Spiksplinternieuw is ie niet, deze twee-songs-tellende 7 inch EP van Malokarpatan. “Cesta podzemnými sálami Kovovlada” zag initieel in eigen beheer het levenslicht in 2018 maar Sun & Moon besloot het kleinood nu ook fysisch vast te leggen voor het nageslacht. Hoewel slechts tien minuten lang in speelduur, vertellen de twee nummers een mythologisch verhaal, namelijk dat van Kovovlad, heerser van de onderwereld, die een maagdelijk meisje uit de mensenwereld ontvoert om haar tot zijn bruid te maken. Qua muzikale uitvoering vertaalt zich dat in het eerste deel van het nummer in duistere ambient waarbij een kil, donker en akelig psychedelisch plaatje van de onderwereld geschetst wordt. In het tweede deel van het verhaal ziet het er niet zo rooskleurig uit voor het meisje waarbij de Slovaakse dronkemansstrijders hun instrumenten inpluggen om ons op een potje traditionele, zich traag voortslepende old school as fuck black te trakteren. Macabere keyboards hullen zich als een nevel doorheen de simplistische trage riffs waarover echoënde vocalen het noodlot van het meisje bezegelen. Fijne EP die ook eens een andere kant van Malokarpatan laat zien.
JOKKE: 78/100
Malokarpatan – Cesta podzemnými sálami Kovovlada (Sun & Moon 2019) 1. Cesta podzemnými sálami Kovovlada I 2. Cesta podzemnými sálami Kovovlada II
And now for something completely different. Wat krijg je als je (ex-)leden van Enthroned, Emptiness, Bathsheba en Serpentcult samen een band laat oprichten? “Dat moet wel iets heavy zijn”, hoor ik u al denken. Wrong guess! Veel metalheads hebben immers – tussen alle grafherrie door – nood aan meer rustgevende klanken. Dat geldt dus ook voor de muzikanten van Of Blood And Mercury, een Brusselse darkpop-band die werd opgericht door gitarist/keyboardspeler Olivier J.LW en frontvrouw Michelle Nocon waarbij ze hulp krijgen van Jonas Sanders (Emptiness, Pro-Pain) op drums en David Alexandre Parquie (Luminance) op basgitaar. Of Blood And Mercury’s muziek valt dus buiten de doorsnee genres waarover jullie gewend zijn op Addergebroed te lezen, maar toch ben ik ervan overtuigd dat hun eerste drie-songs-tellende EP bij een deel van onze lezers in de smaak kan vallen. Openen doet Of Blood And Mercury met haar meest poppy song en dan kan een sterk refrein natuurlijk niet ontbreken. “Dusty words remember a lost cause. A feeling of a half filled glass. Half poison, half wine. Half bitter, half sweet. some steel, some rust, some victory.” zingt Michelle op een tedere en gevoelige manier waarbij haar zang kippenvel bezorgt wanneer de hogere regionen opgezocht worden. De woorden spookten reeds na de eerste luisterbeurt nog dagenlang door mijn hoofd. Het is een triphop song waar Hooverphonic jaloers op zijn en waarin Michelle’s voorliefde voor een zangeres als Lana del Rey duidelijk naar voor komt. “Walk the void” wordt dan weer opgeëist door de ritmesectie met interessante percussie en een pulserende bas. Het Noorse Ulver en diens magistrale “The assassination of Julius Ceasar” is hier qua dromerige sfeer en soundscapes nooit veraf. De ambient- en elektronicageluiden die de achtergrond van “Estranged” kleurgeven, doen me meteen aan recente Katatonia en diens nummer “Vakaren” denken. De mysterieus sensueel klinkende zang van Michelle werkt traag op je gestel in en bij momenten leunt ze dicht aan bij een Cristina Scabbia zoals die op de oude Lacuna Coil-platen klonk, maar ook Madonna in een nummer als “Frozen” spookt door mijn hoofd. Jonas tilt het nummer vol ’80 synthpop en new wave met vinnige percussie nog naar een hoger niveau. De eerste luisterbeurten vond ik het Twin Peaks-achtig sfeertje van “Walk the void” en “Estranged” net iets té vrijblijvend klinken vergeleken met de opener. Als je echter voor de muziek gaat zitten en eens aandachtig luistert, zal je merken dat de minder poppy-songs uiteindelijk ook hun geheimen prijsgeven en nu zelfs mijn favorieten zijn. Benieuwd welke richting Of Blood And Mercury op haar debuut zal uitgaan. Indien ze meer poppy-songs schrijven, zou dit best nog wel wat potten kunnen gaan breken, zonder hierbij aan integriteit te moeten inboeten. Wie acts als Daughter, Cigarettes After Sex, Moonbeast (ex-Lighthousing) of Julie Cruise weet te appreciëren, moet Of Blood And Mercury zeker eens een kans geven.
