Emperor

Devastators Of The Sun – A tribute to Katharsis

Mayhem, Darkthrone, Emperor, Burzum, Enslaved, Bathory, Satyricon, Immortal, … zowat alle grote jongens uit de black metal-scene werden reeds geëerd met een tribute. Nu is het de beurt aan het Duitse Katharsis, een minder bekende band voor het grote publiek maar wel één die met haar primitieve, morbide en chaotische old school black een onuitwisbare nadruk heeft nagelaten op tal van bands die dieper in de underground resideren. Het Spaanse Bile Noire en het Duitse No Return namen het initiatief en brengen de compilatie geheel volgens de old school tradities op tape uit. Katharsis werd in 1994 opgericht en vijftien jaar later verscheen met “Fourth reich” diens laatste wapenfeit. De meeste bands die aan het eerbetoon meewerkten plukten songs van de drie langspelers. “666” uit 2000 is vertegenwoordigd met vier songs, “Kruzifixxion” uit 2003 met twee stuks en het (voor velen) magnus opus “VVorldVVithoutEnd” uit 2006 met twee nummers. The Order of Appollyon en Balmog kozen voor nummers van de “Fourth reich” EP (mijn persoonlijke favoriete Katharsis-release) en Délirant en The Reptillian Session gingen voor meer obscuur werk in de vorm van respectievelijk “Shine beyonde” van de split met Black Witchery en “A.R.I.I.O.T.H.“, een uitstekend nummer dat verscheen op Blut & Eisen’s “Tormenting legends II” sampler en mij voorheen onbekend was. Meer dan een uur lang worden de Duitse helden door bekende en minder bekende acts geprezen waarbij geen enkele échte uitschuiver te bespeuren valt. Enkel Balmog’s sound is wat iel en dunnetjes en Nexul neigt voor mij persoonlijk wat te veel richting war metal. De hoogtepunten worden aangebracht door onze landgenoten LVTHN (die eerder ook al “666” coverden) en een solide versie van het sublieme “VVytchdance” neerzetten waarbij de zanger een sterke beurt maakt en het voor mij onbekende Velo Misere dat “Thy horror” uitvoert en hierbij vrij dicht bij het origineel blijft. Hetzelfde geldt voor Black Fucking Cancer en hun bevlogen aanpak van “Shine beyonde”, wat natuurlijk ook gewoon een retevet nummer is. Ook Shrine Of Insanabilis weet de unieke Katharsis-atmosfeer perfect te capteren in haar uitvoering van “Painlike paradise” en The Order of Apollyon voegt een death metal-randje toe aan “Eucharistick funereall“, nog zo’n Katharsis klassieker. Alleen spijtig dat niemand voor “So nail the hearts” koos. Prima compilatie die Katharsis alle eer aandoet!

JOKKE: 82/100

Devastators Of The Sun – A tribute to Katharsis (Bile Noire/No Return 2019)
1. Acedia Mundi – 666 (Hohelied Der Wiedererweckung)
2. Veter Daemonaz – Lunar castles (Harvest)
3. Velo Misere – Thy horror
4. Délirant – Shine beyonde
5. Black Fucking Cancer – Kross fyre
6. The Order of Apollyon – Eucharistick funereall
7. Nexul – Raped by demons / Luziferion
8. The Reptilian Session – A.R.I.I.O.T.H.
9. Shrine of Insanabilis – Painlike paradise
10. LVTHN – VVytchdance
11. Balmog – The ris(inn)ing koronation

