mahr

HWWAUOCH – Protest against sanity

HWWAUOCH, één van de vijf afgezanten van het mythische ПРАВА Коллектив ofte PRAVA Kollektiv, stond net als metgezellen Pharmakeia, Voidsphere, Arkhtinn en Mahr klaar met een nieuwe release voor de 2020 Campaign van het bovenstaande collectief. Interviews zijn niet te vinden, de afkomst of vorige ervaringen van de bandleden zijn één groot raadsel. Het enige dat wel geweten lijkt, is dat de vijf bands onderling bepaalde leden delen. Dat gezegd zijnde, een duik in de krankzinnige en uitermate duistere wereld van “Protest against sanity” dan maar. De langspeler klokt net onder de veertig minuten af, en weet je in die korte tijdspanne te ontnemen van de laatste eenduidige graankorrels perceptie van de realiteit – als we de quasi-onbestaande maar cryptische en ietwat onheilspellende omschrijving mogen geloven. Nog geen drie minuten later schreeuwt de zanger een zoveelste, door demonen getergde gekrijs in je oren, terwijl de gitaarlijnen als de echo van een door roest, botten en hoofdhaar verteerde cirkelzaag door je hoofd gonzen, en geef je alle pogingen om stand te houden tegen dit onaards spektakel van verdoemenis op. Iedereen die bekend is met de band, of het collectief pur sang, wist eigenlijk van te voren dat er geen kans op verlossing was. Belangrijk om aan te halen is hoe HWWAUOCH er ook op deze derde langspeler in slaagt om magistrale en verslavende riffs te schrijven. Je komt voor de rit naar het meest doortrapte gekkenhuis, en je blijft voor de overdaad aan muzikantschap. De opbouwende intensiteit die de band weet op te wekken op de titeltrack en het daaropvolgende “Chemical illusions” werkt zo goed op je in dat ze bijna de krankzinnige sfeer waarmee de hele plaat doordrenkt is, doen vergeten. Bijna. Het intermezzo op “Eternalism” is tegelijkertijd zo beklijvend en bevrijdend dat onderstaande zich stilaan afvraagt of die schemeringen in de uithoeken van zijn perifeer zicht echt zijn, of niet? En waarom praat hij ook alweer in de derde persoon tegen en over zichzelf? Dat huiveringwekkend intermezzo van op het laatste nummer is terug. Tijd om los te laten…

JULES: 88/100

HWWAUOCH – Protest against sanity (Amor fati Productions 2020)
1. Cryptosphere
2. Distorted perception
3. Protest against sanity
4. Chemical illusion
5. Destroyer
6. Eternalism

Mahr – Maelstrom

Iets meer dan een maand alvorens dit hoogst bijzondere jaar 2020 ten einde zal komen, dropt het Prava Kollektiv nog een gezamenlijk bommetje dat menig jaarlijst door mekaar zal schudden, tenminste als je verzot bent op kosmische en/of claustrofobische black metal van het gitzwarte soort. De nieuwe releases van Pharmakeia, Arkhtinn, Voidsphere, Hwwauoch en Mahr worden netjes onder mezelf en mijn collega’s verdeeld, waarbij ik deze Mahr onder de loep neem. Debuut “Antelux” wist ons twee jaar geleden uitermate te bekoren, maar hetzelfde niveau wist men niet door te trekken op de twee navolgende “Soulmare” EP’s die wat te gekunsteld en te lang gerokken overkwamen. Herkansing dus met langspeler nummer twee getiteld “Maelstrom“. Voor de eerst keer zit er wat kleur verstopt in het artwork, namelijk de tonen van ontwerper Maxime Taccardi’s bloed. Zijn stijl is ondertussen uit de duizenden herkenbaar, hoewel dit wel één van zijn mindere ontwerpen is. Wanneer we ons door de nachtmerrieachtige klanken van “Maelstrom” laten onderdompelen, komen we al snel tot de constatatie dat het tempo heel wat bpm opgeschroefd werd, waardoor Mahr in combinatie met wat meer spacey-invloeden een deel richting het geluid van Voidsphere opgeschoven is. Diens “To sense | To perceive“ is trouwens onze persoonlijke favoriet van deze nieuwe batch releases. Mahr klinkt echter veel minder gestroomlijnd dan Voidsphere. “Swirling vortex” is de zwaartse bevalling van de zes nummers. De vocalen gaan hier lekker over the top en de atonale en dissonante riffs doen je tijdens de absoluut gestoorde climax naar adem happen. Niet voor tere zieltjes deze wervelende vortex! Na deze helse rollercoaster lijkt het uit loodzware kosmische deeltjes opgetrokken “Tumult” aanvankelijk voor een rustpunt te zorgen, maar de kilometriek vliegt al snel kort maar krachtig opnieuw een heel stuk in het rood. Met het wat meer getemperde en soms zelfs eerder naar funeral doom neigende “Furor externus” grijpt Mahr meer naar het oudere werk terug. Zo vind ik Mahr ook op zijn best klinken: de computerdrum dendert niet voortdurend als een ratelend typemachien door en er worden ook groovy passages en mid-tempo beukstukken ingebouwd. Met songs die grotendeels tegen de tien minuten afkloppen presenteert Mahr ons opnieuw een verre van gemakkelijk te verteren brok muziek, maar we hadden dan ook niets anders verwacht.