JOKKE: 85/100
Of Blood And Mercury – Strangers (Eigen beheer 2019) 1. Strangers 2. Walk the void 3. Estranged
Blut Aus Nord is niet voor één gat te vangen, dat weten we al langer dan vandaag. Wie de discografie van deze Franse band erop naslaat, zal een avontuurlijke evolutie detecteren die startte in de vorm van atmosferische black waarin gaandeweg allerlei elementen uit industrial, avantgarde en ambient slopen. Zo vervulde Blut Aus Nord een experimentele pioniersrol in een destijds vrij conservatief genre. De band werd ondertussen meermaals gekopieerd, maar nooit geëvenaard. In het omvangrijke oeuvre van deze twee avontuurlijke Fransmannen zijn er enkele platen die thematisch en stilistisch met mekaar verbonden zijn. Zo heb je de “Memoria vetusta“-trilogie, de “What once was“-trilogie en de “777“-trilogie. De genieën Vindsval en W.D. Feld wilden het sonisch pallet van “777 – Cosmosophy“, het sluitstuk van die laatst vernoemde trilogie, verder exploreren en doen dat gek genoeg niet onder de noemer Blut Aus Nord. Voor deze zijstap werd Yerûšelem in het leven geroepen en de plaat kreeg de titel “The sublime” mee. Een woord dat tevens van toepassing is op het intrigerende artwork van Dehn Sora. Het duo liet zich inspireren door Godflesh, Ministry, Pitchshifter en Skin Chamber maar ook door electronica, post-punk, new wave en dub. Ik las ergens een recensie waarin de reviewer de vergelijking maakte met Godflesh en Jesu, een goede analyse want zo verhouden Blut Aus Nord en Yerûšelem zich inderdaad ook ten opzichte van elkaar. “The sublime” laat immers een toegankelijker en bijwijlen dromerig geluid horen daar waar de hoofdband toch wel een pak dissonanter, duisterder en ontoegankelijker klinkt. In de negen nummers die “The sublime” telt, gooit Vindsval enkel zijn heldere zang in de strijd waarbij de vocalen meestal als extra laag in de muziek gemixt zijn, hoewel ze in “Reverso” ook iets meer op de voorgrond treden. Verder horen we ook beduidend minder distorted gitaren en de geprogrammeerde drums zijn bij wijlen dansbaar. De ruggegraat van de songs wordt in de meer heavy nummers zoals “Autoimmunity” en het mechanische “Joyless” door beats en loops of in “Triiiunity” en “Babel” door groovy baslijnen gevormd in plaats van door riffs. En in de titeltrack of het kippenvelopwekkende “Eternal” lagen meeslepende, repetitieve en hypnotiserende melodieën duidelijk aan de basis. Het korte “Sound over matter” en het afsluitende “Textures of silence” zijn dan weer rustgevende ambient-soundscapes waarvan de titels alleszeggend zijn. We hoorden in de wandelgangen dat de heren na het volgende Blut Aus Nord album, dat voor september gepland staat, aan de opvolger van “The sublime” zullen beginnen. Twee maal een goednieuwsshow dus!
