time lurker

Sons Of A Wanted Man – Kenoma

Eind november voelden we Sons Of A Wanted Man al eens aan de pols met betrekking tot de op til staande release van “Kenoma“, het volwaardige debuut van het Limburgse kwintet waarvoor een deal met les Acteurs de l’Ombre Productions werd getekend. Dit Franse kwaliteitsvolle undergroundlabel zit de Vlamingen als gegoten want hun aanstekelijke energieke post-black vertoont wel wat parallellen met bands als Au-Dessus of Time Lurker, maar de grootste inspiratiebron voor Sons Of A Wanted Man is overduidelijk Deafheaven in diens beginperiode toen ik zelf nog onder de indruk was van die band. “Kenoma” bevat zeven kwalitatieve nummers die – op de afsluiter na – vertrekken vanuit een stevige post-metal basis waaraan elementen uit black metal, shoegaze en in mindere mate ook hardcore toegevoegd worden. Met het grootste gemak worden ziedende blastbeats ingewisseld voor meer ingetogen introverte stukken of dromerige melodieuze passages zonder te melig te klinken. “Canine devotion” valt na de hevige elf-minuten durende titeltrack en het catchy “Serpentine” positief op doordat het nummer grotendeels gedragen wordt door de hemels zalvende zang van Slow Crush’s Isa Holliday wat voor een spannend contrast zorgt met de droge hardcore-achtige screams. Daarna geeft de vette sludgy openingsriff van “Under a lightless sky” je een trap van jewelste onder je kont om even later de grandeur van post-rock te omhelzen. Het is een enorm dynamische compositie waarbij drummer Kevin de rest van de muzikanten voortdurend uitdaagt om zijn explosief getrommel te volgen. In “Absent” is het rammen en beuken geblazen totdat majeur-akkoorden de gemoedstoestand doen omslaan en zo blijven de muzikanten voortdurend over-en-weer pingpongen totdat “Amor fati” er op zit. Het afsluitende “Pleroma” richt zich immers grotendeels op hun mellow kant, maar is eerder een soort van outro. Wie met beide voeten diep in het verleden staat en de jaren ’80 en ’90 aanbidt zal waarschijnlijk niet veel kunnen aanvangen met deze brok moderne metal. De nieuwe lichting metal-fans of zij die zijn blijven mee evolueren, moeten Sons Of A Wanted Man en “Kenoma” zeker eens uitchecken want het is een plaat waar de band absoluut fier op mag zijn en die voor hen wel wat deuren zal openen. Ik zie de mannen de komende jaren dan ook hoog op menig binnenlands alternatief/metal-muziekfestival staan. Zaterdag 1 februari stellen ze “Kenoma” voor in het Limburgse Koersel. Allen daarheen zou ik zo zeggen.

JOKKE: 84/100

Sons Of A Wanted Man – Kenoma (Les Acteurs de l’Ombre Productions 2020)
1. Kenoma
2. Serpentine
3. Canine devotion
4. Under a lightless sky
5. Absent
6. Amor fati
7. Pleroma

Time Lurker/Cepheide – Split

“Tweewerf hoera!” want zowel Time Lurker als Cepheide laten opnieuw van zich horen en in het geval van die laatste is dat vrij verrassend nadat ze er vorig jaar officieel de stekker hadden uitgetrokken. Maar kijk, het bloed kruipt waar het niet gaan kan en voor het eerste teken van leven van de Franse band na diens korte hiatus hebben ze hun bevriende landgenoot Mick van Time Lurker opgetrommeld om zo de krachten te bundelen en een split met nachtmerries als thema te schrijven. Het volwaardig debuut van Time Lurker kreeg destijds een negen van ons toebedeeld, uitermate benieuwd naar dit nieuwe materiaal dus! Thibo van Paramnesia neemt de zang op de twee Time Lurker nummers voor zijn rekening en deed dat deels ook reeds op het debuut. De uitstekende sound van deze twee post-black nummers weet de combinatie van duistere atmosfeer, melancholische gevoelens en tomeloze agressie perfect te capteren. Op zich is dat trucje ondertussen al honderden keren gedaan, maar Time Lurker weet met de ingrediënten wel steeds pakkende songs te componeren die onder je huid kruipen. De sirene-achtige vrouwelijke vocalen die je als een lokstem de onstabiele nacht mee intrekken, hebben bovendien iets betoverends en bedwelmends. De horrortaferelen die zich nadien afspelen, doen je badend in het zweet wakker worden. Kippenvel tot de tweede macht! Ook Cepheide’s platen “Respire” (2016) en “Saudade” (2017) wisten ons te bekoren. Naar goede gewoonte kijken Gaetan en François niet op een minuutje meer of minder zodat hun bijdrage in de vorm van “Lucide” op een kleine twintig minuten aftikt. De post-zwarte creatie van het Parijse duo moet het hebben van lang uitgesponnen passages, ijselijke vocalen, een verstikkende atmosfeer en lange rustpauzes vol ambient en post-rock taferelen waarin de spanningsbogen langzaamaan tot nieuwe crescendo’s opgebouwd worden. Het kolossale nummer bevat heel wat variatie in tegenstelling tot het ouder werk dat veel meer stoelde op herhaling en repetitiviteit. De duisternis die erin vervat zit, verspreidt zich muisstil als een inktvlek in water om je beetje bij beetje te overmeesteren. Wat een grandioos einde ook! Qua productie klinkt Cepheide nu ook écht overdonderend wat maakt dat “Lucide” het beste nummer is dat ze tot op heden hebben geschreven. Deze split is voor beide bands een schot in de roos en zal geen enkele fan van post-black metal onberoerd laten!

