beherit

Perverted Ceremony/Witchcraft – Nighermancie / Black candle invoker

Schande dat Perverted Ceremony nu pas aan bod komt op dit portaal, want onze landgenoten brachten in 2017 middels hun debuutlangspeler “Sabbat of Behezaël” één van de vuigste en meest perverse Belgische underground black metal-releases in jaren uit. Ook de demo’s en gelijknamige EP blonken uit in old school worship zoals het er begin jaren ’90 aan toe ging. De vier tracks die we hier te horen krijgen, zouden oorspronkelijk als demo uitgebracht worden, maar Morbid Messiah (zang en drum en tevens actief bij Moenen Of Xezbeth) en Baron Cimeterre (gitaar en bas) besloten dat de nummers beter tot hun recht zouden komen op een split. Het duo sloot voor deze gelegenheid een duivels pact met het Finse Witchcraft dat met een tiental demo’s en splits een mooi palmares aan undergroundactiviteit kan voorleggen, maar mij tot dusver onbekend in de oren klonk. Perverted Ceremony opent kant A onder de noemer “Nighermancie” wat middelnederlands is voor ‘zwarte kunsten’ of ‘necromancy‘ in het Engels. Voor de bibliofielen onder ons: het woord komt veelvuldig voor in o.a. “Mariken van Nieumeghen“, een mirakelspel uit de Lage Landen daterend uit het begin van de 16e eeuw dat het verhaal vertelt van Mariken en de duivel Moenen. Qua sound en feel is Perverted Ceremony voer voor fans van de oude Latijns-Amerikaanse scene (Mystifier, Nebiros, Genocidio, Pentagram en Sarcofago) en de Finse oer-black metal-band Beherit natuurlijk. Mid- en up-tempo sinistere black met een vuil basgeluid, spookachtige keyboards, chaotisch/psychedelische solo’s, raggend drumwerk en zwaar door de mangel gehaalde gruntachtige vocalen. De openingsklanken van het titelnummer zou je zelfs haast als psychedelische doom kunnen bestempelen. De onwelriekende graflucht sijpelt in elk geval van deze drie nummers en één intermezzo af. De bandleden van het Finse Witchcraft (om verwarring met de vele gelijknamige bands te voorkomen, spreken ze ook wel van Blasphemous Witchcraft) zijn actief onder de monikers Goat Prayer of Black Baptism (bas en zang), Grotesque Demon of Darkness & Bloodiabolus (drums) en Black Moon Necromancer of Funeral Fornication (gitaar en zang). Infantiel of niet, het moge duidelijk wezen dat deze jongens dwepen met oer-Finse, Braziliaanse en Maleisische bands. De Finnen hebben voor de gelegenheid drie songs van een opnamesessie uit 2017 vanonder de mottenballen gehaald waaronder een alternatieve versie van de titeltrack van de “Diablerie“-demo en nog twee onuitgegeven nummers. Op vocaal vlak gaat het er bij Witchcraft nog een bruine streep vuiler aan toe en ook muzikaal klinkt het hier nog een tikkeltje bestialer, net wat te veel voor mijn meug zelfs. Desondanks hoor ik hier toch ook licht psychedelische trekjes in, waardoor het materiaal van deze Finnen een perfecte aanvulling is op dat van onze landgenoten.

JOKKE: 80/100 (Perverted Ceremony: 84/100; Witchcraft: 76/100)

Perverted Ceremony/Witchcraft – Nighermancie / Black candle invoker (Nuclear War Now! Productions 2019)
1. Perverted Ceremony – Nighermancie
2. Perverted Ceremony – In sin with the goat
3. Perverted Ceremony – Light the inverted candles
4. Perverted Ceremony – The 7 liberated arts
5. Witchcraft – Diablerie
6. Witchcraft – Bewitchment at the avernus gate
7. Witchcraft – Seventh sabbath night

