darvaza

Oculus Vacui – Alkahest

Het is de jongens van Oculus Vacui menens. Het Nederlandse duo heeft een grote interesse voor Luciferiaanse Gnosis en het ‘Left Hand Path’ en koos black metal als vehikel om hun devotie voor het duistere goddelijke vorm te geven. Zangers/gitaristen Neshamah en Void voeren al eens een ritueeltje uit – zoals blijkt uit de vele occulte voorwerpen die op het altaar op de hoes uitgestald zijn – waarbij de Grote Leegte opgezocht en omarmd wordt. Beide heren wijdden er hun debuutplaat aan die de titel “Alkahest” meekreeg wat staat voor een hypothetisch oplosmiddel dat in staat is elke andere stof op te lossen en tot niets te herleiden. “Alkahest” bevat vier monumentale tracks waarvan er drie een speelduur van om en bij het kwartier hebben en die beide muzikanten niet alleen konden realiseren. Voor het inmeppen van de trommels werd immers beroep gedaan op huurdrummer Omega, bekend van o.a. Darvaza, Fides Inversa en talrijke andere bands. Nordvargr (MZ412) verzorgde dan weer de rituele ambient die in de nummers ingebouwd zit. Oculus Vacui’s sound laat zich definiëren als lang uitgesponnen atmosferische black waarvan het repetitieve karakter een zeker hypnotiserend effect beoogt én realiseert. Dit resulteert soms ook in een dromerige, maar verre van zeemzoete, staat en doet me denken aan een band als Manetheren, waarvoor Omega (toevallig?) ook de laatste twee langspelers indrumde. Oculus Vacui’s black metal klinkt organisch, maar iets te dun (waar het ontbreken van een basgitaar waarschijnlijk debet aan is), en kan hierdoor in het USBM-hoekje geduwd worden; denk hierbij aan (een iets minder ruwe versie van) een Fell Voices. De finale van “Formula of regression through the Qliphothic pathways” heeft dan weer heel wat van een Wolves In The Throne Room in zich. Maar ook een Nederlandse collega als Fluisteraars kan als referentiekader aangehaald worden. “Alkahest” is een plaat die je in zijn geheel dient te ondergaan. Grenzen tussen onderlinge nummers vervagen, ondanks de lange intermediaire rustpauzes, en de ijselijke screams worden door de meanderende muziek geabsorbeerd. Fijne eerste kennismaking!

JOKKE: 80/100

Oculus Vacui – Alkahest (Psychedelic Lotus Order/Goatowarex/ Dawnbreed Records 2019)
1. Utilizing the alchemy of transgression to attain the limitless void.
2. Quintessence of the dark divine.
3. Altered states of comatose trance.
4. Formula of regression through the Qliphothic pathways

