Voor diens vierde langspeler “Arrows from below” ruilde Israthoum het Portugese Altare Productions in voor New Era Productions, wat op zich niet zo onlogisch lijkt aangezien de semi-Portugese band al heel wat jaartjes vanuit Nederland opereert. Weinig black metal-acts hanteren dezer dagen nog een intro en ook hier is dat niet het geval wat maakt dat “Litany of spite” meteen de deur open ramt en er geen spaander van heel laat. In een mid-tempo nummer als “Ascetic temples” – een oudje dat hier een nieuw leven kreeg – heeft het trio heel wat weg van het geweldige Zweedse Svartsyn, waarvan een heruitgave van diens demo op Nomad Snakepit, het label van Israthoum drummer Tiúval, verscheen. Atmosfeer staat steeds centraal bij Israthoum en de heren slagen daar meesterlijk in zonder in bijvoorbeeld lang uitgestrekte post-black landschappen te vervallen. Ondanks de bijwijlen razende black laat het trio haar muziek ademen (mede dankzij een organische productie) en gaat het een melodieuze leadpartij links of rechts niet uit de weg. Hoewel Israthoum’s kijk op het genre middels allerhande experimentele elementen zoals koorgezangen en een gelaagde textuur aan subtiele mysterieuze achtergrondgeluiden (“Tuam vocavit“) wel een occulte muzikale insteek heeft, resulteert dat gelukkig niet in theologische grootspraak. Het blasfemische “Laetetur cor” valt verder positief op doordat het de eerste keer is dat Israthoum een nummer in het Portugees brengt. De muzikanten hebben reeds meer dan twintig jaar ervaring op de teller staan en zijn dus best doorwinterde veteranen in de zwarte muzikale kunsten. Dankzij een open blik denken ze tevens niet binnen bepaalde hokjes wat van “Arrows from below” opnieuw een spannende en avontuurlijke plaat maakt die ook na meerdere luisterbeurten blijft boeien. Het enige puntje van kritiek is dat ze met 31 minuten speeltijd nogal beknopt gehouden werd. Maar daar zullen we maar niet te lang over blijven zeuren. Opnieuw een schot in de roos!
JOKKE: 85/100
Israthoum – Arrows from below (New Era Productions 2019) 1. Litany of spite 2. Bracu magistrïs 3. Ascetic temples 4. Laetetur cor 5. Adlivun 6. Tuam vocavit
Kortelings na de gelijknamige drie songs tellende promotape, vuurt Tyranni de eerste volwaardige langspeler “Baron af avoghetens smärta” (zou iets in de aard van “baron van de pijn van ijdelheid” moeten betekenen) op ons af waarop, naast de drie gekende nummers, nog zes nieuwe composities prijken. Gedurende 55 minuten presteren de heren Förbannelse, Likaska en Svartpest het om gure, koude, Scandinavische black uit lang vervlogen tijden met de sneeuwschop aan te rijken. Tussen al het orthodoxe, occulte en dissonante zwartmetaal door, blijft het soms zo’n verademing om dergelijke goeie ouwegetrouwe black te horen die wordt uitgevoerd op de manier waarop het zo’n 25 jaar geleden allemaal bedoeld was. De ijskoude riffs zijn in staat om ijspegels aan menig hipsterbaard te vormen en doen hun cold brew latte macchiato’s instant bevriezen. Triomfantelijk toetswerk schuurt de meest hoekige kantjes eraf en zorgt voor een spookachtige atmosfeer die je de gitzwarte en godverlaten bossen probeert in te lokken. Wanneer het orgel wordt bovengehaald is de grafstemming compleet. Dat het trio hun plaat heeft ingeblikt in de Afgrundsmysticism studios is overduidelijk. Deze opnamefaciliteiten in het Zweedse Nyköping zijn alom gekend van de illustere heerschappen Swartadauþuz en Sir N. van Ancient Records die hier materiaal vereeuwigden voor hun elvendertig projecten. Liefhebbers van een Bekëth Nexëhmü, Azelisassath, Greve of Gnipahålan kunnen dit trouwens blindelings aanschaffen. Zoals steeds is de sound lekker kil, organisch en ruimte-vullend. Tyranni’s second wave Zweedse black varieert van mid-tempo tot snelle uithalen en nummers als “Döpt i ondsinthet” en “Kittel af tyranni” durven tot respectievelijk negen en veertien minuten uitlopen. Het kraaierig krijswerk klinkt hees en ijl en schuurt lekker door de bijwijlen kosmische grootsheid. “Baron af avoghetens smärta” is een plaat die in het verlengde ligt van Gardsghastr’s “Slit throat requiem” die eerder dit jaar verscheen en een plaats in de top van mijn eindejaarslijst zal opeisen. Voor Tyranni is het nog net iets te vroeg om dat magistrale album het vuur aan de schenen te leggen maar ze zijn wel goed op weg.
