downfall of gaia

Hope Drone – Void lustre

Vier jaar na de release van “Cloak of ash“, die we destijds een dikke score gaven, keert het uit Brisbane, Australië afkomstige Hope Drone terug met een opvolger genaamd “Void lustre“. De vorige langspeler was met zevenzeventig minuten speeltijd een monolithische plaat en ook nu weer koos het kwartet niet voor een snelle oplossing want “Void lustre” klikt ook op meer dan een uur speeltijd af. Ondanks het feit dat het schrijfproces niet van een leien dakje liep, zijn de ingrediënten nog steeds dezelfde gebleven. Hope Drone zoekt immers het spanningsveld op tussen woeste black metal-uitspattingen, bulderende en slepende sludge en weids klinkende post-rock melodieën. De Australiërs zijn nog steeds op zoek naar een hoopvolle catharsis wat zich uit in de vele meditatieve rustigere en meer atmosferische passages, maar de existentiële wanhoop blijft onderhuids aanwezig en komt tot uiting wanneer de gas- en effectenpedalen ingedrukt worden of wanneer de oorverdovende dronende pulsen als woeste golven op je inbeuken. De dichtgepakte sound is afkomstig van de Underground Audio Studio alwaar Hope Drone naar gewoonte samenwerkte met Christopher Brownbill. De mastering was in handen van Mell Dettmer die reeds eerder voor bands als Earth, SunnO))) en Wolves In The Throne Room werkte. Dit type post-black is ondertussen al even uitgemolken als FC De Kampioenen, hoewel liefhebbers van Downfall Of Gaia, Isis, Ultha of Fall Of Efrafa hier waarschijnlijk wel nog steeds wild van worden. “Void lustre” is dan ook een zeer degelijk werkstuk, maar omdat de melodieuze uitspattingen me net wat minder raken, zit er deze keer geen “negen” in.

JOKKE: 81/100

Hope Drone – Void lustre (Moment Of Collapse Records 2019)
1. Being into nothingness
2. Forged by the tide
3. In floods & depths
4. This body will be ash
5. In shifting lights

Downfall Of Gaia – Ethic of radical finitude

Het Duitse Downfall Of Gaia heeft ondertussen meer dan tien jaar op de teller staan. In dit decennium heeft de band het gepresteerd om, naast enkele kleinere releases, reeds vijf langspelers uit te brengen waarvan “Ethic of radical finitude” de allernieuwste is. Het kwartet is één van dé vaandeldragers van het post-black genre waarin bikkelharde zwartmetalen passages het contrast opzoeken met emotioneel gedragen intimiteit en groots klinkende postrock melodieën. Het is een formule die ondertussen door menig band volledig uitgemolken werd en ook Downfall Of Gaia wijkt er geen duimbreed vanaf. Dat maakt dat er op “Ethic of radical finitude” geen échte verrassingen te horen vallen. Desondanks trapt “The grotesque illusion of being” de plaat op een dusdanig beklijvende manier af waarbij de band laat zien een ruwe bolster met blanke pit te zijn. De twee navolgende lange nummers zijn meer episch van opzet zodat Downfall Of Gaia haar kunnen nog beter kan laten zien. In “We pursue the serpent of time” horen we Nikita Kamprad van Der Weg Einer Freiheit op gastzang en wordt de extreme metal aan het einde ingetrokken om plaats te maken voor serene pianoklanken. Het prijsbeest is echter “Guided through a starless night” dat middels cleane gitaarloopjes nog enigszins hoopvol start om nadien een pandoering te geven. De grootse melodieën worden misschien wel wat te lang aangehouden, maar zodra Mers Sumida (drummer Mike Kadnar’s collega van bij Black Table) een gedicht over de dood beging voor te dragen, weet de band écht te raken. Het compactere “As our bones break to the dance” bevat ondanks haar steviger karakter ook een heleboel knappe pakkende melodieën. In het afsluitende “Of withering violet leaves” wordt de post-rock kaart getrokken en horen we diepe heldere mannelijke zang en vrouwelijke spoken word voor afwisseling zorgen met de krijszang. Een minpuntje zijn de hese screams van bassist Anton Lisovoj die me op deze plaat net wat te eentonig klinken, hoewel ze eerder sporadisch ingezet worden want de muziek krijgt voldoende ruimte om zich zangloos te openbaren. Ondanks enkele kritiekpuntjes breidt Downfall Of Gaia haar discografie met “Ethic of radical finitude” op een solide manier uit zonder echter te verrassen. Ik zweer wel nog steeds bij “Suffocating in the swarm of cranes” en “Aeon unveils the throne of decay”.