Vargrav – Reign in supreme darkness

Nostalgische zielen, we zijn met velen in het black metal-wereldje. Er zijn wel enkele bands die met norse blik vooruit kijken, maar het gros van de blekkies speelt toch gretig in op die geromantiseerde begindagen van het genre. Het Finse Vargrav is zo’n band. Vorig jaar beleefden we dan ook heel wat plezier aan diens debuut “Netherstorm” dat ons terug katapulteerde naar het midden van de jaren ’90 toen symfonische black metal-platen als “Stormblåst“, “In the nightside eclipse“, “Seen through the veils of darkness“, “The sad realm of the stars“, “Dancing through the palace of the ungodly beauty“, “…Memoriam draconis” en “Witchcraft” op mijn slaapkamer door de speakers van mijn stereoketentje – dat ik voor mijn plechtige communie had gekregen – knalden. V-Khaoz – de man achter Vargrav en met een palmares aan bands zoals Oath, Azaghal, Druadan Forest, Hin Onde en Kalmankantaja een veteraan in de Finse black metal-scene – smeedt het ijzer terwijl het heet is, want in de vorm van “Reign in supreme darkness” ligt er al een opvolger klaar. Nadat de symfonische toetsen van de intro tot epische proporties aangezwollen zijn, maken de nocturne klanken van “The glory of eternal night” zich van ons meester. Dit nummer was – samen met een coverversie van Emperor’s “Ancient queen” reeds te horen op de appendix-EP die het debuut vergezelde. Vanaf “Dark space dominion” krijgen we dan nog zes nummers lang écht nieuw werk te horen dat in het verlengde ligt van “Netherstorm” met iets meer ruimte voor dynamiek. De middeleeuwse, mysterieuze en treurige keyboardklanken eisen als vanzelfsprekend de hoofdrol op binnen deze symfonische niche, maar alles staat of valt dan ook met de kippenvelfactor en die blijft spijtig genoeg toch deels achterwege. Zeker de eerste luisterbeurten blijft de symfonische mayonaise niet erg plakken. Het is pas na meerdere onderdompelingen in deze opperste duisternis dat de melodieën zich in je onderbewustzijn nestelen. In bijna elk nummer waart de echo van oude-Emperor rond, maar met de keizer van het genre kan Vargrav zich niet meten en dat gaat waarschijnlijk ook nooit gebeuren. Misschien dient er meer tijd genomen te worden voor het schrijfproces? Toch is “Reign in supreme darkness” een aanrader voor keyboard fetisjisten en wekte het plaatje nostalgische gevoelens los. Back to the nineties!

JOKKE: 81/100

Vargrav – Reign in supreme darkness (Werewolf Records 2019)
1. Intro – Et in profundis mysteriis operta
2. The glory of eternal night
3. Dark space dominion
4. In streams from great mysteries
5. As the shadows grow silent
6. Crowned by demonstorms
7. Godless pandemonium
8. Arcane stargazer

Barshasketh – Barshasketh

Het van Nieuw-Zeeland naar Schotland verkaste Barshasketh volgen we al een tijdje; sinds het uit 2010 afstammende debuut “Defying the bonds of cosmic thraldom” om meer precies te zijn. Sinds den beginne had oprichter Krigeist het spelen van pure second-wave black metal met zijn éénmansband voor ogen. Een naam als Gorgoroth kwam vaak terug als richtingaanwijzer in zijn muzikale creaties, zo ook op de albums “Ophidian henosis” en de conceptuele split “Sein/Zeit” met het Pools Outre. Ondertussen wist Krigeist een volledige bezetting rondom zich te bouwen met de Finse drummer MK (Hautakammio, ex-Kalmankantaja) als laatste aanwinst. Een decennium na haar oprichting brengt Barshasketh nu haar vierde self-titled-plaat uit, de derde voor World Terror Committee. Wie zich altijd al afvroeg waar de mysterieuze bandnaam vandaan komt, zal het antwoord vinden op het nieuwe album dat gebaseerd is op het concept ‘Be’er Shachat‘ waar de naam Barshasketh van afgeleid werd. Het is een esoterische term en één van de zeven divisies van de hel die opduikt in de Qliphoth van de Joodse Kaballah en draait om het cyclische proces van het bestaan doorheen fases van vernietiging, zuivering en wedergeboorte. “Barshasketh” klokt op een ruime 54 minuten af en laat nog steeds second wave black horen met venijnige power chords, tremolo riffs en single chord partijen. Het eerder vernoemde Gorgoroth, maar ook een Dark Funeral is nooit veraf. De bassist is goed hoorbaar en geeft diepte aan de songs maar de ster van de plaat is ongetwijfeld drummer MK die leuke twists in zijn drumspel inbouwde. Let bijvoorbeeld eens op die gezwinde versnellingen die hij in “Ruin I” uit zijn mouw tovert. De plaat werd opnieuw vereeuwigd in de Necromorbus Studio wat een sound aflevert die erg geschikt is voor dit genre (maar ook wel een tikkeltje generisch klinkt) waarbij de balans tussen atmosfeer en agressie erg belangrijk is. In “Consciousness I” duiken melodieuze leads op en de melodieuze kaart wordt nog verder getrokken in het tweede deel van het nummer dat met cleane gitaren start en halfweg een morbide intermezzo bevat alvorens volledig los te barsten in de flitsende finale. Ook het tweede deel van “Ruin” is episch van opzet. Aanvankelijk word je nog compleet murw geslagen door diens hondsdolle snelheden, maar halfweg passeren een Watain-achtig stukje, cleane gitaren en subtiele cymbaalaccenten waarna een Slayer-riff het supersnelle einde inluidt. In “Rebirth” trekken progressieve Emperoriaanse riffs dan weer de aandacht. Als kers op de taart heeft Barshasketh met het afsluitende “Recrudescense” nog het langste nummer van de plaat voor ons in petto waarin allerlei rituele gezangen de revue passeren. Het ontbreken van een eigen identiteit maakt Barshasketh goed met het uitermate strakke spel en de beste nummers die ze ooit geschreven hebben. Met stip hun beste werk tot op heden.

