Auteur: addergebroed

Ragnarrökur – Fjöldagröf goðanna

Dat Matron Thorn geen zittend gat heeft en over meer dan 24 uur in een dag lijkt te beschikken, weten we al langer dan vandaag. De Amerikaanse, maar momenteel in Finland residerende, multi-instrumentalist houdt er een twintigtal projecten op na en horen we deze keer opduiken in het IJslandse Ragnarrökur waar hij bas, gitaar en synths voor zijn rekening neemt. De zangers PRJ en SE en drummer Nefarious vervolledigen het plaatje. “Fjöldagröf goðanna“, wat zoveel betekent als “massagraf van de goden” is het eerste wapenfeit van het gezelschap en de vraag die zich stelt is of het zal kunnen wedijveren met het kwaliteitsmateriaal dat we doorgaans uit het afgelegen eiland op ons bord geschoteld krijgen. “Áköllun” maakt meteen duidelijk dat dit geen spek voor ieders bek is, zelfs niet voor de doorwinterde black metal-fanaten. De compleet gestoorde signature sound van Matron Thorn is overduidelijk aanwezig in de anorganisch klinkende sonische terreur die we hier op ons afgevuurd krijgen. Alsof twee zangers die hun diepste zielenroerselen uit hun lijf kotsen nog niet voldoende is, heeft Matron Thorn Kabukimono nog laten oproepen, de zangeres waarmee hij reeds voor Ævangelist, Obscuring Veil en Death Fetishist samenwerkte. Alle bochten waar “Fæðing veraldargleypa” zich in wringt, voelen onnatuurlijk, fysisch en psychisch onmogelijk terwijl verwrongen dissonanten een loopje nemen met je levenslust. Vrolijk wordt je hier niet van. “Lokahellir” is zo geflipt dat het bijwijlen klinkt alsof er drie nummers tegelijk aan het afspelen zijn, maar deze duivelse kakofonie klinkt op haar manier wel intrigerend. De doorsnee metalliefhebber ligt tegen het eind van dit nummer trouwens al uitgeteld in de goot. Tussen de zenuwslopende riffs probeert Matron dan nog frivole basloopjes te plaatsen, djeezes. “Ragnarrökur” ofte het einde der tijden, zo klinkt het hier bijwijlen wel. “Fjöldagröf goðanna” beluisterde ik een eerste keer nadat ik de review van de laatste nieuwe plaat van Kwade Droes had afgewerkt. Op zich kunnen veel van de sonische waanzin beschrijvende zinnen, hier ook van stal gehaald worden want, man, wat een compleet gestoorde ketelmuziek wordt er vandaag de dag wel niet gemaakt! Ragnarrökur overschrijdt daarbij wel mijn grenzen. Alleen geschikt voor wie over een stalen zenuwgestel beschikt.

JOKKE: 65/100

Ragnarrökur – Fjöldagröf goðanna (Eigen beheer 2019)
1. Áköllun
2. Fæðing veraldargleypa
3. Lokahellir
4. Sól tér sortna
5. Hverfult hyldýpið

Nefarious Spirit/Void Prayer – Split

Voor deze split moeten we iets dieper de ondergrond induiken dan gewoonlijk. Nefarious Spirit is een Griekse band die naast deze samenwerking slechts één demo op haar palmares heeft staan. De heren Drowned (zang/gitaar/bas) en V. (drums), met een gezamenlijk verleden in het eerder bestiale Impure Worship, pakken het puur en goudeerlijk aan middels drie songs vol tijdloze black zonder moderne franjes. Ook geen typische Helleense zwartmetalen klanken hier, maar grauwe riffs, voor black metal begrippen eerder diepe echoënde vocalen en gedegen mid- en uptempo drumwerk. Het neigt wel wat naar een band als Darvaza, wat absoluut niet verkeerd is natuurlijk. Als laatste exclusieve song, gooit het duo nog een live nummer in de strijd waarop de zang wat meer galmt en het drumwerk wat meer klettert dan op het studiomateriaal. Na drie nummers neemt het uit Bosnië-Herzegovina afkomstige Void Prayer de fakkel over. Deze band heeft al wat meer ervaring met – naast twee demo’s – ook een langspeler, het uit 2017 stammende “Stillbirth from the psychotic void“. Het kwartet behoort trouwens tot the Black Plague cirkel met o.a. Nigrum Ignis Circuli, Deathcircle, Niteris, en Obskuritatem. Ook hier rauwe klanken – zonder kelderproductie overigens – maar met nog meer nadruk op melancholie en atmosfeer en een basgitaar die haast vrolijk doorheen de snedige riffs huppelt. Tussen de twee eigen bijdrages door, herneemt Void Prayer ook het Black Cilice nummer “To become“, dat hier dankzij het ontbreken van een brakke productie, bewijst een sterke compositie te zijn. In het acht minuten durende “Prayers null and void” gaat het er aanvankelijk nóg gemener aan toe met hels krijswerk van drummer O. (tevens spilfiguur in het eerder vermelde clubje) en dissonante riffs, maar in de finale laat deze duivelse demoon middels langdurige slepende leads zien ook zijn meer melodieuze kant niet verloochenen. Hulde voor GoatowaRex voor deze bijzonder fijne split!

