post-black

Dysylumn – Cosmogonie

Het Franse Dysylumn is misschien voor velen nog een goed bewaard geheim, maar de nieuwe ambitieuze derde langspeler “Cosmogonie” zal daar ongetwijfeld verandering in brengen, wand de post-black die het duo Sébastien Besson (zang en snaren en verder actief bij Abyssal Vacuum en Ominous Shrine) en Camille Olivier Faure-Brac (drums en allesdoener bij Y | I | Y) hier anderhalfuur (!) laat horen, kan zeker een breder publiek aanspreken. De muzikale voorbereiding voor dit in drie delen (“Apparition“, “Dispersion” en “Extinction“) opgesplitste verhaal nam twee jaar in beslag en vormt een mooie kers op de taart die ter ere van hun tienjarig bestaan wordt opgediend. De thema’s die Dysylumn op de drie schijfjes (CD of vinyl; aan u de keuze) onderzoekt zijn de creatie van het alles vanuit het onmetelijk niets (blijft een hip thema), de vorming van de oorspronkelijke chaos die beetje bij beetje de concretisering van de elementen vormt en dezelfde elementen die zich verspreiden in een oneindige ruimte totdat ze uitsterven. Ervaring en verkennend werk werden reeds opgedaan op de voorgangers “Conceptarium” (2105) en “Occultation” (2018). “Cosmogonie” laat geen verrassingen horen, maar een verdere fine-tuning van het recept van de heren: spectaculair tremelo riffwerk, dynamische drumpartijen die de gitaarstructuren nauwlettend volgen, tussen rauwe, diepe, heldere en schorre stemgeluiden alternerende zang en breed uitwaaierende gitaarleads die de post-black stempel rechtvaardigen. Hoogtepunten zijn wat mij betreft “Apparition III” dat ons, na zijn wat makke voorganger, wel plots terug bij de les houdt met diens erg aanstekelijke, haast positieve vibes uitstralende melodieën en sterke spanningsopbouw en ook “Dispersion II” weet elke luisterbeurt opnieuw te beklijven met diens door merg en been piercende gitaarleads. Het doomy slepende “Extinction II” zalft onze ziel dan weer na het wat agressievere “Extinction I“. Om ons 81 minuten lang aan de boxen gekluisterd te houden wordt er echter wel wat te weinig afwisseling geboden. Op zich zit elk nummer goed in mekaar, want er is duidelijk over flow, dynamiek en songstructuur nagedacht, maar op dergelijke massieve langspeler had ik verwacht dat Dysylumn toch net wat meer out of the box zou denken. Maar dat is dan ook meteen de enige kanttekening die ik bij “Cosmogonie” maak. Voer voor fans van het bejubelde/verguisde (schrappen wat niet past) Gaerea, Dirge, Ovtrenoir, Neurosis en aanverwanten.

JOKKE: 82/100

Dysylumn – Cosmogonie (Signal Rex 2020)
1. Intro
2. Apparition I
3. Apparition II
4. Apparition III
5. Dispersion I
6. Dispersion II
7. Dispersion III
8. Interlude
9. Extinction I
10. Extinction II
11. Extinction III
12. Outro