JOKKE: 85/100

Barshasketh – Barshasketh (World Terror Committee 2019)
1. Vacillation
2. Resolve
3. Consciousness I
4. Consciousness II
5. Ruin I
6. Ruin II
7. Rebirth
8. Recrudescense

Adaestuo – Krew za krew

Het internationale gezelschap Adaestuo wist mij twee jaar geleden positief te verrassen met haar eerste EP “Tacent semitae” waarbij de muzikale cocktail van black metal en rituele ambient die de respectievelijk Amerikaanse en Finse multi-instrumentalisten VJS (o.a. Nightbringer, Sargeist) en P.E. Packain (o.a. ex-Cornigr, ex-Sargeist, ex-Horna, ex-Saturnian Mist) schreven, overgoten werd met de excentrieke vocalen van de Poolse Hekte Zaren. Toen World Terror Committee de eerste langspeler “Krew za krew” aankondigde, was ik dus razend benieuwd of het pan-continentale collectief de hoge kwaliteit van de EP kon aanhouden, laat staan overtreffen. Op de vrij compacte EP genereerde de dualiteit tussen black metal, mysterieuze ambient en barokke klanken een spannende brok muziek, maar verspreid over een langspeler van vijftig minuten komt het geheel soms wat versnipperd over. Wanneer de oosterse magie van opener “Red moon” onze ziel bezweert, is er nog geen vuiltje aan de lucht en belooft het een intrigerende reis te worden. In “Transcendental” nemen onheilspellende en horroreske ambient echter al meteen de overhand. Het tien minuten durende “Monument” kent een slepende start die refereert aan het Italiaanse Opera IX en vervolgens overgaat in bombastische snelle black, halfweg transformeert naar ambient-mystiek met rituele percussie om zich vervolgens terug te ontpoppen tot beklemmende excentrieke black. “Subterranean fire” trekt opnieuw zeven minuten lang de ambient/horror-kaart en haalt de vaart uit de plaat. “Death transition” start met een Nightbringer-achtige riff maar houdt het tempo laag en zet bombastische/triomfantelijk klanken centraal waardoor het “Alsvartr (The oath)“-gewijs eerder de ideale intro voor de plaat had geweest. Het is pas in “Shadow pilgrimage” dat black metal terug de overhand neemt, een ontwikkeling die we na een kwartier lange afwezigheid terug hartig welkom heten. Ten opzichte van de EP klinken de black metal-stukken trouwens opvallend minder goed geproduceerd, wat op zich dan wel weer meer bijdraagt aan het mystieke karakter van “Krew za krew“. Het dramatische effect van de titeltrack kreeg nog extra geladenheid mee wanneer tijdens het schrijven van de review plots donkere wolken voor de zon verschenen en mijn woonkamer in complete duisternis verhulden. De gelaagdheid van het geheel ontpopt zich naar het schijnt nog meer wanneer de koptelefoon opgezet wordt, maar deze ervaring dien ik noodgedwongen (dank u tinnitus!) aan mij voorbij te laten gaan. “Krew za krew” is opnieuw een avontuurlijke plaat geworden die nog steeds vertrekt van een black metal-fundament waarop echter een soort haunted house uit een horror movie gebouwd werd. Minpunt is dat er slechts drie songs op de plaat staan waar zwartmetalen klanken de overhand nemen waardoor de vaart uit het geheel verdwijnt. Desalniettemin een avangardistisch black metal-avontuur dat de liefhebbers zal kunnen bekoren.

