new era productions

Gärgäntuah – Dödenlicht

Er komen dezer dagen niet alleen belachelijk veel langspelers uit, ook in de sectie “splits, EP’s en demo’s” is het haast aan een rotvaart bijklussen. Tussen deze kortere releases zitten trouwens heel wat verborgen pareltjes. Neem nu dit Gärgäntuah, een nagelnieuwe Nederlandse blackmetalband die vormgegeven wordt door Forgotten (zang, gitaar en bas) en Unknown (drums en toetsen). “Dödenlicht” is een eerste fel gesmaakte drie songs tellende manifestatie waarvoor drie labels de handen in mekaar slagen. Het Chinese Goatowarex zal de tape voor de Aziatische markt uitbrengen terwijl het Canadese Tour de Garde Noord-Amerika voor zijn rekening zal nemen. Dichter bij huis staat het Nederlandse New Era Productions in voor de verdeling. Elke versie zal in 100 exemplaren beschikbaar gesteld worden en dit telkens met een andere cover en kleur. Ik was er als de kippen bij om de Europese versie op de kip te tokken…euh kop te tikken en sindsdien is deze nog amper uit mijn cassettedeck weg te slagen. Grimmige second wave black metal doorspekt met beklijvende melodieën, begeesterende heldere (koor)zang en ondersteunend raadselachtig toetsenwerk is waar Gärgäntuah voor staat. Het eindresultaat klinkt heerlijk ouderwets, mysterieus en ondoorgrondelijk en ik voel mij plots terug een tiener die zichzelf en zijn verbeelding kan laten verliezen in de pracht en mystiek van dit soort excellent zwartmetaal. Met de ogen dicht zie ik de ossaert, een spottende watergeest die voorkomt in volksverhalen uit de Lage Landen, voor mij opdagen, ook al is hij meestal onzichtbaar als hij op de rug van zijn slachtoffers springt. Het bizar getitelde “Nwylljocht” straalt een hallucinogeen effect uit doordat een repetitief clean gitaarriedeltje zich voortdurende doorheen de grauwe onderlaag probeert te friemelen. De melodieënpracht is naderhand van een betoverende aard en de diepere heldere vocalen bedwelmen mijn geest. Hier word ik intens gelukkig van. Je voelt dat black metal in elke vezel van het lichaam van dit duo vervat zit want deze muziek wordt met een vurige passie gebracht die je nog maar zeden tegenkomt. “Ein” is geen puur blackmetalnummer in de ware zin van het woord, maar een outro waarvoor de heren met een voorliefde voor umlauten allerhande samples van gure wind, accordeonklanken en creepy achtergrondgeluiden uit hun keyboards toveren. De eerste twee platen van Satyricon kunnen als referentiepunt meegegeven worden, hoewel Gärgäntuah ook zo veel meer is dan dat. Opnieuw een ijzersterke aanwinst voor de Nederlandse blackmetalscene die blijft verbazen. P.S. Excuses voor de flauwe woordspeling.

JOKKE: 87/100

Gärgäntuah – Dödenlicht (New Era Productions/Tour de Garde/Goatowarex 2020)
1. Ossaert
2. Nwylljocht
2. Ein (Outro)

