dismember

Nekrovault – Totenzug: festering peregrination

Dat Ván Records al zestien jaar lang interessant spul op de markt brengt hoeft ondertussen geen betoog meer, en naast de traditionele focus van het label op bezwerende, ritualistische black metal lijken er de laatste jaren ook meer releases uit te komen van het doodse broertje ervan. Nadat het label enkele heel sterke releases van het eveneens Duitse Sulphur Aeon uitbracht, komen ook nu de landgenoten van Nekrovault met een eerste langspeler. De twee voorgaande demo’s zijn het bewijs dat mijn oog toch niet alziend is, maar dit debuutalbum werd gelukkig wel opgepikt want wat Nekrovault laat horen is klasse. “Totenzug – funereal hillscapes” plant dankzij het consistent trage tempo meteen een onheilspellende sfeer van jewelste neer, en meteen valt op dat er veel aandacht is besteed aan de productie, die zonder zever ‘top’ genoemd kan worden en waar de zware distortion teruggrijpt naar de hoogdagen van de BOSS HM-2-pedalen. Dat Nekrovault weet hoe ze de buzzsaw sound van de Zweedse grootheden van weleer kan bekomen staat buiten kijf. Deze formule, aangevuld met lugubere melodieën zoals in “Psychomanteum – luminous flames” geeft – net zoals bij het hiervoor vernoemde Sulphur Aeon – een zwart sfeertje mee aan hun sound, waardoor we Nekrovault ook in het rijtje met Grave Miasma en Irkallian Oracle kunnen plaatsen, waarbij de heren duidelijk een stap verder weg van de black metal zetten tegenover de EP’s. Naast onheilspellend en traag beuken knalt een snel nummer als “Pallid eyes” hard uit de speakers en horen we een mooi eerbetoon aan bands als Carnage, Entombed en Dismember. Halfweg krijgen we een twee minuten durend intermezzo waarin aasvliegen het rottende, doodse karakter van “Totenzug – festering peregrination” (what’s in a name) verder in de verf zetten voordat de Duitsers er opnieuw geen gras over laten groeien. Vreemde eend in de bijt is afsluiter “Eremitorium”, waar Nekrovault het rock & rollgehalte plots de hoogte in stuwt en begot zelfs catchy te noemen valt en waar ook wat traditionele doominvloeden te bespeuren zijn. Veel subtiliteit biedt Nekrovault niet, maar wel verdomd stevige death metal die waarschijnlijk ook door een hoop blackies gesmaakt zal kunnen worden – andere stijl, dezelfde sfeer. Nekrovault heeft zich ontpopt tot een sinister, halfverrot wezen dat uit de diepste krochten van zijn tombe naar boven komt gekropen: niet snel, maar berekend en onstuitbaar. De Bavarianen wilden een akelige sfeer neerpoten en zijn daarin geslaagd en ondanks de bijzonder heldere mix klinkt deze langspeler geweldig zompig. Exact zoals ik mijn death metal graag heb.

CAS: 84/100

Nekrovault – Totenzug: festering peregrination (Ván Records 2020)
1. Totenzug – funereal hillscapes
2. Sepulkrator
3. Psychomanteum – luminous flames
4. Pallid Eyes
5. Serpentrance
6. Basilisk fumes
9. Eremitorium

Torturerama – Close encounters of the morbid kind

Sinds Nicke Andersson naar België geëmigreerd is, bleef de beste man niet met de pakken zitten. Samen met enkele onfrisse kornuiten werd “Close encounters of the morbid kind” in elkaar gebokst. Na enkele mini albums: hoezee, het debuut van Torturerama. Met titels als “Bonesawer” en flarden tekst zoals “Zombie pills incenerated, so they won’t resurrect” wordt we terug naar de jaren negentig gezapt. Torturerama speelt old school Swedish sounding death metal – U weet wel; met HM-2 pedaal settings op maximum +1. En daarmee is eigenlijk alles gezegd. Het eerder verschenen “Flesh ripping sounds” zou instantly op dé klassieker van Entombed kunnen staan. Het melodieuze “Reduced to fecal splatter” klinkt dan weer als een recenter nummer van Dismember. En in o.a. “Down with the crowbar” (mét heerlijk refrein) wordt ons de obligatoire D-beat niet weerhouden. De gepresenteerde grafrochel klinkt superdroog en haast in ontbinding verkerend dof. Laat dat het enigste hekelpunt op dit album zijn. Misschien dat wat andere vocale invalshoeken de beperkte gruntkleur kunnen camoufleren? Nu het woord kleur gevallen is, kan vermeld worden dat het onmiskenbaar schitterende artwork nichterig paars kleurt. Al hoeft dat niet een euvel zijn, daar Massacre destijds zelfs een roze cover had. “Close encounters of the morbid kind” zal nooit naast “Like an ever flowing stream” of “Left hand path” komen te staan, maar laten we niet flauw doen, dat kan geen enkele release. Torturerama levert hier een uitstekend product af dat mensen nostalgisch doen terugdenken aan de oude gloriejaren van Zweedse death metal. Mijn ziel hebben ze alvast gewonnen!

