeslepende black metal: meeslepend, getergd, maar toch niet over the top. Vooral “Eschaton mémoire II” weet keer op keer te overtuigen: een nummer schrijven van om en bij de veertien minuten dat geen enkel moment verzwakt lijkt me een puike prestatie. Wat de productie betreft werd dit album me in de schoot geworpen: deze vierde langspeler werd gemixt en gemastered door niemand minder dan Swartadauþuz, die een gezonde dosis Ancient Records-mystiek aan het album toevoegt. Ondanks het feit dat mijn persoonlijke collectie vrij beperkt is – ik ben ook maar student – kon ik een blik werpen op de vinyluitgave: Wormlust-genie H.V. Lyngdal werkte in perfecte symbiose met Wrest om deze uitgave lay-outgewijs de moeite waard te maken. Chaos Moon zet zichzelf met behulp van het eclectische Blood Music definitief op de kaart. Enfin, een album waaraan zoveel getalenteerde zielen hebben meegewerkt kon toch niets anders dan een gesamtkunstwerk worden, niet?

CAS: 95/100

Chaos Moon – Eschaton mémoire (Blood Music 2017)
1. The pillar, the fall, and the key I
2. The pillar, the fall, and the key II
3. Of wrath and forbidden wisdom
4. Eschaton mémoire I
5. Eschaton mémoire II

The Great Old Ones – EOD – A tale of dark legacy

Ik heb het al meerdere maken geschreven hier, maar ook steeds opnieuw wordt bevestigd dat Frankrijk het epicentrum is van kwalitatieve extreme muziek. The Great Old Ones heb ik leren kennen toen we enkele jaren geleden samen eens een show speelden ter promotie van hun tweede plaat “Tekeli-Li” (mijn nummer 1 op de jaarlijst van 2014). Anno 2017 slaat het vijftal uit Bordeaux wederom knalhard op ons bakkes met, een hele mond vol, “Esoteric order of Dagon – A tale of dark legacy“. Ook langspeler nummer 3 is gebaseerd op Lovecrafts fantasiewereld. Mits wat inbeeldingskracht zie je Cthulhu al verschijnen in het cover artwork. En daar stopt mijn kennis over dit onderwerp dat me voor geen meter kan boeien. Daar tegenover staat wel dat The Great Old Ones het toch maar weer voor mekaar heeft gekregen om de lat weer wat hoger te leggen. Hun eigenzinnige sound van kille black metal, post-rockachtige reverbs en sludgy gitaarwerk wordt nog verder uitgewerkt in tracks als “When the stars align” of “Mare infinitum“. Misschien klinkt deze plaat net iets feller en net iets meer black metal dan zijn voorgangers. En dat is al een stukje van het antwoord op de vraag: “hoe is het album vergeleken met de vorige releases?” Alvorens een stukje op Addergebroed verschijnt, heeft het betreffende kleinood al een tiental luisterbeurten gehad. Je hebt vele toegankelijke hapklare brokken en ook enkele zwaar verteerbare werkjes. The Great Old Ones bevindt zich met “Esoteric order of Dagon” daar ergens tussenin. Nog meer dan tevoren ontluiken meerdere lagen gitaarwerk uit een ijzig mistige sound. Keer op keer valt er wat nieuws te ontdekken. Zelfs na een veelvoud van replays treedt er absoluut geen gewenning op. En dat is een goed teken. Dat wil zeggen dat The Great Old Ones het klaargespeeld heeft om een tijdloos album uit te brengen. Of dat daadwerkelijk ook zo zal zijn, zal de toekomst uitwijzen. Hun overstap van Les Acteurs de l’Ombre naar het grote Seasons of Mist geeft alvast aan dat ook anderen in de band geloven. Maar ik hoef niet meer overtuigd te worden. Voor kwalitatieve, originele en intelligente black metal moet je dit luisteren. Er wacht deze heren nog een grote toekomst. Mark my words!

Flp: 95/100

The Great Old Ones – EOD – A tale of dark legacy (Seasons of Mist 2017)
1. Searching for R. Olmstead
2. The shadow over Innsmouth
3. When the stars align
4. The ritual
5. Wanderings
6. In screams and flames
7. Mare infinitum