Dikasterion – Stavelot 1597 / Rome 897

In navolging van een overtuigende demo, slaat Dikasterion (vernoemd naar de oud-Griekse juryrechtbank) een jaar later terug met een nieuwe EP. De band is een alliantie tussen muzikanten uit de Belgische underground scene aan weerszijden van de taalgrens. De nieuwe EP bevat, net zoals de demo, een enorm kleurrijke hoes wat in schril contrast staat met het met-rode-bloedspatten-doordrenkte extreme metaal van de heren. Dikasterion speelt een oprechte mix van black/thrash en occulte death metal zoals die in de vroege jaren negentig werd gepleegd door bands als Barathrum (waarvan diens “Warmetal” op de demo gecoverd werd), Archgoat, Beherit en Holy Death. In zeven-en-een-halve-minuut krijgen we twee nummers met een historische inslag op ons afgevuurd. We beginnen in Stavelot in 1597 waarin we lekkere mee headbangbare mid-tempo riffs voorgeschoteld krijgen. Het nummer handelt over de monnik Jean Delvaux die verdacht werd van satanische samenzweringen die dood en ziektes onder de andere monniken van de abdij van Stavelot met zich meebrachten. Zijn hoofd werd hiervoor in 1597 aan het rollen gebracht. Voor het tweede nummer keren we 700 jaar terug de tijd in en verkassen naar Rome waar het er muzikaal gezien nog iets nijdiger aan toe gaat. In januari van dat jaar vond de kadaversynode plaats, een kerkelijk schijnproces waarvoor paus Stefanus VI het lijk van zijn een jaar eerder overleden voorganger Formosus liet opgraven. Hij liet het lichaam, voorzien van pauselijke gewaden, op een troon neerzetten om het te veroordelen wegens meineed, het bewust zoeken van het pausschap en het in de steek laten van zijn bisdom ten gunste van een ander bisdom. Dat moet nigal een zicht geweest zijn! Ik zag de band reeds twee maal live aan het werk en dan gaat het er nog een graad chaotischer aan toe dan op tape. De gitaristen Death Commander en Hanghedief stellen beiden hun strot in dienst van het verkondigen van Dikasterion’s gospels des duivels, wat voor de nodige variatie op vocaal gebied zorgt. Drummer Pz.Kpfw (tevens actief in Possession en Terrifiant) rijgt de old school-riffs middels mid-tot-up-tempo trommelwerk aan mekaar, maar blastbeats komen er niet aan te pas. De bass van Cinis is net iets meer ondergesneeuwd dan op de demo, maar voor de rest geen negatieve commentaar op deze twee songs.

JOKKE: 80/100

Dikasterion – Stavelot 1597 / Rome 897 (Amor Fati Productions 2019)
1. Stavelot 1597
2. Rome 897

Serpent Mass – Mass of the serpent

Er is weer heel wat activiteit in de Belgische black metal-scene en daar zijn we bij Addergebroed heel blij mee. In navolging van Medieval Prophecy Records is er nu in de vorm van het Belgisch/Duitse Haunted by Ill Angels-label nog een nieuwe speler bij die diep in de krochten van de vaderlandse ondergrond spit om beloftevolle acts naar boven te halen. De eerste (cassette)release waar het label ons mee verblijdt, is er één van het Gentse Serpent Mass. De aliassen van de bandleden (J. Witchfvkker, J. Deathhammerer en M. Bestial Nekromancer) verraden meteen in welke hoek van het genre we het trio kunnen situeren en ook de allesbehalve subtiele songtitels laten niets aan de verbeelding over. Serpent Mass spuwt zeventien minuten lang een primitieve DIY-black metal sound uit waarin heel wat invloeden van war metal te horen zijn, vooral in een nummer als “Denunciation of Christ, bastard son of a worthless God“. Normaal gezien zijn we niet zo voor deze bestiale klanken te vinden, maar in het geval van Serpent Mass blijf ik toch getriggerd worden door deze barbaarse vuiligheid. Hoewel de nummers geen technische hoogstandjes laten horen, zijn ze toch minder eenvoudig en rechtlijnig dan wat er doorgaans door de vele Blasphemy- en Beherit-worshippers geproduceerd wordt. En ook de vocalen vertonen meer afwisseling dan wat er in deze muzikale niche gangbaar is. Het gebruik van keyboards voegt in “Grand conjuration of the master of the revolted, Lucifer” een sacraal sfeertje toe wat erg gesmaakt wordt. Toffe eerste release van Haunted by Ill Angels en we kunnen weeral op speurtocht gaan naar de identiteit van dit trio.