JOKKE: 79/100

Mahr – Maelstrom (Amor Fati Productions 2020)
1. Pandemonium
2. Furor internus
3. Swirling vortex
4. Tumult
5. Furor externus
6. In nomine odii

Pharmakeia – Pharmakeia

Na Mahr, Hwwauoch en Voidsphere is het de beurt aan de vierde (of is het vijfde?) en laatste worp van het recente materiaal dat vanuit het mysterieuze Prava Kollektiv komt. Op de bekende vragen “Wie zijn ze? Wat drijft hen?” moet ik helaas het antwoord schuldig blijven. In tegenstelling tot de andere projecten is Pharmakeia een nieuwe speler en zodoende is dit dus ook het eerste uitgebrachte materiaal onder die noemer. De naam van zowel het project als het album komt uit het Grieks (φαρμακεία) en kan vertaald worden naar ‘tovenarij’, of in modernere termen het gebruik van (geneeskrachtige of psychoactieve) middelen. Vandaar dus ook ons woordje ‘farmacie’. Uiteraard gaat het er bij Addergebroed niet om etymologische lessen te geven, maar het beluisteren van dit debuutalbum laat er weinig twijfel over bestaan welke betekenis aan het project ten grondslag ligt: Pharmakeia klinkt als een paddotrip gone wrong. Dan heb ik het niet over een trip waarbij je na een tijdje even een dip hebt, maar over het soort psychedelische ervaring waarvan je van in den beginne weet ‘shit, dit worden de meest miserabele, mindfucking en verwarrende 6 uur van mijn leven’, terwijl je maar al te goed beseft dat je de rit moet uitzitten. Zo ook krijgen we een benauwende, haast claustrofobische wall of sound van zwaar distorted gitaren die over een zo goed als niet-aflatende stroom uptempo drums heen walsen. Rustpunten? Vergeet het maar. Laaggestemde dissonanten vinden hun weg doorheen de ronkende bas- en ritmegitaarbrij, en vanuit de diepste krochten van de toch relatief heldere mix rijzen ijzingwekkende screams op, die haast moeite hebben om een grijpende hand boven de instrumentale afgrond uit te steken en houvast te vinden. Bij opener “Invoke” horen we rond de drie minuten een riff die ergens doet denken aan Mayhems “Funeral fog”, maar daar houdt de vergelijking met de grootheden dan ook op. Pharmakeia houdt er geen rechtlijnige songstructuren op na en lijkt erop gericht je onder te dompelen in een nietsontziende maalstroom van waanzinnige denkbeelden. Niet voor de tere zieltjes onder ons. En al zeker geen materiaal om op te zetten als je je in andere sferen bevindt. Of net wel?