JOKKE: 82/100 (Nefarious Spirit: 81/100 – Void Prayer: 83/100)

Nefarious Spirit/Void Prayer – Split (GoatowaRex 2019)
1. Nefarious Spirit – Haunted skulls – Demise of the holy
2. Nefarious Spirit – Destructive impulses
3. Nefarious Spirit – Nefarious spirit (live)
4. Void Prayer – Void seeker
5. Void Prayer – To become (Black Cilice cover)
6. Void Prayer – Prayers null and void

Blot & Bod – Ormekongens argelist

De Deense Korpsånd-circkel blijft maar releases uitspuwen. Deze keer is het de beurt aan Blot & Bod die middels “Ormekongens argelist” een opvolger hebben klaargestoomd voor het twee jaar geleden verschenen “Ligæder“, een plaat die ons – ondanks enkele kritiekpunten – wel kon bekoren. Leverancier van dienst is opnieuw Iron Bonehead Productions, die er een erg ruim gevuld releaseplan hebben opzitten in 2019. De Noor Jøran Elvestad en de Zweedse broers Erik en Jesper Bagger Hviid smeden het ijzer als het heet is en gaan verder waar de voorganger ophield. “Ormekongens argelist” is – ondanks een tracklist van tien nummers – een compacte en gebalde plaat geworden. De songs zijn, net zoals de korte titels, to the point en de rauwe punky black knalt, dankzij een ruwe productie met voldoende punch, de kalk uit het plafond. Het trio bewijst dat je ook zonder ingewikkelde songstructuren en progressieve virtuositeit, goede nummers kunt schrijven en presenteert een furieuze less is more-aanpak die je een klein half uur helpt met stoom aflaten. Ik zou deze band eens graag in een club als Music City aan het werk zien. Dat moet vonken geven.

JOKKE: 81/100

Blot & Bod – Ormekongens argelist (Iron Bonehead Productions 2019)
1. Skred
2. Hug
3. Åråd
4. Tæft
5. Hævd
6. Slid
7. Hob
8. Tet
9. Snok
10. Arg

