Het Noorse Eternity is als het vuur dat brandt in de zwartste nacht, een ware toegangspoort tot Verlichting en tijdloze True Norwegian black metal. We spraken met Eternity-meesterbrein Ewighet over het verleden, heden en toekomst van de band. De volledige versie van dit interview, dat dubbel zo lang is, maakt deel uit van ons tweede boek dat in de maak is. (JOKKE)

The English version of this interview can be found here.

Eternity is niet bepaald een begrip als het gaat om (Noorse) black metal, dus laten we eerst even terug in de geschiedenis duiken. Metal Archives vermeldt dat Eternity in 2003 is opgericht en hoewel dat jaar de eerste demo “In subspecies aeterna” uitkwam, lijkt het erop dat de band haar roots heeft in de vroege jaren ‘90. Je zou zelfs kunnen zeggen dat de dood van Euronymous verstrekkende gevolgen had voor het ontstaan ​​van Eternity.
Lang geleden, in 1993, speelde ik in een blackmetalband met Blasphemer en T. Violator, die beiden te horen zijn op “To become the great beast“. Op dat moment waren we ideaal geplaatst in de tijd als onderdeel van wat bekend zou worden als de tweede golf. Ik kan alleen maar dromen van welke deuren er geopend hadden kunnen worden, maar in plaats daarvan werden deze dichtgeslagen toen Varg Euronymous doodde. Dat leidde ertoe dat Hellhammer Blasphemer aanbood de taak als gitarist in Mayhem op zich te nemen. Ik nam mijn riffs en ging mijn eigen weg, nonchalant spelend met verschillende mensen, jammend op vroege versies van wat later “In subspecies aeterna” en andere nummers zou worden. De naam Eternity, de eerste schetsen van het logo en het Eternity-symbool dat later zou worden gebruikt als albumhoes van “To become the great beast” stammen allemaal uit deze tijd.

Vanaf het begin tot nu toe zijn de naam, de symbolen en de fundamentele filosofie van Eternity hetzelfde gebleven. Wat is precies de filosofie achter de bandnaam (en je alias Evighet dat Noors is voor ‘eeuwigheid’)?
Ik ben opgevoed door atheïstische ouders die ervan overtuigd waren dat de enige juiste manier om hun kinderen op te voeden was hen met gezag uit te leggen dat er geen goden, geen hemel en geen eeuwig leven zijn; in feite is niets eeuwig en sterft alles. En na de dood is er helemaal niets. Dit werkte goed voor mijn broer die een materialistische geest heeft en geen religieus bot in zijn lichaam, maar voor mij was het een ramp. Ik ben geboren als een spirituele zoeker en elke vezel van mijn wezen schreeuwde het uit dat dit absoluut verkeerd was. Ik moest mijn eigen waarheid vinden en uiteindelijk vond ik het tegenovergestelde van niets – eeuwigheid. In Eternity’s allesomvattende oneindige eeuwigheid werden mijn geest en ziel bevrijd.

Het viel me op dat je debuutalbum “Bringer of the fall” nog nooit een officiële release heeft gezien die wordt ondersteund door een label, en ik kon de plaat ook niet online vinden. Sta je niet meer 100% achter het album? Zijn er plannen voor een re-release?
Ik heb mijn hart en ziel in die plaat gestort en ik sta er absoluut nog steeds achter. Toen we echter bezig waren met “To become the great beast“, en het duidelijk werd dat we een echte band aan het bouwen waren die door zou gaan voor meer albums, had ik een idee, een wens voor een nieuwe, frisse start! Maar het internet vergeet natuurlijk niets, en de keuze “Bringer of the fall” niet te bespreken, vertroebelde de boodschap alleen maar. Het feit is dat “Bringer of the fall” nooit een behoorlijke release heeft gezien buiten mijn eigen harde werk om het album over de hele planeet te mailen. We zijn nu op het punt gekomen waarop “Mundicide” duidelijk mijn derde album is en mensen blijven vragen naar “Bringer of the fall” en waar ze die kunnen kopen. Het is duidelijk dat die plaat eindelijk op de juiste manier moet worden uitgebracht. Ik heb plannen en ik werk eraan! Het gaat gebeuren, maar we zijn al een heel eind op weg met het volgende nieuwe album en zodra al het werk met betrekking tot de release van “Mundicide” achter de rug is, zal daar onze focus liggen. Misschien kan “Bringer of the fall” daarna opnieuw schitteren.