Wroth – Verwoesting

“Verwoesting” is het eerste teken van leven van het Nederlandse Wroth nadat het duo Jeroen (beter gekend onder zijn blackmetalalias Morden Demstervold) en Bram (ex-Folteraar, ex-Hidden Dagger) de koppen eerder dit jaar na een hiaat van drie jaar terug bij mekaar stak. Uit de eerste drie levensjaren van Wroth blijven drie demo’s voor het nageslacht achter. Nu zijn de heren dus terug en deze nieuwe EP heeft zijn naam alvast niet gestolen, want de tien nummers hakken menig boom tot brandhout. “10 tracks of necro forest metal” zegt het duo zelf. We moeten dan instant aan “Folkloric necro metal” denken, de eerste en enige plaat van Sort Vokter, een kortstondig zijproject van Ildjarn. Niet alleen muzikaal, maar ook qua overlappende natuurthematiek en gebruikte hoesfotografie moeten we het precies niet al te ver gaan zoeken. Ildjarn en Sort Voktr vallen in de eerste helft van de glorieuze jaren ’90 te situeren en ook Wroth lijkt een broertje dood te hebben aan al wat naar modernisme binnen black metal ruikt. De tien misantropische nummers, inclusief intro- en outro, worden er in een krappe 25 minuten doorgejaagd. Geen post-invloeden of dissonante chaos hier, maar rechttoe rechtaan simpel maar effectief gitaarwerk met rockende vibes waarbij oude Darkthrone ook nooit veraf lijkt. Tussen de haatdragende gevoelens die vooral middels het up-tempo materiaal tot uiting komen, heb je ook een traag en instrumentaal nummer als “Nature’s gloom” dat repetitief en eerder terneergeslagen klinkt. Ook “Stone oak” is eerder mid-tempo en is opgebouwd rond een heerlijke glooiende riff. “Nightwoods” is het tweede instrumentale nummer dat opnieuw draait rond het hypnotiserend effect van herhaling, alleen wordt hier beduidend sneller gemusiceerd. Leuk detail is dat het aftikken van de drummer bij menig nummer mee opgenomen werd; het draagt bij tot het organische live gevoel dat gecreëerd wordt in plaats van naar een klinisch opgenomen studioplaat te zitten luisteren. Overtollig vet druipt er niet meteen van de analoog opgenomen en ongecompliceerde songs af en over songeindes werd niet al te lang nagedacht. Het geheel piept en kraakt langs alle kanten wat bijdraagt tot het auditief discomfort dat trotse bezitters van een cassettedeck te beurt zal vallen als ze “Verwoesting” afspelen. Heerlijk!

JOKKE: 78/100

Wroth – Verwoesting (New Era Productions 2020)
1. Intro
2. Thorns
3. Nature’s gloom
4. Inner forest
5. Stone oak
6. The felling
7. Nightwoods
8. Wandering
9. Hatred II
10. Outro

Nadsvest – Kolo ognja i železa

We trishen even want Nadsvest’s debuut EP “Kolo ognja i železa” verscheen eigenlijk reeds vorig jaar, maar omdat ie nu pas dankzij New Era Productions een tweede, fysiek leven (zowel op CD als vinyl) ingeblazen krijgt, brengen we hem toch nog even onder de aandacht want, mijn God, beleven we hier 26 minuten lang plezier aan! Nadsvest is een samenwerking tussen de Servische Atterigner (ex-Triumfall) die sommigen misschien wel kennen vanwege het feit dat hij Gorgoroth’s “Instinctus bestialis” inkrijste en de Nieuw-Zeelander Krigeist die verder ook actief is in tal van bands waarvan Barshasketh ongetwijfeld de bekendste is. Nadsvest’s doel is de black metal van weleer te eren mits toevoeging van een fikse scheut donkere Servische folklore. Het levert alvast een intrigerende atypische bandfoto op. De jaren negentig herleven inderdaad en laten een mengelmoes aan Scandinavische (overwegend Noorse zoals Kampfar, oue-Satyricon, mid-era Darkthrone en Gorgoroth) en Oostblok-invloeden horen. Opzwepende zwartgeblakerde tremoloriffs (de openingsriff van “Otvori dveri” alleen al rechtvaardigt de aanschaf van deze EP) gaan hand in hand met onheilspellende keyboards die in “Pesma prokletih” welig tieren en een heerlijk oubollige toets toevoegen. Het zijn deze toetsen en het leadgitaarwerk waarin de invloeden vanachter het IJzeren Gordijn héél sterk naar voor komen. Het acht minuten durende titelnummer hakt er met zijn blackthrash en stampende ritmes genadeloos op in, heeft verderop nog een schedelsplijtende solo in petto en klinkt in de finale haast als “Hammerheart“-era Bathory. Het vocale departement mag trouwens zeker niet onvermeld blijven want hier valt heel wat te beleven: ijselijke screams, heldere koorzang, folkloristische gezangen en dramatische verhalende liturgieën voegen heel wat variatie toe. “Snovidjenje” klinkt haast als een orthodoxe opera. Je verwacht misschien een tweedehandsproductie maar “Kolo ogna i železa” heeft een krachtige, moderne, maar niet te afgelikte sound meegekregen (Krigeist verzorgde zelf de opnames en de mastering was in handen van Javier Félez van de Spaanse Moontower Studios). Ongebreidelde agressie en een duistere Slavische folkloristische atmosfeer gaan hier hand in hand. All hail Nadsvest!

