Met klinkende namen als Amenra, Psychonaut, Pothamus, Briqueville en Hemelbestormer doet ons Belgenlandje het erg goed op vlak van post-metal. Met de nieuwe tweede langspeler “Van woede tot wanhoop” onder de arm is het uit Antwerpen afkomstige ONRUST – de band hamerde op het gebruik van louter hoofdletters – wat ons betreft in staat zich weldra bij dit geweldige rijtje te vervoegen. Deze sympathieke band barst immers van de ambitie zoals blijkt uit ons gesprek met gitaristenduo Bo Engelen en Thomas De Groof. (JOKKE)
Dag heren, allereerst gefeliciteerd met jullie nieuwe plaat! Blij dat de nieuwe nummers eindelijk met het publiek gedeeld kunnen worden?
Th: Amai nog niet! Wat ons betreft, is het nieuwe album op alle vlakken een gigantische sprong voorwaarts, dus we zijn heel enthousiast om het eindelijk met de wereld te kunnen delen en te tonen wat we in onze mars hebben.
Er ligt een gapend gat van maar liefst zeven jaar tussen jullie debuut “De oogst” en “Van woede tot wanhoop”. Vanwaar die lange radiostilte?
B: De coronapandemie was het begin van een nogal onstabiele periode voor ons, met best wat wissels in de bezetting. En we wilden pas beginnen opnemen wanneer de nummers echt door en door in de vingers zaten bij de hele band.
Toen we onszelf eindelijk klaar vonden voor opnames, is dat heel gespreid verlopen, want we hebben alles zelf gedaan. Fantastisch, geen tijdsdruk door beperkte studiotijd, geen beperkingen in layering van instrumenten, ongelimiteerde feedback op de tussentijdse mixes. Dat gaf ons de kans om de plaat exact te laten klinken zoals we voor ogen hadden.
Maar de keerzijde is natuurlijk dat er geen enkele extrinsieke tijdsdruk of deadline was, een serieuze valkuil – zeker omdat we allemaal nogal perfectionisten zijn – om tot in het oneindige te blijven prullen. Ik ben redelijk zeker dat we dat volgende keer toch anders gaan aanpakken (lacht).
ONRUST kan zowel een innerlijke staat van geest als een maatschappelijke realiteit zijn. Zien jullie de bandnaam vooral als een weerspiegeling van persoonlijke strijd en existentiële twijfel, of eerder als een reactie op de chaos en ontwrichting van de wereld rondom ons?
Th: Beide. ONRUST omvat zowel de maatschappijkritiek, de verontwaardiging over wat er in de wereld gebeurt als zeker ook het introspectieve, de mentale staat waarin we verkeren en hoe die wereldse onrust de innerlijke psyche impacteert.
Woede en wanhoop worden vaak gezien als tegengestelde emoties: de ene actief en explosief, de andere passief en verstillend. In jullie albumtitel worden ze echter met elkaar verbonden. Willen jullie hiermee laten zien dat woede en wanhoop twee kanten van dezelfde ervaring zijn, en wat zegt dat over de manier waarop jullie naar de menselijke conditie kijken?
B: Als je woede naar buiten gericht is maar geen gehoor krijgt, alsof je staat te roepen in een woestijn, en je beseft dat je woede niks verandert, gaat die woede uiteindelijk omslaan in wanhoop. Ik denk dat dat de essentie van de albumtitel is: de psychische tol van onbeantwoorde verontwaardiging.
Kritiek leveren kan ook leiden tot verbittering en zuurheid, waardoor je zelf deel van het probleem wordt. Hoe balanceren jullie tussen kritiek en zelfreflectie?
Th: We zijn onze eigen grootste critici. Waarom denk je dat die plaat zo lang aangesleept heeft? Tegen dat iets van ons het daglicht ziet, is er zoveel reflectie overheen gegaan dat we echt heel zeker zijn en geen publieke kritiek ons nog weet te deren. We nemen onze muziek heel serieus, maar onderling is er veel ruimte voor humor en zelfrelativering hoor.
B: Onze woede wordt gebundeld op het podium, daarnaast zijn wij eigenlijk heel lieve jongens (lacht).