Núll – Entity

De zomer lijkt finaal tot een einde te komen. De wolken zijn niet meer weg te denken, de lucht is grauw en grijs, en het wordt weer vroeg donker. In IJsland daarentegen, is het nooit écht zomer. De dagen zijn gewoon ontiegelijk lang – het is drie uur donker op de langste dag van het jaar. Wat dat met een mens doet, kan Núll je wel vertellen. De band, opgebouwd uit leden van Misþyrming, Carpe Noctem en Naðra, wist Nietzsche’s hamer met zijn debuutplaat “Null & Void” slopend traag tegen je hersenpan te mikken. Zes jaar later staan de heren dan toch klaar met opvolger “Entity”, op het machtige Ván Records. De band speelt nog steeds depressieve en met sludge- en post- doorspekte black metal, alleen doen ze het gevatter en met meer gevoel voor richting. Ik las dat er volgens sommigen heel veel doom aanwezig is in het geluid, maar dat dekt de lading naar mijn bescheiden mening niet echt. De atmosfeer staat centraal, de riffs doen je volledig in je eigen gedachten verdwijnen. Ze zijn vlijmscherp en snijden je huid schijnbaar doelloos open maar bezitten tegelijkertijd een onaardse, helende werking. Núll is verre van dood – al maakt hen dat ontzettend weinig uit. Het nihilisme dat op deze plaat werd vastgelegd, gebrouwen in de diepste krochten van het eiland en gedistilleerd in de vaten van “het nieuwe normaal”, weegt door. ‘t Voelt bijna aan als een fysieke entiteit, die zwelgt, schrokt, en verteert. Het manifesteert zich zorgeloos als een zwart gat in onze allesomvattende kosmos. Je hoort het in de ijzige, fuzzed-out gitaarlijnen, in de hypnotiserende ritmesectie en misschien nog het hardst in de van alle menselijkheid ontwrichte vocalen. S.S. zingt, schreeuwt, krijst en ijlt een heel indrukwekkend palet bij elkaar, en weet de thematische tragiek van “Entity” zo ontzettend mooi vast te leggen. De quasi-Polka van “Reduced beyond the point of renewal” bijt zich vast in je hoofd en blijft zitten tot lang nadat de laatste noten van deze tweede langspeler zijn vervlogen. “Entity” is in zijn totaliteit niet vernieuwend, zelfs niet opvallend. Wél weet de plaat moeiteloos te fascineren, en slaat hij zonder slag of stoot in zijn opzet: je leven van alle doelmatigheid en vreugde ontvreemden. Núll weet de monotonie die een kruisbestuiving als die in IJsland onherroepelijk teweegbrengt op hun geheel eigen manier te doorbreken, en daar ben ik ze alvast heel erg dankbaar voor.

JULES: 84/100

Núll – Entity (Ván Records, 2020)
1. None
2. Reduced beyond the point of renewal
3. Grasping the outer hull of the tangible
4. (em)Pathetic
5. Conjoin the vacuous
6. An idiosyncratic mirage

Ande – Vossenkuil

Ook al schrijf je reeds enkele jaren voor een underground metalblog die heel wat aandacht aan de scene van eigen bodem schenkt, toch kan je plots nog op een onontgonnen band stoten. Ande is er zo één. Het is het geesteskind van Jimmy Christiaens en met “Vossenkuil” is de Limburger al aan zijn derde langspeler toe. Hoe kan het in godsnaam dat we dan nu pas kennismaken met dit éénmansproject? Ook de platenmaatschappijen zijn zich blijkbaar nog niet bewust van dit Ande want vooralsnog wordt zijn muzikale output in eigen beheer uitgebracht. Nadat de ambient aanvangsklanken de toon gezet hebben, volgt met “Nachtwandeling” het eerste échte nummer en met een speeltijd van meer dan acht minuten ook meteen de langste compositie en een knappe binnenkomer. Op deze nocturnale tocht worden we vergezeld van atmosferische black met post-inslag en enkele melodieuze leadpartijen en subtiele glimmende toetsen die ons bij de hand nemen en doorheen de duisternis leiden. Het daaropvolgende “Beverdansen” laat meteen al een ietwat ander geluid horen. Het tempo ligt lager, er passeren verhalende heldere vocalen en de riffs zijn minimalistischer van opzet. Het melancholische nummer is tevens opener van geest en gevoel en er waart een vleugje second wave black metal door. Met “Eeuwig vuur” had ik opnieuw een opflakkering qua intensiteit verwacht, maar het tegendeel is waar. Jimmy gaat hier volop voor ingetogen atmosfeer met cleane gitaren, subtiele percussie, heldere zang (hoewel hij ook zijn raspende stem bovenhaalt) en meewoedige gitaren die een heuse shoegaze/post-rock sfeer neerzetten. Met “De hutten” en diens meerdere blastbeatpartijen neemt de muzikant een U-turn qua venijnigheid en hoewel de drums regelmatig ook voor een meer swingende beat zorgen, vind ik dit nummer maar doorsnee klinken. De monotone en clichématige gitaarlead die we op het einde nog voorgeschoteld krijgen, kan daar spijtig genoeg niet veel meer aan veranderen. Hierna is het tijd voor een cover van ons eigenste Lugubrum. Ande koos voor “Mijn koninkrijk van groen” dat op “Gedachte & geheugen” uit 1997 prijkt. Aan dit oorspronklijk slepende repetitieve nummer dat heel wat keyboards bevat, voegde Jimmy een mooie opbouw toe die gaandeweg tot een melodieuze finale openbloeit. Hierdoor past het nummer wonderwel tussen het eigen materiaal. In “Sneeuw op het meer” wordt opnieuw een brug gelegd tussen traditionele black metal en een meer atmosferische, natuurgedreven aanpak zoals we die ook bij een band als Fen horen. “Vossenkuil” kreeg door Jimmy een einde aangemeten dat is opgetrokken uit minimale dromerige ambient die overgaat tot dreunende akoorden en dit enkel ondersteund door een minimalistische beat. Wanneer de drums eerder op het album volle gas gaan, hebben ze een punchy sound meegekregen ook al zijn ze geprogrammeerd. Ondanks de soms clichématige basisriffs, heeft Jimmy wel een goed oor voor melodieën die gevoelens gaande van neerslachtigheid en melancholie tot een voorzichtig sprankeltje hoop uitdragen. Hoewel het volop zomert, wist Ande me toch een kleine driekwartier lang een herfstgevoel aan te meten. “Vossenkuil” laat heel wat progressie horen vergeleken met diens meer depressieve voorganger “Het gebeente” uit 2017 en is een mooi visitekaartje geworden dat een label als Immortal Frost Productions toch overstag zou moeten krijgen.

