verenigd koninkrijk

Deitus – Via Dolorosa

Via Dolorosa is de Latijnse benaming voor de weg die Jezus aflegde in Jeruzalem terwijl hij zijn kruis droeg. De tweede plaat van Deitus werd naar de lijdensweg van onze ‘goede vriend’ genoemd. Deze Engelse black metal-band was mij tot nog toe onbekend, maar blijkt al een debuut (“Acta non verba“) uitgebracht te hebben in 2016. Hoewel er slechts vijf songs op “Via dolorosa” prijken, klokt het geheel toch af op drieëndertig minuten speeltijd waarvan de titeltrack en “Salvifici doloris” samen de helft voor hun rekening nemen. De muzikale output van Deitus’ black is op smaak gebracht met Zweedse melodieuze ingrediënten die een voorliefde voor Dissection verraden. In deze vijver zwemmen ondertussen al heel wat vissen rond, maar een soortgelijke band als Chaos Invocation weet toch nog net wat meer te imponeren en speelt dan ook een divisie hoger. Slecht is het hoegenaamd niet, zo neemt de hoge dosis melodie ons in de titeltrack mee op sleeptouw doorheen de kruisweg, maar in “Salvifici doloris” verliest de band zichzelf te veel in lange instrumentale passages waardoor dit nummer niet de volle negen en een halve minuut blijft boeien. De rockende riffs klinken dan weer iets te simpel en de vocale invulling is te eentonig en te vlak om echt potten te breken. Dat dynamiek belangrijk is, heeft Deitus wel goed begrepen want in het slepende “Atonement” wordt ten opzichte van de andere nummers serieus wat gas teruggenomen. Conclusie: naar I, Voidhanger Records-normen is dit een weinig avontuurlijk plaatje geworden. Ik heb er wel wat luisterplezier aan beleefd tijdens het schrijven van deze review, maar nu deze online staat vrees ik dat “Via Dolorosa” niet snel nog eens op de draaitafel zal belanden. Daarvoor is de concurrentie te moordend.

JOKKE: 70/100

Deitus – Via Dolorosa (I, Voidhanger Records 2018)
1. Hallowed terror
2. Malaise
3. Via Dolorosa
4. Salvifici doloris
5. Atonement

Wode – Servants of the countercosmos

Het uit Manchester afkomstige Wode debuteerde vorig jaar sterk met haar eerste langspeler. Ondertussen werd Vendetta Records ingeruild voor Avantgarde Music en verscheen enkele weken geleden de opvolger getiteld “Servants of the countercosmos“. Deze was min of meer aan mijn aandacht voorbij gegaan maar dankzij Ondergronds werd ik op de release attent gemaakt vermits ze het Engelse kwartet wisten te strikken voor een show in de Antwerpse Music City. Tijdens de ontzettend strakke performance (wat een drummer!) viel me op dat Wode haar nummers live met een zekere gejaagdheid brengt – wat me op plaat niet opgevallen was – en dat er best wel wat war metal-invloeden in de sound verweven zitten. De nieuwe plaat telt opnieuw zes songs maar tikt toch op een kwartier minder speelduur af. Buiten het epische, negen minuten durende “Chaosspell” werd met andere woorden gekozen voor compacte songs waarin de black metal basis opgefleurd wordt met de nodige death en thrash metal riff-infusies waarbij grootheid Absu meermaals in mijn gedachten voorbij galoppeert. Het aanstekelijke “Celestial dagger” heeft dan weer meer weg van zwartgeblakerde punk terwijl in de titeltrack de Dissection-geest overduidelijk rondwaart. Vermeldenswaardig is dat er op en tijd en stond de nodige chaotische solo’s voorbijvliegen en dat de luisteraar door het moordend hoge tempo pas bij de akoestische klanken van het afsluitende “Undoing” de nodige rust gegund wordt. Wode is een band die in de overvolle underground reeds een eigen plaatsje heeft weten opeisen middels haar no-nonsense attitude en twee sterke platen.

