lubbert das

Nusquama – Horizon ontheemt

Nu de Nederlandse black metal toch wel een groot profiel wordt aangemeten – niet verwonderlijk gezien de vele albums die de laatste tijd de revue passeren en de set van Maalstroom op Roadburn – krijgt ze ook een duidelijk eigen gezicht van ietwat ruizig geproduceerde (Nijmegen) of net zeer experimentele black metal (Utrecht). In die lijn valt ook Nusquama te catalogeren, een project dat zo goed als een dwarsdoorsnede is van deze twee scenes met leden die ook musiceren in, here we go: Laster, Fluisteraars, Turia, Solar Temple, Grey Aura, Lubbert Das, Iskandr en nog wat andere projecten. Incest wincest, zoals men in de Nederlandse (maar ook IJslandse) scene placht te zeggen. Op gitaar vinden we zo O. terug, die de riffs aaneenrijgt in een stijl die wat richting Iskandr doet denken. De ijselijke vocalen van T. klinken helderder dan haar zangwerk bij Turia en komen duidelijker naar voor in de heldere, koude en van franjes ontdane mix. Echter weet Nusquama zich met haar middellange songs (elk tussen vijfenhalf en zevenenhalf minuten) te onderscheiden van de hierboven genoemde bands, hoewel vooral de invloed van het Haeresis Noviomagi collectief opvalt. Wat ervoor zorgt dat Nusquama een meer gevarieerd project is, is echter de melancholie die door middel van mid-tempo, melodieus gitaarwerk doorheen alle songs waait (en waarvan het knappe “Vuurslag” een mooi voorbeeld is), en waarin de geprevelde insteek van Fluisteraars opvalt (“Eufrozyne” en zeker het magistrale “Ontheemd”). De samenwerking van deze muzikanten met verschillende muzikale achtergronden schemert als een constante doorheen dit debuut dat de naam “Horizon ontheemt” draagt, waardoor de Nederlandse scene alweer een nieuw gelaat toont dat zich voldoende onderscheidt om op zichzelf te kunnen staan. Persoonlijk mis ik hier en daar wat variatie in tempo en mochten sommige explosies een iets hoger in your face-gehalte hebben gehad, maar dat zou muggenziften zijn over een album dat me al ettelijke weken steeds opnieuw weet mee te slepen. Benieuwd wat de volgende verrassing van onze Noorderburen zal inhouden!

CAS: 86/100

Nusquama – Horizon ontheemt (Eisenwald 2019)
1. De aarde dorst
2. Wrevel
3. Vuurslag
4. Eufrozyne
5. Ontheemd
6. Met gif doordrenkt

Acathexis – Acathexis

Fallen Empire Records is stervende, en met haar laatste ademtocht blies het label op tweede kerstdag 4 nieuwe releases onze richting uit, die we hier bij Addergebroed niet links kunnen laten liggen. Op de bewuste dag hadden we het nog over Lubbert Das, vandaag valt de eer aan Acathexis, die een eerste echte teken van leven geven. Het gezelschap overstijgt niet enkel de landsgrenzen, maar we vinden de drie leden over evenzoveel continenten terug. Gitaar- en baswerk krijgen we voornamelijk geserveerd door onze landgenoot Déhà (Imber Luminis, Slow, Aurora Borealis, Yhdarl,…), die ons hier één van zijn beste werken tot nu toe voorschotelt. De scherpe, furieuze drums worden dan weer aangeleverd door de Amerikaan Jacob Buczarski, het meesterbrein achter Mare Cognitum en over wie we later meer te vertellen hebben. Om het trio compleet te maken schreeuwt Dany Tee het boeltje zeer overtuigend bij elkaar, waarbij hij striemende, uitgerekte screams met gorgelende maar heldere grunts combineert. Voor zij die hem niet kennen, de Argentijn maakte eerder lid uit van Seelenmord en heeft zangprestaties op zijn naam staan bij onder andere Downfall of Nur en het dit jaar ter ziele gegane (en eveneens Belgische) Ter Ziele. “Acathexis” is een dwarsdoorsnede van de stijlen van de drie muzikanten: waar de vocalist en Déhà voornamelijk repetitieve, slepende muziek uitbrachten wordt die verder uitgediept en slagen ze erin meer dynamiek te creëren dan hun eerdere projecten uitstraalden, dit alles ondersteund door Buczarski’s strakke drumsalvo’s en zijn dito gevoel voor dramatiek, daar een vergelijking met Mare Cognitum niet zelden steek houdt. Acathexis werkt volgens een eb- en vloedstructuur maar blijft bijzonder interessant, waarbij de stevige maar ijzige gitaarsound de plaats in de spotlight terecht opeist. De groep schept geen grote spanningsbogen maar stevent onbevreesd af op beklijvende crescendo’s zoals we te horen krijgen op “Veins hollowed”, de track die meteen de eer van beste nummer op het album wegkaapt. Hoewel Acathexis binnen de psychoanalyse een staat beschrijft waarin normaal verwachte emoties afwezig blijven en de helder gemixte sound bijzonder koud klinkt, weet het album toch een gevoelige snaar te raken. Je wordt als luisteraar meegesleept en het album blijft even aan je lijf plakken.  Fallen Empire mag dan op sterven na dood zijn, het label weet net voor de eindmeet van het jaar enkele zeer interessante releases uit te spuwen. Acathexis’ debuut met dezelfde naam blijkt een terechte toevoeging aan het lijstje te zijn!