JOKKE: 78/100

Ande – Vossenkuil (Eigen beheer 2020)
1. Aanvang
2. Nachtwandeling
3. Beverdansen
4. Eeuwig vuur
5. De hutten
6. Mijn koninkrijk van groen (Lugubrum cover)
7. Sneeuw op het meer
8. Afsluiting

Ayr – The dark

Negen jaar lang hebben we er op moeten wachten, maar na de geweldige derde EP “Nothing left to give” uit 2011 – die titel leek dus haast profetisch – slaat het Amerikaanse, uit North Carolina afkomstige, Ayr eindelijk terug. Het is meteen ook hun eerste langspeler geworden. Nadat de evocatieve akoestische tonen van het inleidende “Origins in descent” wegebben, maken de heren Rick Contes (zang, gitaar en toetsen en daarnaast ook actief bij Worsen en Raw Hex) en drummer Randall Flagg (bij dezelfde orkestjes actief) met het meer dan tien minuten durende “Where all light dies” meteen duidelijk dat er, ondanks de jarenlange stilte, niet veel gesleuteld werd aan hun post-black metal sound. Het tempo schiet als een spervuur de hoogte in, de scream van Rick grijpt je bij de ballen en de strijdlustige riffs en ondersteunende keys geven een episch randje aan de zwartmetalen maalstroom die we te verwerken krijgen en ons mee op een introspectieve reis naar de diepste en donkerste (hence de albumtitel) geheimen van onszelf meevoert. Het is niet al knuppelwerk wat de klok slaat, want Randall laat het tempo ook regelmatig zakken en iets voor de acht minuten grens houden de versterkers en drums het voor bekeken. Een breekbare cleane gitaarlijn wandelt schoorvoetend en hand-in-hand met een fluwelen toetsenpartij een nieuwe climax tegemoet waarin een melodieuze leadpartij onze weke ziel zalft. Daarna gaat het wat mij betreft echter grondig mis, want “Worship the dark” is niet veel meer dan een wel héél minieme ambient soundscape die godverdomme meer dan vijf minuten duurt. Wanneer je de plaat in de wagen afspeelt, overstemt het geluid van het wegdek de muziek zelfs zo hard dat het haast lijkt alsof er ook niets gebeurt. Dit onnodig lange intermezzo is voor de heren waarschijnlijk onontbeerlijk in het vertellen van hun verhaal dat de allesomvattende leegte aanbidt, maar dit haalt mijns inziens de vaart helemaal uit de plaat. “Swallowed” laat terug horen waar het in feite om moet draaien, maar doet het hier wel op een haast doomtempo. Betoverende melodieën vullen zich langzaamaan met angst en melancholie en een meeslepende leadmelodie neemt ons minutenlang op een instrumentaal sleeptouw mee totdat deze in een zinderende apotheose uitmondt. Met “Return to the void” keert Ayr opnieuw vier minuten lang naar de gapende leegte terug, dat kun je nu toch niet menen! Gelukkig trakteert de hekkensluiter “Sever the golden chain” ons nog voor een derde keer op intense, groots klinkende en innemende post-black metal. Three killer and three filler (als je de akoestische intro meetelt), is de teleurstellende eindbalans. Wanneer Ayr ons met zijn pakkende post-black inpakt, zit er een vette 85/100 in, maar nu schort er door de inlassing van twee veeéél te lange en niets om het lijf hebbende ambientintermezzi iets grondigs aan de flow van “The dark“. Vandaar dus een gedownsizede 80/100, want al bij al vijfentwintig minuten échte muziek, is veel te weinig na die lange wachttijd.

