verenigd koninkrijk

Wolvencrown – Of bark and ash

Nottingham is vooral bekend van Robin Hood en “Ye olde trip to Jerusalem“, één van de oudste pubs ter wereld (1189 n.C.) waar ik ooit het genoegen had mijn dorst te laven. Verder is het ook de thuishaven van Wolvencrown, een black metal kwintet dat in 2015 ontstond in het hartje van de Midlands. Na een selftitled EP uit 2017 presenteren de heren met “Of bark and ash” op de valreep van 2019 hun volwaardige debuut. En dat mag best gehoord worden, althans door wie een voorliefde heeft voor atmosferische black met pakkende melodieën (zo goed als elk nummer bevat wel een bepaalde hook), veelvuldige keyboardgolven en een heidense insteek waarbij natuurelementen centraal staan. Nu lopen er in het Verenigd Koninkrijk wel meerdere bands rond die deze aanpak erop nahouden. We denken daarbij aan Fen en die twee andere “W”-bands: Winterfylleth en Wodensthrone. Wolvencrown moet zich niet te beschaamd voelen om zich met hun debuut reeds in dit rijtje te nestelen. Akkoord, we hebben dit allemaal wel al eens eerder gehoord, maar de krachtige en transparante sound, uitstekende zanger en catchiness maken veel goed. Puntjes van kritiek zijn het nogal saaie drumwerk dat wel wat meer variatie mocht bevatten en de zangeres die in een nummer als “1194 pt. II” opduikt, maar niet al te toonvast klinkt. In “Towards broken depths” horen we haar nogmaals voor wat licht verteerbaar tegengewicht zorgen en deze keer brengt ze het er veel beter vanaf. Natuurlijk mogen op een plaat als “Of bark and ash” akoestische gitaren niet ontbreken. Ze zetten het nummer “Destined“, dat met zeven en een halve minuut speeltijd de langste song uit het rijtje is, melancholisch in. Ondanks de vele meeslepende melodieën en soms zeemzoete keyboards, blijft de zwartmetalen basis echter stevig genoeg. De romantische melodieën die de gitaristen en keyboardspeler opwekken, zijn in staat de luisteraar terug te deporteren naar tijden zonder social media, kernenergie, files, smeltende ijskappen en een gigantische afvalberg. Wat een tijden!

JOKKE: 80/100

Wolvencrown – Of bark and ash (Avantgarde Music 2019)
1. Earths eternal dawn
2. 1194 pt.I
3. 1194 pt.II
4. Infernal throne
5. Of bark and ash
6 Towards broken depths
7. Destined
8. S.A.D.

Úlfarr – Hate & terror – The rise of pure evil

Op 31 oktober doet het Duitse Purity Through Fire een heus offensief met tal van nieuwe releases, waaronder “Hate & terror – The rise of pure evil“, het debuut van het Engelse Úlfarr. Deze band zag reeds in 2011 het levenslicht en heeft al drie demo’s, een split en zelfs twee live-registraties op haar palmares staan. Hoogtijd dus voor een langspeler die echter slechts op een magere 28 minuten afklokt. Maar een plaat als “Reign in blood” hoor ik u al denken…ja ja! Bandleider/alleenheerser Dominus houdt er een hele resem andere bands op na waarvan enkel Thy Dying Light een kerkbelletje deed rinkelen. Inspiratie wordt enerzijds gehaald uit de desolate landschappen en het niet aflatende sombere klimaat van thuisland Engeland (de band noemt haar stijl dan ook “Cumbrian black metal“) en anderzijds de minachting voor de mensheid en overbevolking in het moderne Groot-Brittannië. Het begeleidend promopraatje haalt referenties als klassieke Darkthrone, Mayhem, One Tail One Head en Death Cult aan en in deze Noorse name dropping kunnen we ons wel deels vinden, hoewel het niveau van geenéén van deze bands geëvenaard wordt. Dat wil echter niet zeggen dat de zes titelloze nummers ons niet kunnen boeien. De songs wisselen rechtlijnige old-school raggende black af met een lekkere black ’n roll-insteek, wat voor de nodige dynamiek zorgt. En de vocalen krijsen gemeend haatdragend hun boodschap uit. Qua sound klinken de geprogrammeerde drums net iets te steriel, maar voor de rest geen klachten over deze DIY-opgenomen plaat waarop zelfs een mooie rol voor de basgitaar is weggelegd. Wie van niet al te ingewikkelde maar effectieve black houdt, zit bij Úlfarr aan het juiste adres.