Flp: 85/100

Torturerama – Close encounters of the morbid kind (GodEater 2015)
1. Bonesawer
2. Don’t incinerate the dead
3. Revel in disgust
4. Flesh ripping sounds
5. Down with the crowbar
6. Total dragdown
7. Funeral earth
8. Reduced to fecal splatter
9. Smiles of the undead
10. Cursed under a red moon

Bones – Awaiting rebirth

Bones, ik heb veel sympathie voor dit bandje. Vier jonge snaken die muziek maken van voor hun tijd, maar dat met zoveel overtuiging en passie doen dat je alleen daarom al bewondering hebt. Vorig jaar was ik al lovend enthousiast over hun debuutdemo en dit jaar volgt een nieuwe EP gedoopt “Awaiting rebirth“. Wat moet je verwachten van deze drie songs? Niks. Helemaal niks. Bones speelt death metal van het eerste uur. Een dikke flashback naar begin jaren (negentien) negentig. Er is niks moois aan “Awaiting rebirth” en laat het net dat zijn wat hun dat tikkeltje overtuigender maakt dan alle andere revival bands. Begrijp het niet verkeerd, de nummers geven iedere Dismember fan een stijve, maar het zijn de kleine nuances die de puntjes op de i zetten: de gitaren zijn op het randje van vals gestemd en de productie is beneden alle peil. Heer-lijk!!! Laat het grootste pluspunt de authentieke zang zijn. Als je terugdenkt aan de begindagen van dööds metaal, dan denk je toch automatisch aan al die grunters met een origineel stemgeluid? Ja toch? Tardy, Tompa, Van Dreunen, Schuldiner,… Ook de heren van Bones horen thuis in dit rijtje. Fuck this modern world! Killer songs, killer artwork, killer sound & killer band!

Flp: 82/100

Bones – Awaiting rebirth EP (Blood Harvest Records/Pulverised Records 2014)
1. Awaiting rebirth
2. Blight upon Sodom
3. Adulation of the spheres

Bones – Demo 2013

Revivals. Meestal betekent dat niet veel goeds. Ik denk dan vooral aan jonge snaken met witte baskets, kogelriemen en vestjes opgenaaid met patches. De thrashrevival is al even bezig, maar hier in de Lage Landen lijkt nu ook oude Zweeds klinkende death metal zichzelf heruit te vinden. U weet wel; Entombed, Dismember, Grave en vele andere HM-2 goden. Bones krijgt wellicht (komt ie) een boner van zulke muziek en besluit dan maar zelf oude tijden herop te wekken. Het is dan ook geen toeval meer, want een overvloed aan steriele klakskesmetal (Job For A Cowboy, Whitechapel & andere kots) schreeuwt om een tegenreactie. “Demo 2013” (titels zijn zo 2000) klokt af op een kwartiertje en ramt 4 nummers doorheen je strot. Geen fancy productie, geen afgelikte gitaarriedels en geen gitaarnotenneukerij. Bones rammelt, klinkt als een opgepoetste repetitieopname en straalt nostalgie uit. Alles klopt: de naam, het logo, het gekopieerd demohoesje, het artwork, de rauwe productie, het formaat (op cassette godbetert) en vooral… De muziek. Rechtoe-rechtaan knalt “Visions” uit de boxen en je waant je onmiddellijk in Stockholm anno 1993. Bones mag misschien dan een iets meer thrashinvloeden hebben dan de heren hierboven, maar dat bederft de pret geenszins. Dikke duim gaat naar beide heren die de zang voor hun rekening nemen. Lars-Göran kan trots zijn, of jaloers, want zelf klonk hij nooit zo goed. Het is duidelijk wat te verwachten van Bones. Dat is eigenlijk zeer duidelijk neer te pennen in één zin. Maar toch moet toegevoegd worden dat het gewoon goed klinkt. Zoals het hoort. Knap gedaan heren!

fLP: 79/100

Bones – Demo 2013 (eigen beheer)
1. Visions
2. Curative conversion
3. Forlorn
4. Cyclopean edifice

http://exposedbones.bandcamp.com