servie | addergebroed

Het debuut van Oculus werd reeds in 2014 geschreven door mastermind Nero, die we ook als Azlum kennen van Manetheren. Met het schrijven van klassieke orthodoxe black metal voor ogen ging de Amerikaan op zoek naar gelijkgestemde zielen die hij vond aan de overkant van de grote plas. De Serviër Kozeljnik (o.a. The Stone) nam de vocalen en het schrijven van Luciferiaanse teksten op zich terwijl de Zwitser Ormenos, beter bekend als Bornyhake van Borgne en een dozijn andere bands, zich mocht uitleven op bas, drums en keyboards. Occulte atmosfeer staat centraal bij dit illustere trio en haar zes songs die op meer dan vijftig minuten speeltijd afklokken. Kozeljnik hanteert het gros van de tijd een soort van ruwe (s)preekzang in plaats van screams die bijdragen aan het sinistere, rituele karakter van de muziek en het volgen van de teksten vrij gemakkelijk maakt, zelfs zonder het tekstvel onder je neus te hebben liggen. Hoewel de lange nummers voldoende donkere vibes bevatten, slagen ze er echter niet altijd in om de hele rit te boeien. Hiervoor wordt er te veel in mind-tempo regionen geopereerd. Het zijn dan ook voornamelijk de snellere tracks zoals opener “The sour waters of life” (wanneer die na drie inleidende minuten openbarst tot een zwart etterende puist), het dynamische “A visage of dark remembrance” en de salpeter spuitende hekkensluiter “Storms of havoc” die blijven plakken. Nu, slecht is “The apostate of light” allerminst. Het is alleen spijtig dat dit album drie jaar op de planken is blijven liggen, want anno 2017 moet Oculus nog een tandje bijsteken om tot de allergrootsten in dit ondertussen platgereden genre te behoren. Ten opzichte van de laatste platen van een Israthoum of Angrenost moet dit internationaal gezelschap dan ook de duimen leggen. Desalniettemin een onderhoudend schijfje dat best haar begeesterende momenten heeft.

JOKKE: 78/100

Oculus – The apostate of light (Blood Harvest 2017)
1. The sour waters of life
2. Salt for the healer
3. A visage of dark remembrance
4. Axiom of the plague
5. The apostate of light
6. Storms of havoc

Hoewel ik niet al té bekend ben met de volledige back catalogue van het Servische The Stone, kan ik toch zeggen dat het trio reeds meer dan twintig jaar garant staat voor een pot degelijke black metal. Met “Teatar apsurda” verschijnt ondertussen alweer de achtste langspeler op nieuwbakken label Mizantropeon Records. En dat de heren al heel wat jaren meedraaien, is duidelijk te horen want hier zijn doorwinterde muzikanten aan het werk die weten hoe ze een goed nummer moeten schrijven. De songs met een gemiddelde speelduur van zeven minuten laten moderne melodieuze black metal horen die doorgaans hoog van tempo is en in de moedertaal gezongen wordt, wat een lekker exotische tint meegeeft. Het riffwerk bevat dat typische Oost-Europese melancholische gevoel en wanneer de nummers erom vragen, krijgen ze een licht symfonische toets mee. Ten opzichte van voorganger “Nekroza” uit 2014 bevat de sound van The Stone meer low-end en staan de sterke vocalen van frontman Nefas hoger in de mix. Dit is de verdienste van de Tsjech Honza Kapák (o.a. Master’s Hammer, ex-Maniac Butcher) die tevens sessiedrummer van dienst was en de plaat vakkundig inspeelde. Hoewel de songs goed in het gehoor liggen, duurt het enkele luisterbeurten alvorens ze hun eigen identiteit vrijgeven. “Moj grob” springt er wel uit door de akoestische gitaren, die eveneens van de hand van Kapák zijn, en het opzwepende “Nuklearan” is een track die het live ongetwijfeld erg goed gaat doen evenals het intense “Ja, car i bog” dat een episch meebrulrefrein bevat. Met meer dan twintig jaar op de teller is het noemenswaardig dat The Stone nog steeds zo gedreven en gepassioneerd als in de begindagen musiceert. Chapeau!

JOKKE: 81/100

The Stone – Teatar apsurda (Mizantropeon Records 2017)
1. Gavranovo
2. Mrtvog negativ
3. Moj grob
4. Nuklearan
5. Ja, car i bog
6. Harmonija u haosu
7. Teatar apsurda