asgrauw

Sagenland – Oale groond

Sagenland, een project van Batr (Asgrauw en Meslamtaea) en Herjann (Uuntar, Cultus en Heimdalls Wacht) uit 2005, is weer tot leven gekomen. Destijds is er slechts één split met het Duitse Vargsang uitgekomen. Batr en Herjann zijn toen verder gegaan met het veel meer etherische Annwfyn. Dat project heeft ook slechts één EP uitgebracht, in 2014. Na zestien jaar is het nu dan eindelijk tijd voor de tweede release van Sagenland. De wil om er eerder wat mee te doen is er altijd wel geweest, maar zowel Herrjan als Batr kwamen gewoon tijd te kort. Sagenland maakt black metal geïnspireerd door traditionele Scandinavische black metal, zoals Ulver, Arckanum en de oude Dødheimsgard. Er zit een flinke dosis folk in en er is een leidende rol voor melodische, bijna proggy, baspartijen en akoestische gitaren. Het album is kort en als ik zo de titels van de nummers bekijk, zijn de drie nummers van de split ook opnieuw opgenomen voor deze release. Thematisch leunt deze langspeler op de historie en tradities van het Twenter land. Dit doet mij denken aan het drieluik van Sivyi Yar: “The dawns were drifting as before” (2013), “From the dead villages’ darkness” (2014) en “Burial shrouds“ (2015). Sivyi Yar maakt meer atmosferische black metal echter. Elementen daarvan kan je ook Sagenland niet ontzeggen, maar deze plaat is toch meer pagan black metal van de tweede generatie uit Scandinavië. Ik hou normaal gesproken maar matig van dit soort black metal. Ik vind het vaak wat eendimensionaal en de meeste van deze bands kunnen mijn interesse ook echt niet vasthouden. Dan zou je zeggen dat ik hier misschien ook niets mee kan. Niets is minder waar. Er zitten namelijk wat verrassende elementen in. De baslijnen zijn heel modern, en zouden niet misstaan bij een plaat van de nieuwe lichting Nederlandse black metal. De variatie tussen de nummers is ook groot en misschien wel (voor iemand die dus niet bijzonder houdt van dit soort black) het grootste pluspunt: het is een heel compact album. Geen van de nummers duurt langer dan iets van vijfeneenhalve minuten. Gecombineerd met de akoestische tussenstukken, die significant korter zijn dan de nummers, kom je dus op een looptijd van nog geen 33 minuten. Daarbij zitten er wat elementen in die gedeeld worden met de Slavische atmosferische blackmetalbands zoals de eerder genoemde Sivyi Yar en Drudkh. Bands die ik erg waardeer. Daarnaast vind ik de hoorns in het intro met hun interpretatie van “Last post” een heel goede vondst, zonder “cheesy” te worden. Zijn er dan helemaal geen negatieve punten? Nou ja, wel eigenlijk: ik vind regelmatig de zang wat weggemoffeld, er zijn net even teveel rustpunten op de plaat, en van mij hoeven de koortjes ook niet. Stoor ik me daar dermate aan dat ik het niets vind? Nee, ik kan hier wel wat mee: variatie in de nummers, verrassende elementen, een beetje folky atmosfeer. Het is een plaat die ik nog wel vaker op zal zetten.

MISCHA: 75/100

Sagenland – Oale groond (Heidens Hart Records, 2021)
1. Weer thuus
2. De jammerklachten van Singraven (eerste deel)
3. De jammerklachten van Singraven (tweede deel)
4. Veur de leu van vrogger
5. Bladval
6. In ’t bos
7. Van eigen land
8. Botte bijlen
9. ’t Leste gedicht (Twentse earde)
10. Terug noar et laand van aleer