JOKKE: 85/100
Yerûšelem – The sublime (Debemur Morti Productions 2019) 1. The sublime 2. Autoimmunity 3. Eternal 4. Sound over matter 5. Joyless 6. Triiiunity 7. Babel 8. Reverso 9. Textures of silence
Het Franse Dirge heeft bij ondergetekende steeds de gevoelige snaar weten raken met haar atmosferische sludge. We volgen de Parijzenaars sinds “Wings of lead over dormant seas” uit 2007 en zijn altijd erg onder de indruk geweest van diens platen met “Hyperion” (2014) als ultiem hoogtepunt. In afwachting van de nieuwe zevende langspeler “Lost empyrean” werd vorig jaar het enigszins afwijkende en meer abstracte “Alma | Baltica” uitgebracht. Op “Lost empyrean” krijgen we terug de vertrouwde Dirge-sound voorgeschoteld waarbij massieve riffs, beukende drums, weidse vocalen en ondersteunende electronica en keyboards het mooie weer maken. Het kwintet neemt haar tijd om van punt A naar punt B te reizen in deze intergalactische reis die de relatie tussen de eeuwigheid en de grenzen van het aardse leven opzoekt. “Lost empyrean” is een plaat die uit contrasten is opgebouwd maar waarbij de sludgy riffs en omineuze ambient soundscapes als organische lavastromen in mekaar vloeien. Het album voelt ook als één grote compositie aan maar bevat toch voldoende elementen die er links en rechts uitspringen. Zo zijn er de orchestratie en metalen beukriffs van opener “Wingless multitudes“, de eb- en vloed dynamiek van “Hosea 8:7“, de ambient/intergalactische start van “Algid troy” die in doom-uitbarstingen overgaat en de goddelijke versus demonische strijd in de titeltrack. De sterkte van Dirge is het cinematografische karakter van haar muziek en de overweldigende impressies die zich van je meester maken wanneer je je onderdompelt in haar universum. Meermaals overvalt ons een gevoel van angst dat de overweldigende natuurelementen een einde aan ons aards bestaan gaan maken hoewel de prachtmelodie van “A sea of light” en de kippenvelopwekkende afsluiter “Sarracenia” ook een vredige noot uitstralen. Dirge weet met “Lost empyrean” opnieuw te imponeren en staat voor mij op eenzame hoogte in het atmosferische sludge en post-metal genre. Ja ja, zelfs enkele treden hoger dan Neurosis.
JOKKE: 90/100
Dirge – Lost empyrean (Debemur Morti Productions 2018) 1. Wingless multitudes 2. Hosea 8:7 3. Algid troy 4. The burden of almost 5. Lost empyrean 6. A sea of light 7. Sarracenia
Het internationale gezelschap Adaestuo wist mij twee jaar geleden positief te verrassen met haar eerste EP “Tacent semitae” waarbij de muzikale cocktail van black metal en rituele ambient die de respectievelijk Amerikaanse en Finse multi-instrumentalisten VJS (o.a. Nightbringer, Sargeist) en P.E. Packain (o.a. ex-Cornigr, ex-Sargeist, ex-Horna, ex-Saturnian Mist) schreven, overgoten werd met de excentrieke vocalen van de Poolse Hekte Zaren. Toen World Terror Committee de eerste langspeler “Krew za krew” aankondigde, was ik dus razend benieuwd of het pan-continentale collectief de hoge kwaliteit van de EP kon aanhouden, laat staan overtreffen. Op de vrij compacte EP genereerde de dualiteit tussen black metal, mysterieuze ambient en barokke klanken een spannende brok muziek, maar verspreid over een langspeler van vijftig minuten komt het geheel soms wat versnipperd over. Wanneer de oosterse magie van opener “Red moon” onze ziel bezweert, is er nog geen vuiltje aan de lucht en belooft het een intrigerende reis te worden. In “Transcendental” nemen onheilspellende en horroreske ambient echter al meteen de overhand. Het tien minuten durende “Monument” kent een slepende start die refereert aan het Italiaanse Opera IX en vervolgens overgaat in bombastische snelle black, halfweg transformeert naar ambient-mystiek met rituele percussie om zich vervolgens terug te ontpoppen tot beklemmende excentrieke black. “Subterranean