JOKKE: 86/100
Tyranni – Baron af avoghetens smärta (New Era Productions 2019) 1. Bespottande åkommor 2. I besvärjelsens namn 3. Avoghetens baron 4. Förbannelsens snara 5. Smutsets vålnad 6. Dödens hand 7. Döpt i ondsinthet 8. Kittel af tyranni 9. Vredgande leda
Het Amerikaanse Belshazzar laat er geen gras over groeien. Terwijl we wekelijks nog plezier halen uit hun ferme “Holy blood” demo, is er al een nieuwe release klaargestoomd: een twee tracks tellende EP die opnieuw via New Era Productions verdeeld wordt. Op de demo preek een schilderij van de Engelse romantische schilder John Martin getiteld “Belshazzar’s feast“, een verwijzing naar de bandnaam. Voor de EP werd het coverartwork ontleend aan het schilderij “The crucifixion” van de achttiende-eeuwse Italiaanse schilder Giambattista Tiepolo. Een beetje cultuur kan nooit kwaad. De akoestische aftrap van “The empire rebuilt” brengt ons meteen in vervoering en leidt naadloos naar mid-tempo black met een heuse rock-vibe die op tijd en stond terug plaats maakt voor non-distorted gitaren. Lekker catchy en old school en een geslaagde productie die rauwheid en transparantie (hoor die basgitaar gaan!) combineert. Ook “The final battle” opent met clean gitaargetokkel en ontbindt haar demonen middels trage black metal die hier eerder meeslepend dan rockend is, en opnieuw meermaals de versterkers laat zwijgen om ruimte te geven aan introspectieve momenten. De orgelklanken en toetsen die we op de demo hoorden, blijven hier achterwege maar het tweede nummer bevat dankzij een slepende leadpartij toch nog een melodieus hoogtepunt. Ondanks de shift van keyboards naar akoestische gitaren als sfeerbrenger, kunnen fans van de demo deze EP blind in huis te halen.
JOKKE: 81/100
Belshazzar – The empire rebuilt / The final battle (new Era productions 2019) 1. The empire rebuilt 2. The final battle
Het heerschap Vaal hoorden we eerder dit jaar al aan het werk op de “Uit een duister verleden” plaat van Ravenzang. Deze keer is het de beurt aan zijn gelijknamige soloproject en diens tweede langspeler “Visioen van het verborgen land“. Opnieuw geen moderne klanken, maar zwartmetaal dat met beide zwarte lederen puntschoenen diep in het traditionele verleden van het genre staat. Ten opzichte van het oude werk ligt de focus nu meer op melancholie en atmosfeer, hoewel de rauwheid niet verloren is gegaan. Keyboards zorgen voor extra sfeerschepping en doen een oeroude-Dimmu Borgir-wind door het vale landschap waaien, maar begraven de black metal-klanken allerminst onder een dik sneeuwtapijt zoals de kerk op de albumcover. Mid-tempo, niet al te ingewikkelde nummer als “Doudesheimen” of “Stemmen in de mist” zouden bovendien ook niet op Gehenna’s “First spell” misstaan hebben. In “Schimmerwoud” creëren de toetsen een enorm duister en mysterieus ambient klankspel dat visioenen van eenzame koude nachtelijke boswandelingen oproept. De mix laat voldoende ruimte voor de basgitaar die voor deze gelegenheid door sessielid Morden Demstervold (o.a. Blood Tyrant, Haat, Orodruin) ingespeeld werd. Onderhoudende plaat voor traditionele black metal-fanaten.
