Het mag geweten zijn dat ik niet vies ben van een streepje ranzige blackdeath en met mate ook blackthrash. Blijkbaar hebben ook Spaanstaligen een voorliefde voor dit soort smerigheid, gezien enkele van de meest interessante bands deze tongval als moedertaal meegekregen hebben. Dit doet natuurlijk snel denken aan het Spaanse Teitanblood, maar voor deze uitgave steken we de Atlantische Oceaan over en ontmoeten we twee Chileense bands: Wrathprayer en Force of Darkness. Niet ontoevallig brachten deze bands een split uit, die gemakkelijkheidshalve maar “Wrath of darkness” werd getiteld en door David Herrerias (opnieuw van oorsprong Spaanstalig!) van artwork werd voorzien. Gezien beide bands een onderkomen hebben gevonden bij het Amerikaanse Nuclear War Now! Productions klinkt het achteraf bezien best logisch dat deze split ter wereld is gekomen. Muzikaal gezien liggen beide bands echter even ver uiteen als dat de kustlijn van Chili lang is. Daar waar Wrathprayer hun gekende formule van laaggestemde gitaren, gorgelende grunts en sterke dynamiek tussen knallende uitbarstingen en sinistere, broedende passages terug uit de kast halen horen we bij Force of Darkness typische blackthrash à la Aura Noir, waarbij het tempo echter nog iets verder wordt opgeschroefd en waar een sausje smerigheid afkomstig uit de darmen van Sarcófago over werd gegoten. Tijdens de eerste twee nummers na de intro, van de hand van Wrathprayer, worden we teruggekatapulteerd richting het uit 2012 afkomstige “The sun of moloch”, een persoonlijke mijlpaal in het genre. Het gaat hier om genadeloze blackdeath metal in de stijl van Pseudogod, Grave Miasma en dergelijke meer. Het trio beukt er vanaf de eerste noten op los om meteen terug te vallen in de aloude gewoonte van onheilspellend opbouwende passages – dit alles is natuurlijk enkel een voorbode van de sonische slachtpartij die ons gedurende het volgende kwartier ten deel zal vallen. Wrathprayer klinkt zoals gewoonlijk compromisloos, oerduister en gevaarlijk. Force of Darkness daarentegen gooit het met hun hondsbrutale aanpak over een andere boeg: de focus ligt op hypersnelle riffs en dito geram op de drumvellen, waarbij amper een rustpunt te bespeuren valt. De gitaren klinken messcherp en de reverb spat van de vocalen af. Enkele chaotische solo’s worden doorheen de strakke blastbeats geweven maar wat mij betreft mochten deze gerust achterwege gelaten worden. Los van een geslaagd melodieus deel in “The order” komt Force of Darkness snel eentonig over en weten deze Chilenen mijn aandacht niet vast te houden. Stiekem was het beter geweest indien Wrathprayer gewoon een nieuwe langspeler de ether in zou hebben geknald.
CAS: 79/100 (Wrathprayer 85/100 – Force of Darkness 73/100)
Wrathprayer/Force of Darkness – The wrath of darkness (Nuclear War Now! Productions 2017)
1. Wrathprayer – Intro – inhaling wrath
2. Wratphrayer – Tria serpentis
3. Wrathprayer – De profundis
4. Force of Darkness – Wall of fire
5. Force of Darkness – Nunc scio tenebris lux
6. Force of Darkness – The order
7. Force of Darkness – Outro – exhaling darkness