Meslamtaea – Geketend in de schaduw van het leven

In 1998 richt Floris Velthuis Meslamtaea op als eenmansformatie waarmee hij tussen 2004 en 2017 een demo, een langspeler en twee splits uitbrengt. In 2017 vervoegt Asgrauw-collega Ward de band als vocalist en volgen er nog een split en in 2019 de tweede langspeler “Niets en niemandal“. Nu een jaar later is daar alweer het derde album “Geketend in de schaduw van het leven“. Ik ben niet de eerste Addergebroed recensent die deze plaat voor zich heeft gekregen. Niet eens de tweede. De andere heren kunnen de kwaliteit wel horen, maar kunnen er zelf heel weinig mee. Vanaf het eerste moment dat ik de plaat opzet, voel ik al dat dit voor mij een geweldig album zal wordt. De intro van het eerste nummer zou niet misstaan op een album van Les Discrets of Alcest. Zwevende ‘cleane’ tremolo gitaarklanken ondersteunen de stem van Fraukje van Burg (Doodswens). Het is bijna magisch te noemen. Dan barst de muziek los: de midtempo drums, de door merg en been gaande ‘screams’ van Kaos, het wordt perfect in balans gehouden door rustige breaks. Dit is duidelijk geen blackmetal van de oude school. De progressieve trends die je in nieuwe Nederlandse blackmetalbands zoals Laster, Terzij de Horde, White Oak en dergelijke ziet, kom je ook hier tegen. Meslamtaea is zeker niet vies van een experiment. Zo hebben ze op dit album de hulp ingeroepen van saxofonist Otto Kokke (Dead Neanderthals) en dat smaakt mij uitermate goed. Geen blazer kan zo gevarieerd klinken als een saxofoon. Ook gebruiken de heren een Vocoder. Her en der zijn naast de shoegaze/post-blackmetal invloeden ook screamo, prog en avant-garde elementen te ontwaren. Ik hou hiervan: blackmetal die buiten de lijntjes kleurt. Toch is het veel meer een blackmetalalbum dan je van deze beschrijving zou verwachten. De progressieve passages versterken de blackmetal juist. Het steekt feller af. Ik kan hiernaar blijven luisteren. Het album is een doorlopend geheel, alle nummers lopen naadloos in elkaar over. Thema’s komen terug, maar het is een ontzettend gevarieerd album datt verhaalt over hoe de wereld en in het bijzonder onze habitat de mensheid ontvalt door onze eigen acties. Wij zijn de plaag die de wereld vernietigt en dit album is een uiting van de frustratie, de wanhoop, het verdriet, de woede en de acceptatie van die realisatie. Op “Bitter” en “Vuilnis” horen we ook de vocale kunsten van Kevin Kentie (Sauron, Ibex Angel Order en Abysmal Darkening). Muziek is emotie. Dat is een hard gegeven. De één voelt wat meer bij een album dan de ander. Ik kan alleen maar zeggen dat “Geketend in de schaduw van het leven” mij erg veel doet en dat deze hoog gaat scoren op mijn jaarlijst, heel hoog. Ik ben er nog ondersteboven van.

MISCHA: 91/100

Meslamtaea – Geketend in de schaduw van het leven
1. Inktzwart
2. Ontwricht
3. Verdomde wereld
4. Schemerdal
5. Illusie
6. Bitter
7. Vuilnis

Asgrauw – IJsval

Vierde langspeler reeds voor het Gelderse Asgrauw en toch is “IJsval” mijn eerste échte kennismaking met de band. Als het vorige werk van een even grote kwaliteit is als wat deze zeven nieuwe nummers laten horen, is het zonde dat ik het trio nu pas op mijn radar kreeg. Asgrauw speelt immers midden jaren ’90 black metal zonder al te veel tierlantijntjes (hoewel toetsen wel subtiel ingezet worden) en met melodieën die onder je huid kruipen. De mid-tempo tweede helft van de titeltrack is hier een prachtig voorbeeld van. Maar denk nu niet dat het hier de romantische tour opgaat, want drummer Batr duwt aan het begin van dit nummer het gaspedaal serieus in. Een compliment gaat uit naar de songschrijver(s) want echt elk nummer heeft een eigen identiteit. Niet alleen door het variëren qua tempo, maar ook gitarist Vaal en bassist Kaos weten hoe ze hun stemmen moeten inzetten om een bepaald gevoel neer te zetten dat perfect past bij de songtitel en atmosfeer die de muziek uitstraalt. In agressieve nummers zoals het beukende “Nevel” of het vurig intense “Broeihaard” dat de boel in lichterlaaie zet, laten ze hun stembanden raspend krijsen, terwijl meer melodieuze songs als “Stortvloed” door heldere of semi-cleane zang ondersteun worden, maar ook eerder verhalende vocalen passeren de revue. Muzikaal gezien vallen invloeden van een Taake niet te ontkennen, luister maar eens naar de meer folky riffs in opener “Leeg“, maar ook oude-Ulver lijkt de band niet vreemd te zijn. “IJsval” is trouwens een vlag die de lading behoorlijk dekt want de stalactieten bengelen aan het gros van de grimmige riffs. Dikke duim omhoog voor Asgrauw. Oh ja, de vorige platen bleken ook dik de moeite waard te zijn!

JOKKE: 84/100

Asgrauw – IJsval (Death Kvlt productions 2020)
1. Leeg
2. IJsval
3. Nevel
4. Stortvloed
5. Broeihaard
6. Heilloos
7. Wanorde