JOKKE: 78/100
Vaal – Visioen van het verborgen land (New Era Productions 2019) 1. Een nachtelijk waken 2. Verloren in een vreemde droom 3. Doudesheimen 4. Zielentocht 5. Schimmerwoud 6. Stemmen in de mist 7. Visioen van het verborgen land 8. De laatste schemering
New Era Productions verblijdt old school underground liefhebbers op tijd en stond met interessante tapes. Uit het nieuwe pakket van zes titels (Tyranni, The Night Specter, Ysengrin, Vaal, Satanist Terrorist en Belshazzar) pikte ik die laatste eruit hoewel de bandnaam – ondanks het feit dat er zelfs drie gelijknamige bands zijn – geen belletje deed rinkelen. Hier hebben we met de Amerikaanse black metal-band van doen die inspiratie voor haar bandnaam vond bij Belsazar, de laatste kroonprins van Babylonië. Het Bijbelboek Daniël beschrijft hoe Belsazar een groot feest gaf voor duizend van zijn machthebbers. Tijdens de maaltijd gebruikten dezen op zijn bevel de bekers die zijn vader Nebukadnezar uit de tempel van Jeruzalem had geroofd. Plots verscheen er een hand die een tekst in een onbekend schrift op de muur schreef. Daniël legde de tekst uit die een waarschuwing van God bleek in te houden vanwege Belsazars heiligschennis. De woorden waren: “Mene mene tekel ufarsin” wat wil zeggen ‘geteld, geteld, gewogen en verdeeld’. Diezelfde nacht vielen de Perzen Babylon aan en werd koning Belsazar vermoord. De woorden “Mene tekel” leven in de Nederlandse taal voort in de vorm van de uitdrukking ‘een teken aan de wand’, waarmee wordt aangegeven dat er mogelijk onheil dreigt. In het geval van deze debuutdemo laat het demonische Belshazzar twaalf minuten muzikaal onheil horen waar we maar geen genoeg van kunnen krijgen. Twee dreigende mid-tempo songs met daartussen één opzwepend uptempo nummer opgebouwd uit simpele maar effectieve rock ’n roll oer-riffs, mysterieuze orgelklanken, een laag gepitchte scream, een niet-universitaire duivelse insteek en tonnen atmosfeer. I love it! Denk aan het Poolse Xantotol en recentere bewierokingen van die doomy black-pioniers door ons eigenste Perverted Ceremony en Moenen Of Xezbeth, maar dan met een betere productie. Mijn extra klankbord voor dit soort old-school black hoorde ook iets van een Faustcoven en Occvlta terug, wat absoluut niet gelogen is. Aanrader voor fans van eerder genoemde bands.
JOKKE: 82/100
Belshazzar – Holy blood (New Era Productions 2019) 1. Unlock the gates 2. High upon my throne 3. Holy blood
Na de goed onthaalde eerste demodie eerder dit jaar verscheen, slaat Heinous reeds een tweede keer toe in de vorm van een twee-songs-tellende EP waarvoor het Belgische Medieval Prophecy Records en het Nederlandse New Era Productions de handen in mekaar sloegen. De Nidrosian black metal bands die bij de demo als referentiepunt werden aangehaald, zijn nog steeds toepasbaar op de vurige en vinnige black van onze landgenoten. Ook de stokoude Finse invloeden blijven latent aanwezig en voeg daar gerust ook maar een oer-Franse invalshoek bij. Nieuw element zijn de keyboards die in “Maudits” voor een atmosferische toets zorgen, hoewel Heinous (gelukkig) wel voor een ruwe en vuile sound heeft gekozen. Het thrashy randje zit bovendien nog steeds aan de zwartmetalen fundering vastgekoekt en gas wordt er zelden teruggenomen. De zanger zet eveneens een goede prestatie neer en zoekt aan het einde van “Maudits” uit hoe ver hij zijn stembanden kan uitrekken. Sterk nummer! Van deze band met o.a. bassist Sabathan (ex-Enthroned, Slaughter Messiah) en gitarist Rodrigue Soudant (Slaughter Messiah) in de gelederen, gaan we hopelijk nog veel horen. Laat die eerste langspeler maar komen!
