almyrkvi

Akatechism/Slidhr – Amongst the lost light of misaligned stars

Het Iers/IJslandse Slidhr keert twee jaar na het verschijnen van diens tweede full length ‘The futile fires of man” terug aan het front middels een 7 inch split die ons tevens doet kennis maken met het Duitse Akatechism. Achter deze band schuilt Shrine Of Insanabilis drummer Serpenth die wordt bijgestaan door zanger/gitarist/Bassist AnV en voor hun eerste teken van leven, de “Dripping flames“-demo, moeten we al naar 2015 terugkeren. In 2016 maakten Slidhr en Shrine Of Insanabilis deel uit van een tour package dat ook nog Acherontas en Sinmara bevatte; het zou me niet verbazen dat het idee voor deze split toen ontstaan is. Akatechism krijgt de eer om het zaakje op gang te trappen en doet dat middels opzwepende zwartmetalen klanken met vocalen die lekker galmen en eerder naar orthodoxe death metal neigen. Het tempo doet meer dan enkel razen en neemt af en toe wat gas terug om zich slepend voort te bewegen. Wanneer de drummer dan toch nog eens volle gas wilt gaan, worden de uitbarstingen vergezeld van heerlijk snijdende tremolo-riffs. Slidhr start nog enigszins ingetogen met eerder doomy black die vergezeld wordt van plechtstatige melodieën en haast engelachtige gezangen. Rond 1:24 wordt er enkele versnellingen hoger geschakeld en worden krachtige zang en een mix van black en atmosferische death metal op ons afgevuurd. Maar ook verderop in deze zes minuten durende compositie wordt nog teruggegrepen naar mid-tempo snelheden en atmosferische randanimatie. Nog even meegeven dat deze split het laatste wapenfeit van bassist Garðar S Jónsson (Almyrkvi en Sinmara) is. Altijd leuk als er bij een split meer gaande is dan het louter samen kletsen van twee bands. Beide nummers zijn niet alleen aan mekaar gewaagd op basis van de geboden kwaliteit maar ook met elkaar verbonden door een cohesie tussen titel, teksten en (verbluffend) artwork. Een 7 inch split die op alle vlakken geslaagd is en een knap staaltje aan samenwerking – mét inachtname van social distancing – laat horen.

JOKKE: 82/100 (Akatechism: 82/100 – Slidhr: 82/100)

Akatechism/Slidr – Amongst the lost light of misaligned stars (Ván Records 2020)
1. Akatechism – Amongst the lost light
2. Slidhr – Of misaligned stars

I I/Lihhamon – Miasmal coronation

Weldra stuurt het Duitse kwaliteitslabel Ván Records enkele van haar paradepaardjes onder de noemer “Astral maledictions tour 2017” de baan op. De IJslandse bands Sinmara en Almyrkvi vormen samen met het Canadese Sortilegia reeds een bijzonder sterke line-up, maar ook openingsact I I is een interessante band. De split die I I ofte Infernal Invocation samen met het eveneens uit Leipzig afkomstige Lihhamon de wereld inknalt, is mijn eerste kennismaking met de band, één die er meteen boenk op is. De gewelddadig klinkende blackened death metal knalt dankzij de mix en mastering van Temple Of Disharmony als een bazooka en laat geen spaander heel van de kerken en kapelletjes die de band op haar Europese trek zal passeren. De vier heren maken ook deel uit van acts als Antlers, Bloody Vengeance en Vidargängr maar het godslasterende kabaal dat ze met I I produceren, behoort toch tot hun meest extreme muzikale uitspattingen en dit met “Miasmal execration” als ultiem nekschot. Ook bij stadsgenoten Lihhamon gaat het er hondsbrutaal aan toe. We kenden dit trio al van hun “Doctrine” plaat die eerstdaags via Nuclear War Now! aan een tweede leven begint. Hun bestiale teringherrie gaat eerder de richting van een Conqueror of Revenge uit vooral door de agressieve drumstijl van drummaniak Avgvr. De drie songs die Lihhamon hier brengt, bevatten hoegenaamd geen frivole tierlantijntjes of fijngevoeligheden maar rammen zich buldozergewijs in je strot. De grinding riffs en afwisselende screams en diepe grunts vormen in samenspraak met de niet aflatende drumsalvo’s van “Inferno (Decimation doctrine)” een ware aanval op je zenuwen. De finale van “Chasma (Deathstrike coronation)” bevat sacrale zangpartijen en maakt een eind aan deze auditieve aanval. Geen muziek voor tere zieltjes.