JOKKE: 88/100

Nadsvest – Kolo ognja i železa (New Era Productions 2020)
1. Otvori dveri
2. Pesma prokletih
3. Kolo ognja i železa
4. Snovidjenje

Akantha – Gnothi seauton

Na het lezen van Rotting Christ’s biografie begon ik me meer en meer in de oude Griekse blackmetalscene te verdiepen, daar ik die destijds grotendeels links liet liggen. Stilaan geven bands als Rotting Chist, Varathron en Necromantia me hun geheimen prijs. Toen ik via New Era Productions Akantha voorgeschoteld kreeg en las dat de bandleden een Grieks paspoort bezitten, werd ik getriggerd om “Gnoti seauton“, de derde langspeler van het trio, onder de loep te nemen. Ik kwam echter bedrogen uit want met de typische Helleense sound heeft “My throne is the epicenter“, de opener van “Gnoti seauton” niet veel van doen. Geen mid-tempo gemusiceer en warmbloedige leads hier, maar furieuze Scandinavisch getinte black die aan een rotvaart voorbij dendert met vlijmscherpe stalagtieten die van de venijnige tremoloriffs druipen. Samen met verbeten screams vormt dit zes nummers en een dik half uur lang zo wat het scenario voor deze derde worp. Zanger/snarenplukker (zowel de dikke als de dunne) Athanasios Valeras en drummer Sakis Spiropoulos beheersen hun instrumenten meer dan naar behoren en voorzien met het mid-tempo “The mystical nyx” na twee nummers raggen en blazen een eerste rustpunt. Hoewel het verre van een slechte song is, ligt de kracht van deze Grieken toch eerder bij het wat vinniger en sneller spul, dat lijken ze na een viertal minuten zelf ook door te hebben. “Anaclisis of a threnody” hakt er dan ook opnieuw als een bezetene zwaar op in en het daaropvolgende “Chasm” moet er amper voor onderdoen. De zeven minuten durende afsluiter “Spiralling up the cosmos” laat het tempo opnieuw wat zakken maar maakt een betere beurt dan “The mystical nyx” doordat de riffs een zeker triomfantelijk gevoel weten op te wekken. De laatste twee minuten gaat de voet terug op het gaspedaal voor een zinderende blastfinale. Ondanks het feit dat de snellere stukken soms wat onderling inwisselbaar zijn, ligt hierin toch de kracht van de heren. De albumtitel staat dan ook voor “Ken uzelf”, het duizenden jaren oude motto van de Griekse wijsbegeerte, dat in marmer met gouden letters uitgebeiteld boven de ingang van de tempel van Apollo, ook wel het orakel van Delphi genaamd, prijkt, en door Sokrates als zijn lijfspreuk verkozen werd. De kunst van het leven dus, dat echter in schril contrast lijkt te staan met de lijkverbranding die we op de cover aantreffen. Weldra verschijnt er via Vendetta Records (CD en tape) en Not Kvlt Records (vinyl) ook nog een vierdelige split waarop naast Akantha ook hun landgenoten Sørgelig, de Duitse revelatie Nimbifer en het Bulgaarse Hajduk prijken.

JOKKE: 80/100

Akantha – Gnothi seauton (His Wounds/New Era Productions 2020)
1. My throne is the epicenter
2. Synergies (skepsis, logos, praxis)
3. The mystical nyx
4. Anaclisis of a threnody
5. Chasm
6. Spiralling up the cosmos

