dimmu borgir

Eternity – To become the great beast

“To become the great beast” van het Noorse Eternity – er lopen wel meer gelijknamige bands op onze aardkloot rond – is een album dat maar liefst dertien jaar na debuut “Bringer of the fall” verschijnt. Frontman en oprichter Evighet beschouwt het dan ook als zijn levenswerk en zoals zijn alias aangeeft, heeft het dus een eeuwigheid geduurd om de opvolger wereldkundig te kunnen maken. Eigenaardig is dat vijf van de tien nummers op “To become the great beast” ook al op een gelijknamige demo uit 2015 prijkten. En nog merkwaardiger is dat de Noor een hele resem mooie namen rond zich heeft kunnen verzamelen. Zo horen we Blasphemer (Vltimas, Aura Noir, ex-Mayhem) op basgitaar terug en bestaat de rest van de band uit leden van Nocturnal Breed en Den Saakaldte. Ook Brynjard Tristan (ex-Dimmu Borgir, ex-Old Man’s Child) komt nog een nummertje meebrullen. De tien nummers die de revue passeren laten een kwalitatief en doordacht ietwat schel Scandinavisch black metal-geluid horen waarbij het duidelijk mag zijn dat er vakmanschap aan te pas is gekomen (mag ook wel als je zo lang aan een album zit te sleutelen). Evighet heeft duidelijk een voorliefde voor het snelle werk want er wordt goed gas gegeven en de tremolo-riffs volgen mekaar in een moordend snel tempo op. Wel opletten geblazen dat het niet te eentonig wordt jongens! Tragere nummers zoals “In subspecies aeterna” en “Nine magic songs” zijn dus welgekomen. Eternity laat geen moment iets vernieuwend horen maar dat vinden we in dit geval helemaal niet erg. Er komen geen tierlantijntjes zoals keyboards, akoestische gitaren, samples of dergelijke aan te pas en op vocaal gebied valt er eveneens geen hocus pocus te horen, maar een doelgerichte verbeten scream. Met het oude werk van de band was ik niet bekend, maar “To become the great beast” is een schot in de roos. Was ook wel deels te verwachten als je weet dat een man als Blasphemer hier zijn medewerking aan verleent.

JOKKE: 81/100

Eternity – To become the great beast (Soulseller Records 2019)
1. Sun of hate
2. Bringer of the fall
3. Te nostro deum sathanas
4. If I ever lived
5. Horror vacui
6. In subspecies aeterna
7. To become the great beast
8. Violator
9. Empire
10. Nine magic songs

Funeral Storm – Arcane mysteries

Ook al bestaat de band reeds acht jaar, dit is het eerste full length studio album van de Grieken van Funeral Storm. Meteen na het openen van de post-intro voordeur “Ego sum filius draconis” zal het de fans van vroege Rotting Christ deugd doen om dit te horen van het Hellenistische Zuiden. De luisteraar krijgt namelijk een leuke portie sfeervolle, melodische black metal voorgeschoteld die nergens genoeg afwijkt van de middenweg om iemand geweldig voor het hoofd te stoten. De hele plaat is afwisselend genoeg om eventuele transgressies naar saaiheid toe te vergeven qua slaapverwekkendheid binnen nummers. Waar de melodieuze tragere kant duidelijk wordt, opteert de band erna vrij snel voor een licht verteerbare aanpak in de vorm van door keyboard begeleide riffs en middelmatige extreme vocalen. Eigenlijk is dit een “out of time album” zoals ik er wel meerdere hoor. Met andere woorden, een plaat die twintig jaren geleden immens veel potten had gebroken, maar een release die anno 2019 nauwelijks opzien zal baren. Ik hou wel van de vroege Gehenna, Dimmu Borgir en Old Man’s Child stijl, … maar het zal aan de individuele luisteraar liggen om die dit wil aanschaffen.

Xavier: 74/100

Funeral Storm – Arcane mysteries (Hells Headbangers Records 2019)
1. Invocation of the great red dragon
2. Ego sum filius draconis
3. The martyr of the lake
4. Wandering through the abyss
5. Necromancer
6. Necromancer part 2
7. Funeral storm
8. Origin of utter evil
9. From the great deep of the primordial waters of creation
10. Flowers of my youth