Het album verhaal draait om een protagonist die wegzinkt in verontwaardiging, zelfhaat en afstomping. Hoeveel van die thematiek is autobiografisch of persoonlijk herkenbaar voor jullie?
Th: Er loopt inderdaad een rode draad doorheen het album, de innerlijke tweestrijd van een protagonist die zichzelf verliest in een neerwaartse spiraal van negativiteit. Het verhalende aspect is gelukkig volledig fictief. Maar de emoties die gaandeweg aan bod komen lijken me universeel en dus herkenbaar voor ieder van ons.
Net als vele post-metalbands spelen jullie muzikaal met contrasten, ook wel een eb- en vloed dynamiek of zalven-en-slaan aanpak genoemd. Jullie stellen de luisteraar bloot aan onmacht en afkeer van een wereld die steeds verder afglijdt in haat, egoïsme, verzuring en ongelijkheid. Staat er tegenover dat negatief beeld ook enige vorm van positivisme? Is er plaats voor hoop?
Th: Het is veel slaan en weinig zalven bedoel je? Het is inderdaad geen vrolijke plaat geworden. Ik geloof dat er muziek bestaat voor elke mogelijke emotie of gemoedstoestand. En de onze is nu eenmaal eerder de soundtrack van je donkerste momenten dan van je trouwfeest.
Maar anderzijds is het net het bundelen van die felle emoties waarin hoop schuilt. Woede en angst kunnen verlammend werken. Het is moeilijk om de wereld of jezelf te verbeteren als je vastzit in je boosheid. Wat mij betreft, is dit album een manier om te kanaliseren, om die woede een plekje te geven zodat ze niet allesoverheersend wordt. Zodat er terug ruimte is voor hoop en vreugde.
Vanwaar de keuze om destijds voor Nederlandstalige teksten te gaan?
B: Nederlands is onze moedertaal en dus de taal waarmee we ons het allerbest kunnen uitdrukken. De teksten gaan over vaak heftige persoonlijke emoties. Als je in het echte leven boos of verdrietig bent, schakel je toch ook niet over op een andere taal? Op het vorige album staan nog enkele nummers met Engelstalige tekst, maar onze zanger Ruben voelde zich daar toch minder geloofwaardig bij.
We krijgen weleens de vraag of de taalkeuze iets met Vlaamse trots te maken heeft, maar voor ons is het echt een puur persoonlijke voorkeur zonder politieke of historische drijfveer.
Jullie stijl is vergeleken met “De oogst” niet spectaculair veranderd, hoewel een nummer als “Zwart klimaat” ook wel een nieuwe insteek laat horen. Zijn deze nieuwe elementen onbewust in jullie muziek geslopen of werd er bewust nagedacht over nieuwe invalshoeken? Hoe zouden jullie beide albums met elkaar vergelijken?
B: Hoewel het merendeel van de muziek nog steeds van mijn hand is, bevat dit album een stuk meer input van de andere bandleden. Maar ik schrijf heel intuïtief, ik probeer niet te bewust na te denken over wat ik aan het maken ben, omdat dat mijn creativiteit net tegenhoudt. Het zou niet de eerste keer zijn dat ik iets schrijf wat voor mij heel natuurlijk aanvoelt terwijl het dat op papier totaal niet is, met rare maatsoorten en dergelijke. Ik vind het ook interessant, en bij momenten zelfs grappig, welke verbanden andere mensen leggen met onze muziek. Vaak zijn dat bands waar ik zelf nog nooit van gehoord of naar geluisterd heb.
Th: Wat je hoort is geen revolutie, het blijft uiteraard ONRUST. Maar dit album vormt op elk vlak een grote evolutie ten opzichte van “De oogst”. De songwriting is veel matuurder maar ook ambitieuzer. Alle instrumenten zijn interessanter, gevarieerder. Ruben is enorm gegroeid als zanger. De productie is ook stukken beter, van geprogrammeerde drums en een redelijk kale sound naar een dikke, maar toch gedefinieerde muur van gelaagde gitaarpartijen en pompende bas. Harde stukken beuken harder, zachte stukken zijn subtieler en helderder. Een grote stap voorwaarts dus!