Israthoum – Arrows from below

Voor diens vierde langspeler “Arrows from below” ruilde Israthoum het Portugese Altare Productions in voor New Era Productions, wat op zich niet zo onlogisch lijkt aangezien de semi-Portugese band al heel wat jaartjes vanuit Nederland opereert. Weinig black metal-acts hanteren dezer dagen nog een intro en ook hier is dat niet het geval wat maakt dat “Litany of spite” meteen de deur open ramt en er geen spaander van heel laat. In een mid-tempo nummer als “Ascetic temples” – een oudje dat hier een nieuw leven kreeg – heeft het trio heel wat weg van het geweldige Zweedse Svartsyn, waarvan een heruitgave van diens demo op Nomad Snakepit, het label van Israthoum drummer Tiúval, verscheen. Atmosfeer staat steeds centraal bij Israthoum en de heren slagen daar meesterlijk in zonder in bijvoorbeeld lang uitgestrekte post-black landschappen te vervallen. Ondanks de bijwijlen razende black laat het trio haar muziek ademen (mede dankzij een organische productie) en gaat het een melodieuze leadpartij links of rechts niet uit de weg. Hoewel Israthoum’s kijk op het genre middels allerhande experimentele elementen zoals koorgezangen en een gelaagde textuur aan subtiele mysterieuze achtergrondgeluiden (“Tuam vocavit“) wel een occulte muzikale insteek heeft, resulteert dat gelukkig niet in theologische grootspraak. Het blasfemische “Laetetur cor” valt verder positief op doordat het de eerste keer is dat Israthoum een nummer in het Portugees brengt. De muzikanten hebben reeds meer dan twintig jaar ervaring op de teller staan en zijn dus best doorwinterde veteranen in de zwarte muzikale kunsten. Dankzij een open blik denken ze tevens niet binnen bepaalde hokjes wat van “Arrows from below” opnieuw een spannende en avontuurlijke plaat maakt die ook na meerdere luisterbeurten blijft boeien. Het enige puntje van kritiek is dat ze met 31 minuten speeltijd nogal beknopt gehouden werd. Maar daar zullen we maar niet te lang over blijven zeuren. Opnieuw een schot in de roos!

JOKKE: 85/100

Israthoum – Arrows from below (New Era Productions 2019)
1. Litany of spite
2. Bracu magistrïs
3. Ascetic temples
4. Laetetur cor
5. Adlivun
6. Tuam vocavit

Tyranni – Baron af avoghetens smärta

Kortelings na de gelijknamige drie songs tellende promotape, vuurt Tyranni de eerste volwaardige langspeler “Baron af avoghetens smärta” (zou iets in de aard van “baron van de pijn van ijdelheid” moeten betekenen) op ons af waarop, naast de drie gekende nummers, nog zes nieuwe composities prijken. Gedurende 55 minuten presteren de heren Förbannelse, Likaska en Svartpest het om gure, koude, Scandinavische black uit lang vervlogen tijden met de sneeuwschop aan te rijken. Tussen al het orthodoxe, occulte en dissonante zwartmetaal door, blijft het soms zo’n verademing om dergelijke goeie ouwegetrouwe black te horen die wordt uitgevoerd op de manier waarop het zo’n 25 jaar geleden allemaal bedoeld was. De ijskoude riffs zijn in staat om ijspegels aan menig hipsterbaard te vormen en doen hun cold brew latte macchiato’s instant bevriezen. Triomfantelijk toetswerk schuurt de meest hoekige kantjes eraf en zorgt voor een spookachtige atmosfeer die je de gitzwarte en godverlaten bossen probeert in te lokken. Wanneer het orgel wordt bovengehaald is de grafstemming compleet. Dat het trio hun plaat heeft ingeblikt in de Afgrundsmysticism studios is overduidelijk. Deze opnamefaciliteiten in het Zweedse Nyköping zijn alom gekend van de illustere heerschappen Swartadauþuz en Sir N. van Ancient Records die hier materiaal vereeuwigden voor hun elvendertig projecten. Liefhebbers van een Bekëth Nexëhmü, Azelisassath, Greve of Gnipahålan kunnen dit trouwens blindelings aanschaffen. Zoals steeds is de sound lekker kil, organisch en ruimte-vullend. Tyranni’s second wave Zweedse black varieert van mid-tempo tot snelle uithalen en nummers als “Döpt i ondsinthet” en “Kittel af tyranni” durven tot respectievelijk negen en veertien minuten uitlopen. Het kraaierig krijswerk klinkt hees en ijl en schuurt lekker door de bijwijlen kosmische grootsheid. “Baron af avoghetens smärta” is een plaat die in het verlengde ligt van Gardsghastr’s “Slit throat requiem” die eerder dit jaar verscheen en een plaats in de top van mijn eindejaarslijst zal opeisen. Voor Tyranni is het nog net iets te vroeg om dat magistrale album het vuur aan de schenen te leggen maar ze zijn wel goed op weg.

