Woman Is The Earth is een atmosferische blackmetalband uit South Dakota wiens tweede langspeler “This place that contains my spirit” ik destijds leerde kennen in de nasleep van het hele Cascadian blackmetalgebeuren dat toen uit zijn voegen begon te barsten. De vierde full-length “Torch of our final night” voorzag ik vijf jaar geleden nog van een positief oordeel. Na een betrekkelijk lange stilte die volgde op de in 2017 verschenen “Thaw” EP, is het trio terug van weg geweest.

Het is niet omdat Woman Is The Earth als atmosferisch gecatalogeerd staat, dat het er niet agressief aan kan toegaan. “Emerald ash” knalt dan ook zonder ellenlange aanloop op een overrompelende manier onze huiskamer binnen. Beukende blastdrums, heftige screams en raggende gitaren die soms naar death metal neigen, …softer zijn de heren er in elk geval niet op geworden, hoewel hun black metal nog steeds met crescendogitaarmotieven uit postrock en -metal doorspekt is. Met het sublieme, enorm pakkende “Crystal tomb” en de energieke binnenkomer zitten de eerste twee hoogtepunten qua kiekeboebelen er al op. En er volgen er nog!

In “Through a beating heart” lijkt het aanvankelijk meer om de zwaardere en chaotische elementen uit hun sound te draaien. Er passeren ook enkele eerder groovende riffs, maar naar het einde toe, deint het nummer weidser uit en duiken er nog heldere vocalen op alvorens er op een log doomtempo een einde aan komt. Het adembenemende “Breath of a dying star” moet het dan weer eerder van zijn verheven gitaarmelodieën en etherische zangkoren hebben, hoewel ook hier groove zeker niet uit het oor verloren wordt.

Wie halfweg de plaat een rustpuntje verwacht, is eraan voor de moeite want ook “Spiritual rot” is een heftige song met venijnige gitaarriffs en sterk drumspel van Jon Martin. Voeg daar nog licht progressieve toetsen en heldere zangkoren aan toe, en je krijgt een sterk en overtuigend energiek nummer. In het a-typische “The rope gets tighter” probeert het trio dissonante uitbarstingen en passages van broeierige, atonale atmosfeer met mekaar in evenwicht te brengen. Een duidelijk groeinummer waarin de heftige stukken wat aan een band als Tombs en in de start van het nummer zelfs Gojira doen denken.

Het korte “Departure“, dat uit een begeesterende gitaarsolo opgetrokken is, biedt dan uiteindelijk toch de gelegenheid even naar adem te happen alvorens we met “Face of snakes” al aan het slotnummer toegekomen zijn. Het is een compositie waarin Woman Is The Earth zich nogmaals van zijn sterkste kant laat zien door instant adrenalinestoten te combineren met genuanceerde melodieuze passages die je meeslepen met hun directheid en intensiteit, en zich gestaag ontvouwen tot een gelaagd geheel van diepte en subtiliteit.

Woman Is The Earth behoort zeker niet tot de categorie bands die softer worden met het ouder worden. In tegendeel, “Dust of forever” is hun meest agressieve werk tot op heden, zonder echter atmosfeer niet uit het oog te verliezen. Dat belooft voor de komende platen! Voer voor liefhebbers van Tombs of Downfall Of Gaia.

JOKKE: 83/100

Woman Is The Earth – Dust of forever (Init Records 2021)
1. Emerald ash
2. Crystal tomb
3. Through a beating heart
4. Breath of a dying star
5. Spiritual rot
6. The rope gets tighter
7. Departure
8. Face of snakes