carpathian forest

Necromantical Invocation – Dogme et rituel de la haute magie

Het Belgische Medieval Prophecy Records staat met beide voeten diep in de Belgische ondergrond geworteld, maar weet zo nu en dan ook undergroundspul uit internationale wateren op te vissen. Dat is ook nu weer het geval (en voor de gelegenheid in samenwerking met het eveneens Belgische Zombi Danz Records) met Necromantical Invocation, een Helleense blackmetalband die in 2014 werd opgericht door Echetleos. De man is niet aan zijn proefstuk toe en deed reeds ervaring op bij o.a. Ithaqua, Cades Cruenta en Kawir. Na enkele jaren in de schaduw rond gesluimerd te hebben, komt Necromantical Invocation met een (vreemd genoeg) Frans getitelde demo op de proppen die doet vermoeden dat het hier thematisch gezien niet over koetjes en kalfjes gaat, zelfs niet over gehoornde bokken en anaal genomen geiten in dit geval. “Dogme et rituel de la haute magie” behandelt onderwerpen als necromantie, hekserij, ceremoniële magie en waarzeggerij en bevat een Griekse spoken word intro en outro, waarbij de vrouwenstem wat aan Cadaveria van Opera IX doet denken. Daar ik destijds wiskunde en economie boven Latijn en Grieks prefereerde, versta ik spijtig genoeg geen jota van wat er meegedeeld werd. In het titelnummer is een nog meer theatrale rol voor de vrouwelijke vocalen weggelegd waardoor zelfs een Diamanda Gallas even vanachter een Griekse zuil komt piepen. “Necromantical ritual” en de titelsong zijn composities van respectievelijk tien en vijftien minuten en laten een grote variatie aan invloeden en stijlen horen. De blackmetalklanken van “Necromantical ritual“, waarin een prominente rol voor de basgitaar en toetsen is weggelegd, verraden geen Scandinavische invloeden, maar hebben een eerder mediterrane flair. Denk aan Necromantia en Mortuary Drape, maar ook wel wat aan oude Samael. Tussen deze old-school elementen en de lekker sappige rochelscream zit echter ook heel wat avant-garde en theatraliteit verborgen (zoals bv. bij een Sigh), net als dark ambient, dungeon synth en invloeden uit klassieke muziek. Echetlos laat zich dan ook door een klein leger aan gastmuzikanten bijstaan voor het inspelen van o.a. de drums, piano, viool en saxofoon. Die laatste roept in het haast als een Griekse rituele tragedie klinkende titelnummer, waarin de blackmetal achterwege blijft, een macabere atmosfeer op die herinnert aan de experimentele nummers van Carpathian Forest, een band die ook niet vies was van het gebruik van dit blaasinstrument. De wisselwerking tussen de verschillende vocale stijlen (gefluister, theatrale vrouwenzang, creepy mannenstem), de mediterrane akoestische klanken, de treurende viool, beladen toetsen, licht-erotische saxofoon en het haast freestylen op de basgitaar creëert een hoogst intrigerend spanningsveld. Het mysterie en de magie druipen dan ook als dik kaarsvet van deze uitermate geslaagde demo af. Ik vraag me af of Necromantical Invocation ook in de toekomst zowel voor de traditionele blackmetal- als de theatrale avant-garde aanpak (die ongetwijfeld niet bij iedereen in de smaak zal vallen) zal blijven gaan. “Dogme et rituel de la haute magie” is een mooi eerbetoon geworden aan Baron Blood, de op 20 november 2019 aan een hartaanval overleden bassist die het meest gekend is van zijn werk bij de Griekse blackmetalpioniers Necromantia. Hulde!

