prosthetic records

Undeath – Lesions of a different kind

Komt dat zien, komt dat zien. Undeath is hier met “Lesions of a different kind”. Drie jonge kerels uit Rochester, New York, spelen het op anderhalf jaar klaar om, na amper twee demo’s, een allesverslindende debuutplaat uit te brengen en daarmee een wit voetje te slaan in heel de deathmetalwereld. Dat mag wat ondergetekende betreft ook meteen de kop in de New York Times zijn, want zo goed is wat ze hier presteren. De bandleden zijn geen oude bekenden, dit is hun eerste echt serieuze project (op bassist Tommy Wall na, die eerder al wat fourstringgeweld leverde voor oa. Execution Hour). De heren zijn echter heel erg goed op elkaar ingespeeld, en het doel is onmiskenbaar… Undeath wil de hardste deathmetalgroove in de geschiedenis van de mensheid schrijven. Ze haakten op “Demo 2019” al zwerende riffs in elkaar die zich als de meest koppige oorwormen in je grijze massa nestelen zonder enige ambitie om te vertrekken. Sommige van de breakdowns en temposwitches op de tweede demo “Sentient autolysis” verrassen in die mate dat je je jezelf erop betrapt je ogen nog maar eens over het ontiegelijk vette logo te laten glijden. Undeath, zei je…? Het moet gezegd zijnde, niks had de luisteraar echt kunnen voorbereiden op wat de heren met hun eerste langspeler weten voort te brengen. Het album – dat je op een klein halfuur meedogenloos van je trommelvliezen ontdoet – is zo goed opgebouwd dat je enigszins verward maar hongerig op play gaat drukken voor een tweede luisterbeurt. “Lesions of a different kind” is zowel een van de beste OSDM-worship albums van de afgelopen jaren als een van de meest verfrissende platen die je binnen het bredere spectrum kan vinden, als dat het een toonvoorbeeld is van wat je onbekenden laat luisteren om mee te illustreren wat ‘jouw deal nu juist is’. Kortweg, de LP is ontzettend rauw maar tegelijkertijd toegankelijk, en bovendien toornig goed geschreven. Luister maar eens naar de manier waarop Undeath zijn riffs en tempos gebruikt om schaamteloos hard met je kloten te spelen op “Acidic twilight visions”, of merk op hoe je na enkele luisterbeurten uit volle borst het refrein van de titeltrack mee staat te brullen. Dit is een ongeziene rager van een plaat, met een chronisch tekort aan minpunten en een buitenzinnig mooie worp naar een gunstig toekomstperspectief.

JULES: 95/100

Undeath – Lesions of a different kind (Prosthetic Records 2020)
1. Suitably hacked to gore
2. Shackles of sanity
3. Lesions of a different kind 
4. Entranced by the pendulum
5. Acidic twilight visions
6. Lord of the grave
7. Kicked in the protruding guts
8. Phantasmal festering
9. Chained to a reeking rotted body
10. Archfiend coercion methods

