Fallen Empire records

Krukh – Безглуздість!

Een plastic zeesoepje, vernietigende natuurelementen, corrupte politieke spelletjes, door geldlust gevoede oorlogen, onmenselijke hongersnoden, …de wereld is naar de kloten. Althans dat is de visie die je krijgt door naar het journaal te kijken. Laat je echter niet afschrikken door een pessimistische blik op de wereld en besluiten dat het leven geen zin meer heeft omdat er toch niets meer aan te doen valt, maar probeer kracht en vitaliteit te putten uit de neerwaartse spiraal. Dat is kort door de bocht gezegd de boodschap die Krukh middels haar muziek en debuutlangspeler “Безглуздість!” wil uitdragen. Hoewel de titel en de nummers zich vanuit het Oekraïens laten vertalen als “de absurditeit!”, “dwaasheid”, “verloren”, “verdriet” en “honger” puurt het trio kracht uit existentialisme. Krukh heeft de Verenigde Staten als uitvalsbasis, maar bestaat voor twee derde uit leden met een immigratieachtergrond: de Oezbeekse gitarist Nizam Salimbayev en de Oekraïense zanger/gitarist/bassist Markov Soroka die we kennen van o.a. het geniale Tchornobog en Aureole. De drumkruk wordt bezet door de Amerikaan Shawn Eldridge die ook de drumstokken hanteert bij Abysmal Gates en Death Fortress. Krukh speelt atmosferische en experimentele black die her en der met traditionele elementen uit Oekraïense muziek opgesmukt is. Zo geven serene kerkgezangen het einde van “Горесть” een treurig en plechtstatig karakter mee waardoor het verdriet waar het nummer over handelt nog een extra emotionele geladenheid meekrijgt. Markov heeft ondanks zijn jeugdige leeftijd van 23 jaar een talent voor songwriting en een goed oor voor melodie. Dat uit zich ondermeer in het meer dan elf minuten durende eindepos “Голод” waarin een beklijvende leadgitaar zich over een basis van al dan niet blastende drums drapeert en waarbij de melodie, vlak voor er akoestische gitaren invallen, een gevoel van een zekere berusting uitdraagt. “Бесмысленность” straalt met haar samples van een joelende massa mensen een zekere strijdlust en samenhorigheid uit en bevat een catchy eindriff die het hoofd vlot op en neer doet bewegen. En ook het instrumentale intermezzo “Bтрачений” vertaalt het verloren gevoel perfect middels luidende kerkklokken, samples van regen en onweer en akoestische mineurakkoorden. “Безглуздість!” is een emotioneel geladen existentialistisch black metal-album met een kritische kijk op de wereld. Topper!

JOKKE: 83/100

Krukh – Безглуздість! (Fallen Empire Records 2018)
1. Безглуздість
2. Бесмысленность
3. Bтрачений
4. Горесть
5. Голод