CAS: 87/100

Acathexis – Acathexis (Fallen Empire Records 2018)
1. Immurement
2. Life only Festers
3. Veins hollowed
4. Stillborn // Isolate

Witte Wieven/Reiziger – Vlucht

Als afsluiter van een wederom erg sterk black metal-jaar bij onze noorderburen, krijgen we naast een nieuwe Lubbert Das ook nog een split tussen Witte Wieven en Reiziger voorgeschoteld waarbij beide bands één lange atmosferische black metal-song laten horen. Witte Wieven uit Tilburg bijt de spits af en pikt de draad op waar haar eerste EP “Silhouettes of an imprisoned mind” twee jaar geleden stopte. Het duo bestaande uit zangeres/gitariste/bassiste Carmen Raats en drummer Sarban Grimminck creëert een wazige en ijle atmosfeer des te meer door Carmen’s frêle zang die naar bands als Amesoeurs en Les Discrets neigt, maar we horen in “Met beide benen in het niets” ook wel wat Agalloch terug in de melancholische gitaarleads rond de 5:30 grens. De dissonante elementen die we op de EP nog hoorden, zijn echter verdwenen in het niets en hebben plaatsgemaakt voor een dromerig geluid. De serene openingsklanken en de opbouw van diens melodie doen heel hard denken aan “Earth as a womb” van het geniale Altar Of Plagues. Wanneer na drie minuten de black metal-klanken uit de startblokken schieten, zoekt Carmen het contrast op tussen haar engelenzang en hoge screams en de gitaren rangeren tussen cleane klanken en lage, modern klinkende riffs. “Met beide benen in het niets” is een dynamisch nummer dat enkele mooie opbouwen kent en haar mysteries gaandeweg prijsgeeft. Benieuwd naar de opkomende Roadburn-performance! Daarna is het de beurt aan Reiziger, de soloband van Laster’s N en niet te verwarren met de Belgische postcore-band uit Hechtel. “Dauw en daad” duurt negen minuten en hield me met haar hypnotiserende klanken, lo-fi riffs, repetitief drumspel, ijzige synths en ijle screams vanaf de eerste luisterbeurt in een grip die me niet meer los liet. Hoewel Reiziger minder buiten de lijntjes kleurt dan Laster, hoor je in de overall sound toch wel enkele gelijkenissen. Reiziger onderscheidt zich echter door een triomfantelijk gevoel dat inherent aanwezig is door een keyboardlaag die de sound van hoorngeschal en blazers evenaart. Een intrigerend epos en één van de beste nummers van het afgelopen jaar dat zo hard om meer roept. Ook de split-tape “Hertovenarij” van Reiziger en Alruin uit 2016 is de moeite waard. Mensen die van hun exemplaar af willen (aan een redelijke prijs natuurlijk), mogen me altijd contacteren! Dikke duim voor Babylon Doom Cult Records om ons met deze interessante split te verblijden.

JOKKE: 87/100 (Witte Wieven: 84/100 – Reiziger: 90/100)

Witte Wieven/Reiziger – Vlucht (Babylon Doom Cult Records 2018)
1. Witte Wieven – Met beide benen in het niets
2. Reiziger – Dauw en daad