Tyranni – Baron af avoghetens smärta

Kortelings na de gelijknamige drie songs tellende promotape, vuurt Tyranni de eerste volwaardige langspeler “Baron af avoghetens smärta” (zou iets in de aard van “baron van de pijn van ijdelheid” moeten betekenen) op ons af waarop, naast de drie gekende nummers, nog zes nieuwe composities prijken. Gedurende 55 minuten presteren de heren Förbannelse, Likaska en Svartpest het om gure, koude, Scandinavische black uit lang vervlogen tijden met de sneeuwschop aan te rijken. Tussen al het orthodoxe, occulte en dissonante zwartmetaal door, blijft het soms zo’n verademing om dergelijke goeie ouwegetrouwe black te horen die wordt uitgevoerd op de manier waarop het zo’n 25 jaar geleden allemaal bedoeld was. De ijskoude riffs zijn in staat om ijspegels aan menig hipsterbaard te vormen en doen hun cold brew latte macchiato’s instant bevriezen. Triomfantelijk toetswerk schuurt de meest hoekige kantjes eraf en zorgt voor een spookachtige atmosfeer die je de gitzwarte en godverlaten bossen probeert in te lokken. Wanneer het orgel wordt bovengehaald is de grafstemming compleet. Dat het trio hun plaat heeft ingeblikt in de Afgrundsmysticism studios is overduidelijk. Deze opnamefaciliteiten in het Zweedse Nyköping zijn alom gekend van de illustere heerschappen Swartadauþuz en Sir N. van Ancient Records die hier materiaal vereeuwigden voor hun elvendertig projecten. Liefhebbers van een Bekëth Nexëhmü, Azelisassath, Greve of Gnipahålan kunnen dit trouwens blindelings aanschaffen. Zoals steeds is de sound lekker kil, organisch en ruimte-vullend. Tyranni’s second wave Zweedse black varieert van mid-tempo tot snelle uithalen en nummers als “Döpt i ondsinthet” en “Kittel af tyranni” durven tot respectievelijk negen en veertien minuten uitlopen. Het kraaierig krijswerk klinkt hees en ijl en schuurt lekker door de bijwijlen kosmische grootsheid. “Baron af avoghetens smärta” is een plaat die in het verlengde ligt van Gardsghastr’s “Slit throat requiem” die eerder dit jaar verscheen en een plaats in de top van mijn eindejaarslijst zal opeisen. Voor Tyranni is het nog net iets te vroeg om dat magistrale album het vuur aan de schenen te leggen maar ze zijn wel goed op weg.

JOKKE: 86/100

Tyranni – Baron af avoghetens smärta (New Era Productions 2019)
1. Bespottande åkommor
2. I besvärjelsens namn
3. Avoghetens baron
4. Förbannelsens snara
5. Smutsets vålnad
6. Dödens hand
7. Döpt i ondsinthet
8. Kittel af tyranni
9. Vredgande leda

Ushangvagush – Inanition

Het van een niet alledaagse bandnaam voorziene Ushangvagush is een black metal-project waarbij bezieler D. alle touwtjes zelf in handen heeft. In de vorm van “Inanition” laat Vigor Deconstruct ons kennismaken met diens eerste demo. Vier nummers en 22 minuten lang ontvouwt zich een rauw black metal-geluid dat toch eerder op atmosfeer dan pure agressie lijkt te focussen. De algehele sound is wat makjes en mist punch. De vocalen die zowel krijsend als helder van aard zijn, werden in één laag met de muziek verweven. De riffs bevatten recht voor de raap en goed te volgen melodieën maar zwermen op tijd en stond ook minder rechtlijnige richtingen uit. Telkens wanneer het even genieten is van melancholische klanken, stuurt D. de muziek weer richting kakofonische toestanden. Het zeven minute durende “IV” zoekt de extremen van het genre op door voortdurend te pingpongen tussen langzame passages, uptempo geweld en alles daartussen. Er zullen ongetwijfeld black metal-liefhebbers zijn die dit Ushangvagush enorm kunnen smaken, voor mij is het in deze tijden van overaanbod een middelmatige release. Maar laten we natuurlijk niet vergeten dat het nog maar om een eerste demo gaat. Zo toont een nummer als “III” wel dat er potentieel in dit project zit.

