wtc productions | addergebroed

Nadat Dysangelium de verwachtingen helaas niet helemaal kon inlossen, krijgt Wold Terror Committee dit jaar nog een tweede kans in de vorm van “Vast vortex litanies”, de tweede langspeler van Shrine of Insanabilis nadat in 2015 hun debuut “Disciples of the void” en in het jaar daarna een twee nummers tellende EP het levenslicht zagen. Net zoals Dysangelium zag ik Shrine of Insanabilis een enorm strakke set spelen in Het Bos, dit keer als opener voor Slidhr, Sinmara en Acherontas. Ondanks mijn vermoeidheid na het Fall of Summer festival in Parijs wist het Duits kwartet te overtuigen – een kunstje dat ze op Netherlands Deathfest probleemloos (en dan heb ik het over de kwaliteit, niet over de technische mankementen) overdeden. De orthodoxe black metal die de heren spelen raast aan sneltempo door de speakers: zo goed als elk nummer zit barstensvol blast beats en het tempo blijft zo goed als constant de hogere regionen opzoeken. Shrine of Insanabilis is compromisloos en ondanks het orthodoxe karakter wordt niet gedweept met overbodige rituele passages en kilo’s dissonantie, hoewel die hier en daar (uiteraard) de kop op steken. De focus ligt vooral op melodieuze leadlijnen, een scherpe gitaarsound en de tandem van vocalen: hoge screams wisselen af of worden gecombineerd met diepere grunts, wat de dynamiek ten goede komt gezien de nummers allen een gelijkaardige opbouw hebben en er weinig ademruimte overblijft om wat gas terug te nemen. In nummers als “The last-born tyrant” en het fenomenale “Mother and executioner” zetten de heren net iets meer in op catchy, meeslepende melodie en dat mochten ze wat mij betreft wat vaker gedaan hebben. Shrine of Insanabilis hanteert een take no prisoners-aanpak waardoor, zeker door het constant hoge tempo, de afzonderlijke nummers af en toe wat onderling inwisselbaar worden. Echt memorabele nummers zoals “Ruina” van het debuut, die er met kop en schouders bovenuit steken vallen niet te bespeuren, ondanks het consistent technisch hoge niveau van de muzikanten, maar toch is dit een erg puik album geworden. De plaat werd ingeblikt in de befaamde Necromorbus Studio waardoor we naar goede gewoonte niks op de sound kunnen aanmerken. Na het teleurstellende album van Dysangelium weet W.T.C. Productions dit jaar dan toch nog terug te slaan!

CAS: 83/100

Shrine of Insanabilis – Vast vortex litanies (W.T.C Productions 2019)
1. Parallax endeavour
2. Lusting after a burn
3. The last-born tyrant
4. Vertex
5. Mother and executioner
6. Inisible. Infinite…
7. Verdict

Fides Inversa, na schone dames het beste exportproduct uit de Laars. Een half decennium geleden zag “Hanc aciem sola retundit virtus” het levenslicht en de band already had me with hello. Destijds speelde ik de plaat ontelbare keren en het frostbitten Limburgse winter landschap van toen staat voor eeuwig gelinkt aan de Italianen. Fides Inversa zat, kort door de bocht genomen, ergens tussen Watain en Deathspell Omega in. Maar dan beter. Vijf jaar lang hebben we moeten wachten op opvolger “Mysterium tremendum et fascinans“. Vijf jaar lang lang heb ik hun aan hun oren gezaagd om te vragen waar die nieuwe plaat bleef. Werd het wachten beloond? Ja. En neen. Zonder twijfel gaat “Mysterium tremendum et fascinans” knalhard, maar hij tipt niet aan het debuut. Doch, mijn beste Gionata is een machine! Er is echt wel een reden waarom deze rasmuzikant speelt (of speelde) bij Enthroned, Glorior Belli, Frostmoon Eclipse, Acherontas, Blut Aus Nord en een honderdtal andere bands. Beeld je daarbij in dat hij ook de zang voor zijn rekening neemt. Klasse! Onmiddellijk moet ik dan ook denken aan andere zingende drummers, zoals bij Infinity en Absu. En dat is nog niet eens zo een gek idee, want daar ook de Hollanders een lichte Texaanse invloed kende op hun laatste, heeft ook Fides Inversa’s nieuweling een thrashy tintje, zoals in nummer “IV” en “VI” (“because the band apparently used up its whole vocabulary with the album title” las ik ergens). Nummer “V” is dan weer lekker traag en dissonant zoals enkel Deathspell Omega (goed geluisterd naar “Si monumentum“, gasten) dat kan. Voeg daarbij nog een vleugje Funeral Mist en het recept is gereed. Bijna,… Net zoals op het debuut worden klassieke intermezzo’s niet geschuwd. De heerlijke Gregoriaanse gezangen in “VI“, het bombastische einde van “V“,… Maar zoals eerder geschreven: “Mysterium tremendum et fascinans” haalt het niet van zijn voorganger, ook al liggen ze absoluut niet ver uit mekaar. Alleen, het debuut kent meer furie, meer diabolische zang en het bevat simpelweg meer sterkere composities. Desalniettemin steekt Fides Inversa met kop en schouders uit boven de middelmaat! Religieuze (quoi?) black metal ten voeten uit!

Flp: 83/100

Fides Inversa – Mysterium tremendum et fascinans (W.T.C. 2014)
1. I
2. II
3. III
4. IV
5. V
6. VI
7. VII