JOKKE: 80/100
Heinous – Lucifer vult (New Era Productions/Medieval Prophecy Records 2019) 1. Temple’s fall 2. Maudits
Begin 1996 kampeerden er drie legendarische black metal-muzikanten in de Noorse Waterfall Studios. De nummers die de heren Satyr, Frost en Kveldulv hadden ingeblikt, resulteerde in het machtige “Nemesis divina“. Nadat de dagelijkse shift van de Noren erop zat, sloop een Tsjechisch duo stiekem de studio in om met dezelfde settings van amps en drumstel ook een plaat op te nemen. Het duurde echter nog een luttele 23 jaar alvorens “Po vrhu vždy je prázdno kolébek” van Triumph, Genus – het levenslicht zou zien. U had natuurlijk al door dat dit een fabeltje is, maar mijn punt is hopelijk wel duidelijk. Satyricon’s laatste pure black metal-plaat heeft blijkbaar een onuitwisbare indruk nagelaten op de Tsjechen want alles aan dit halfuur durend schijfje ademt “Nemesis divina” uit, nog véél meer dan voorganger “Všehorovnost je porážkou převyšujících” uit 2013. De nieuwe langspeler heeft een schizofreen effect op mijn geest want die wordt voortdurend heen en weer geslingerd tussen pure Noorse bitter- en grimmigheid hoewel de Tsjechische taal dan toch weer dat op en top nors aanvoelende Oost-Europese gevoel voedt, hoewel het timbre van Jarsolav’s vocalen als twee druppels water op dat van Satyr gelijkt. De melodieën dragen een elitaire triomfantelijke drang uit en worden soms subtiel ondersteund door keys. De riffs in “Vidím ten spěch pojit osudy, zničenou paměť vašich těl” druipen dan weer van het salpeterzuur. De uitvoering is top notch. Zo zit “Po vrhu vždy je prázdno kolébeken” qua compositie doordacht en technisch in mekaar en ook het instrumentale “Dále se netřeba zabývat. Lépe se nadchnout něčím vyšším” kent een vernuftige opbouw en flow. Hoewel niet alleen de algemene feel en sound, maar ook bijvoorbeeld veel overgangen en drum fills de invloed van het reeds menigmaal geciteerde Noorse black metal meesterwerk uitademen, twijfel ik geen seconde aan de integriteit van de band. Gelukkig weten de zeven nummers ook te beklijven zodat “Po vrhu vždy je prázdno kolébek” allerminst als een goedkoop Oost-Europees namaakproduct de analen ingaat.
JOKKE: 85/100
Triumph, Genus – Po vrhu vždy je prázdno kolébek (New Era Productions 2019) 1. Nahlížím přes okraj hrobových jam 2. Byli jsme rozděleni, nese se celým řádem 3. Snad jste do země zaseti 4. Vidím ten spěch pojit osudy, zničenou paměť vašich těl 5. Po vrhu vždy je prázdno kolébek 6. Sledovat skladbu, polohu i tvar dříve, než přijdou k sobě 7. Dále se netřeba zabývat. Lépe se nadchnout něčím vyšším
The past is alive! Het is een populaire hashtag op social media, ontleend aan Mayhem’s “Pagan fears” nummer, om black metal te omschrijven die teruggrijpt naar de gloriedagen van het genre. De zwarte klanken die het Nederlandse Ravenzang produceert, vallen eveneens onder deze noemer te categoriseren. In de vorm van “Uit een duister verleden” (“From the dark past” iemand?) presenteert het duo ons haar eerste langspeler waarop, naast herwerkingen van de zes nummers die op de demo’s “Ravenzang” (2017) en “Terugkeer der tirannie” (2018) prijkten, met “Woud der schaduwen” ook één nieuw nummer te bespeuren valt. Ondanks het feit dat we de naam Mayhem twee keer hebben laten vallen, hebben deze legendarische Noren niet veel van doen met Ravenzang en diens in het Nederlands vertolkte black. De heren Vaal (zang en drum) en Imperiosus (gitaar) halen de mosterd eerder bij oude-Darkthrone en Nargaroth. De punkish black metal-klanken zijn – op heel subtiele keyboards in “Woud der schaduwen” na – van alle franjes ontdaan maar weten toch tot de kern van de zaak door te dringen hoewel het naar het einde van de plaat toe wel wat eentonig begint te worden. Goede zaak dat “Uit een duister verleden” er na een half uurtje dan ook opzit zodat verveling wordt tegengegaan. Dit is natuurlijk allemaal al een triljoen keer eerder gedaan – soms beter, soms slechter – maar de puristen moeten Ravenzang zeker eens uitchecken.