JOKKE: 75/100 (I I: 80/100 – Lihhamon: 70/100)

I I/Lihhamon – Miasmal coronation (Ván Records 2017)
1. I I – Indoctrination of deaths command
2. I I – Weltenfresser
3. I I – Miasmal execration
4. I I – Vidargängr
5. Lihhamon – Zelot (Splendour of terror)
6. Lihhamon – Inferno (Decimation doctrine)
7. Lihhamon – Chasma (Deathstrike coronation)

Sortilegia – Sulphurous temple

Wie wel pap lust van rauwe, ritualistische black metal zit bij het Canadese Sortilegia aan het juiste adres. Het debuut “Arcane death ritual” schafte ik drie jaar geleden na afloop van een prima optreden van het duo aan. Binnenkort staan ze opnieuw op de planken in ons Belgenlandje tijdens de tour met Sinmara, Almyrkvi en I I, maar ik moet spijtig genoeg verstek laten gaan. En dat is dik balen want als Sortilegia veel werk van haar tweede plaat “Sulphurous temple” speelt, gaat dat ongetwijfeld een beklijvend live ritueel worden. Het nieuwe werk slaat het debuut eigenlijk grofweg aan gruzelementen, want de caveman black metal die de van oorsprong Russische zangeres/gitariste Koldovstvo en haar wederhelft/drummer Haereticus veertig minuten op je afvuren, straalt een pure duivelse obsessie uit. Hoewel de productie iets zwaarder en minder groezelig klinkt dan voorheen, vormen “rauw”, “ongepolijst” en “archaïsch” nog steeds de kernwoorden die de sound van Sortilegia het best omschrijven. En het geheel weet meer dan ooit onder je vel te kruipen en de koude rillingen over je rug te laten lopen. Het is moeilijk om er één bepaald nummer uit te kiezen vermits “Sulphurous temple” zich als één coherent geheel vormende gitzwarte oorkonde van het kwaad laat beluisteren waarbij “The veil” de rol van innemend duister ambient rustpunt op zich neemt. In de vijf andere nummers spuwen de bezeten vocalen van de frontheks gal en vitriool en de snijdende riffs fileren je tere communiezieltje tot op het bot. Liefhebbers van een band als Turia moeten dit zeker eens een kans geven want this is the real deal!

JOKKE: 89/100

Sortilegia – Sulphurous temple (Ván Records 2017)
1. Night’s mouth
2. Speculum tenebrarum
3. Ecstasies of the Sabbath
4. The veil
5. Hymn for the Egreror
6. Exalting in acrid flames

Almyrkvi – Umbra

Met “Pupil of the searing maelstrom” leverde Almyrkvi vorig jaar reeds een veelbelovend visitekaartje af, maar nu is het tijd voor het echte werk. Ván Records presenteert ons immers het volwaardige debuut “Umbra” van de IJslanders Garðar S. Jónsson en Bjarni Einarsson, beiden gekend van ondermeer Sinmara en Slidhr. Daar waar het gros van de IJslandse scene de voorliefde voor het Franse Deathspell Omega niet onder stoelen of banken steekt en met haar dissonante black metal aan de slag gaat om er een eigen draai aan te geven, leunt Almyrkvi dichter tegen die andere invloedrijke Franse band aan: Blut Aus Nord. Op “Umbra” prijken zes meer-dan-zes-minuten-durende-songs waarin spacey soundscapes gecreëerd worden die de luisteraar trachten mee te sleuren in de melancholische duisternis van de kosmos. Hoewel opener “Vaporous flame” enkele snelle partijen bevat, raast de met-industrial-geïnjecteerde-zwartgeblakerde metal niet tegen lichtsnelheden voorbij zoals bij een Darkspace, maar deint ie mid-tempogewijs uit in de weidsheid van het heelal. Doorheen”Stellar wind of the dying star” waait een post-metal feel en er passeren hevig beukende sludgy aandoende riffs. De cleane samenzang die in enkele nummers opduikt, creëert meermaals een plechtig en triomfantelijk gevoel en wanneer de grootse start van “Cimmerian flame” uit de boxen knalt, klinkt die zó onheilspellend dat het haast lijkt alsof je door een gigantisch zwart gat gaat opgezogen worden. Verslavend plaatje!