JOKKE: 86/100

Necromantical Invocation – Dogme et rituel de la haute magie (Zombi Danz records/Medieval Prophecy Records 2021)
1. Nυχτερινή Επίκληση
2. Necromantical ritual
3. Dogme et rituel de la haute magie
4. Αι Σκιαί Του Άδου

Glemsel – Unavngivet

There’s something rotten in the state of Denmark. Dat heeft ook Stefan Klose, Vendetta Records baas, in het snuitje. Met Ligfaerd, Liosber, Sunken, Witchcult en natuurlijk het fantastische Afsky brengt hij zo nu en dan blackmetalbands uit het land van het smørrebrød onder de aandacht van ons metalliefhebbers. Ook Glemsel (Deens voor ‘vergetelheid’), een nieuw trio bestaande uit drummer Joachim Højer, gitarist Sune Pedersen en zanger/gitarist/bassist Asmund Iversen, mogen we aan dat rijtje toevoegen. De “Unavngivet” EP (“Ongetiteld“) is het eerste wapenfeit van de heren en laat het in een sierlijk handschrift geschreven bandlogo je niet op het verkeerde been zetten, want voor romantiek is hier een klein half uur lang geen plaats. De kort maar krachtige opener “Dødsværk” (“Doodsproblemen“) en de wat langere mid-tempo opvolger “Ligegyldigheden” (“Onverschilligheid“) laten me spijtig genoeg ook ietwat onverschillig want beide nummers klinken als goed geproduceerde doorsnee Scandinavische blackmetal met een moderne kijk op het verleden, maar het ontbreekt simpelweg aan memorabele riffs. Maar dan is er plots de grimmige openingsriff van “Efterårsvinde” die op het einde van de zomer reeds gure “herfstwinden” op ons afvuurt en ons uit onze luie zetel doet rechtveren. In deze song komen de repetitieve snelle drums en weemoedige, vaalgrijze riffmuur wel tot hun recht. Net zoals in het voorgaande nummer wordt er even op een treurig en ingetogen clean gitaarstukje overgeschakeld om twee ruigere passages aan mekaar te breien. Nu lijkt het in Kopenhagen gebaseerde trio gelanceerd te zijn want ook het van overtollig vet ontdane “Moders gråd” (“Huilende moeders“) gaat op hetzelfde wanhoop uitstralende elan verder. In “Afsked” (“Afscheid“) laat Glemsel het tempo aanvankelijk zakken om wat later Carpathian Forest gewijs een aanstekelijke black ’n roll bridge uit zijn mouw te schudden en vervolgens opzwepende riffs op ons af te vuren. Er gebeurt met andere woorden heel wat in een goeie drie minuten tijd. Plots zijn we met “En sidste bøn” (“Een laatste gebed“), dat met zeven en een halve minuut het langste nummer op deze EP is, al bij de voorlaatste song aangekomen. Pakkend tremelogitaarwerk, het beste vocaal werk van de EP en een dynamische aanpak zorgen voor een waardige bijna-afsluiter want het compacte en vurige “Rædsel” (“Verschrikking“) krijgt de eer deze EP uit te luiden. Glemsel start “Unavngivet” ietwat aarzelend maar weet ons daarna met meer beklijvende songs vol neerslachtige stemmingen en moedeloosheid toch bij de les te houden.

JOKKE: 79/100

Glemsel – Unavngivet (Vendetta Records 2020)
1. Dødsværk
2. Ligegyldigheden
3. Efterårsvinde
4. Moders gråd
5. Afsked
6. En sidste bøn
7. Rædsel