JOKKE: 79/100

Adaestuo – Krew za krew (World Terror Committee 2018)
1. Red moon
2. Transcendental
3. Monument
4. Subterranean fire
5. Death transition
6. Escaine
7. Shadow pilgrimage
8. Krew za krew
9. Hurmeen tahrima

Ultha – The inextricable wandering

Na een mooi underground-parcours te hebben afgelegd via Vendetta Records, is het grote Century Media de nieuwe thuisbasis geworden van Ultha, zowat dé beste band die de black metal-scene van onze oosterburen te bieden heeft. “Black” is in dit geval echter een groot woord (dixit de band zelf) want hoewel het kwartet puurt uit de duisternis van het genre gaat het echter niet de religieuze, occulte of orthodoxe tour op. En qua sound vindt Ultha zichzelf dichter aanleunen bij post-punk en darkwave dan bij een Darkthrone of Marduk. De nieuwe derde langspeler “The inextricable wandering” draait om melancholie, alomtegenwoordige droefheid en hopeloosheid. Gitarist/zanger en songschrijver Ralph Schmidt bevond zich tijdens het schrijfproces van de plaat dan ook in de zes zwaarste maanden van zijn leven. Als promopraatje voor een metalplaat is een gekwelde ziel natuurlijk altijd mooi meegenomen, maar wie de beste man kent, weet dat dit welgemeende ernst is. Ook angst vormt een rode draad doorheen de plaat. Elk van de zes nummers handelt over een angstpatroon en de gevolgen die Ralph daarvan ondervond. De zesenzestig minuten durende rit is als het ware een dagboek geworden van de algemene angsten die de muzikant voelde en alle rotzooi die hij de afgelopen maanden heeft doorgemaakt. “The inextricable wandering” gebruikt herhaling en repetitieve elementen als grootste kracht en het resultaat klinkt in de magistrale achttien minuten durende afsluiter “I’m afraid to follow you there” hypnotiserend, emotioneel beklijvend en introspectief. In de overrompelende partijen van binnenkomer “The avarist (Eyes of a tragedy)” klinkt het viertal dan weer roofzuchtig en bijtend agressief. In de donkere spleten van Ultha’s sound, waar insecten thuishouden en nachtmerries zich manifesteren, horen we echo’s van Emperor, Wolves In The Throne Room, Fields Of The Nephilim en Neurosis. De darkwave waarover we het eerder hadden, komt duidelijk naar voor in songs als “There is no love, high up in the gallows” en “We only speak in darkness” dat ook wel wat recente Tombs uitademt. Standaard black metal-elementen zoals blast beats, gure riffs en ijzige screams komen er in deze nummers niet aan te pas; duisternis en desolaatheid des te meer. Ook in de riffs van “Cyanide lips” snappen we het statement van de band aangaande post-punk en horen we best wel wat Planks terug, de oude band van Ralph. Ultha heeft zich met “The inextricable wandering” opnieuw overtroffen en verkent duidelijk nieuwe paden ten opzichte van de reeds geweldige voorganger “Converging sins“, hier kunnen we alleen maar respect voor hebben. Misschien dat sommigen echter wel teleurgesteld gaan zijn daar er iets minder échte black metal-stukken te horen zijn, hoewel deze puristen met het keizerlijke “With knives to the throat and hell in your heart“, waarin triomfantelijke keys heel wat speelruimte krijgen, toch serieus aan hun zwartgeblakerde trekken zullen komen. Het onvolprezen Ultha levert opnieuw jaarlijstmateriaal af!