Mork – Det svarte juv

Menig black metal-muzikant roept luidkeels dat vroeger alles beter was en dat er amper nog noemenswaardige nieuwe bands of releases uitkomen. Het Noorse Mork lijkt hier een uitzondering op te vormen, want niet alleen de gespecialiseerde muziekpers heeft veel lof voor het eenmansproject van de heer Thomas Eriksen, Mork krijgt ook steun van vele veteranen uit de scene zijnde Fenriz, Blasphemer en Seidemann. Mork werd in 2004 boven de doopvont gehouden en wist album na album gestaag nieuwe zieltjes voor zich te winnen. Met “Det svarte juv” zijn we ondertussen bij langspeler nummer vier aanbeland, de tweede die via Peaceville verschijnt. Desolater en somberder dan het vijftig-tinten-grijs-tellende artwork van de hand van de Franse artiest David Thiérrée die o.a. ook al voor Behemoth werkte, kan amper. Het wanhopige beeld van de volledig uitgemergelde, op sterven na dood zijnde figuur die naar de rand van de dieperik kruipt, illustreert perfect alle somberheid, haat, kwaadheid, pijn en kracht die in de tien nummers vervat zitten en die Thomas uit zijn systeem moest filteren na de meest miserabele periode in zijn leven achter de rug te hebben. Op de twee vorige platen doken gastmuzikanten van Dimmu Borgir, Darkthrone en 1349 op, maar deze keer werd het een complete solotrip zonder inmenging van buitenaf. In vijftig minuten tijd krijgen we een gevarieerde dwarsdoorsnede van ouwe getrouwe Noorse black voorgeschoteld gaande van klassieke blastbeat riffs (“Mørkeleggelse“, “Den utstøtte“), naar Taake en Khold neigende black ’n roll (“Skarpretterens øks“), slepende doom (“Karantene“) en melancholische melodieën (de titeltrack). Thomas spuwt al krijsend of in “På tvers av tidene” met een heroïsche cleane stem, zoals we die ook kennen van een Kampfar of Isengard, zijn gal. “Da himmelen falt” kent een wisselwerking tussen rollende basdrums en black metal-gekrijs en bevat een Windir-achtige melodie. Toffe bijkomstigheid is dat er extra veel aandacht werd geschonken aan de baslijnen die goed hoorbaar zijn in de mastering van Jack Control, die ook aan Darkthrone’s laatste drie platen meewerkte. Mork is samen met een band als Djevel één van de sterkhouders van de nieuwe generatie bands die de geest van old school Norwegian black metal levend weet te houden. Het overklassende Djevel kunnen we in november aan het werk zien op de tweede editie van het Unholy Congregation fest in Oudenaarde. Hopelijk haalt één of andere concertorganisator ook Mork snel naar onze contreien.

JOKKE: 82/100

Mork – Det svarte juv (Peaceville Records 2019)
1. Mørkeleggelse
2. Da himmelen falt
3. På tvers av tidene
4. Den utstøtte
5. I flammens favn
6. Skarpretterens øks
7. Den kalde blodsvei
8. Siste reis
9. Karantene
10. Det svarte juv

Ov Lustra – Tempestas

Het leukste aspect aan recensies schrijven, is het ontdekken van goeie bands. Ik had nog nooit gehoord van dit Amerikaans gezelschap, dat vroeger bekend stond onder de naam Sun Speaker. Na de release van hun debuut “Ov Lustra” moesten de heren om juridische redenen de bandnaam veranderen en kozen dan maar voor, juist, Ov Lustra. Vermoedelijk om deze transitie kracht bij te zetten, bracht deze formatie uit Phoenix een album uit met vier nieuwe track, vier herwerkingen van oude nummers en vier orchestrale versies. Ik ga me voor deze review beperken tot de eerste vier, nieuwe tracks. De reissues zijn wat zwakker, maar in dezelfde stilistische lijn en de instrumentale versies zijn gewoon een aardige, kwalitatieve aanvulling als je van dat soort zaken houdt. Die lijn is stevige symfonische black/death metal van een erg hoog niveau. De productie is breed, met zware strak mechanisch klinkende drums, snerpende gitaarlagen en synths die zowel ondersteunen als leiden. De afwisseling tussen grunts en screams onderlijnt die brede klank en zorgt ervoor dat de genregrenzen vaag worden. Je hoort duidelijk de invloeden van Fleshgod Apocalypse, wat niet mag verbazen als je weet dat Francesco Ferrini verantwoordelijk is voor de orchestratie, maar ook flarden Black Dahlia Murder, Dimmu Borgir, etc. Op basis van deze nieuwe songs, ben ik heel erg benieuwd naar nieuw materiaal en kan ik iedereen aanraden uit te kijken naar deze heren. 