Terrestrial Hospice – Indian summer brought mushroom clouds

In 2018 maakte het Poolse Terrestrial Hospice een waar statement met diens eerste fijngevoelig getitelde EP “Universal hate speech“. We zijn nu twee jaar later en het duo slaat opnieuw keihard terug met een eerste langspeler getiteld “Indian summer brought mushroom clouds“, opnieuw een weinig aan de verbeelding overlatende titel. Terrestrial Hospice is misschien nog geen al te grote naam in het genre, hoewel de helft van het duo toch wel een grote meneer is. Op drums treffen we immers Inferno aan, u weet wel, dat drummonster van Behemoth. De haatstem en snaren zijn voor rekening van Skyggen die ondanks zijn Pools paspoort een verleden bij tal van Noorse bands als Tortorum, Aeternus, Gorgoroth en Dead To This World heeft. De man was echter ook als Paimon actief bij een eerder fout orkestje als Swastyka. In deze bloeddorstige Antifa-tijden dus best een gewaagde keuze van Inferno om zijn diensten aan deze band te verlenen. Soit, op muzikaal gebied heeft deze trommelaar wel gelijk dat hij zijn kwaliteiten in dienst van Terrestrial Hospice stelt. Op dit volwaardige debuut leveren de heren nog steeds een venijnige en nucleair dreigende vorm van black metal doorspekt met wat thrash af die wel een meer krachtige en minder doffe, beter afgestofte (dat kunnen de Polen sowieso goed) sound meekreeg dan de EP. Aan intro’s doen de heren niet mee want opener “The sump where the universe filth and ephemera collect” zet meteen de heetgeblakerde furieuze toon voor de rest van de plaat. Of toch niet? Het geniaal getitelde “Please accept my most sincere condolences” trekt de lijn van repetitieve snare- en swingende ride-aanslagen in combinatie met vurig Carpathian Forest-achtig gitaarwerk nog stug door en ook een nummer als het galopperende “Pyromaniac” zet de fik er goed in maar gaandeweg muteert de song naar een mid-tempo gegeven. En deze trend wordt verder doorgetrokken op “Gang-raping the seven virtues” dat met bijna acht minuten speeltijd de langste track op de plaat is en een vrij melodieus Noors aandoend geluid horen. In “Come join the parade” zet Inferno zijn beide boots terug op het gaspedaal en slaat hij zijn china-cymbaal geregeld aan diggelen. Halfweg transformeert deze rampestamper echter ook kortstondig naar een mid-tempo intermezzo, om nadien terug rake klappen uit te delen. Om maar te zeggen dat Terrestrial Hospice het kunstje van dynamiek in nummers aanbrengen goed onder de knie heeft. Datzelfde trucje wordt in “Pig prayer” herhaald, terwijl de afsluiter “Crucifixion of antropocentrism” ons toelaat de nekspieren nog eens los te gooien. “Indian summer brought mushroom clouds” is een meer dan degelijk abum dat erin slaagt om haatvolle, destructieve, misanthropische en nihilistische gedachten in muziek te kanaliseren. Extra punten trouwens voor het cover artwork van James Read (Revenge, Conqueror, Axis Of Advance) waarop we Jezus zien zeulen met een kruis op zijn rug waarop een kernraket gebonden is. Geniaal!

JOKKE: 82/100

Terrestrial Hospice – Indian summer brought mushroom clouds (Shadow Records/Helter Skelter Productions 2020)
1. The sump where the universe filth and ephemera collect
2. Please accept my most sincere condolences
3. Pyromaniac
4. Gang-raping the seven virtues
5. Come join the parade
6. Pig prayer
7. Crucifixion of antropocentrism

Svarttjern – Shame is just a word

Na in de eerste zes levensjaren drie demo’s te hebben uitgebracht, gaat het Noorse Svarttjern sinds 2009 resoluut voor langspelers. Via Soulseller Records bereikte ons “Shame is just a word“, de vijfde volwaardige plaat ondertussen al, nadat er vier jaar verstreken sinds voorganger “Dødsskrik“. Svarttjern is zo’n band die ik bij elke plaat wel eens even aandacht schenk, maar nadien al snel in de vergetelheid geraakt. Dit is te wijten aan het feit dat ik het Noorse kwintet als een goede middenmotor beschouw in het drukbezette bataljon aan bands als zijnde Ragnarok (waarvoor zanger HansFyrste ooit twee platen inzong), Nordjevel, Djevelkult en Hovmod. De band kiest immers steevast voor een nogal generieke sound en productie en de muziek wordt volgens het boekje gebracht, maar weet niet te beklijven. Dat de vier musicerende kerels, waarvan er drie in de huidige line-up van Carpathian Forest terug te vinden zijn, kunnen spelen staat buiten kijf, maar waar zijn die pakkende riffs en bovenal de atmosfeer? Het groovende en van een blitse solo voorziene “Ment til å tjene” krijgt me nog wel aan het bewegen en ook de tremolo-riffs in het mid-tempo “Melodies of lust” kunnen ermee door, maar échte krakers blijven uit. In “Ta dets drakt” redt HaanFyrste de song middels zijn gevarieerde vocalen van de middelmaat. Het moge in nummers als “Frost embalmed abyss” en de titeltrack duidelijk zijn dat Svarttjern’s riffraamwerk een hoge dosis rock ’n roll en thrash bevat, getuige ook een coverversie van “Bonded by blood” van Exodus. Voor dit type goed geproduceerde en strak uitgevoerde black metal is zeer zeker een publiek en Svarttjern hoeft zich allerminst te schamen voor deze plaat, maar voor mij mag het toch wat uitdagender, origineler, atmosferischer en afwijkender zijn.