JOKKE: 89/100 (Time Lurker: 88/100 – Cepheide: 90/100)

Time Lurker/Cepheide – Split (Les Acteurs de l’Ombre Productions 2019)
1. Time Lurker – No one is real
2. Time Lurker – Unstable night
3. Cepheide – Lucide

Blurr Thrower – Les avatars du vide

Tijdje geleden alweer dat hier nog eens iets van Les Acteurs de l’Ombre Productions passeerde. Hun nieuwste telg heet Blurr Thrower en het betreft hier een éénmansproject. In juli 2018 zag een eerste EP “Les avatars du vide” het digitale levenslicht, maar het Franse label brengt het onding nu ook fysiek uit. Het bestaansrecht van de band wordt gevoed door de angstaanvallen, hallucinaties en het isolement van de Parijzenaar die achter dit creatuur schuilgaat. Hij beschouwt Blurr Thrower in dit geval niet als een cathartische ervaring maar eerder als een neurose. De muzikant zijn psychische stoornis manifesteert zich in de vorm van lang uitgesponnen atmosferische black metal, waarbij de mosterd vooral gehaald werd bij Amerikaanse bands zoals Weakling, Ash Borer en Fell Voices en bij stijl- en landgenoten Paramnesia, Cepheide en Time Lurker. Vermits het vooral rond die eerste bands verdacht lang stil blijft, was een Cascadian style plaatje nog wel eens welgekomen. De occulte thematiek – hoewel ik daar bij het lezen van de Franse teksten niet veel van merkte – is echter niet zo veel voorkomend binnen deze stijl maar ligt dan wel weer in lijn met veel grondleggers en grootheden van de Franse black metal-scene. Ondanks het kalme cleane repetitieve openingsriffje van “Par-delà les aubes” gaan de drums meteen in blast-modus. Hierbij valt wel meteen de nogal dunne, droge en erg kort klinkende snaresound op. Wat meer galm had het drumgeluid meer ruimte gegeven en een upgrade van hi-hats en cymbalen had ook geen kwaad gekund. De gitaar begint rond de 2:30 grens naar de distorted kant over te hellen, wat voor een kolossale track van negentien minuten dus best meevalt als inleidende passage. Doorheen het lange nummer wordt regelmatig afgewisseld tussen introverte passages en uitbarstingen waarbij de blasts en schurende riffs lange tijd hetzelfde patroon aanhouden. Subtiele ondergrondse laagjes – ik ben niet zeker of deze via een keyboard of gitaar opgewekt worden – zorgen voor een hypnotiserend karakter waarover gekwelde vocalen hun angsten bezingen. Iets voorbij de dertien minutengrens en na een passage vol groots klinkende post-rock riffs, gaat Blurr Thrower in overdrive en horen we ook iets van een Turia doorschemeren. Tijdens deze manische ketelherrie klinkt Blurr Thrower op haar best. Na de storm valt de stilte terug in en ben ik verbaasd dat die eerste ellenlange song er toch al opzit. “Silences” moet qua speelduur echter niet onderdoen voor de opener en de titel zet je meteen al op het verkeerde been, want we krijgen à la minute een zwartmetalen pandoering om de oren. De drive zit er goed in en de zoemende riffs wiegen je stilaan in een trance waarbij de vloedpassages zich betrekkelijk weinig terugtrekken. Blurr Thrower is een veelbelovende nieuwe speler in de schemerzone van een genre dat wat op zijn retour is. De substroming een heus tweede leven inblazen is echter nog iets te hoog gegrepen. Daarvoor had de sound nog wel wat rauwer en bijtender moeten zijn. We zullen dus op één van de Amerikaanse vaandeldragers van de “Cascadian” sound – al dan niet woonachtig in deze geografische regio – moeten wachten voor een échte heropleving.

