Jaarlijst 2017

Jaarlijst Jokke:

2017 was een jaar dat heel vreemd gelopen is. Het begon alvast in mineur door aanhoudende tinnitusproblemen die me noodzaakten om na vijftien jaar onafgebroken in allerlei bands te spelen mijn drumstokken aan de wilgen te hangen. Mijn makkers van Onrust werkten ondertussen verder aan hun debuutalbum dat ergens in 2018 het licht zal zien en staan klaar om deze songs met hun nieuwe line-up ten berde te brengen. Mijn gehoorproblemen noodzaakten me ook om het tijdelijk rustiger aan te doen op gebied van concertbezoeken. Na een positief afgeronde tinnitus retraining therapy heb ik uiteindelijk toch nog een 30-tal gigs en festivals op de teller staan. Qua live performances stak het Noorse Ulver dit jaar met kop en schouders boven de concurrentie uit. De laatste zondag van Roadburn kwam traag op gang totdat Garm en Co op de bühne verschenen om “The assassination of Julius Ceasar” inclusief een ferme laserlichtshow integraal te vertolken. Gewoonweg subliem! Later op het jaar deden ze dit nog eens over in de Brusselse Botanique. Volledig van de wereld besloot ik na hun Roadburn show mijn kop nog eens binnen te steken in the Green Room waar ik in een uithoek Emma Ruth Rundle solo met haar gitaar het breekbare en ontroerend mooie “Real big sky” zag brengen. De tranen liepen haast over mijn wangen. Je moet het maar doen om op een festival vol bebaard testosteron een volledige zaal muisstil te krijgen. Nadien heb ik Emma’s volledige discografie aangeschaft (zowel haar solowerk als alle releases van Marriages) en heb ik haar nog 2 keer live gezien in Leffinge en Vorst. Ongetwijfeld de vrouw van het jaar (na mijn nieuw fantastisch lief uiteraard!). Langzaamaan werd 2017 uiteindelijk een topjaar met twee fantastische reizen naar Azië (Thailand en India) en is die eerste tattoo eindelijk een feit. De fantastische momenten werden enkel nog overschaduwd door het verlies van een goee vriend. Het ga je goed Stefan!

Wat Addergebroed betreft, hield oprichter Filip het in de loop van het jaar voor bekeken wegens te drukke bezigheden met het bestormen der hemelen (benieuwd naar die nieuwe plaat makker!) Gelukkig vond ik Cas al snel bereid om mee te komen schrijven. Deze jonge kerel loopt over van enthousiasme wat betreft kwalitatieve underground muziek en ik ben heel tevreden dat ik hem mee aan boord heb. Alleen is het immers quasi onmogelijk geworden om de niet aflatende stroom aan releases bij te houden en het kwaliteitsspul eruit te filteren. In 2018 staan we weer paraat voor jullie!

Mijn persoonlijke song van 2017 is er één van een andere straffe madam genaamd Chelsea Wolfe. “16 psyche” combineert een donkere sound met een heerlijke melodie en haar geweldige stem. Klasse!