JOKKE: 80/100

Downfall Of Gaia – Ethic of radical finitude (Metal Blade Records 2019)
1. Seduced by…
2. The grotesque illusion of being
3. We pursue the serpent of time
4. Guided through a starless night
5. As our bones break to the dance
6. Of withering violet leaves

Avast – Mother culture

Laat je niet misleiden door de baarden, tattoos en houthakkershemdjes outfit van deze Noren, want hoewel ze er als een stoner- of sludge-band uitzien, eren ze toch de grootste muzikale erfenis van hun prachtige thuisland Noorwegen, zijnde black metal. Het uit Stavanger afkomstige kwartet doet het echter niet op de traditionele manier maar mixt de extremiteiten en esthetiek van het genre met de atmosfeer, ingetogenheid en weidse ruimtelijkheid van post-rock. Qua thematiek lijken de roots van de band dan weer eerder in punk rock en hardcore te liggen want de teksten behandelen niet de doorsnee black metal topics, maar leunen meer naar een filosofische en poëtische kijk op sociale en milieugerelateerde zaken. In 2016 werd een twee-nummers-tellende EP uitgebracht die het beste deed beloven voor de toekomst. Het nagelnieuwe “Mother culture“gaat alvast op hetzelfde elan verder. Felle en snelle modern klinkende blackness à la Downfall of Gaia zoekt de contrasten op met betoverende en beklijvende post-rock soundscapes die zo uit de koker van een Caspian zouden kunnen komen. Reeds in de negen minuten durende opener worden we heen en weer gekatapulteerd tussen agressie en emotie waarbij de melodieën best catchy klinken maar nooit uitmonden in goedkoop emo-geneuzel. Avast bevindt zich met haar muzikale en vocale aanpak in het vaarwater van een Deafheaven maar laat de balans nooit naar een té grote emotionaliteit doorwegen. In de titeltrack flitsen ijzige screams als bliksemschichten doorheen een melancholisch post-rock wolkendek waar melodieuze gitaarmelodieën doorheen schemeren. “The myth” kent een instrumentale aanpak en laat van-ingetogenheid-naar-climax-evoluerende post-rock à la oude This Will Destroy You haar zegje doen zonder dat er zwartgalligheid aan te pas komt. Des te harder knalt “Birth of man” ons daarna tegen de kop met haar moderne black zonder echter de hele tijd door te rammen. In “The world belongs to man” versmelten black metal en post-rock nóg harder dan de ijskappen en de zee, waarbij dat laatste fenomeen desastreuze gevolgen gaat hebben voor de mensheid. “Mother culture” is gebaseerd op het filosofische verhaal “Ishmael” van Daniel Quinn en waarschuwt dan ook voor het grote potentieel van een wereldwijde catastrofe. De serene openingsklanken van “An earnest desire” klinken nog enigszins hoopvol en ontplooien zich If These Trees Could Talk-gewijs tot post-rock met een boodschap, maar verderop schudt het nummer ons wakker. Blijf niet bij de pakken zitten, maar doe iets! “Man belongs to the world” combineert rock-georiënteerde grooves met epische geluiden, dreunende bassnaren en zwartgeblakerde uithalen. Het warm water wordt hier niet uitgevonden, maar we stellen wel vast dat Avast in een uitgemolken genre toch nog een erg onderhoudende plaat heeft weten uitbrengen.