JOKKE: 72/100
Ravenzang – Uit een duister verleden (New Era Productions 2019) 1. Bloed onder volle maan 2. Sterbend licht 3. Verzet van de Falwaz 4. Terugkeer der tirannie 5. Heilweg 6. Woud der schaduwen 7. Hellevorst
New Era Productions presenteert ons middels de samenwerking tussen Forbidden Temple en Ultima Thule een heuse derby der Lage Landen. Beide bandnamen deden bij ondergetekende geen belletje rinkelen; blijkt ook dat het twee relatief nieuwe spelers in het black metal-circuit zijn. Het uit Vlaamse velden ontsproten Forbidden Temple werd pas in 2017 door de heren Agaliarept en Tenebrae opgericht en bracht voorafgaand aan deze collaboratie reeds drie demotapes uit. De productie en uitvoering van hun old-school black metal, het rudimentaire zwart/witte artwork en de algemene instelling en présence van de band ademen underground uit (zonder al té lo-fi te zijn) en dat zal hoogstwaarschijnlijk ook in de toekomst (bewust) zo gehouden worden. Op ondersteunende keyboardlijntjes na, horen we geen franjes en moeilijkdoenerij, maar simpele riffs en drumpatronen die er desalniettemin in slagen om nostalgische gevoelens op te wekken naar een tijd waarin beide knapen nog niet geboren waren of op zijn minst nog in de luiers zaten. Het Nederlandse Ultima Thule heeft met de in 2017 verschenen demo “Enthralling lunar majesty” reeds één wapenfeit op haar palmares staan. Er vallen heel wat parallellen te trekken tussen beide bands want ook hier is een duo aan het werk dat old school primitieve black produceert waarbij – door velen verguisde maar blijkbaar terug van weg geweest zijnde – keyboards ingezet worden voor extra sfeer en gezelligheid. De sound is iets voller vergeleken met die van hun zuiderburen, de instelling een tikkeltje agressiever en de uitvoering verloopt wat vlotter. De heren hebben waarschijnlijk dan ook meer ervaring en jaren op de teller staan. Beide bands hebben mijn interesse weten wekken en hun toekomstige queesten zullen verder gevolgd worden. Voor liefhebbers van Graveland en consorten.
JOKKE: 74/100 (Forbidden Temple: 72/100 – Ultima Thule: 76/100)
Forbidden Temple/Ultima Thule – Split (New Era Productions 2018)
1. Forbidden Temple – Intro
2. Forbidden Temple – Call from the ancient woods
3. Forbidden Temple – Arrival of pagan flames
4. Forbidden Temple – Massacre winds
5. Ultima Thule – The howling fog
6. Ultima Thule – False light dies in their eyes
7. Ultima Thule – Silence and snow
Balgradon Xul, drummer en zanger, weet waarover hij praat. Al jaren staat Infinity bovenaan de (black metal) top in eigen land, al zijn ze nooit echt doorgebroken in het buitenland. Toch staan heel wat albums op hun palmares, waarvan dit jaar de vinylversie van “Non de hac terra” verschenen is. Over dit en nog veel meer hieronder. (Flp)
Ik heb Infinity altijd een erg goede middelmater gevonden, maar “Non de hac terra” steekt er toch wel boven uit. Hoe zie jij mijn opmerking? En wat vind je van het album zelf?
“Non De Hac Terra” steekt inderdaad boven de rest van de albums uit, daar zijn we het zelf ook mee eens. De productie is beter dan voorheen, omdat we hier meer tijd in gestoken hebben met het testen van diverse microfoons in de Vortex Studio. Ook de compositie van de nummers zijn wat uitgebreider dan voorheen en er zitten een hoop thrash metal riffs in verwerkt. Daarnaast heeft Draconis ook meegeschreven aan de nummers waardoor dit album ook een beetje afwijkt van ons vorige werk. De reacties en album reviews zijn over het algemeen erg positief. We zijn zelf zeer tevreden over dit album, hebben er hard aan gewerkt en vonden dat daar ook een album cover bij hoorde dat dit weerspiegeld. Ik ben altijd al een groot fan geweest van Necrolords albumhoezen, dus heb hem benaderd om onze hoes te schilderen. Hij was zeer geïnteresseerd omdat het concept van “The Testimony of the Mad Arab” uit de Necronomicon hem bekend is en erg aansprak.
