mayhem

Pharmakeia – Pharmakeia

Na Mahr, Hwwauoch en Voidsphere is het de beurt aan de vierde (of is het vijfde?) en laatste worp van het recente materiaal dat vanuit het mysterieuze Prava Kollektiv komt. Op de bekende vragen “Wie zijn ze? Wat drijft hen?” moet ik helaas het antwoord schuldig blijven. In tegenstelling tot de andere projecten is Pharmakeia een nieuwe speler en zodoende is dit dus ook het eerste uitgebrachte materiaal onder die noemer. De naam van zowel het project als het album komt uit het Grieks (φαρμακεία) en kan vertaald worden naar ‘tovenarij’, of in modernere termen het gebruik van (geneeskrachtige of psychoactieve) middelen. Vandaar dus ook ons woordje ‘farmacie’. Uiteraard gaat het er bij Addergebroed niet om etymologische lessen te geven, maar het beluisteren van dit debuutalbum laat er weinig twijfel over bestaan welke betekenis aan het project ten grondslag ligt: Pharmakeia klinkt als een paddotrip gone wrong. Dan heb ik het niet over een trip waarbij je na een tijdje even een dip hebt, maar over het soort psychedelische ervaring waarvan je van in den beginne weet ‘shit, dit worden de meest miserabele, mindfucking en verwarrende 6 uur van mijn leven’, terwijl je maar al te goed beseft dat je de rit moet uitzitten. Zo ook krijgen we een benauwende, haast claustrofobische wall of sound van zwaar distorted gitaren die over een zo goed als niet-aflatende stroom uptempo drums heen walsen. Rustpunten? Vergeet het maar. Laaggestemde dissonanten vinden hun weg doorheen de ronkende bas- en ritmegitaarbrij, en vanuit de diepste krochten van de toch relatief heldere mix rijzen ijzingwekkende screams op, die haast moeite hebben om een grijpende hand boven de instrumentale afgrond uit te steken en houvast te vinden. Bij opener “Invoke” horen we rond de drie minuten een riff die ergens doet denken aan Mayhems “Funeral fog”, maar daar houdt de vergelijking met de grootheden dan ook op. Pharmakeia houdt er geen rechtlijnige songstructuren op na en lijkt erop gericht je onder te dompelen in een nietsontziende maalstroom van waanzinnige denkbeelden. Niet voor de tere zieltjes onder ons. En al zeker geen materiaal om op te zetten als je je in andere sferen bevindt. Of net wel?

CAS: 86/100

Pharmakeia – Pharmakeia (Amor Fati Productions 2019)
1. Invoke
2. Worship
3. Calling
4. Request
5. Offer

Eternity – To become the great beast

“To become the great beast” van het Noorse Eternity – er lopen wel meer gelijknamige bands op onze aardkloot rond – is een album dat maar liefst dertien jaar na debuut “Bringer of the fall” verschijnt. Frontman en oprichter Evighet beschouwt het dan ook als zijn levenswerk en zoals zijn alias aangeeft, heeft het dus een eeuwigheid geduurd om de opvolger wereldkundig te kunnen maken. Eigenaardig is dat vijf van de tien nummers op “To become the great beast” ook al op een gelijknamige demo uit 2015 prijkten. En nog merkwaardiger is dat de Noor een hele resem mooie namen rond zich heeft kunnen verzamelen. Zo horen we Blasphemer (Vltimas, Aura Noir, ex-Mayhem) op basgitaar terug en bestaat de rest van de band uit leden van Nocturnal Breed en Den Saakaldte. Ook Brynjard Tristan (ex-Dimmu Borgir, ex-Old Man’s Child) komt nog een nummertje meebrullen. De tien nummers die de revue passeren laten een kwalitatief en doordacht ietwat schel Scandinavisch black metal-geluid horen waarbij het duidelijk mag zijn dat er vakmanschap aan te pas is gekomen (mag ook wel als je zo lang aan een album zit te sleutelen). Evighet heeft duidelijk een voorliefde voor het snelle werk want er wordt goed gas gegeven en de tremolo-riffs volgen mekaar in een moordend snel tempo op. Wel opletten geblazen dat het niet te eentonig wordt jongens! Tragere nummers zoals “In subspecies aeterna” en “Nine magic songs” zijn dus welgekomen. Eternity laat geen moment iets vernieuwend horen maar dat vinden we in dit geval helemaal niet erg. Er komen geen tierlantijntjes zoals keyboards, akoestische gitaren, samples of dergelijke aan te pas en op vocaal gebied valt er eveneens geen hocus pocus te horen, maar een doelgerichte verbeten scream. Met het oude werk van de band was ik niet bekend, maar “To become the great beast” is een schot in de roos. Was ook wel deels te verwachten als je weet dat een man als Blasphemer hier zijn medewerking aan verleent.