Beste langspelers 2017

1. Whoredom Rife – Dommedagskvad
   De nieuwe sensatie op het geweldige Noorse Terratur Possessions. “Dommedagskvad” laat uitstekend gemusiceer horen gecombineerd met goede songwriting en een dermate hoge nostalgische factor naar jaren negentig black metal. Als deze plaat vijfentwintig jaar eerder was uitgekomen, had Whoredom Rife nu tussen de black metal headliners gestaan. Benieuwd wat deze jonge band vol ervaren rotten nog allemaal in haar mars heeft.
2. Chelsea Wolfe – Hiss spun
   Plaat na plaat laat mevrouw Wolfe een donkerder en zwaarder geluid horen waar ik allerminst rouwig om ben. “Hiss spun” bevat een weid scala aan innemende songs waar de strijd met haar innerlijke demonen als rode leidraad doorheen loopt. Ook live staat een show van Chelsea Wolfe (mede dankzij haar energieke bandleden) als een huis.
3. Ulver – The assassination of Julius Ceasar
   De enige plaat die niet op Addergebroed besproken werd omdat ik deze parel pas vrij laat na het verschijnen heb gehoord. Bij de Noorse muzikale kameleon Ulver is het altijd afwachten welke stijl ze op een nieuwe plaat zullen brengen. In het geval van “The assassination of Julius Ceasar” hebben Garm en Co zich laten inspireren door Depeche Mode om acht betoverende synthpop songs te schrijven. Ontegensprekelijk de beste Ulver plaat uit hun omvangrijke en gevarieerde oeuvre…en ja dat is inclusief hun black metal werk gerekend.
4. Chaos Moon – Eschaton mémoire
   Alex Poole is een genie getuige de vele klasse bands waarbij hij betrokken is: Entheogen, Skáphe, Martröð en nog een resem andere acts. Chaos Moon is zijn geesteskind waarmee de man atmosferische en esoterisch klinkende gelaagde black metal ten gehore brengt die meermaals naar het geniale Emperor neigt. Het gave artwork van Wrest (Leviathan) maakt deze prachtplaat af.
5. Grave Pleasures – Motherblood 
   Na het tegenvallende “Dreamcrash” besloot Grave Pleasures terug te keren naar het geluid van het sublieme Beastmilk debuut “Climax“. OK, dat torenhoge niveau wordt net niet gehaald, maar het levert toch een fantastische plaat vol nucleair rockende songs en apocalyptische death rock.
6. Auðn – Farvegir fyrndar 
   De IJslandse black metal scene blijft ons verbazen en heeft nog heel wat in petto voor 2018. Afgelopen jaar waren het de in kostuum gestoken heren van Auðn die ons met “Farvegir fyrndar” een imponerende plaat bezorgden die ik hopelijk volgend jaar als soundtrack kan gebruiken tijdens een bezoek aan dit mythische land.
7. Sortilegia – Sulphurous temple 
   De meest sinistere, rauwe, duistere en ritualistische black metal plaat van 2017 staat op naam van het Canadese Sortilegia. Doof die lichten, zet dat volume op 10 en onderga deze gitzwarte oorkonde van het kwaad!
8. Lluvia – Enigma 
   Een beklemmende rit vol repetitieve en hypnotiserende black verspreid over drie 10″ platen die knap vormgegeven werden. Lluvia blijft zichzelf steeds overstijgen.
9. Bathsheba – Servus 
   Zonder de doom scene nog intensief te volgen, weet ik dat het debuut van onze landgenoten Bathsheba de doom concurrentie ver achter zich laat. Beklijvende songs, een loodzware sound en een fantastische zangeres maken van “Servus” de beste Belgische plaat die het afgelopen jaar verschenen is.
10. Dodecahedron – Kwintessens 
    De van dissonantie doorspekte platen waren weer legio in 2017. De meest overrompelende van allemaal is ongetwijfeld de tweede langspeler van het Nederlandse Dodecahedron. De donkere energie die deze plaat uitstraalt is haast niet van deze wereld. Frontbeest Michiel besloot na het verschijnen van de plaat als frontman te stoppen en werd vervangen door William Van de Voort (Ggu:ll). Michiel levert momenteel een zware persoonlijke strijd tegen kanker en we wensen hem daarom via deze weg enorm veel kracht toe om dit gevecht te winnen.

Noemenswaardige vermeldingen: Turia – Dede kondre, Tchornobog – Tchornobog, Rebirth Of Nefast – Tabernaculum, Entheogen – Without veil, nor self, Enslaved – E, Wolves In The Throne Room – Thrice woven

