samael

Clavus – Rebus paranormalibus

Bij een land als Zwitserland denk je nu niet meteen aan een rijke geschiedenis op gebied van extreme metal, hoewel het neutrale land wel degelijk enkele groete namen heeft voortgebracht. Denk maar aan Hellhammer/Celtic Frost en Samael en recenter en meer underground Bölzer, Darkspace en Paysage d’Hiver. Als we écht de allerdiepste krochten van de reusachtige Zwitserse Alpen induiken, treffen we daar Clavus aan, een gloednieuwe anonieme blackmetalentiteit die, naast enkele (digitale) demo’s, dit jaar onder de noemer “Rebus paranormalibus” ook een eerste full-length uitbracht. Deze plaat staat garant voor een dik half uur cryptische en hypnotiserende blackmetal die uitpuilt van somberheid en verstikkend kwaad. De auditieve sonische terreur is verdeeld over twee korte en twee lange nummers, aangevuld met ambientintermezzi die wat zuurstof in de verstikkende geluidsmuur pompen. De man achter deze raadselachtige entiteit betovert de luisteraar met ijskoude riffs die een aura van hypnotiserende grandeur verspreiden en verstrengeld zijn met uitgestrekte kosmische keyboardlandschappen die diepte en ruimte geven aan de rauwe, grofkorrelige en ijzige gitaarlagen die door de pulserende kracht van woest drumwerk voortgestuwd worden, maar waarbij gezegd moet worden dat de geprogrammeerde drumlijnen soms wat rommelig overkomen in het geheel. Halfweg “Rebus paranormalibus” passeert “Dark tree from the golden forest” waarin meeslepende gitaarleads meer op de voorgrond treden, terwijl in opener “Acies ventos” en het geweldige “Jantar mantar jadu mantar” de toetsen voor de majestueuze extase zorgen. Voeg daar nog de wrede, vervormde en huiveringwekkende krijsen bij en je hebt alle ingrediënten voor een beklijvende atmosferische blackmetalplaat. Clavus is een nieuwe underground act om in het oog te houden. Voer voor fans van Paysage d’Hiver en Darkspace, maar met nog wat groeimarge vergeleken met deze twee referenties.

JOKKE: 78/100

Clavus – Rebus paranormalibus (Dawnbreed Records/Lèpre Productions 2020)
1. Acies ventos
2. Pythonicus
3. Six black candles
4. Majestic tower
5. Dark tree from the golden forest
6. Uromancia
7. Jantar mantar jadu mantar
8. Rebus paranormalibus

Vredehammer – Viperous

Soms heb je een goede muzikale trap onder je kont nodig en als dat weer eens het geval is, kan ik deze “Viperous” van het Noorse Vredehammer aanbevelen. Multi-instrumentalist Per Valla is de bezieler van dit project en is zeker niet aan zijn proefstuk toe, zo is hij bijvoorbeeld gitarist bij het geweldige Allfader en heeft hij dienst gedaan bij onder meer Abbath en Nordjevel. Vredehammer is inmiddels bij de derde full-length aanbeland en breekt hiermee een beetje met de stijl van de vorige twee albums. Waar “Violator” uit 2016 nog een kwalitatieve mix van death en black metal met vlagen van gitaarvirtuositeit was, klinkt opvolger “Viperous” veel meer als een tornado van metalen scherven die raast door een post-apocalyptisch poollandschap waar toevallig een fabriek uit de jaren tachtig staat. Met andere woorden, retestrakke blackened death metal met ouderwetse industrial invloeden. De nadruk ligt op kille sfeer, genadeloos beukende riffs en verpletterende drums, geweldig ingespeeld door Kai Speidel van o.a. Totengeflüster, maar er is gelukkig nog steeds hier en daar ruimte voor de flitsende solo’s van Valla, zoals in het schitterende “Wounds“. De productie is zwaar, maar toch duidelijk en kil, wat dus perfect past bij het muzikale opzet. Iets wat je reeds hoort bij opener “Winds of dysphoria” en zich verder ontwikkelt tot het tragere, helaas iets mindere laatste nummer “From a spark to a withering flame“. Deze Vredehammer-plaat doet me denken aan een genuanceerde versie van bands als Zyklon of Myrkskog gemengd met een op amphetamines doldraaiend Samael. Great stuff.