JOKKE: 77/100

Svarttjern – Shame is just a word (Soulseller Records 2020)
1. Prince of disgust
2. Ment til å tjene
3. Melodies of lust
4. Ta dets drakt
5. Frost embalmed abyss
6. Ravish me
7. Bonded by blood
8. Shame is just a word

Djevelkult/Kyy/Nihil Kaos -Kult of kaos serpent

Zin in een triootje waarbij we het op zijn Noors, Fins en Turks doen? Onder de noemers “Kult of kaos serpent” schotelt Saturnal Records ons een samenwerking voor tussen Djevelkult, Kyy en Nihil Kaos waarbij er een overkoepelende spirituele symbiose tussen de drie bands plaatsvindt. Enkel die eerste deed ten huize jokkemans een belletje rinkelen want eerder dit jaar namen we hun tweede langspeler “Når avgrunnen åpnes” onder de loep. Djevelkult trakteert ons op drie nieuwe en exclusieve tracks die van begin tot einde ondergedompeld zijn in klassieke Noorse black. De ijzige maar ietwat monotone screams van zanger/gitarist Dødsherre Xarim – sinds dit jaar ook frontman van Den Saakaldte – brengen afwisselend in het Engels en het Noors gezongen duivelse oorkondes en roepen schimmen op van een Tsjuder. De tremolo picking riffs en blastbeats zijn zoals verwacht veelvuldig aanwezig, maar er wordt ook op black ’n roll mid-tempo gespeeld waardoor de dynamiek wel snor zit. Alleen hebben we dit al tienduizendmiljard keer gehoord en is meer eigenheid welkom. Min of meer hetzelfde kan gezegd worden van Kyy (Fins voor ‘adder’) dat middels deze split twee jaar na haar debuut “Beyond flesh – beyond matter – beyond death” een eerste teken van leven laat horen. De sound is een stuk rauwer, de drummer mept botter en groffer en de zanger perst afwisselend high en low pitched screams uit zijn strot en in “Progress: leaping beyond God” horen we een stemgeluid dat het midden houdt tussen cleane en rauwe klanken. In “Ingress: womb of Lilith” merk ik een old-school Mayhem “Deathcrush“-era riffje op, hoewel Kyy minder primitief klinkt. Net als Djevelkult schudt ook dit Finse kwintet black ’n roll uit zijn mouw in “Congress: unearthly realms“. Een Carpathian Forest komt dan al snel vanachter de hoek piepen. De minst voor de hand liggende origine qua black krijgen we in de vorm van het Turkse Nihil Kaos. Ontegensprekelijk de snelst spelende drummer van de drie, maar ook wel te houterig hakkend. Nihil Kaos heeft de meest chaotische sound daar er heel wat dissonante riffs en melodieuze solo’s de revue passeren. “Claws of the tempter” is met haar zeven minuten de langste track van de acht en zoals verwacht ook de meest epische. Aan het einde van deze song worden akoestische gitaren van stal gehaald, maar in de minuten die hieraan voorafgaan is het toch vooral rammen geblazen. Drummer Nore doet de snelle passages echter al gauw eentonig overkomen, maar toch verdienen de Turken de meeste punten omdat ze het best in staat zijn een eigen smoelwerk te tonen. Geen must have deze split.

JOKKE: 72/100 (Djevelkult: 70/100 – Kyy: 72/100 – Nihil Kaos: 74/100)

Djevelkult/Kyy/Nihil Kaos -Kult of kaos serpent (Saturnal Records 2018)
1. Djevelkult – Skapt av helvetesild
2. Djevelkult – Life devoid
3. Djevelkult – Den svarte død
4. Kyy – Ingress: womb of Lilith
5. Kyy – Congress: unearthly realms
6. Kyy – Progress: leaping beyond God
7. Nihil Kaos – Artifex erroris
8. Nihil Kaos – Claws of the tempter