JOKKE: 75/100

Serpent Mass – Mass of the serpent (Haunted by Ill Angels 2019)
1. Hypnotic invocation / Unholy communion, feed upon the naked bitch
2. Denunciation of Christ, bastard son of a worthless God
3. Midnight’s deathslut
4. Grand conjuration of the master of the revolted, Lucifer

Duivel – Duivel

De in lichterlaaie staande kerk die op de cover van de eerste seven inch van het Nederlandse Duivel prijkt, lijkt wel een profetie te zijn voor het lot dat de Notre Dame een week na de release van dit duivelse kleinood onderging. Het kwintet brengt Dutch black metal the old way. Aan de tronies van de bandleden te zien, hebben we hier niet met een bende jonkies van doen maar met veteranen die het schijt hebben aan elke vorm van vernieuwing in de scene. Geen hipstertoestanden of boomgeknuffel dus, maar vieze en vuile archaïsche black metal-klanken waar echo’s van oude Samael en oer-Finse acts als Beherit of een Impaled Nazarene doorheen waren. P’s basklanken ronken lekker zwaar door en complementeren de simpele maar effectieve riffs van N die weliswaar wel wat te zacht in de mix staan. De keys van K zorgen – waar nodig – voor extra beleving zonder dat we met bombastische of symfonische toestanden te maken hebben. Het tempo bevindt zich grotendeels in de mid-regionen, hoewel drummer D ook de gaspedaal weet staan en de dynamiek dus niet uit het oog verliest. De raspende strot van frontman S scheurt nachtgewaden van wulpse nonnetjes aan flarden terwijl hij zijn Nederlandse teksten uitbraakt: “Ik ben de haat, allesverterend tot er niks meer in de kosmos bestaat!” Ván Records heeft o.a. van Urfaust, Kwade Droes, :Nodfyr:, Svartidauði en King Dude al sterke seven inches uitgebracht. Deze Duivel mag gerust aan het rijtje toegevoegd worden. Weeral een Nederlandse band bij om in de gaten te houden! Fans van Moenen Of Xezbeth en Perverted Ceremony moeten Duivel zeker eens een kans geven.

JOKKE: 83/100

Duivel – Duivel (Ván Records 2019)
1. Schaduw over God’s verdomde oord
2. In ketens & vlammen

Witches Brew – Witches Brew

We duiken nogmaals de diepe ondergrondse krochten van de Nederlandse extreme metal in, deze keer met de self titled demo van Witches Brew uit Nijmegen die vakkundig op tape wordt uitgebracht via Levertraan. Witches Brew is niet aan haar proefstuk toe, want er werden reeds vier voorgaande brouwsels gesoupeerd waarvan één tête-à-tête met Throw Me In The Crater. Opener “Wyrmsele” pruttelt misschien net iets té lang alvorens een vuile en ruige mix van black metal en sludge uit de diepte opborrelt. “One hand on the rose” laat de feedback welig tieren en beukt er serieus op los. De zware slagkracht van de basgitaar en de verwrongen vocalen hebben de jongens gemeen met onze landgenoten Alkerdeel, maar we horen ook de nodige invloeden van een Beherit of Discharge. “Ash and bone” sleept zich aanvankelijk op een sludgy doomtempo voort, maar daarna wordt er wat vuur bijgestookt om de dampende herrie aan de kook te brengen. “Stasis interrupted” smijt dan weer ouderwets hakkende drumritmes in de old-school herrie. In “Innse gall” krijgen we opnieuw een pruttelende smurrie voorgeschoteld waar enkel zwaar ronkende basdampen in te bespeuren vallen…een beetje eentonig en dit maar liefst acht minuten lang. Ik verwachte met het afsluitende “Loathsome worm” dan toch nog een brok nasmeulende teringherrie op mijn bord gesmeten te krijgen, maar opnieuw is dit eerder een soort van outro met overstuurde basklanken en minimalistische keyboards. Beetje jammer dat slechts minder dan de helft van dit dik half uur durende brouwsel uit “echte” nummers bestaat. Maar die paar songs die we dan toch te horen krijgen, klinken wel moddervet, hoewel de furie ten opzichte van de vorige tapes ook net iets minder is.