Det Eviga Leendet – Lenience

Het Amerikaanse Fallen Empire Records heeft haar eindoffensief ingezet alvorens het tijdelijke voor het eeuwige in te ruilen. Met de laatste releases die ze op de mensheid loslaten, maakt het label nogmaals duidelijk dat ze de voorbije jaren toch een belangrijke rol hebben gespeeld in het presenteren van (avontuurlijk) undergroundspul. Eén van de laatste stuiptrekkingen is het debuut van het Zweedse Det Eviga Leendet dat de titel “Lenience” meekreeg. De bandnaam is Zweeds voor “de eeuwige glimlach”, misschien een ietwat vreemde naamkeuze (hoewel er waarschijnlijk wel een diepere gedachte achter schuilgaat) aangezien de muziek van het uit Uppsala/Stockholm afkomstige kwintet allesbehalve vrolijk klinkt. Det Eviga Leendet bevindt zich in het atmosferisch black metal-hoekje waarbij emotionele black metal-partijen, progressievere post-metal-melodieën en ambient/noise-interludes als dichte laagjes op mekaar gestapeld zijn en alzo een overheerlijke tiramisu vormen, die echter vrij goed verteert en nergens zwaar op de maag ligt. Door de muziek niet bomvol gekwelde zangpartijen te steken, maar middels instrumentale passages te laten ademen, behoudt het geheel een zekere luchtigheid zonder echter diepgang te missen. “Lenience” werkt gestaag naar een climax toe want “Stellar” en de afsluitende titeltrack zijn dé nummers van de plaat waar alle krachten van de band (beklijvende melodieën, geëmotioneerde screams en strakke blasts) samengebundeld worden en springen er dan ook bovenuit. Na een dik half uur is de koek spijtig genoeg al op en hunkeren we naar meer. “Lenience” behoort tot de betere post-black die we het afgelopen jaar te horen hebben gekregen en zal liefhebbers van het genre die bijvoorbeeld de laatste Deafheaven-plaat té afgrijselijke emo vonden wel kunnen bekoren. Op zich is de post-black van Det Eviga Leendet misschien een ietwat vreemde match met Fallen Empire Records die doorgaans voor obscuurder spul kiezen, maar kwaliteit primeert boven in hokjes te denken. Het is te hopen dat de Zweden na dit teasende debuut snel elders onderdak vinden want dit smaakt naar meer.

JOKKE: 80/100

Det Eviga Leendet – Lenience (Fallen Empire Records 2018)
1. O
2. Ingest
3. Repent
4. Embark
5. Stellar
6. Lenience

Andeis – Servants of the cold night

Over het trio Andeis is niet veel geweten behalve dat de bandnaam en teksten van debuut “Servant of the cold night” in het oud-Gotisch, een uitgestorven Oost-Germaanse taal, geschreven zijn. Dit versterkt dan ook het vermoeden dat we hier met een stel Duitsers te maken hebben. Het materiaal voor deze eerste langspeler werd over een periode van zeventien jaar geschreven door zanger/bassist/keyboardspeler Laignech en drummer Verwoesting. Dat is ook niet verwonderlijk bij het aanhoren van de veelal archaïsche black metal-klanken en aftandse sound die we vijfentwintig minuten lang te verteren krijgen. Om zo lang aan de plaat geschreven te hebben, had ik echter toch wel meer verwacht. De old-school black van “Skalkos blindons nahts” en “Hailag leik” bevindt zich in het oude Gorgoroth en Darkthrone-straatje en laat niets bijzonders horen. Het is pas bij het chaotische en experimentele “Wintrus hailagaizos aggwiþos” dat het trio mijn aandacht weet vast te krijgen door in de anarcha-black allerhande op-de-gemoedsrust-inspelende noise-klanken te verwerken. Drummer Verwoesting heeft hierbij zijn naam niet gestolen want voor precisiedrumwerk of inventieve ritmische accenten zijn we bij hem aan het foute adres. Als een op hol geslagen drilmachine hakt hij immers genadeloos repetitief doorheen de zwarte geluidsbrij. Het contrast met het daaropvolgende, eerder conventionele “Andilausa aƕa azgons” is dan ook groot. “Skauns dauþus” is dan weer een instrumentale keyboard-track zoals we er in ons leven echter al betere gehoord hebben. Hierna volgt met “The black oath” het enige Engelstalige nummer waarvan het me niet zou verbazen dat het een cover is. Ik ben er alleen nog niet uit van welke band dit zou kunnen zijn. “Servants of the cold night” is met haar korte speeltijd en het ontbreken van een eigen identiteit of duidelijk koers maar een mager beestje, zeker na zo’n uitzonderlijk lang creatieproces. Eén van de mindere releases op het nochtans almachtige Fallen Empire Records.