Beste EP’s, splits, demo’s 2017

1. Sinmara – Within the weaves of infinity 
   Op Sinmara’s EP “Within the weaves of infinity” moeten de dissonante golven gedeeltelijk plaats maken voor een meer melodieus geluid, dat daarom niet minder overweldigend klinkt. Benieuwd naar die nieuwe langspeler die er zit aan te komen!
2. Ultha/Paramnesia – Split 
   De beste split van 2017 staat op rekening van het Duitse Ultha en het Franse Paramnesia, twee uitstekende atmosferische (post)-black metal bands, die beide een lang uitgesponnen black metal oorgasme uitdelen.
3. Wederganger/Urfaust – Split
   Het kon niet lang duren alvorens deze twee sterke Nederlandse black metal bands met eigen smoelwerk de handen in mekaar zouden slaan voor een split. Dat levert dan ook een uitstekend resultaat op waarbij beide bands sterke nummers laten horen.
4. Kwade Droes – Kwade droes 
   In de wandelgangen wordt gefluisterd dat er achter Kwade Droes leden van Urfaust en Wederganger schuilgaan, niet geheel toevallig twee bands die ik uitermate smaak. Het kan dus niet anders dan dat dit nieuwe project ook ritualistisch black metal vuurwerk opleverde. Benieuwd naar meer!
5. Solar Temple – Rays of brilliance
   Het anonieme Solar Temple is een gitzwarte underground parel die atmosferische lo-fi black en psychedelische doom brengt op haar eerste demo “Rays of brilliance“.
6. Malakhim – Demo I
   De Zweedse licht orthodoxe black met Dissection invloeden van nieuwe band Malakhim laat geen nieuw geluid horen, maar blinkt uit in muzikaal vakmanschap en uitstekende songs.
7. One Tail One Head – Firebird
   In afwachting van het langverwachte debuut “Worlds open, worlds collide” van het Noorse One Tail One Head liet dit stelletje ongeregeld een nieuwe EP op de mensheid los die het beste doet vermoeden voor dat volwaardige debuut dat uitkomt op (hoe kan het ook anders) Terratur Possessions.
8. Blood Tyrant/Departure Chandelier – Split
   Zowel het Nederlandse Blood Tyrant als het Canadees/Amerikaanse Departure Chandelier katapulteren ons terug naar de jaren negentig met rauwe doch melodieuze black metal waar keyboards een extra dimensie aan sfeer brengen.
9. Endalok – Úr draumheimi viðurstyggðar
   Op haar tweede demo levert het IJslandse Endalok een verwrongen en complex bouwwerk van negativiteit, vervreemding, verrijzenis, schaduwdansen en dialoog met het bewustzijn op. Straf underground spul!
10. LVTHN – The spider goddess 
    Met “The spider goddess” brachten onze landgenoten van LVTHN hun beste werk tot op heden uit. Deze twee langgerekte songs laten een nieuwe invalshoek horen voor hun occulte black metal.

Jaarlijst Cas:

Als ik terugdenk aan de laatste paar jaar zie ik veel mensen die hun liefde voor extreme muziek zijn verloren, of zelfs hun interesse in muziek en kunst in het algemeen. Ik zie mensen die opgegeven hebben wat eens hun passie was, en nieuwe of andere stappen in hun leven hebben gezet. Hiernaast zijn er deze die beweren dat ‘alles vroeger zoveel beter was’, weigeren nieuwe muziek te blijven ontdekken en zich blijven wentelen tussen de klassiekers van weleer.

Hun goed recht allemaal, maar zeggen dat ‘extreme muziek’ anno 2017 dood en begraven is lijkt mij een faliekante vergissing. Mijn eigen muzikaal pad blijft verder kronkelen doorheen het labyrint dat underground muziek biedt, en jaar na jaar groeien zowel kennis als passie als gedrevenheid. Dankzij de Gentse makkers kreeg ik de smaak te pakken om zelf optredens mee te organiseren, iets wat me meer en meer bevalt en waar we op den duur enorm veel voldoening uit halen. Simultaan groeide ook het verlangen om zelf eens wat woorden op papier – of in dit geval het wereldwijde web – te zetten. Een kans om voor Addergebroed te schrijven liet ik dan ook niet voorbijgaan, en via deze weg wil ik Jokke nog eens hartelijk bedanken voor de opportuniteit! Het is bevrijdend iets te doen voor een wereldje waar ik zelf al veel genot uit heb gepuurd. Belangeloos, puur omwille van het plezier met muziek bezig te zijn.

Vorig jaar zei ik al dat 2016 een topjaar was. Dit jaar kom ik tot de conclusie dat onze favoriete genres zodanig springlevend zijn dat de komende paar jaar waarschijnlijk allemaal topjaren zullen zijn, en dat zij die anders beweren dringend dieper moeten graven in de berg van releases die dag na dag op ons worden afgevuurd. 2017 was niets anders: naast de obligatoire hoop dertien-in-een-dozijnreleases zaten er ook dit jaar een hoop serieuze pareltjes tussen. En om even vooruit te blikken ziet ook het volgende rondje rond de zon er veelbelovend uit: ik wacht vol spanning op nieuwe IJslandse klanken (Svartidauði, Sinmara, Misþyrming en Carpe Noctem zouden hun tweede langspeler uitbrengen), de heer Alex Poole heeft ook nog wat releases in de wachtrij staan en ook uit Franse en Duitse hoek verwacht ik het één en ander.