JOKKE: 85/100

Wode – Servants of the countercosmos (Avantgarde Music 2017)
1. Crypt of creation
2. Celestial dagger
3. Temple interment
4. Servants of the countercosmos
5. Chaosspell
6. Undoing

RID – Lightning wheel

“Less is more” zou het opschrift moeten zijn om op de achterkant van de shirts of longsleeves (met armprint! Eat that Fenriz!) van het Britse RID te prijken. Eén schedelsplijtende riff per nummer, vergezeld van een onverbiddelijk doorrazende monotone (computergestuurde?) blastbeat die werkelijk zero zero zero zero zero variatie bevat, is immers voldoende om je murw te beuken. Het uit Nothingham afkomstige trio Ordal (Die van het water? Indien hij de zanger van dienst is, lijkt hij me eerder salpeterzuur te drinken), Galgast, en Isensaur speelt naar eigen zeggen “English animist black metal” waarbij hun auditief geweld het geluid van verrotte gewassen, vergiftigde rivieren en stervende bossen belichaamt. Animisme – moest u het niet weten – is namelijk een filosofisch, religieus of spiritueel concept waarbij zielen of geesten niet alleen bestaan in mensen en dieren, maar ook in planten, stenen of natuurlijke fenomenen. Het verschroeiende tempo, repetitieve karakter en noisy raamwerk van de zes tracks die “Lightning wheel” vormen, geven deze old-school Darkthrone on speed ook wel een industrieel kantje. Een vergelijking met Mysticum is daarom niet zo hard uit de lucht gegrepen, hoewel het er bij RID wel minimalistischer aan toe gaat. Met achtentwintig minuten speeltijd, heeft dit intense plaatje bovendien de perfecte speeltijd. Rest in darkness!

JOKKE: 81/100

RID – Lightning wheel (White Horse 2016)
1. Red grain
2. RID
3. Who is this who is coming?
4. White walls
5. Lightning wheel
6. Solve

Qrixkuor – Three devils dance

Bij een spelletje Scrabble zou het leggen van het woord “qrixkuor” een hoge score opleveren. Toegegeven, je zal Google erbij moeten halen om het woord te verduidelijken aan je medespelers want de kans is groot dat ze denken dat je hen in het ootje probeert te nemen met één of ander verzonnen woord. “Qrixkuor” is echter de naam van een vogel, ontleend aan een boek van de Engelse magiër, occultist, schrijver en dichter Kenneth Grant, leerling van Aleister Crowley en stichter van de “Typhonian Ordo Templi Orientis“. Ideale naam ook voor een occulte death metalband, moeten de individuen R., M., A. en S. in 2011 gedacht hebben. En alzo geschiedde! Er werden twee demo’s uitgebracht, maar het is met de nieuwe EP “Three devils dance” dat het Engelse kwartet pas echt potten zal breken. Hoewel er slechts drie songs op de tracklist prijken, klokt het zaakje wel op achtendertig minuten af. Geen hapklare brok luistermuziek om tijdens de afwas te beluisteren dus! Integendeel: hier moet je even voor gaan zitten want deze woeste draaikolk van dissonante, multi-gelaagde gitaarriffs, drukke drumroffels, intergalactische solo’s en diepe growls vormt een moeilijk verteerbaar geheel. Voor de doorsnee popmuziek liefhebber staat de muzikale output van Qrixkuor synoniem voor teringherrie, maar fans van Irkallian Oracle of Antediluvian die over een getraind paar oren beschikken zullen in dit sonisch surrealisme en in-reverb-gedrenkte chaos opmerken dat het viertal wel weet wat de voor- en achterkant van hun instrument is. Zowel gitarist/componist S., als bassist R. en drummer M. zijn academisch geschoolde muzikanten en S. voegt daar ook nog een master in het componeren van muziek voor films en televisie aan toe. Vandaar het cinematografisch karakter van de muziek waarbij de structuur en spanningsopbouw veel weg hebben van een film soundtrack – wel geen romantische komedie in dit geval. Doorheen de maalstroom aan onpeilbare en ondoorgrondelijke death metal zitten interludes verweven die geschapen werden middels Tibetaanse bekkens, gongs, drums, menselijke en dierlijke beenderen, stemmen en natuurlijke geluiden. Kortom: van dit plaatje is werk gemaakt. Eindelijk eens een vette release in mijn platenkast onder de letter “Q”!