JOKKE: 66/100

Andeis – Servants of the cold night (Fallen Empire Records 2018)
1. Menin daur
2. Skalkos blindons nahts
3. Hailag leik
4. Wintrus hailagaizos aggwiþos
5. Andilausa aƕa azgons
6. Skauns dauþus
7. The black oath

Sainte Marie des Loups – Sainte Marie des Loups

Het door undergroundliefhebbers gerespecteerde Fallen Empire Records houdt het per eind 2018 voor bekeken, maar dat wist u waarschijnlijk al. Alvorens te ontbinden, laat het Amerikaanse label echter nog enkele releases op de mensheid los waaronder het gelijknamige debuut van Saint Marie des Loups. Het label gaf met Chambre Froide reeds eerder een platform aan een anoniem Frans black metal gezelschap en herhaalt dat met Sainte Marie des Loups opnieuw. De nationaliteit is meteen ook het enige dat er te achterhalen valt, voor de rest moeten we het met de muziek stellen en die klinkt allesbehalve verkeerd. Rauwe, ongecompliceerde black metal vormt een klein halfuur lang de hoofdmoot maar tussen de ruwe klanken door vallen ook spookachtige synths op die soms een middeleeuwse toets (“Insolence“) aan het geheel geven, maar in de break halfweg “Progéniture” eerder de spacey (melk)weg opgaan terwijl ze triomfantelijk klonken in opener “La fin de l’hiver“. Verder wordt er in het grimmige “Sermons sanglants” ook met cleane sacraal aandoende vocalen geëxperimenteerd en bevat “Insolence“, mijn persoonlijke favoriet, bijna koorachtige heldere zang. De midtempo tonen van dit nummer doen me denken aan onze landgenoten Moenen Of Xezbeth, maar in andere songs gaat de zweep er tempogewijs meer op. Sainte Marie des Loups zoekt regelmatig het contrast op tussen haar ongepolijste sound en verdoken melodie, steeds rauw maar toegankelijk genoeg voor ongetrainde oren. Of net niet.

JOKKE: 78/100

Sainte Marie des Loups – Sainte Marie des Loups (Fallen Empire Records)
1. La fin de l’hiver
2. Progéniture
3. Sermons sanglants
4. Sainte Marie des Loups
5. Insolence
6. Absurdités et blasphémes

Mahr – Antelux

Gelijktijdig met het zesde hoofdstuk in de Arkthinn saga verschijnt ook het eerste werk van Mahr waarachter onder andere één of meerdere leden van Arkthinn schuil gaan. Beide bands maken samen met het geweldige Voidsphere deel uit van het ПРАВА КОЛЛЕКТИВ ofte Prava Kollektiv. Als vanzelfsprekend komt de cassette uit via Fallen Empire Records, broodheer van dienst voor alle drie de acts. Wat meteen opvalt als de eerste tonen van “Apostasy” uit mijn boxen knallen is dat we een verstikkend geluid te verwerken krijgen waarbij beklemmende gitaarriffs, ratelende computerdrums, esoterische keyboardlagen en ijselijke/wanhopige dierlijke screams het mooi weer maken, al is dat laatste natuurlijk niet zo’n passend woordgebruik in geval van deze gitzwarte duisternis. Enige structuur die als houvast kan dienen bij het afzakken in deze vormloze afgrond is ver te bespeuren. Gelijkenissen met de eerder aangehaalde bands kunnen min of meer opgemerkt worden (de bombastische grandeur en het kosmische van Arkthinn en het dissonante en onnavolgbare van Voidsphere), maar ook met het geniale Skáphe kan er qua verstikkende maalstroom een parallel getrokken worden. Iets meer afwisseling had welgekomen geweest maar voor de rest is dit een ideale soundtrack voor de nachtelijke uurtjes…verwacht alleen nadien niet vredig als een roos in te slapen want deze angstaanjagende tonen kruipen diep onder je vel en creëren een onbehaaglijk gevoel dat je amper loslaat.

