Als intense postblack je ding is, zou het Franse Cepheide geen onbekende mogen zijn. Releases als de “Respire” EP, debuutlangpeler “Saudade” en de magistrale split met Time Lurker zijn genrevoorbeelden die tot onze absolute favorieten behoren. Op de nieuwe, tweede langspeler “Les échappées” constateren we dat Joseph Apsarah aka Gaetan Juif als enige bandlid overgebleven is nadat medekompaan François Saint Voirin, waarmee Gaetan ook in Rance speelt, de biezen heeft genomen.

Op het geluid van Cepheide lijkt diens vertrek in “Le sang” nog geen grote impact te hebben gehad, want de albumopener klinkt nog even intens en overweldigend als we van de band gewend zijn. “L’oubli” klinkt echter wat meer avontuurlijk en experimenteel met allerlei chaotische, dissonante wendingen en theatrale toetsenstromen. Gaetan schreeuwt met een hoge depri-scream zijn ziel uit het lijf, waarna het nummer in een berustende atmosferische rustpauze met subtiele elektronica belandt, alvorens een grandioze apotheose zich ontbindt.

Na al het overdonderende geweld van de eerste twee nummers is een adempauze in de vorm van het wat toegankelijkere shoegaze-achtige “L’ivresse” welgekomen. Wat eerst een instrumentaal nummer lijkt te worden, blijkt toch niet helemaal waar te zijn want extreme, hopeloosheid uitstralende krijszang mengt zich met de glinsterende postrockatmosfeer die geleidelijk aan qua intensiteit toeneemt om uiteindelijk in een kakofonische razernij uit te monden. Tot zover de twee minuten sereniteit die ons gegund werden, want ook het navolgende “Les larmes” is er niet om je op je gemak te stellen. Althans in het begin. In deze song wordt misschien wel het meest in vraag gesteld of de drums al dan niet organisch werden ingespeeld. Naarmate het nummer vordert, komen we in een hallucinogene, broeierige en dromerige staat vol weids uitgestrekte en glooiende gitaarsoundscapes terecht.

In “Les cris” staan bombast, swingend drumspel en apocalyptische postrockgrootsheid centraal. Het nummer start overdonderend, maar speelt ons gaandeweg kwijt. De meer dan negen minuten durende afsluiter “La nausée” laat de nodige ruimte voor heldere zang en rustige momenten en doet ons in de apotheosen regelmatig afvragen of dit nu postrock met blackmetalinvloeden of black metal met postrockelementen is.

De Parijzenaar heeft Cepheide’s sound goed overeind weten houden, injecteerde toch ook de nodige experimentele elementen, maar moet algemeen inleveren op pakkendheid want de nummers doen me net wat minder dan het oude materiaal, dat gaat binnen enkele maanden ongetwijfeld nog net zo zijn. Kan je niets meer met de nieuwe weg die een band als Deafheaven recent ingeslagen is, dan raad ik aan om “Les échappées” eens een kans te geven.

JOKKE: 79/100

Cepheide – Les échappées (Les Acteurs de l’Ombre Productions 2021)
1. Le sang
2. L’oubli
3. L’ivresse
4. Les larmes
5. Les cris
6. La nausée