sembler deah

Throane – Une balle dans le pied

De Parijzenaar Vincent Petitjean, beter gekend als Dehn Sora, is een artiest die van vele markten thuis is. Muzikaal kan hij zijn ei kwijt met Sembler Deah, Ovtrenoir en Throane. Zijn grafische creaties sierden releases van ondermeer Amenra en Blut Aus Nord en hij had de eer een fenomenale videoclip te mogen maken voor het nummer “Ad arma! Ad arma!” van het onvolprezen Deathspell Omega. Met Throane is deze creatieve geest aan een nieuwe EP toe nadat eerder al twee langspelers verschenen (“Derrière nous, la lumière” uit 2016 en “Plus une main à mordre” uit 2017). Daar waar Sembler Deah gitzwarte elektronische soundscapes schetst en Ovtrenoir (trouwens geen soloproject van Dehn Sora) zich in de sludge/postmetal hoek bevindt, smeedt de Fransman met Throane een geluid uit elementen van blackmetal, donkere ambient, drone en industrial. En natuurlijk gaan muziek en visuele esthetiek daarbij hand in hand. Opnieuw prijkt een zwartwitte foto van een menselijke figuur uit de muzikant zijn dichte omgeving op de cover. Deze keer is het Dehn Sora’s zus die we zien die als verpleegster tewerkgesteld is en daarbij aan heel wat leed wordt blootgesteld en voor de fotogelegenheid het eelt van haar voeten aan het trekken is. De titel van de EP verwijst naar het gezegde ‘zichzelf in de voet schieten’ waarbij je jezelf benadeelt. De EP beslaat één nummer van zo’n dertien minuten, of eerder gezegd twee nummers die één geheel vormen aldus Dehn Sora. Het muzikale spektakel dat zich dertien minuten lang voltrekt bestaat uit hoekige drumritmes die door Throane’s live drummer Julien T. ingespeeld werden. Ten gepaste tijde vallen de industrieel klinkende percussie en militante doomriffs en dissonanten stil waarna gitzwarte ambient en noise de overhand nemen om daarna terug naar de diepste krochten van Dehn’s psyche af te dalen. Het zorgt voor de nodige dynamiek maar komt me ook wat onsamenhangend over. “Une balle dans le pied” klinkt daarentegen wel uitermate verstikkend en er is absoluut geen plaats voor daglicht, zelfs geen subtiel straaltje zonlicht is in staat hier ook maar enige sprankel hoop te laten uitschijnen.

JOKKE: 75/100

Throane – Une balle dans le pied (Debemur Morti Productions 2020)
1. Une balle dans le pied

Nahtrunar/Hesychia – Split

Toen ik bovenstaande split in talrijke online shops zag verschijnen, klikte ik deze zonder verpinken in mijn winkelkarretje. Hesychia deed dan wel geen belletje rinkelen, het Oostenrijkse Nahtrunar kan in mijn ogen niet veel verkeerd doen. Toen bleek dat de vinylversie erg karig met info was (eigenlijk enkel vermelding van de bandnaam en songtitels) ging ik online verder op zoek naar dat mysterieuze Hesychia. Vreemd, de zoekfunctie op Metal Archives leverde niets op. Zou het dan om een kakelverse band gaan? Niets van dat, Hesychia blijkt een dark ambient project te zijn van ene Arthur Rosar (dank u Discogs!) die een verleden als zanger bleek te hebben bij Abigor en de platen “Fractal possession” en “Time is the sulphur in the veins of the saint – An excursion on Satan’s fragmenting principle” in zong. “Op zich wel interessant zo’n split met een black metal en dark ambient kant”, dacht ik “hoewel dat laatste ook garant kan staan voor weinig omvattend geneuzel en gekabbel”. Wanneer de naald zakt, maak ik kennis met “Nacht” een twintig minuten durende compositie van Nahtrunar. Het duurt even alvorens de nietszeggende ambient-intro overslaat naar beklijvende tremolo picked riffs die op ons afgevuurd worden te midden van de second wave black metal waarmee deze Oostenrijkse eenzaat ons al twee demo’s en drie langspelers lang bestookt. De gitzwarte melodieën weten ons te raken in het diepste van ons hart en nemen regelmatig een Negative Plane-achtige old-school vorm aan, maar evengoed leunen ze naar heavy metal-achtige melodieuze epiek toe. Uiteindelijk mondt deze kolossale compositie in duistere ambient uit om ons alvast voor te bereiden op het tweede luik van deze split. Kant A rechtvaardigt de aanschaf al, oef! Over naar kant B voor “Licht“, opnieuw een werkstuk van ruim twintig minuten dat ondanks wat de titel laat vermoeden misschien nog meer duister is uitgevallen dan de zwartmetalen klanken die we reeds te verwerken kregen. Hesychia levert een erg bevreemdende compositie af die echter zo dermate goed van de ene naar de andere passage vloeit, dat het een soort van soundtrack voor een deprimerende kortfilm zou kunnen zijn. Alle ingrediënten voor een innemende rit naar de donkerste krochten van je ziel zijn aanwezig: gaande van een triomfantelijk klinkende introductie met blazers en paukenslag over spookachtige soundscapes met vervormde zang en beats tot huiveringwekkende noise. Nadien gaat deze ruwe climax over in berustende heldere klaagzang die wel wat weg heeft van Amenra’s Colin H. van Eeckout en pikzwarte dark ambient die een omineuze atmosfeer à la Sembler Deah creëert. Maar er schijnt, zoals het artwork laat zien, ook wel een hoopgevend lichtpunt doorheen de duisternis, en dat bij zowel Nahtrunar als Hesychia. Conclusie: erg geslaagde split die, ook al ben je net als ik misschien niet de grootste liefhebber van ambient, veertig minuten lang weet te beroeren. Straffer nog, Hesychia heeft me zelfs nog net iets meer weten te imponeren dan Nahtrunar.