JOKKE: 77/100

Úlfarr – Hate & terror – The rise of pure evil (Purity Through Fire/Worship Tapes 2019)
1. Part I
2. Part II
3. Part III
4. Part IV
5. Part V
6. Part VI

Deitus – Via Dolorosa

Via Dolorosa is de Latijnse benaming voor de weg die Jezus aflegde in Jeruzalem terwijl hij zijn kruis droeg. De tweede plaat van Deitus werd naar de lijdensweg van onze ‘goede vriend’ genoemd. Deze Engelse black metal-band was mij tot nog toe onbekend, maar blijkt al een debuut (“Acta non verba“) uitgebracht te hebben in 2016. Hoewel er slechts vijf songs op “Via dolorosa” prijken, klokt het geheel toch af op drieëndertig minuten speeltijd waarvan de titeltrack en “Salvifici doloris” samen de helft voor hun rekening nemen. De muzikale output van Deitus’ black is op smaak gebracht met Zweedse melodieuze ingrediënten die een voorliefde voor Dissection verraden. In deze vijver zwemmen ondertussen al heel wat vissen rond, maar een soortgelijke band als Chaos Invocation weet toch nog net wat meer te imponeren en speelt dan ook een divisie hoger. Slecht is het hoegenaamd niet, zo neemt de hoge dosis melodie ons in de titeltrack mee op sleeptouw doorheen de kruisweg, maar in “Salvifici doloris” verliest de band zichzelf te veel in lange instrumentale passages waardoor dit nummer niet de volle negen en een halve minuut blijft boeien. De rockende riffs klinken dan weer iets te simpel en de vocale invulling is te eentonig en te vlak om echt potten te breken. Dat dynamiek belangrijk is, heeft Deitus wel goed begrepen want in het slepende “Atonement” wordt ten opzichte van de andere nummers serieus wat gas teruggenomen. Conclusie: naar I, Voidhanger Records-normen is dit een weinig avontuurlijk plaatje geworden. Ik heb er wel wat luisterplezier aan beleefd tijdens het schrijven van deze review, maar nu deze online staat vrees ik dat “Via Dolorosa” niet snel nog eens op de draaitafel zal belanden. Daarvoor is de concurrentie te moordend.

JOKKE: 70/100

Deitus – Via Dolorosa (I, Voidhanger Records 2018)
1. Hallowed terror
2. Malaise
3. Via Dolorosa
4. Salvifici doloris
5. Atonement

Wode – Servants of the countercosmos

Het uit Manchester afkomstige Wode debuteerde vorig jaar sterk met haar eerste langspeler. Ondertussen werd Vendetta Records ingeruild voor Avantgarde Music en verscheen enkele weken geleden de opvolger getiteld “Servants of the countercosmos“. Deze was min of meer aan mijn aandacht voorbij gegaan maar dankzij Ondergronds werd ik op de release attent gemaakt vermits ze het Engelse kwartet wisten te strikken voor een show in de Antwerpse Music City. Tijdens de ontzettend strakke performance (wat een drummer!) viel me op dat Wode haar nummers live met een zekere gejaagdheid brengt – wat me op plaat niet opgevallen was – en dat er best wel wat war metal-invloeden in de sound verweven zitten. De nieuwe plaat telt opnieuw zes songs maar tikt toch op een kwartier minder speelduur af. Buiten het epische, negen minuten durende “Chaosspell” werd met andere woorden gekozen voor compacte songs waarin de black metal basis opgefleurd wordt met de nodige death en thrash metal riff-infusies waarbij grootheid Absu meermaals in mijn gedachten voorbij galoppeert. Het aanstekelijke “Celestial dagger” heeft dan weer meer weg van zwartgeblakerde punk terwijl in de titeltrack de Dissection-geest overduidelijk rondwaart. Vermeldenswaardig is dat er op en tijd en stond de nodige chaotische solo’s voorbijvliegen en dat de luisteraar door het moordend hoge tempo pas bij de akoestische klanken van het afsluitende “Undoing” de nodige rust gegund wordt. Wode is een band die in de overvolle underground reeds een eigen plaatsje heeft weten opeisen middels haar no-nonsense attitude en twee sterke platen.

JOKKE: 85/100

Wode – Servants of the countercosmos (Avantgarde Music 2017)
1. Crypt of creation
2. Celestial dagger
3. Temple interment
4. Servants of the countercosmos
5. Chaosspell
6. Undoing

RID – Lightning wheel

“Less is more” zou het opschrift moeten zijn om op de achterkant van de shirts of longsleeves (met armprint! Eat that Fenriz!) van het Britse RID te prijken. Eén schedelsplijtende riff per nummer, vergezeld van een onverbiddelijk doorrazende monotone (computergestuurde?) blastbeat die werkelijk zero zero zero zero zero variatie bevat, is immers voldoende om je murw te beuken. Het uit Nothingham afkomstige trio Ordal (Die van het water? Indien hij de zanger van dienst is, lijkt hij me eerder salpeterzuur te drinken), Galgast, en Isensaur speelt naar eigen zeggen “English animist black metal” waarbij hun auditief geweld het geluid van verrotte gewassen, vergiftigde rivieren en stervende bossen belichaamt. Animisme – moest u het niet weten – is namelijk een filosofisch, religieus of spiritueel concept waarbij zielen of geesten niet alleen bestaan in mensen en dieren, maar ook in planten, stenen of natuurlijke fenomenen. Het verschroeiende tempo, repetitieve karakter en noisy raamwerk van de zes tracks die “Lightning wheel” vormen, geven deze old-school Darkthrone on speed ook wel een industrieel kantje. Een vergelijking met Mysticum is daarom niet zo hard uit de lucht gegrepen, hoewel het er bij RID wel minimalistischer aan toe gaat. Met achtentwintig minuten speeltijd, heeft dit intense plaatje bovendien de perfecte speeltijd. Rest in darkness!