JOKKE: 79/100

Blurr Thrower – Les avatars du vide (Les Acteurs de l’Ombre Productions 2019)
1. Par-delà les aubes
2. Silences

Time Lurker – Ik verkies rauwe gevoelens en atmosfeer boven woorden

Eén van de meest interessant releases van de voorbij maanden is ongetwijfeld het volwaardige debuut van het Franse Time Lurker, waarbij we serieus onder de indruk waren van het feit dat er slechts één persoon achter de band schuilgaat. Tijd om die Mick dus maar eens op te zoeken en zijn zegje te laten doen over zijn beweegredenen. (JOKKE)

TIME-LURKER-photo2

Hey Mick! Allereerst gefeliciteerd met je debuutalbum! Hoe zijn de reacties tot dusver?
Hey Jokke! Bedankt voor de support! Ik kan nog steeds niet geloven dat het eindelijk zo ver is. Ik ben nu drie jaar bezig met Time Lurker en ben erg trots op het resultaat. Tot nog toe zijn alle reacties positief, tot mijn eigen verbazing, zij het uit de black metal scene of uit andere hoek, wat ik als een open-minded muziekliefhebber als een goede zaak beschouw.

Je debuut is een verzameling van de eerste EP en single die voorheen enkel digitaal verkrijgbaar waren en een tweede EP die nog via Bandcamp moet uitkomen. Je hoort soms dat bands bij een label getekend worden op basis van een verzorgde fysiek uitgewerkte demo of EP ofwel door erg overtuigende live shows neer te zetten. In jouw geval lijkt het digitaal verspreiden van je muziek via Bandcamp volgens het pay what you want-principe, ook een geschikte manier te zijn om door een label opgemerkt te worden. Hoe ben je met de mensen van Les Acteurs de l’Ombre Productions in contact gekomen?
Kortelings na de release van de eerste EP werd ik door enkele labels benaderd om deze op verschillende dragers uit te brengen. Ik ging in op het aanbod van Malleus Records. Cédric – die te horen is op beide EP’s – werkt voor dit label. Ze wilden de eerste demo op cassette uitbrengen. Toen er meer voorstellen binnen kwamen, koos ik ervoor een stap verder te gaan en bood LADLO spontaan aan om de EP te releasen, met een positief antwoord tot gevolg, tot mijn eigen verbazing.

LADLO zal het album zowel op CD als vinyl uitbrengen, maar ik merkte op dat het “Ethereal hands” nummer ontbreekt op de vinyluitgave. Laat ons hopen dat dit niet komt door de restricties voor vinyl qua speelduur, want dat zou spijtig zijn.
De deal was om de twee EP’s als een LP uit te brengen en vermits “Ethereal hands” een single is, maakte deze geen deel uit van de overeenkomst. Het nummer is echter wel digitaal en op CD verkrijgbaar. De tape zal uitkomen via MonotonStudio records.

Time Lurker is jouw soloproject. Er was een tijd dat one man black metal bands gelijk stonden aan middelmatige of waardeloze muziek met een verschrikkelijke productie, maar dit gaat hoegenaamd niet op voor Time Lurker. Net zoals bij Mare Cognitum is het onwaarschijnlijk dat de muziek van Time Lurker het resultaat is van het werk van één man. 
Door alle moderne technieken en tools die tegenwoordig beschikbaar zijn, is de tijd van éénmansbands met een teringproductie zo goed als verleden tijd, hoewel dat wel zijn charmes had. Mare Cognitum is inderdaad een mooi voorbeeld en ik kan ook Convulsing vermelden, die ik via je blog heb leren kennen. Ik koos voor een propere productie omdat dat het best past bij de muziek die ik wil brengen. Ik had ook expres kunnen kiezen om de productie deels te ruïneren en voor een rauwere sound te gaan.