Er zit 13 jaar tussen je debuutalbum en opvolger “To become the great beast” dat in 2019 uitkwam. Wat is de reden voor deze vrij lange periode van stilte?
Allereerst was “Bringer of the fall” een vervloekte productie. Het is een conceptalbum gebaseerd op de ‘Tree of Life’ en de ‘Tree of Death’ en vooral de latere nummers zijn allemaal totaal Qliphotisch. Ik deed destijds ook veel chaosmagie en bracht dat ook op de plaat. Maar ik deed dit zonder bescherming, zonder mezelf te beschermen, waarna een complete krankzinnigheid in mijn leven losgelaten werd… er gebeurden zoveel ongelukken en er was freaky wilde shit aan de hand. Ik werd in het ziekenhuis opgenomen, beroofd, verloor bijna een oog, stierf bijna – twee keer! Het ging maar door. Toen ik eindelijk klaar was met de “Bringer of the fall“, was ik behoorlijk leeg. Dit geeft ook aan waarom ik enigszins terughoudend was dat album opnieuw te bezoeken om het voor te bereiden op een behoorlijke release, hoewel ik nu maar al te goed weet hoe waardevol het is om beschermende maatregelen te nemen bij het werken met de zwarte kunsten.

Ik had ook het gevoel dat ik alles in mijn eentje had bereikt en dat ik een volledige band nodig had om Eternity verder te brengen. En ik had absoluut een hekel aan de manier waarop internet destijds veranderde met het grote web 2.0-ding en dat verdomde Facebook en zo. Ik heb jarenlang geweigerd een Facebook-profiel aan te maken. Ik heb nog steeds een hekel aan al deze shit, maar je hebt niet echt een keuze als je tegenwoordig een band wilt runnen. Ik heb ook een hekel aan Spotify, nu ik erover nadenk, en alle verdomde poserende mensen op hun socialmediafeeds: “kijk mij eens met die kerel van die band, ben ik niet cool”, dat soort onzin maakt me kwaad. Als reactie op al deze dingen heb ik mijn gitaar een tijdje aan de muur gehangen. Ik begon de bas te oefenen en probeerde dat instrument echt onder de knie te krijgen in plaats van het gewoon als een gitaar te bespelen. Ik deed veel rare dingen met synths en heb dan ook materiaal liggen voor ten minste één album lo-fi bitpop synthmuziek dat ik ooit wel of niet zal uitbrengen. Ik maakte vanalles, behalve black metal. Ik heb altijd geweten dat ik mijn werk met Eternity moest voortzetten als de tijd rijp was. Ik geloof dat ik daarvoor op deze planeet ben. En na een lange onderbreking, ik denk dat het een volledige rotatiecyclus van zeven jaar van ‘the fractal riddle’ was, was het eindelijk tijd voor Eternity om herboren te worden.

Toen V. Fineidet (Den Saakaldte, Sovereign) toetrad als vaste bassist, speelde Eternity ook een paar shows met Mork en Dødheimsgard. Hoe gingen deze shows en heb je ooit buiten Noorwegen gespeeld? Gaan jullie shows spelen ter ondersteuning van het nieuwe album?
Ja, hoewel ik nooit van plan was Eternity naar het podium te brengen – mijn oorspronkelijke mening was dat black metal nooit live gespeeld zou moeten worden -, zitten we nu ver in de dubbele cijfers van gespeelde shows. En we blijven live spelen. Met de tijd ben ik er behoorlijk van gaan genieten en het is geweldig om als band naar deze optredens toe te werken. Het houdt ons scherp. Het volgende optreden op het moment van schrijven is het Midgardsblot-festival, wat interessant zal zijn, aangezien het een zeer unieke setting en publiek zijn en ook ons ​​eerste festivaloptreden.