JOKKE: 81/100

Eternity – To become the great beast (Soulseller Records 2019)
1. Sun of hate
2. Bringer of the fall
3. Te nostro deum sathanas
4. If I ever lived
5. Horror vacui
6. In subspecies aeterna
7. To become the great beast
8. Violator
9. Empire
10. Nine magic songs

Gaahl’s Wyrd – GastiR – Ghosts invited

Kristian Eivind Espedal is beter bekend als “Gaahl”. Sommige mensen zullen hem waarschijnlijk wel kennen van Gorgoroth of Godseed, maar meer zullen hem wellicht voor het eerst echt hebben gezien in de documentaire “A headbanger’s journey“. Zijn rijzige, stoïcijnse voorkomen is sindsdien semi-legendarisch binnen bepaalde kringen. Helaas vertaalt zich dat, volgens mij, niet in spectaculaire muzikale prestaties. Het debuutalbum “GastiR – Ghosts invited”  is een amalgaam van black metal stijlen dat zeker niet slecht is, maar ook nergens echt indruk op me weet te maken. Er zijn elementen van al Gaahls’ vorige bands en projecten, waaronder ook wat folk, maar niks springt er echt uit. De riffs zweven tussen traditionele black, pagan en thrash terwijl de stem wisselt tussen screams, clean gezang en parlando. De vocalen zijn trouwens over het algemeen best in orde, maar nu ook niet indrukwekkend te noemen en op sommige plaatsen zelfs wat vals. De moderne, maar niet gelikte, productie is prima en het nogal knullige foto-artwork past ergens ook wel, maar voor mij voelt het allemaal wat flauw aan. Misschien ligt het eraan dat dit een eerste release is en de muzikanten elkaar nog wat moeten vinden, maar gezien Gaahl toegang heeft tot toch wel een hoop talent, had er eventueel wel wat beters in gezeten. Hoe dan ook lijkt de band wel relatief hoge ogen te gooien met de release, gepromoot door een Europese tournee met Mayhem. Fans van de man of echte black metal groupies kunnen dit gerust aanschaffen. De iets meer kritische mens, zou toch best eerst eens goed luisteren vooraleer tot een koop over te gaan.

Xavier: 70/100

Gaahl’s Wyrd – GastiR – Ghosts invited (Season Of Mist 2019)
1. Ek erilar
2. From the spear
3. Ghosts invited
4. Carving the voices
5. Veiztu hve
6. The speech and the self
7. Through and past and past
8. Within the voice of existence

Ravenzang – Uit een duister verleden

The past is alive! Het is een populaire hashtag op social media, ontleend aan Mayhem’s “Pagan fears” nummer, om black metal te omschrijven die teruggrijpt naar de gloriedagen van het genre. De zwarte klanken die het Nederlandse Ravenzang produceert, vallen eveneens onder deze noemer te categoriseren. In de vorm van “Uit een duister verleden” (“From the dark past” iemand?) presenteert het duo ons haar eerste langspeler waarop, naast herwerkingen van de zes nummers die op de demo’s “Ravenzang” (2017) en “Terugkeer der tirannie” (2018) prijkten, met “Woud der schaduwen” ook één nieuw nummer te bespeuren valt. Ondanks het feit dat we de naam Mayhem twee keer hebben laten vallen, hebben deze legendarische Noren niet veel van doen met Ravenzang en diens in het Nederlands vertolkte black. De heren Vaal (zang en drum) en Imperiosus (gitaar) halen de mosterd eerder bij oude-Darkthrone en Nargaroth. De punkish black metal-klanken zijn – op heel subtiele keyboards in “Woud der schaduwen” na – van alle franjes ontdaan maar weten toch tot de kern van de zaak door te dringen hoewel het naar het einde van de plaat toe wel wat eentonig begint te worden. Goede zaak dat “Uit een duister verleden” er na een half uurtje dan ook opzit zodat verveling wordt tegengegaan. Dit is natuurlijk allemaal al een triljoen keer eerder gedaan – soms beter, soms slechter – maar de puristen moeten Ravenzang zeker eens uitchecken.