JOKKE: 80/100

Ayr – The dark (Wolves Of Hades/The Hell Command 2020)
1. Origins in descent
2. Where all light dies
3. Worship the dark
4. Swallowed
5. Return to the void
6. Sever the golden chain

Sons Of A Wanted Man – Kenoma

Eind november voelden we Sons Of A Wanted Man al eens aan de pols met betrekking tot de op til staande release van “Kenoma“, het volwaardige debuut van het Limburgse kwintet waarvoor een deal met les Acteurs de l’Ombre Productions werd getekend. Dit Franse kwaliteitsvolle undergroundlabel zit de Vlamingen als gegoten want hun aanstekelijke energieke post-black vertoont wel wat parallellen met bands als Au-Dessus of Time Lurker, maar de grootste inspiratiebron voor Sons Of A Wanted Man is overduidelijk Deafheaven in diens beginperiode toen ik zelf nog onder de indruk was van die band. “Kenoma” bevat zeven kwalitatieve nummers die – op de afsluiter na – vertrekken vanuit een stevige post-metal basis waaraan elementen uit black metal, shoegaze en in mindere mate ook hardcore toegevoegd worden. Met het grootste gemak worden ziedende blastbeats ingewisseld voor meer ingetogen introverte stukken of dromerige melodieuze passages zonder te melig te klinken. “Canine devotion” valt na de hevige elf-minuten durende titeltrack en het catchy “Serpentine” positief op doordat het nummer grotendeels gedragen wordt door de hemels zalvende zang van Slow Crush’s Isa Holliday wat voor een spannend contrast zorgt met de droge hardcore-achtige screams. Daarna geeft de vette sludgy openingsriff van “Under a lightless sky” je een trap van jewelste onder je kont om even later de grandeur van post-rock te omhelzen. Het is een enorm dynamische compositie waarbij drummer Kevin de rest van de muzikanten voortdurend uitdaagt om zijn explosief getrommel te volgen. In “Absent” is het rammen en beuken geblazen totdat majeur-akkoorden de gemoedstoestand doen omslaan en zo blijven de muzikanten voortdurend over-en-weer pingpongen totdat “Amor fati” er op zit. Het afsluitende “Pleroma” richt zich immers grotendeels op hun mellow kant, maar is eerder een soort van outro. Wie met beide voeten diep in het verleden staat en de jaren ’80 en ’90 aanbidt zal waarschijnlijk niet veel kunnen aanvangen met deze brok moderne metal. De nieuwe lichting metal-fans of zij die zijn blijven mee evolueren, moeten Sons Of A Wanted Man en “Kenoma” zeker eens uitchecken want het is een plaat waar de band absoluut fier op mag zijn en die voor hen wel wat deuren zal openen. Ik zie de mannen de komende jaren dan ook hoog op menig binnenlands alternatief/metal-muziekfestival staan. Zaterdag 1 februari stellen ze “Kenoma” voor in het Limburgse Koersel. Allen daarheen zou ik zo zeggen.

JOKKE: 84/100

Sons Of A Wanted Man – Kenoma (Les Acteurs de l’Ombre Productions 2020)
1. Kenoma
2. Serpentine
3. Canine devotion
4. Under a lightless sky
5. Absent
6. Amor fati
7. Pleroma