Xavier: 90/100

Vredehammer – Viperous (Indie Recordings 2020)
1. Winds Of dysphoria
2. Aggressor
3. Suffocate all light
4. Viperous
5. Skinwalker
6. In shadow
7. Wounds
8. Any place but home
9. From a spark to a withering flame

The Rite – The brocken fires

Na een afwezigheid van zeven jaar liet het illustere heerschap Ustumallagam recent weer van zich horen met zijn hoofdband Denial Of God. Sinds 2017 is de Deen echter ook actief bij The Rite, een band die hij samen met A. Th van het Italiaanse Black Oath oprichtte. De eveneens Italiaanse drummer P. Guts vervolledig het plaatje. Dit plaatje is er eentje dat nog met een analoog fototoestel getrokken werd, want de bands die als inspiratie gelden voor The Rite zijn ouwe knakkers zoals Mercyful Fate, Death SS, Celtic Frost, Samael, Ripper en Goatlord. Van die laatste werd “Acid orgy” trouwens door de mangel gehaald. Deze eerste vijfentwintig minuten tellende EP kwam oorspronkelijk via Unholy Domain Records uit, maar Iron Bonehead Productions besloot deze morbide black nu ook op CD te branden en op vinyl te persen. Na het door stormweer en kerkklokken vergezelde inluidende duivelsgebedje, barst “A pact with hell” uit de startblokken. Logge en mid-tempo black zonder al te veel toeters en bellen of wiskundige ritmes, is wat de heren ons voorschotelen. Wanneer A. Th doomy leads uit zijn gitaar tovert, hoor je de invloeden van zijn andere band overduidelijk. Er volgt nog wel een uitbarsting, maar die is eerder van korte duur. Dezelfde formule wordt ook in de twee andere nummers gehanteerd: doomy klanken vormen de basis maar de snellere partijen zouden ook de blekkies onder ons moeten kunnen bekoren. In het titelnummer vormen orgelklanken nog een extra sfeermaker. Daar het allemaal niet zo ingewikkeld klinkt en de nummers eenvoudig in mekaar zitten, heb ik het na een vijftal luisterbeurten wel gehad. Een zeven-minuten-durende song als “Heed the devil’s call” heeft simpelweg veel te weinig om het lijf om zo lang te boeien. Tijdens het afgelopen Metal Magic festival in Denemarken brachten de heren een gelimiteerde twee-songs-tellende-promo-rehearsaltape uit waarop reeds een tipje van de sluier werd opgelicht over wat we kunnen verwachten van het debuut dat voor het najaar gepland staat. Deze EP heeft me echter niet echt klaar kunnen stomen om van die langspeler wakker te liggen.

JOKKE: 66/100

The Rite – The brocken fires (Iron Bonehead productions 2019)
1. Prayer to Satan (Intro)
2. A pact with hell
3. The brocken fires
4. Heed the devil’s call
5. Acid orgy (Goatlord cover)