Xavier: 84/100

Ov Lustra – Tempestas (Black Lion Records 2019)
1. The ritual
2. Tempestas ft Michael Alvarez
3. Ov delicate rage
4. The orator
5. I (Rerelease)
6. Felle (Rerelease)
7. Ov Lustra (Rerelease)
8. Arrival (Rerelease)
9. The ritual (Orchestral)
10. Tempestas (Orchestral)
11. Ov delicate rage (Orchestral)
12. The orator (Orchestral)

Disciples Of The Void – Disciples of the void

We blijven nog even in de Finse flow hangen waar we momenteel inzitten. Disciples Of The Void is een nieuwe band uit het land van de duizend meren en verkiest anoniem (what’s new?) te blijven door zich onder zwarte hoodies te verbergen. Het enige gezicht dat we herkennen is het liefelijke snoetje van drumster Trish Kolsvart (Urarv, Elände en ex-live lid van ondermeer Isvind en Craft). Zo onorigineel de presentatie van de band is, zo onorigineel is ook de gebrachte muziek. De leden ontdekten het black metal-genre midden jaren negentig – toen het volgens hen op haar hoogtepunt was – en willen dat eren. Op zich grappig dat er zo veel nieuwe bands rondlopen die teruggrijpen naar de oude dagen en daar precies qua ontwikkeling zijn blijven hangen. Wie luistert er dan eigenlijk naar de hele mikmak aan nieuwe spelers als vroeger toch alles beter was? Soit, de retro-sound van de Finnen is opgesmukt met de nodige symfonische elementen zonder al té overdadig te zijn. De moderne productie mist echter wat levendigheid waardoor de band nogal generisch klinkt en een eigen karakter ver zoek is. Ook al wil je het warm water niet heruitvinden, een eigen sound blijft toch belangrijk want in een shuffle playlist zou ik de band er met haar dertien-in-een-dozijn-geluid nooit uithalen. Qua uitvoering zit alles wel snor want er wordt strak gemusiceerd en we kunnen de band niet op foutjes betrappen. De riffs duiken slechts af en toe onder het vriespunt (“The apocalypse reign“), en klinken een pak Noorser dan Fins (“Per aspera ad noctum“) met op tijd en stond een black ’n roll-infusie (“Dominion“, “The harvest” en “Choronzon“). In het begin van deze laatste track ontwikkelen de heren en dame plots een andere sound door qua vocale aanpak richting Dimmu’s Shagrath te gaan. Het nummer wordt verder ook met cleane epische gezangen opgesmukt en vormt alzo het perfecte bruggetje naar “Home of the once brave“, een minder voor de hand liggende Bathory-cover met het – al dan niet bewust door Quorthon gepikte – einde van de Metallica-klassieker “For whom the bell tolls“. Wie smult van bands als Obtained Enslavement, Troll, oude Covenant of Darkwoods My Betrothed zal hier wel zijn of haar gading in vinden. Voor mij mist het debuut van Disciples Of The Void wat karakter en is het iets te steriel qua sound.

JOKKE: 70/100

Disciples Of The Void – Disciples of the void (Primitive Reaction 2018)
1. Ad gloriam invictus satana
2. Dominion
3. The apocalypse reign
4. Enter the void
5. Per aspera ad noctum
6. The harvest
7. The heirs of wormwood
8. Choronzon
9. Home of the once brave (Bathory cover)

 

 

Vargrav – Netherstorm

Symfonische black metal klinkt sommigen waarschijnlijk nogal vies in de oren maar back in the days kwamen er onder deze noemer toch enkele klassiekers uit (Limbonic Art’s “Moon in the scorpio“, Gehenna’s “Malice“, Dimmu Borgir’s “Stormblast“, Emperor’s “In the Nightside eclipse“, Ancient’s “The cainian chronicle“, …). Het was pas gedurende de foute Duitse Last Episode jaren dat deze term een wrange nasmaak kreeg door allerlei derderangs bandjes met Mystic Circle op kop. Het was dan ook een tijdje cool om een sticker “no keyboards were used during the recording process” op je album aan te brengen. Toch zijn er bands die in deze stijl nog onderhoudende platen weten afleveren en het Finse Vargrav is één van hen. Debuut “Netherstorm” kan dan ook als een blast from the past doorgaan want dit album katapulteert de luisteraar terug naar de hoogdagen van spannende symfonische black metal waarbij obese synth-lagen een middeleeuwse majestueusheid en grandeur creëren. Natuurlijk zijn er dikke knipogen naar de reeds eerder aangehaalde bands en bij toevoeging Obtained Enslavement en Abigor, maar daar maken we nu eens geen punt van. Zeker als dat krakers oplevert zoals het snelle “Shadowed secrets unmasked” waarin ook met de vocalen geëxperimenteerd wordt. In “Ethereal visions of a monumental” gaat dat zelfs zó ver dat het even lijkt alsof R2-D2 meezingt. “Limbo of abysmal void” klinkt in eerste instantie trager en meeslepender van karakter, maar ontbindt toch ook al snel haar demonen middels ijselijke riffs, blastende drums en grootse keyboardpartijen. Het is het tien minuten overschrijdende “Obidient intolerant ensnared” dat mid-tempogewijs een ode brengt aan de melancholie van lang vervlogen tijden. Als kers bovenop de taart, die uit vijf lange songs en een outro bestaat, krijgen we nog twee bonus tracks voorgeschoteld waarvan “The glory of eternal night” in oude Emperor-stijl een ode vormt aan de nachtelijke magie en “Ancient queen” natuurlijk oorspronkelijk door deze keizers van de symfonische black metal geschreven werd. Deze coversong prijkt op een aparte 7″ die bij de plaat meegeleverd wordt. Ik heb me kostelijk geamuseerd met dit “Netherstorm” en verwacht dat vele nostalgische zielen dat mee met mij zullen doen.