Solar Temple – Fertile descent

Met haar demo “Rays of brilliance” wist het Nederlandse Solar Temple het tot mijn eindejaarslijstje van 2017 te schoppen. De verwachtingen voor nieuw werk waren dus hooggespannen en worden amper een jaar later al ingelost middels de release van een volwaardig debuut. “Fertile descent” kent slechts twee tracks, maar die klokken gezamenlijk wel op vijfendertig minuten speeltijd af. De wervelende black van de demo is nog steeds aanwezig en aan het unieke riffwerk van “Those who dwell in the spiral dark” hoor je meteen dat O (Turia, Galg, Iskandr, Lubbert Das) de gitaar hier hanteert, bijgestaan door M op drums. O’s bezwerende en plechtstatige (meestal heldere) vocalen galmen doorheen de furieuze riffs als een lokstem die je doorheen de donkere, oude bossen van de Veluwe meevoert naar lang vervlogen tijden. Hoewel het doorsnee gevoel van black metal eerder koud en kil is, wasemt de muziek van Solar Temple toch ook een warme, uitnodigende echo uit. De band raast niet alleen als een wervelwind doorheen haar riffs, maar bouwt ook meer ingetogen, repetitieve en psychedelische partijen in waarbij orgelklanken bijdragen aan het begeesterend gevoel. Het gitaarwerk van “White jaw” knipoogt bij aanvang naar de melancholie en triomfantelijke insteek van de Oekraïense grootmeesters Drudkh, maar al gauw ontbloot het duo haar tanden met haar eigen intrigerende sound waarin allerlei bevreemdende kreten zich doorheen de psychedelische en denderende maalstroom aan riffs boren en subtiele verwrongen dissonantie zich Swans-gewijs manifesteert. Solar Temple laat haar muziek bovendien voldoende ademen en bouwt lange instrumentale passages in die eigenwijs verschillende richtingen uit meanderen en de luisteraar zo meenemen op een dromerige trip. Solar Temple slaat met haar debuut de nagel op de kop. Straffen toebak!

JOKKE: 91/100

Solar Temple – Fertile descent (Eisenwald/Haeresis Noviomagi 2018)
1. Those who dwell in the spiral dark
2. White jaw

Iskandr – Euprosopon

Het lijkt wel alsof alle muziek die de heer O aanraakt in goud verandert. We zijn immers al meermaals ferm onder de indruk geweest van zijn muzikale uitspattingen in onder andere Turia, Solar Temple, Lubbert Das, Galg en ook Iskandr, waarmee de man nu een tweede langspeler aflevert. Deze komt er na het debuut “Heilig land” uit 2016 en de EP “Zon” die later dat jaar uitkwam. De nieuwe plaat kreeg de ietwat vreemde titel “Euprosopon” mee en verwijst naar de onmogelijkheden van de ideale man (“prosopon” betekent het aanzien of de gestalte van een mens en is afkomstig uit het Grieks waar het woord oorspronkelijk “gezicht” of “masker” betekende). Er is echter nood aan een nieuw soort heldendom binnen het werelds verval en de plaat wil een heroïsch en middeleeuws symbolisme opwekken bij de luisteraar. O geeft zelf aan dat Noorse klassiekers zoals “Eld” van Enslaved, “Dark sorcery” van Aeternus en “…Again shall be” van Hades de voornaamste blauwdrukken voor Iskandr’s heidense black vormen. Drie platen die ik zelf ook met warme gevoelens onthaal, maar het is nu niet zo dat de invloeden er vingerdik opliggen. Het zijn eerder de strijdvaardige, heroïsche en triomfantelijke gevoelens van die albums die ook in de riffs, melodieën en strijdlustige zang van “Euprosopon” gecapteerd zijn. Bovendien zijn de vier lange composities complexer dan het oude werk en bevatten ze meer atmosferische elementen. Zo kent “Regnum” een meer timide akoestische passage die een heidens verlangen en terugkeer naar lang vervlogen tijden uitademt. Dit vormt een mooi contrast met de black metal passages. Ook het gebruik van koebellen en andere traditionele instrumenten in onder andere “Heriwalt” verrijkt de sound. Dit is echt een nummer dat de glorieuze oude Hades-dagen doet herleven terwijl de hoofdmelodie van “Verban” dan weer Drudkh uitademt en catchy klinkt. Nadat O in het verleden alle instrumenten zelf verzorgde, heeft hij nu in M. Koops van Fluisteraars een nieuwe strijdmakker gevonden voor de battle drums, wat op ritmisch vlak sterker uitpakt. Koops stond O tevens op productioneel vlak bij waardoor de plaat meer open en natuurlijk klinkt. De ambities van Iskandr reiken ver en met “Euprosopon” slagen ze erin om de verwachtingen meer dan waar te maken.

JOKKE: 86/100

Iskandr – Euprosopon (Eisenwald/Haeresis Noviomagi 2018)
1. Vlakte
2. Regnum
3. Verban
4. Heriwalt