One Tail One Head – Worlds open worlds collide

Een klein jaar geleden liet One Tail One Head eindelijk een voorproefje horen van haar debuutalbum “World open worlds collide” via de “Firebirds“-single. Ondertussen stuurde de band uit Trondheim de boodschap de wijde wereld in dat het debuut, dat zo’n twaalf jaar na oprichting zou verschijnen, meteen ook haar zwanenzang zal zijn. Vooral op het podium zal dit zooitje ongeregeld gemist worden want ze speelden de concurrentie met hun energieke en dynamische spel toch meermaals naar huis. Het feit dat het kwartet regelmatig op mooie affiches prijkte zonder een écht noemenswaardige release onder de arm te hebben, wekte links en rechts wel wat afgunst op, maar ik denk nu niet dat ze daar ook maar één nacht slaap voor gelaten hebben. Op de tracklist van “Worlds open worlds collide” vinden we zowel meer primitieve, tien jaar oude nummers terug als recenter, meer atmosferisch werk. “Arrival, yet again” moet even op gang komen, maar spreidt na een minuutje de kracht van de band tentoon middels opzwepende black metal, dynamisch drumwerk en een zwaar ronkende bas die een stuwende kracht doorheen de ganse plaat vormt. De titeltrack rockt lekker weg, maar blijkt vooral ook het moment te zijn waarop zanger Afgrundsprofet – die we in andere gedaantes ook tegenkomen bij onder andere Mare, Ritual Death, Whoredom Rife, Darvaza en Behexen – zich vocaal kan uitleven en de meest bizarre keelklanken produceert. Ik heb het al menigmaal gezegd en herhaal het nog een laatste keer: de zwaar getatoeëerde frontman is één van de beste die er momenteel op onze aardkloot rondlopen. “Stellar storms” is met haar zeven minuten een vrij lang nummer naar One Tail One Head-normen en is progressiever van opzet, maar lijkt ook nooit écht ergens naartoe te gaan. Bovendien ben ik geen fan van de main riff die regelmatig terug opduikt, ook al doet ie me soms wat aan Turia denken. Geef me dan maar het prijsbeest “Firebirds” dat hier echter in ingekorte versie terug te vinden is vergeleken met de single-versie van vorig jaar, zonder atmosferisch eindstuk dus. “Rise in red” is een vet nummer in hetzelfde straatje, of zeg maar gerust donker steegje waarin een zekere vijandigheid op de loer ligt en waardoor de geur van dood en verderf waait. Tussen deze twee krakers horen we “Sordid sanctitude“, een instrumentale track die de atmosferische kaart trekt maar me weinig boeit en waarin de basgitaar té prominent aanwezig staat en alzo veel definitie van de gitaar wegneemt. Een euvel dat we meermaals op de plaat tegenkomen. “Passage” is vintage One Tail One Head waarin de basloopjes dan weer Alkerdeelsgewijs positief uit de primitieve riffmuur springen. “Summon surreal surrender” is het langste nummer dat de bende ooit geschreven heeft en mixt donkere energie en duistere atmosfeer op een positieve manier. Concluderend kan gezegd worden dat “Worlds open worlds collide” niet de kopstoot is geworden die ik had verwacht. Hiervoor weet de band niet altijd voldoende te overtuigen in de meer atmosferische stukken en verneukt de sound van de té prominent aanwezige bas de luisterervaring meermaals, ook al is ze één van de sterktes van de band. Wanneer One Tail One Head echter goed op dreef is in de meer rechttoe-rechtaan stukken wordt de energie van haar live performances op plaat geëvenaard.

JOKKE: 80/100

One Tail One Head – Worlds open worlds collide (Terratur Possessions 2018)
1. Certainly not
2. Arrival, yet again
3. Worlds open, worlds collide
4. Stellar storms
5. An utter lack of meaning, Hitherto unbeknownst, suddenly revealed
6. Firebirds
7. Sordid sanctitude
8. Rise in red
9. Passage
10. Summon surreal surrender

Darvaza – Darkness in turmoil

Het Italiaans/Noorse Darvaza breidt met het nagelnieuwe “Darkness in turmoil” een einde aan de EP-trilogie die het eerder met “The downward descent” en “The silver chalice” erg sterk was begonnen. Dat Omega aka Gionata Potenti een drummer van formaat is, bewees de kleine Italiaan al meermaals in o.a. Blut Aus Nord, Chaos Invocation en Glorior Belli (to name but a few) maar in Darvaza laat hij horen ook geweldige songs te kunnen schrijven. En als je dat talent bezit, heb je natuurlijk ook een fantastische frontman nodig die Omega vond in de Noor Wraath (o.a. One Tail One Head, Behexen, Ritual Death). Op muzikaal vlak liggen de drie nieuwe nummers in het verlengde van de twee voorgaande EP’s, waarbij “Towards the darkest mystery” misschien net iets meer old school vibes uitstraalt. “A new sun” is de snelste track van de EP maar vind ik vrij middelmatig voor hun doen. Gelukkig zijn er nog de gevarieerde vocalen die Wraath uit zijn strot kan toveren en die nog veel goed maken. In het catchy Lucifer-aanroepende refrein van “Towards the darkest mystery” laat de Noor zich écht gaan. “Fearless unfeard he slept” is tenslotte mid-tempo van opzet en opnieuw experimenteert de frontman lekker met zijn stembanden. Het nummer kent een plechtstatig einde waarbij de basgitaar lekker door de repetitieve gitaarriffs heen ronkt. Gionata’s gitaarspel is ondertussen best herkenbaar, dus daar verdient onze multi-instrumentalist alvast een dikke pluim voor. En met “Towards the darkest mystery” bevat ook deze EP een échte klepper zoals “The barren earth” vanop het eerste deel of de titelsong van de tweede EP. “Darkness in turmoil” is echter niet het overweldigende sluitstuk dat ik had verwacht, maar desondanks is Darvaza nog steeds een band die ik erg kan appreciëren – en dat heeft niets te maken met de slang in het logo – en die hopelijk nog tot grootse dingen in staat is.