De vinylversie van “Non de hac terra” oogt fantastisch! Geld noch moeite werd gespaard. Met New Era Productions (heeft samen met Obscure Abhorrence de lp-versie uitgebracht) hebben jullie een nieuwe broodheer gevonden die duidelijk de schouders onder zijn bands zet. Wat liep er mis met het vorige label?
Het resultaat van de albumhoes ziet er inderdaad geweldig uit, vooral de LP versie is erg mooi geworden met de zilverfolie druk en full colour boek. Jasper (ADDERGEBROED: van New Era Productions) is al jaren een goede vriend van mij en de reden dat we onze releases door hem wilde laten uitbrengen is omdat hij betrouwbaar is, passie heeft voor Black Metal en de bands op zijn label niet ziet als ‘product’, wat veel (grotere) labels wel doen. Bloodred Horizon Records leek ons in het begin een geschikt label. “The Arcane Wisdom of Shadows” is in 2008 uitgebracht op cd/digipack en later ook op lp in samenwerking met Obscure Abhorrence Productions. We hebben een prima samenwerking gehad in het begin en hebben ook op ons eerste open air festival Kaltenbach Open Air gespeeld samen met o.a. Dark Funeral en Shining. Daarna hoorde we niet veel meer en er werd ons veel beloofd waarvan weinig is waargemaakt doordat hij persoonlijke problemen had. We moesten soms 4 weken wachten op een antwoord via email wat erg frustrerend was. Wat dat betreft loopt het contact met Jasper een stuk makkelijker, als we iets willen bespreken kunnen we gewoon om de tafel zitten met elkaar in plaats van communiceren via mailwisselingen.
Op Zware Metalen werd een hele boom opgezet over Jaspers zijn dubieuze (lees: nazi) activiteiten en verleden. Wat is Infinity’s standpunt hierover?
Daar zijn wij ons bewust van, maar New Era staat hier los van en brengt geen releases uit wat met NSBM te maken heeft. Infinity heeft niets met nationaal socialisme of politiek. Dat is voor ons allemaal te “aards” en “humaan”.
Gitarist Andras is ondertussen al enkele jaren de laan uit, maar nergens valt te bespeuren wat tot de breuk heeft geleid. Een vechtscheiding is het alvast niet geworden, aangezien Andras nog de foto’s getrokken heeft voor “Non de hac terra“.
Andras heeft 11 jaar bij Infinity gezeten en is nog steeds een van mijn beste maten. De reden dat hij uit de band gestapt is, is omdat hij zijn aandacht volledig wilde geven aan zijn carrière als goudsmid. Onze stijl is wat vernieuwd en hij had daarvoor veel tijd nodig om te oefenen, maar kon dat uiteindelijk niet meer combineren.Ik respecteer zijn keuze en gun hem veel succes in zijn nieuwe richting. Hij heeft voor mij hele mooie exclusieve sieraden gemaakt. Onder andere een pentagram hanger die in een amethist verwerkt is, een hanger van Anzu en een ring met het sulfer symbool. Als je geïnteresseerd bent in zijn werk, hierbij een link naar zijn Facebook pagina: https://www.facebook.com/andras.jewellery
Ondanks een rijk verleden en een resem prima albums kan ik me niet ontdoen van het feit dat Inifnity nooit echt doorgebroken is. Hoe zie jij dit?
We zijn inderdaad nooit echt “doorgebroken”, maar zelf ben ik tevreden met wat wij tot nu bereikt hebben. Infinity heeft er nooit echt naar gestreefd om heel bekend te worden. Hiervoor hebben we ook bewust gekozen. We hebben wel kansen gehad om bij grote labels te tekenen, maar die hadden als eis dat we heel veel moesten optreden en touren. Wij blijven liever onafhankelijk en willen zelf bepalen met wie en wanneer we een optreden doen.