fire” trekt opnieuw zeven minuten lang de ambient/horror-kaart en haalt de vaart uit de plaat. “Death transition” start met een Nightbringer-achtige riff maar houdt het tempo laag en zet bombastische/triomfantelijk klanken centraal waardoor het “Alsvartr (The oath)“-gewijs eerder de ideale intro voor de plaat had geweest. Het is pas in “Shadow pilgrimage” dat black metal terug de overhand neemt, een ontwikkeling die we na een kwartier lange afwezigheid terug hartig welkom heten. Ten opzichte van de EP klinken de black metal-stukken trouwens opvallend minder goed geproduceerd, wat op zich dan wel weer meer bijdraagt aan het mystieke karakter van “Krew za krew“. Het dramatische effect van de titeltrack kreeg nog extra geladenheid mee wanneer tijdens het schrijven van de review plots donkere wolken voor de zon verschenen en mijn woonkamer in complete duisternis verhulden. De gelaagdheid van het geheel ontpopt zich naar het schijnt nog meer wanneer de koptelefoon opgezet wordt, maar deze ervaring dien ik noodgedwongen (dank u tinnitus!) aan mij voorbij te laten gaan. “Krew za krew” is opnieuw een avontuurlijke plaat geworden die nog steeds vertrekt van een black metal-fundament waarop echter een soort haunted house uit een horror movie gebouwd werd. Minpunt is dat er slechts drie songs op de plaat staan waar zwartmetalen klanken de overhand nemen waardoor de vaart uit het geheel verdwijnt. Desalniettemin een avangardistisch black metal-avontuur dat de liefhebbers zal kunnen bekoren.
JOKKE: 79/100
Adaestuo – Krew za krew (World Terror Committee 2018)
1. Red moon
2. Transcendental
3. Monument
4. Subterranean fire
5. Death transition
6. Escaine
7. Shadow pilgrimage
8. Krew za krew
9. Hurmeen tahrima
Het Amerikaanse Fallen Empire Records heeft haar eindoffensief ingezet alvorens het tijdelijke voor het eeuwige in te ruilen. Met de laatste releases die ze op de mensheid loslaten, maakt het label nogmaals duidelijk dat ze de voorbije jaren toch een belangrijke rol hebben gespeeld in het presenteren van (avontuurlijk) undergroundspul. Eén van de laatste stuiptrekkingen is het debuut van het Zweedse Det Eviga Leendet dat de titel “Lenience” meekreeg. De bandnaam is Zweeds voor “de eeuwige glimlach”, misschien een ietwat vreemde naamkeuze (hoewel er waarschijnlijk wel een diepere gedachte achter schuilgaat) aangezien de muziek van het uit Uppsala/Stockholm afkomstige kwintet allesbehalve vrolijk klinkt. Det Eviga Leendet bevindt zich in het atmosferisch black metal-hoekje waarbij emotionele black metal-partijen, progressievere post-metal-melodieën en ambient/noise-interludes als dichte laagjes op mekaar gestapeld zijn en alzo een overheerlijke tiramisu vormen, die echter vrij goed verteert en nergens zwaar op de maag ligt. Door de muziek niet bomvol gekwelde zangpartijen te steken, maar middels instrumentale passages te laten ademen, behoudt het geheel een zekere luchtigheid zonder echter diepgang te missen. “Lenience” werkt gestaag naar een climax toe want “Stellar” en de afsluitende titeltrack zijn dé nummers van de plaat waar alle krachten van de band (beklijvende melodieën, geëmotioneerde screams en strakke blasts) samengebundeld worden en springen er dan ook bovenuit. Na een dik half uur is de koek spijtig genoeg al op en hunkeren we naar meer. “Lenience” behoort tot de betere post-black die we het afgelopen jaar te horen hebben gekregen en zal liefhebbers van het genre die bijvoorbeeld de laatste Deafheaven-plaat té afgrijselijke emo vonden wel kunnen bekoren. Op zich is de post-black van Det Eviga Leendet misschien een ietwat vreemde match met Fallen Empire Records die doorgaans voor obscuurder spul kiezen, maar kwaliteit primeert boven in hokjes te denken. Het is te hopen dat de Zweden na dit teasende debuut snel elders onderdak vinden want dit smaakt naar meer.