Tot nu toe heeft Eternity niet buiten Noorwegen gespeeld. Hou er rekening mee dat we “To become the great beast” in de herfst van 2019 hebben uitgebracht, dat we in november of december met Dødheimsgard in Oslo hebben gespeeld en dat het ons eigenlijk best goed ging. We zouden in het voorjaar van 2020 een paar optredens in Europa gaan doen en in plaats daarvan kwam de PEST, de klootzakken sloten ons allemaal op en we moesten ons langzaam maar zeker weer omhoog werken. Hopelijk hebben we binnenkort de kans om wat optredens in Europa te spelen!

(c) Thomas Henie

De volgende stap na de release van “To become the great beast” en enkele sporadische live-optredens, was het maken van een EP met muziek die wat lichter en minder aangrijpend was, maar wat nooit gebeurde, want in plaats daarvan kreeg de derde langspeler “Mundicide” vorm. Wat deed jullie afdwalen van het oorspronkelijke plan?
Er was sprake van een virus, een nieuwe en spannendere versie van de griep, ik heb het nooit opgelopen, en niemand die ik ken werd bijzonder ziek, maar er was veel media-ophef… Nee serieus, dat verdomde covid gebeurde en met de wereld die een wending nam voor de totalitariër en de komst van lockdowns en al die onzin, veranderde alles. Het voelde niet alsof het zin had om snel iets los te laten om de vaart erin te houden, er was geen vaart. Alles en iedereen zat gewoon vast. Ook was ik heel boos en gedesillusioneerd door mijn medemensen omdat ze meegingen in alle waanzin. Vol wanhoop dat al die gevoelens ergens heen moesten, en met alle tijd van de wereld plotseling uitgestrekt in het onbekende, evolueerde de geplande EP naar wat “Mundicide” werd, een duister en vreselijk epos over de dag des oordeels. Hoe kon die plaat gezien de omstandigheden iets anders worden?

“Mundicide” klinkt dynamischer en biedt meer variatie dan zijn voorganger. Gebeurde dit opzettelijk of kwam dit doorhat het het eerste albums was dat als een groepsinspanning werd geschreven?
Ik denk dat beide zaken een rol hebben gespeeld. Door de nummers door de band als geheel in hun definitieve vorm te laten vormen, werden ze zeker een beetje onvoorspelbaarder en minder gestroomlijnd. Het geluid op de plaat speelt waarschijnlijk ook een rol, we wilden dat de plaat zo analoog mogelijk zou klinken. En met veel werk besteed aan het vinden van de juiste versterkercombinaties en goed gebruik van sfeermicrofoons, konden we de nabewerking tot een minimum beperken en een meer open, levend geluidslandschap krijgen. Ik wilde dat “Mundicide” in veel opzichten de antithese zou zijn van “To become the great beast“. Dit betekende onder andere een minder geplande selectie van nummers. De nummers op “Mundicide” zijn in de eerste plaats de nummers die ik moest horen en spelen om gezond door de covid-tijden heen te blijven. Het was deze behoefte, in plaats van een masterplan dat een groot deel van de tracklist bepaalde. Toen duidelijk werd wat “Mundicide” zelf wilde worden, vielen alle puzzelstukjes op hun plaats. Er zat eigenlijk een plan achter, alleen misschien niet helemaal het mijne.

Het korte en thrashy nummer “Gunmetal sky”, dat halverwege de plaat te horen is, valt muzikaal een beetje op. Het lijkt erop dat dit een heel oud nummer is dat teruggaat tot de tijd van Nuctemeron. In deze thrashmetalband waarin je actief was zaten ook muzikanten als Tex Terror en V. Fineideath die later bij Eternity zouden komen. Wat was de reden om dit oude nummer op het nieuwe album te verwerken?
We speelden “Gunmetal sky” al heel lang live, het is eigenlijk een perfect livenummer, zelfs of – misschien vooral – te midden van verschillende meer typische Eternity-nummers. Het laat de set en het publiek ademen en wakkert ze aan voordat we regelrecht in iets heel hard en snel gaan zoals “To become the great beast“, zoals de liveset is op het moment van schrijven. Het komt misschien niet over als het typische Eternity-nummer, maar toen de wereld, na eindelijk de covid-onderdrukking te hebben opgegeven, regelrecht de oorlog inging, was het duidelijk dat het op de plaat moest; “Gunmetal sky” was ineens passender en to the point dan ooit. Als een westers en een oorlogslied en misschien een anti-oorlogslied, vat het perfect de waanzin van onze huidige stappen richting de Derde Wereldoorlog samen.