Saor – Forgotten paths

Atmosferische black metal heet dat dan. Het sub-genre waarbij de melodieuze ontwikkeling van een muzikaal thema – en niet zozeer het creëren en assembleren van riffs – moet zorgen voor de gevoelsmatige eenheidsdraad die door het album wordt geregen. Nogal wat bands mengen snellere black metal in Zweedse stijl met postrock en klassieke invloeden, maar het Schotse Saor onder leiding van Andy Marshall gooit het over een eerder folky boeg door in te zetten op een geluid dat de luisteraar weemoedig terug hoort te voeren naar de serene majestueuze kracht van de natuur. Nu heb ik op verdacht weinig boswandelingen een kerel horen krijsen over elektrische gitaren, maar dat kan natuurlijk liggen aan het feit dat ik steeds het black metal videoclipseizoen lijk te missen. “Forgotten paths” is het vierde album van Saor,dat van solo-project al een heuse poos is uitgegroeid tot een, op menig podia prijkende, live band. Net als bij de vorige platen krijgen we met slepende gitaarleads doorspekte en voornamelijk up-tempo tracks van een behoorlijke lengte voorgeschoteld. Maar het voelt allemaal wat ingetogener aan. De stem wordt sporadischer ingezet dan voordien en zowel cleane zang als screams gaan meer op in het geheel van de nummers waar ook een instrumentaal werk bijhoort. De gastmuzikanten, waaronder Neige van Alcest, zijn van een behoorlijk niveau en zeker niet slechts frivole marketing toevoegingen, luister maar naar “Bròn“. Kortom dit is een plaat die je als liefhebber van hoempaloze folk metal of atmosferische black metal zonder twijfelen kan aanschaffen.

Xavier – 86/100

Saor – Forgotten paths (Avantarde Music 2019)
1. Forgotten paths
2. Monadh
3. Bròn
4. Exile

Time Lurker/Cepheide – Split

“Tweewerf hoera!” want zowel Time Lurker als Cepheide laten opnieuw van zich horen en in het geval van die laatste is dat vrij verrassend nadat ze er vorig jaar officieel de stekker hadden uitgetrokken. Maar kijk, het bloed kruipt waar het niet gaan kan en voor het eerste teken van leven van de Franse band na diens korte hiatus hebben ze hun bevriende landgenoot Mick van Time Lurker opgetrommeld om zo de krachten te bundelen en een split met nachtmerries als thema te schrijven. Het volwaardig debuut van Time Lurker kreeg destijds een negen van ons toebedeeld, uitermate benieuwd naar dit nieuwe materiaal dus! Thibo van Paramnesia neemt de zang op de twee Time Lurker nummers voor zijn rekening en deed dat deels ook reeds op het debuut. De uitstekende sound van deze twee post-black nummers weet de combinatie van duistere atmosfeer, melancholische gevoelens en tomeloze agressie perfect te capteren. Op zich is dat trucje ondertussen al honderden keren gedaan, maar Time Lurker weet met de ingrediënten wel steeds pakkende songs te componeren die onder je huid kruipen. De sirene-achtige vrouwelijke vocalen die je als een lokstem de onstabiele nacht mee intrekken, hebben bovendien iets betoverends en bedwelmends. De horrortaferelen die zich nadien afspelen, doen je badend in het zweet wakker worden. Kippenvel tot de tweede macht! Ook Cepheide’s platen “Respire” (2016) en “Saudade” (2017) wisten ons te bekoren. Naar goede gewoonte kijken Gaetan en François niet op een minuutje meer of minder zodat hun bijdrage in de vorm van “Lucide” op een kleine twintig minuten aftikt. De post-zwarte creatie van het Parijse duo moet het hebben van lang uitgesponnen passages, ijselijke vocalen, een verstikkende atmosfeer en lange rustpauzes vol ambient en post-rock taferelen waarin de spanningsbogen langzaamaan tot nieuwe crescendo’s opgebouwd worden. Het kolossale nummer bevat heel wat variatie in tegenstelling tot het ouder werk dat veel meer stoelde op herhaling en repetitiviteit. De duisternis die erin vervat zit, verspreidt zich muisstil als een inktvlek in water om je beetje bij beetje te overmeesteren. Wat een grandioos einde ook! Qua productie klinkt Cepheide nu ook écht overdonderend wat maakt dat “Lucide” het beste nummer is dat ze tot op heden hebben geschreven. Deze split is voor beide bands een schot in de roos en zal geen enkele fan van post-black metal onberoerd laten!