JOKKE: 86/100

Tyranni – Baron af avoghetens smärta (New Era Productions 2019)
1. Bespottande åkommor
2. I besvärjelsens namn
3. Avoghetens baron
4. Förbannelsens snara
5. Smutsets vålnad
6. Dödens hand
7. Döpt i ondsinthet
8. Kittel af tyranni
9. Vredgande leda

Belshazzar – The empire rebuilt / The final battle

Het Amerikaanse Belshazzar laat er geen gras over groeien. Terwijl we wekelijks nog plezier halen uit hun ferme “Holy blood” demo, is er al een nieuwe release klaargestoomd: een twee tracks tellende EP die opnieuw via New Era Productions verdeeld wordt. Op de demo preek een schilderij van de Engelse romantische schilder John Martin getiteld “Belshazzar’s feast“, een verwijzing naar de bandnaam. Voor de EP werd het coverartwork ontleend aan het schilderij “The crucifixion” van de achttiende-eeuwse Italiaanse schilder Giambattista Tiepolo. Een beetje cultuur kan nooit kwaad. De akoestische aftrap van “The empire rebuilt” brengt ons meteen in vervoering en leidt naadloos naar mid-tempo black met een heuse rock-vibe die op tijd en stond terug plaats maakt voor non-distorted gitaren. Lekker catchy en old school en een geslaagde productie die rauwheid en transparantie (hoor die basgitaar gaan!) combineert. Ook “The final battle” opent met clean gitaargetokkel en ontbindt haar demonen middels trage black metal die hier eerder meeslepend dan rockend is, en opnieuw meermaals de versterkers laat zwijgen om ruimte te geven aan introspectieve momenten. De orgelklanken en toetsen die we op de demo hoorden, blijven hier achterwege maar het tweede nummer bevat dankzij een slepende leadpartij toch nog een melodieus hoogtepunt. Ondanks de shift van keyboards naar akoestische gitaren als sfeerbrenger, kunnen fans van de demo deze EP blind in huis te halen.

JOKKE: 81/100

Belshazzar – The empire rebuilt / The final battle (new Era productions 2019)
1. The empire rebuilt
2. The final battle

Vaal – Visioen van het verborgen land

Het heerschap Vaal hoorden we eerder dit jaar al aan het werk op de “Uit een duister verleden” plaat van Ravenzang. Deze keer is het de beurt aan zijn gelijknamige soloproject en diens tweede langspeler “Visioen van het verborgen land“. Opnieuw geen moderne klanken, maar zwartmetaal dat met beide zwarte lederen puntschoenen diep in het traditionele verleden van het genre staat. Ten opzichte van het oude werk ligt de focus nu meer op melancholie en atmosfeer, hoewel de rauwheid niet verloren is gegaan. Keyboards zorgen voor extra sfeerschepping en doen een oeroude-Dimmu Borgir-wind door het vale landschap waaien, maar begraven de black metal-klanken allerminst onder een dik sneeuwtapijt zoals de kerk op de albumcover. Mid-tempo, niet al te ingewikkelde nummer als “Doudesheimen” of “Stemmen in de mist” zouden bovendien ook niet op Gehenna’s “First spell” misstaan hebben. In “Schimmerwoud” creëren de toetsen een enorm duister en mysterieus ambient klankspel dat visioenen van eenzame koude nachtelijke boswandelingen oproept. De mix laat voldoende ruimte voor de basgitaar die voor deze gelegenheid door sessielid Morden Demstervold (o.a. Blood Tyrant, Haat, Orodruin) ingespeeld werd. Onderhoudende plaat voor traditionele black metal-fanaten.