Duivel – Duivel

De in lichterlaaie staande kerk die op de cover van de eerste seven inch van het Nederlandse Duivel prijkt, lijkt wel een profetie te zijn voor het lot dat de Notre Dame een week na de release van dit duivelse kleinood onderging. Het kwintet brengt Dutch black metal the old way. Aan de tronies van de bandleden te zien, hebben we hier niet met een bende jonkies van doen maar met veteranen die het schijt hebben aan elke vorm van vernieuwing in de scene. Geen hipstertoestanden of boomgeknuffel dus, maar vieze en vuile archaïsche black metal-klanken waar echo’s van oude Samael en oer-Finse acts als Beherit of een Impaled Nazarene doorheen waren. P’s basklanken ronken lekker zwaar door en complementeren de simpele maar effectieve riffs van N die weliswaar wel wat te zacht in de mix staan. De keys van K zorgen – waar nodig – voor extra beleving zonder dat we met bombastische of symfonische toestanden te maken hebben. Het tempo bevindt zich grotendeels in de mid-regionen, hoewel drummer D ook de gaspedaal weet staan en de dynamiek dus niet uit het oog verliest. De raspende strot van frontman S scheurt nachtgewaden van wulpse nonnetjes aan flarden terwijl hij zijn Nederlandse teksten uitbraakt: “Ik ben de haat, allesverterend tot er niks meer in de kosmos bestaat!” Ván Records heeft o.a. van Urfaust, Kwade Droes, :Nodfyr:, Svartidauði en King Dude al sterke seven inches uitgebracht. Deze Duivel mag gerust aan het rijtje toegevoegd worden. Weeral een Nederlandse band bij om in de gaten te houden! Fans van Moenen Of Xezbeth en Perverted Ceremony moeten Duivel zeker eens een kans geven.

JOKKE: 83/100

Duivel – Duivel (Ván Records 2019)
1. Schaduw over God’s verdomde oord
2. In ketens & vlammen

Abhor – Occulta religio

De Italianen van Abhor timmeren al heel wat jaren aan de weg, maar ondanks het feit dat ze al 23 jaar op de teller hebben staan, is “Occulta religio” mijn eerste kennismaking met de band rond zanger Ulfhedhnir en snarenplukker Domine Saevum Graven die er beiden reeds vanaf het begin bij waren. Gitarist Kvasir en organist Leonardo Lonnerbach vervoegden de band respectievelijk in 2004 en 2014, die laatste om de overleden Errans Inferorum te vervangen. De invloed van Lonnerbach is niet gering in de esoterische horror black metal die ze zelf menen te spelen. En die omschrijving gaat best op. Het algemeen etiket dat op deze zevende langspeler kan gekleefd worden, is er één waarop in grote letters “vintage” geschreven staat. De sound van Abhor is noch regressief, noch progressief en combineert veelal mid-tempo black metal met een sinistere doomy atmosfeer en teksten die handelen over satanisme, occultisme, alchemie, hekserij, esoterie en donkere folklore. Doorheen de black metal-riffs schemeren echter ook wel de nodige rock-invloeden door. “Engraved formulas” is hier een mooi voorbeeld van en bevat hypnotiserende gitaarmelodieën. In het trage “Demons forged from the smoke” (mijn favoriet!) valt duidelijk te horen dat Black Sabbath een oude liefde van de bandleden is en in plaats van de drijvende kracht te zijn, wordt het orgel hier eerder ingezet om een bepaalde riff te ondersteunen. Frontman Ulfhedhnir bewijst hier tevens heel wat gevarieerde klanken, gaande van diepe gutturale borrels tot smerige en sappige screams, uit zijn stembanden te kunnen persen. Een song als “Exemplum satanicus” moet het dan weer hebben van haar headbangpartijen en simpele maar effectieve (doom)-riffs waarover de zanger als een satanische priester klinkt. Ondanks de grote invloed van het orgel in bijvoorbeeld “Black bat recalls” of de titeltrack waarin het instrument bijna als een lokkende sirene klinkt, valt de muziek van Abhor echter niet écht onder symfonische of theatrale metal te categoriseren. Fans van de oude Griekse en Italiaanse scene of oude Samael zullen dit misschien wel kunnen smaken.

JOKKE: 79/100

Abhor – Occulta religio (Iron Bonehead Productions 2018)
1. Elemental conjuring
2. Fons malorum
3. Engraved formulas
4. Demons forged from the smoke
5. Exemplum satanicus
6. Black bat recalls
7. Occulta religio