beherit

Serpent Mass – Mass of the serpent

Er is weer heel wat activiteit in de Belgische black metal-scene en daar zijn we bij Addergebroed heel blij mee. In navolging van Medieval Prophecy Records is er nu in de vorm van het Belgisch/Duitse Haunted by Ill Angels-label nog een nieuwe speler bij die diep in de krochten van de vaderlandse ondergrond spit om beloftevolle acts naar boven te halen. De eerste (cassette)release waar het label ons mee verblijdt, is er één van het Gentse Serpent Mass. De aliassen van de bandleden (J. Witchfvkker, J. Deathhammerer en M. Bestial Nekromancer) verraden meteen in welke hoek van het genre we het trio kunnen situeren en ook de allesbehalve subtiele songtitels laten niets aan de verbeelding over. Serpent Mass spuwt zeventien minuten lang een primitieve DIY-black metal sound uit waarin heel wat invloeden van war metal te horen zijn, vooral in een nummer als “Denunciation of Christ, bastard son of a worthless God“. Normaal gezien zijn we niet zo voor deze bestiale klanken te vinden, maar in het geval van Serpent Mass blijf ik toch getriggerd worden door deze barbaarse vuiligheid. Hoewel de nummers geen technische hoogstandjes laten horen, zijn ze toch minder eenvoudig en rechtlijnig dan wat er doorgaans door de vele Blasphemy- en Beherit-worshippers geproduceerd wordt. En ook de vocalen vertonen meer afwisseling dan wat er in deze muzikale niche gangbaar is. Het gebruik van keyboards voegt in “Grand conjuration of the master of the revolted, Lucifer” een sacraal sfeertje toe wat erg gesmaakt wordt. Toffe eerste release van Haunted by Ill Angels en we kunnen weeral op speurtocht gaan naar de identiteit van dit trio.

JOKKE: 75/100

Serpent Mass – Mass of the serpent (Haunted by Ill Angels 2019)
1. Hypnotic invocation / Unholy communion, feed upon the naked bitch
2. Denunciation of Christ, bastard son of a worthless God
3. Midnight’s deathslut
4. Grand conjuration of the master of the revolted, Lucifer

Duivel – Duivel

De in lichterlaaie staande kerk die op de cover van de eerste seven inch van het Nederlandse Duivel prijkt, lijkt wel een profetie te zijn voor het lot dat de Notre Dame een week na de release van dit duivelse kleinood onderging. Het kwintet brengt Dutch black metal the old way. Aan de tronies van de bandleden te zien, hebben we hier niet met een bende jonkies van doen maar met veteranen die het schijt hebben aan elke vorm van vernieuwing in de scene. Geen hipstertoestanden of boomgeknuffel dus, maar vieze en vuile archaïsche black metal-klanken waar echo’s van oude Samael en oer-Finse acts als Beherit of een Impaled Nazarene doorheen waren. P’s basklanken ronken lekker zwaar door en complementeren de simpele maar effectieve riffs van N die weliswaar wel wat te zacht in de mix staan. De keys van K zorgen – waar nodig – voor extra beleving zonder dat we met bombastische of symfonische toestanden te maken hebben. Het tempo bevindt zich grotendeels in de mid-regionen, hoewel drummer D ook de gaspedaal weet staan en de dynamiek dus niet uit het oog verliest. De raspende strot van frontman S scheurt nachtgewaden van wulpse nonnetjes aan flarden terwijl hij zijn Nederlandse teksten uitbraakt: “Ik ben de haat, allesverterend tot er niks meer in de kosmos bestaat!” Ván Records heeft o.a. van Urfaust, Kwade Droes, :Nodfyr:, Svartidauði en King Dude al sterke seven inches uitgebracht. Deze Duivel mag gerust aan het rijtje toegevoegd worden. Weeral een Nederlandse band bij om in de gaten te houden! Fans van Moenen Of Xezbeth en Perverted Ceremony moeten Duivel zeker eens een kans geven.