JOKKE: 80/100

Mahr – Antelux (Fallen Empire Records 2018)
1. Apostasy
2. Noctaeon
3. Onirism
4. Hypnophobia

Serpents Lair – Perpetual hunger

Het fantastische Fallen Empire Records verblijdde ons recent met een nieuwe worp aan talrijke interessante releases waaronder een nieuwe EP van Serpents Lair waarmee Denmark’s finest drie jaar – en met een heleboel technische vertragingen – na haar geweldige debuutlangspeler “Circumambulating the stillborn” nogmaals keihard toeslaat. De EP is een eerbetoon aan de fundamentele ontologische premisse voor al het leven (“We will all die with dry throats, in attempt to sate the thirst for life. Life is finite, the will to life is infinite” zo horen we in de titeltrack) en een hommage aan de grote pessimist en zijn volger en liefhebbende verrader: de dionysische optimist (zie Nietzsche). Doomier dan voorheen, maar nog steeds zo zwart als de nacht, bekruipt een onbehaaglijk gevoel je wanneer je deze EP tot jou neemt. IJslandse dissonantie, uiteenlopende vocalen (woest, clean, raspend), doomy beukwerk, snerpende solo’s en felle uitbarstingen passen voor het anonieme kwartet allemaal te rijmen binnen één en dezelfde song (zoals we horen in “Din afgrund, min frelse” of “Jouw afgrond, mijn redding” in het Nederlands) wat voor onvoorspelbare wendingen zorgt en het zaakje luisterbeurt na luisterbeurt pittig en interessant houdt. Zo worden in het overwegend snelle “Sepulchral visions” ook nog rituele gezangen en een ingetogen, maar dreigend klinkende, passage toegevoegd. Lekker, heel lekker! Oproep aan Throne Fest: probeer deze band te boeken!

JOKKE: 87/100

Serpents Lair – Perpetual hunger (Fallen Empire records 2018)
1. Perpetual hunger
2. Din afgrund, min frelse
3. Sepulchral visions

Jassa – Incarnation of the higher gnosis

Het Amerikaanse Fallen Empire Records was het afgelopen jaar (samen met het Noorse Terratur Possessions) de voornaamste hofleverancier van oerdegelijke extreme metalplaten. Eén van de laatste releases van 2017 die het label uitbrengt, is de derde langspeler van het Russische Jassa. Sinds “Dark years of dearth” is het geluid van het trio van heidense black geëvolueerd naar een meer blackened death metal georiënteerd geluid, vooral door de diepere zangstijl die frontman Erier sinds voorganger “Lights in the howling wilderness” hanteert in vergelijking met de hogere screams van gitarist Vladimir die ook de vocalen op zich nam ten tijde van het debuut. Maar ook de riffs klinken dieper en zwaarder en ademen meermaals een triomfantelijk gevoel uit. Net zoals op de voorganger vormt de mondharp het meest exotische instrument dat er op “Incarnation of the higher gnosis” te bespeuren valt en dat geeft de muziek van Jassa net dat tikkeltje extra mee. Minpunt is dat drummer Aeargh aan narcisme lijkt te lijden want de drums staan wel erg vooraan in de mix en drukken de riffs in de stevige stukken wat naar de achtergrond. In de titeltrack valt de onderlinge verhouding van de instrumenten echter beter mee, omdat het tempo hier grotendeels lager ligt en deze song meer ademt door de vele atmosferische passages die ingebouwd zijn. “The shadows glide quietly among the trees” bevat naast rituele gezangen en mondharp ook ambient-achtige pulserende beats die de song een militant karakter meegeven. In het riffwerk van de tien minuten durende afsluiter “The invocation of darkness” sijpelen de meeste black metal invloeden door hoewel er ook de nodige technische death metal riffs te horen zijn. De chaotische solo mocht echter achterwege blijven. Best een onderhoudende plaat met een eigen smoelwerk. Na drie kwartier weet “Incarnation of the higher gnosis” dan ook met een bevredigend gevoel af te klokken.