Endezzma – The arcane abyss

Black metal: het is een genre waarin de ene band probeert opnieuw het warm water uit te vinden door de grenzen steeds te verleggen en de andere band vasthoudt aan traditie en de old school spirit. Het Noorse Endezzma behoort tot die tweede categorie. In haar tienjarig bestaan is “The arcane abyss” pas album nummer twee, hoewel de band ervoor ook nog wel als Dim Nagel actief was. Dat songschrijver Trondr Nefas (o.a. ook Urgehal en Beastcraft) kort na het verschijnen van het debuut “Erotik necrosis” uit 2012 te overlijden kwam, is hier natuurlijk debet aan. Frontman Morten Shax verzamelde een nieuwe line-up rond zich en bewijst op de nieuwe plaat dat Endezzma absoluut nog niet afgeschreven is. De Noorse black à l’ancienne is doorspekt met de nodige punk ’n roll invloeden, waardoor dit bij momenten rockt als een tiet. Het refrein van de titeltrack klinkt even als een Watain, maar door de bocht genomen is een band à la Carpathian Forest een betere vergelijking. Dit stelletje perverten zou recent terug uit hun SM-kelder gekropen zijn met ondermeer Endezzma-gitarist Mattis Malphas als snarenrukker. Zeker wanneer de band gas terug neemt, kunnen Nattefrost en co maar beter zorgen dat die langverwachte nieuwe plaat de moeite is, want aan Endezzma hebben ze een geduchte concurrent. De acht songs blinken uit qua songwriting, liggen goed in het gehoor en bevatten catchy refreinen en hier en daar een solo; en dat is allemaal positief bedoeld. Wie de cleane vocalen op het occult klinkende “Serpent earth” verzorgt, weet ik niet, maar de beste man zou zo maar even bij Enslaved aan de slag kunnen gaan om de opgestapte Herbrand Larsen te vervangen. Op “Sick kulta lucifer” komt ex-Beastcraft frontman Sorath Northgrove nog wat meebrullen en in de andere refreinen doe je dat vanaf de tweede luisterbeurt gewoon zelf. Lekkerrrrr!

JOKKE: 89/100

Endezzma – The arcane abyss (Pulverized Records 2017)
1. Intro
2. Malferno
3. The arcane abyss
4. Gates of mephisto
5. Morbus divina
6. Sick kulta lucifer
7. Serpent earth
8. Esoterisk mystagon
9. A grave so deep

Urgehal – Aeons in sodom

Ik denk niet dat het een goed idee zou zijn om een “featuring” stickertje op de voorkant van “Aeons in sodom” te kleven, want van het hoesontwerp zou niet veel meer overblijven. De navolgende bespreking van het nieuwe album (en tevens zwanenzang) van het Noorse Urgehal is er immers één met een serieuze waslijst qua namedropping. Oprichter en bezieler Trondr Nefas (o.a. ook Beastcraft en Angst Skvadron) kwam in 2012 onverwacht te overlijden (natuurlijke doodsoorzaak voor een keer) in volle voorbereiding van de nieuwe plaat. Nadat het rouwproces gevorderd was, vervolgde compaan Enzifer het schrijfproces totdat er voldoende materiaal was om een laatste eerbetoon te brengen aan de overleden frontman. De Noor is postuum als sologitarist te horen op deze schijf maar om de songs vocaal in te vullen (en indien nodig van teksten te voorzien), konden Enzifer en drummer Uruz beroep doen op de crème de la crème van de Noorse black metal scene. Meteen een teken dat Trondr Nefas een respectabel muzikant was die op veel erkenning kon rekenen van zijn collega’s (vergiet niet dat Urgehal reeds in 1992 opgericht werd!). Het album is bij deze ideaal om een quizavondje “True Norwegian Black Metal” te organiseren waarbij je de naam van de schreeuwlelijkerd achter de microfoon mag raden. Nocturno Culto mag de spits afbijten op “The iron children”, dat mede door de openingsriff zo wel héél veel weg heeft van Darkthrone’s “In the shadow of the horns”. M. Sorgar (Endezzma) en Sorath Northgrove (Vulture Lord, ex-Beastcraft) mogen dan misschien wel de minder klinkende namen in het rijtje zijn, toch kwijten zij zich ook meer dan verdienstelijk van hun taak om hun gevallen makker te eren. “The sulphur black haze”, waarop Taake’s omstreden frontman Hoest de honeurs waarneemt, pingpongt tussen razende Noorse black en eerder doomy slepende passages. Mannevond (Koldbrann, NettleCarrier, ex-Ragnarok) laat zich gaan op het aanstekelijke “Lord of horns” dat rockt van hier tot in het walhalla. Enfant terrible Niklas Kvarforth (Shining) laat zijn veelzijdige doodsreutels zegevieren op het midtempo “Norwegian blood and crystal lakes”. Nattefrost en Nag (Tsjuder) bezitten een uit de duizenden herkenbare strot en fleuren respectievelijk “Endetid” (zou perfect een Carpathian Forest-nummer kunnen zijn) en hekkensluiter “Woe” op.  Alsof dat nog niet genoeg is, wordt de koffietafel afgesloten met twee toetjes in de vorm van Sepultura’s “Funeral rites” waarop Bay en Rock Cortez van Sadistic Intent opdraven en “Twisted mass of burnt decay”, een Autopsy cover die door R.M. van Angst Skvadron geherinterpreteerd wordt. Met Trondr Nefas achter de microfoon had deze plaat even goed geweest, maar nu vormen de guests natuurlijk een leuke meerwaarde voor “Aeons in sodom”, die niet alleen de zwarte analen zal ingaan als de laatste maar tevens ook de beste Urgehal plaat.