JOKKE: 83/100

Avast – Mother culture (Dark Essence Records 2018)
1. Mother culture
2. The myth
3. Birth of man
4. The world belongs to man
5. An earnest desire
6. Man belongs to the world

Encircling Sea – Hearken

De Aussies van Encircling Sea volg ik al sinds hun debuut “I” uit 2009. Met “Hearken” zijn ze na een stilte van vijf jaar terug boven water gekomen en daar ben ik héél blij mee. Ten opzichte van voorganger “A forgotten land” is er in de post-black van het trio nu minder ruimte voor lange, uitgesponnen passages of folky akoestische intermezzo’s en ligt de nadruk meer op de heavy elementen, hoewel groots klinkende en uitwaaiende gitaarclimaxen nog steeds aanwezig zijn. Dat vertaalt zich ook in de speelduur van de nummers want hoewel deze nog steeds op een gemiddelde van tien minuten afklokken is dat naar Encircling Sea begrippen relatief kort (ze draaiden in het verleden hun hand niet om voor twintig à veertig minuten durende composities). Zelden klonk de band zo agressief of recht-voor-de-raap als in het voortstuwende “Everoak” of “Elderfire“, een song waarbij er naast de nodige blastbeats een flinke portie sludge in de riffs verwerkt zit. In hekkensluiter “Kinsoil” zorgen vrouwelijke zang (die verzorgd werd door Ramanee King, de vrouw van frontman Robert Allen) en ingetogen gitaargetokkel voor een intieme atmosferische toets, hoewel nadien ook terug alle registers opengetrokken worden. In de imposante sound die Encircling Sea neerzet zit zowel de drukte van de geïndustrialiseerde beschaving als de primitieve schoonheid van de natuur vervat. Dit doet de band door elementen van sludge, black, doom en post-metal te blenden tot een krachtig, zij het niet zo origineel meer, geheel (hallo Cult Of Luna in opener “Bloodstone“). Maar zolang dit pakkende songs oplevert, maal ik daar niet om. “Hearken” is dan ook een héél fijne plaat geworden waarbij er aandacht besteed wordt aan de mislukkingen en triomfen van onze voorouders en de spirituele groei van de mensheid zoals blijkt in “Kinsoil“: “Our roots reach across generations / Through blood and spirit/ The connections flow / … Our hearts are in these forests / These rivers, these stones / And all throughout these valleys / Rejoice in the Truth of home”. Liefhebbers van Cult Of Luna, Downfall Of Gaia en Fall Of Efrafa zullen dit wel kunnen smaken. Hopelijk krijgen we de band ook eens in onze contreien te zien.

JOKKE: 85/100

Encircling Sea – Hearken (EPV Recordings 2018)
1. Bloodstone
2. Elderfire
3. Everoak
4. Sunhelm
5. Kinsoil

Déluge – Æther

Op gebied van blackened postcore/post-black metal lopen er met Celeste en Regarde Les Hommes Tomber bij onze zuiderburen enkele sterke internationale spelers rond. Het uit Metz afkomstige gezelschap Déluge kan zonder blikken of blozen aan dit rijtje toegevoegd worden. Met “Æther” zijn ze, na een demo, toe aan een volwaardig debuut en het is vrij straf wat deze jonge band nu reeds in de vingers heeft en in een klein uurtje laat horen. Wat bij opener “Avalanche” meteen opvalt is de moderne harde maar transparante sound die uit de boxen knalt. De sterk gecompresseerde sound mist hierdoor wel wat dynamiek en zorgt ervoor dat de zondvloed aan machinaal klinkende blasts en niet aflatende stroom aan screams en riffs wel wat eentonig kan worden bij een plaat met zulke lange speelduur. Door het hoge black metal gehalte mag je het Duitse Downfall Of Gaia en Australische Hope Drone ook gerust als referenties neerschrijven. De postcore invloeden zitten hem vooral in de vocale aanpak van brulboei Maxime. Dat zijn vier kompanen hun instrumenten goed onder de knie hebben moge duidelijk zijn. In tracks als “Appât”, “Houle” en “Naufrage” zegeviert bodemloze agressie hoewel subtiele vrouwenzang, cleane gitaren en samples met natuurfenomeengeluiden zoals gedonder, regen en een stormachtige zee sporadisch voor wat fijngevoeliger tegengewicht zorgen. “Mélas | Khōlé” bevat een gastbijdrage van Alcest’s Neige en hoewel deze song best wel wat atmosferische passages bevat, zou het mij niet eens opvallen als ik het niet zou weten. Het instrumentale negen minuten durende “Klarträumer” vormt met een pianopassage het welgekomen rustpunt hoewel deze song naar het einde toe toch ook weer uitmondt in een maalstroom aan geselende gitaren en het betere blastwerk. Het knappe artwork van Valnoir (Metastazis) verdient een extra vermelding en schreeuwt om een vinyluitgave. De té lange speelduur en té moderne productie zijn kleine kritiekpunten maar voor de rest is dit een knap debuut waar de heren best trots op mogen zijn.