JOKKE: 81/100

RID – Lightning wheel (White Horse 2016)
1. Red grain
2. RID
3. Who is this who is coming?
4. White walls
5. Lightning wheel
6. Solve

Qrixkuor – Three devils dance

Bij een spelletje Scrabble zou het leggen van het woord “qrixkuor” een hoge score opleveren. Toegegeven, je zal Google erbij moeten halen om het woord te verduidelijken aan je medespelers want de kans is groot dat ze denken dat je hen in het ootje probeert te nemen met één of ander verzonnen woord. “Qrixkuor” is echter de naam van een vogel, ontleend aan een boek van de Engelse magiër, occultist, schrijver en dichter Kenneth Grant, leerling van Aleister Crowley en stichter van de “Typhonian Ordo Templi Orientis“. Ideale naam ook voor een occulte death metalband, moeten de individuen R., M., A. en S. in 2011 gedacht hebben. En alzo geschiedde! Er werden twee demo’s uitgebracht, maar het is met de nieuwe EP “Three devils dance” dat het Engelse kwartet pas echt potten zal breken. Hoewel er slechts drie songs op de tracklist prijken, klokt het zaakje wel op achtendertig minuten af. Geen hapklare brok luistermuziek om tijdens de afwas te beluisteren dus! Integendeel: hier moet je even voor gaan zitten want deze woeste draaikolk van dissonante, multi-gelaagde gitaarriffs, drukke drumroffels, intergalactische solo’s en diepe growls vormt een moeilijk verteerbaar geheel. Voor de doorsnee popmuziek liefhebber staat de muzikale output van Qrixkuor synoniem voor teringherrie, maar fans van Irkallian Oracle of Antediluvian die over een getraind paar oren beschikken zullen in dit sonisch surrealisme en in-reverb-gedrenkte chaos opmerken dat het viertal wel weet wat de voor- en achterkant van hun instrument is. Zowel gitarist/componist S., als bassist R. en drummer M. zijn academisch geschoolde muzikanten en S. voegt daar ook nog een master in het componeren van muziek voor films en televisie aan toe. Vandaar het cinematografisch karakter van de muziek waarbij de structuur en spanningsopbouw veel weg hebben van een film soundtrack – wel geen romantische komedie in dit geval. Doorheen de maalstroom aan onpeilbare en ondoorgrondelijke death metal zitten interludes verweven die geschapen werden middels Tibetaanse bekkens, gongs, drums, menselijke en dierlijke beenderen, stemmen en natuurlijke geluiden. Kortom: van dit plaatje is werk gemaakt. Eindelijk eens een vette release in mijn platenkast onder de letter “Q”!

JOKKE: 83/100

Qrixkuor – Three devils dance (Invictus Productions 2016)
1. Serpent’s mirror
2. Crypt of illusions bane
3. The divine architect

Tortorum – Rotten.dead.forgotten

Tortorum is een Pools/Noors/Engelse-samenwerking met het natte Noorse Bergen als uitvalsbasis. Met twee uitstekende albums op haar conto (“Extinctionist” uit 2012 en “Katabasis” uit 2014) zou deze black metal band geen onbekende meer mogen zijn voor liefhebbers van zwartmetaal genre Watain. Bandoprichter Skyggen (o.a. Dead To This World) besloot om, na het vriendschappelijk vertrek van Dirge Rep (ex-Gehenna, Djevel, Orcustus en nog zo veel meer goede bands), zelf de drumstokken ter hand te nemen in de studio en middels post-natale toevoeging van gitarist Andreas Fosse Salbu opereert de band voortaan als een kwartet in plaats van trio. Met het niets verbloemende “Rotten.dead.forgotten” (zowel qua titel als qua hoes) slaat Tortorum de pagina van overwegend snelle orthodoxe black metal om ten voordele van een eerder mid-tempo rechttoe-rechtaan benadering van het genre. Gezien het overaanbod qua orthodoxe bands, maal ik niet om deze keuze. Het klinkt nu terug allemaal wat Noorser en ook dat juich ik toe! Bassist/frontman Barghest (Spearhead) krijst de longen uit zijn lijf terwijl gitaristentandem Skyggen en Specter (Aeternus, ex-Gravdal) frostbitten riffs uit hun instrument persen. “Lucifer victrix” klinkt met zijn zagende riffs en bottensplijtende zang opvallend vuil en donker. Echter kruipt het bloed met momenten toch nog waar het niet gaan kan waardoor in “Life is the enemy” en “Black mantra mysteries” het gaspedaal als vanouds diep ingedrukt wordt.Hoewel het nieuwe kunstje dat Tortorum met deze EP laat horen natuurlijk ook al menigmaal werd uitgevoerd gaan deze dertig minuten er wel in als zoete koek.