Schammasch – Triangle

Eén album uitbrengen is al een hele klus. Schammaschs voorganger “Contradiction” was een dubbelaar, maar “Triangle” bevat zelfs 3 platen, waarvan elk exact 33:33 minuten duurt. Het is ook nog eens het 3de album van Schammasch. Het artwork is fantastisch en de duistere, kunstzinnige fotografie is van onmiskenbaar hoog niveau. Origineel! Even origineel is de aanduiding voor elk luik dat bestaat uit een zijde van de driehoek en is gekenmerkt door een bijhorende mandala. In het toegevoegd boekje staan alle mandala’s mooi over elkaar gedrukt, zodat ze een coherent geheel vormen. En dan hebben we het nog niet eens gehad over de muziek of de hoogstaande teksten. Maar als je dit al kunt voorleggen, dan heb je niet een armlengte voorsprong op de doorsnee black metalband, maar eerder de gehele bevolking van Botswana op elkaar gestapeld. Schammasch versus de rest van de wereld: 1-0. Uiteraard is dat iets wat Chris zijn Schammasch tot in de perfectie beheerst. “Crepusculum” zet alles in gang op een erg atonale wijze alvorens over te gaan in het duistere “Father’s breath“. Nog steeds hoor je dat de hoofdingrediënten komen van Secrets of the Moon en Deathspell Omega. De eerste is slappe pap geworden en de laatste staat al even levenloos langs de zijlijn te kijken. Schammasch mag terecht een stapje hoger op de ladder staan. Schammasch versus de rest van de wereld: 2-0. Ook het tempo gaat regelmatig een stapje hoger. “In dialogue with death” hamert als een machinegeweer door de speakers. Een gevoel dat wederkeert op “Awakening from the dream of life“. Toch heeft Schammasch het vooral van zijn trage en sfeervolle passages, dankzij her en der wat achtergrondgeluiden, percussie en een meervoud aan gitaarlagen en -effecten. Maar de hoofdrol is echter weggelegd voor het invullen van de zang. Chris heeft een diep klinkende demonische schreeuw, maar laat het hele scala aan geroep, gepraat en gezang passeren; volle koren, hese gastzang, soms haast Gojira-achtig geschreeuw en een wonderschoon pallet aan zware zuivere zang, zoals in “Metanoia“, komende van het 2de luik. Ik was trouwens op zoek naar het verschil tussen beide luiken, maar het is niet zo dat het 1ste deel sneller – of het tweede deel duisterder zou zijn. Er is in feite geen stijlbreuk waar te nemen. “The world destroyed by water” start erg duister en introvert, maar vervolgens duiken alle elementen op van het vorige deel, incluis het heerlijke tribal gedrum in “Satori“. Beide delen zijn kwalitatief even sterk en nergens, maar ook nergens krijg ik het gevoel een opvuller te moeten aanhoren. Het 3de luik, “The supernal clear light of the void” is wel wezenlijk anders. Het kan je duidelijk spreken van een stijlbreuk. De 5 tracks vloeien mooi over in elkaar en brengen een sfeervol ambient, bij wijlen neo-folk aandoend geheel. Elektrische gitaren en drums worden achterwege gelaten (tenzij in “The empyrean“), maar percussie brengt regelmatig wat schwung. Tevens zorgen enkele duistere Oosterse toonladers voor heel wat variatie. Dit lekker sfeervol luik is een echte meerwaarde na het uur totale duisternis van voorgaande delen. “What else will you see, by gazing into the reflection of your own countenance on the water’s surface, than a thousand empty eyes from a thousand empty faces of a thousand empty selfs, mirroring a thousand empty lifes?” Schammasch versus de rest van de wereld: 3 (hoe kan het anders)-0. Meesterwerk! Flp: 95/100

Schammasch – Triangle (Prosthetic Records 2016)
A: The process of dying
1. Crepusculum
2. Father’s breath
3. In dialogue with death
4. Diluculum
5. Consensus
6. Awakening from the dream of life

B: Metaflesh
1. The world destroyed by water
2. Satori
3. Metanoia
4. Above the stars of God
5. Conclusion

C: The supernal clear light of the void
1. The third ray of light
2. Catharitic confession
3. Jacob’s dream
4. Maelstrom
5. The empyrean

Schammasch – Contradiction

De jongens van Schammasch hebben niets aan het toeval overgelaten en zijn met een wel heel pretentieuze plaat op de proppen gekomen. “Contradiction” komt 4 jaar na het debuut “Sic Lvceat Lvx” en knalt de Zwitserse duivels met een mokerslag vooruit. Het is een heuse dubbelaar geworden die ruim 80 minuten klokt. Als je trage, duistere black metal weet te appreciëren, size does matter. Schammasch is een betere versie van Sir Golden Shower’s Secrets of the Moon en Swiss finest Celtic Frost (het uptempo “Provoking spiritual collapse” versus “Progeny“, ja hoor). Zelf hebben de heren het moeilijk met dergelijke complimenten, maar geloof me vrij, Secrets of the Moon verbleekt in het niets bij het aanschouwen van “Contradiction“. Het ligt er soms wel echt té dik op, maar Schammasch is toch een pak origineler en gevarieerder dan de Duitsers. Zo zijn er Spaanse gitaren in opener “Contradiction“, Gregoriaanse gezangen in “Split my tongue“, bezwerende stemmen en reversed gitaren in “The inner word“,… Soms wordt het wat té lang in het nooit eindigende “JHWH“, maar het wordt de band vergeven. Dit soort zwoel slepende orthodoxe black metal is van erg hoge kwaliteit. Ook het artwork van Metastazis is erg knap, maar ook weer zo tendy (Ascension iemand?). Het vat Schammasch hun tweede een beetje samen: uitstekend uitgevoerd, wat gebrek aan eigenheid, maar dan wel weer beter dan de inspiratiebronnen.

Flp: 85/100

Schammasch – Contradiction (Prosthetic Records 2014)
1. Contradiction
2. Split my tongue
3. Provoking spiritual collapse
4. Until our poison devours us
5. Crown
6. The inner word
7. Serpent silence
8. Golden light
9. JHWH