JOKKE: 90/100

Ultha – The inextricable wandering (Century Media 2018)
1. The avarist (Eyes of a tragedy)
2. With knives to the throat and hell in your heart
3. There is no love, high up in the gallows
4. Cyanide lips
5. We only speak in darkness
6. I’m afraid to follow you there

Mare – Ebony tower

Een luttele vijftien jaar na haar oprichting vond het Noorse Mare het maar eens hoogtijd geworden om met een volwaardig debuut op de proppen te komen. We kregen sinds de geboorte van de band gelukkig wel al drie demo’s en twee goede EP’s te verwerken (“Spheres like death” uit 2010 en “Throne of the thirteenth witch” uit 2007). Het uit Trondheim afkomstige kwartet doopte haar sound – op al dan niet arrogant wijze – tot “Nidrosian black sorcerous art” en bestaat uit leden die in de line-up van zowat elke andere Nidrosian black metal band opduiken/opdoken. Dit vriendenclubje, met het label Terratur Possessions als gemene deler, krijgt her en der ook wel wat kritiek en misnoegen omdat deze scene serieus gehypet zou worden. So be it, ik vind zowat alles uit de NBM-scene verdomd lekker, of het nu origineel klinkt of niet. En sinds een overweldigend optreden van enkele jaren geleden in Magasin 4, staat dus ook Mare bij ondergetekende hoog aangeschreven waardoor deze langspeler met veel gejuich onthaald wordt. Van de twee beresterke nummers “Blood across the firmament” en het van een Emperor-achtige intro voorziene “These foundations of darkness” konden we al enige tijd genieten en deze deden me watertanden naar de drie andere songs die “Ebony tower” vervolledigen. De muziek van Mare kenmerkt zich vanaf de openingstonen van “Flaming black zenith” door een erg occult sfeertje dat doorheen haar black metal waart en zich dieper onderhuids vastzet. In de eerste plaats manifesteert die rituele atmosfeer zich middels de sacrale (ge)zang(en) van frontman en gitarist HBM Azazil (Black Majesty, Dark Sonority, Vemod) waarbij dat in het geval van het reeds aangehaalde “These foundations of darkness” wel héél hard richting Mayhem’s Attila neigt. Anderzijds is er het geslaagde huwelijk tussen begeesterende en repetitieve – al dan niet tremolo-picking – gitaarriffs en ondersteunende keyboards. Het tempo van drummer ⷚ (One Tail One Head, Aptorian Demon) hoeft hierbij niet continu verschroeiend hoog te liggen zoals het tien minuten durende mid-tempo en van fraaie kippenvelopwekkende gitaarmelodieën voorziene “Nightbound” laat horen. Ondanks de Mayhem-worship in het begin van het nummer ongetwijfeld de beste track van de plaat, hoewel de vier andere songs amper moeten onderdoen. Tegelijkertijd met de release van “Ebony tower” verschijnt er ook een gelimiteerde EP van Lamia Vox waarop twee nummers vol rituele percussie en duistere ambient prijken die ooit voor dit debuut geschreven werden maar er nooit op beland zijn, behalve dan de geheimzinnige en onheilspellende outro van het van psychedelische riffjes voorziene “Labyrinth of dying stars“. Het lange wachten op “Ebony tower” wordt ruimschoots goedgemaakt door de torenhoge (no pun intended) kwaliteit van de vijfenveertig minuten hoogwaardige black die we voorgeschoteld krijgen ook al wordt er meer dan eens een serieus vette knipoog naar “De mysteriis dom sathanas” gegeven. “This isn’t a show, this isn’t a gimmick. This is real Black Metal how it always was meant to be”, dixit Mare. Ze hebben godverdomme gelijk!