JOKKE: 83/100

Darvaza – Darkness in turmoil (Terratur Possessions 2018)
1. A new sun
2. Towards the darkest mystery
3. Fearless unfeard he slept

Chaos Invocation – Reaping season, bloodshed beyond

Met bands als Acherontas, Ascension, Fides Inversa, Acrimonious en Inferno onder haar hoede kan je het Duitse World Terror Committee gerust als het Mekka voor occulte en/of orthodoxe black metal beschouwen. Misschien minder bekend dan de aangehaalde bands, maar daarom niet minder bemind, en toch al drie platen lang bij WTC gehuisvest, is het Duitse Chaos Invocation. Op debuutplaat “In bloodline with the snake” uit 2009 klonken onze oosterburen nog als het kleine broertje van Watain, maar met opvolger “Black mirror hours” uit 2013 wisten ze mijn zwartgeblakerde hart voorgoed te veroveren. Daarna bleef het echter verdacht stil rond de band totdat vorig jaar een eerste teken van leven verscheen middels de split met labelgenoten Thy Darkened Shade. De band rond A. (gitaar) en M. (zang) had zich lange tijd teruggetrokken in het repetitiehok om aldaar aan de blijkbaar moeilijke derde langspeler te werken. Ondertussen werden de troepen ook herschikt en treffen we nu drumheerser Gionata Potenti (deze man behoeft geen introductie meer) in de line-up aan die in zijn kielzog Darvaza- en Fides Inversa-collega Tumulash op basgitaar meebracht. De kwaliteit die op “Black mirror hours” te horen was, is gelukkig na al die tijd niet weggeëbd, wat bewijst dat Chaos Invocation nog steeds een duivelseskadron is om rekening mee te houden. De black metal wordt ter meerdere eer en glorie van de Gehoornde gebracht en is met een gezonde portie Dissection-melodie geïnfuseerd. Dat resulteert in pakkende songs zoals het catchy “Obsession is always the answer” en het creatieve “Menskindrums of doom” waarbij ritualistische en melodieuze passages hand-in-hand gaan. Is “Reaping season, bloodshed beyond” dan een herhalingsoefening van de vorige langspeler geworden? Niet helemaal, want de aandachtige luisteraar merkt toch op dat er iets meer progressieve elementen in de volwassen songstructuren geslopen zijn. De mannen van Chaos Invocation vertonen vakmanschap op gebied van songwriting waarbij er duidelijk oog is voor interessante bruggetjes en onverwachte wendingen. Tevens wordt er nog steeds geëxperimenteerd met cleane vocalen, een uitprobeersel dat echter niet altijd volledig in smaak valt bij ondergetekende. Zo zijn de cleane gezangen in “Blackmoon prayer” op het randje van tenenkrommend. Dit is echter een héél kleine smet op het blazoen van een voor de rest beresterke en overtuigende plaat.

JOKKE: 88/100

Chaos Invocation – Reaping season, bloodshed beyond (World Terror Committee 2018)
1. Where hearts shall not rest
2. Calling from Dudail
3. To fathom the bloodmist
4. Menskindrums of doom
5. Obsession is always the answer
6. The search of keys and gates
7. Blackmoon prayer
8. Luciferian terror chorale
9. Chaos invocation
10. Bloodshed beyond
11. Ajna assassins absolute

Horna/Pure – Split

We zijn nog geen maand ver in het nieuwe jaar of de Finse beeldenstormers Horna zijn al aan hun tweede release toe. Na de “Kuolleiden kuu” EP is het nu tijd voor een brok duivelse muziek die het gevolg is van een bloedpact gesloten met het Zwitserse Pure, het (solo-)project van Ormenos die ingewijden zullen kennen van een resem topacts waarvan Borgne, Manii en Oculus de bekendste zijn. Maar alvorens deze muzikale duizendpoot zijn kunnen mag laten horen, krijgen we vier zweepslagen van Horna te verwerken. Het is het eerste werk waarop LRH op drums te horen is, nadat hij de band in 2016 vervoegde. Dat heeft lang geduurd als je weet dat deze vellenmepper de broer is van zanger Spellgoth die toch al sinds 2009 dood en verderf zaait bij Finlands meest productieve black metal band. Hoewel voorganger Vainaja ook best kon drummen, klinken de beats en tempo’s swingender en soepeler dan ooit tevoren en stelt het Horna in staat om middels opener “Nielkää tuhkaa!” en het snelle “Kielletyn tulen kantaja” met het beste werk in lange tijd over de brug te komen. En wat blijft dat Fins toch een mooie, maar onnavolgbare taal! Er wacht Ormenos een zware taak om de Finnen te evenaren en hoewel hij een begenadigd multi-instrumentalist is, heeft hij zich voor deze release toch laten bijstaan door Thorns (Darvaza en nog ontelbaar veel acts) op drums en Beast op bass. Pure klinkt scheller, snijdender en meer bezeten, vooral door de lading effecten die de screams nóg maniakeler uit de boxen doen schetteren. De band laat twee snelle en twee mid-tempo songs horen die, ondanks het verschil in beats, beide een serieuze impact hebben. Goed spul van enerzijds veteranen die op hun best klinken en anderzijds een band waarvan ik het oudere werk dringend ook eens moet opsnorren.