De albumcover is erg krachtig. Hoe zijn jullie bij ontwerper Christophe De Pelsemaker terechtgekomen?
Th: Heel toevallig eigenlijk. Christophe is een goede vriend van mijn lief. Ik was altijd al onder de indruk van zijn werk, zowel professioneel als daarbuiten, en toen we een gemeenschappelijke liefde voor extreme metal ontdekten klikte het snel.
Hij heeft het artwork op maat ontworpen op basis van een lange babbel over de thematiek van het album. Wat ons betreft, is het boenk erop. Het belichaamt perfect de inhoud van het album, zonder in typische metal-clichés terecht te komen. Shoutout naar Krikke!
Toen ik zelf nog bij ONRUST speelde, verliep alles nog volgens een DIY-ethiek. Jullie nieuwe plaat verschijnt via dunk!records en ondertussen hebben jullie ook een booker (FKP Scorpio) voor live shows; hoe zijn jullie met beide partijen in contact gekomen? Is het verschil merkbaar nu een professioneel team zich achter de band heeft geschaard?
B: Er is weinig veranderd aan onze DIY-ethiek. Alles wat we zelf goed kunnen of willen leren, doen we zelf. Ik nam alles van opnames, mixing en mastering voor mijn rekening, onze bassist Patrice speelt een dubbelrol als band manager en neemt ook de socials op zich, Thomas doet alles rond content, enz. Zelfs voor onze videoclips doen we alles zelf, van regie tot en met montage.
Maar in sommige aspecten missen we nu eenmaal essentiële skills. Zoals platen drukken, of promo voeren. Daarom gingen we met Christophe in zee voor het album artwork, hij is nu eenmaal een veel betere ontwerper dan wij. En daarom zijn we zo blij met de samenwerkingen met zowel dunk!records als FKP Scorpio, twee partijen die hun vak met passie en trots uitvoeren en dus de perfecte aanvulling vormen op en een platform bieden voor ons eigen verhaal.
Met bands als Amenra, Psychonaut, Pothamus, Briqueville en Hemelbestormer scoort ons kleine Belgenlandje erg goed op gebied van atmosferische post-metal, ook op internationaal vlak. Hoe ver reiken jullie ambities?
B: We zijn trots op onze muziek, we hebben de ondersteuning van label en booking agency en we doen niets liever dan op een podium staan. We hebben eindelijk een stabiele, ijzersterke bezetting waarbij iedereen zich op alle vlakken inzet om een succesverhaal te schrijven. Dus laat maar komen, we zijn hongerig en klaar om de wereld te veroveren!
Jullie kozen “Wanhoop” en “Zelfdestructie” als singles. Waarom net die nummers als voorafgaand visitekaartje? Wat is het verhaal achter “Zelfdestructie” waarvan hieronder de exclusieve stream te beluisteren valt?
B: “Wanhoop” is een goede blauwdruk van het ONRUST geluid. Het beukt vanaf de eerste seconden, wisselt af met een rustig middenstuk en blijft dan ‘in your face’ tot de laatste noot. Misschien net iets minder verrassend, maar het nummer geeft een duidelijk beeld van waar we voor staan.
Th: Èn het introduceert het snelst de zang, alle andere nummers hebben een ellenlange instrumentale intro (lacht).
B: “Zelfdestructie” is compleet anders. Een lange atmosferische intro, de akoestische gitaar op het einde, het belicht een totaal ander aspect van de band dan “Wanhoop”. Qua songwriting heeft het nummer ook de langste weg afgelegd; er is geen enkel ander nummer op het album waar zo lang aan is gewerkt en samengewerkt, zowel qua muziek als qua tekst en zang.
Welke shows staan er zoal op de planning ter promotie van het nieuwe album?
Th: Er komen dit najaar nog een aantal toffe shows aan, maar de focus ligt vooral op 2026. In de komende dagen wordt wel de officiële releaseshow eind oktober aangekondigd, dus hou zeker onze social media kanalen in de gaten!
Addergebroed 