goth | addergebroed

Roadburn zondag 23 april 2017. Compleet in extase door het sublieme optreden van Ulver verlaat ik de grote zaal van 013 en zie aan de Green Room een massa mensen staan kijken naar de performance van Emma Ruth Rundle. Ik steek mijn kop half binnen en wordt nogmaals weggeblazen, ook al zie en hoor ik maar de helft van het laatste nummer van haar setlist. Emma staat moederziel alleen, enkel vergezeld van haar gitaar op het podium en weet een zaal vol bebaarde en getatoeëerde muziekliefhebbers muisstil te krijgen. Meer heeft deze singer songwritster niet nodig om mij en vele anderen te overtuigen. Nadien heb ik het nummer “Real big sky” al minstens honderd keer beluisterd en telkens denk ik terug aan die magische kennismaking. Eens terug thuis ga ik op zoek naar haar werk. Ik schaf in sneltempo haar platen “Some heavy ocean” (2014), “Marked for death” (2016) en de samenwerking met Jaye Jayle getiteld “The time between us” (2017) aan. Het instrumentale album “Electric guitar one” vind haar weg naar mijn collectie later. Ik heb ook aan één noot genoeg om de EP en langspeler van haar voormalige band Marriages aan te schaffen. Dit bleek de verderzetting te zijn van postrock band Red Sparowes, maar die platen stonden reeds in mijn platenkast. De folkgaze van haar band The Nocturnes, doet me dan weer minder. Ik zie de Amerikaanse nadien drie keer live aan het werk en telkenmale weet ze mijn hart en ziel te veroveren of het nu onder begeleiding van haar liveband is of solo. Het knappe aan de liedjes van Emma is immers dat ze ook in hun puurste akoestische vorm overeind blijven en met de nodige beleving gebracht worden. Dat ze er een naarstig werktempo op nahoudt, blijkt uit het feit dat we middels “On dark horses” opnieuw vers werk voorgeschoteld krijgen en dat terwijl de in Louisville gebaseerde zangeres bijna voortdurend op tour is. Emma wordt op deze derde langspeler bijgestaan door drummer en percussionist Dylan Naydon (Wovenhand), bassist Todd Cook (Jaye Jayle) en Evan Patterson ofte mister Jaye Jayle himself op gitaar, piano en zang. De verwachtingen zijn als fanboy natuurlijk hoog, torenhoog. De plaat opent met de eerste single “Fever dreams“, een song over angsten (“A life spent uneasy, in pieces, always in pieces here/ A life rent out completely, release me away from fever dreams.“) waarin invloeden van de goth-folk van labelgenote Chelsea Wolfe doorschemeren. Extreem emotioneel en traag opbouwend naar een meer verheven einde. In “Control” is de reverb alom tegenwoordig waardoor deze song perfect op Marriages’ “Salome” had kunnen staan. In tweede single “Darkhorse” wordt de innemende stem van Emma bijgestaan door een mix van donkere Americana, mineur akkoorden en een goth-grandeur met bovendien veel aandacht voor percussie. Het was het eerste nummers dat voor de nieuwe plaat geschreven werd en als emotionele blauwdruk voor de rest van de nummers gold. “In the wake of weak beginnings, we can still stand high” horen we Emma zingen, een tekstregel die verwijst naar het volharden in de nasleep van een groot trauma. Het eerste trio songs is reeds voldoende om het album te doen slagen en ook de andere nummers weten te overtuigen of het nu een meer intieme song zoals “Races” is of het groots klinkende en meezingbare “Dead set eyes“. Op de tweede helft van de plaat valt “Light song” nog op, een – in tegenstelling tot wat de titel doet vermoeden – donker, psychedelisch en meeslepend nummer waarop Emma vocaal bijgestaan wordt door de zware, intrigerende stem van Evan, tevens vormgever van de plaat én haar man in spe. “You don’t have to cry” sluit af en is misschien wel het meest breekbare en ontroerende nummer van “On dark horses“. Hoewel de “dark horses” symbool staan voor de familiale tragiek, verslavingen en mentale problemen van Emma, schijnt er steeds een hoopvolle boodschap door in haar muziek en teksten. Ik ben er zeker van dat veel luisteraars kracht zullen putten uit deze knappe, pakkende plaat of er een luisterend oor in zullen vinden.

JOKKE: 91/100

Emma Ruth Rundle – On dark horses (Sargent House 2018)
1. Fever Dreams
2. Control
3. Darkhorse
4. Races
5. Dead set eyes
6. Light song
7. Apathy on the Indiana border
8. You don’t have to cry

Mike Hill timmert met zijn Tombs reeds tien jaar aan de highway to hell en leverde met “The grand annihilation” net langspeler nummer vier af. Na de vorig jaar verschenen “All empires fall” EP trok Mike het laken steeds meer en meer naar zich toe waardoor de Amerikaan gerust tot creatief brein en bandleider van Tombs mag gebombardeerd worden. Bovendien is “The grand annihilation” de eerste plaat die via Metal Blade Records verschijnt na een jarenlange samenwerking met Relapse Records. Wie had gehoopt op een verdere uitdieping van de electronica die op de EP in de explosieve mix van post- en black metal geslopen was, is eraan voor de moeite. Tombs maakt immers niet graag twee keer dezelfde plaat en klonk bovendien nog nooit zo afwisselend als op het nieuwe werk. In “Underneath“, “Walk with me in nightmares” en “Saturnalian” worden alle goth en post-punk registers open getrokken en horen we Mike’s voorliefde voor onder andere Bauhaus en Joy Division ontegensprekelijk terug – de ene keer al meer geslaagd dan de andere. De cleane zang die op “Savage gold” voor het eerst opdook, maakt – naast in de twee eerder aangehaalde songs – ook in andere tracks regelmatig het mooie weer, hoewel dat een vreemde woordkeuze lijkt voor de duistere sfeer die de plaat uitademt. Ik hoor de mannen uit Brooklyn nog altijd het liefst bezig als ze vollegaas gaan zoals in de kopstoot “Way of the storm” of opener “Black sun horizon“, dat gaandeweg wel een versnelling lager schakelt en wordt opgefleurd met melodische gitaarleads. Het mid-tempo “Cold” werd als eerste song vrijgegeven, maar klinkt nogal braafjes en ongeïnspireerd en is daardoor één van de mindere tracks op het album. En daar wringt het schoentje want met “November wolves” en “Shadows at the end of the world” staan er nog meer middelmatige mid-tempo en van simplistische riffs voorziene songs op de plaat. En nu we toch kritiek aan het spuien zijn: verander volgende keer eens van grafisch vormgever want wat Thomas Hooper op de laatste twee platen tekende, is echt niet veel soeps hoor! Het feit dat het Metal Blade logo op de bedrukte gewatteerde hoes prijkt, getuigt bovendien van weinig inspiratie. Hoewel ik nog steeds bij het venijnige, allesvernietigende “Winter hours” zweer, bleken de twee voorgaande langspelers echte groeiplaten te zijn. Benieuwd of “The grand annihilation” haar geheimen op termijn ook nog zal prijsgeven.

JOKKE: 77/100

Tombs – The grand annihilation (Metal Blade Records 2017)
1. Black sun horizon
2. Cold
3. Old wounds
4. November wolves
5. Underneath
6. Way of the storm
7. Shadows at the end of the world
8. Walk with me in nightmares
9. Saturnalian
10. Temple of mars