JOKKE: 89/100 (Time Lurker: 88/100 – Cepheide: 90/100)

Time Lurker/Cepheide – Split (Les Acteurs de l’Ombre Productions 2019)
1. Time Lurker – No one is real
2. Time Lurker – Unstable night
3. Cepheide – Lucide

Drawn Into Descent – The endless endeavour

Eind februari…de koude is nog in het land maar de dagelijkse dosis zonlicht neemt stilaan toe. De eerste zonnestralen schemeren door de ochtenddauw en de natuur begint zich stilaan op te maken voor een nieuw leven. De Mechelse band Drawn Into Descent vond deze periode ideaal om haar tweede album “The endless endeavor” uit te brengen. Het tweespel tussen het lengen van de dagen en de toch nog kille nachten wordt perfect vertolkt middels de dualiteit tussen enerzijds dromerige blackgaze-tapijten en post-rock-gitaarlijnen en anderzijds heftige atmosferische black metal-passages. Op zich werd er dus niet al te veel gesleuteld aan de formule die we kennen van het selftitled debuut dat fans van Agalloch, Forgotten Tomb en Alcest zou moeten kunnen bekoren. De hevige zwartgeblakerde stukken in opener “Dystopia” klinken grimmiger vergeleken met de voorgaande plaat en er wordt ook iets minder gesoleerd. De weids klinkende post-rock grandeur tiert wel nog welig in een nummer als “Wither” terwijl het kwartet in “Death…” ook durft flirten met een bijna goth rock-achtig geluid à la Klimt 1918 (doet er mij aan denken dat ik hun comebackplaat uit 2016 nog altijd eens moet opsnorren). Op deze korte song na, neemt Drawn Into Descent de tijd om haar lang uitgesponnen nummers langs persoonlijke hoogtes en laagtes te stuwen. Gevoel staat sowieso centraal bij deze band die deze muziek louter voor zichzelf speelt en ook geen specifieke boodschap uitdraagt. Leg gewoon de plaat op, zet de speakers op tien, laat je meevoeren doorheen deze pakkende atmosferische black metal-trip en interpreteer de muziek zoals je zelf wil.

JOKKE: 81/100

Drawn Into Descent – The endless endeavour (Avantgarde Music 2019)
1. Dystopia
2. Wither
3. Death…
4. …Embrace me
5. The endless endeavour

https://www.youtube.com/watch?v=skLLrnYhSzA

Downfall Of Gaia – Ethic of radical finitude

Het Duitse Downfall Of Gaia heeft ondertussen meer dan tien jaar op de teller staan. In dit decennium heeft de band het gepresteerd om, naast enkele kleinere releases, reeds vijf langspelers uit te brengen waarvan “Ethic of radical finitude” de allernieuwste is. Het kwartet is één van dé vaandeldragers van het post-black genre waarin bikkelharde zwartmetalen passages het contrast opzoeken met emotioneel gedragen intimiteit en groots klinkende postrock melodieën. Het is een formule die ondertussen door menig band volledig uitgemolken werd en ook Downfall Of Gaia wijkt er geen duimbreed vanaf. Dat maakt dat er op “Ethic of radical finitude” geen échte verrassingen te horen vallen. Desondanks trapt “The grotesque illusion of being” de plaat op een dusdanig beklijvende manier af waarbij de band laat zien een ruwe bolster met blanke pit te zijn. De twee navolgende lange nummers zijn meer episch van opzet zodat Downfall Of Gaia haar kunnen nog beter kan laten zien. In “We pursue the serpent of time” horen we Nikita Kamprad van Der Weg Einer Freiheit op gastzang en wordt de extreme metal aan het einde ingetrokken om plaats te maken voor serene pianoklanken. Het prijsbeest is echter “Guided through a starless night” dat middels cleane gitaarloopjes nog enigszins hoopvol start om nadien een pandoering te geven. De grootse melodieën worden misschien wel wat te lang aangehouden, maar zodra Mers Sumida (drummer Mike Kadnar’s collega van bij Black Table) een gedicht over de dood beging voor te dragen, weet de band écht te raken. Het compactere “As our bones break to the dance” bevat ondanks haar steviger karakter ook een heleboel knappe pakkende melodieën. In het afsluitende “Of withering violet leaves” wordt de post-rock kaart getrokken en horen we diepe heldere mannelijke zang en vrouwelijke spoken word voor afwisseling zorgen met de krijszang. Een minpuntje zijn de hese screams van bassist Anton Lisovoj die me op deze plaat net wat te eentonig klinken, hoewel ze eerder sporadisch ingezet worden want de muziek krijgt voldoende ruimte om zich zangloos te openbaren. Ondanks enkele kritiekpuntjes breidt Downfall Of Gaia haar discografie met “Ethic of radical finitude” op een solide manier uit zonder echter te verrassen. Ik zweer wel nog steeds bij “Suffocating in the swarm of cranes” en “Aeon unveils the throne of decay”.