“Mundicide“, wat letterlijk ‘de wereld doden’ betekent, is een veelzijdige oerschreeuw over de toestand van de wereld van vandaag en een gebroken spiegelreflectie van de pijn van het leven in zulke tijden. Wat zijn enkele van de onderwerpen die je behandelt in de teksten op deze plaat? Is het een conceptalbum?
Tja, is het een conceptalbum? Het was absoluut niet mijn bedoeling er één te maken. Eerder het tegenovergestelde eigenlijk. Maar mijn werk heeft de neiging samen te smelten tot concepten, of ik dat nu wil of niet, en “Mundicide” had een eigen wil…Het is niet overal een expliciet verhaal, maar er loopt een rode draad door elke kant van de LP. De eerste vier nummers kunnen, zoals het eerste nummer suggereert, gezien worden als een persoonlijke “Journey into the darkside“. Beginnend met de verleiding en de roep om het Left Hand Path te bewandelen, door het opkomende begrip en gebruik van zwarte magie in “Under the Gaze of the King“, en vervolgens af te dalen naar woede, haat en alcoholisme in het titelnummer voordat uiteindelijk een oplossing wordt bereikt in eenheid met het Blacklight en Lord Lucifer in “Hymn“. Een soort spirituele reis naar de hel. Op kant B brengen de volgende vier nummers de uiteindelijk reis van de wereld die naar de hel gaat in kaart met oorlog, pest en twee nummers over het einde der dagen die het album tot een einde brengen met de opening van “The Seventh Seal” en het trompetgeschal van de dag des oordeels.

Het coverontwerp van All Things Rotten toont menselijke armen met wapens die uit de planeet groeien. Dit lijkt een dubbele potentiële toekomstige uitkomst te vertegenwoordigen en de mensheid bevindt zich op een drempel. Kun je wat dieper ingaan op de betekenis van dit kunstwerk?
Ik maakte een ontwerphandleiding met photoshop-mockups voor Maggotmeister/All Things Rotten, die hij vrij nauw heeft gevolgd, en ik kan je enkele van de regels geven die daarin waren opgenomen:
– “Moeder Aarde kweekt een moordzuchtige soort die oorlog voert en de planeet vernietigt” (“Mundicide“)
– “Daar staat tegenover dat er hoop is dat de mensheid haar volledige potentieel zal bereiken” (“To become the great beast“) en interstellair zal gaan, oorlog zal voeren en ANDERE planeten zal vernietigen. De aarde bereikt hier haar potentieel als een Duistere Moeder en wordt door haar nageslacht Zelf een wereldmoordenaar” (“Mundicide”)
– “De eeuwigheid is door contrasterende teksten en muziek altijd in beweging geweest en bestaand in de ruimte tussen hoop en peilloze wanhoop. Idealiter zal de albumhoes erin slagen om beide mogelijke toekomstige uitkomsten – dreigend onheil/interplanetaire slachting – samen uit te drukken in één symbolisch beeld.”

In hoeverre mensen die boodschap daadwerkelijk zullen “snappen”, weet ik nog niet zeker, maar het beeld van menselijke armen met wapens die uit de planeet groeien, zou heel duidelijk en gemakkelijk te relateren moeten zijn aan dit specifieke moment in de tijd waarin de mensheid zichzelf op de rand van totale oorlog en totale vernietiging bevindt. Er is een beroemd citaat van de voormalige Amerikaanse minister van Defensie Robert McNamara dat luidt: “Ik denk dat de mensheid meer MOET nadenken over doden, over conflicten”. Ik ben het daar helemaal mee eens. Met een bevolking die nu in de ban is van de mediapropaganda die denkt dat oorlog voeren tegen eigenlijk de hele rest van de wereld een goed idee is, en dat dit goed voor ons zal aflopen… Nee, dat zal verdomme niet gebeuren, het zal eindigen in een nucleaire ramp van epische proporties. Zet het nieuws uit en open je geest! Denk meer na over oorlog en moord en de gevolgen daarvan.