Het eind van het jaar is natuurlijk ook de tijd van lijstjes. Kiezen is verliezen, en dit jaar vielen er opnieuw heel wat keuzes te maken. Dus zonder langer te talmen, hierbij mijn song van het jaar. Mijn oor viel oorspronkelijk op het meeslepende “The night walks towards her throne” van de hand van Drudkh. Echter komt de uiteindelijke keuze met de noorderwind meegewaaid: acht jaar na het absoluut briljante “Djavulens böning” en de opeenvolgende “Likpsalm” demo werd dan ein-de-lijk “Själslig död“, de nieuwe langspeler van het Zweedse Grifteskymfning aangekondigd, en oh boy wat klinkt de vrijgegeven track “III” veelbelovend. De onmiskenbare “Ancient Records”-sound in combinatie met een betere productie dan voorheen, met nog steeds dezelfde focus op pakkende lead-gitaren. Laat ons hopen dat Sir N. (en bij uitbreiding zijn (ex-)kompaan Swartadauþuz) in 2018 hun stortvloed aan releases blijven aanhouden. Hail Ancient Records, praise negativity!

Beste langspelers 2017

1. Chaos Moon – Eschaton mémoire
   Ontsprongen uit de geest van Alex Poole (Entheogen, Martröð, Skáphe), die zich als een waar meesterbrein begint te ontpoppen. Vijf songs die samen 40 minuten duren zijn genoeg om een enorm gevarieerd palet aan te brengen zonder in te boeten aan samenhang, en zonder dat de toch wel vrij presente synths in de minste mate op mijn zenuwen werken. Hier geen brok ongebreidelde agressie maar een album dat je van begin tot eind in de ban houdt. Zonder enige twijfel één van de beste projecten uit de US of A. De productie, verzorgd door Swartadauþuz, voegt wat “Ancient Records-mystiek” toe en ook het artwork van Jeff Whitehead (Leviathan, Lurker of Chalice) en de lay-out van de vinylversie door H.V. Lyngdal mogen niet onvermeld blijven. Zoveel getalenteerde namen die bij één album betrokken zijn, dat kon bijna niet anders dan een kwalitatief gesamtkunstwerk afleveren. Verplichte kost!

2. Rebirth of Nefast – Tabernaculum
   Ierse IJslander Stephen Lockhart (ook gekend van Studio Emissary en Oration Festival) heeft 9 jaar aan dit album gewerkt, en dat is eraan te horen. Met behulp van Sinmara-drummer Bjarni Einarsson bokste de beste heer een album van een goed uur in elkaar, dat een zodanig duistere sfeer bezit dat het na elke luisterbeurt een tijdje in je kleren blijft hangen. In interviews gaf Lockhart aan zeer perfectionistisch ingesteld te zijn, en dat is dan ook goed te horen op “Tabernaculum”. Rebirth of Nefast katapulteerde zichzelf in één klap naar de absolute top van de IJslandse black metalscene met dit beklijvende meesterwerk. Niet voor de tere zieltjes onder ons.

3. Tchornobog – Tchornobog
   Nog een album waar fijngevoeligen en hypersensitieven best ver vandaan blijven is het debuut van Tchornobog, aka Markov Soroka. Ook dit album duurt net iets langer dan een uur. De Amerikaan voorziet ons van een schitterende mix van black en death metal, overgoten met een smeuïge saus doom. Naast het soms experimentele gebruik van instrumenten als saxofoon en cello wordt vooral een enorm verstikkende sfeer gecreëerd. Een band als The Ruins of Beverast is in het leven geroepen om angst in geluid om te zetten, maar diens laatste album “Exuvia” klinkt eerder als een zonovergoten boswandeling in vergelijking met de doortocht door het Lovecraftiaanse universum waar Soroka ons doorheen sleurt, en dat fantastisch wordt afgebeeld op de surrealistische albumhoes. Laat die vinyleditie maar komen!

4. Entheogen – Without veil, nor self
   Entheogen is nog zo’n pareltje waaraan Alex Poole heeft meegewerkt, al is het hier Chaos Moon-gitarist Steven Blackburn die de rol van schrijver heeft vervuld. “Without veil, nor self” is een zeer gelaagd album dat uitnodigt om het in één trip door te nemen en waarin de paralellen met het IJslandse Wormlust vooral qua maniakale sfeer zeer prominent zijn. Dik pluspunt voor het gevarieerde drumwerk. Een late ontdekking in het jaar, maar één van de interessantste releases die mijn pad gekruist heeft!

5. Black Cilice – Banished From Time
   Het Portugese Black Cilice heeft een enorm hoog love-it-or-hate-it gehalte. De ruizige stofzuigersound is niet aan iedereen besteed, en ook ik moet toegeven niet alle raw black metal te kunnen smaken (en breek me alsjeblieft de mond niet open over war black metal teringherrie à la Nyogthaeblisz). “Banished from time” is naar Black Cilice-standaarden hun meest ‘toegankelijke’ materiaal, wat voor een ferme brok atmosfeer zorgt. Getormenteerde vocalen over een laag fuzz waar toch wel een aantal zeer pakkende riffs in verstopt zitten sleuren je mee in een donkere maalstroom. Niet voor iedereen weggelegd, maar in mijn boekje een zeer kwalitatieve release.