JOKKE: 83/100

Qrixkuor – Three devils dance (Invictus Productions 2016)
1. Serpent’s mirror
2. Crypt of illusions bane
3. The divine architect

Tortorum – Rotten.dead.forgotten

Tortorum is een Pools/Noors/Engelse-samenwerking met het natte Noorse Bergen als uitvalsbasis. Met twee uitstekende albums op haar conto (“Extinctionist” uit 2012 en “Katabasis” uit 2014) zou deze black metal band geen onbekende meer mogen zijn voor liefhebbers van zwartmetaal genre Watain. Bandoprichter Skyggen (o.a. Dead To This World) besloot om, na het vriendschappelijk vertrek van Dirge Rep (ex-Gehenna, Djevel, Orcustus en nog zo veel meer goede bands), zelf de drumstokken ter hand te nemen in de studio en middels post-natale toevoeging van gitarist Andreas Fosse Salbu opereert de band voortaan als een kwartet in plaats van trio. Met het niets verbloemende “Rotten.dead.forgotten” (zowel qua titel als qua hoes) slaat Tortorum de pagina van overwegend snelle orthodoxe black metal om ten voordele van een eerder mid-tempo rechttoe-rechtaan benadering van het genre. Gezien het overaanbod qua orthodoxe bands, maal ik niet om deze keuze. Het klinkt nu terug allemaal wat Noorser en ook dat juich ik toe! Bassist/frontman Barghest (Spearhead) krijst de longen uit zijn lijf terwijl gitaristentandem Skyggen en Specter (Aeternus, ex-Gravdal) frostbitten riffs uit hun instrument persen. “Lucifer victrix” klinkt met zijn zagende riffs en bottensplijtende zang opvallend vuil en donker. Echter kruipt het bloed met momenten toch nog waar het niet gaan kan waardoor in “Life is the enemy” en “Black mantra mysteries” het gaspedaal als vanouds diep ingedrukt wordt.Hoewel het nieuwe kunstje dat Tortorum met deze EP laat horen natuurlijk ook al menigmaal werd uitgevoerd gaan deze dertig minuten er wel in als zoete koek.

JOKKE: 80/100

Tortorum – Rotten.dead.forgotten (World Terror Committee 2016)
1. Iao al
2. All suns black
3. Night of the witch
4. Life is the enemy
5. Lucifer victrix
6. Black mantra mysteries