JOKKE: 79/100

Witches Brew – Witches Brew (Levertraan 2019)
1. Wyrmsele
2. One hand on the rose
3. Shadows on the wood
4. Ash and bone
5. Stasis interrupted
6. Innse gall
7. Loathsome worm

Demonomancy – Poisoned atonement

In Italië hebben ze het Vaticaan en de Paus en dat is al meer dan tien jaar lang niet naar de zin van de beeldenstormers en bestiale metalheads van Demonomancy. Doorheen haar carrière verschoof het geluid, dat een mix van Zuid-Amerikaanse invloeden, Beherit/Blasphemy worship en primitieve elementen à la Profanatica en Von liet horen, naar een meer death metal geörienteerd geluid dat nog steeds bestiaal, organisch en primitief genoeg klinkt voor de old school fans onder ons. Lekkere opzwepende riffs krijgen we ondermeer in “Archaic remnants of the numinous” (met een chaotische solo’s als bonus), de titeltrack (met een melodieuze Deströyer 666-achtige solo als bonus) en “The last hymn to Eschaton” voorgeschoteld. Het meerstemmige refrein in “The day of the lord” vraagt gewoon om luid mee te brullen terwijl in het mid-tempo “Fathomless region of total eclipse” dan weer het meeste ruimte gelaten wordt voor atmosfeer. Drie kwartier lang raggen de lage bastonen van A. Cutthroat – dikwijls ook op hun dooie eentje – lustig voort doorheen de demonische laaggestemde vunzigheden, waarvoor hulde. En ook frontman/gitarist Witches Whipping verdient een pluim in zijn bebloede aars voor de veelzijdige keelklanken die hij uit zijn strot weet te persen. In maart doen deze Italianen Gent en Amsterdam aan tijdens een tour met Arkhon Infaustus. Daar gaan wat heilige huisjes aan moeten geloven!

JOKKE: 79/100

Demonomancy – Poisoned atonement (Invictus Productions 2018)
1. Intro – Revelation 21.8
2. Fiery herald unbound (The victorious predator)
3. Archaic remnants of the numinous
4. The day of the lord
5. Poisoned atonement (Purged in molten gold)
6. The last hymn to Eschaton
7. Fathomless region of total eclipse
8. Nefarious spawn of methodical chaos

Poison Blood – Poison Blood

Beherit’s “Drawing down the moon” is een plaat met een cultstatus, dat vond ook Jenks Miller van Horseback. In plaats van de krautrock, drone en psychedelica van zijn hoofdband zocht de muzikant een nieuwe uitlaatklep in de vorm van meer straightforward agressie. Via een digitale date met Neill Jameson (Krieg) kreeg Poison Blood vorm, dat een eerbetoon vormt aan de eerder vernoemde plaat van de Finnen. Acht songs die op negentien minuten afklokken: in de grotendeels mid-tempo minimalistische black metal van het duo lijkt geen plaats voor overbodige franjes hoewel er meer dan louter Beherit-worship te beleven valt. “Deformed lights” en “From the ash” bevatten psychedelische gitaar- en synthleads, dus de invloed van Horseback schemert zeker nog door in de composities. In “Myths from the desert” vormt een punky d-beat de hartslag van de song waarover een aanstekelijke deathrock-achtige melodie opduikt. Het contrast met het aansluitende hels rockende “Cracked and desolate sky” kan niet groter zijn. De dungeon synth klanken van “The flower of serpents” halen de één minuut niet evenals het daaropvolgende “Shelter beneath the sea” dat een helse pandoering rond je oren geeft niettemin door de verrotte vocalen van Neill. Het afsluitende “Circles of salt” is de enige song die boven de vier minuten afklokt en via een creepy keyboardlijntje evolueert naar een repetitief krautrock gedreven lo-fo black noise nummer. Nu moet ik toegeven dat sommige nummers gerust nog verder uitgewerkt mochten worden want soms is het wat abrupt gedaan. Desalniettemin een leuk plaatje! Laat ons hopen dat het niet bij een éénmalige samenwerking blijft want dit smaakt naar meer!