6. Clouds – Destin
   Supergroup Clouds flikt ’t hem weer. Na het diep rakende “Départe” dat in 2016 het levenslicht zag was het dit jaar tijd voor “Destin”, een album dat als EP werd aangekondigd maar dat met een speelduur van een uur meer full length-allures bezit. Naast het feit dat Clouds sowieso al bestond uit internationaal gerenommeerde muzikanten uit het funeral doomwereldje werd ook de hulp ingeroepen van 4 gastzangers, waaronder Mikko van Swallow the Sun. Naast enkele nieuwe tracks worden ook heerlijke akoestische versies van ouder werk voorgeschoteld. Clouds heeft ondertussen al enkele releases onder de arm, maar stelde tot nu toe nooit teleur.

7. Grav – Tomb of Agony
   Voor de tweede keer mag ik het Zweeds heerschap Sir N. aanhalen. Naast Grifteskymfning die me van de song van het jaar voorzag is er ook Grav. Ik kies hier “Tomb of agony”, maar in feite heeft de beste man drie albums onder de Grav-noemer gereleased, nota bene op dezelfde dag. Eigenlijk zou Grav geen intro nodig hebben, en bij uitbreiding het ganse Ancient Records-wereldje niet. Zoals verwacht is ook dit weer een toppertje van typisch Zweedse makelij geworden van de hand van een man die precies meer inspiratie bezit dan de helft van de muzikanten in het genre. En ja, ik ben een fanboy. Dat zou jij nochtans ook moeten zijn.

8. Aosoth – The inside scriptures
   Zoals ik eerder aanhaalde is mijn grote kritiek op dit album dat de piek vaak nét niet gehaald wordt. Gelukkig zijn er genoeg geschifte en oerduistere riffs aanwezig die in combinatie met MkM’s ranzige stemgeluid enorm maniakaal overkomen. Black metal is dan ook één van de weinige genres waarin woorden als ‘ranzig’ en ‘maniakaal’ als compliment bedoeld zijn. Hoewel het torenhoge niveau van voorganger “An arrow in heart” niet gehaald wordt leveren de Parisiens toch opnieuw een meer dan degelijk werk af.

9. Bestia Arcana – Holókauston
   Dat Naas Alcameth (ofte Kyle Spanswick) geen gesprek aan inspiratie heeft moge duidelijk zijn. Met “Terra damnata” valt Nightbringer uit de boot wat mijn top tien betreft, maar de planeten stonden blijkbaar op de juiste plek gezien er na 6 jaar een nieuwe Bestia Arcana op ons werd afgevuurd. En wat een plaat is dat geworden zeg. Waar de nieuwe Nightbringer me hoogstens wat deed meeknikken blies “Holókauston” me van mijn stoel – correctie: troon. Bestia Arcana is een gitzwart beest dat verschillende vormen aanneemt: hier atmosferisch en bezwerend, dan weer ontsporend in chaos. Drummer van dienst is zoals gewoonlijk Menthor, die zich ook deze keer uitstekend van zijn taak kwijt. En nu we die Bestia Arcana hebben gehad, is het dan volgend jaar alsjeblieft tijd voor nieuw materiaal van Akhlys?

10. Wolves in the Throne Room – Thrice Woven
    Nadat onze favoriete wolven enkele jaren het noorden kwijt leken te zijn is daar dan plots “Thrice woven”. Oorspronkelijk deed het album me iets minder maar na hun meer dan geslaagde passage in Leuven nam ik de plaat nog eens onder de loep, om tot de constatatie te komen dat er, ondanks enkele mindere momenten, toch heel wat schoonheid te vinden is (mede door gastzangeres Anna Von Hausswolff en Neurosis-zanger Steve Von Till).