JOKKE: 66/100

Ushangvagush – Inanition (Vigor Deconstruct 2019)
1. I
2. II
3. III
4. IV

Kwade Droes – Onder de toren

Restaurant “Onder den toren”, café “Onder den toren”, bistro “Onder den toren”, frituur “Onder den toren”, … het blijken veelgekozen namen te zijn voor menig eet- en drinketablissement in Vlaanderen. Muzikaal gezien is er ook de toren waar, winter en zomer, de paartjes gaan vrijen in het licht van de maan, aldus schlagerzanger Christoff. Maar “Onder de toren” is ook de titel van de tweede langspeler van het geheimzinnige Nederlandse Kwade Droes. De toren in kwestie lijkt me de Grote Kerk te zijn in Elst in de gemeente Overbetuwe in de Nederlandse provincie Gelderland. Zoekwerk naar één of andere gortige of sappige gebeurtenis die aan deze kerk gelinkt kan worden, bracht niet veel op. Laten we ons dan maar op de muziek concentreren. Als die opnieuw zo verdomd verrot klinkt als op debuut “De duivel en zijn gore oude kankermoer” belooft dat weer veel goeds. “Nek van lood” trapt verdomme nóg zieker, schizofrener en meer bezeten af dan we van dit gezelschap gewend zijn. Ævangelististische sonische terreur, doorspekt met wansmakelijke samples, prehistorische Beherit-rauwheid, een Urfaustiaans delirium en zenuwtergende black. De compleet van de pot gerukte vocalen blijven in een nummer als “De zesklapper van Satan” bijna volledig achterwege, maar worden niet gemist in deze verrotte en dreunende compositie vol narigheid. Het op tien minuten afklokkende “In de Linge” drijft de experimenteerdrift nog verder op: een minimalistische beat zorgt voor een traag hartritme waarover dissonante gitaarriffs een horroresk beeld schetsen nadat een naargeestige bijna kleinkunstachtige sample het nummer in gang zette. Uiteindelijk zorgt de drummer voor een acute hartritmestoornis door het tempo op te drijven tot een repetitieve blast. Geen spek voor ieders bek! Met een titel als “Laat mij tot de kinderen komen” verwachtte ik hier absoluut geen kindvriendelijke Sinterklaas taferelen, integendeel, dit is teringherrie op funeral doom-tempo die absoluut niet voor gevoelige zielen is weggelegd. Opnieuw luidt een door de mangel gehaalde sample van één of ander folkloristisch lied de waanzin in. Het concept van échte nummers is op “Onder de toren” nóg minder omlijnd dan op de voorganger. Het komt me allemaal haast geïmproviseerd over. Enkel “Dorstige ratten in brak water” bevat nog min of meer structuur en houvast, maar verwacht nu geen easy listening Eurovisiesongfestival-materiaal want dit is eerder voer voor Leviathan-liefhebbers. Tussen de verwrongen black metal neemt een spacey solo je minutenlang mee op een hallucinogene trip. De titeltrack zet je voor de zevende keer op rij aan om de grenzen van je geestelijke gezondheid af te tasten. Wie zijn vervelende buren op stang wil jagen, heeft met “Onder de toren” een uiterst geschikt wapen in handen. Muzikaliteit is hier ver te zoeken, je bent gewaarschuwd!

JOKKE: 80/100

Kwade Droes – Onder de toren (Ván Records 2019)
1. Nek van lood
2. De zesklapper van Satan
3. In de Linge
4. Laat mij tot de kinderen komen
5. Dorstige ratten in brak water
6. Onder de toren

Krukh – Чёрный свет

Het had niet veel gescheeld of “Черный Свет“, de nieuwe EP van Krukh had het levenslicht nooit gezien. Diefstal van een studio laptop en enkele harddrives gooiden roet in het eten, maar M. Soroka (Tchornobog, Aureole) besloot uiteindelijk de verloren gegane composities gedeeltelijk te reconstrueren. “Черный Свет” (“zwart licht”) mag volgens de makers beschouwd worden als een conceptuele release waarop – net als op het debuut “Безглуздість!” – existentiële frustratie centraal staat in de teksten van leadgitarist N. Salimbayev. Stilistisch borduren de twee nummers verder op het debuut maar de sound is net een tikkeltje ruwer gehouden. De ratelende drums van S. Eldridge geven zelfs een mechanisch tintje aan de agressieve black. In het eerste deel van het titelnummer is er minder ruimte voor een melancholische insteek, jammer want dat vond ik net zo te pruimen aan Krukh. Het tweede deel laat daar gelukkig terug meer ademruimte voor. De bij momenten verwrongen zang is vrij hard met de achtergrond verweven en vormt zo als het ware één geheel met de muziek. Die achtergrond is trouwens opnieuw met allerhande samples zoals het luiden van klokken en regenbuien volgestouwd. Op basis van het sterke debuut had ik wel meer verwacht van deze EP die mij enkel ergens halfweg het tweede nummer écht weet te raken.

JOKKE: 69/100

Krukh – Чёрный свет (Vigor Deconstruct 2019)
1. Чёрный свет I
2. Чёрный свет II