adversarial

Heresiarch /Antediluvian – Defleshing the serpent infinity

Liefhebbers van zompige death metal in combinatie met chaotische woeste en bestiale black zullen ongetwijfeld wel al van Heresiarch en Antediluvian gehoord hebben. Deze respectievelijk Nieuw-Zeelandse en Canadese bands slaan de handen in mekaar voor een split waarvan het nut me enigszins ontgaat. De helft van de geboden 21 minuten speeltijd wordt immers ingenomen door nietszeggende ambient. Dat zulke intermezzi op een langspeler vol teringherrie als rustpunt ingebouwd worden, begrijp ik, maar moet dat nu echt ook op een korte EP? In plaats van aan de dynamiek bij te dragen, maakt dit het geheel enkel maar meer verknipt. De twee échte composities die Heresiarch aanlevert, klinken zoals deze extreme niche het betaamt: woest en overdonderend en met een schedelsplijtende solo maar er zijn betere bands in het genre zoals Adversarial of Abyssal die je echt mee in een abyssale vortex weten sleuren. Bij Heresiarch blijf ik wat twijfelend over de rand van de dieperik staren. Antediluvian klinkt zowaar nog heftiger en gedesoriënteerder met een drummer die lukraak op al zijn schelen en trommels lijkt te kloppen. Ook hier klieft een gierende solo doorheen de dichtgepakte extreme geluidsbrij en maalstroom aan maniakale vocalen. Extreem is het in elk geval, maar ik krijg het warm nog koud. Beetje magere output ook na vijf jaar wat betreft Antedelivian. Deze gasten kunnen beter, dat bewezen ze in het verleden al op hun twee langspelers en kleinere releases.”Defleshing the serpent infinity” is een totaal overbodige split als je het mij vraagt.

JOKKE: 63/100 (Heresiarch: 66/100: Antediluvian: 60/100)

Heresiarch/Antediluvian – Defleshing the serpent infinity (Iron Bonehead 2020)
1. Heresiarch – Lupine epoch
2. Heresiarch – Excarnation
3. Heresiarch – No sanctuary
4. Antediluvian – Slipstream of Levi
5. Antediluvian – Prelude

Irkallian Oracle – Apollyon

Het Zweedse Irkallian Oracle speelt occulte death metal van de zwaarste en donkerste soort. Debuut “Grave ekstasis” uit 2013 klonk veelbelovend en de anonieme line-up droeg bij aan de mysterieuze nevel die rond deze band hangt. Typisch voorbeeld van een entiteit waarbij het collectief voorrang heeft op de individuen die er deel van uitmaken. Opvolger “Apollyon” gaat verder waar “Grave ekstasis” ophield en zoekt de extremen nog verder op. Middels loodzware doom/death riffs, voortdenderende donderdrums en diepe growls sleurt het gezelschap de luisteraar mee naar de meest bodemloze dieptes van ons onderbewustzijn. Qua thematiek wordt de zon als actieve bron van licht, voorspellingen en openbaringen bezongen, daar waar het debuut eerder geassocieerd werd met de maan. Doordat “Apollyon” (de Griekse naam voor Abaddon, het spirituele wezen dat in Christelijke apocalyptische theologie staat voor de vernieler) echter donkerder en duisterder klinkt dan haar voorganger lijkt dit misschien ironisch, maar het is niet omdat een album thematisch gezien over de zon handelt dat er geen sprake kan zijn van een gitzwart aura (neem bijvoorbeeld die laatste plaat van Secrets Of The Moon er nog maar eens bij). Het uitmuntende artwork van de Mexicaan David Herrerias, die onder andere ook reeds de laatste platen van Nightbringer en Akhlys visualiseerde, versterkt de bezongen thematiek. Het loont zeker de moeite om zijn occulte schilderijen eens op te zoeken, want dat zijn stuk voor stuk duivelse meesterwerkjes. De zes songs die “Apollyon” vormgeven zijn iets meer gefocust en gestructureerd dan op het debuut, waar de band nog wat zoekende was naar de juiste formule. Met een gemiddelde speelduur van acht minuten zijn de nummers weliswaar nog lang maar toch iets compacter geworden. Dat is echter zonder rekening te houden met afsluiter “At the graveyard of gods”, want met deze kolossale track krijgen we een finaal pak rammel van ruim twintig minuten toegediend, waarbij de laatste acht minuten weliswaar uit onheilspellende ambient en drone opgetrokken zijn. De productie mag dan misschien ietwat aan de doffe kant zijn, maar laat dit de pret absoluut niet drukken, want deze sound past deze vorm van onheilspellend doodsmetaal als gegoten en staat mijlenver verwijderd van alle techneuten- en ingenieurs-death metal. Deze plaat past in de categorie “zwaar – zwaarder – zwaarst” onder de laatste noemer waar zich ook collega’s Grave Miasma, Antediluvian en Adversarial bevinden. De Conan van de death metal als het ware.