CAS: 86/100

Pharmakeia – Pharmakeia (Amor Fati Productions 2019)
1. Invoke
2. Worship
3. Calling
4. Request
5. Offer

Mahr – Soulmare I & II

Na de uitstekende nieuwe release van Voidsphere, is Mahr de tweede band uit het Prava Kollektiv die we onder de loep nemen. Deze (Russen?) brengen gelijktijdig twee EP’s uit waarop telkens één kolossale track van twintig minuten prijkt. Over debuut “Antelux” waren we vorig jaar zeer te spreken, dus keken we reikhalzend uit naar deze twee nieuwe worpen. We bijten de spits af met “Soulmare I” en meteen valt op dat het tempo een pak lager ligt vergeleken met het debuut. Geen ratelende drumsalvo’s hier, maar een band die zijn sonische terreur op een doomtempo de kosmos instuurt. Triomfantelijke keyboards en blazers doen de heroïsche en slepende muziek nog grootser klinken en de heldere gezangen, die we tussen de ijselijke screams door te horen krijgen, lijken wel door (gevallen) engelen ingezongen te zijn. Wie denkt dat het tempo later in het monumentale nummer opgeschroefd zal worden, is eraan voor de moeite (tijdens de eerste luisterbeurt had ik reeds een donkerbruin vermoeden dat het snelle werk dan wel voor de tweede EP gereserveerd zou zijn). Hoewel “Soulmare I” enkele pakkende passages bevat (o.a. het reeds besproken sacraal klinkende stuk met cleane zang en de epische melodie die rond de elfminutengrens ingezet wordt) worden de basisriffs net wat te lang uitgemolken om de gehele rit aan de boxen gekluisterd te blijven zitten. Meer afwisseling had welgekomen geweest (dit puntje van kritiek had ik ook voor het debuut) en stiekem bleef ik toch hopen op een snelheidsuitbarsting. Mijn eerder vermelde speculaties bleken gegrond te zijn want in “Soulmare II” wordt het gaspedaal wel regelmatig ingedrukt wat meteen resulteert in een exponentiële toename van de auditieve waanzin die we te horen krijgen. In dit nummer ligt de klemtoon meer op dynamiek (zoals op het debuut) in plaats van op de bezwerende repetitiviteit van “Soulmare I“. Ik kan me wel niet van de indruk ontdoen dat Mahr per se twee nummers van twintig minuten speeltijd wou neerpennen zodat beide EP’s een soort van coherent geheel zouden vormen. Deze aanpak – zoals ook Kollektiv-genoten Arkthinn toepassen – resulteert spijtig genoeg in twee songs die mij niet van start tot finish weten te boeien. Meer focus op het daadwerkelijk afleveren van een sterk nummer zou moeten primeren over songlengte jongens. De band zal dit waarschijnlijk wel contesteren en beweren dat ze steeds vanuit de opzet van een ‘song’ vertrekken, wat misschien ook wel een foute woordkeuze is voor dergelijke structuurloze en moeilijk behapbare brok muziek. Op deze EP’s resulteert dat – naast de adembenemende en overrompelende passages die er gelukkig nog steeds zijn – echter ook in overbodige vulling. De scores vallen dus net wat lager uit dan de ‘acht’ die “Antelux” te beurt viel.

JOKKE: Soulmare I: 77/100 – Soulmare II: 73/100

Mahr – Soulmare I & II (Prava Kollektiv/Amor Fati Productions 2019)
1. Soulmare I
2. Soulmare II

Voidsphere – To exist | To breathe

Het lijkt wel of de jongens (en meisjes?) van het Prava Kollektiv jaarlijks op schrijf- en musiceerkamp gaan, want vier van de vijf bands die onderling ook leden delen (Voidsphere, Mahr, Pharmakeia en Hwwauoch) brengen gelijktijdig nieuw werk uit. Enkel Arkhtinn mocht niet meespelen deze keer. Momenteel zijn ze enkel maar op cassette en digitaal te verkrijgen, maar Amor Fati brengt de releases later ook nog op CD en vinyl uit. Voor elk wat wils dus. We trappen af met Voidsphere dat haar derde plaat op drie jaar tijd uitbrengt. Zoals de bandnaam aangeeft, draait het bij deze band louter en alleen rond het opzoeken en aanbidden van de Grote Leegte. Naar gewoonte prijkt het Groot Gapend Gat in één of andere vorm in al haar glorie op de hoes en om de tradities volledig in ere te houden, telt “To exist | to breathe” twee nummers die telkens flirten met de twintigminutengrens en een bepaalde toestand van de Grote Leegte in een sonische vorm gieten. Intergalactische maalstroomblack en kosmische ambient (hoewel iets minder prominent aanwezig dan op “To await | To expect“) gaan hand in hand en creëren een vacuüm dat je moedwillig meesleurt. Gitaarleads scheuren als sirenes door de kosmos, ijle screams doemen uit het niets op en verdwijnen weer in de massa en de toetsen trekken de verstikkende chaos open en geven de muziek een ruimtelijk, open karakter waarbij de grenzen vervagen. Op andere momenten werken de repetitieve riffs en drumpartijen dan weer een hallucinerend gevoel op. Er zijn weinig bands waarvan de bandnaam zo doeltreffend de muziek weet te capteren. Voidsphere is er zo één.