Inderdaad, Infinity is een band die live nooit echt tourt noch veel speelt. Ik neem aan dat jullie niet zomaar elke show aannemen. Wat is jullie live policy?
Dat klopt, wij zijn zeer kritisch wat betreft onze optredens. Ten eerste willen we alleen met bands het podium delen die snappen waar Black Metal om draait en niet alleen waarde aan de muziek hechten, maar vooral aan de ideologie. Infinity is geen band die iedere week wil spelen en op ieder festival. Ook weigeren wij om in cafés te spelen, omdat wij daar niet de juiste sfeer kunnen overbrengen wat voor ons heel belangrijk is. We hebben eigenlijk maar een paar exclusieve optredens per jaar, maar die optredens zijn vaak wel met interessante bands. Ons laatste optreden is in april 2014 geweest in Blamont (Frankrijk), samen met o.a. Horna en Myrd.
Wat mogen we in de toekomst nog verwachten van Infinity?
We zijn op het moment bezig met het schrijven van nieuwe nummers en ben erg enthousiast over de 4 nieuwe nummers die we tot nu hebben. Daarnaast zijn we ook de Dissection cover “Night’s Blood” aan het toevoegen aan onze live set. We hebben verder nog geen concrete plannen, maar voordat we met een nieuwe full length CD aankomen zal er misschien eerst een EP worden uitgebracht als aankondiging voor het nieuwe album.
Speel je nog niet met de idee een glam rockband op te richten? Jullie cover van “Right next door to hell” was misschien al een vette knipoog hiernaar?
Haha, dat zal dan meer een sleaze rock band worden. Ik zie mezelf nog niet echt met een getoupeerd kapsel, oogschaduw en lippenstift. Als ik ooit de juiste frontman/zanger tegen kom dan zou ik best een band willen oprichten. Ik maak er geen geheim van dat ik een enorme Guns N’ Roses fan ben en naast (Black) Metal ook veel luister naar verschillende stijlen rock muziek. Zelf heb ik altijd al een GNR nummer willen opnemen / coveren en een Black Metal versie van willen maken, gewoon voor onszelf en niet met de intentie om dit uit te brengen. Het nummer “Right Next Door To Hell” vind ik een erg sterk nummer, zowel muzikaal als tekstueel en was benieuwd hoe dit nummer met blast beats en een scream zou klinken. Het resultaat vonden we boven verwachting en hebben besloten om dit nummer als (hidden) track op het compilatie album “Back To The Source” te plaatsen. Er is nog nooit een BM band geweest die een cover van GNR gedaan heeft. Ik heb dit nummer op Youtube gezet en de link naar de officiële Guns N’ Roses Facebook gestuurd, die waren zo onder de indruk dat ze dit nummer hebben gepost op een vrijdagavond. Binnen 2 uur hadden we meer dan 5000 likes en de reacties waren zeer divers. Een aantal vonden dat we het nummer flink hadden verkracht, maar er waren er ook een hele hoop flink onder de indruk. Uit de Black Metal scene hebben we eigenlijk alleen maar positieve reacties ontvangen.
Als afsluiter: niks zo interessant als oude koeien uit de gracht halen! Jaren terug sprak men over de Nederlandse black metal maffia. Ik heb er nooit echt zicht op gekregen, maar vertel eens, wat was dat juist allemaal?
De Black Metal Mafia is opgericht in de periode rond 2004, toen we allemaal flink actief en fanatiek bezig waren met Funeral Winds, Hekel, Infinity, Welbrand en Satanic Blood. In die tijd was er ook een “Christian Black Metal scene” aan het groeien met bands als Slechtvalk, Duister Maanlicht en nog een aantal zogenaamde BM bands die dit gewoon tolereerden en vonden kunnen. Dit ging tegen al onze principes in. Het is natuurlijk compleet absurd en hypocriet om je muziekstijl “christian black metal” te noemen en het komt nogal disrespectvol over, dus besloten we om in actie te komen. In het begin zijn er wat anti-flyers verspreid in de scene om dit bekend te maken, later zijn er ook wat knokpartijen geweest. Tegenwoordig hoor je niet zoveel meer van die bands.