JOKKE: 85/100

Irkallian Oracle – Apollyon (Nuclear War Now Productions 2016)
1. Reflections
2. Conjuring the expulsed
3. Sol
4. Elemental crucifixion
5. Apollyonic enstasis
6. At the graveyard of gods

Skáphe – Skáphe2

Ongetwijfeld de moeilijkst te vatten plaat van de laatste maanden, deze tweede langspeler van het Amerikaanse Skáphe, maar daarom niet minder geslaagd! Skáphe werd oorspronkelijk in 2014 opgericht door Alex Poole (Chaos Moon, Esoterica, Krieg en nog een resem bands) waarna een veelbelovend debuut vol experimentele black metal (en dat is nog een understatement) op de mensheid losgelaten werd. Vorig jaar bereikte ons het bericht dat D.G. van rijzende sterren Misþyrming en Naðra, Alex vervoegd had, waardoor er nu sprake is van een Amerikaans/IJslandse coalitie. Opvolger “Skáphe2” is op alle vlakken de overtreffende trap van het debuut: kwaadaardiger, duisterder, obscuurder, onheilspellender, chaotischer en dodelijker…en dat nog eens allemaal in het kwadraat. Op het eerste gehoor lijkt het op een ongestructureerde, macabre en enigmatische emulsie aan black en death metal, maar wie dieper graaft in deze abstracte duisternis zal toch enige houvast vinden in de cyclopische en chaotische riffs van A.P en de indrukwekkende zang van D.G., die een oneindig vacuüm van leegte en onbestaandheid lijken te creëren. De donderende basklanken en ogenschijnlijk jazzy, hectische en stuiptrekkende drumritmes beuken op je trommelvlies in. Het is een zoektocht waarbij de band je handje allerminst vasthoudt. Integendeel, je wordt aan je lot overgelaten en staat er alleen voor. Het lijkt een onprettig vooruitzicht om op verkenning te gaan in deze uitdijende wasem aan echo’s en lage frequenties, die een vibrerende strijd aangaan met je diepste onderbewustzijn en ergste nachtmerries. Maar de luisteraar die deze uitdaging aangaat, transformeert in een psychonaut die het waakbewustzijn transcendeert en tot een ijzingwekkend en geestverruimend universum toetreedt. Het intrigerende rood/zwarte-artwork van het debuut wordt opnieuw doorgetrokken in een macabere en expliciete, doch stijlvolle hoes waarbij een van-zijn-ingewanden-ontdane duivel een menselijk wezen verslindt. Dit aan Lovecraft referende tafereel symboliseert onze eigen monsterlijke ziel, die zijn tentakels verspreidt over onze mentale geestelijke gezondheid. Zelfs voor de getrainde black en death metal fanatiekelingen is Skáphe geen gemakkelijk luistervoer, maar wie bands als Antediluvian, Adversarial, Portal, Svartidauði of Abyssal wel kan smaken, raad ik aan dit Skáphe te ondergaan. Gevoelige zieltjes dienen in een grote boog om deze plaat rond te lopen. Degenen die tot actie overgaan, wens ik veel succes en een behouden terugreis naar ons verderfelijke bestaan. Tip: beluister dit niet vlak voor het slapengaan!

JOKKE: 87/100

Skáphe – Skáphe2 (Fallen Empire Records/I, Voidhanger Records 2016)
1. I
2. II
3. III
4. IV
5. V
6. VI