JOKKE: 83/100

Duivel – Duivel (Ván Records 2019)
1. Schaduw over God’s verdomde oord
2. In ketens & vlammen

Witches Brew – Witches Brew

We duiken nogmaals de diepe ondergrondse krochten van de Nederlandse extreme metal in, deze keer met de self titled demo van Witches Brew uit Nijmegen die vakkundig op tape wordt uitgebracht via Levertraan. Witches Brew is niet aan haar proefstuk toe, want er werden reeds vier voorgaande brouwsels gesoupeerd waarvan één tête-à-tête met Throw Me In The Crater. Opener “Wyrmsele” pruttelt misschien net iets té lang alvorens een vuile en ruige mix van black metal en sludge uit de diepte opborrelt. “One hand on the rose” laat de feedback welig tieren en beukt er serieus op los. De zware slagkracht van de basgitaar en de verwrongen vocalen hebben de jongens gemeen met onze landgenoten Alkerdeel, maar we horen ook de nodige invloeden van een Beherit of Discharge. “Ash and bone” sleept zich aanvankelijk op een sludgy doomtempo voort, maar daarna wordt er wat vuur bijgestookt om de dampende herrie aan de kook te brengen. “Stasis interrupted” smijt dan weer ouderwets hakkende drumritmes in de old-school herrie. In “Innse gall” krijgen we opnieuw een pruttelende smurrie voorgeschoteld waar enkel zwaar ronkende basdampen in te bespeuren vallen…een beetje eentonig en dit maar liefst acht minuten lang. Ik verwachte met het afsluitende “Loathsome worm” dan toch nog een brok nasmeulende teringherrie op mijn bord gesmeten te krijgen, maar opnieuw is dit eerder een soort van outro met overstuurde basklanken en minimalistische keyboards. Beetje jammer dat slechts minder dan de helft van dit dik half uur durende brouwsel uit “echte” nummers bestaat. Maar die paar songs die we dan toch te horen krijgen, klinken wel moddervet, hoewel de furie ten opzichte van de vorige tapes ook net iets minder is.

JOKKE: 79/100

Witches Brew – Witches Brew (Levertraan 2019)
1. Wyrmsele
2. One hand on the rose
3. Shadows on the wood
4. Ash and bone
5. Stasis interrupted
6. Innse gall
7. Loathsome worm

Demonomancy – Poisoned atonement

In Italië hebben ze het Vaticaan en de Paus en dat is al meer dan tien jaar lang niet naar de zin van de beeldenstormers en bestiale metalheads van Demonomancy. Doorheen haar carrière verschoof het geluid, dat een mix van Zuid-Amerikaanse invloeden, Beherit/Blasphemy worship en primitieve elementen à la Profanatica en Von liet horen, naar een meer death metal geörienteerd geluid dat nog steeds bestiaal, organisch en primitief genoeg klinkt voor de old school fans onder ons. Lekkere opzwepende riffs krijgen we ondermeer in “Archaic remnants of the numinous” (met een chaotische solo’s als bonus), de titeltrack (met een melodieuze Deströyer 666-achtige solo als bonus) en “The last hymn to Eschaton” voorgeschoteld. Het meerstemmige refrein in “The day of the lord” vraagt gewoon om luid mee te brullen terwijl in het mid-tempo “Fathomless region of total eclipse” dan weer het meeste ruimte gelaten wordt voor atmosfeer. Drie kwartier lang raggen de lage bastonen van A. Cutthroat – dikwijls ook op hun dooie eentje – lustig voort doorheen de demonische laaggestemde vunzigheden, waarvoor hulde. En ook frontman/gitarist Witches Whipping verdient een pluim in zijn bebloede aars voor de veelzijdige keelklanken die hij uit zijn strot weet te persen. In maart doen deze Italianen Gent en Amsterdam aan tijdens een tour met Arkhon Infaustus. Daar gaan wat heilige huisjes aan moeten geloven!

JOKKE: 79/100

Demonomancy – Poisoned atonement (Invictus Productions 2018)
1. Intro – Revelation 21.8
2. Fiery herald unbound (The victorious predator)
3. Archaic remnants of the numinous
4. The day of the lord
5. Poisoned atonement (Purged in molten gold)
6. The last hymn to Eschaton
7. Fathomless region of total eclipse
8. Nefarious spawn of methodical chaos

