In 2018 werd een zwart gat in mijn hart geslagen toen wijlen Fallen Empire Records aankondigde dat het gedaan was met de leute. Dat nog steeds onverwerkt verlies ging gelukkig gepaard met een Bandcampcompilatie van een tiental nummers, ééntje van elke band waarvan Fallen Empire nog nieuw materiaal zou uitbrengen. Het label, opgevolgd door wat tot voor kort Mystískaos heette maar ondertussen tot Dissociative Visions omgedoopt werd (zijn we nog mee?), introduceerde zodus acts als Acathexis, Guðveiki, Hwwauoch, en ook Det Eviga Leendet. Die laatsten komen nu, vier jaar na hun debuut, op de proppen met een opvolger.

Dat een bandnaam die zich naar “de eeuwige glimlach” vertaalt al apart is haalde Jokke in 2018 reeds aan, maar ook de albumtitels zijn niet wat we doorgaans voor onze neus kregen: na “Lenience” (‘mildheid’) komt “Reverence”, oftewel ´eerbied´. Wanneer je de muziek erbij neemt vallen die puzzelstukjes dan wel weer op hun plaats, want ondanks het feit dat we hier met zwartmetalen geweld van doen hebben slagen de zo-goed-als-onbekenden er toch in een zekere toets aan sereniteit en grandeur in hun composities (én indrukwekkend artwork) te bewaren, maar dan niet van de bomenknuffelende soort..

Op “Lenience” ging de band nog anoniem door het leven, maar voor “Reverence” werd Mare Cognitums Jacob Buczarski ingelijfd. Ditmaal niet om flitsende solo’s voor zijn rekening te nemen, maar puur om als strot te fungeren. Zijn stemgeluid is ondertussen vrij herkenbaar en zijn beheerste screams loodsen ons doorheen de achtendertig minuten aan muziek, verdeeld over zes tracks van compacte lengte, op afsluiter “Yield” na dat op een dikke elf minuten afklokt. Ook instrumentaal ligt Det Eviga Leendet met momenten niet zo ver af van wat Buczarski met zijn soloproject doet, maar dan introspectiever en wat minder virtuoos. Minder virtuoos betekent trouwens niet minder melodieus, want wie er de eerste vrijgegeven single “Retch” op naluistert vindt meteen enkele regelrechte oorwurmen die door de heldere en warme gitaar worden vertolkt. Det Eviga Leendet mag dan wel zeer melodieus uit de hoek komen, wie zich aan rustige muziek verwacht komt bedrogen uit. De roffelende basdrum ratelt vaker wel dan niet, en aan langdurige blastbeatpassages geen gebrek – u hoort het, het tempo ligt consistent vrij hoog.

Die combinatie van veel tremololijnen in combinatie met gestaag beukende drums doet al snel aan het label post-black metal denken, maar ikzelf vind Det Eviga Leendet dan weer te scherp en snijdend klinken om die genreaanduiding van stal te halen, waarbij de bemerking gemaakt mag worden dat de productie gelukkig genoeg ademt en ruimte laat voor een gezellig warm klinkende basgitaar. Waar de parallel wel opgaat is dat Det Eviga Leendet meer op melancholie dan agressiviteit mikt en hiervoor intense en slepende gitaarlijnen voor inzet. Verder overstijgt dit relatief anonieme gezelschap dit label, én daarnaast ook hun debuut. Eens een band waarbij het second album syndrome niet bewaarheid wordt – een verademing!

CAS: 83/100

Det Eviga Leendet – Reverence (Mystískaos 2022)
1. Bloom
2. Visage
3. Retch
4. Estrange
5. Regret
6. Yield