JOKKE: 72/100

Ravenzang – Uit een duister verleden (New Era Productions 2019)
1. Bloed onder volle maan
2. Sterbend licht
3. Verzet van de Falwaz
4. Terugkeer der tirannie
5. Heilweg
6. Woud der schaduwen
7. Hellevorst

Devastators Of The Sun – A tribute to Katharsis

Mayhem, Darkthrone, Emperor, Burzum, Enslaved, Bathory, Satyricon, Immortal, … zowat alle grote jongens uit de black metal-scene werden reeds geëerd met een tribute. Nu is het de beurt aan het Duitse Katharsis, een minder bekende band voor het grote publiek maar wel één die met haar primitieve, morbide en chaotische old school black een onuitwisbare nadruk heeft nagelaten op tal van bands die dieper in de underground resideren. Het Spaanse Bile Noire en het Duitse No Return namen het initiatief en brengen de compilatie geheel volgens de old school tradities op tape uit. Katharsis werd in 1994 opgericht en vijftien jaar later verscheen met “Fourth reich” diens laatste wapenfeit. De meeste bands die aan het eerbetoon meewerkten plukten songs van de drie langspelers. “666” uit 2000 is vertegenwoordigd met vier songs, “Kruzifixxion” uit 2003 met twee stuks en het (voor velen) magnus opus “VVorldVVithoutEnd” uit 2006 met twee nummers. The Order of Appollyon en Balmog kozen voor nummers van de “Fourth reich” EP (mijn persoonlijke favoriete Katharsis-release) en Délirant en The Reptillian Session gingen voor meer obscuur werk in de vorm van respectievelijk “Shine beyonde” van de split met Black Witchery en “A.R.I.I.O.T.H.“, een uitstekend nummer dat verscheen op Blut & Eisen’s “Tormenting legends II” sampler en mij voorheen onbekend was. Meer dan een uur lang worden de Duitse helden door bekende en minder bekende acts geprezen waarbij geen enkele échte uitschuiver te bespeuren valt. Enkel Balmog’s sound is wat iel en dunnetjes en Nexul neigt voor mij persoonlijk wat te veel richting war metal. De hoogtepunten worden aangebracht door onze landgenoten LVTHN (die eerder ook al “666” coverden) en een solide versie van het sublieme “VVytchdance” neerzetten waarbij de zanger een sterke beurt maakt en het voor mij onbekende Velo Misere dat “Thy horror” uitvoert en hierbij vrij dicht bij het origineel blijft. Hetzelfde geldt voor Black Fucking Cancer en hun bevlogen aanpak van “Shine beyonde”, wat natuurlijk ook gewoon een retevet nummer is. Ook Shrine Of Insanabilis weet de unieke Katharsis-atmosfeer perfect te capteren in haar uitvoering van “Painlike paradise” en The Order of Apollyon voegt een death metal-randje toe aan “Eucharistick funereall“, nog zo’n Katharsis klassieker. Alleen spijtig dat niemand voor “So nail the hearts” koos. Prima compilatie die Katharsis alle eer aandoet!

JOKKE: 82/100

Devastators Of The Sun – A tribute to Katharsis (Bile Noire/No Return 2019)
1. Acedia Mundi – 666 (Hohelied Der Wiedererweckung)
2. Veter Daemonaz – Lunar castles (Harvest)
3. Velo Misere – Thy horror
4. Délirant – Shine beyonde
5. Black Fucking Cancer – Kross fyre
6. The Order of Apollyon – Eucharistick funereall
7. Nexul – Raped by demons / Luziferion
8. The Reptilian Session – A.R.I.I.O.T.H.
9. Shrine of Insanabilis – Painlike paradise
10. LVTHN – VVytchdance
11. Balmog – The ris(inn)ing koronation