Op welke leeftijd begon je te musiceren en waarom besloot je alles zelf te doen? Ben je nog in andere bands actief geweest?
Ik heb altijd al muziek gespeeld met de middelen die ik beschikbaar had, echter nooit met een serieuze insteek. Ik heb nooit een échte band gehad tot ik met Time Lurker begon, mijn eerste serieus en concreet project. Mijn eerste instrument was de basgitaar die ik op mijn veertiende kreeg om met mijn vrienden samen te spelen. Maar ik vond in een band spelen niet zo tof en hield het al snel voor bekeken. Rond mijn 22ste kwam er terug schot in de zaak en besloot ik te leren drummen om zo in staat te zijn volledige nummers te kunnen componeren: ik had reeds alles voor ogen. Ik had een part-time job waardoor ik ook tijd had om gitaar te leren.
Ik besloot solo te spelen omdat ik te lui was om andere bandleden te zoeken waarbij het gevoel ook juist zat. Ik ben nogal veeleisend en quite bitchy als het op muziek aankomt. Het schrijfproces in de studio spreekt me echt aan: ik krijg er een grotere kick van dan van live te spelen. Ik zie enkel voordelen in alleen spelen.

Werden de drums akoestisch opgenomen of zijn het geprogrammeerde drums? De sound is in elk geval erg goed! 
Bedankt! De drums zijn mijn favoriete instrument waar ik tevens het meeste tijd aan spendeer tijdens de opnames en de mix. Ik ben blij te horen dat je de drumsound goed vindt. Alle partijen werden opgenomen via een elektronische kit, waarbij ik heel veel tijd in de sound heb geïnvesteerd.

Je hebt alles zelf opgenomen, maar de mastering werd uitgevoerd door Jack Shirley  (Deafheaven, Nosehog, Oathbreaker), een vrij grote naam in het wereldje. Ben je tevreden over het eindresultaat of zijn er dingen die je bij een volgende plaat anders zou aanpakken?
Jack is een goede sound engineer en een toffe pee. Hoewel ik geen grote fan ben van de bands waar hij normaal mee samenwerkt, moet ik zeggen dat hij een fantastische job heeft gedaan. We kwamen vrij snel overeen over hoe de sound moest zijn. Voor een volgende plaat heb ik echter nog geen idee. Dat zal afhangen van de composities en de sfeer.

Voor de zang werd je bijgestaan door enkele vrienden uit de Franse scene. Wie horen we waar zijn strot open zetten?
De gastzangers zijn allemaal vrienden met hun eigen zangstijl. Ze leverden stuk voor stuk puik werk en ik ben hen heel dankbaar. Eerst wou ik zelf alle vocalen verzorgen met een speciale zangstijl op elke track. Ik heb vanalles geprobeerd, maar zodra ik mijn vrienden voor de eerste keer hoorde zingen, realiseerde ik me meteen dat hun bijdrage een echte meerwaarde zou vormen, hoewel ik zelf ook op bijna elke track te horen ben. Ten eerste is er Thibo van Paramnesia, afkomstig uit de screamo scene, die zingt op het laatste stuk van “Rupture“, het middentsuk van “Judgment“, “Ethereal hands“, “No way out from mankind” en “Passage“. Cedric (End Of Mankind) bracht een hardcore touch op het einde van “Judgment” en een klein stukje in “Whispering from space“. Clément (Les Mal des Ardents) zingt op het tweede stuk van “Judgment” en verzorgt de diepe stem op “Whispering from space“. Tenslotte is er nog Tony (Rance) die we horen op “Ethereal hands” en het einde van “Whispering from space” waar hij de Urfaust-richting uitgaat.

Heb je plannen om andere muzikanten te zoeken en Time Lurker naar het podium te brengen?
Momenteel niet; het festivalseizoen komt eraan waardoor ik veel werk heb als technieker. Maar ik ben er inderdaad wel over aan het nadenken, hoewel ik nog niemand concreet voor ogen heb.

Het label spreekt over invloeden van bands zoals Altar of Plagues, Weakling, Yellow Eyes, Krallice en Leviathan, hoewel ik voornamelijk Altar Of Plagues terug hoor. Hier word ik goedgezind van, want sinds deze gasten de pijp aan Maarten gaven, laten ze een gat na in de atmosferische post-black metal scene dat voorlopig nog niet ingevuld werd. Die rol zie ik wel voor Time Lurker weggelegd zijn. Heeft Altar Of Plagues een speciale betekenis voor jou en wat is je favoriete album?
Ik ben inderdaad een enorme Altar Of Plagues fan, vooral van hun “Mammal“-plaat. Bedankt om deze connectie te maken; ik beschouw dat als een compliment omdat ze zeker tot mijn invloeden behoren. Ze vormden destijds een belangrijk aandeel in de ontwikkeling van mijn muzikale smaak en de manier waarop ik muziek schrijf. Ik was niet zo onder de indruk van hun laatste plaat, maar was toch teleurgesteld toen ze ermee ophielden, vooral omwille van hun intense live shows. Wat de andere bands betreft, zijn het stuk voor stuk acts waar ik veel naar luister en inspiratie uithaal, vooral Krallice, één van mijn all time favorites.