JOKKE: 90/100

Mare – Ebony tower (Terratur Possessions 2018)
1. Flaming black zenith
2. Blood across the firmanent
3. These foundations of darkness
4. Nightbound
5. Labyrinth of dying stars

Panchrysia – Dogma

Onze landgenoten Panchrysia draaien al heel wat jaartjes mee in de Belgische black metal scene, maar tot een internationale doorbraak naar het grotere publiek is het nooit echt gekomen, hoewel hun oudere albums zeker gehoord mogen worden en het nodige potentieel in zich hadden. De vorige langspeler “Massa damnata” dateert alweer uit 2011 en eigenlijk had ik de band al lang opgegeven tot ze vorig jaar plots op de affiche van een gig met Wederganger en Djevel in de Antwerpse concertzaal Het Bos opdoken. Via Facebook werd gelost dat Panchrysia in de studio zat en enkele maanden later, ligt “Dogma” hier haar rondjes te draaien. Panchrysia is altijd al beïnvloed geweest door de grotere Noorse (lees Satyricon qua muziek) en Zweedse (lees Marduk qua vocalen) namen en die invloed kan op de nieuwe plaat ook moeilijk weggestoken worden. Het nieuwe Russische label Satanath raadt het album ook aan aan liefhebbers van Bell Witch, maat wie dat schreef had duidelijk te veel vodka gedronken, want met de tergend trage funeral doom van dit duo hebben de zwartmetalen klanken van Panchrysia toch bitter weinig te maken hoor. “Each against all” begint aanvankelijk nog tamelijk rustig in de stijl van de meest recente Satyricon platen, maar eens de vocalen invallen wordt het al gauw spannender dan wat de Noren ons tegenwoordig voorschotelen. De opener klinkt heel melodieus inclusief mooie solo en door de semi-cleane/semi-raspende zang hangt er ook een occult sfeertje over de song gedrapeerd. “Salvation” trekt de lijn van het eerste nummer grotendeels verder, maar klinkt minder geïnspireerd en kan me pas naar het einde toe bekoren. Geef me dan maar een songs als “Gilgamesh” waar een Mortuus-vibe in de vocalen van Zahrim zit, hoewel het tempo een pak lager ligt dan in de doorsnee Marduk-song. Spoken-word samples zorgen bovendien voor een moderne toets. Gelukkig wordt het gaspedaal na de melodieuze intro van “Kairos” toch even dieper ingetrapt, want anders zou de verveling wel beginnen toeslaan. Halverwege het nummer slaat de balans echter opnieuw over naar de melodieuze kant en een trager tempo en volgt een Watain-achtige melodieuze solo. Als je een nummer de titel “War with heaven” meegeeft verwacht je daadkrachtige muziek en dat is gelukkig wel het geval in deze song evenals in “Never to see the light again” dat opnieuw samples en sneller werk laat horen. Het hieronder geposte “28 steps” is lekker opzwepend en is wat mij betreft één van de beste songs van de plaat. Afsluiten doet Panchrysia met het sterke en overtuigende “Rats“, dat aanvankelijk met een jazzy intro-sample van start gaat en waarin later – bewust of onbewust – een serieuze knipoog naar Emperor wordt gegeven want enkele riffs uit de finale van het nummer lijken wel héél hard op die uit “Into the infinity of thoughts“. Ten opzichte van het ouder werk ligt het tempo duidelijk lager en heeft het venijn plaats geruimd voor de nodige melodie. Hierdoor heeft Panchrysia een gelijkaardige evolutie als een Satyricon doorgemaakt, hoewel onze landgenoten toch een stuk overtuigender uit de hoek weten te komen dan Satyr en Frost.

JOKKE: 80/100

Panchrysia – Dogma (Satanath Records 2018)
1. Each against all
2. Salvation
3. Gilgamesh
4. Kairos
5. War with heaven
6. Never to see the light again
7. 28 steps
8. Rats