entombed

Necrot – Mortal

“Blood offerings”, de debuutplaat van deze band uit California, zou eigenlijk in de top vijf van quasi elke oldschool deathmetalhead uit 2017 moeten staan. Waanzinnig verslavende, trashy, groovende riffs, whiplash-veroorzakende temposwitches – die live soms zelfs aan de meest doorgewinterde metalhead voorbijgingen – een blaffende growl die nagenoeg verstaanbaar maar tegelijkertijd ontiegelijk grof klinkt, de hele fuck-off punkattitude,… Het plaatje klopte en de band wist iedereen keer op keer met zijn voeten aan de grond te nagelen wanneer ze het podium betraden. Wat een onversneden oorlogsmachine. Grote schoenen te vullen dus, met opvolger “Mortal“. Necrot heeft vooralsnog weinig aan z’n formule veranderd. Een sound, gelieerd op legendes als Death, Bolt Thrower en Entombed, afgewerkt met een vleug ‘new wave’ zoals we ook bij pakweg Tomb Mold en Undergang horen. Maar waar sommige bands naar bepaalde gitaartonen of een dikke laag dystopisch futurisme grijpen, graaft Necrot maar wat graag een heel idiosyncratisch graf. Ze plaveien moeiteloos hun eigen weg en het zal hen gestolen worden of het resultaat mooi in een hokje past. Iedereen die “Mortal” één of enkele luisterbeurten schenkt, kan enigszins toegeven dat dit een ijzersterke plaat is. De productie, de snelheid, de tsunami van gitaarriffs die deze band weet op te trekken,… Je kan er moeilijk omheen. Maar pas na herhaaldelijke keren valt echt op wat voor meesterwerk Necrot hier heeft weten neerpoten. De ronduit monumentale riffs op “Asleep forever‘. De psychopatische tremolo op ‘Sinister will‘. Het geheel, afklokkend onder de veertig minuten, schotelt veel meer dan simpelweg het aanbidden van de goden van weleer voor. “Mortal” illustreert als geen ander waar hun inspiratie vandaan komt, maar de band heeft heel doelbewust gekozen om het daarbij te laten. Wat op het einde in de schaal ligt, is een brok pure, onversneden en rauwe energie die je het vel van je botten schraapt en achterlaat als een door Ramsay Bolton misbruikte slaaf. Geef je over, doneer je restanten en geniet van het geluid van je botten die tot gruis worden gemalen in de betonmolen die “Mortal” is. Dat het hen ongetwijfeld nog ver zal brengen. Hail Necrot.

JULES: 94/100

Necrot – Mortal (Tankcrimes – 2020)
1. Your hell 
2. Dying life 
3. Stench of decay
4. Asleep forever 
5. Sinister will 
6. Malevolent intentions 
7. Mortal 

Nekrovault – Totenzug: festering peregrination

Dat Ván Records al zestien jaar lang interessant spul op de markt brengt hoeft ondertussen geen betoog meer, en naast de traditionele focus van het label op bezwerende, ritualistische black metal lijken er de laatste jaren ook meer releases uit te komen van het doodse broertje ervan. Nadat het label enkele heel sterke releases van het eveneens Duitse Sulphur Aeon uitbracht, komen ook nu de landgenoten van Nekrovault met een eerste langspeler. De twee voorgaande demo’s zijn het bewijs dat mijn oog toch niet alziend is, maar dit debuutalbum werd gelukkig wel opgepikt want wat Nekrovault laat horen is klasse. “Totenzug – funereal hillscapes” plant dankzij het consistent trage tempo meteen een onheilspellende sfeer van jewelste neer, en meteen valt op dat er veel aandacht is besteed aan de productie, die zonder zever ‘top’ genoemd kan worden en waar de zware distortion teruggrijpt naar de hoogdagen van de BOSS HM-2-pedalen. Dat Nekrovault weet hoe ze de buzzsaw sound van de Zweedse grootheden van weleer kan bekomen staat buiten kijf. Deze formule, aangevuld met lugubere melodieën zoals in “Psychomanteum – luminous flames” geeft – net zoals bij het hiervoor vernoemde Sulphur Aeon – een zwart sfeertje mee aan hun sound, waardoor we Nekrovault ook in het rijtje met Grave Miasma en Irkallian Oracle kunnen plaatsen, waarbij de heren duidelijk een stap verder weg van de black metal zetten tegenover de EP’s. Naast onheilspellend en traag beuken knalt een snel nummer als “Pallid eyes” hard uit de speakers en horen we een mooi eerbetoon aan bands als Carnage, Entombed en Dismember. Halfweg krijgen we een twee minuten durend intermezzo waarin aasvliegen het rottende, doodse karakter van “Totenzug – festering peregrination” (what’s in a name) verder in de verf zetten voordat de Duitsers er opnieuw geen gras over laten groeien. Vreemde eend in de bijt is afsluiter “Eremitorium”, waar Nekrovault het rock & rollgehalte plots de hoogte in stuwt en begot zelfs catchy te noemen valt en waar ook wat traditionele doominvloeden te bespeuren zijn. Veel subtiliteit biedt Nekrovault niet, maar wel verdomd stevige death metal die waarschijnlijk ook door een hoop blackies gesmaakt zal kunnen worden – andere stijl, dezelfde sfeer. Nekrovault heeft zich ontpopt tot een sinister, halfverrot wezen dat uit de diepste krochten van zijn tombe naar boven komt gekropen: niet snel, maar berekend en onstuitbaar. De Bavarianen wilden een akelige sfeer neerpoten en zijn daarin geslaagd en ondanks de bijzonder heldere mix klinkt deze langspeler geweldig zompig. Exact zoals ik mijn death metal graag heb.