Turia – Dede kondre

We zijn midden januari en Turia opent haar tweede – mysterieus getitelde – langspeler “Dede kondre” (Surinaams voor “land van de doden”) met de titeltrack die meteen aast op een plaatsje in mijn “songs-van-het-jaar-lijstje” dat binnen elf maanden zal verschijnen. De hypnotiserende riffs van O (Galg, Iskandr, Lubbert Das) zwellen gemoedelijk uit hun feedback aan totdat drummer J zijn simpele maar effectieve groove inzet en T met haar ijle, pakkende screams de koude rillingen over mijn rug doet lopen…goed voor zeven minuten pure gitzwarte zelfexpressie.  Ook “Een poort van takken en loof” weet met dezelfde basisingrediënten een innemende song neer te zetten waar de geest van een Ash Borer nog wel doorheen waait, hoewel Turia toch steeds meer een eigen draai aan haar atmosferische muziek heeft weten geven. Zo valt “Houten tempel” positief op door de cleane gezangen aan het begin van de song en domineren slepende doomritmes met melodieuze uitwaaiers over de black metal aggressie om uiteindelijk te stranden in akoestische gitaren en noise. En halverwege “Waterzucht” menen mijn aandachtige oren zelfs een mondmuziekske waar te nemen. Positief is dat de vrij uitgesponnen songs – opgebouwd uit nochtans repetitieve drum- en gitaarpartijen – nergens lang aanvoelen en voorbij zijn voor je het weet. Eindigen doet Turia met het tergend trage, getormenteerd klinkende “De toorn der goden” dat op je gemoed inhakt zoals de regering op onze levensstandaard en je leeg en verweesd achterlaat eens ook hier de akoestische klanken en noise weggeëbd zijn. Over eersteling “Dor” was ik al lovend, maar op deze opvolger heeft het trio zich nog weten overtreffen. Zoals met de voorganger het geval was staat hun eigen Haeresis Noviomagi label in voor een gelimiteerde run op cassette en zal het Portugese Altare Productions de vinylrelease op zich nemen. Snel handelen zal de boodschap zijn!

JOKKE: 90/100

Turia – Dede kondre (Altare Productions/Haeresis Noviomagi 2017)
1. Dede kondre
2. Een poort van takken en loof
3. De houten tempel
4. Waterzucht
5. De toorn der goden

Iskandr – Heilig land

Niet alleen het noodweer van de voorbije weken creëerde modderstromen waar het moeilijk aan ontkomen was. Ook de zwartmetalen maalstroom die zich van bij onze noorderburen een weg baant doorheen de Lage Landen, maakt de nodige slachtoffers. Zandzakjes zijn niet opgewassen tegen deze – als het ware – NWODBM. In de diepste krochten van hun enerzijds vruchtbare, anderzijds verrotte ondergrond schuilt het Haeresis Noviomagi label dat in alle obscuriteit enkele interessante titels op cassette – zij het in sterk gelimiteerde oplages – uitbrengt. Eén van de vier individuen achter het label en enkele van hun releases is meneer O, die opduikt bij onder andere Galg, Lubbert Das en Turia en nu met Iskandr opnieuw zwaar geschut op ons afvuurt. De term “iskandr” verwijst immers naar een Russische ballistische raket, hoewel het eveneens de Oosterse naamgeving voor Alexander De Grote is. Daar ik geen oorlogsverheerlijking bespeur, maar de vier songs handelen over donkere middeleeuwse atmosferen, een melancholisch verlangen en vorstelijke triomfen, lijkt de tweede verklaring voor de bandnaam aannemelijker. De veertig minuten die “Heilig land” opeisen zijn er waarbij je bevangen wordt in een bedwelmend net van zich traag voortslepende doomy black metal met suïcidale screams en repetitieve snellere uitbarstingen. Wanneer de voet op het gaspedaal gaat, loeren Ash Borer en Fell Voices doorheen het donkere struikgewas en wijkt het totaalplaatje amper een duimbreed af van het lichtjes fenomenale Turia. Begin nu niet te zeurenpieten over wat dan het bestaansrecht van Iskandr kan zijn, want de meerwaarde van deze laatste vinden we voornamelijk terug in de afwisseling tussen de repetitieve knuppeltranscendentie en het tragere doomy werk. De akkoordenprogressies in “Galgenveld” zijn van Oost-Europese inslag en dan voornamelijk Oekraïne, want de geest van grootmeesters Drudkh waart overduidelijk rond over deze afschrikwekkende executiepleinen. In de claustrofobische waanzin die we te verwerken krijgen, slaagt de basgitaar er toch in om de aandacht op te eisen. Voornamelijk in “Bottendael” zorgen de trage maar lage baspulsen voor een doomdenderende puls. De aftrap van “Wolfskuil” bevat dan weer die huiveringwekkende grandeur die een Fell Voices, Ash Borer of Vanum ook weten op te wekken met hun ijskoude riffwerk. Iskandr levert met “Heilig land” opnieuw een schot in de zwarte roos af en verdient het om bij meer dan vijfenvijftig gelukkige bezitters van een cassettedek terecht te komen.

JOKKE: 83/100

Iskandr – Heilig land (Haeresis Noviomagi 2016)
1. Berg en dal
2. Galgenveld
3. Bottendael
4. Wolfskuil