JOKKE: 80/100
Det Eviga Leendet – Lenience (Fallen Empire Records 2018)
1. O
2. Ingest
3. Repent
4. Embark
5. Stellar
6. Lenience
Een luttele vijftien jaar na haar oprichting vond het Noorse Mare het maar eens hoogtijd geworden om met een volwaardig debuut op de proppen te komen. We kregen sinds de geboorte van de band gelukkig wel al drie demo’s en twee goede EP’s te verwerken (“Spheres like death” uit 2010 en “Throne of the thirteenth witch” uit 2007). Het uit Trondheim afkomstige kwartet doopte haar sound – op al dan niet arrogant wijze – tot “Nidrosian black sorcerous art” en bestaat uit leden die in de line-up van zowat elke andere Nidrosian black metal band opduiken/opdoken. Dit vriendenclubje, met het label Terratur Possessions als gemene deler, krijgt her en der ook wel wat kritiek en misnoegen omdat deze scene serieus gehypet zou worden. So be it, ik vind zowat alles uit de NBM-scene verdomd lekker, of het nu origineel klinkt of niet. En sinds een overweldigend optreden van enkele jaren geleden in Magasin 4, staat dus ook Mare bij ondergetekende hoog aangeschreven waardoor deze langspeler met veel gejuich onthaald wordt. Van de twee beresterke nummers “Blood across the firmament” en het van een Emperor-achtige intro voorziene “These foundations of darkness” konden we al enige tijd genieten en deze deden me watertanden naar de drie andere songs die “Ebony tower” vervolledigen. De muziek van Mare kenmerkt zich vanaf de openingstonen van “Flaming black zenith” door een erg occult sfeertje dat doorheen haar black metal waart en zich dieper onderhuids vastzet. In de eerste plaats manifesteert die rituele atmosfeer zich middels de sacrale (ge)zang(en) van frontman en gitarist HBM Azazil (Black Majesty, Dark Sonority, Vemod) waarbij dat in het geval van het reeds aangehaalde “These foundations of darkness” wel héél hard richting Mayhem’s Attila neigt. Anderzijds is er het geslaagde huwelijk tussen begeesterende en repetitieve – al dan niet tremolo-picking – gitaarriffs en ondersteunende keyboards. Het tempo van drummer ⷚ (One Tail One Head, Aptorian Demon) hoeft hierbij niet continu verschroeiend hoog te liggen zoals het tien minuten durende mid-tempo en van fraaie kippenvelopwekkende gitaarmelodieën voorziene “Nightbound” laat horen. Ondanks de Mayhem-worship in het begin van het nummer ongetwijfeld de beste track van de plaat, hoewel de vier andere songs amper moeten onderdoen. Tegelijkertijd met de release van “Ebony tower” verschijnt er ook een gelimiteerde EP van Lamia Vox waarop twee nummers vol rituele percussie en duistere ambient prijken die ooit voor dit debuut geschreven werden maar er nooit op beland zijn, behalve dan de geheimzinnige en onheilspellende outro van het van psychedelische riffjes voorziene “Labyrinth of dying stars“. Het lange wachten op “Ebony tower” wordt ruimschoots goedgemaakt door de torenhoge (no pun intended) kwaliteit van de vijfenveertig minuten hoogwaardige black die we voorgeschoteld krijgen ook al wordt er meer dan eens een serieus vette knipoog naar “De mysteriis dom sathanas” gegeven. “This isn’t a show, this isn’t a gimmick. This is real Black Metal how it always was meant to be”, dixit Mare. Ze hebben godverdomme gelijk!
JOKKE: 90/100
Mare – Ebony tower (Terratur Possessions 2018)
1. Flaming black zenith
2. Blood across the firmanent
3. These foundations of darkness
4. Nightbound
5. Labyrinth of dying stars