Wode – Wode

Het Verenigd Koninkrijk verblijde ons de afgelopen jaren middels Winterfylleth en Wodensthrone (RIP) met twee sterke black metal bands die een frisse wind bliezen doorheen de Engelse scene. Met Wode is er opnieuw een sterke en veelbelovende band opgestaan. Alfabetisch gezien bengelen de drie bands wegens hun beginletter ergens achteraan het alfabet, maar qua muzikale kwaliteit nemen ze een plekje in de voorste echelons in. Wode heeft duidelijk haar tijd genomen om die eerste volwaardige langspeler neer te pennen, als je ziet dat hun eerste en enige demo reeds vijf jaar geleden werd uitgebracht. De band serveert ons zes krachtige black metal tracks die samen afklokken op achtenveertig minuten speeltijd en die zonder al te veel overtollige franjes of poespas een terugkeer naar het Scandinavische – er wordt tussen de Noorse en Zweedse school heen en weer gepingpongd – basisgeluid uit de jaren negentig inluiden. Bekijk het als de twee reeds eerder aangehaalde bands minus de heidense invloeden maar met in plaats daarvan subtiele verwijzingen naar de post-black metal van een Altar Of Plagues of de sludge/black van een band als Ultha. De lekker zware productie met grimmige korrel doet deze plaat bovendien alle eer aan! Op het eerste gehoor lijken de songs onderling weinig te verschillen, maar eens de melodieën zich in je oorschelpen nestelen, ontdek je de pracht van dit album. Ook de dynamiek van het album ontplooit zich na meerdere luisterbeurten. Zo gaat “Cloaked in ruin” van start met een lompe doomriff om daarna in galop over te gaan tot raggende black metal geïnjecteerd met Zweedse Dissection melodieën en solo. Het rockende begin van “Spectral sun” tovert een glimlach op mijn gezicht om daarna weer in grimassen te vertrekken wanneer de venijnige black zich van mij heer en meester maakt. Deze eerste van Wode is een echt groeialbum…wat op termijn meestal de beste albums blijken te zijn.

JOKKE: 83/100

Wode – Wode (Broken Limbs Recordings 2016)
1. Death’s edifice
2. Trails of smoke
3. Cloaked in ruin
4. Spectral sun
5. Plagues of insomnia
6. Black belief

Grave Miasma – Endless pilgrimage

Het zijn bands zoals het Engelse Grave Miasma (oorspronkelijk als Goat Molestör opererend) die er nog in slagen om mijn oude death metal hart sneller te doen kloppen. Dat ik weinig kan met die hedendaagse techneuten bands zal de trouwe lezer van deze blog ondertussen wel al in het snuitje hebben. “Dood”, “duisternis”, “occultisme” en “old school” zijn de termen die ik link aan uitstekende death metal. Wat dat betreft zitten de vier Britten en ik alvast op dezelfde lijn. Naar aloude traditie zijn er heel wat Febreze-machientjes nodig om de stinkende en rottende wasem, die de vijf songs tellende nieuwe EP “Endless pilgrimage” verspreidt, uit je gordijnen te krijgen. Hun interesse in archaïsche rituelen en het ceremonieel prijzen van de dood komt tot uiting in de sitarklanken van het mysterieus getitelde “Yama transforms to the afterlife” waarin hindoeïstische doodrituelen bezongen worden (de Canvas meerwaardezoeker die meer van dit soort rituelen wil weten, raad ik aan het Slovaakse Death Karma eens uit te checken). Ook de andere songs worden ter meerdere eer en glorie van Shiva op de luisteraar afgevuurd. De grafdelvende muzikanten spelen de ziel uit hun in-staat-van-ontbinding-wezende lijf. De ene moment razende knokenvermorzelende en vleesverhakkende herrie producerend (“Glorification of the impure“), de andere moment traag via de onderbuik je ingewanden overhoop halend (“Utterance of the foulest spirit“) en daartussen nog schedelsplijtende solo’s op je afvurend. Grave Miasma is het ideale orkestje om een begrafenissfeertje in de kortste keren om te zetten in een mensonterende orgie. En hoewel de sound iets bijgeschaafd is ten opzichte van de misselijkmakende (positief bedoeld in dit geval) langspeler “Odori sepulcrorum“, staat dit nog steeds mijlenver verwijderd van Disney death metal. Met drieëndertig minuten speeltijd, krijg je met deze EP trouwens absoluut waar voor je geld! Het op bijna negen minuten afklokkende triomfantelijk opbouwende”Full moon dawn” alleen al is de moeite om deze EP aan te schaffen. Voer voor Incantation death worshippers.

JOKKE: 89/100

Grave Miasma – Endless pilgrimage (Sepulchral Voice Records/Profound Lore 2016)
1. Yama transforms to the afterlife
2. Utterance of the foulest spirit
3. Purgative circumvolution
4. Glorification of the impure
5. Full moon dawn