JOKKE: 84/100

Vargrav – Netherstorm (Werewolf Records 2018)
1. Netherstorm
2. Shadowed secrets unmasked
3. Limbo of abysmal void
4. Etherial visions of a monumental
5. Obidient intolerant ensnared
6. Outro
7. The glory of eternal night (bonus)
8. Ancient queen (bonus Emperor cover)

Nightbringer – Terra damnata

“Does size matter?” In het geval van Kyle Spanswick in elk geval niet, want hoewel de Amerikaan klein van gestalte is, weet hij grootse dingen te doen met zijn Nightbringer. Op plaat nummer vijf bestaat het internationale gezelschap naast zanger/gitarist Kyle aka Naas Alcameth (Akhlys, Bestia Arcana) uit de Zweedse zanger ar-Ra’d al-Iblis (o.a. ex-Acrimonious), zanger/gitarist Ophis – je hoort inderdaad drie schreeuwlelijkerd aan het werk – Gitarist VJS (o.a. Adaestuo en Sargeist) – yep, ook drie gitaristen –  de Portugese drummer Menthor (o.a. Enthroned en Lucifyre) en met bassist Norgaath (o.a. Coldborn en Grimfaug) is er tenslotte zelfs een Belgische connectie. Allemaal jongens die het klappen van de zweep kennen en dus niet op een foutje te betrappen zijn. Voorganger “Ego dominus tuus” uit 2014 vond ik het toenmalige hoogtepunt uit de carrière van de band omwille van het lager gehalte aan enerverende tremolo picking leads ten opzichte van het ouder materiaal, wat me dus beter afging. Er werd wel grondig leentjebuur gespeeld bij Dark Funeral (zanglijnen) en in mindere mate Emperor en Dimmu Borgir (het symfonische aspect). Zelf zegt de band op de nieuwkomer terug te keren naar het meer orthodoxe geluid van “Hierophany of the open grave” uit 2011 –  wat ik beaam – maar spijtig genoeg betekent dat ook wel terug een hogere dosis volcontinu high pitched leads waar ik bij momenten onrustig van wordt – maar is dat eerlijk gezegd ook niet de bedoeling van black metal? In opener “As wolves amongs ruins” worden de snerpende leads zo verschroeiend heet als een laser waarmee foute tribal tattoos uitgewist kunnen worden om plaats te ruimen voor één of ander hip occult symbooltje. Naast moeilijker te verteerbare songs staan er ook een heleboel klassenummers op “Terra damnata” zoals “Midnight’s crown” waarbij de wisselwerking tussen de drie vocalisten vuurwerk geeft en “Let silence be his sacred name“, met haar dynamische en expansieve sound waarbij trage partijen afgewisseld worden met hyperspeed blasts die een meditatieve state of mind creëren. Referenties naar Emperor’s barokke “IX equilibrium“-periode zijn nog steeds aanwezig, zoals te horen is in de mid-tempo track “Inheritor of a dying world“. Het trage, slepende maar bombastische “The lamp of inverse light” springt het meest in het alziend oog met haar spoken word-sample, ontleend aan een interview met Julius Evola (Italiaanse filosoof, schilder en esotericus die hier spreekt over The Left Hand Path). In hekkensluiter “Serpent song” laat Nightbringer nog eens horen waarom ze qua complexe, symfonische black metal momenteel zo wat de absolute top in het genre zijn. Op grafisch vlak heeft de Mexicaanse kunstenaar David Herrerias zich weer eens mogen uitleven, want het cover artwork, vol occulte verwijzingen, is erg intrigerend. Deze jongens nemen hun spirituele overtuigingen uitermate serieus, wat bovendien respect afdwingt.

JOKKE: 86/100

Nightbringer – Terra damnata (Season Of Mist 2017)
1. As wolves amongst ruins
2. Misrule
3. Midnight’s crown
4. Of the key and crossed bones
5. Let silence be his sacred name
6. Inheritor of a dying world
7. The lamp of inverse light
8. Serpent sun