CAS: 84/100

Nekrovault – Totenzug: festering peregrination (Ván Records 2020)
1. Totenzug – funereal hillscapes
2. Sepulkrator
3. Psychomanteum – luminous flames
4. Pallid Eyes
5. Serpentrance
6. Basilisk fumes
9. Eremitorium

Torturerama – Close encounters of the morbid kind

Sinds Nicke Andersson naar België geëmigreerd is, bleef de beste man niet met de pakken zitten. Samen met enkele onfrisse kornuiten werd “Close encounters of the morbid kind” in elkaar gebokst. Na enkele mini albums: hoezee, het debuut van Torturerama. Met titels als “Bonesawer” en flarden tekst zoals “Zombie pills incenerated, so they won’t resurrect” wordt we terug naar de jaren negentig gezapt. Torturerama speelt old school Swedish sounding death metal – U weet wel; met HM-2 pedaal settings op maximum +1. En daarmee is eigenlijk alles gezegd. Het eerder verschenen “Flesh ripping sounds” zou instantly op dé klassieker van Entombed kunnen staan. Het melodieuze “Reduced to fecal splatter” klinkt dan weer als een recenter nummer van Dismember. En in o.a. “Down with the crowbar” (mét heerlijk refrein) wordt ons de obligatoire D-beat niet weerhouden. De gepresenteerde grafrochel klinkt superdroog en haast in ontbinding verkerend dof. Laat dat het enigste hekelpunt op dit album zijn. Misschien dat wat andere vocale invalshoeken de beperkte gruntkleur kunnen camoufleren? Nu het woord kleur gevallen is, kan vermeld worden dat het onmiskenbaar schitterende artwork nichterig paars kleurt. Al hoeft dat niet een euvel zijn, daar Massacre destijds zelfs een roze cover had. “Close encounters of the morbid kind” zal nooit naast “Like an ever flowing stream” of “Left hand path” komen te staan, maar laten we niet flauw doen, dat kan geen enkele release. Torturerama levert hier een uitstekend product af dat mensen nostalgisch doen terugdenken aan de oude gloriejaren van Zweedse death metal. Mijn ziel hebben ze alvast gewonnen!

Flp: 85/100

Torturerama – Close encounters of the morbid kind (GodEater 2015)
1. Bonesawer
2. Don’t incinerate the dead
3. Revel in disgust
4. Flesh ripping sounds
5. Down with the crowbar
6. Total dragdown
7. Funeral earth
8. Reduced to fecal splatter
9. Smiles of the undead
10. Cursed under a red moon

Bones – Demo 2013

Revivals. Meestal betekent dat niet veel goeds. Ik denk dan vooral aan jonge snaken met witte baskets, kogelriemen en vestjes opgenaaid met patches. De thrashrevival is al even bezig, maar hier in de Lage Landen lijkt nu ook oude Zweeds klinkende death metal zichzelf heruit te vinden. U weet wel; Entombed, Dismember, Grave en vele andere HM-2 goden. Bones krijgt wellicht (komt ie) een boner van zulke muziek en besluit dan maar zelf oude tijden herop te wekken. Het is dan ook geen toeval meer, want een overvloed aan steriele klakskesmetal (Job For A Cowboy, Whitechapel & andere kots) schreeuwt om een tegenreactie. “Demo 2013” (titels zijn zo 2000) klokt af op een kwartiertje en ramt 4 nummers doorheen je strot. Geen fancy productie, geen afgelikte gitaarriedels en geen gitaarnotenneukerij. Bones rammelt, klinkt als een opgepoetste repetitieopname en straalt nostalgie uit. Alles klopt: de naam, het logo, het gekopieerd demohoesje, het artwork, de rauwe productie, het formaat (op cassette godbetert) en vooral… De muziek. Rechtoe-rechtaan knalt “Visions” uit de boxen en je waant je onmiddellijk in Stockholm anno 1993. Bones mag misschien dan een iets meer thrashinvloeden hebben dan de heren hierboven, maar dat bederft de pret geenszins. Dikke duim gaat naar beide heren die de zang voor hun rekening nemen. Lars-Göran kan trots zijn, of jaloers, want zelf klonk hij nooit zo goed. Het is duidelijk wat te verwachten van Bones. Dat is eigenlijk zeer duidelijk neer te pennen in één zin. Maar toch moet toegevoegd worden dat het gewoon goed klinkt. Zoals het hoort. Knap gedaan heren!

fLP: 79/100

Bones – Demo 2013 (eigen beheer)
1. Visions
2. Curative conversion
3. Forlorn
4. Cyclopean edifice

http://exposedbones.bandcamp.com