JOKKE: 78/100

Vaal – Visioen van het verborgen land (New Era Productions 2019)
1. Een nachtelijk waken
2. Verloren in een vreemde droom
3. Doudesheimen
4. Zielentocht
5. Schimmerwoud
6. Stemmen in de mist
7. Visioen van het verborgen land
8. De laatste schemering

Belshazzar – Holy blood

New Era Productions verblijdt old school underground liefhebbers op tijd en stond met interessante tapes. Uit het nieuwe pakket van zes titels (Tyranni, The Night Specter, Ysengrin, Vaal, Satanist Terrorist en Belshazzar) pikte ik die laatste eruit hoewel de bandnaam – ondanks het feit dat er zelfs drie gelijknamige bands zijn – geen belletje deed rinkelen. Hier hebben we met de Amerikaanse black metal-band van doen die inspiratie voor haar bandnaam vond bij Belsazar, de laatste kroonprins van Babylonië. Het Bijbelboek Daniël beschrijft hoe Belsazar een groot feest gaf voor duizend van zijn machthebbers. Tijdens de maaltijd gebruikten dezen op zijn bevel de bekers die zijn vader Nebukadnezar uit de tempel van Jeruzalem had geroofd. Plots verscheen er een hand die een tekst in een onbekend schrift op de muur schreef. Daniël legde de tekst uit die een waarschuwing van God bleek in te houden vanwege Belsazars heiligschennis. De woorden waren: “Mene mene tekel ufarsin” wat wil zeggen ‘geteld, geteld, gewogen en verdeeld’. Diezelfde nacht vielen de Perzen Babylon aan en werd koning Belsazar vermoord. De woorden “Mene tekel” leven in de Nederlandse taal voort in de vorm van de uitdrukking ‘een teken aan de wand’, waarmee wordt aangegeven dat er mogelijk onheil dreigt. In het geval van deze debuutdemo laat het demonische Belshazzar twaalf minuten muzikaal onheil horen waar we maar geen genoeg van kunnen krijgen. Twee dreigende mid-tempo songs met daartussen één opzwepend uptempo nummer opgebouwd uit simpele maar effectieve rock ’n roll oer-riffs, mysterieuze orgelklanken, een laag gepitchte scream, een niet-universitaire duivelse insteek en tonnen atmosfeer. I love it! Denk aan het Poolse Xantotol en recentere bewierokingen van die doomy black-pioniers door ons eigenste Perverted Ceremony en Moenen Of Xezbeth, maar dan met een betere productie. Mijn extra klankbord voor dit soort old-school black hoorde ook iets van een Faustcoven en Occvlta terug, wat absoluut niet gelogen is. Aanrader voor fans van eerder genoemde bands.

JOKKE: 82/100

Belshazzar – Holy blood (New Era Productions 2019)
1. Unlock the gates
2. High upon my throne
3. Holy blood

Heinous – Lucifer vult

Na de goed onthaalde eerste demo die eerder dit jaar verscheen, slaat Heinous reeds een tweede keer toe in de vorm van een twee-songs-tellende EP waarvoor het Belgische Medieval Prophecy Records en het Nederlandse New Era Productions de handen in mekaar sloegen. De Nidrosian black metal bands die bij de demo als referentiepunt werden aangehaald, zijn nog steeds toepasbaar op de vurige en vinnige black van onze landgenoten. Ook de stokoude Finse invloeden blijven latent aanwezig en voeg daar gerust ook maar een oer-Franse invalshoek bij. Nieuw element zijn de keyboards die in “Maudits” voor een atmosferische toets zorgen, hoewel Heinous (gelukkig) wel voor een ruwe en vuile sound heeft gekozen. Het thrashy randje zit bovendien nog steeds aan de zwartmetalen fundering vastgekoekt en gas wordt er zelden teruggenomen. De zanger zet eveneens een goede prestatie neer en zoekt aan het einde van “Maudits” uit hoe ver hij zijn stembanden kan uitrekken. Sterk nummer! Van deze band met o.a. bassist Sabathan (ex-Enthroned, Slaughter Messiah) en gitarist Rodrigue Soudant (Slaughter Messiah) in de gelederen, gaan we hopelijk nog veel horen. Laat die eerste langspeler maar komen!