JOKKE: 80/100

Downfall Of Gaia – Ethic of radical finitude (Metal Blade Records 2019)
1. Seduced by…
2. The grotesque illusion of being
3. We pursue the serpent of time
4. Guided through a starless night
5. As our bones break to the dance
6. Of withering violet leaves

Blurr Thrower – Les avatars du vide

Tijdje geleden alweer dat hier nog eens iets van Les Acteurs de l’Ombre Productions passeerde. Hun nieuwste telg heet Blurr Thrower en het betreft hier een éénmansproject. In juli 2018 zag een eerste EP “Les avatars du vide” het digitale levenslicht, maar het Franse label brengt het onding nu ook fysiek uit. Het bestaansrecht van de band wordt gevoed door de angstaanvallen, hallucinaties en het isolement van de Parijzenaar die achter dit creatuur schuilgaat. Hij beschouwt Blurr Thrower in dit geval niet als een cathartische ervaring maar eerder als een neurose. De muzikant zijn psychische stoornis manifesteert zich in de vorm van lang uitgesponnen atmosferische black metal, waarbij de mosterd vooral gehaald werd bij Amerikaanse bands zoals Weakling, Ash Borer en Fell Voices en bij stijl- en landgenoten Paramnesia, Cepheide en Time Lurker. Vermits het vooral rond die eerste bands verdacht lang stil blijft, was een Cascadian style plaatje nog wel eens welgekomen. De occulte thematiek – hoewel ik daar bij het lezen van de Franse teksten niet veel van merkte – is echter niet zo veel voorkomend binnen deze stijl maar ligt dan wel weer in lijn met veel grondleggers en grootheden van de Franse black metal-scene. Ondanks het kalme cleane repetitieve openingsriffje van “Par-delà les aubes” gaan de drums meteen in blast-modus. Hierbij valt wel meteen de nogal dunne, droge en erg kort klinkende snaresound op. Wat meer galm had het drumgeluid meer ruimte gegeven en een upgrade van hi-hats en cymbalen had ook geen kwaad gekund. De gitaar begint rond de 2:30 grens naar de distorted kant over te hellen, wat voor een kolossale track van negentien minuten dus best meevalt als inleidende passage. Doorheen het lange nummer wordt regelmatig afgewisseld tussen introverte passages en uitbarstingen waarbij de blasts en schurende riffs lange tijd hetzelfde patroon aanhouden. Subtiele ondergrondse laagjes – ik ben niet zeker of deze via een keyboard of gitaar opgewekt worden – zorgen voor een hypnotiserend karakter waarover gekwelde vocalen hun angsten bezingen. Iets voorbij de dertien minutengrens en na een passage vol groots klinkende post-rock riffs, gaat Blurr Thrower in overdrive en horen we ook iets van een Turia doorschemeren. Tijdens deze manische ketelherrie klinkt Blurr Thrower op haar best. Na de storm valt de stilte terug in en ben ik verbaasd dat die eerste ellenlange song er toch al opzit. “Silences” moet qua speelduur echter niet onderdoen voor de opener en de titel zet je meteen al op het verkeerde been, want we krijgen à la minute een zwartmetalen pandoering om de oren. De drive zit er goed in en de zoemende riffs wiegen je stilaan in een trance waarbij de vloedpassages zich betrekkelijk weinig terugtrekken. Blurr Thrower is een veelbelovende nieuwe speler in de schemerzone van een genre dat wat op zijn retour is. De substroming een heus tweede leven inblazen is echter nog iets te hoog gegrepen. Daarvoor had de sound nog wel wat rauwer en bijtender moeten zijn. We zullen dus op één van de Amerikaanse vaandeldragers van de “Cascadian” sound – al dan niet woonachtig in deze geografische regio – moeten wachten voor een échte heropleving.

JOKKE: 79/100

Blurr Thrower – Les avatars du vide (Les Acteurs de l’Ombre Productions 2019)
1. Par-delà les aubes
2. Silences