LVTHN/Häxenzijrkell – Split

De nacht van 30 april op 1 mei wordt ook wel Walpurgisnacht genoemd. Het is een van oorsprong Europees voorchristelijk feest dat gericht is op vruchtbaarheid en op de dunne scheidingslijn tussen leven en dood. Vooral heidenen en wicca’s hechten veel betekenis aan Walpurgisnacht en het Duitse volksgeloof wilde dat in deze nacht de boze geesten vrij spel hadden en er een heksenbal plaatsvond. Walpurgisnacht werd vooral door Goethes “Faust II” (1832) sterk gemythologiseerd. Vanwaar deze Wikipediaanse uiteenzetting hoor ik u denken? Walpurgisnacht laatstleden was immers ook de releasedatum van een split tussen onze landgenoten LVTHN en hun Duitse labelcollega’s Häxenzijrkell. De samenwerking tussen beide black metal-bands werd middels een 10 inch met exclusief materiaal voor het nageslacht vastgelegd. Onze klinkerloze beeldenstormers brachten twee nummers aan waarvan één coversong, namelijk Mayhem’s “Pure fucking armageddon“. Aangezien ze in het verleden ook al hun versie brachten van Katharsis’ “666” had ik eigenlijk een meer obscure keuze verwacht dan dit vrij voor de hand liggende nummer waarvan de uitvoering niets speciaals is. Het zal wel voor de jol geweest zijn. “The spirit of the flesh in the flesh of the spirit” is een nummer dat eveneens stamt uit de opnamesessies van de “Eradication of nescience” plaat en de “The spider goddess” EP. De vrij monotone en repetitieve riffs liggen in het verlengde van deze laatste release en samen met de gortdroge screams van zanger ZD hoor je meteen dat LVTHN hier aan het werk is. Het nummer wisselt snelle passages af met eerder black ’n roll gestuurd gitaargeweld wat dan weer goed aansluit bij de coversong. Gitarist DS poogt steeds een gevoel van onbehagen in zijn riffs te leggen en slaagt daar ook nu weer in. Het Duitse duo Häxenzijrkell komt middels deze split voor de eerste keer aan bod op Addergebroed hoewel de eerdere EP’s en demo in mijn collectie gehuisvest zijn. Bij onze oosterburen ligt de nadruk vooral op atmosfeer. Vocalen worden schaars ingezet tijdens het acht minuten durende “Blutsabbat” maar dat wordt naar goede gewoonte opgevangen door het veelvuldig gebruik van samples, deze keer uit “Cry of the Banshee” een uit 1970 stammende horrorfilm van Gordon Hessler rond een heksenjager. Vandaar waarschijnlijk ook de specifiek gekozen releasedatum. Ondanks de archaïsch klinkende, monotone en minimalistische riffs en de dunnere sound vergeleken met LVTHN’s bijdrage, ademt het nummer een vervreemdend en mysterieus sfeertje uit. Vette band toch!

JOKKE: 82/100 (LVTHN: 80/100 – Häxenzijrkell: 84/100)

LVTHN/Häxenzijrkell – Split (Amor Fati Productions 2019)
1. LVTHN – The spirit of the flesh in the flesh of the spirit
2. LVTHN – Pure fucking armageddon (Mayhem cover)
3. Häxenzijrkell – Blutsabbat

Vltimas – Something wicked marches in

All-star bands, het is – naar mijn mening – vaak een hol fenomeen. Soms kan het echter de moeite zijn om aan te horen. Zo is het bij Vltimas, het zielenkind van David Vincent (ex-Morbid Angel, I am Morbid, Genitorturers, …), Blasphemer (ex-Mayhem, Aura Noir, …) en Flo Mournier (Cryptopsy, …). Hoewel niemand ondersteboven zal zijn van de nogal brave mix van metalen stijlen, is “Something wicked marches in” een erg aangename plaat als je van lift-muziek metal houdt. Nergens bekennen de heren enige sub-cultuur kleur of voorliefde voor een bepaald genre, behalve misschien voor de geliefde mid-tempo uitspattingen van het inmiddels erg teleurstellende Morbid Angel. Toch is het een erg interessante plaat die misschien wel symbool kan staan voor grensoverschrijding van de metalcultuur. Goed in het gehoor liggende poppy structuren maken de death en thrash – bij gebrek aan betere omschrijving – een ideale luisterbeurt voor de metalfan die niet per se een nichespektakel wil. De sterke performance van “I am Morbid” indachtig, kan ik het niet helpen dat ik het idee heb dat dit de uiteindelijke, betere ontwikkeling is van Morbid Angel.

Xavier: 82/100

Vltimas – Something wicked marches in (Season Of Mist 2019)
1. Something wicked marches in
2. Praevalidus
3. Total destroy!
4. Monolilith
5. Truth and consequence
6. Last ones alive win nothing
7. Everlasting
8. Diabolus est sanguis
9. Marching On