JOKKE: 80/100

Déluge – Æther (Les Acteurs de l’Ombre Productions 2015)
1. Avalanche
2. Appât
3. Mélas | Khōlé
4. Naufrage
5. Houle
6. Klarträumer
7. Vide
8. Hypoxie
9. Bruine

Der Weg Einer Freiheit – Stellar

Onze Oosterburen van Der Weg Einer Freiheit hebben de afgelopen drie jaar de tijd genomen om aan het nieuwe derde album “Stellar” te werken. Ook al dragen ze vrijheid hoog in het vaandel, toch werd in tussentijd een contract aangegaan met de nieuwe broodheer Season Of Mist, die steeds opnieuw erin slaagt om ondergronds talent aan te trekken en nét dat duwtje in de rug te geven om enkele trapjes hoger op de ladder te klimmen richting sterrendom en onsterfelijkheid in de metalen analen. Zo zal de band in de nabije toekomst te zien zijn op o.a. Graspop en Roadburn en touren ze momenteel met hun landgenoten Downfall Of Gaia doorheen het oude continent. Stilistisch gezien fietsen beide bands min of meer in hetzelfde straatje, hoewel Der Weg Einer Freiheit toch meermaals opteert voor een heus knüpfelfest met denderende dubbele basdrums, terwijl Downfall Of Gaia op de scheidingslijn tussen post en black metal balanceert. Dit wil nu ook weer niet zeggen dat de band het gaspedaal voortdurend in het rooie duwt, maar eerder af en toe Usain Bolt gewijs spurtjes trekt. In de rustige stukken worden piano en cello aangewend als sfeerscheppers en meermaals wordt de kippenvelfactor op actief gezet. Gitarist Nikita Kamprad (moet zowat de meest untrue naam voor een black metal muzikant zijn) zag zich noodgedwongen om, na het vertrek van zanger Tobias Jaschinsky, plaats te nemen achter het microfoonstatief en kwijt zich met verve van zijn taak. De man krijst zich als een bezetene doorheen de Duitse teksten, maar brengt sporadisch ook een beetje cleane zang ten berde. Met uitzondering van het korte maar waanzinnige “Verbund”, nemen de Teutonen hun tijd om de songs te laten ontplooien, waardoor het afsluitende “Letzte sonne”, waarin alle registers opengetrokken worden, met de twaalf minuten grens flirt. Er is ook een limited vinyl edition verkrijgbaar met bonus 7 inch die de nummers “Idyl” en “Unendlich” (akoestische cover van een song van de Duitse post pop band Like Lovers) bevat. Hebbedingetje dus! De productie van de Ghost City Recordings studio is top notch, klinkt enorm krachtig en alle instrumenten zijn duidelijk hoorbaar in de mix. Verplicht voer voor black metal snelheidsmaniakken of post black liefhebbers genre Downfall Of Gaia, The Great Old Ones en (waarom niet?) Deafheaven.