JOKKE: 83/100

Almyrkvi – Umbra (Ván Records 2017)
1. Vaporous flame
2. Forlorn astral ruins
3. Severed pillars of life
4. Stellar wind of the dying star
5. Cimmerian flame
6. Fading hearts of umbral nebulas

Rebirth Of Nefast – Tabernaculum

Het is weinigen gegeven een bloedpact te mogen aangaan met het alom geprezen Franse Norma Evangelium Diaboli, maar de Ier Wann – geboren als Stephen Lockhart – is er met zijn Rebirth Of Nefast toch maar mooi in geslaagd. Naast het Ierse Slidhr – waarmee in 2008 een split verscheen –  en Haud Mundus, heeft Stephen vooral ook een sterke band met dat andere eiland dat zo tot de verbeelding spreekt en de voorbije jaren een heuse, frisse (of zeg maar gerust ijskoude) wind doorheen de black metal scene heeft laten waaien. Het gaat hier natuurlijk om IJsland, waar de man tegenwoordig de gerenommeerde Emissary recording studio runt waar al tal van tot de verbeelding sprekende namen over de vloer zijn geweest (Svartidauði, Sinmara, Zhrine, Abominor, Almyrkvi, Mannveira, Draugsól, Mortuus Umbra, Dysangelium en Slidhr). Daarnaast organiseert Stephen ook het Oration festival en maakte hij tot voor kort deel uit van Sinmara. Diens slagwerker Bjarni Einarsson leende zijn talent uit op het volwaardig debuut “Tabernaculum” dat elf jaar in de maak is geweest en inderdaad allesbehalve als een haastklus klinkt. Een uur lang zuigt Rebirth Of Nefast je mee in een zwavelstorm aan extremiteiten waarbij het oog van de orkaan gitzwarte black metal omvat die echter meer dan eens uitdijt in donkere en morbide doom, beukende drones,hypnotiserende riffs, dissonante chaos, beklijvende leads en sinistere ambient. De zes bouwstenen van dit sacramentshuis werden met atmosferische cement aan mekaar gelijmd zodat één lange luistertrip ontstaat die elke keer meer van haar mystieke geheimen prijsgeeft. Zo hoort de aandachtige luisteraar subtiele gotische vrouwenzang in “The first born of the dead” en dragen niet-standaard metal-instrumenten zoals cello, mandoline en bouzouki meermaals bij aan een rijkelijke sound. Akoestische passages, sacrale koorzang en ambient-golven vormen het laagtij, om even later over te gaan tot een springvloed aan verstikkende black metal zoals in “Alignment divine“. Rebirth Of Nefast levert met “Tabernaculum” een absoluut meesterwerk af dat beroert en zich als een godslasterende weerhaak aan je communiezieltje vastklampt. Ik kan deze plaat dan ook ten stelligste aan iedere zwarte meerwaardezoeker aanraden!

JOKKE: 90/100

Rebirth Of Nefast – Tabernaculum (Norma Evangelium Diaboli 2017)
1. The lifting of the veil
2. The first born of the dead
3. Alignment divine
4. Carrion is a golden throne
5. Magna – Mater – Menses
6. Dead the age of hollow vessels