JOKKE: 83/100 (Nahtrunar: 82/100 – Hesychia: 84/100)

Nahtrunar/Hesychia – Split (Altare Productions 2020)
1. Nahtrunar – Nacht
2. Hesychia – Licht

CHVE – Rasa

Muziek raakt ons, inspireert, ontroert, troost, verbindt, rakelt vervlogen herinneringen op en nog zo veel meer. Ze wordt niet voor niets de taal van het hart genoemd. In Hindoestaanse muziek worden tien verschillende rasa’s of gemoedstoestanden gehanteerd: erotisch, komisch, droevig, woede, glorie, angstig, afkeer, verwondering, rust en vroomheid. Artiesten waarbij muziek niet recht uit hart en ziel komt, vallen bij ondergetekende tamelijk snel door de mand. Ik voel wanneer muziek gemeend “echt” is zoals bij CHVE, die zijn debuut dan ook toepasselijk “Rasa” doopte. Achter deze lettertekens gaat Colin H. Van Eeckhout schuil ofte schreeuwlelijk frontman bij het Belgisch sludge instituut Amenra. Dat er binnen de Church Ov Ra onnoemelijk veel collaboraties zijn is alom geweten en door velen wordt elke scheet die uit het CoR-kamp ontsnapt ook meteen op een piëdestal geplaatst, wat niet altijd terecht is naar mijn bescheiden mening. Naast de samenwerkingsprojecten bewandelen sommige notoire leden ook het pad van de einzelganger. Mathieu Vandekerckhove uit zich via Syndrome als medium; Colin doet het onder zijn initialen. Een tijdje geleden bracht deze enigmatische man reeds een split 7 inch single uit met Nate Hall, waarop het nummer “She never left” prijkte. Deze folky singer/songwriter track lag in het verlengde van de akoestische nummers die we ondertussen ook van hoofdband Amenra gewend zijn. Op debuut “Rasa” bewandelt Colin echter een ander pad, namelijk een donkere afdaling doorheen ’s mans psyche, herinneringen en littekens op zijn ziel, die vorm gegeven wordt middels lange ambient soundscapes waarop pulserende drones een zalvende beat creëren. Veel tools heeft deze geluidskunstenaar niet nodig om de luisteraar compleet in zijn half uur durende transcendentale tocht mee te betrekken: een draailier en zijn typische breekbare stem volstaan ruimschoots. Het repetitieve tranceverwekkende karakter van “Rasa” voelt met momenten als een meditatie aan, vooral wanneer halverwege de drones hun opwachting maken en de vocalen een sjamaanachtig karakter krijgen. Deze muziek kruipt diep onder je vel tot in de kern van je ziel en doet je balanceren op een slappe koord tussen hoop, verdriet en tranen. Wie net als ik recent een relatiebreuk achter de rug heeft, zal tot tranen toe bewogen worden door deze introspectieve brok emoties. Ideaal luistervoer voor eenzame lange koude winteravonden waarbij het aanvoelt alsof Colin een hoopgevende hand op je schouder legt. De productie was in handen van Dehn Sora (Treha Sektori, Sembler Deah). Liefhebbers van deze bands of gelijkgestemde zielen Ashtoreth, Monnik, Wolf Pause of Stratosphere kunnen blind tot aanschaf overgaan. Eigenlijk is er maar één minpunt aan dit debuut en dat is dat ze maar een half uurtje duurt.

JOKKE: 89/100

CHVE – Rasa (Consouling Sounds 2015)
1. Rasa