JOKKE: 85/100

Urgehal – Aeons in sodom (Season Of Mist 2016)
1. Dødsrite
2. The iron children
3. Blood of the legion
4. The Sulphur black haze
5. Lord of horns
6. Norwegian blood and crystal lakes
7. They daemon incarnate
8. Endetid
9. Psychedelic evil
10. Woe
11. Funeral rites (Sepultura cover)
12. Twisted mass of burnt decay (Autopsy cover)

Horned Almighty – World of tombs

Er zijn niet veel black metal bands die zo hard de ballen uit je broek rocken als Denmark’s finest Horned Almighty. Het vierde album “Necro spirituals” uit 2010 was een kraker van jewelste. Benieuwd of de nieuwe plaat “World of tombs” deze nog kan overklassen. Als de titeltrack uit mijn boxen knalt, is mijn eerste constatering dat het totaalgeluid lichtjes richting death metal (of death ’n roll in dit geval) opgeschoven is, voornamelijk door de eerder grunt achtige vocalen van brulboei Smerte, die we ook nog kennen van het terziele gegane Exmortem. Stilletjes hoop ik dat dit geen trend is die op het hele album doorgetrokken wordt.  Een cover van Autopsy die op de tracklist prijkt (“Twisted mass of burnt decay”) en het ontbreken van corpsepaint op de leden hun smoelwerk, doen dat vermoeden nog meer versterken. Vanaf “Diabolical engines of torment” slaat de vlam echter in de pan en keert de band naar het vertrouwde black ’n roll geluid terug. Het kwartet rockt als een tiet middels opzwepende gitaarwerk, hakkende drums en een hevig ronkende bass, die als de drijvende kracht beschouwd kan worden. In “This unholy dwelling” en “Plague propaganda” gaat het nog meer de thrashy punk richting uit en waart de geest van oude Bathory en Venom rond. Je hoofd stilhouden op deze niet aflatende stroom aan compromisloze vernielende blackened metal is onmogelijk. Soms wordt even wat gas teruggenomen (“In torture we trust pt. II” of het met momenten haast doomy “Blessed by foulness”) om vervolgens weer geen spaander heel te laten in “This unholy dwelling”. Op zich niets nieuws onder de zon op dit vijfde album en “Necro spirituals” wordt niet overklast , maar de black ’n roll klinkt wel verdomd lekker. Liefhebbers van Carpathian Forest, Khold, Impaled Nazarene of de later Darkthrone zullen hier een vette kluif aan hebben. Ik denk dat deze band vooral live ook in staat is een heus feestje te bouwen.

JOKKE: 80/100

Horned Almighty – World of tombs (Scarlet Records 2014)
1. Intro
2. World of tombs
3. Diabolical engines of torment
4. Unpure salvation
5. Plague propaganda
6. …Of flesh and darkness
7. In torture we trust pt. II
8. This unholy dwelling
9. Blessed by foulness
10. Twisted mass of burnt decay