Noemenswaardige vermeldingen: Turia – Dede kondre, Voidsphere – To call | to speak, Bell Witch – Mirror reaper, Dødsengel – Interequinox, Inferno – Gnosis kardias (of transcension and involution), Planning For Burial – Below the house, Selbst – Selbst, Malokarpatan – Nordkarpatenland, Lluvia – Enigma, Novae Militiae – Gash’khalah

Beste EP’s, splits, demo’s 2017

1. Abigor/Nightbringer/Thy Darkened Shade/Mortuus
   Om met de deur in huis te vallen en waarschijnlijk enkele heilige huisjes omver te stampen: bah, Abigor. Zo ook de track waarmee de Oostenrijkers deze split aftrappen: bah, bah, bah. Wat een marteling is het om naar die cleane zang te luisteren. Dat gezegd zijnde: de rest van deze collaboratie haalt belachelijk hoge kwaliteit waarbij vooral Nightbringer (dit nummer is beter dan het ganse “Terra damnata” album) en Mortuus de uitschieters zijn. Klasse!

2. Kwade Droes – Kwade droes
   Van de Ván Records stal komt Kwade Droes, naar verluid met leden van Urfaust en Wederganger. En kwaad klinken ze alvast. Meer dan 11 minuten heeft het heerschap niet nodig om te tonen wat ze in hun mars hebben: met synthesizers doorspekte rechttoe rechtaan black metal, met een hoek af. Benieuwd wat (en of) we nog van dit gezelsschap zullen horen!

3. Sinmara – Within the weaves of infinity
   Zo te zien kan Sinmara de dissonante wall of sound die ze op “Aphotic womb” ten gehore brachten ook verlaten om voor een meer atmosferische, maar daarom niet minder beklijvende sound te gaan. Een nummer als “Ormstunga” is niet minder dan subliem, wat een lead-partijen.

4. Sinmara/Misþyrming – Ivory stone/hof
   “IJsland boven!” is ondertussen al enkele jaren mijn motto: naast geweldige liveshows komt er ook zelden muzikaal werk dat tegenvalt van het verre eiland. Hoe ze het klaarspelen om met een beperkt aantal mensen een bijna onbeperkt aantal ideeën uit te schrijven ontgaat me, maar mij hoor je niet klagen als je ziet wat voor pareltjes er het resultaat van zijn. Zo ook deze split.

5. Medico Peste – Herzogian darkness
   Gezien de Polen van Medico Peste de laatste jaren hun handen vol hebben met bands als Mgła en Mord’A’Stigmata terwijl bassist The Fall er ook nog enkele soloprojecten op nahoudt is het niet verwonderlijk dat het al even stil was rond Medico Peste. Na 5 jaar stilte slaat het gezelschap echter terug met “Herzogian darkness” een EP waarin duidelijk gedemonstreerd wordt hoe orthodoxe black metal anno 2017 moet klinken. Met de nodige dissonanten en oprecht kwaad klinkende zang leveren ze een zeer beklijvende EP af.

6. Wederganger/Urfaust
   Twee topbands die de handen in elkaar slaan, daar kan niets slechts van komen? Zo moeten ook onze Nederlandse vrienden hebben gedacht, want zo geschiedde.

7. Svartidauði – Untitled
   Nog meer IJslands geweld dat van bij Ván Records afkomstig is. Hoewel de EP’s die de grondleggers van hun scene tot nu toe hebben uitgebracht absoluut het niveau van debuutalbum “Flesh cathedral” niet halen zijn het toch steeds opnieuw zeer genietbare tussendoortjes terwijl ik nagelbijtend een nieuwe full length afwacht.

8. Fides Inversa – Rite of inverse incarnation
   Orthodoxe meesters Fides Inversa lieten één van de eerste hoogtepunten van het jaar op de wereld los. Een ritualistisch aandoend begin is enkel de voorbode van de 20 minuten meeslepende black metal die we op ons bord krijgen. De sound is typisch Fides Inversa. Meer van dat!

9. Solar Temple – Rays of brilliance
   Als enige demo in dit lijstje kan ze wel tellen. Het anonieme gezelschap Solar Temple laat een betrekkelijk lo-fi geluid horen. Verwacht u aan repetitieve riffs en een iets minder gevarieerde versie van het eveneens Nederlandse Lubbert Das. Minder variatie is hier trouwens geen afknapper, de schoonheid valt hier te vinden in de details en de unieke sfeer die door de donderende drums en fijne gitaarlijnen wordt geschapen.

10. Arkhon Infaustus – Passing the nekromanteion
    Naast het feit dat dit het eerste werk is waarover ik voor Addergebroed heb geschreven, is het ook gewoon een dijk van een EP. Brute black/death metal met oog voor atmosfeer waarin DK Deviant de scepter zwaait, en dit met verve doet. Er zijn ook geruchten dat Arkhon Infaustus over niet al te lange tijd ons Belgenlandje zou bezoeken, dus hou die ogen en oren open…