Voor we eraan beginnen een korte disclaimer: ik ben opgegroeid in de jaren ’90. Dus ligt muziek die naar die specifieke periode terug grijpt recht in mijn straatje. En Schavot grijpt terug. Als je je ogen sluit zou je zweren naar een Noorse band uit die tijd te luisteren. Het is een enorm compliment, misschien zelfs iets te, maar denk in de richting van Emperor. Het zou me verbazen mocht dhr. Velthuis daar ook niet aan zat te denken tijdens het componeren. Zodoende weet u wat u kan verwachten: ouderwetse black metal op hoog niveau.

“Onmens” trapt af met wat ik direct het meest irritante geluidje van de hele plaat vind – en je hoort het een paar keer gedurende “Kronieken uit de nevel” opdagen, een soort vrouwelijke-stem-uit-een-doosje. Alsof Velthuis geen vrouwen kent die een paar keer ‘aaaa’ willen komen inzingen. Dat gezegd zijnde, de riff die er direct op volgt maakt veel goed. Dat aspect van de ‘goede oude tijd’ heeft Velthuis goed onthouden: hoewel “Kronieken uit de nevel” een volwassen plaat is die geen enkel instrument negeert is dit een erg gitaar-georiënteerde plaat. Die stampende riff naar het einde van “Onmens” toe, de ‘slingerende’ riff besprenkeld met cleane mannenstem (niet uit een doosje) waarmee “Geestenrijk” afsluit en de genadeloze barrage waarmee je op “De laatste dans gedanst” wordt bestookt, zijn testamenten van iemand die verrekt goed weet waarmee ie bezig is en verheffen deze plaat al naar een hoger niveau dan de paar minder succesvolle platen die ik recentelijk besprak. Om nog een laatste voorbeeld te geven: op 2:40 van “Heksenwaan”, die heerlijke tremolo ondersteund door een ritmesectie die stug doorbeukt, om duimen en vingers van af te likken.

In 2021 bracht Schavot al “Galgenbrok” uit, en Jokke had daar een mening over: u moet het er es op nalezen. Ergens zegt hij dat Floris stevig kan drummen: ook dat wordt vrij snel duidelijk op “Kronieken uit de nevel” al maakt het op mij toch net iets te veel de indruk dat hij simpelweg rechtdoor ramt, een paar leuke momenten, halverwege “Hijs de zeilen” bijvoorbeeld, niet te na gesproken. Is dat kritiek, gôh, net zoals aanstippen dat Emperor op “IX Equilibrium” iets minder experimenteel uit de hoek mocht komen; het blijft niettemin een dijk van een plaat. Qua stem heeft Velthuis overigens rekening gehouden met onze opmerkingen want ’s mans vocalen klinken op “Kronieken uit de nevel” toch een stuk gevarieerder. Er is ‘spoken word’, een soort kwaaie grauw en de typische, vrij sterk uitgevoerde blackmetalkrijs. Daar valt zeker niet over te klagen. En net als de vorige keer is alles in het Nederlands gezongen. Ook de onderwerpen van Schavot blijven bij het vertrouwde, opnieuw krijgen we enkele minder bekende en minder aangename kanten van de Nederlandse geschiedenis voorgeschoteld. “Onmens” gaat zo over een Leidse vrouw die mensen vergiftigde om de verzekering te kunnen opstrijken.

Persoonlijk kan ik er niet omheen: met Meslamtea, Asgrauw en Sagenland toonde Velthuis al een veelheid aan stijlen aan te kunnen en het is waar, af en toe leunt Schavot vrij dicht bij Asgrauw aan. Het blijft niettemin alweer een andere band, met een eigen geluid. Verder lijkt het me dat ik me erbij neer moet leggen: hoort u graag black metal die recht uit de jaren ’90 lijkt weg gelopen dan moet u deze plaat in huis halen, punt aan de lijn. Misschien alleen al voor het fantastische artwork.

BERT: 92/100

Schavot – Kronieken uit de nevel (Void Wanderer/War Productions 2023)
1. Onmens
2. Geestenrijk
3. Heksenwaan
4. Heis de zeilen
5. Zwart water
6. Kerberos
7. Niet alleen de avond valt
8. De laatste dans gedanst