JOKKE: : 82/100 (Horna: 83/100 – Pure: 81/100)

Horna/Pure – Split (World Terror Committee 2018)
1. Horna – Nielkää tuhkaa!
2. Horna – Kaaos
3. Horna – Kielletyn tulen kantaja
4. Horna – Kohti myrskyjen vuosia
5. Pure – Astral vanity
6. Pure – Imara
7. Pure – The black depths
8. Pure – Disclosure of knowledge

 

Kenosis – Consecrationem

De term “kenosis” komt van het Griekse woord “κένωσις” ofte “kénōsis” en staat voor de leer die zegt dat Christus zichzelf ontledigde bij Zijn vleeswording. Bij de kenosis deed Christus afstand van Zichzelf. Ideale naam voor een nieuwe black metal band dachten de heren Tsel (Illuster) en Mysteriis (Galgeras). En alzo geschiedde…Onder de titel “Consecrationem” en in de vorm van een democassette verschijnt het eerste wapenfeit van het illustere duo. Nadat de inleidende tonen van “Solifugae” overgaan in “Abraham’s dagger” zijn mijn oren meteen gespitst want dit klinkt lekker, héél lekker. Kenosis katapulteert ons terug in de tijd met haar snelle, occulte op Zweedse leest geschoeide black metal die bovendien van een erg krachtige, moderne maar ruwe sound voorzien is. Het mid-tempo “Katharsis” is met haar repetitieve, hypnotiserende riff dreigender, mysterieuzer en ritualistischer van opzet. Ook “With open veins“, dat terug wat sneller geweld laat horen, weet te overtuigen en doet me aan het geweldige Darvaza denken. Kenosis laat niets nieuws horen en er lopen momenteel ettelijke soortgelijke bands rond, maar toch ben ik benieuwd naar meer werk van deze nagelnieuwe band want qua uitvoering, songwriting en sfeer zit dit al meteen goed.

JOKKE: 80/100

Kenosis – Consecrationem (Eigen beheer 2017)
1. Solifugae
2. Abraham’s dagger
3. Katharsis
4. With open veins

13th Moon/Ritual Death – Mors triumphans

Zowel het Noorse Ritual Death als het Spaanse 13th Moon lijken een fetish voor schedels en doodskoppen te hebben; vandaar dat ze misschien besloten om de handen in mekaar te slagen voor een 7 inch split? De Spanjaarden konden mij in het verleden slechts matig bekoren maar komen op “Veneration of the mighty dead” een pak sterker voor de dag. Zowat op alle vlakken (songwriting, uitvoering, productie) werd vooruitgang geboekt, wat achter wel maakt dat de band wat van haar eigenheid is kwijtgespeeld. Het gure, primitieve randje is eraf en het totaalgeluid is een serieus pak richting bands als Darvaza en Celestial Bloodshed opgeschoven – twee bands waar de frontman van Ritual death (toevallig?) ook actief in is/was. De Spaanstalige song op deze split wordt voor de gein uitgevoerd door de Noren. Een vuile en vuige distortion vormt de ruggengraat van deze doomy en creepy auditieve aanval die pure horror uitwasemt. Je ziet als het ware een horde zombies uit het graf kruipen die op de mid-tempo kadans van deze “song” doorheen een kerkhof vol ontheiligde graven marcheert. Behoorlijk afwijkend van wat er op hun eerste EP te horen was.

JOKKE: 79/100 (13th Moon: 80/100 – Ritual Death: 78/100)

13th Moon/Ritual Death – Mors triumphans (Triangulum Ignis/Terratur Possessions 2017)
1. 13th Moon – Veneration of the mighty dead
2. Ritual Death – Señor de la tumba