Poison Blood – Poison Blood

Beherit’s “Drawing down the moon” is een plaat met een cultstatus, dat vond ook Jenks Miller van Horseback. In plaats van de krautrock, drone en psychedelica van zijn hoofdband zocht de muzikant een nieuwe uitlaatklep in de vorm van meer straightforward agressie. Via een digitale date met Neill Jameson (Krieg) kreeg Poison Blood vorm, dat een eerbetoon vormt aan de eerder vernoemde plaat van de Finnen. Acht songs die op negentien minuten afklokken: in de grotendeels mid-tempo minimalistische black metal van het duo lijkt geen plaats voor overbodige franjes hoewel er meer dan louter Beherit-worship te beleven valt. “Deformed lights” en “From the ash” bevatten psychedelische gitaar- en synthleads, dus de invloed van Horseback schemert zeker nog door in de composities. In “Myths from the desert” vormt een punky d-beat de hartslag van de song waarover een aanstekelijke deathrock-achtige melodie opduikt. Het contrast met het aansluitende hels rockende “Cracked and desolate sky” kan niet groter zijn. De dungeon synth klanken van “The flower of serpents” halen de één minuut niet evenals het daaropvolgende “Shelter beneath the sea” dat een helse pandoering rond je oren geeft niettemin door de verrotte vocalen van Neill. Het afsluitende “Circles of salt” is de enige song die boven de vier minuten afklokt en via een creepy keyboardlijntje evolueert naar een repetitief krautrock gedreven lo-fo black noise nummer. Nu moet ik toegeven dat sommige nummers gerust nog verder uitgewerkt mochten worden want soms is het wat abrupt gedaan. Desalniettemin een leuk plaatje! Laat ons hopen dat het niet bij een éénmalige samenwerking blijft want dit smaakt naar meer!

JOKKE: 83/100

Poison Blood – Poison Blood (Relapse records 2017)
1. The scourge and the gestalt
2. Deformed lights
3. Myths from the desert
4. Cracked and desolate sky
5. The flower of serpents
6. Shelter beneath the sea
7. From the lash
8. Circles of salt

Ibex Angel Order – I

Met de release van “I” komt er een einde aan een ongelofelijk sterk jaar qua black metal platen die ons vanuit Nederland bereikten. Het is goed mogelijk dat de naam Ibex Angel Order niet meteen een belletje doet rinkelen, zelfs als je opstaat en gaat slapen met black metal. De band is een voortzetting van Funeral Goat, die op haar beurt ontsproten is uit de zwartgeblakerde assen van het beruchte Sauron. Achter Ibex Angel Order gaan twee heerschappen schuil die al menig zwart watertje doorzwommen hebben. HRRDS (zang en gitaar) kennen we van onder andere Verbum Verus en Abysmal Darkening en de éénhandige trommelaar LDS zit of zat ook bij Sauron en Abysmal Darkening achter de drumkit. Ten opzichte van het “Mass ov destruction” album van Funeral Goat is er een verschuiving merkbaar van primitieve duivelsaanbidding (genre Beherit en Von) naar occulte black metal waar ze bij Daemon Worship Productions een patent op lijken te hebben. De naamsverandering wordt bovendien gejustificeerd doordat de inhoud van de teksten nu persoonlijker van aard is en gnostische en occulte thema’s bezongen worden met Abrasax als centraal element. Hoewel de sound iets verfijnder is vergeleken met hun vorig leven, laat de productie van Greg Chandler (Esoteric) het geheel goed tot zijn recht komen zonder te proper of afgelikt te klinken. Het zijn de mystieke achtergrondeffecten, hypnotiserende riffs en rituele gezangen (check de begeesterende afsluiter “Domedon doxomedon“) die positief opvallen op deze plaat. HRRDS beperkt zich niet alleen tot de standaard black metal scream maar zaait middels zijn sterke afwisselende vocalen en semi-cleane uithalen dood en verderf. Het riffwerk in uptempo stampers als “Unbegotten father” is vrij old school qua opzet, maar het zijn de eerdervernoemde details die wat extra leven in de brouwerij brengen. Ook een eerder slepende song als “Into pieroma” wordt niet geweerd en laat zien dat het duo heel wat in zijn mars heeft. In ”The terrible one” hakt LDS de repeterende midtempo basisriff aan mootjes met zijn kenmerkende snelle hakdrums. Afwisseling troef! “I” is een debuut om allerminst beschaamd om te zijn en dat gretig aftrek zou moeten vinden bij het legioen occulte black metal fanatiekelingen.

JOKKE: 85/100

Ibex Angel Order – I (Daemon Worship Productions 2015)
1. Intro
2. Beyond the seventh
3. Origin of spheres
4. Unbegotten father
5. Numberless am I
6. Serpent of assiah
7. The terrible one
8. Into pieroma
9. Unbroken idol
10. Domedon doxomedon