Het concept van de plaat is gebaseerd op een lange introspectieve reis van de menselijke natuur waarbij we geconfronteerd worden met onze demonen die vorm krijgen via onze twijfels en angsten. Het is een combinatie van Jules Verne en HP Lovecraft. Kan je verduidelijken hoe het het concept gerelateerd is aan het werk van deze twee auteurs?
Er zijn veel auteurs die me beïnvloeden, maar voornamelijk deze twee en vooral Lovecraft dan. De naam Time Lurker is een directe verwijzing naar zijn werk. Ik verwijs naar slaapverlamming, waar ik zelf last van heb: het moment waarop je ergste angsten werkelijkheid worden, de angst geconfronteerd te worden met de dreiging van de dood maar je kan er niets aan doen. Je ziet illusies van je eigen demonen.
Ik laat graag ruimte voor interpretatie en wil hier verder dus niet al te diep op ingaan. Ieder moet maar voor zichzelf uitmaken wat de muziek voor hen betekent en met welke eigen demonen je de confrontatie aangaat. Hier hou ik als muziekfan zelf ook van: jezelf identificeren met een band, met muziek en een eigen verhaal creëren.
De zang vormt een belangrijk onderdeel van het album, maar ik hecht niet al te veel belang aan de teksten. Ik verkies rauwe gevoelens en atmosfeer boven woorden. Ik denk dat dit de beste manier is om de luisteraar je muziek te laten verstaan, door ze in je universum te projecteren.

Wat is het verhaal achter de bandnaam? Persoonlijk heb ik soms problemen met het concept “tijd”. Ik ben 35 jaar oud en heb nog heel wat privédoelen die ik wil verwezenlijken, maar ik voel de hete adem van de tijd in mijn nek. Tijd is ook een erg kostbaar ding, meer dan geld, want wat ben je met veel geld als je geen tijd hebt om het te spenderen? Verder zorgt de “fear of missing out” ervoor dat veel mensen tegenwoordig met een burn-out te kampen krijgen omdat ze alles willen doen en volgen, maar geen tijd nemen om te onthaasten. Op deze manier kan tijd dus in de schaduw op de loer liggen om je neer te halen.
Dat is een interessante interpretatie. Hoewel ikzelf jonger ben, had ik deels dezelfde gevoelens toen ik met Time Lurker startte. Ik ben het absoluut met je eens dat tijd veel kostbaarder is dan geld. Ik had zelf een burn-out ten gevolge van een klote job die ik toen had, waardoor ik besloot alles op te geven en een part-time technieker te worden, zodat ik meer tijd zou hebben om de dingen te doen die ik graag doe.  Ik werk momenteel zes maanden per jaar, de andere helft wijd ik volledig aan mezelf. Ik heb veel opofferingen moeten doen, maar toen ik de waarde van tijd verstond, heb ik niet lang moeten twijfelen.
Time Lurker is de naam van een nummer van de jaren ’90 death metal band Catacomb waar mijn oom in zong en mijn tante keyboard bij speelde. Het is een eerbetoon aan de personen die me op muzikaal gebied hebben opgevoed. Het is bovendien zoals gezegd een referentie naar het universum van HP Lovecraft: “zij die in de tijd loeren”.

TIMELURKER-cover.jpg

De illustraties van tattoo-artiest Jonathan Moreau zien er fantastisch uit. Is er een link tussen het cover artwork en de teksten of het concept?
Jonathan is mijn jongere broer en ik ben erg trots op zijn geweldige prestatie. Het betreft zijn eigen interpretatie van mijn muziek. Ik stuurde hem de tracks en het thema van een portaal naar de andere kant. Ik vind dat hij de algemene idee en de gevoelens van het album perfect weet weer te geven. Voor mij symboliseert dit portaal de overgang van leven naar dood, waarbij we terug gaan naar de essentie van ons “zijn”. Maar iemand anders interpreteert de hoes misschien op een andere manier.

Wat mogen we in de toekomst nog van Time Lurker verwachten?
“Time” will tell! Ik ga nu een kleine muzikale break inlassen. Ik heb geen concrete plannen maar één ding is zeker: ik heb nog niet alles verteld!

Bedankt voor het interview!
Jij ook bedankt, je doet een uitstekende job met je blog! Doe zo voort!