JOKKE: 83/100

Voidsphere – To exist | To breathe (Prava Kollektiv/Amor Fati Productions 2019)
1. The void exists
2. The void breathes

Voidsphere – To await | To expect

Net zoals het coverartwork van het vorig jaar verschenen “To call | To speak” beschrijft de hoes van het nieuwe “To await | To expect” perfect het gevoel dat je krijgt door Voidsphere’s muziek te absorberen: de kosmische black metal wervelwind zuigt je immers als het ware mee in een zwart gat. Net zoals Mahr, Arkhtinn en Hwwauoch maakt Voidsphere deel uit van het Prava Kollektiv en wisselen de bands onderling leden uit. De muziek van het Frans/Amerikaanse Voidsphere leunt dicht aan bij die van Arkhtinn, maar klinkt net iets minder monotoon dan diens nieuwste worp “最初の災害“. De kosmische black schiet – aangedreven door een niet aflatende drumwervelwind – als een raket doorheen de geluidsmuur de ruimte in waarbij de riffs en keyboards een galactische grandeur creëren. In tegenstelling tot Arkthinn is de ambient meer in het geheel verweven en de vocalen vormen een additionele abstracte laag op de achtergrond. Een band als Darkspace is natuurlijk ook nooit veraf. Twee nummers die je veertig minuten lang meevoeren op een intergalactische roetsjbaan. Gewoonweg zalig.

JOKKE: 85/100

Voidsphere – To await | To expect (Fallen Empire Records/Amor Fati Productions 2018)
1. To await
2. To expect

Hwwauoch – Hwwauoch

De bandnaam en titel van deze plaat klinken als een kreet die je slaakt nadat je met je blote voeten op een rondslingerend legoblokje bent gestapt. Maar ik kan me evengoed inbeelden dat de doorsnee muziekliefhebber deze kreet ook uitroept na het aanhoren van de waanzin die we hier een half uur lang voorgeschoteld krijgen. De band maakt deel uit van het Prava Kollektiv waartoe ook Arkhtinn, Voidsphere en Mahr behoren. Dat belooft met andere woorden veel goeds. Hwwauoch grossiert in beklemmende en verstikkende dissonantie die de grenzen van de waanzin opzoekt en geen ruimte laat voor enige subtiliteiten. Blut Aus Nord duikt aan het einde van “Ad extirpanda” en in “Emanations of forgotten futures” als referentiepunt op maar Hwwauoch gaat doorgaans nog een stapje verder in het produceren van next level onnavolgbare herrie. Op vocaal vlak valt er heel wat te beleven: hoge hysterische kreten die eerder in het depri-hoekje of bij een band als Cepheide te situeren zijn, lage grommende zang en we ontwaren her en der ook rituele gezangen. De (a-)muzikale extravagantie wringt zich doorheen een labyrint aan geluiden in alle richtingen waarbij een ongemakkelijk gevoel zich van de luisteraar meester maakt. Afsluiter “Thou shalt feed the ergosphere” grossiert in claustrofobische noise en psychedelische zwartgalligheid die je met allerhande psychosomatische aandoeningen opzadelen. Doorheen de donkere waas aan verschrikkingen schijnen echter ook melodieuze accenten door, maar je moet goed luisteren en zoeken. Iets wat voor het gros van de mensheid geen gemakkelijke opgave zal zijn. Dit is het soort audio-waanzin waar Fallen Empire Records een patent op leek te hebben. Het Duitse Amor Fati regelt de fysieke releases. Sterk werk.

JOKKE: 81/100

HWWAUOCH – HWWAUOCH (Fallen Empire Records/Amor Fati Productions 2018)
1.Three phantoms, one heart
2. Ad extirpanda
3. Extinction & enlightenment
4. Emanations of forgotten futures
5. Thou shalt feed the ergosphere